ความคิดเห็นที่ 1 ‘แก้มไม่มีอะไรเปิดใจหรอกค่ะ แก้มบอกได้อย่างเดียวคือ...แก้มคงทำร้ายพี่เก้าไม่ได้’ เธอพูดออกมาโดยกวาดสายตามองทุกคน กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ผม คล้ายจะย้ำคำพูดนั้นให้ผมฟัง รอยยิ้มของผมอันตรธานหายไปจากใบหน้า ‘แก้ม...เรายังไม่พูดถึงเรื่องนั้น เรื่องเก้ายกไว้ก่อน ตอนนี้เรากำลังพูดเรื่องแก้มกับนภ’ ไอ้อ้นเพื่อนผมพูดขึ้นบ้าง ‘แกว่าไงล่ะไอ้นภ นั่งเงียบอยู่ได้ แกจะทำยังไงกับเรื่องนี้’ อยู่ๆ ไอ้อ้นก็หันมาทางผม ผมชะงักนิดหนึ่งอย่างตั้งตัวไม่ทัน แต่ในที่สุดผมก็ต้องเผชิญหน้า เพราะผมตัดสินใจแล้ว ‘ฉันคงไม่ทำยังไงนอกจากรอคำตอบจากแก้ม เพราะสำหรับฉัน...ฉันรักแก้มคนเดียว และจะรักจนวันตาย’ แม้คำพูดนั้นผมจะพูดกับไอ้อ้น แต่สายตาผมจับจ้องอยู่ที่แก้ม ผมอยากย้ำให้เธอรู้ว่า...ผมรักเธอ แก้มไม่ได้หลบตาผม เธอจ้องผมนิ่ง...นาน ทุกคนรอบโต๊ะก็นิ่ง อดทนรอเธอเพียงคนเดียว ในที่สุด... ‘เรื่องพี่เก้ากับเรื่องแก้มและพี่นภเป็นเรื่องเดียวกันค่ะ เป็นเรื่องที่เราทั้งสามคนต้องรับผิดชอบร่วมกัน พี่ขวัญและคนอื่นๆ ก็เหมือนกันนะคะ ทำแบบนี้ถ้าพี่เก้ารู้คงเสียใจมาก และแก้มคงยอมไม่ได้ที่จะให้พี่เก้า ซึ่งดีและรักแก้มมากต้องเสียใจ’ คำพูดยาวเหยียดของเธอทำทุกคนอึ้ง มันเสียดแทงลงมาในทุกอณูของหัวใจผม จากสายตาทุกคู่ที่จ้องมองเธอ กลับเบนมาหาผมด้วยความเห็นอกเห็นใจ...ยกเว้นสายตาเธอที่ดูเรียบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย ‘พี่รู้ว่าทำแบบนี้มันผิดต่อเก้า แต่เราต้องยอมรับความจริงนะแก้ม และถ้าแก้มชอบนภบ้างพี่ก็อยากให้แก้มยอมรับความจริงเช่นกัน เพราะอย่างน้อยเรื่องนี้จะได้ไม่ต้องเจ็บกันทุกคน’ ขวัญเป็นคนทำลายความเงียบในโต๊ะ และทุกคนรวมทั้งผมก็เบนจุดรวมของสายตาไปหาเธออีกครั้ง...อย่างรอคอยคำตอบ แก้มเม้มริมฝีปากแน่นอยู่ชั่วอึดใจเธอกวาดตามองทุกคนจนมาหยุดที่ผมอีกครั้ง...แต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกใจหายแปลกๆ ‘ถ้าจะเลือกไม่ให้มีคนเจ็บเพราะเรื่องนี้ พี่เก้าเป็นคนที่ไม่สมควรเจ็บที่สุด...แต่ถ้าเลือกไม่ได้ เราทุกคนก็สมควรเจ็บด้วยกันค่ะ มันถึงจะยุติธรรม...แก้มยืนยันว่าแก้มไม่มีทางปล่อยให้พี่เก้าเจ็บคนเดียว’ ทุกคนแทบจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน เธอใจแข็งเกินกว่าที่ผมคิด ผมนั่งมองเธอนิ่ง...