ความคิดเห็นที่ 1 หมอวริญาถอนหายใจ ยิ้มเจื่อน ขณะมองเสี้ยวหน้าคมๆ เคร่งๆ แถมยังดุจนแทบจะไม่กล้าอ้าปากพูดอะไรออกมาอีกสักคำ “ห้องน้ำ...มัน...อยู่ทางโน้น” หล่อนชี้ไปทางบ้านของตัวเอง ร่างสูงจึงก้าวดุ่มผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่วายบ่นลอยมาให้ได้ยินชัดถนัดหูว่า “หมอนะ ไม่ใช่พนักงานสูบส้วมประจำบ้านใคร” “อ้าว” ร่างบางรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว “นี่คุณ” หากร่างนั้นก็ยังจ้ำพรวด หมอวริญาวิ่งกระหืดกระหอบตาม ใบหน้าเรียวงามแดงก่ำด้วยความโมโหขัดเคือง “ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องช่วยก็ได้นะคุณ ส้วมเต็มแค่นี้เดี๋ยวฉันไปเข้าที่อื่นก็ได้” หมอภัทรหยุดยืนอยู่หน้าประตูบ้านครู่หนึ่ง มือจับประตูจะเปิดเข้าไป แต่ก็หันมาบอกคนที่เพิ่งตามมาถึงว่า “ไม่ต้องมาตอบเหมือนนางงามหรอก สงสารคนไข้ ต้องมีหมอมาแย่งเข้าห้องน้ำ เปิดประตูสิ จะให้ผมเปิดเข้าไปเองเหรอ?” “อ้าว” หมอเล็กขยับค้อน คว้าลูกปิดแล้วเปิดเข้าไปอย่างกระแทกกระทั้น ก่อนจะวิ่งไปหยิบถังขยะมากั้นประตูให้เปิดกว้าง มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังจนพนักงานสูบส้วมจำเป็นทำหน้าเบื่อ “ใครจะทำอะไร้” “อะไร?” เจ้าของบ้านขึงหน้า “ส้วมอยู่ทางโน้น” “รู้น่า บ้านคุณก็เหมือนบ้านผมนั่นแหละ” หมอวริญาสะบัดหน้า ร่างสูงๆ ก้าวนำไปก่อนอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมกริบกวาดไปทั่วบ้านโดยอัตโนมัติตามความเคยชิน “กินข้าวเสร็จแล้วก็ไม่เก็บให้เรียบร้อย....ผู้หญิง” “ฉันเพิ่งกินเสร็จก็เห็นว่าส้วมเต็มเนี่ย ใครจะเก็บทันล่ะ” “มาอยู่สองวันแล้วข้าวของก็ยังเก็บไม่เข้าที่อีก บ้านนี่ตั้งแต่เข้ามาก็คงยังไม่ได้กวาดสักครั้ง?” “กวาดไปเมื่อตอนบ่าย” ....ติอยู่ได้ นอกจากจะปากจัดแล้วยังจู้จี้จุกจิกเหมือนผู้หญิงอีกแน่ะ ผู้ชายอะไร ใช้ให้มาซ่อมส้วมทำไมต้องแถมอะไรมาตั้งมากมาย ดวงตาสีเข้มสะดุดลงตรงเปียโนสีดำสนิทตัวสวยที่วางอยู่ข้างผนังขัดเงาเรี่ยมวับ ชวนให้นึกถึงเจ้าของคนเก่า....บุษบา...ป่านนี้ก็คงมีความสุขอยู่กับนายปรวีร์ที่กรุงเทพมหานคร เห็นเปียโนทีไรภาพใบหน้าสะสวยชื่นบานของเจ้าของก็ปรากฏขึ้นมาในห้วงความทรงจำ “เปียโนนี้ซื้อมาเท่าไหร่?” “สี่หมื่นห้า” หล่อนตอบ “ถูกมากเลย หมอเดซี่ใจดี” “เขาใจดีอยู่แล้วล่ะ” น้ำเสียงยามเอ่ยถึงหมอบุษบาอ่อนโยนจนคนฟังแอบเบ้หน้า...