“ผมเกรงว่า...เอ่อ...เธอคงจะไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีก” หมอบอกอย่างเศร้าๆ

หญิงสาวน้ำตาร่วง ทรุดลงกับพื้น ซบหน้ากับฝ่ามือทั้งสองข้าง สะอื้นไห้จนตัวโยน
สิ่งนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น.... มันเร็วเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ต้องกลายเป็นคนตาบอด

“ไม่...ไม่จริง เธอแค่หกล้ม แล้วเธอจะเสียการมองเห็นได้อย่างไรคะ”
“ผมก็คิดแบบนั้นครับ แต่.....”

เธอเป็นแม่คนหนึ่งซึ่งเลี้ยงลูกเหมือนไข่ในหิน เธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกสาวของเธอเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่มีชีวิตสมบูรณ์แบบ เท่าที่จะเป็นไปได้ เธอถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าๆ

“คุณหมอช่วยพาดิฉันไปพบลูกได้ไหมคะ” หมอพยักหน้า แล้วพาเธอไปยังห้องเล็กๆห้องหนึ่ง ข้างในเด็กหญิงตัวเล็กๆนอนอยู่บนเตียง หญิงสาวเดินเข้าไปหาเด็กหญิงซึ่งเปรียบเสมือนแก้วตาของเธอ และนั่งลงข้างๆเตียงอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดเสียง เธอค่อยๆยกศรีษะของเด็กหญิงขึ้น แล้วช้อนตัวเด็กหญิงขึ้นมาอุ้มในอ้อมแขน

“ลูกรัก...เกิดอะไรกับลูกรักของแม่”
หญิงสาวร้องเพลงกล่อมลูกของเธอเบาๆ เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารที่ถูกสามีทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับลูกสาว เขาทิ้งเธอไปเมื่อ2ปีที่แล้ว เธอต้องใช้ชีวิตอย่างทรหดอดทน เธอทำงานถึงสองที่เพื่อหาเงินให้ได้มากที่สุด เพื่อปากท้อง และที่สำคัญยิ่ง...เพื่อลูกสาวผู้เป็นแก้วตาของเธอ

เด็กหญิงได้ยินเสียงแม่ของเธอ...มีสิ่งหนึ่งทำให้เธอสับสน เธอได้ยินเสียงแม่ แต่เธอไม่เห็นแม่ บางทีเธออาจฝันไป เธอบอกกับตัวเอง เธอพยายามลืมตาเพื่อให้หลุดออกมาจากความฝัน เธอรู้สึกว่าเธอลืมตาแล้ว
...แต่เธอไม่เห็นแม่ เธอเริ่มสั่นด้วยความกลัว และหันศรีษะไปตามเสียงแม่ของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าสวยๆของแม่

“แม่จ๋า...แม่อยู่ไหน”
“แม่อยู่นี่จ๊ะ...แม่อยู่นี่ลูกรัก”
“ทำไมหนูไม่เห็นแม่...หนูฝันไปหรือคะ”
“ไม่จ๊ะลูก...ลูกไม่ได้ฝัน” หญิงสาวพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

หญิงสาวตัดสินใจบอกความจริงแก่ลูก ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหก ในเมื่อเธอและลูกก็ไม่สามารถหนีความจริงนี้ไปได้
“คุณหมอบอกว่า ลูกตกบันได และเศษไม้... ทำให้ลูก...ตาบอด”

เด็กหญิงส่ายศรีษะ ไม่... เป็นไปไม่ได้ เธอจำได้ว่าเธอตกบันได้ แต่ตอนนั้นเธอไม่เห็นเศษไม้
ไม่...เธอต้องฝันไปแน่ๆ

“แม่จ๋า...หนูไม่เห็นอะไรเลย มันมืด...หนูกลัว แม่อยู่กับอยู่หรือเปล่า แม่จ๋า...”

หมอหนุ่มเบือนหน้าหนีเพราะทนเห็นภาพนั้นไม่ได้อีก
หญิงสาวยังจำได้ ลูกสาวของเธออยากไปเล่นไอซ์สเก็ต ทั้งเธอและลูกหยิบรองเท้าไอซ์สเก็ตคู่เก่าๆ และวิ่งลงบันไดอพาร์ตเม้นท์ด้วยความตื่นเต้นของผู้เป็นลูกสาว ทันใดนั้น เด็กหญิงลื่น และตกบันได้ลงไปชั้นล่าง เด็กหญิงนอนแน่นิ่ง หญิงสาวตะโกนให้คนช่วย เธอไม่ทันสังเกตเศษไม้นั่นเลย...

เธอสั่นศรีษะ น้ำตาไหลพราก นี่เป็นความผิดของเธอเอง...เป็นความผิดของเธอทั้งหมด ถ้าเธอระวังมากกว่านี้ ลูกสาวของเธอก็จะยังคงเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่สมบูรณ์แบบอย่างที่เธอตั้งใจให้เป็น

“แม่จ๋า...หนูต้องฝันไปแน่ๆ หนูฝันไปใช่ไหมจ๊ะแม่”
“เปล่าจ๊ะ...ลูกไม่ได้ฝัน มันไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง...ลูกตาบอด”
เด็กหญิงสั่นศรีษะ “แต่แม่จ๋า...หนูจะตาบอดได้อย่างไร...หนูแค่ตกบันได”
“ลูกรักของแม่...แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ระวัง หนูตกบันได แล้วเศษไม้...เศษไม้...” หญิงสาวพูดต่อไปไม่ได้ เธอร้องไห้โฮ

ทันใดนั้นเด็กหญิงพลันจำได้ถึงความเจ็บปวดที่ดวงตา เธอใช้มือสัมผัสที่ตาตัวเอง ด้วยสัญชาตญาณ เธอโผกอดผู้เป็นแม่แน่น สิ่งที่เธอสัมผัสได้คือความอบอุ่นจากอกแม่...แม่ผู้เป็นที่รัก...แม่ของเธอ

เด็กหญิงอยากร้องไห้... แต่ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงสะอื้น เธอหันศรีษะไปตามเสียงสะอื้นไห้ของแม่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังหนักแน่น ไม่ใช่เสียงของเด็กหญิงอ่อนแอที่กำลังหวาดกลัว
“แม่จ๋า...แล้วต่อไปนี้หนูต้องทำอย่างไรคะ...หนูจะเดินโดยไม่ชนกับกับอะไรได้อย่างไร”
“ลูกจะต้องเรียนรู้จ๊ะ...ลูกรู้ไหม ความจริงแล้ว ลูกก็ยังสามารถทำอะไรเหมือนกับที่คนปกติทำได้เกือบทุกอย่าง ลูกรักของแม่...อย่าหมดหวังนะจ๊ะ แม่จะอยู่กับลูก...อยู่เคียงข้างลูก ลูกไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น
...เรายังมีหวัง... ลูกเชื่อแม่นะ”

เด็กหญิงยิ้มเป็นการตอบรับ จากนั้นไม่นานเธอก็หลับไป หญิงสาววางลูกลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน เธอจ้องมองลูกสาวตัวเล็กๆและแสนบอบบาง จากนั้นเธอเดินเข้าไปใกล้หมอ และมองไปที่เขาด้วยแววตาอันมุ่งมั่น

“คุณพร้อมหรือยังครับ” หมอถาม
“ค่ะ”