เธอคนที่ผมหลงรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ วันนั้นเธอ ผมและเก้าออกไปเที่ยวด้วยกัน เธอดูสดใสร่าเริง น่ารักเป็นธรรมชาติ เวลาเธอยิ้มเหมือนดาวดวงเล็กๆ กระพริบแสงสว่าง... จำได้ว่าวันนั้นตอนเราหยุดกินข้าวตรงร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ แถวคอนโดฯ ของเธอกับเก้า ผมกับเก้าสั่งข้าวผัด ส่วนเธอสั่งข้าวหมูทอดกระเทียม...พออาหารมาวางตรงหน้าของทุกคน ผมก็เห็นเก้ากวาดแตงกวาในจานตัวเองให้เธอ ผมมองด้วยความงุนงง แต่แล้วก็ต้องงงหนักกว่าเก่า เมื่ออยู่ๆ มือเรียวเล็กยกช้อนขึ้นมาแล้ว กวาดแตงกวาไปจากจานผมหน้าตาเฉย ผมอยากจะท้วงออกไป แต่เมื่อเห็นว่าเธอตั้งหน้าตั้งกินโดยไม่สนใจ ผมเลยได้แต่ลอบยิ้มแล้วตัดสินใจว่าไม่ท้วงออกไปดีกว่าเรื่องที่ผมเองก็...ชอบกินแตงกวามากๆ เหมือนกัน การชอบกินแตงกวาเหมือนกันไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ผมรักเธอ หรือตัดสินว่าเธอเป็นคนที่ ‘ใช่’ สำหรับผม โลกนี้คงมีคนอีกมากมายที่ชอบกินแตงกวา เพียงแต่เรื่องแตงกวาในวันนั้นทำให้ผมเริ่ม ‘มอง’ และสนใจเธอ... ...ผมคงเผลอคิดอะไรไปนาน ไอ้อ้นเลยสะกิดให้ผมกลับมาจากภาพความหลังที่ผมรื้อค้นอยู่ในใจ ผมกระพริบตามองคนตรงหน้า เธอยังคงมองผมนิ่งไม่วางตา...ตาที่มีแต่ความว่างเปล่าให้ผมค้นหา... ‘ได้...ถ้าแก้มเลือกอย่างนั้น ถ้าแก้มคิดว่าเราสามคนควรเจ็บไปด้วยกันพี่ก็ยินดี’ ผมพูดอย่างตัดใจ บางทีเธออาจไม่เคยใจตรงกับผมเลยก็เป็นได้ ที่เธอยกเรื่องเก้ามาอ้าง อาจเพราะเธอแค่รักษาน้ำใจผมเท่านั้นเอง หลายคนหันมาส่งเสียงประท้วงคำพูดผม แต่ผมตัดสินใจแล้ว ‘แต่แก้มต้องบอกพี่มาคำเดียวว่าแก้มไม่เคยคิดอะไรกับพี่มากกว่าคนรู้จัก’ ผมยังคงจ้องหน้าเธอนิ่ง คราวนี้เธอก้มหน้าซ่อนความรู้สึกไว้ ความรู้สึกอะไรผมก็มิอาจรู้... แต่พอเธอเงยหน้าขึ้น...ผมถึงได้เห็นดวงตาสีดำคู่นั้นมีรอยหยดน้ำรื้นขึ้นมา...หากมันก็แค่บางๆ ไม่ได้เห็นชัด ผมยิ้มออกมา หัวใจแห้งผากเริ่มมีความหวังขึ้นมารำไร บางทีเธออาจจะ... ‘ลืมซะเถอะค่ะ...ลืมว่าพี่เคยรู้จักแก้ม ลืมว่าเราเคยไปไหนด้วยกัน ลืมวันแรกที่เราได้รู้จักกัน ลืมทุกๆ วันที่พี่เคยโทรหา ลืมเรื่องราวทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ลืมไปเลยก็ได้ว่าแก้มมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้...’ หัวใจผมแทบจะพังครืนลงมากองตรงหน้าเธอ ไอ้ความหวังเล็กๆ ในหัวใจมันหายไปไหนแล้ว ผมรู้สึกว่าขอบตาตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่...แล้วภาพเธอก็เหมือนจะพร่าเลือน หากผมก็ยอมรับการตัดสินใจของเธอ ‘อืม พี่เข้าใจแล้วล่ะ’ ผมรู้ว่าตอนนั้นเสียงตัวเองเครือๆ ‘พี่จะลืมเหมือนที่แก้มบอก และแก้มก็คงจะลืมเหมือนกัน...