ทำไมเวลาพูดกับเราเดี๋ยวก็เหน็บเดี๋ยวก็แนม...เชอะ... “ทำไมเขาย้ายไปเสียล่ะ?” “เขาแต่งงาน” “อ๋อ” ....ขรึมๆ เศร้าๆ แบบนี้...แห้วรับประทานล้านเปอร์เซ็น เสียงตอบรับที่สดใสเกินความจำเป็นทำให้ดวงตาที่อ่อนโยนลงเมื่อสักครู่กลับมาบึ้งตึงใหม่...หมอวริญาทำหน้าเซ็ง แต่ก็จ้ำตามไปแต่โดยดี “อาการมันเป็นยังไง?” “อีดีม่ามั้งหมอ ... ส้วมนะ ไม่ใช่คนไข้ ดูเอาเองสิ น้ำมันเอ่อขึ้นมาเต็มเลย” หล่อนชี้ให้ดูในห้องน้ำตามอย่างที่บอก หมอภัทรชะโงกหน้าเข้าไปดูอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะบอก “มันเป็นแบบนี้ประจำแหละเวลาฝนตก ต้องไปทำทางระบายน้ำด้านหลัง มีจอบหรือเปล่า?” “ไม่มี” แบมือทั้งสองข้างให้ดูประกอบ “เพิ่งมาจะมีได้ไง?” “ก็ยื่นฟันมาสิ” “อะไรนะ!!!” “เอาเถอะๆ ของผมก็มี รู้สึกจะวางพาดอยู่ที่หลังบ้าน รอสักแป้บเดี๋ยวไปเอามาให้” ไม่นานก็ได้อย่างที่ต้องการ คนเป็นหมอใหญ่ลงมือขุดทางระบายน้ำอย่างรวดเร็ว ขณะที่คนทำอะไรไม่เป็นเลยได้แต่ยืนมอง จนฝนที่ซาไปแล้วเริ่มตกลงมาใหม่ โปรยปราย “อ้าว ฝนตก” “ก็ไปหาร่มมา ยืนเฉยอยู่ได้” คนถูกสั่งเบ้หน้า แต่ก็ยอมไปหยิบร่มที่วางอยู่ในบ้านมาให้แต่โดยดี ร่มสีชมพูอันเล็กกระจิ๋วหลิวขนาดพอกางได้คนเดียว หมอภัทรเงยหน้าขึ้นมาดูแล้วส่ายหัว ก้มลงไปขุดทางเดินน้ำต่อ “รู้งี้ไปส่งคนไข้เองก็ดี....เฮ้อ...” “รู้งี้ย้ายเข้ากรุงเทพแต่แรกก็คงดีเหมือนกัน...เฮ้อ...” ดวงตาสีเข้มตวัดขึ้นมามองแว่บหนึ่ง...หมายมาด...ขณะเจ้าของบ้านก็เชิดหน้าสูง...ไม่ยอมแพ้กัน ช่างสูบส้วมจำเป็นจึงลงจอบต่อไปอย่างกระแทกกระทั้น ไม่นาน ทางเดินน้ำนั้นก็เสร็จสมบูรณ์ หมอวริญากุลีกุจอเอาร่มไปเก็บ ตั้งใจจะเดินกลับมาขอบคุณ หาข้าวที่หุงสุกๆ ดิบๆ กับน้ำหวานๆ ให้กินเป็นของปลอบใจ หากเมื่อกลับมาอีกครั้ง ร่างสูงๆ ของผู้อำนวยการหนุ่มก็หายไปเสียแล้ว ทิ้งให้หล่อนยืนคว้างอยู่กลางบ้านเพียงลำพัง อ้าว! คนจะทำดีด้วยสักหน่อยก็ไม่ยอมรอ...โธ่เอ๊ย!!! แต่เพราะส้วมที่ใช้การได้ดี ก็ทำให้หมอวริญานอนหน้าบานไปทั้งคืน.... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 15:26:46 จากคุณ : p.ivy - [ 25 พ.