ความคิดเห็นที่ 1 อากาศหนาวแทรกผ่านเสื้อไหมพรมสีครีมเข้ามากระทบผิวกายจนร่างบางที่กำลังเดินขึ้นบันไดหินสั่นสะท้าน แก้มเนียนใสกระจ่างแดงระเรื่อโดดเด่นอยู่บนใบหน้าเรียวหวาน ลมหายใจหอบส่งไอสีขาวจางออกมาเป็นระยะ กรกนกกระชับเสื้อหนาวแน่นเข้าอีก กอดอกแน่น ซุกมือสองข้างเข้ากับลำตัว ขณะสาวเท้าขึ้นไปเรื่อยๆ ดอกบัวตองสีเหลืองอร่ามปกคลุมอยู่ทั่วเนินเขา กลีบเรียวเหลืองพร่างพรมน้ำค้างยื่นล้ำออกมานอกแนวราวบันได ทำให้ร่างบางต้องหยุดยืน ก่อนหยิบกล้องถ่ายรูปออกมาเก็บภาพนั้นไว้เป็นที่ระลึก...ระลึกว่าครั้งหนึ่งเธอเคยเดินทางมาถึงยอดดอยแห่งนี้ ดอยแม่อูคอ...ดอยซึ่งมีดอกบัวตองออกดอกเหลืองตลอดสองข้างทางของถนน ทอดยาวสู่ทุ่งบัวตองสีเหลืองกว้างใหญ่ สายลมพรายพริ้วพัดผ่าน โยกไหวดอกไม้ริมทางส่ายไหวไปมาราวกับสาวน้อยเริงระบำท่ามกลางความสุข หญิงสาวคลี่ยิ้ม ก้าวเดินต่อไปกระทั่งถึงยอดดอย เบื้องหน้าเป็นลานกว้าง มีผู้คนประปราย ทุกคนล้วนขึ้นมาเพื่อเก็บภาพความสวยงามของแสงแรกแห่งตะวันยามเช้า แสงอรุณซึ่งจะอาบไล้ไปทั่วทุ่งสีทองอร่าม กรกนกหยุดอยู่ริมเนินด้านหนึ่ง มองภูเขาหลายลูกสูงลดหลั่นกัน ปกคลุมไปด้วยหมอกจางๆสีขาวอยู่บนปลายยอด แลคล้ายทะเลหมอกกว้างสุดสายตา เจ้าตัวคว้ากล้องขึ้นเก็บภาพแห่งความทรงจำนั้นอีกครั้ง เธอถ่ายภาพไปเรื่อยกระทั่งมาหยุด ณ ป้ายไม้บอกชื่อดอยและความสูงจากน้ำทะเลด้วยความสนใจ “ถ่ายรูปให้มั้ยครับ” น้ำเสียงถามอย่างสุภาพดังขึ้นจากด้านหลัง กรกนกหันขวับมา พบชายหนุ่มร่างผอมสูงยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า เรือนร่างเพรียวบางสวมเพียงเสื้อยืดแขนยาวสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน ขณะที่รอบตัวนั้นไม่มีใครอื่น “ขอบคุณค่ะ แต่เดี๋ยวเพื่อนๆก็ขึ้นมาแล้ว” หญิงสาวบอกปัดอย่างสุภาพ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้นิด ก่อนเดินเลี่ยงออกมา เพื่อนของเธอนั้นยังนอนหลับอุตุอยู่ในเต็นท์ด้านล่าง เต็นท์ที่พวกเธอหอบหิ้วใส่รถโฟว์วีลบุกตะลุยขึ้นดอยมาถึงที่นี่ “ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันมั้ย” เธอถาม “ไม่เอา จะดูอะไรกันนักกันหนา เมื่อวานก็ปีนขึ้นดอยไปรอบแล้ว วันนี้ขอนอนตื่นสายหน่อยแล้วกัน พระอาทิตย์มันก็ดวงเดิมทุกวันนั่นแหละ ไว้พรุ่งนี้ค่อยดูก็ได้ ฉันขับรถขึ้นมาเหนื่อยนะโว้ย” อายหรืออารียาตอบเสียงงัวเงียก่อนคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะ เป็นการตัดบทสนทนา ส่วนป๋อหรือปองเทพที่นอนอยู่ข้างกันนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาหันหลังหนีไปตั้งแต่เธอยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ พอรู้ว่าเพื่อนๆเห็นการนอนสำคัญกว่าการดูพระอาทิตย์ขึ้นเธอก็ถอนใจยาวแล้วออกมาเดินชมพระอาทิตย์ขึ้นคนเดียว กรกนกเดินห่างจากชายหนุ่มที่ทักมาไกลพอสมควร จึงได้หยุดยืนมองภาพความประทับใจที่เธอสนใจเพียงลำพัง ความจริงข้อเสนอของชายผู้นั้นก็เร้าใจเธอพอสมควร หากความเป็นหญิงทำให้เธอตอบปฏิเสธไป คิดว่าพอเพื่อนๆตื่นก็คงตามขึ้นมา ถ่ายภาพเธอไว้กับสิ่งสวยงามรอบตัวนี้ได้ ภาพบางภาพ...เรื่องราวบางอย่าง.... แค่เก็บ...จารึกไว้ในความทรงจำก็เพียงพอ หญิงสาวดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบตัวอยู่พักใหญ่ กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังเป็นเป้าสายตา...หรือจะเรียกให้ถูกว่า...เป็นเป้านิ่งของใครบางคน ‘ใคร’ ซึ่งเพิ่งลดกล้องถ่ายรูปของตัวเองลง เมื่อพบว่าเธอหันไปพบเข้าพอดี ดวงหน้าคมเข้มส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี ทำเอาคนได้รับหัวใจกระตุก อิ่มเอมใจขึ้นอย่างประหลาด เจ้าตัวหน้าเข้มขึ้นอีก กำลังจะอ้าปากประท้วง ทว่าเสียงเพื่อนร่วมทางกลับดังขึ้นเสียก่อน “ไงยายกุ้ง อยู่นี่เอง พวกฉันไม่มาด้วยหน่อยก็ทำงอนขึ้นมาคนเดียวเลยนะ” ปองเทพทัก พร้อมกับเข้ามาคว้าแขนเธอไว้ด้วยท่าทางสนิทสนม ดึงไปอีกทางซึ่งอารียายืนสูดหายใจรับอากาศบริสุทธิ์รออยู่ก่อนแล้ว ร่างผอมเพรียวเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเพื่อนชายฉุดให้เธอตามไปไม่ยาก หากกระนั้น กรกนกก็ยังอดเหลียวมองมาด้านหลังไม่ได้ ผู้ชายคนนั้น...