นัทเคยอยู่ที่นั่น...อยู่ตรงนั้นตลอดมา เขาช่วยให้ดิวผ่านพ้นสิ่งเลวร้ายต่างๆในชีวิตไปได้ ไม่ว่าจะโรคบูลิเมีย และเหตุการณ์ที่แม่ของดิวต้องเสียชีวิตก่อนถึงเวลาอันควร นัทเคยอยู่ที่นั่นตลอดเวลา แต่ตอนนี้เขาได้จากไปแล้ว จากไปตลอดกาล... ไม่มีสิ่งใดที่ดิวสามารถพูด หรือทำให้นัทหวนกลับมา

“สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือการอยู่ใกล้กันเกินไป...”

ดิวแทบไม่ได้กินอะไร เขากินอะไรไม่ลงมาเกือบสัปดาห์ ดิวนอนไม่หลับ เขาใช้เวลาช่วงค่ำคืนอันแสนยาวนานด้วยการนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ และคิดถึงแต่นัท คิดถึงช่วงเวลาอันแสนวิเศษที่เคยมีร่วมกัน คิดถึงทุกสิ่งที่เขาทั้งสองได้แบ่งปันกัน ดิวร้องไห้กับตัวเอง...ก่อนที่จะหลับไปพร้อมกับน้ำตา มันรวดเร็วเกินไป เพราะไม่นาน เขาก็ถูกปลุกขึ้นมาจากความฝันที่มีนัทอยู่เคียงข้าง ดิวได้แต่ตำหนิตัวเอง นัทจะไม่จากไป หากเขาไม่ผลักไสให้เขาไป...ทั้งหมดคือความผิดของเขา

“...มีอะไรมากมายเหลือเกินที่อยากจะบอก”

ดิวรักนัท พระเจ้า! ดิวรักผู้ชายคนนั้น นัทเป็นทุกอย่างสำหรับดิว เป็นไหล่ให้เขาซบยามร้องไห้ เป็นกำลังใจยามเขาอ่อนล้า แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป แต่นั่นเป็นสิ่งที่ดิวอยากให้มันเป็นมาโดยตลอดมิใช่หรือ?

“...ได้แต่มองเธอเดินจากไป...”

“ความจริง”ทำร้ายดิวจนสาหัส เขาไม่สามารถต้านทานมันได้ ดิวให้ได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของนัท แม้ว่ามันจะหมายถึงความเจ็บปวดที่ตัวดิวเองจะได้รับ แต่จงปล่อยให้มันเป็นไป ดิวจะอยู่กับความเศร้าไปตลอดกาล ดิวเจ็บปวดมามาก และวันนี้อาจเป็นวันที่เขาจะหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนั้น ดิวจะจากไปเหมือนที่นัทได้จากไป

“นี่คือสิ่งที่ฉันจะบอก... ว่าฉันต้องการเธอมากเพียงใด”

ดิวสูญเสียทุกอย่างไป ชีวิตของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ กระจัดกระจายอยู่รอบตัว และไม่มีใครสามารถช่วยเขาเก็บมันขึ้นมาต่อเข้าด้วยกันให้เป็นอย่างเดิมได้ในเวลานี้ ความกดดันในจิตใจกำลังก่อตัวขึ้น บางทีเขาเลือกที่จะยอมแพ้ บางทีเขาอาจจะจบชีวิตตัวเองเพื่อยุติปัญหา... บางที

“นี่คือสิ่งที่จะแสดงให้เห็นว่า...ฉันเป็นของเธอ”
ความปวดร้าวถาโถมเข้าหาดิว และเขาเริ่มที่จะหยุด แล้วปล่อยให้มันซัดเข้ามาเป็นครั้งสุดท้าย น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาเดินไปที่เครื่องเล่นซีดีเพื่อเปิดเพลงของเขากับนัท หยิบปืนขึ้นมาจ่อที่ศรีษะ หลับตาลงช้าๆให้น้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงมา...

“นี่คือสิ่งที่จะแสดงให้เห็นว่า...ฉันรักเธอ...เพียงใด”