PANTIP.COM : W4906565 ไขเงื่อนงำเซ็นทรัลพระราม 2 [เรื่องสั้น]

ไขเงื่อนงำเซ็นทรัลพระราม 2

10.50 น. แดดแรงจนเกือบเท่าแดดยามเที่ยงวัน ข้อความในป้ายล้อเลื่อนบนสะพานเชื่อมตัวอาคารเขียนไว้ว่า “ห้ามผ่าน”

รปภ.ถือวอล์คกี้ทอล์คกี้ยืนคุมเข้ม คนยืนออกันอยู่หน้าบริเวณป้ายล้อเลื่อนราว ๆ 20 คน

มองไปด้านล่างก็เช่นกัน โดยเฉพาะหน้าตัวอาคารบริเวณประตูด้านหน้า หลายคนก้มมองนาฬิกาข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่อีกหลายคนรู้สึกร้อนและใช้วัตถุสิ่งของในมือโบกพัดระบายความอบอ้าว

ทางลงอาคารจอดรถ เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งนั่งหลบร้อนคุยหยอกล้อกันเสียงดัง รปภ.อีกคนยืนกันบริเวณประตูทางเข้าด้านล่างอย่างใกล้ชิด ด้านในประตูกระจกเขียนป้ายขนาดใหญ่ติดไว้ว่า “ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต”

เป็นที่น่าแปลกว่าห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ไฉนจึงไม่ยอมเปิดให้ลูกค้าเข้าไปใช้บริการ หรือว่าข้างในจะมีเหตุชกต่อยของกลุ่มวัยรุ่นที่มาดูคอนเสิร์ต ก็ไม่น่าใช่ เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ (คอนเสิร์ตมีวันอาทิตย์)

หรือว่าจะเป็นเพราะเมียรัฐมนโทท่านใดมาช็อปปิ้งที่นี่ ก็ไม่น่าจะใช่เพราะล่าสุดได้ข่าวว่าอยู่ฮ่องกง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่น่ามีเหตุให้ไม่รับลูกค้าอื่นแบบนี้อยู่ดี

ผู้คนดูเหมือนจะหนาตาขึ้นเรื่อย ๆ จะว่าไปกลุ่มลูกค้ากลุ่มนี้ก็พิลึกคน ทางห้างเขาไม่ต้อนรับก็ยังมายืนลอยหน้าลอยตารอคอยกันอยู่

ทำตัวแบบนี้ช่างน่าไม่อายเสียจริงเหมือนกับจะเข้าไปขอของฟรีเขาอย่างไรอย่างนั้น สงสัยจะขาดการชี้แนะที่ดีจากทางบ้านในวัยเด็ก

...................................

ด้วยความสงสัยเหลือกำลังระคนกับดีเอ็นเอยอดนักสืบในสายเลือด ผมจึงยืนเฝ้าสถานการณ์ต่อไปอีก 10 นาที ทำให้ได้สังเกตว่าหลายคนไม่ได้มีทีท่าระย่นระย่อเลย แม้ว่าเหงื่อจะเริ่มเปียกชุ่มเสื้อไปตาม ๆ กัน

เฮ้อ คนหนอคนสัปดนทู่ซี้รออะไรกันนักหนาหนอ

แล้วจู่ ๆ รปภ.ก็เลื่อนป้ายห้ามเข้าออกไปในทันใด พร้อมกับไขกุญแจเปิดประตูทางเข้า ! หลายคนก้าวอาด ๆ ผ่านเข้าไปรับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้าง รวมถึงตัวผมด้วย

นอกจากผมแล้ว ดูเหมือนทุก ๆ คนเขาจะไม่เอะใจหรือมีความสงสัยอะไรเลยสักนิดว่าทำไมทางห้างสรรพสินค้าจึงมีพฤติกรรมแปลก ๆ แบบนี้

“ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ท่านผู้มีอุปการคุณทุกท่านโปรดทราบ”

เสียงประกาศจากลำโพงบนเพดานห้างสรรพสินค้าดังขึ้น ผมหยุดเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจเพื่อดูว่าทางห้างจะใช้เหตุผล หรือข้ออ้างอะไรในการไม่เปิดรับลูกค้านานราว ๆ 15 นาทีแบบนี้

“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัล....”