งั้นเรามาลืมพร้อมๆ กันดีมั้ย’ ผมพูดด้วยน้ำเสียงหยันๆ แบมือแล้วยื่นไปตรงหน้าเธอ รอให้เธอแตะลงมา แล้วผมจะทำตามที่เธอบอก...แม้รู้ว่าตัวเองไม่มีทางลืมได้ก็ตามที ทุกคนจ้องมองเราสองคน...สายฝนด้านนอกร้านเริ่มพรำสายลงมาบางๆ ทุกอย่างรอบกายเงียบ ภายในร้านก็มีลูกค้าแค่สองโต๊ะ คือโต๊ะพวกเรากับอีกโต๊ะหนึ่งด้านในสุดเท่านั้น เธอกลืนน้ำลายลงคอนิดหนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นมา...ภาพในตอนนั้นเหมือนในละครที่ทำภาพสโลว์ มือเธอค่อยเอื้อมมาช้าๆ เกือบจะถึงมือผมอยู่แล้ว... ‘อย่านะแก้ม คิดให้ดีก่อน อย่าทำแบบนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้น’ ขวัญจับมือเธอไว้แล้วพยายามเปลี่ยนใจเธอ พี่พงศ์เองก็หันมาพยักหน้ากับผมเป็นเชิงว่าให้ผมชักมือกลับ...แต่เวลานั้นเราสองคนคงเดินมาถึงทางแยก ทางตัน หรือสุดทางแล้วมั้ง เราถึงไม่ได้ทำอย่างที่คนอื่นๆ บอก ผมยังค้างมือไว้ และเธอก็ปลดมือขวัญออก...แล้วมือเล็กเย็นเฉียบก็แตะลงบนฝ่ามือที่เย็นไม่แพ้กัน ฉันเดินออกมาจากโรงแรมพร้อมร่มสีขาวใส ร่มที่ขอยืมมาจากทางโรงแรม วันนี้ฉันเลือกสวมชุดแสกสายเดี่ยวสีฟ้าแบบเรียบง่าย และฉันก็เลือกที่จะเดินไปงานเลี้ยงซึ่งจัดอยู่อีกโรงแรมไม่ไกลจากที่ฉันพักอยู่... เดินไปช้าๆ มองเม็ดฝนที่ยังโปรยลงมาไม่ขาดสาย...แม้ตอนนี้จะรู้ว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้วนอกจากทำใจ แต่ฉันก็ยังอยากจะยืดเวลาไม่กี่นาทีที่เหลือออกไปอีกนิด เวลาที่เขาจะไม่ได้เป็นของฉันแม้เพียงในใจอีก... ฉันยื่นมือออกไปนอกร่มเพื่อสัมผัสหยาดน้ำฝนที่ใครบางคนเคยบอกว่ามันคือ ‘น้ำตาฟ้า’ ดูท่ามันคงจะจริงอย่างที่ใครคนนั้นบอก เพราะความทรงจำส่วนหนึ่งของฉันที่มีกับเขามันเป็นวันฝนตก เป็นช่วงที่เจ็บปวดทรมานขนาดฟ้ายังต้องหลั่งน้ำตามาให้เรา วันที่ฉันบอกให้เขาลืมทุกสิ่ง...เราต่างคนต่างแยกจากกันตั้งแต่ตอนนั้น แยกกันออกจากร้านท่ามกลางสายฝนที่ทวีความแรงมากขึ้น ฉันไม่รู้ว่าวันนั้นเขากลับยังไงเพราะไม่ได้หันหลังกลับไปมอง และฉันไม่รู้ว่าเขาลืมทุกสิ่งไปอย่างที่ฉันบอกหรือเปล่า...สำหรับฉัน...ยิ่งอยากลืม มันยิ่งฝังแน่น หนึ่งปีที่เราขาดการติดต่อราวกับตายจากกัน ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่คิดถึงเขา ไม่คิดถึงวันเก่าๆ ของเรา และทุกครั้งที่คิดถึงความรู้สึกผิดก็มักจะแทรกผ่านมาเสมอเช่นกัน...