หน้าเหี่ยวลงนิด เขาพยายามฝืนยิ้มให้เธอ ก่อนหันหลังกลับไปสมทบกับเพื่อนของเขาอีกสองสามคนโดยไม่หันมาทางเธออีกเลย +++++++++++++++++++++++++++++ “เป็นอะไรวะ กลับมาจากเที่ยวไม่ถึงเดือน หมดไฟซะแล้วเหรอไง ถึงได้มานั่งถอนใจเฮือกๆแบบนี้” เสียงเพื่อนสนิทเย้า ปลุกให้เจ้าของห้องสะดุ้งเฮือก นิ่วหน้ามองคนซึ่งถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องเขาหน้าตาเฉย ชายหนุ่มพยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ ก่อนเปิดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างสนใจเสียเต็มประดา พร้อมกับเลื่อนรูปถ่ายที่เขานั่งมองตั้งแต่เช้าไปไว้ใต้แฟ้มอีกที หากคมกริชกลับตาไว เข้ามาคว้าหมับเข้าโดยเร็ว “ไหน....ดูซิ...นั่งดูอะไรอยู่วะ”   ชายหนุ่มร่างกำยำไม่แพ้อาร์โนลด์...ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงหกฟุต มองภาพถ่ายขนาดจัมโบในมือด้วยความสนใจ รูปภูเขาในหมอกจางๆ ด้านล่างมีดอกบัวตองสีเหลืองชูช่อสลอน หากสิ่งที่จับตาคนมองคือ ภาพหญิงสาวร่างผอมบางในชุดเสื้อไหมพรมสีครีมกับกางเกงยีนส์ฟอกสีจาง กำลังยืนมองทิวทัศน์ตรงหน้าอย่างดื่มด่ำ ใบหน้าเรียวแย้มยิ้มอยู่ในหน้า แม้เห็นใบหน้าไม่ถนัดนักเนื่องจากหญิงสาวในภาพตัวนิดเดียว หากอะไรบางอย่างบอกเขาว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาน่ารักทีเดียว “เฮ้ย...ฉันยังดูไม่เสร็จเลย” คมกริชโวย “แกจะดูอะไรกันนักกันหนา รูปก็มีอยู่แค่นี้” เจ้าของรูปไม่สนใจ เก็บภาพถ่ายที่ดึงมาจากมือเพื่อนสนิทลงกระเป๋าเสื้อของตัวเอง “ดูแค่นี้ก็หวงด้วย เล่นเก็บไว้แนบหัวใจแบบนี้ มันยังไงๆอยู่นา” เพื่อนสนิทหลิ่วตาล้อ หากปรัชญ์กลับวางหน้าเฉย เปลี่ยนเรื่องทันที “แกมีธุระอะไรรึเปล่า มาหาฉันแต่เช้าอย่างนี้” “สงสัยจะคนสำคัญ แหย่นิดแหย่หน่อยก็ไม่ได้” คมกริชพึมพำให้อีกฝ่ายได้ยิน ก่อนจะยอมเปลี่ยนเรื่องเมื่อสบตาเขียวๆของเพื่อนสนิท “ฉันก็แค่จะมาคุยกับแกเรื่องเรื่องสั้นที่จะลงในนิตยสารปักษ์หน้า” คมกริชเป็นหนึ่งในบรรณาธิการของเขาซึ่งเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ปรัชญา...สำนักพิมพ์ซึ่งพิมพ์หนังสือเกี่ยวกับความรู้ทั่วไป สารคดีท่องเที่ยว และเพิ่งจะหันมาจับนิตยสารสำหรับผู้หญิงเมื่อไม่นานมานี้ “แล้วไง แกก็จัดการไปเหมือนเดิมสิ” ดวงตาเรียวสบตาเพื่อน เลิกคิ้วหนาเข้มอย่างสงสัย “ฉันน่ะเลือกเรื่องมาได้เรียบร้อยแล้ว อ่านดูแล้วหวานดีทีเดียว เห็นว่าเขียนเกี่ยวกับทุ่งดอกบัวตองที่แกเพิ่งไปเที่ยวมา เลยคิดว่าจะเอามาให้แกตรวจแก้ก่อน เผื่อว่ามีอะไรตกหล่นไปบ้าง” คมกริชยื่นกระดาษเอสี่ที่เขาถือติดมือมาวางไว้บนโต๊ะตั้งแต่แรกให้เพื่อน “ลองอ่านดูแล้วกัน ‘รักกลางสายหมอก’ ฟังชื่อแล้วคงรู้ละมั้งว่าพระนางพบรักกันท่ามกลางสายหมอกยามเช้า โรแมนติกดีว่ะ” ปรัชญ์มองเรื่องสั้นประมาณห้าหน้าบนโต๊ะแล้วพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก “เออ...ทิ้งไว้นี่แหละ เดี๋ยวกลับจากประชุมแล้วฉันค่อยอ่าน” ชายหนุ่มหยิบกระดาษเรื่องสั้นขึ้นมาวางไว้บนแฟ้มงานของเขาก่อนมองนาฬิกา “ได้เวลาแล้ว เจอกันตอนเที่ยง” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ออกจากห้องไป ทิ้งให้ ‘รักกลางสายหมอก’ นอนรออยู่บนแฟ้มของเขาต่อไป ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ กรกนกก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดของตัวเองอยู่ตามลำพังในโรงอาหารเมื่อเพื่อนสนิททั้งคู่เข้ามานั่งขนาบข้างกายเธอราวกับนัดไว้ หญิงสาวชะงัก เลยหน้าขึ้นหันไปทางซ้ายและขวา มองสองหนุ่มสาวอย่างแปลกใจ “มีอะไร