ความคิดเห็นที่ 1 ป๋องแป๋งอันนั้น: เรื่องของแม่ หญิงชราคนหนึ่งนั่งขดตัวชันเข่าบนทางเท้าใกล้ๆ กับป้ายรถประจำทางในเช้าตรู่ของวันหนึ่ง  มืออันสั่นเทาของแกถือป๋องแป๋งอันเล็กที่เก่าคร่ำและสั่นมันเล่นเป็นครั่งคราว “คุณเด่นคะ มีผู้หญิงแก่ๆ คนหนึ่งมาขอพบคุณค่ะ  ท่าทางยายแกไม่น่าไว้ใจ  จุ๋มเลยให้แกรออยู่หน้าประตูรั้ว  ไม่ทราบว่าคุณจะให้แกเข้ามามั้ยคะ”   สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มถามนายผู้ชายของเธอขณะที่เขากำลังรับประทานอาหารเช้าที่โต๊ะอาหาร เด่น หรือ เดชา  ทนายหนุ่มไฟแรงผู้ประสบความสำเร็จที่สุดในบรรดาทนายหนุ่มรุ่นเดียวกันหยุดคิดครู่หนึ่ง “เอ...ยายแก่ๆ เหรอ”  เพราะเท่าที่เขาจำได้ตั้งแต่เขามาทำงานที่กรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรแห่งนี้ เขายังไม่เคยรู้จักกับคนชราคนใดที่สนิทพอที่จะมาเยี่ยมเขาที่บ้านเลย  หรือถ้าหากเป็นลูกค้า คนที่จะมาติดต่องาน  ก็ต้องโทรศัพท์มานัดหรือไม่ก็ไปพบกับเขาที่สำนักงาน  ไม่ใช่บ้านนี้  ที่ที่เป็นที่พักผ่อนปราศจากปัญหาเข้ามารบกวน “ว่ายังไงคะเด่น  อาจเป็นคนรู้จักหรือเปล่าคะ”  ชลธิชา หญิงสาวหน้าตาสะสวยหยุดจิบการแฟเพื่อถามสามีเธอ “ไม่รู้สิ  เดี๋ยวผมไปดูหน่อยก็แล้วกัน” ชายหนุ่มลุกจากโต๊ะอาหารออกไปยืนหน้าบ้าน  เขาหรี่ตารับแสงแดดยามเช้าพร้อมกับทอดสายตามองไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน  แล้วเขาก็ต้องตกใจระคนแปลกใจกับสิ่งที่เขาเห็น หญิงชราคนนั้นเอง  คนที่เขาคุ้นเคยที่สุด  ถึงแม้จะมองจากระยะไกลเขาก็ยังจำได้ดี  ชายหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ จนกระทั่งถึงประตูหน้าบ้าน  ดวงตาอันฝ้าฟางของหญิงชรา  ปากที่สั่นระริก  ผมสีขาวโพลนตัดกับผิวกายที่หยาบคล้ำและแตกกร้าน “แม่”   แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 00:15:39 จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 25 พ.ย. 49 00:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “แม่ก็มาเยี่ยมเอ็งน่ะแหละ หายหน้าหายตาไปนาน  ไม่ยอมติดต่อกลับไปบ้านบ้างเลย  แล้ววันก่อนแม่เพิ่งได้ข่าวว่าเอ็งได้หลานให้แม่อุ้มแล้ว  แม่ก็เลยรีบมา  อยากเห็นหน้าหลานเร็วๆ  เนี่ยมีลูกมีเต้าก็ไม่ยอมบอกกล่าวแม่บ้างเลยนะ  ว่าแต่ลูกเอ็งอยู่ไหนเสียล่ะ  กี่ขวบแล้ว  พามาให้แม่ดูหน่อยเร้ว” หญิงชราไขข้อข้องใจให้เดชาพร้อมเรียกหาหลาน เดชาบอกชลธิชาให้พา “ตั้ม” ลูกชายวัยขวบครึ่งมาพบย่า  ระหว่างที่ชลธิชาหายขึ้นไปบนชั้นสอง  เขานั่งลงที่โซฟาข้างๆ แม่แล้วถามอย่างตะกุกตะกักว่า “แม่...แม่รู้ได้ยังไงว่าผมมีลูก  แล้วแม่รู้จักบ้านของผมได้ยังไง  ก็...ก็...