ย. 49 15:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันแรกของการทำงานคนเป็นหมอต้องสร้างภาพลักษณ์ที่สวยงามให้มากที่สุด เสื้อสีเขียวอ่อนเรียบๆ ถูกเลือกมาสวมเข้ากับกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตาชวนมอง เติมลิปกลอสสีอ่อนเสริมให้ริมฝีปากดูโดดเด่นแล้วหนีบกิ๊บอันเล็กๆ สองอันบนเรือนผมสีดำขลับนุ่มหนา ก่อนจะสะบัดหน้าสองสามครั้ง สวยขนาดนี้....แทน...คุณน่ะกินหญ้าแทนข้าวแล้วหลังจากที่กล้านอกใจหวานไป! รองเท้าคู่เก่าหลวมขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังสวยเข้ากับปลายเท้าเรียวยาวได้ดีไม่มีที่ติ สายคาดสีเขียวอ่อนเข้ากับตัวเสื้อรัดทาบไปบนหลังเท้าขาวสะอาดแล้วผูกรวบไว้ด้านหลังลวกๆ เพราะความขี้เกียจของเจ้าของ มองนาฬิกาแล้วเดินทอดเอื่อยลอยชายอย่างมีความสุข อีกตั้งชั่วโมง....ต่อให้คลานไปยังทัน ผู้อำนวยการป่านนี้ยังนอนก้นโด่งน้ำลายหกฝันเปียกอยู่แน่ๆ..แหม... บนโรงพยาบาลมีคนไข้มารออยู่ประปราย พยาบาลหน้าห้องตรวจผู้ป่วยนอกหรือโอพีดีกำลังง่วนอยู่กับการซักประวัติและจัดบัตรคิว ครั้นเมื่อเห็นหมอคนใหม่เข้ามาต่างก็เงยหน้าขึ้นมาดูเป็นตาเดียว “สวัสดีค่ะ” มารยาทตามแบบนางสาวไทย หมอวริญาถนัดกว่าใครเขานักล่ะ “หมอวริญาเพิ่งมาประจำการวันแรกค่ะ” “โอ้โฮ ขยันจังเลยค่ะหมอ มาตั้งแต่ยังไม่แปดโมงแน่ะ” คนถูกชมยิ้มแป้น ปรายตามองอีกห้องที่มีชื่อและนามสกุลของ ‘ท่านผู้อำนวยการ’ อยู่อย่างกระหยิ่มยิ้มย่องใจ แน่ล่ะ หมอภัทรยังไม่ตื่น แล้วก็ไม่มีทางหาเรื่องมาว่าหล่อนไม่ตรงต่อเวลาได้อีกเด็ดขาด! “ส่งคนไข้เข้ามาเลยนะคะ หมอพร้อมแล้ว” เขาก็มาตรงเวลา...คือเก้าโมงเช้าอันเป็นเวลาทำงานปกติของแพทย์ทั่วไปทั้งเวรและไม่เวร กาแฟร้อนๆ ที่จิบเข้าไปตอนเช้าทำให้สมองแจ่มใส เชิ้ตสีดำสนิทขับให้ผิวขาวกำยำของนายแพทย์ภัทรดูโดดเด่น ไว้มาดชวนมอง กำหูฟังไว้ในมือยามเดินผ่านหน้าห้องตรวจของตัวเองแล้วทักทายพยาบาลอย่างปกติที่ทำทุกวัน “วันนี้กี่ร้อยคนดี?” “แหม หมอภัทรไม่ต้องเหนื่อยแล้วค่ะ หมอหวานแกช่วยตรวจไปสิบกว่าคนแล้วโน่น” “หือ?” ท่านผู้อำนวยการ ‘หญ่าย’ เลิกคิ้ว หันไปมองห้องข้างห้องตัวเองที่เพิ่งเปลี่ยนป้ายชื่อและเปลี่ยนคนไปโดยอัตโนมัติ อุปาทานทำให้เสียงหวานๆ ที่ได้ยินเจื้อยแจ้วออกมาจากห้องนั้นกลายเป็นเสียงหัวเราะเย้ยหยัน สลัดศีรษะไล่เสียงนั้นออกจากความคิด... ช่าง...ดีแล้ว มาทำงานเร็ว จะได้เป็นประโยชน์ต่อคนไข้ตาดำๆ ที่มานั่งรอรับบริการ แต่.... โธ่...