ทำหน้ามีลับลมคมในซะขนาดนั้น” เจ้าตัวถามทันที เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มกริ่มของเพื่อนทั้งคู่ “ฉันมีข่าวดีกับข่าวร้ายมาบอกแก แกอยากฟังเรื่องไหนก่อน” อารียาพูดขึ้นยิ้มๆ ใบหน้ากลมแป้นของ เจ้าหล่อนระรื่นราวกับข่าวดีหรือข่าวร้ายที่ให้เลือกคงจะเป็นข่าวดีของเจ้าหล่อนทั้งสองเรื่องซะมากกว่า “ข่าวร้ายแล้วกัน” กรกนกบอกอย่างตัดใจ “ข่าวร้ายก็คือ นิยายที่แกเขียนเอาไว้ถูกขโมยไปส่งสำนักพิมพ์ว่ะ” ปองเทพซึ่งนั่งทางซ้ายมือบอกเสียงเศร้า หากนัยน์ตาพราวระยับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนคนฟังซึ่งกำลังจะอ้าปากโวยชะงัก สะกดอารมณ์ถามต่อไปว่า “แล้วข่าวดีล่ะ” “ข่าวดีก็คือ...” เพื่อนสาวทางขวามือเธอเอ่ยเสียงใส “ฉันกับไอ้ป๋อเป็นคนขโมยมันไปเองแหละ” กรกนกนิ่วหน้า “แล้วมันข่าวดียังไงย่ะ” “ก็ดีตรงที่พวกฉันส่งมันไปให้นิตยสาร แล้วเค้าก็รับว่าจะตีพิมพ์นิยายของแกไง” ปองเทพตอบแทน ทำให้เจ้าตัวต้องหันกลับมาอีกข้าง “ได้ตีพิมพ์เหรอ” เจ้าของเรื่องถามเสียงสูง ใบหน้าเคร่งเครียดทีแรกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกระจ่าง การเขียนนิยายเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งซึ่งเธอโปรดปราน เธอมักจะหาเวลาว่างจากงานสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยมมาขีดๆเขียนๆ ร้อยเรียงเรื่องราวที่ประทับใจเก็บเอาไว้อ่านเล่น และเพื่อนสองคนนี้ก็มักจะตกเป็นเหยื่อ ถูกบังคับให้อ่านงานของเธอเป็นประจำ ใครจะคิดว่าวันหนึ่ง ผลงานที่เธอเขียนจะได้รับการตีพิมพ์ แม้จะเป็นเพียงเรื่องสั้นลงในนิตยสารก็ตาม หญิงสาวคิดด้วยความภาคภูมิใจ “พวกแกเอาเรื่องไหนส่งไป แอบงุบงิบส่งไปอย่างนี้มันน่านัก” “ก็เรื่องที่แกเพิ่งเขียนเสร็จไง ฉันเห็นมันอยู่ในคอมพ์เลยลองเปิดอ่านดู สนุกดีทีเดียว พระเอกเจอกับนางเอกตอนไปเที่ยวทุ่งดอกบัวตอง แล้วก็แยกจากกันไปโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร” อารียาทำตาซึ้ง คิดถึงเรื่องราวที่ตัวเองได้อ่านมา “แกอย่างบอกนะว่าเอาเรื่องรักกลางสายหมอกไปส่งนิตยสาร” กรกนกใจหายวาบ หน้าซีดก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยไม่คิดว่าความในใจของตัวเองที่แอบถ่ายทอดเป็นเรื่องราวจะถูกเพื่อนผู้แสนดีแอบอ่านเข้าโดยไม่ได้รับเชิญ ทั้งที่แต่ก่อนทั้งขู่ทั้งปลอบกว่าสองคนนี้จะยอมอ่านงานเธอ แถมตอนนี้มันยังจะได้รับการเผยแพร่ไปทั่ว “ก็งั้นสิ ทำไม เรื่องนั้นไม่ได้หรือไง” ปองเทพรับแทน “หรือว่าแกมีซำธิ่งลองอะไร” “ป๊าว...มีอะไรที่ไหน” คนถูกทักอึกอัก หน้าร้อนวาบไปหมด เมื่อคิดถึงภาพชายหนุ่มที่ยังคงติดอยู่ในใจเธอเสมอ แม้นเวลาจะผ่านมานานนับเดือน “ฉันก็แค่เขียนมันรอบเดียว ยังมีไม่มีเวลาอ่านทวนแก้ไขเท่านั้นเอง” กรกนกแก้ตัว เสตักข้าวผัดเข้าปากกินต่ออย่างไม่รู้รส กับเรื่องราวความรู้สึกดีๆชั่วขณะที่เธอนำมาเขียนเป็นเรื่องสั้น ไม่รู้ว่า ‘เขาคนนั้น’ จะมีโอกาสได้อ่านมันรึเปล่า... ++++++++++++++++++++++++++++++++++ ยังมีต่อค่ะ จากคุณ : อรพิม - [ 24 พ.ย. 49 00:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แฟ้มเอกสารกองเป็นตั้งสูงอยู่บนโต๊ะ ทำเอาชายหนุ่มซึ่งเพิ่งก้าวเข้ามาในห้องถอนใจยาว เพราะมีงานด่วนต้องไปดูงานที่ฮ่องกงสองสัปดาห์ ทำให้งานของเขาสุมอยู่เต็มไปหมด ปรัชญ์วางกระเป๋าสะพายของตัวเองลงบนโต๊ะเดี้ยข้างตัว คว้าแฟ้มเอกสารมาเปิดทีละแฟ้ม จัดการมันไปเรื่อยๆกระทั่งถึงกระดาษเอสี่ที่เขาวางทิ้งไว้เมื่อสองสัปดาห์ก่อน รักกลางสายหมอก... เรื่องรักท่ามกลางทุ่งดอกบัวตองงั้นหรือ...อ่านตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ นิตยสารออกไปเรียบร้อยแล้วนี่นา... ชายหนุ่มโยนมันกลับไปกองไว้บนแฟ้มตามเดิม หยิบรูปถ่ายหญิงสาวที่เขาถูกใจแต่แรกเห็นขึ้นมาดูอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนสวย หากเธอน่ารัก ดูเป็นธรรมชาติ ทำเอาเขาตกหลุมรักเธอแต่แรกเห็น ปรัชญ์ถอนใจยาวอีกครั้ง นึกอยากย้อนเวลากลับไป เพื่อเขาจะได้กลับไปแก้ไขให้ได้ตามที่หัวใจตัวเองต้องการ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้... ไม่รู้ว่าตอนนี้...