ผมไม่ได้ติดต่อกลับไปบ้านนานแล้วนะครับ” “เออ...แม่รู้ก็แล้วกันน่ะ  ก็ทิดอ่ำมันมาทำงานที่กรุงเทพฯ  แล้วอาทิตย์ก่อนแม่ได้รับจดหมายจากมัน  มันบอกว่าเห็นเอ็งขับรถเก๋งโก้เชียว  มีลูกมีเมียแล้วด้วย  มันก็บอกที่ที่เจอเอ็งให้กับแม่ ส่วนบ้านเอ็งแม่ก็อาศัยถามๆ เขาเอา  กว่าจะมาถูกก็เหนื่อยเลยละ” “เอ่อ...แล้วแม่จะมาอยู่สักกี่วันล่ะ” “ก็ว่าจะมาขออยู่สักพัก  อยากมาอยู่กับเอ็งกับหลาน  อยากเห็นหน้าเมียเอ็ง  แม่ก็แก่แล้วจะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้  อยากมาหาความสุขบั้นปลายตามประสาคนแก่นั่นแหละ” เขารู้ดีว่าเขาไม่ได้ติดต่อกลับบ้านเลย ตั้งแต่เขาพบกับชลธิชาหรือชล ภรรยาสาวของเขา   ชลเป็นลูกสาวของผู้พิพากษา ตระกูลของพ่อเธอเป็นผู้ดีมาตั้งแต่รุ่นทวดของทวด  เพราะฉะนั้นครอบครัวของเธอจึงไม่ค่อยอยากเกี่ยวดองกับคนที่ฐานะหรือศักดิ์ต่ำกว่าพวกตนนัก  ในทีแรกเขาก็เกือบจะไม่ได้แต่งงานกับชลเพราะพ่อและแม่ของเธอเห็นว่าเขาเป็นเพียงลูกชาวนาบ้านนอกจนๆ คนหนึ่งเท่านั้น   แต่ท่านทั้งสองก็ทนความรั้นของลูกสาวตนไม่ไหว จึงต้องจำใจยอมให้ชลแต่งงานกับเขา  กระนั้นก็ยื่นคำขาดต่อเขาว่าห้ามเขาติดต่อกับทางบ้าน หรือแม้แต่จะบอกทางบ้านเรื่องการแต่งงานก็ไม่ได้ ด้วยเกรงว่าหมู่เพื่อนๆ ทั้งหลายของท่านจะดูถูกว่ามีปัญญาหาลูกเขยได้แค่ไอ้หนุ่มชาวนาจนๆ  และด้วยความรักและความหลงต่อชล ทำให้เขาตอบตกลง   แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 00:18:28 จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 25 พ.ย. 49 00:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สักพักชลก็พาตั้มลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอและเขาเข้ามาในห้องนั่งเล่น “มานี่เร้ว ไอ้หนู มาหาย่าหน่อย  ชื่ออะไรล่ะจ๊ะ โอ้โฮ  โตแล้วนะเรา  กี่ขวบแล้วล่ะเนี่ย” แม่ของเดชากอดตั้มและอุ้มเด็กชายขึ้นมานั่งบนตัก “ชื่อตั้ม ชวบครึ่งแล้วจ้ะแม่”  เดชาตอบแม่แทนลูกของเขา “นี่...นี่  ย่ามีอะไรให้เอ็งดูตั้มเอ้ย” หญิงชราล้วงมืออันสั่นเทาเข้าไปในย่ามเก่าๆ แล้วเอาสิ่งหนึ่งออกมา “นี่เขาเรียกว่า ป๋องแป๋ง  ของเล่นตอนเด็กๆ ของพ่อเอ็งละ  พอร้องไห้เมื่อไหร่ยัดไอ้นี่เข้ามือเป็นเงียบเลย” เดชาเห็นป๋องแป๋งในมือของแม่เขาแล้วตกใจ  เขาไม่คิดเลยว่า 20 กว่าปีมาแล้ว ของเล่นชิ้นนี้แม่ยังเก็บไว้อยู่และยังเล่นได้เสียด้วย  สักพักชลธิชาเดินมานั่งข้างๆ เดชาพร้อมกระซิบเบาๆ ว่า “เด่นคะ มานี่กับชลทีค่ะ  ชลมีเรื่องจะคุยด้วย”   ชลธิชาบอกเขาแล้วเดินนำไปที่ห้องข้างๆ พอเขาเดินตามเธอเข้าไป เธอก็เริ่มพูดกับเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก “ชลไม่รู้นะค่ะว่าแม่ของเด่นมาที่บ้านเราถูกได้ยังไง แล้วชลก็ไม่อยากรู้ด้วย ชลอยากรู้แค่ว่าแม่ของเด่นจะมาเยี่ยมแค่วันนี้แล้วก็กลับเลยใช่มั้ยคะ” “เอ่อ  ชลจ๊ะ  แม่ท่านบอกว่าอยากจะพักอยู่บ้านเราสักระยะหนึ่งน่ะจ้ะ” “สักพักเหรอคะ  นี่เด่นลืมสัญญาที่ให้ไว้กับคุณพ่อแล้วเหรอคะ  เรื่องที่เด่นจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางบ้านของเด่นอีก จำได้มั้ยคะ” “จำได้ ผมจำได้ดี แต่ในเมื่อแม่ของผมท่านมาแล้ว ขอให้แม่ผมพักสักวันสองวันเถอะ  เดี๋ยวพอถึงวันกลับผมจะพาแม่กลับเองแล้วกัน” ชลธิชาเงียบไปสักพักแล้วยอมรับข้อเสนอของเดชาอย่างเสียไม่ได้ “ก็แล้วแต่คุณนะคะ  แต่ยังไงก็พาแม่ของคุณไปอาบน้ำอาบท่า หาเสื้อผ้าเปลี่ยนซะนะคะ  แค่ชลนั่งที่ห้องรับแขกด้วยเมื่อครู่ก็แทบทนกลิ่นไม่ไหวแล้ว” ว่าแล้วเธอก็เดินขึ้นชั้นสองไป เข้าห้องนอนไปโทรศัพท์นัดแนะกับเพื่อนเรื่องชอปปิ้งอีกสินะ เขาคิด  เอ...แต่ว่าแม่เขากลิ่นตัวแรงขนาดนั้นเชียวหรือ  เขาไม่ยักกะได้กลิ่น  แต่นี่กระมังที่เขาเรียกว่ากลิ่นคนจน  เดิมทีเขาก็เป็นคนจนเช่นกันเขาจึงคุ้นเคยและไม่ได้ใส่ใจ เดชาเดินกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง แม่ของเขากำลังพาตั้มเล่นอย่างสนุกสนาน  แม่สั่นป๋องแป๋งในมือไปมาทำให้เกิดเสียงดัง  ตั้มหัวเราะชอบใจ  เขาแปลกใจมากเพราะปกติตั้มเป็นเด็กที่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้าได้ยาก  ขนาดเวลาเจอกันกับคุณตาและคุณยายก็จะร้องไห้จ้าเวลาถูกอุ้ม  แต่กับคุณย่านี่สิ ดูคุ้นเคยเหมือนรู้จักกันมานานแล้ว “แม่ครับ แม่มาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอนะครับ เดี๋ยวผมจะให้จุ๋มเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้”  เดชาเข้ามาบอกแม่ของเขา “จุ๋ม  จุ๋มไหนลูก  เมียเอ็งอีกคนเรอะ”  แม่ถามเขาเสียงดังด้วยความตกใจ “เปล่าครับแม่  คนใช้น่ะครับ”  เขารีบปฏิเสธข้อสงสัยของแม่ “โอ้โฮ! เดี๋ยวนี้เอ็งมีคนใช้ด้วยเรอะ  แม่เคยแต่เป็นคนใช้ของพวกเศรษฐีตั้งแต่ตอนสมัยที่แม่เป็นสาวนู่นแน่ะ” “ครับๆ เดี๋ยวแม่อาบน้ำเสร็จก็ทานข้าวนะครับ ผมให้จุ๋มไปซื้อที่ปากซอยแล้ว เดี๋ยวผมจะมาทานเป็นเพื่อน” จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 25 พ.ย. 49 00:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บรรยากาศขณะทานข้าวช่างอบอุ่น เขารู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปสู่อดีตที่บ้านนอก  ที่ที่เขาเคยอยู่  ข้าวเหนียวร้อนๆ ลาบ ก้อย  น้ำพริก ผัก 2-3 อย่าง  สิ่งเหล่านี้ทำเอาเขาน้ำตาแทบไหล จนรู้สึกจุกที่คอ “อ้าว เอ็งไม่กินหรอกเรอะ  อร่อยๆ ทั้งนั้น  แต่ว่าสู้นังเจื่อนเมียทิดอ่ำทำไม่ได้  มันทำอร่อยกว่านี้เยอะ” แม่ทักเดชาเมื่อเห็นเขานั่งเงียบ “จ้ะ  กินอยู่จ้ะแม่  แต่เอ๊ะ  ไอ้อ่ำมันมีเมียแล้วเหรอ” “เออ สิวะ  มันก็จะพ้นหนุ่มอยู่แล้ว  พอดีไปได้กับนังเจื่อนลูกสาวตาคำก็เลยแต่งกันเมื่อปีกลายนี่ล่ะ  เฮ้อ...