ความคิดเห็นที่ 1 ถึงฟ้ากว้างแสนกว้างแค่ทางกั้น.... แต่เธอนั้นไม่มีวันห่างไกลจากใจฉัน ถึงแม้ดาวไม่เคยอยู่ได้กับกับตะวัน แต่ตัวฉันฝันถึงเธอทุกคำคืน... แม่ตัวไกลกายห่างไม่ร้างรัก แค่หยุดพักทางไกลให้หายเหนื่อย หมดภาระจะกลับมา..หาเหมือนอย่างเคย อย่าห่วงเลยจะมีกันตลอดไป จากคุณ : หญ้าขน (SAYPHON) - [ 24 พ.ย. 49 12:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ คุณเขียวแดง  คุณSAYPHON "หมดภาระจะกลับมา..หาเหมือนอย่างเคย อย่าห่วงเลยจะมีกันตลอดไป" ฟังแล้ว รู้สึกดีจังค่ะ .......................................................................... ยอดดวงใจ โปรดอย่าห่วง กังวลนัก แม้งานหนัก แต่ใจ ยังใฝ่หา เมื่อหมดบ่วง ปลดเปลื้อง จักกลับมา ซบใบหน้า หลับตา  ในอ้อมเธอ .......................................................................... จากคุณ : treehouse - [ 24 พ.ย. 49 16:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หมดภาระจะกลับมา..หาเหมือนอย่างเคย อย่าห่วงเลยจะมีกันตลอดไป"    ชอบประโยคนี้เหมือนกันค่ะ เพราะในชีวิตจริงหลังจากที่ห่างกันเป็นปีเนื่องจากแฟนต้องไปเรียนที่เมกา ในที่สุดก็กลับมาใช้ชีวิตร่วมกันค่ะ จากคุณ : เขียวแดง - [ 24 พ.ย. 49 16:12:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีฟ้ากว้างขวางทางคอยกางกั้น ห่างไกลกันฝันถึงคนึงหา เคยเคียงน้องประคองแนบแอบอุรา ร้อยวิญญาหวามไหวใจรัญจวน ห่างสุดหล้าฟ้าไกลใจเป็นห่วง เดือนลอยดวงเด่นฟ้าพาใจหวน คิดคนึงถึงครั้งยังเคียงนวล เคยชื่นชวนชมชิดสนิทกัน มองดูฟ้าคราดึกยิ่งนึกเศร้า ในคืนเหงาเฝ้าฟ้าดาราฝัน ฝากน้ำถ้อยร้อยคำพร่ำรำพัน ยามมองจันทร์มั่นใจไม่จืดจาง รอถึงวันฝันสมได้ชมชื่น คอยนับคืนตื่นฝันวันอ้างว้าง ห่างสุดฟ้าสุดดินสิ้นหนทาง แม้กายร้างห่างกันใจมั่นคง จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 25 พ.ย. 49 20:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_^ ความห่างไกลใต้ฟ้าเดียวกัน หากมีหมอกกั้น เราจะฝ่าฝันมาพบกันไหม?? จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 26 พ.ย. 49 11:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่เคยมีคำพูดจา แค่มองตาก็เข้าใจ..                ขอบคุณความรู้สึกดีๆ จากคุณ : หญ้าขน (SAYPHON) - [ 27 พ.ย. 49 12:56:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณเขียวแดง...บท"ห่างไกล"นี้ไพเราะมากค่ะ ชอบจัง อ่านแล้วแม้จะรู้สึกเหงา แต่ก็ชื่นใจค่ะ เขียนมา 10 ปีแล้ว แต่ก็ยังงดงาม เขียนอีกสิคะ นับว่ามีพรสวรรค์จริงๆค่ะ ๐ จากคุ้งรอบกรอบฟ้าอาณาเขต ความพิเศษจะเสาะหาแผ่นฟ้าไหน ผืนจะกว้างห่างแดนซึ่งแสนไกล แต่ห้ามใจให้ถึงฟากคงยากเกิน ๐ ฝากสะพานสายรุ้งที่คุ้งพราว เดือนแสงดาวกระพริบกาลอยู่นานเนิ่น จุมพิตแสงสนธยาเมื่อคราเดิน ใช่บังเอิญผิวผ่านทั่วลานดิน ๐ ฟ้าจรดแดนดินใดในป่าค่ำ คืนจดจำน้ำค้างแทรกชำแรกหิน สวยเอยแสงสะท้อนหล้าทุกครายิน เช่นเสียงพิณกลอมหล้าเมื่อล้าเลือน ๐ นิทราเอยคำนึงคิดถึงแก้ว สว่างแล้วรูปหลังยังเสมือน สัมพันธ์สายอ่อนหวานแห่งวารเยือน จนกาลเคลื่อนกล่อมขวัญจบวันคอย จากคุณ : ตะวัน - [ 27 พ.ย. 49 23:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณ คุณตะวันมากค่ะที่ชม ของคุณตะวันและเพื่อนๆก็ไม่น้อยหน้าใครค่ะ พอได้อ่านก็อึ้งไปเลย ทำนองทำไมสำนวนถึงได้กินใจอย่างนี้          ชอบเขียนกลอนมาตั้งแต่เด็กค่ะ ตอนแรกก็คิดเองไม่มีใครสอน เอาตัวอย่างมาจากพวกบทกลอนในขวัญเรือน แล้วก็พวกหนังสือชีวิตรัก เขียนเพลินๆเป็นกลอนแปด ประมาณว่าเขียนพร่ำเพ้อถึงนู่นนี่ตามประสาเด็กค่ะทั้งที่บางอย่างยังไม่ประสาไม่รู้เรื่องเลย เช่นตอน 12-13 เขียนคิดถึงคนนู้นคนนี้ รักนั่นรักนี่ ทั้งที่ความจริงจินตนาการเองหมด   แต่ตอนเขียนนี่ต้องมีอารมณ์ในการเขียนด้วยไม่งั้นก็ได้แต่จดๆจ้องเขียนไม่ออก            ตอนหลังมารู้ความชอบของตัวเองว่าชอบการเขียนนิยายมากกว่าแต่ลงตะกร้าไปหลายเรื่องค่ะ ทั้งหมดเป็นเรื่องสั้น มาได้ลงในขวัญเรือนก็ตอนอายุ 17-18  ดีใจยิ่งกว่าได้ทองค่ะทั้งที่ค่าเรื่องตอนนั้น 300 บาทเอง  แต่บทกลอนก็เป็นอะไรที่ยังชอบอยู่นะคะ คือเมื่อไรที่ได้อ่านบทกลอนดีๆ สำนวนกินใจ เราจะฝัน ล่องลอยเลยล่ะ อย่างนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกคนอ่อนไหว ช่างฝัน ทั้งที่ตัวจริงคนอื่นเขาดูเราจะไม่ใช่แบบนี้เลยค่ะ               ช่วงหลังทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงานที่เข้ามาทำให้ลืมความฝันของตัวเองไปนานเป็นสิบปีเลยล่ะ เพิ่งมาฟื้นสักปีสองปีนี่เอง  เข้ามาในพันทิปมาสักระยะแล้วค่ะแต่เพิ่ง post ได้สักสองครั้งเองแล้วก็ห่างกันด้วย จะพยายามเข้ามาอ่านและ หาบทกลอนดีๆที่คิดใหม่ๆมาให้อ่านแลกเปลี่ยนกันค่ะ จากคุณ : เขียวแดง - [ 28 พ.ย. 49 09:41:30 ]