เวลานี้...เธออยู่ที่ไหน... เขาจะมีโอกาสพบเธอบ้างรึเปล่า... ใครนะเคยบอกไว้ว่า...คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน... ชายหนุ่มถอนใจอีกครั้ง พบว่าตัวเองอยู่สะสางงานจนค่ำ จึงได้เก็บรวบรวมแฟ้มงานที่เหลืออยู่ ตั้งใจจะขนกลับไปทำต่อที่บ้าน หากไม่ทันระวัง มือปัดไปโดนแก้วกาแฟซึ่งเขาวางไว้ใกล้กัน หกเลอะกองเอกสารแถวนั้น “บ้าฉิบ” เจ้าตัวสบถ รีบคว้ากองเอกสารแยกไปวางไว้ตรงที่สะอาด คว้ากระดาษทิชชู่จากกล่องด้านหนึ่งมาซับน้ำสีน้ำตาลที่เปื้อนแฟ้มและกระดาษต่างๆจนสะอาด แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้าเรื่องสั้นเรื่องเดิมนั้นอีกครั้ง “เลอะซะแล้ว ยังไม่ทันได้อ่านเลย” เขาหยิบมันขึ้นมา มองคราบสีน้ำตาลที่เปรอะชื่อเรื่อง เปื้อนหน้ากระดาษเป็นดวงใหญ่ ตัวหนังสือที่โผล่พ้นรอยคราบสีน้ำตาลนั้นเผอิญผ่านเข้ามาในสายตาพอดี “ถ่ายรูปให้มั้ยครับ” ถ้อยคำคุ้นเคยทำให้มือที่กำลังจะหย่อนเจ้ากระดาษเปียกๆนั้นลงถังขยะชะงักไป คำพูดนี้...ปรัชญ์หัวใจกระตุก...กวาดสายตาไปยังเรื่องราวที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงหน้าคมเข้มส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี ทำเอาคนได้รับหัวใจกระตุก อิ่มเอมใจขึ้นอย่างประหลาด เจ้าตัวหน้าเข้มขึ้นอีก กำลังจะอ้าปากประท้วง ทว่าเสียงเพื่อนร่วมทางกลับดังขึ้นเสียก่อน “ไงยายผึ้ง อยู่นี่เอง พวกฉันไม่มาด้วยหน่อยก็ทำงอนขึ้นมาคนเดียวเลยนะ” เรื่องราวในส่วนแรกของเรื่องสั้นนั้นกระทบใจเขาอย่างรุนแรง เหมือนเหลือเกิน...เหมือนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขา และเธอ... เรื่องราวที่มีคนรู้เพียงแค่สองคน... ปรัชญ์คลี่ยิ้ม รอยยิ้มพึงใจขยายกว้าง กระจายไปสู่ดวงตาคมจนมันพราวระยับ ถ้าเนื้อหาในเรื่องสั้นรักกระจุ๋มกระจิ่มเรื่องนี้เป็นจริง...คนเขียนก็คงมีความรู้สึกดีๆไม่ต่างจากเขาเป็นแน่ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา กดเบอร์หาเพื่อนสนิท กรอกเสียงถามทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัวว่า “ไอ้คม แกมีเบอร์ติดต่อหรือที่อยู่คนเขียนเรื่องรักกลางสายหมอกรึเปล่าวะ” ++++++++++++++++++++++++++++++ เสียงกริ่งดังกังวาน กรกนกผละจากคอมพิวเตอร์ที่ตัวเองกำลังนั่งพิมพ์เรื่องสั้นเรื่องใหม่ของตัวเอง ตรงไปยังประตู เจ้าตัวมองผ่านตาแมวหน้าประตูคอนโดฯของตัวเองแล้วหัวใจก็เต้นแรง เปิดประตูออกไปต้อนรับผู้ชายร่างผอมสูงซึ่งยืนถือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาคมประดับด้วยรอยยิ้มจนคนมองสะท้าน เสียงทุ้มถามเบาๆด้วยประโยคเดิมอีกครั้งว่า “ถ่ายรูปให้มั้ยครับ” คราวนี้คนถูกถามอมยิ้ม พยักหน้าตอบรับอย่างอายๆพร้อมกับหลบให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้องพักของเธอ +++++++++++++++++++++++++++++ จบ ยังค่ะ ยังไม่จบแค่นี้ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 20:41:20 จากคุณ : อรพิม - [ 24 พ.ย. 49 00:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่ออีกนิดค่ะ .... ...... ....... บ้าจริงเชียว แค่พบหน้าผู้ชายคนนั้นแวบเดียวบนดอยแม่อูคอก็เอามาเขียนเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ ชีวิตจริงมันจะเป็นไปได้หรือ ที่เราจะมีโอกาสเจอคนที่เราไม่รู้จักคนนั้นอีกครั้ง กมลชนกถอนใจยาว ละสายตาจากเรื่องสั้นที่ตัวเองนั่งหลังขดหลังแข็งเขียน ตั้งแต่กลับมาเธอก็เอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ได้พบหน้าเพียงครั้งเดียวบนดอยแม่อูคอ...