เดี๋ยวนี้เวลาทำนาก็ลำบาก  จะพึ่งเจ้าอ่ำมันมากๆ เหมือนเดิมก็ไม่ได้  มันก็ต้องทำนาช่วยพ่อตามัน  บุญคุณที่พ่อเอ็งเคยเลี้ยงดูมันมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ถือซะว่าที่มันทำนาช่วยทุกๆ ปีก็หายกันไปซะ” “อ้าว  แล้วเรื่องอาหารการกินล่ะแม่” “พักนี้ก็อาศัยครอบครัวเจ้าอ่ำมัน  เวลาเมียมันทำกับข้าวก็จะแบ่งมาให้แม่บ้าง  เกรงใจมันอยู่หรอก แต่แม่ก็ช่วยครอบครัวมันรดน้ำผักเอย เลี้ยงไก่เอย” “อ้าว  แล้วนาล่ะแม่” “ก็ทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ ทำยังไงได้ล่ะลูก แม่ก็ทำไม่ไหวแล้ว” เดชานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดเบาๆ ว่า “แม่...แม่ก็ขายนาแล้วย้ายมาอยุ่กรุงเทพฯ สิ  ผมจะซื้อบ้านให้  แม่ไม่ต้องทำอะไร ผมจะเลี้ยงแม่เอง” “ไม่ต้องหรอก  ให้แม่มาอยุ่ที่กรุงเทพฯ แบบสบายๆ แม่อยู่ไม่ได้หรอก มันไม่ชิน  อยู่แบบบ้านนอกอย่างเราสบายใจกว่า ถึงจะลำบากก็พออยู่ได้” พอเดชาได้ยินคำว่าลำบากออกมาจากปากแม่ เขาก็รู้สึกเจ็บแปรบที่หน้าอกเหมือนเข็มนับพันเล่มเข้ามาทิ่มแทง  นี่เขาหลงแสงสีเมืองกรุงจนลืมบุญคุณ ลืมหน้าที่ที่ต้องตอบแทนบุพการีเชียวหรือนี่  ตั้งแต่พ่อของเขาตายตอนเขาอยู่ประถม  แม่ก็ทำงานส่งเสียเขามาตลอด  การทำนาในแต่ละปีก็ได้เงินไม่มากนัก  โชคดีที่ตอนนั้นมีอ่ำ  เด็กที่พ่อของเขาเก็บมาเลี้ยงคอยช่วยทำนา รวมถึงงานต่างๆ ภายในบ้าน  พอเข้าหน้าแล้งไม่มีน้ำก็ทำนาไม่ได้ แม่ก็ต้องเปลี่ยนวิธีการหาเงินใหม่  การเก็บไม้มาเผาทำฟืนนั้นถึงจะเป็นงานที่หนักแต่รายได้ก็ยังไม่มากพอที่จะส่งเสียให้เขาเรียน  แม่จึงปลูกพวกผักสวนครัวต่างๆ เพื่อนำไปขายที่ตลาดเป็นรายได้อีกทางหนึ่ง   พอเขาเรียนมหาวิทยาลัย  แม่ก็จำเป็นต้องขายที่นาไปส่วนหนึ่งเพื่อเป็นทุนให้เขาเรียนต่อ  แม่บอกกับเขาว่าอยากให้เขาเรียนสูงๆ จะได้ไม่ต้องมาลำบากเหมือนกับพ่อและแม่  เขาเรียนอยู่กรุงเทพฯ ได้สามปี   เขาจึงได้พบกับชลธิชาดาวของคณะรัฐศาสตร์ที่เขาเรียนอยู่  เธอเป็นรุ่นน้องของเขาหนึ่งปีและยังเป็นคนที่หน้าตาสะสวยอีกด้วย  เขาหลงเสน่ห์ของเธอจนลืมผู้ที่อยู่เบื้องหลังเสียสิ้น จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 25 พ.