ข้อความที่ประกาศตามมาก็เป็นส่วนว่าด้วยเวลาเปิดบริการและปิดบริการ

ไม่ยักมีเนื้อความที่ไขข้อข้องใจให้ยอดนักสืบเช่นผมทราบเลยว่าทำไมจู่ ๆ ถึงไม่เปิดให้คนเข้าไป

เกินที่เก็บงำความสงสัยได้ต่อไป คำให้การของ รปภ.ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าน่าจะช่วยให้ความกระจ่างได้ในยามฉงนฉงาย
เช่นนี้

...................................

“รบกวนถามครับ เมื่อเช้าเกิดเหตุอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงห้ามลูกค้าเข้าห้างครับ”

“....ไม่มีนี่ครับ” รปภ.ตอบคำถามหลังจากลังเลอยู่ครู่ใหญ่

“แปลกมากนะ...แล้วไอ้ที่ผมเห็นคนยืนออกันอยู่หน้าห้างเพียบเลยน่ะ จะอธิบายยังไงดี”

“อ๋อ เขารอเข้าห้างครับ” รปภ.ตอบ

“อันนั้นผมรู้อยู่แล้วครับ คำให้การของคุณช่างเป็นอะไรที่
กำปั้นทุบดินสุด ๆ เลย พับผ่าสิ"

“ถ้าพี่รู้แล้ว ไม่ทราบว่ายังสงสัยอะไรอีกครับ ผมงงคำถามของคุณพี่” เขาย้อนถามผม เห็นชัดว่าเริ่มจะหงุดหงิด

“คืออย่างนี้ ผมอยากทราบว่าทำไมถึงไม่ยอมเปิดประตูให้ลูกค้าเข้า”

“อ๋อ ก็ตอนนั้นยังไม่ถึงเวลาเปิดไงครับ...” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ซึ่งมิตรภาพอีกต่อไป

ผมมองดูนาฬิกา ซึ่งบอกเวลา 11.05 น. รู้สึกละอายในความงี่เง่าของตัวเอง

“ห้างเปิดบริการ 11 โมงนะครับ คุณเพ่...” เสียงยาวที่ลากตอนพูดว่าคุณเพ่ ฟังแล้วรู้ได้ทันทีว่าควรยุติบทสนาแต่โดยดี

“เข้าใจละ ขอบคุณมากครับ” คนสมัยนี้อารมณ์ร้อนกันง่ายจริงเชียว

ขณะเดินผละออกมา ใจหนึ่งก็อยากจะร้องตะโกนเหมือนอย่างที่นักสืบคินดะอิจิในการ์ตูนว่า “ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว”

แต่อีกใจก็ไม่อาจทำได้ ด้วยไม่ทราบว่าควรจะปลาบปลื้มที่ปิดรูปคดีได้ หรือควรจะปลงสังเวชในความป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ของตัวเองกันแน่ ปัดโธ่ ก็เรานึกว่าเซ็นทรัลจะเปิด 9 โมง 10 โมงเหมือนบิ๊กซีนี่หว่า...

ถ้าอีสปยังมีชีวิตอยู่และได้ทราบเรื่องนี้ ก็คงจะจบเรื่องนี้ว่านิทานเรื่องนี้สอนให้(ดำรงเฮฮา)รู้ว่า ห้างเซ็นทรัลพระราม2 น่ะ เขาเปิดบริการ 11.00 น. นะเฟ๊ย...

--------------------------------------------------------------------------------

"ไขเงื่อนงำเซ็นทรัลพระราม 2"
จากเรื่องจริงโดย © ดำรงเฮฮา (บ้า ๆ บอ ๆ ) เมื่อ 24 พ.ย. 2549

จากคุณ : ดำรงเฮฮา - [ 24 พ.ย. 49 16:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15

ตั้งใจเขียนคำว่าโจทย์ ขอยืนยันนะน้าสือ ให้อ่านประโยคข้างหน้าเสียก่อนสิว่านัทตี้บอกว่าไม่ค่อยได้ไปเดินห้างกับใครเขา

จริงอยู่ที่ว่าคนอื่นอาจจะไม่เข้าใจว่านัทตี้หมายถึงอะไรเพราะนัทตี้รู้เพียงคนเดียว ไม่ใช่แก้ตัวหรืออายเพราะเรื่องเขียนผิดนะ แต่ว่าตั้งใจเขียนแบบนั้นจริง ๆ เล่าให้อ่านก็ได้

เรื่องมีอยูว่าเวลานัทตี้ไปเมืองไทย เมื่อก่อนไปซื้อเสื้อกางเกงอะไรนี่ ก็เข้าห้าง เพราะของมียี่ห้อทางไทยถูกกว่าทางนี้มาก