บางทีนี่คงเป็นการลงโทษความผิดของฉัน วันที่การ์ดแต่งงานถูกส่งมาที่บ้าน ฉันรู้สึกแปลกใจมากเพราะคิดไม่ออกว่าใครจะส่งมา แต่ฉันก็สงสัยไม่นานเพราะคำตอบรอให้ฉันเปิดดูอยู่ ทันทีที่เห็นชื่อในการ์ด ความรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนเข็มหลายล้านเล่มพุ่งออกมาจากการ์ดเข้าสู่หัวใจ ทำให้ฉันเซไปนิดหนึ่งก่อนจะพยายามตั้งสติให้รับความจริงตรงหน้า... ฉันหยุดยืนหน้าโรงแรมสถานที่จัดงาน เก็บร่มแล้วปัดหยดน้ำออกจากเสื้อผ้านิดหน่อย สูดลมหายใจเข้าปอดลึกพร้อมกับ ‘ปั้นยิ้ม’ เตรียมพร้อมเข้าไปเผชิญหน้ากับความจริง กับสิ่งที่ฉันเลือกแล้วให้เป็นอย่างนี้ ลมวูบหนึ่งพัดมากระทบกาย เป็นแค่ลมเบาๆ แต่ทำเอาฉันรู้สึกเย็นวาบจนขนลุก รู้สึกหัวใจโหวงๆ แปลกๆ หากก็ตัดใจว่ามันคงพัดพาเอาความเจ็บไปแล้วกระมัง...ฉันเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อมุ่งสู่ห้องจัดเลี้ยง น่าแปลก...หน้าห้องจัดเลี้ยงไม่มีคนนั่งรับของขวัญ ไม่มีเจ้าบ่าวเจ้าสาวมายืนรอรับ ไม่มีแขกคนอื่นๆ เดินเข้างานมาเหมือนฉันเลย ฉันรู้สึกใจหายจนต้องรีบเดินเข้าไปในงาน ไม่จริง!...ในนี้มีเพียงคนกลุ่มเล็กๆ ยืนอยู่เท่านั้น สภาพภายในงานเหมือนเพิ่งเกิดเรื่องอะไรขึ้นสักอย่าง...เรื่องไม่ดี “เอ่อ ขอโทษนะคะคุณป้า เกิดอะไรขึ้นคะ” ฉันถามหญิงวัยประมาณสี่สิบปลายๆ เห็นจะได้คนหนึ่ง คาดว่าคงจะเป็นแขกมาในงาน เธอมองหน้าฉันนิดหนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วตอบ “เฮ้อ ก็เจ้าบ่าวนะสิอยู่ๆ ก็หมดสติไป เลยถูกหามส่งโรงพยาบาลไปแล้ว น่าสงสารจริงๆ กำลังจะแต่งงานแท้ๆ” ผู้หญิงคนนั้นยังคงพูดอะไรอีกหลายอย่าง แต่ตอนนี้หูฉันอื้ออึงไปหมด สมองรู้สึกมึนๆ เหมือนโลกหมุนเร็วกว่าปกติ หัวใจเหมือนหลุดลอยออกไปจากร่างกาย นานพอสมควรกว่าฉันจะตั้งสติได้ หันไปถามผู้หญิงคนนั้นถึงโรงพยาบาลที่เขาถูกพาไปส่ง ก่อนจะวิ่งออกมาจากที่นั่น...วิ่งไปหาเขา มาถึงหน้าโรงแรมเกือบสิบนาทีแล้วยังไม่มีแท็กซี่โผล่มาให้ฉันโบกสักคัน แล้วความร้อนใจก็ทำให้ฉันอดรนทนรอต่อไปไม่ไหว ฉันถอดรองเท้าส้นสูงออก แล้ววิ่งด้วยเท้าเปล่าออกมาจากโรงแรม วิ่ง วิ่ง และวิ่ง จนออกมาไกลพอสมควรฉันคิดว่าแถวนี้น่าจะพอมีแท็กซี่ จึงหยุดข้างทางเพื่อรอแท็กซี่ผ่านมา...น้ำตาหยาดไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว...รอแก้มก่อนนะคะพี่นภ รอแก้มไปบอกว่ารักพี่นภก่อน...ขณะที่ฉันกำลังคิดอย่างกระวนกระวายใจอยู่นั้น ประสาทหูของฉันก็ได้ยินเสียงแตรรถดั่งสนั่นมาจากบนถนน พอเงยหน้าขึ้นมอง... ภาพรถเก่งสีดำพุ่งเข้ามาหาฉันด้วยความเร็วสูง เนื่องจากโดนเบียดมาจากรถอีกคัน ทำเอาฉันตกใจสุดขีด หากแต่ก้าวหนีไมทันเสียแล้ว...แรงกระแทกแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้ฉันรู้สึกว่าร่างกายลอยขึ้นสูงแล้วลงไปกระแทกพื้น ไกลแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่สติสุดท้ายก่อนภาพทุกอย่างจะหายไป...