ย. 49 00:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “เด่นคะ  นี่ก็วันที่สี่แล้วนะ ไหนว่าแม่ของคุณจะอยู่แค่วันสองวันไงคะ  ชลอึดอัดนะคะ  จะไปไหนทำอะไรก็ไม่สะดวก บางวันแม่ของคุณน่ะก็ตามชลตลอดเลย  แล้วก็คอยถามโน่นถามนี่จนชลรำคาญแล้วนะคะ  เตาไมโครเวฟเอย  แอร์เอย เครื่องซักผ้าเอย ไม่รู้จะถามไปทำไม ตัวเองก็ไม่ได้จะใช้ซะหน่อย” “ชลจ๊ะ  ทนอีกหน่อยนะจ๊ะ  คนแก่ก็อย่างนี้แหละ  เดี๋ยวแม่ท่านก็เบื่อไปเอง” “ชลจะเบื่อก่อนสิคะเด่น  อ้อ...แล้วก็อีกเรื่องนะคะ  แม่ของคุณน่ะ สั่นป๋องแป๋งเล่นตลอดเลย  เล่นจนดึกจนดื่น ชลจะนอนก็นอนไม่หลับ” “อ้าว เหรอจ๊ะ  ทำไมผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลยล่ะ  เอายังงี้แล้วกัน  เดี๋ยวผมจะบอกคุณแม่ให้นะ”   เดชารีบตัดบทเพราะไม่อยากฟังภรรยาบ่นอีก “แล้วก็อีกเรื่องค่ะ”   ชลธิชายังคงบ่นต่อ  “เดี๋ยวนี้น่ะ ตาหนูไม่ยอมเล่นกับชลเลย ติดแต่กับแม่ของคุณ  ชลจะทนไม่ไหวแล้วนะคะ” พอพูดจบชลธิชาก็ร้องไห้แล้วซบหน้าลงกับหมอน  เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นาน  เขาไม่อยากเห็นเธออยู่ในสภาพนี้เลย คืนนั้นเขานอนไม่หลับทั้งคืน  ทั้งเรื่องแม่ เรื่องภรรยา ทำเอาเขาปวดหัวเป็นที่สุด เย็นวันต่อมาเขาตัดสินใจที่จะพูดเรื่องนี้กับแม่ “แม่ครับ  พรุ่งนี้ผมจะต้องไปทำงาน  เอ่อ...ผมจะไม่มีเวลาว่างมาคุยกับแม่อย่างนี้อีกแล้วนะครับ” “อืมม์...เหรอ”  แม่หยุดคิดสักครู่แล้วมองมาที่เขา  เดชาสบตาที่ฝ้าฟางของแม่  เขารู้สึกเหมือนกับว่าแม่จะอ่านใจของเขาออก  เขาหวังว่าดวงตาอันฝ้าฟางคู่นั้นจะมองไม่เห็นความจริงที่เขาจำเป็นต้องบอกให้แม่กลับบ้าน ทว่าประโยคต่อมาที่แม่พูดนั้นทำให้เขารู้ว่า แม่ก็ยังเป็นแม่  เป็นผู้ที่เข้าใจเขาที่สุด...แม่รู้ในสิ่งที่เขาคิด “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะกลับเฃยก็แล้วกัน  นี่ก็จะอาทิตย์นึงแล้ว  ความจริงแม่ก็จะกลับอยู่แล้วละ  เกรงใจเอ็งกับเมียเอ็ง แต่...แม่อยากอยู่กับเอ็งกับตั้ม”  เสียงของแม่สั่นเครือ “แม่คิดถึงเอ็ง  เคยเห็นหน้าอยู่ทุกๆ วัน พอเอ็งมาเรียนที่กรุงเทพฯ  แม่ก็รอเอ็ง  แต่เอ็งก็ไม่กลับมาเลย  แม่ก็เป็นห่วง” น้ำตาแม่ไหลออกมาจากดวงตาอันฝ้าฟางอาบแก้มที่เหี่ยวย่นและหยาบกร้าน  เดชาอึ้งพูดอะไรไม่ออก เขาอยากจะพูดหลายอย่าง  แต่เสียงมันขึ้นมาถึงที่ลำคอแล้วมันก็หยุดอยู่เพียงแค่นั้น “เด่นคะ แม่คะ  ทานข้าวเย็นค่ะ” ชลธิชาเดินเข้ามาเรียกเดชาแหละแม่ของเขาไปรับประทานอาหารเย็นด้วยน้ำเสียงที่สดใส  เธอแอบฟังสิ่งที่เขาพูดกับแม่เมื่อครู่และผลของมันก็ทำให้เธอพอใจมาก อาหารมื้อนี้เขาแทบไม่รู้รส  เขาเงียบตลอดการรับประทานอาหาร  ซึ่งปกติแล้วเขาจะชวนแม่และชลธิชาคุย  พยายามที่จะสานสัมพันธ์ของคนทั้งสอง  แต่ก็ไม่เป็นผล  ชลธิชาไม่ยอมที่จะญาติดีกับแม่ของเขาและเธอก็อยากให้แม่เขากลับบ้านนอกไปเสียเต็มแก่  ซึ่งเขารู้ว่าแม่เองก็รู้ถึงความรู้สึกรังเกียจที่ชลธิชามีต่อตัวแม่  แต่แม่แกล้งทำเป็นไม่สนใจโดยการคุยเล่นและป้อนข้าวตั้ม “อ้ำ...  ตั้มเก่งจังเลย  กินข้าวเยอะๆ นะลูกจะได้โตเร็วๆ มามะ ย่าป้อนอีก” “แม่คะ  อย่าป้อนเร็วนักสิคะ  ตาตั้มกินไม่ทันแล้ว  เดี๋ยวข้าวก็ติดคอกันพอดี” ชลธิชาดุแม่พร้อมกับมองแม่ตาเขียว  เดชารู้ว่าเธออิจฉาแม่ที่ช่วงนี้แม่ใกล้ชิดกับตั้มมากกว่า  แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ “จ้ะๆ แม่ขอโทษ  นี่ก็เป็นมื้อสุดท้ายที่แม่จะป้อนข้าวตั้มแล้ว ก็เลยอยากจะให้กินเยอะๆ หน่อย”   แม่ขอโทษชลพร้อมกับยิ้มแห้งๆ  เดชารู้สึกสมเพชตัวเองนักที่ไม่ได้พูดอะไรเพื่อเป็นการปกป้องแม่ของตนเลย   แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 00:31:49 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 00:29:47 จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 25 พ.ย. 49 00:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันต่อมา   จุ๋มสาวใช้ของเดชาวิ่งขึ้นบันไดมาเคาะประตูห้องของเขาตั้งแต่เช้ามืด  เขาเปิดประตูห้องออกมาด้วยความหงุดหงิดเพราะนอนไม่ค่อยหลับ “มีอะไรน่ะจุ๋ม  นี่ยังเช้าอยู่เลยนะ" “คุณเด่นคะ  มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะรับแขกค่ะ  เอ่อ...รู้สึกจะเป็นจดหมายจากคุณแม่คุณเด่นค่ะ” เดชาหายมึนเป็นปลิดทิ้ง  เขารีบวิ่งมาที่โต๊ะรับแขก หยิบกระดาษยับยู่ยี่ที่เขียนด้วยลายมือหวัดอ่านยากและสะกดผิดเต็มไปหมดตามความรู้ของผู้เขียนแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านได้ใจความว่า       ถึงเด่นลูกรัก       แม่ไปแล้วนะ  ไม่ต้องไปส่งแม่หรอก  แม่มาได้แม่ก็กลับเองได้  ขอบใจที่ให้แม่อยู่ด้วย  ตลอดหกวันมานี้แม่มีความสุขมาก  แล้วก็อย่าลืมนะว่าไม่ว่าเอ็งจะทำอะไรผิด  แม่ก็จะให้อภัยเอ็งเสมอ                                                         แม่รักเอ็ง                                                         จาก...แม่ เดชาอ่านจดหมายด้วยน้ำตานองหน้า  แม่รู้  แม่รู้ว่าเขาโกหก แต่แม่ก็ยังให้อภัยเขา ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมานับจากวันที่แม่กลับไป ...