จนทนไม่ไหว ต้องหยิบเรื่องราวที่ได้พบเอามาเขียนเก็บไว้ หญิงสาวกดเซฟ ปิดหน้าต่างนั้น ก่อนปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ พรุ่งนี้เธอมีสอนหนังสือแต่เช้า แถมมีนัดกินข้าวกับอารยาและปิยะด้วย เจ้าตัวลุกจากโต๊ะทำงาน ตรงไปยังห้องนอนตัวเอง เพื่อเข้านอนเตรียมตัวทำงานต่อในเช้าวันจันทร์ +++++++++++++++++++++++++++++++ สองเดือนผ่านไป โดยที่ชีวิตของกมลชนกก็ยังคงเหมือนเดิม เรื่องราวความประทับใจในตัวชายหนุ่มชักจะเลือนหายจากหัวใจ นานๆครั้งเมื่อมีเวลาว่างมันจึงจะโผล่ขึ้นมาบ้างประปราย กมลชนกนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดของตัวเองอยู่ตามลำพังในโรงอาหารเมื่อเพื่อนสนิททั้งคู่เข้ามานั่งขนาบข้างกายเธอราวกับนัดไว้ หญิงสาวชะงัก เลยหน้าขึ้นหันไปทางซ้ายและขวา มองสองหนุ่มสาวอย่างแปลกใจ “มีอะไร ทำหน้ามีลับลมคมในซะขนาดนั้น” เจ้าตัวถามทันที เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มกริ่มของเพื่อนทั้งคู่ “ฉันมีข่าวดีกับข่าวร้ายมาบอกแก แกอยากฟังเรื่องไหนก่อน” อารยาพูดขึ้นยิ้มๆ ใบหน้ากลมแป้นของเจ้าหล่อนระรื่นราวกับข่าวดีหรือข่าวร้ายที่ให้เลือกคงจะเป็นข่าวดีของเจ้าหล่อนทั้งสองเรื่องซะมากกว่า “ข่าวร้ายแล้วกัน” กมลชนกบอกอย่างตัดใจ “ข่าวร้ายก็คือ นิยายที่แกเขียนเอาไว้ถูกขโมยไปส่งสำนักพิมพ์ว่ะ” ปิยะซึ่งนั่งทางซ้ายมือบอกเสียงเศร้า หากนัยน์ตาพราวระยับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนคนฟังซึ่งกำลังจะอ้าปากโวยชะงัก สะกดอารมณ์ถามต่อไปว่า “แล้วข่าวดีล่ะ” “ข่าวดีก็คือ...” เพื่อนสาวทางขวามือเธอเอ่ยเสียงใส “ฉันกับไอ้เปี๊ยกเป็นคนขโมยมันไปเองแหละ” กมลชนกนิ่วหน้า “แล้วมันข่าวดียังไงย่ะ” “ก็ดีตรงที่พวกฉันส่งมันไปให้นิตยสาร แล้วเค้าก็รับว่าจะตีพิมพ์นิยายของแกไง” “ได้ตีพิมพ์เหรอ” เจ้าของเรื่องถามเสียงสูง ใบหน้าเคร่งเครียดทีแรกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกระจ่าง ใครจะคิดว่าวันหนึ่ง ผลงานที่เธอเขียนจะได้รับการตีพิมพ์ แม้จะเป็นเพียงเรื่องสั้นลงในนิตยสารก็ตาม หญิงสาวคิดด้วยความภาคภูมิใจ “พวกแกเอาเรื่องไหนส่งไป” “ก็เรื่องที่แกเพิ่งเขียนเสร็จไง ฉันเห็นมันอยู่ในคอมพ์เลยลองเปิดอ่านดู สนุกดีทีเดียว พระเอกเจอกับนางเอกตอนไปเที่ยวทุ่งดอกบัวตอง แล้วก็แยกจากกันไปโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร” อารยาทำตาซึ้ง “แกอย่างบอกนะว่าเอาเรื่องรักกลางสายหมอกไปส่งนิตยสาร” “ก็งั้นสิ ทำไม เรื่องนั้นไม่ได้หรือไง” ปิยะรับแทน “เปล่าสักหน่อย” คนถูกทักรีบปฏิเสธ ใจเต้นแรงอย่างประหลาด รู้สึกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก และมันยิ่งคุ้นมากขึ้น เมื่อหลังจากนั้นไม่กี่วัน เธอเปิดประตูออกมาพบผู้ชายร่างผอมสูงถือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ยืนอมยิ้มอยู่หน้าประตูห้องของเธอ +++++++++++++++++++++++++++++++++++ จบ (คราวนี้จบจริงๆค่ะ) ^ ^ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 00:27:09 จากคุณ : อรพิม - [ 24 พ.ย. 49 00:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหม.....ที่เราไปเที่ยวไม่มีใครมาถามแบบนี้มั่ง "ถ่ายรูปให้มั้ยครับ" เราต้องเป็นฝ่ายไปขอให้เค้าถ่ายรูปให้แทน  เหอะๆๆ เรื่องน่ารักดีค่ะ  คราวนี้มีเรื่องสั้น   แล้วเมื่อไหร่จะมีเรื่องยาวคะ  อิอิ เอาใจช่วยเรื่องเรียนนะคะ  สู้ๆค่ะ ิ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 05:12:49 จากคุณ : วรรณภาศิริ - [ 24 พ.ย. 49 05:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักดีค่ะ .. แต่เอ่อ .. นางเอกชื่อกรกนกใช่มั้ยคะ (แอบเห็นมีเปลี่ยนชื่อตอนท้าย หลัง "จบ" แรก) ^^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 24 พ.ย. 49 05:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนแต่งเรื่องนี้เป็นใครเหรอ  จำไม่ได้แล้วอ่ะ อิอิอิ จากคุณ : ตอกะจอ - [ 24 พ.ย. 49 10:10:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม...เดี๋ยวต้องไปเที่ยวบ้างล่ะ เผื่อฟลุ๊คบางหุหุ (แต่คงไม่มีใครมาชวนถ่ายรูป ถ้าจะมีก็คง ยื่นกล้องมาแล้วบอกว่า "ถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมครับ เหอ เหอ) จากคุณ : เม-ดา - [ 24 พ.ย. 49 10:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักดีจัง...อิอิ....ได้เจอแบบนี้บ้างก็คงจะดี จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 24 พ.ย. 49 10:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องมันฟลุ๊คจริงๆด้วย แต่อาจจะเป็นเพราะพรหมลิขิตก็ได้นะเนี่ย จากคุณ : MiKi (Sichon) - [ 24 พ.ย. 49 10:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 **วรรณภาศิริ** เรื่องยาวตอนนี้มีเรื่องเล่ห์ร้ายเหลี่ยมรักลงอยู่ในบล็อคค่ะ แต่ก็หยุดโพสต์แล้วเหมือนกันเพราะต้องรอหลังสอบเสร็จค่ะ เรื่องเรียนต้องมาก่อนคับพ้ม... ^ ^ ** Gracie Lou Freebush ** นางเอกในนิยายชื่อกรกนกค่ะ ถ้าชื่อเดียวกันก็แสดงว่าได้รับเชิญเป็นนางเอกนะคะ (แต่งานนี้ไม่มีค่าตัวนักแสดงนะคะ....:P) ส่วนที่เปลี่ยนชื่อ (อธิบายนิดเผื่อคนอื่นๆอ่านแล้วไม่เข้าใจด้วยค่ะ) เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นซ้อนเรื่องสั้น แหะๆ แต่ไม่รู้ว่าเขียนแล้วคนอ่านเข้าใจรึเปล่า ตั้งใจว่าเป็นเรื่องสั้นเรื่องที่หนึ่งให้กรกนกเขียน(เรื่องเหมือนกัน) แล้วจบที่ว่าเรื่องของกรกนกก็เป็นเรื่องสั้นในเรื่องจริงของกมลชนกค่ะ... ประมาณว่าคนเขียนเครียดมากไปหน่อย เลยเขียนออกมาประมาณนั้น ^ ^ ** ตอกะจอ ** ยังแก่ไม่ได้ที่เท่าไรเล้ย...ความจำเสื่อมซะแล้วเหรอ...หุหุ **เม-ดา  ** อืม...อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ...ต้องลองไปดูค่ะ อิอิ ^ _________ ^ ** รวยระรินกลิ่นชา ** น้องผึ้งต้องลองไปเที่ยวดูอย่างเมร์ว่าแล้วจะรู้ว่าพรหมลิขิตมีจริงรึเปล่า ? ^ ^ จากคุณ : อรพิม - [ 24 พ.ย. 49 10:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 **  MiKi ** เรียกว่าพรหมลิขิตดีกว่าค่ะ ^ ^ ของแบบนี้ไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอกว่ามีจริง จริงมั้ยคะ? จากคุณ : อรพิม - [ 24 พ.ย. 49 10:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ จากคุณ : ธรณ์ธันย์ - [ 24 พ.ย. 49 11:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหม มาโพสเรื่องสั้นแล้วยังแกล้งให้คนอ่านงงอีกนะคะ ว่านางเอกชื่ออะไร งั้นขอเดามั่งว่า นางเอกชื่อกมลชนก ส่วนช่วงแรกๆ ที่นางเอกชื่อกรกนก เป็นเหตุการณ์ในเรื่องสั้นที่กมลชนกเขียน แต่ เอ.......หรือว่านางเอกจริงๆแล้วชื่อ อรพิม หว่า !!!!!!!!!! จากคุณ : pumpam (pumpam) - [ 24 พ.ย. 49 11:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากโดนพรมลิขิตมั้ง เอ๊ย พรหมลิขิต เพื่อนสีน้ำน้อย เพิ่งไปดอยแม่อูคอกลับมาเมื่อวาน แต่สีน้ำน้อยไม่ได้ไป ไม่ชอบดอกบัวตองเพราะเหตุผลส่วนตัวค่ะ แต่นิสัยเพื่อนๆ ของนางเอกเนี่ย เหมือนโดนแดกดันเข้ากับตัวเลย นอนหลับดีกว่าตื่นเช้าดูพระอาทิตย์เยอะเลย แล้วเพื่อนสีน้ำน้อยก็สอนภาษาอังกฤษเหมือนนางเอกด้วย เดี๋ยวจะบอกให้เพื่อนมาอ่าน อิอิอิ มันคงบอกว่าเหมือนอ่านเรื่องของตัวเอง แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 11:21:50 จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 24 พ.ย. 49 11:20:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เออ งง กะชื่อนางเอกค่ะ คนเขียนเข้ามาแก้ข่าวหน่อยเร็วววว จากคุณ : oreocream - [ 24 พ.ย. 49 11:26:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^^ ด้วย... แหมมม...แอบนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกหน่อยๆ วุ้ย เสียดายยยย...เฮ้อออ... (เสียดายอะไรไม่บอกหรอก หุ หุ) **เพิ่งเห็นคอมเม้นต์คุณ pumpam ค่ะ** อาจจะเป็นอย่างนั้นนะคะ หรือนางเอกจริงๆ จะเป็นอรพิมหว่า...หุ หุ ให้เจ้าตัวมาเฉลยเองดีกั่ววว...