ฉันมีเขาอยู่ในความทรงจำเสมอ... เพราะรักครั้งนี้ก่อเกิดท่ามกลางความรู้สึกผิด... ฉันและเธอจึงต้องปิดบังมันไว้ในดวงใจ ฝังลึกลงไปในดวงตา ชาตินี้ความรักของเรามิอาจเปิดเผย มิอาจเอื้อนเอ่ยเป็นวาจา แต่หากโลกนี้ยังมีชาติหน้า...ฉันสัญญาจะบอกเรื่องราวในหัวใจกับเธอ ขอเพียงเราสองคนได้พบกัน...เมื่อวันที่ฉันได้รักเธอ -จบค่ะ- [เอิ่ม...ครั้งแรกที่เขียนจบแบบไม่แฮบปี้ ถ้าทำร้ายความรู้สึกใครก็ขออภัยด้วยนะคะ ^^] จากคุณ : ปลากัด (LonelySeason) - [ 25 พ.ย. 49 00:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เศร้าจังเลย ... จากคุณ : s.my - [ 25 พ.ย. 49 05:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 25 พ.ย. 49 07:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หะ หนูกัดเศร้าจังเลย ความรัก หนอ ความรัก เฮ้อ จากคุณ : ยัยหมามุ่ย (bon_bonkatz) - [ 25 พ.ย. 49 10:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้าจังเนอะ จากคุณ : หนึ่งคนที่ยังรักอยู่ (oldword) - [ 25 พ.ย. 49 11:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณนะคะ ^^ @ s.my @ อารมณ์และบรรยากาศมันพาไปน่ะค่ะ @ Bangkokian @ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^ @ ยัยหมามุ่ย @ ความรักก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ สวยงามในความรู้สึก แต่อาจไม่สวยงามในความเป็นจริง @ หนึ่งคนที่ยังรักอยู่ (oldword) @ แหะๆ เศร้าเนอะ แต่มันเข้าบรรยากาศตอนฝนตกในตอนเช้า ^^ จากคุณ : ปลากัด (LonelySeason) - [ 25 พ.ย. 49 12:26:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม .. เจ้าบ่าวเป็นอะไรไปล่ะนี่ จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 49 19:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 T T ฮือๆ หนูปัณณ์ใจร้ายยย ถ้าเป็นแก้ม จะไม่เลือกที่จะทำร้ายจิตใจคนถึงสามคนด้วยกัน(รวมตัวเอง) ควรบอกให้เก้ารับรู้ ดีกว่าปล่อยให้มารู้ภายหลัง เมื่อสายเกินแก้แล้ว จะต้องเจ็บปวดไปทุกคนและมากกว่าเดิม โดยเฉพาะเก้า เก้าควรเป็นคนเลือกและตัดสินใจ จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 29 พ.ย. 49 10:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้าจัง... จากคุณ : pomb_pomb - [ 2 ธ.ค. 49 12:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้า... จากคุณ : Melody - [ 2 ม.ค. 50 17:28:35 A:125.25.33.184 X: TicketID:135311 ]