ไม่มีเสียงของแม่  เขารู้สึกเหงามาก  แต่ก็ต้องแปลกใจที่ตั้มลูกชายของเขาเล่นป๋องแป๋งที่แม่ให้ไว้ตลอดเวลา “จุ๋ม  ฉันบอกแล้วไงว่าให้เอาไอ้ป๋องแป๋งบ้าๆ นี้ไปทิ้งได้แล้ว  ตาตั้มนี่ก็เล่นอยู่ได้ น่ารำคาญจริง”  ชลธชาแว้ดใส่สาวใช้อย่างหัวเสีย “ก็จุ๋มเคยจะเอาไปทิ้งแล้วนะคะ  แต่พอเอามาจากคุณตั้มทีไร คุณตั้มก็จะร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ” “ฮึ ถ้างั้นวันนี้ฉันจะไปซื้อของเล่นใหม่มาให้ตาตั้ม  จะได้ทิ้งไอ้ป๋องแป๋งนั่นเสียที” “โธ่... ชลจ๊ะ  เก็บไว้ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องทิ้งเลย” “เด่นคะ  คุณก็รู้นี่คะว่าตาตั้มน่ะเล่นป๋องแป๋งอยู่จนดึกทุกวัน ไม่ยอมนอนเสียที  จนตอนนี้เสียงของมันก้องอยู่ในหัวของชลตลอดเวลาเลยนะคะ  หรือว่าเด่นจะให้ชลตื่นมากลางดึกมาเห็นตาตั้มเล่นไอ้ป๋องแป๋งนี่ทุกคืนเลยรึไงคะ”   ชลธิชาปรับทุกข์กับเขา  เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ทุกคืนเลยเหรอ”  เดชาย้อนถามภรรยา “ก็ตั้งแต่คุณแม่ของคุณเด่นกลับไปแหละค่ะ จุ๋มก็ได้ยินเหมือนกัน” เดชารู้สึกประหลาดใจ  ทั้งที่ตั้งแต่แม่กลับไป  ถึงแม้เขาจะนอนไม่ค่อยหลับแต่เขาก็ไม่เคยได้ยินเสียงป๋องแป๋งที่ว่านั้นเลย เย็นวันนั้นชลธิชาซื้อของเล่นชิ้นใหม่มาให้ตั้มเลือกเล่นมากมาย  แต่ตั้มก็ยังไม่สนใจของเล่นชิ้นใหม่ชิ้นใดเลย และตั้มจะร้องไห้ทุกครั้งเมื่อมีคนเอาป๋องแป๋งของคุณย่าไป “ตั้มคิดถึงคุณย่าเหรอคครับ”  เดชาถามลูกชาย เด็กชายพยักหน้าตอบเขาอย่างหงอยๆ “ถ้างั้น...พรุ่งนี้เราไปเยี่ยมคุณย่ากันดีมั้ยครับ” ทันทีที่เดชาถาม เด็กชายก็พยักหน้าพร้อมหัวเราะอย่างพอใจ  ชลธิชาเดินเข้ามาหาเขา เธอมีท่าทีที่ปฏิเสธอย่างเห็นได้ชัด  แต่เดชาก็พูดกับภรรยาสุดที่รักว่า “ยังไงๆ ตาตั้มก็คงไม่ยอมเลิกเล่นป๋องแป๋งเสียที  ถ้าเราให้คุณแม่เป็นฝ่ายขอป๋องแป๋งคืนจากตาตั้ม  ตาตั้มก็คงจะยอมคืนให้เองนั่นแหละจ้ะ  แล้วก็ถือว่าเป็นการไปเที่ยวพักผ่อนต่างจังหวัดด้วยดีมั้ยจ๊ะ” เดชาถามภรรยาเป็นเชิงเอาใจ เพราะเขารู้ดีว่าเธอไม่อยากไปเยี่ยมแม่กับเขาแน่ๆ ซึ่งก็ได้ผล  ชลธิชามีทีท่าอ่อนลงและเห็นด้วยกับเขา  เพราะตัวเองเองในตอนนี้ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกัน   แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 00:37:56 จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 25 พ.ย. 49 00:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รุ่งขึ้น   เดชา  ชลธิชาแหละตั้มออกเดินทางจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้าพร้อมกับเสียงป๋องแป๋งดังก้องรถไปตลอดทาง  ชลธิชามีท่าทีอึดอัดมาก แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร  คงได้แต่ปล่อยให้ลูกชายเล่นป๋องแป๋งต่อไป จนกระทั่งบ่ายแก่ๆ เขาก็พาครอบครัวมาถึงบ้านเกิดของเขา  เขาจอดรถที่หน้าบ้าน “เอาล่ะ ถึงแล้ว”  เดชาลงจากรถก่อนใครเพื่อน  ตามมาด้วยชลธิชาที่อุ้มตาตั้มตามลงมา เดชาทอดสายตามองบ้านที่เก่าและผุพังบ่งบอกถึงอายุขัยของมันว่าได้ผ่านร้อนผ่านฝนหนาวมานานเท่าไร  