ทุกครั้งก็แต่งตัวตามสบายและแบบสะบักสะบอมมาก เพราะส่วนใหญ่นัทตี้อยู่กรุงเทพจะเป็นแจ๋วทำงานบ้านให้แม่ ไม่ค่อยได้ออกไปไหนหรอก ถ้าไปก็ต่างจังหวัดโน่นเลย

ลูกเกิดอยากกินของฝรั่งเช่นพิซซ่า หรือว่า แม็ค พอเสร็จงานปั๊บก็ชวนลูกขับรถไปกินแล้วเลยแวะเดินเล่นดูโน่นดูนี่ในห้าง อีกอย่างเราเป็นคนนิสัยเสียเรื่องการซื้อของ เวลาเข้าห้างซื้อของแพง ๆ บางอย่างเราจึงมักจะเป็นพวกเจ้าหนูจำไม แค่ดำรงเขาถามยามแค่คำสองคำยังโดนเรียกว่า คุณเพ่ เลย แล้วนัทตี้น่ะเวลาไปซื้อของใครนี้ เราถือว่าเราซื้อนะโว้ย ไม่ใช่ได้มาฟรี

พนักงานน่ะหน้าหงิกเหมือนม้า ถามซอกแซกหน่อยก็ไม่ได้ ยีนส์ใส่ไม่ได้ก็ขอมันเปลี่ยนเบอร์ใหม่มาลอง อีนั่นก็หยิบให้อย่างเสียไม่ได้ พอใส่ไม่สวยถามว่ามีทรงนี้ไหมโน้นไหม :-)ก็หน้าหงิกแต่ยังหยิบมาให้ลองนะ ไอ้เราเข้าไปอยู่ในห้องลองนั้น อีนั่นเรียกไอ้พวกรักษาความปลอดภัยมายืนคุมเชิงตรงหน้าห้องลองตอนไหนไม่รู้ แล้วมันเดินตามเราและลูกตลอดเลย ลูกเราหยิบของเล่นมันก็ว่า เกือบวางมวยกันแล้วเหมือนกัน

จริงอยู่นัทตี้อาจจะใส่เสื้อยืดเก่า ๆ มีรูจากแมลงกัดด้วย ขาสั้น ลูกก็เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น แต่ไม่ได้ไปหนักหัวมันนี่หว่า คนไทยดูกันแค่ภายนอก เห็นโทรมหน่อย:-)ก็กลัวขโมยแล้ว ยิ่งไอ้การที่ปากหมาว่าลูกเราว่าอย่าหยิบเนี่ย มันเกินไป เด็กอื่นอยู่ตรงนั้นเดินเข้ามาหยิบก่อน ไอ้เชี่ยนั่นทำไมไม่ว่าบ้างล่ะ เชี่ยจริง ๆ นะ ปากมันไม่ดีและต่อปากต่อคำด้วย นัทตี้เจออย่างนั้นแล้วจะเหลือเหรอ ไม่ยอมมันหรอก เสียงดังเป็นเสียงดัง คนมุงดูก็ช่างมัน จนไอ้ผู้ใหญ่กว่ามันต้องมาไกล่เกลี่ย นัทตี้ควักเงินให้พวกมันดูเป็นปึก แล้วเอาของไว้ในรถเข็นอย่างนั้นแหละ สะบัดตูดเดินออกเลย ไม่ซื้อของมันด้วย

ถึงแค่พาลูกไปกินพิซซ่าเนี่ย ในกระเป๋าเป้หลังของนัทตี้ก็มีไม่ต่ำว่าเลขห้าหลัก ถ้าไปไหนข้างนอกมีเงินต่ำกว่านั้นไม่ออกจากบ้าน ไม่มีความมั่นใจ เป็นคนแบบนี้จริง ๆ

เราอยู่ที่นี่ให้ใส่ชุดอะไรเข้าร้านก็ไม่เห็นเขาจะเดินตาม เขาบริการให้เหมือนลูกค้าทั่ว ๆ ไป ไม่เห็นมีกระฟัดกระเฟียดกับลูกค้าสักหน่อย

อีกครั้งหนึ่งนัทตี้ลืมครีมไว้ที่นี่น่ะ ก็ไปเมืองไทยในห้างนี่แหละ อย่าให้เอ่ยชื่อเลย เหลือบไปเห็นเขาขายเครื่องสำอางค์ที่เราใช้อยู่ก็ขอให้มันหยิบมาให้ดู ไอ้ขวดมันก็ไม่เหมือนกัน เราก็ขอดูและยืนอ่าน ๆ อยู่ ไม่ได้ซอกแซกอะไรสักหน่อย แค่ออกปากขอตัวอย่างมาดมกลิ่นนิดหนึ่ง ดูเนื้อครีมหน่อยเพื่อความแน่ใจว่าปลอมหรือไม่ปลอม อีนั่นมันบอกว่าจะซื้อก็ซื้อ ไม่มีตัวอย่างให้ดมให้ลอง