เสียหน้าชะมัด! เปิดประตูห้องตรวจเข้ามาแล้ววางกระเป๋าสตางค์ไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนที่สายตาจะไพล่ไปเห็นกระดาษชิ้นหนึ่งวางไว้แล้วมีเรซิ่นวางทับ มือหนาจึงเอื้อมไปหยิบขึ้นมาอ่านดูด้วยความประหลาดใจ “นี่อะไร?” หมอวริญาเงยหน้าขึ้นจากเวชระเบียนของผู้ป่วยด้วยสีหน้าสงสัย เหลือบมองกระดาษในมือหมอภัทรแว่บหนึ่งก่อนจะตอบ “เช็คไงคะผู้อำนวยการ ที่ดิฉันขับรถชนป้ายทะเบียนคุณพัง นี่คุณก็เอาไปขึ้นเงินแล้วก็รบกวนไปแจ้งที่ขนส่งว่าต้องการเปลี่ยนป้ายทะเบียนใหม่ เงินมากขนาดนี้ผู้อำนวยการเอาไปประมูลป้ายเลขสวยได้เลยนา” “ถนัดแต่เอาเงินแก้ปัญหามากล่ะซี คนอย่างคุณน่ะ” “โอ้ย อย่าเอาอคติมาเหมารวมคนอื่นสิ” หล่อนยักไหล่ ยิ้มให้กับคนไข้ที่ลุกขึ้นและเดินไปห้องยาแล้วหันมาเท้าสะเอว “นี่คือการแก้ปัญหาที่ต้นเหตุเลยนา ฉันทำของผู้อำนวยการพัง ฉันก็ซื้อใช้คืน แต่ว่าฉันซื้อป้ายใหม่มาให้ผู้อำนวยการตรงๆ เลยไม่ได้ ก็เลยให้เป็นเช็คไปแทนแล้วกัน วันไหนที่ผู้อำนวยการจะไปขนส่ง เดี๋ยวฉันจะอยู่เวรให้แทน ดีไหม?” ดวงตาสีเข้มที่มองมาแว่บหนึ่งนั้นเต็มไปด้วยประกายหลากหลาย...หนึ่งคล้ายดูแคลน...อีกหนึ่งคล้ายเบื่อหน่าย หากคนถูกมองก็ยักไหล่... ใส่ใจมากไปเดี๋ยวฉี่เหลือง คติเอาไว้สอนตัวเองอย่างนั้น อะไรที่ใครอยากเข้าใจผิด หล่อนก็คร้านจะไปปรับความเข้าใจใหม่ให้ถูก เช็คใบนั้นถูกเก็บใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์ ก่อนที่หมอภัทรจะเดินกลับห้องตรวจของตัวเองไป คนจ่ายเงินเหลือบมองด้วยหางตา น่ากลัวชาตินี้จะไม่ได้พูดกันด้วยดีเพราะว่าบังอาจไปรังแกเมียสุดที่รักของท่านผู้อำนวยการตั้งแต่วันแรกที่เห็นแล้วนี่แหละเรา!! “หมอหวาน” “คะ?” เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นพนักงานถือถาดเครื่องดื่มเป็นน้ำสีหวานชวนทาน กระตุ้นต่อมความอยากกินน้ำอัดลมในตัวขึ้นมาตะหงิด “น้ำนี่วางที่ไหนดีคะ?” “คะ?” “เครื่องดื่มค่ะหมอ แก้คอแห้ง หมอรับน้ำอะไรดีคะ? ลำไยหรือว่าพุทรา ชาเย็นก็มีนะคะ” มีน้ำบ๊วยน้ำแห้วอีกสักอย่างก็คงช่วยซ้ำเติมได้ดีหรอก...คิดในใจก่อนจะตอบพนักงานรุ่นคุณป้ากลับไปว่า “เอาพุทราค่ะ” แล้วก็รับแก้วน้ำพุทรามาดื่มด้วยความกระหาย รสชาติหวานฉ่ำอร่อยทำให้ความง่วงที่แล่นเข้ามาจางหายไปได้อย่างประหลาด “แหม หมอภัทรเสียดายแย่ วันนี้หมอใหม่เลือกน้ำพุทราตัดหน้าไปเสียก่อนแล้ว” คำบอกนั้นทำให้คนที่กำลังดื่มน้ำพุทราอย่างออกรสออกชาตินั้นแทบจะสำลักพรวดพ่นเม็ดพุทราใส่หน้า... “ชอบเหมือนหมอภัทรเลยนะคะ หมอภัทรก็สั่งน้ำพุทราทุกครั้งเหมือนกัน” “พรุ่งนี้ขอน้ำบ๊วยนะป้า น้ำแห้วน้ำระกำอะไรก็ได้มาให้หวานสักแก้ว พุทรากินแล้วติดคอ” คนกินรีบเปลี่ยนเมนู ดูดอีกสองอึกน้ำแก้วนั้นก็หมดเกลี้ยงแล้ววางแก้วเปล่าตั้งทิ้งไว้ให้น้ำละลาย สักครู่จะได้กลับมากินใหม่ได้อีกรอบ หยิบเวชระเบียนผู้ป่วยคนต่อไปขึ้นมาพลิกดู ไม่เห็นแม้แต่สักนิดว่าด้านหลังของตัวเองมีร่างสูงมายืนตระหง่าน ทอดตาคมกริบมองระหว่างจิบชาเย็นในแก้วของตัวเอง ดวงตาคู่นั้นก็ยังทอประกายไม่ค่อยเป็นมิตรเหมือนก่อน ไม่ใช่เฉพาะเรื่องรถหรอก....ผู้อำนวยการหนุ่มบอกตัวเอง...แต่เป็นนิสัยส่วนตัวของเจ้าหล่อนต่างหาก ทั้งอวดดี ดื้อ แถมยังหัวแข็งไม่รู้จักรับผิด หยิบโหย่ง รู้จักแต่ใช้เงินแก้ปัญหาอีกต่างหาก แบบนี้จะเป็นหมอที่ดีได้อย่างไรกัน สุดท้าย ความซวยมันจะมาตกกับคนที่เป็นผู้อำนวยการต้องดูแลลูกน้องหมดทั้งโรงพยาบาลอย่างเขานี่แหละ เพราะถูกมองอยู่นาน คนถูกมองจึงรู้สึกตัว วางแฟ้มลงบนโต๊ะก่อนจะหันขวับกลับไปแล้วก็ประสานกับสายตาสีเข้มคู่นั้นอย่างจัง หมอวริญานิ่งไปชั่วครู่ แล้วถามเสียงใสตาใสว่า “มองคนสวยเหรอผู้อำนวยการ เอาลายเซ็นด้วยไหม เดี๋ยวเซ็นให้?” หมอภัทรทำเสียง...’ฮึ’... ในลำคอ กระแทกแก้วน้ำลงข้างอ่างล้างมือแล้วเดินกลับไปทิ้งตัวลงนั่งประจำที่ของตัวเอง ปล่อยให้ ‘คนสวย’ ยักไหล่ ตั้งหน้าตั้งตาตรวจคนไข้คนต่อไปอย่างมีความสุข ทำสงครามกันสักตั้ง!... ดี... จะได้ไม่มีอะไรทำให้พาลนึกถึงเรื่องเก่า ตะวันตรงศีรษะโดยไม่รู้ตัว เสียงพยาบาลดังเข้ามาบอก “เคสนี้เคสสุดท้ายสำหรับเช้านี้นะคะหมอ” ทำให้หมอวริญาลอบผ่อนลมหายใจยาว พิมพ์ชื่อยาลงไปในคอมพิวเตอร์เพื่อให้ทางห้องยาได้รับทราบ ก่อนจะส่งคนไข้คนสุดท้ายออกจากห้องตรวจไป บิดขี้เกียจยาว หันซ้ายหันขวา แล้วหยิบกุญแจรถเตรียมตัวจะออกไปหาอะไรกิน พอดีกับที่พยาบาลที่อยู่หน้าห้องตรวจโผล่หน้าเข้ามาแล้วถาม “หมอทานข้าวเที่ยงที่ไหนคะ มีอะไรจะทานแล้วหรือยัง?” คนถูกถามมองรอบตัวก่อนจะส่ายหน้า แบมือ “ว่าจะออกไปหาอะไรทานอยู่เหมือนกันค่ะ แถวนี้มีอะไรอร่อยบ้างคะ ยังไม่รู้จักร้านอาหารเลย” “อ้าว” ร่างบางในชุดพยาบาลสีขาวสะอาดก้าวเข้ามาในห้องตรวจทั้งตัว ก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “เออ แปลก