^^ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 13:41:08 จากคุณ : คีตาญชลี - [ 24 พ.ย. 49 13:37:14 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 24 พ.ย. 49 14:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แล้วเมื่อไรจะได้อ่านเรื่องยาวอีกค้า จากคุณ : nongwin - [ 24 พ.ย. 49 15:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกันค่ะว่าสงสัยนางเอกตัวจริงจะชื่ออรพิมมากกว่ากมลชนก อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 24 พ.ย. 49 16:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 .^ _ __ _ _ ^ จะมาสารภาพบาป มนต์อัปสรา ยังไม่ได้อ่านเลย ต้องแต่คูออง ย้ายไปลงที่ block หาทางเข้าไม่ได้ แงๆ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 24 พ.ย. 49 16:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นกำลังใจให้สำหรับการสอบฯนะคะ  รักษาสุขภาพด้วยจ้า ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 24 พ.ย. 49 19:53:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 โอ้โห..พรหมลิขิตของจริงเลยค่ะงานนี้ ^ ^ จากคุณ : hiyono - [ 25 พ.ย. 49 01:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ก่อนอื่นต้องมาขอแก้ข่าวก่อนนะคะ... นางเอกในเรื่องชื่อกมลชนกค่ะไม่ใช่อรพิม!!!    ^ ^   (อยากให้ชื่ออรพิมเหมือนกันค่ะ แต่คงไม่ได้...) สงสัยตอนเขียนจะปวดหัวมากไปหน่อยค่ะ เลยเขียนแล้วทำให้คนอ่านสับสน ^ ^'' เรื่องนี้ตั้งใจให้เป็นเรื่องสั้นซ้อนเรื่องสั้นค่ะ เริ่มตั้งแต่กมลชนกซึ่งเป็นนางเอก...เขียนเรื่องสั้นซึ่งมีนางเอกในเรื่องชื่อกรกนก (เป็นครูสอนภาษาอังกฤษ และได้ไปเที่ยวมาเหมือนกับตัวกมลชนก) ได้พบรักกับหนุ่มที่บังเอิญพบกันบนยอดดอยแม่อูคอ เนื้อหาในเรื่องสั้นที่กมลชนกเขียนจึงเหมือนเรื่องราวที่เธอได้ประสบมาและนึกฝันอยากให้มันดำเนินต่อไป และเรื่องไม่น่าเชื่อก็บังเกิด...เมื่อเหตุการณ์ที่เธอเขียนกลับปรากฏขึ้นจริง ทำให้เจ้าตัวได้พบชายหนุ่มเหมือนในเรื่องสั้นที่เธอเขียนไงคะ อ่านแล้วงงม่ะนี่...หุหุ บอกแล้วว่าคนเขียน เขียนตอนกำลังเครียดค่ะ มันเลยมั่วๆซั่วๆไปหน่อย ^ ^  ไว้ว่างแล้วจะลองเอามารีไรท์ใหม่ให้ดีกว่านี้ค่ะ ส่วนเรื่องจริงที่เกิดกับตัวเองก็มีเหมือนกันค่ะ  ^ ^ จำได้ว่าตอนไปนอนที่ปางอุ๋ง ตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่เพราะอากาศหนาวมาก นอนไม่หลับค่ะ (ขนาดใส่เสื้อหนาวสองตัว พันผ้าพันคอ กางเกงขายาว สวมถุงเท้านอนแล้วก็ตาม) เลยออกมาเดินเล่นหน้าบ้านพักซึ่งเป็นบ้านหน้าตาคล้ายกระท่อมชั้นเดียวปลูกอยู่หน้าทะเลสาป(มั้ง) ตื่นมามองภูเขาอยู่ลิบๆเห็นเป็นเงาสะท้อนบนผืนน้ำท่ามกลางหมอกยามเช้า...โอ๊ย...โรแมนติกดีทีเดียว กำลังยืนมองวิวอยู่ดีๆ ก็มีเสียงเรียกค่ะ “พี่ครับๆ” เราก็เอ...เสียงใคร หันไป พบว่ามีชายหนุ่มยืนตั้งท่ารอก่อนกดชัตเตอร์เก็บภาพสาวสวย(น้อย...)หน้าตาเพิ่งตื่นนอน แต่งตัวเหมือนป้าแก่ๆ(ตามบรรยายข้างบนนั่นแหละค่ะ)ไปเรียบร้อยแระ... ^ ^’’ นี่ล่ะค่ะเรื่องจริง ส่วนชายหนุ่มคนนั้นก็กล่าวขอบคุณแล้วเดินจากไป(ยังไม่ทันเห็นหน้าหรอกค่ะ เพราะยืนไกลกันพอสมควร)...สงกาสัยจะถือว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของวิวทิวทัศน์ที่นึกอยากเก็บไว้ประกอบฉากมังคะ หุหุ มาตอบคำถามเพื่อนๆกันดีกว่าหลังจากไม่ได้คุยกันมาน้านนาน ** ธรณ์ธันย์** สงสัยจะเวียนเฮดมากไปหน่อย เขียนแล้วก็มั่วเองนิ ^ ^’ **pumpam  ** ถูกต้องนะคร้าบบบบ นางเอกตัวจริงชื่อกมลชนกค่ะ ไม่ใช่อรพิมนะคะ (ถึงจะอยากให้เป็นงั้นก็ตาม) หุหุ คิดถึงจังค่ะ เหมือนไม่ได้คุยกันมานาน แล้วจะรีบๆสอบให้ผ่านกลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะคะ ^ ^ **ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) ** ได๋ค่ะ จะยก(เพื่อนคุณสีน้ำน้อย)ให้เป็นนางเอกเลยค่ะ หวังว่าเพื่อนๆไปแล้วคงได้เจอบรรยากาศแบบนี้บ้างนะคะ ส่วนเรื่องดูพระอาทิตย์ขึ้นนี่เหมือนกันเลยค่ะ เคยโดนปลุกแบบนี้เหมือนกัน ก็นะ...