ซึ่งหากจะว่าเป็นบ้านก็คงจะไม่ถูกนักตามสายตาของคนเมืองกรุง  พวกเขาคงมองมันว่าเป็นกระต๊อบเล็กๆ หลังหนึ่งเท่านั้น   แต่มันก็ทำให้เดชารู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างและทะลุเข้าสู่หัวใจอันเย็นชาของเขา   ความอบอุ่นของพ่อและแม่... “ไอ้เด่น! ไอ้เด่นใช่มั้ยนั่นน่ะ!!” เดชาหันไปตามเสียงเรียกที่เขาไม่ได้ยินมานาน “อ้าว ไอ้อ่ำ  เป็นยังไงบ้างวะ ได้ข่าวว่าแต่งงานแล้ว  แหม...ไม่บอกกันบ้างเลยนะ” “ก็เอ็งนั่นแหละไม่ติดต่อกลับมาเลย  แล้วข้าจะรู้ที่อยู่เอ็งได้ยังไงวะ” “เออ ไหนว่าไปทำงานที่กรุงเทพฯ วะ  ไหงยังอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”   เดชาถามอ่ำเพื่อนเก่าด้วยความสงสัย  ก็แม่บอกว่าอ่ำไปทำงานที่กรุงเทพฯ ถึงได้เผอิญเจอเขา “อะไร?  กรุงเทพฯ อะไรกัน  เอ็งละเมอหรือเปล่าวะ  ข้าไม่ได้ไปหร๊อก  ข้าก็ทำมาหากินอยู่แถวนี้แหละ  ว่าแต่เอ็งเถอะ  มาทำไมวะ” “เอ่อ...คือ...ข้ามาหาแม่น่ะ  พาหลานมาเยี่ยมย่า” “เฮ้ย!  นี่เอ็งไม่รู้เรื่องเลยเหรอ...เออ...เอ็งก็คงไม่รู้ละวะ” “รู้อะไร?”  เดชายิ่งงงหนักเข้าไปอีก  ทิดอ่ำทำหน้าลำบากใจแล้วบอกให้เขาตั้งใจฟังให้ดีๆ “ก็แม่ของเอ็งน่ะตายไปตั้งหลายเดือนแล้ว  แม่เอ็งลื่นตกลงไปในบ่อน้ำตอนไปตักน้ำรดผัก  2-3 วันน่ะกว่าจะมีคนเจอศพแม่เอ็ง  อ้าว เฮ้ย ไอ้เด่น  เป็นไรไปวะ” ...ชายหนุ่มซบหน้าลงกับผืนดิน  เขาร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กอย่างไม่อายอายตาใคร... ...จบแล้วครับ... แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 00:41:10 จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 25 พ.ย. 49 00:11:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 25 พ.ย. 49 07:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีนะ แต่ว่าจบสั้นจริง ๆ อ่านแล้วเศร้ามากมาย คิดถึงยายกับตาที่อยู่ต่างจังหวัดจังเลบ T^T จากคุณ : oldword - [ 25 พ.ย. 49 11:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม ผู้พิพากษาไม่น่าสอนลูกแบบนี้เลย ชอบที่เดชาเสียใจตอนท้ายนะ จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 49 19:10:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณนะครับ ที่เข้ามาอ่าน ^^ เรื่องนี้ผมลองอ่านเองดูแล้ว ภาษายังไม่ดีเลยนะ ถึงแม้ว่าจะแต่งแบบรีบๆ แต่ปัจจุบันนี้ ภาษาไทยยิ่งห่วยลงไปอีกเยอะ -_-" เห็นคนในห้องนี้เอาเรื่องมาลงแล้วอ่านสนุกมากครับ สุดยอดจริงๆ - Yours are the sweetest eyes I've ever seen - จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 26 พ.ย. 49 07:02:56 ]