ได้ยินแบบนี้แล้วเกือบย้อนหยาบ ๆ ไปแล้วว่าอารมณ์เสียเพราะคงไม่ได้โดนผัวเอาหรือไง? เราไม่ได้ตอบอย่างนั้นนะแต่บอกเตือนว่าพูดดี ๆ ก็ได้นี่ พูดแบบนี้ดูถูกลูกค้านะ แค่นั้นแหละเป็นเรื่อง

คนขายของ เวลาลูกค้าถาม เออ..ตอบดี ๆ ก็ได้ใช่ไหมว่าไม่มีตัวอย่างค่ะ หรือว่าอะไรก็พูดไปสิ ไม่ใช่พูดว่าจะซื้อก็ซื้อ มันดูถูกลูกค้านะ ขวดหนึ่งไม่ใช่แค่ร้อยครึ่งร้อย มันเป็นพันขึ้นก็ต้องดูกันหน่อย ถามกันหน่อยล่ะจริงไหม แล้วยิ่งเจอคนขายไร้มารยาทแบบนี้ หรือพวกรักษาความปลอดภัยแบบนี้ นัทตี้ไม่ยอมหุบปากเหมือนกัน เรื่องแบบนี้ไม่ยอมให้ใครมาด่าฝ่ายเดียวหรอก

หลังจากเกิดเหตุการณ์แบบนี้สองครั้งสองครา คนละห้างนะ ถ้าไปเมืองไทยจะไม่เข้าห้างไหนเลยให้เสียความรู้สึก ของพื้น ๆ เช่นเสื้อผ้าตามประตูน้ำ ตะวันนาเยอะแยะไป กางเกงยีนส์แบกะดินก็ใส่สวย เสียแต่ว่าลุยฝุ่น ลุยความร้อนจนแทบหน้ามืดหน่อยเท่านั้นเอง เลือกเอาเท่าไหร่ก็ได้

จริงอยู่ที่ว่าบางทีมันลองไม่ได้ หรือว่าเขาให้ลองได้แต่ว่าเราไม่ลองเอง เล่นให้เปลี่ยนกับผ้าถุงงี้ ใครต่อใครใส่บ้างไม่รู้ ไม่เอาอ่ะ ก็ใช้ตากะ ๆ เอา กลับมาบ้านก็เก็บใส่ถุงรวบรวมไว้ไม่เคยได้ใส่ได้ลอง จนเอากลับมานอกแล้วล่ะถึงได้ใส่ พอใส่แล้วไม่สวยก็ให้ชาวบ้านไป ราคามันก็ถูกกว่าในห้างเยอะแยะ อีกอย่างไม่ว่าเราจะแต่งตัวยังไงก็ตามเขายังบริการก็ดีกว่าให้ห้างด้วยซ้ำ

ถึงแม้ว่าเวลาซื้อของนัทตี้อาจจะถามซอกแซกเป็นเจ้าหนูจำไม คนอื่นที่ซื้อของก็ถามเหมือนกันเป็นธรรมดานี่ใช่ไหม แล้วจะให้นัทตี้พกคำเฉลยก็คงไม่ได้เพราะไม่ใช่คนขาย

คำว่าโจทก์จำเลย ใช้กับนัทตี้ไม่ได้ เพราะนัทตี้ไม่ได้อยู่เมืองไทย สินทรัพย์อไรไม่มีชื่อนัทตี้เลย จะไปมีโจทก์จำเลยกับใครที่ไหนล่ะ จริงไหม?

แก้ไขหน่อย ลืม ปล.

ไว้ถามป้าเอมนะ ว่าครั้งแรกที่เขานัดเจอกับนัทตี้น่ะ นัทตี้แต่งตัวยังไง ชอบแต่งปอน ๆ อย่างนี้แหละดี ไปไหนมาไหนไม่มีคนมาสนใจ มามอง มาตอแยด้วย แต่เราเองนั่นแหละที่ปลอดภัยที่สุด
แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 49 01:49:43
แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 49 01:44:08

จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 27 พ.ย. 49 01:42:19 ]