พระอาทิตย์มันก็ขึ้นของมันอยู่ทุกวัน ไม่ได้ดูวันนี้เก็บไว้ดูวันหลังก็ได้นี่นา...:P ** oreocream ** ไรจ้ะน้องอ้อม ไม่เห็นต้องงงเลย อย่างน้อยชื่อนางเอกก็ไม่ใช่อรพิมแน่ๆจ้ะ แค่เป็นเรื่องสั้นซ้อนกันสามเรื่องเท่านั้น ...ดีที่พี่ไม่ได้เล่าเรื่องสั้นที่กรกนกเขียนอย่างละเอียด ไม่งั้นมันจะยิ่งงงกว่านี้ (เพราะพี่ตั้งใจให้เรื่องสั้นที่กรกนกเขียนเรื่องราวเหมือนกับที่ทุกคนอ่านนั่นแหละ) หุหุ **คีตาญชลี  ** แหม...พี่คีฯจะเป็นนางเอกได้ไงอ่ะ มีคนข้างใจอยู่แล้วทั้งคนนี่นา... ส่วนนางเอกน่ะไม่ใช่ชื่ออรพิมร้อกกกกกก แค่คิดเรื่องให้มันเข้ากับบรรยากาศที่ไปเที่ยวมาเท่านั้นแร้... ** Bangkokian** ค่า....ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ...แล้วเรื่องต่อไปอย่าลืมมาติดตามกันต่อนะคะ หุหุ (หลังจากที่ตัวเองหยุดเขียนเรื่องสั้นไปซะนาน มาเขียนใหม่ก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกันนิ) ** nongwin** เมื่อสอบผ่านค่ะ...เรื่องใหม่ที่เขียนอยู่ก็เขียนไปได้เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วค่ะ เป็นเรื่องราวของพี่สาววราลีในเรื่องมนตร์อัปสราค่ะ ถ้ายังไง ได้เขียนและโพสต์ต่อแล้วจะมาส่งข่าวนะคะ ^ ^ ** TSURUGI** โฮะๆ...ถ้าชื่ออรพิมจริงก็ดีสิคะ  จะได้นอนฝันหวานสักสามวัน...แต่ไม่ใช่จริงๆค่ะ ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน และตีลังกายัน.... ^ _______ ^ **เอ่อ่อ่ะนะคะ  ** ไม่ไปไรจ้า...ตอนนี้ในบล็อกก็ลบไปแล้วล่ะ เพราะมันออกเป็นเล่มแล้ว ถ้าไงลองติดตามเรื่องใหม่แทนแล้วกันจ้ะ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เน้อ...เพราะพี่หยุดโพสต์ชั่วคราว เพื่ออ่านหนังสือสอบจ้ะ ** มิรันตี (Lady Virago) ** ขอบคุณค่า...ได้เห็นชื่อเพื่อนๆคุ้นตาหลายๆชื่อแล้วรู้สึกอบอุ่นดีจังเลย เหมือนไม่ได้คุยกับใครมานานแสนนาน...(เว่อร์ไปมั้ยนี่) ช่วงนี้อ่านหนังสือจนเครียดไปหน่อยค่ะ มึนหัวไปหมด สงสัยว่าจะหมดวัยเรียนแล้วมังคะ (ห่างหายจากมันมานาน) ^ ^’’ ** hiyono ** ถ้าเป็นเรื่องจริงคงเป็นพรหมลิขิตค่ะ แต่นี่เป็นเรื่องแต่ง เพราะงั้นต้องเปลี่ยนเป็นอรพิมลิขิตแทน หุหุ ^ ^ จากคุณ : อรพิม - [ 25 พ.ย. 49 08:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่ะ แอบนึกว่าจะมีฉากเร้นๆแดนสนธยาโผล่มาสักแวบ อ่ะๆ จากคุณ : GTW - [ 25 พ.ย. 49 10:06:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วเข้าใจค่ะว่าเป็นเรื่องสั้นซ้อนเรื่องสั้น แต่ .. รู้สึกว่ไม่ต้องซ้อนก็หวานซะจนอ่านจบต้องร้องกรี๊ด มาเจอส่วนซ้อน อารมณ์ตกเลยอะ เพราะมันไม่หักมุมมั้ง จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 49 17:13:00 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาเจอเรื่องซ้อนกันอีกที แหมน่าอิจฉาค่ะ อยากให้เป็นเรื่องจริงบ้างค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 26 พ.ย. 49 15:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาติดตามค้าบ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 27 พ.ย. 49 16:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องสั้นในเรื่องสั้น อืม...(พยักหน้าหงึกๆ) น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วจะขนกล้องไปสักสิบตัวแล้วไปมองหา target ไว้ให้ช่วยถ่าย หุ หุ หุ ขอออกความเห็นนิดหนึ่งละกัน ที่จริงจบตอนแรกก็ดีอยู่แล้วนะคะ ถือว่าสมบูรณ์โดยตัวมันเองอยู่แล้ว พอมีการซ้อนเข้ามามันเลยกลายเป็น 'สิ่งฟุ่มเฟือย' ไปหน่อย ไม่ได้มีผลอะไรกับตัวเรื่องสั้นมากนัก (แต่ถ้าถูกใจคนเขียนก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ได้แกล้งให้คนอ่านงงเล่น) จากคุณ : peiNing - [ 27 พ.ย. 49 23:25:52 ]