หมอภัทรชวนหมอแล้วหรือยังคะ? ปกติหมอใหม่มาหมอภัทรแกจะพาออกไปเลี้ยงมื้อแรกน่ะค่ะ” “ตาย งั้นหวานคงเป็นรายแรกที่อดแน่เลย” “ทำไมละคะ?” “อ๋อ...” หล่อนก็เล่าไปเรื่อยอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกผิดปกติ “ก็เมื่อวานซืนหวานขับรถจักรยานไปชนรถผู้อำนวยการ ป้ายทะเบียนแกพังบู้บี้เลยค่ะ” “หา?” คนฟังทำหน้าเหลือเชื่อยิ่งกว่าเหลือเชื่อ ตาโตราวกับเอาไม้จิ้มฟันมาถ่าง “รถคันไหนคะ?” “คันนั้นแหละค่ะ” เสียงบอกค่อยเริ่มอ่อยๆ “คันใหม่ๆ สีดำๆ บีเอ็มดับเบิ้ลยูน่ะค่ะ” บทสนทนาระหว่างแพทย์คนใหม่กับพยาบาลหน้าห้องตรวจนั้น ทำให้ใครอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาทางด้านหลังหยุดชะงัก ใบหน้ารูปไข่เรียวเปิดกว้างเพราะผมเรียบตึงเป็นมวยดูเรียบหากตึงจนคล้ายดุ ฝีเท้าที่จะก้าวต่อไปก็หยุดชะงักลงโดยอัตโนมัติ หูเงี่ยฟังบทสนทนานั้นต่ออย่างใคร่รู้ “คือหวานปั่นจักรยานลงมาจากหน้าห้องฉุกเฉิน แล้วมันไถล เบรกมันก็พังๆ อยู่ด้วยก็เลยชนรถผู้อำนวยการโครม แกลงมาเต้นงิ้วใหญ่เลย” “ตาย” แม้จะฟังดูซีเรียสเพียงใดแต่คนฟังก็ยังหัวเราะคิก นึกถึงวันก่อนๆ ที่แม้แต่รถมีรอยขีดเพียงนิดหรือนกมันอึใส่กระโปรง ผู้อำนวยการหนุ่มก็ยังคิ้วผูกโบว์เป็นวันๆ “หมอโชคร้ายจังเลยค่ะ หมอภัทรเขากำลังเห่อรถใหม่” “เพิ่งซื้อเหรอคะ?” “เมื่อเดือนที่แล้วนี่เองค่ะ ถอยเงินสดมาสดๆ ร้อนๆ” “โอ้โห...มิน่า...” คนเป็นหมอรีบเอามือป้องปากแล้วทำกระซิบกระซาบหากได้ยินกันทั่วว่า “ดูท่าแกรักยิ่งกว่าเมียเสียอีก” พยาบาลสาวหัวเราะเสียงดัง เป็นเวลาเดียวกับที่เสียงกระแอมไอดังมาจากทางด้านหลัง หมอวริญาหันไปโดยอัตโนมัติ ครั้นเมื่อเห็นตาดุๆ ของเป้าหมายในการนินทามองมาเขม็ง หล่อนก็หัวเราะแหะ แล้วว่า “มาฟังอยู่แล้วก็ไม่บอก...ดีจัง... ไม่ต้องเปิดเทปรีเพลย์ซ้ำ” ส่วนพยาบาลคนดีหลบแวบหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ตัว เช่นเดียวกับดุจดาว ที่เดินออกมาจากม่านห้องตรวจภายในที่ติดต่อกับห้องตรวจทั่วไปอีกสองห้อง แล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “หมอตรวจเสร็จแล้วเหรอคะ จะมาชวนไปทานข้าวที่บ้านพอดีเลย วันนี้ทำข้าวผัดอเมริกันสูตรใหม่ด้วย เพื่อนคนเก่าที่เป็นเชฟเขาเพิ่งมาสอนให้ทำเมื่อวาน หมอหวานไปทานด้วยกันไหมคะ?” อะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงที่แสน ‘หวาน’ นั้นทำให้คนฟังรีบคว้ากระเป๋าสะพายแล้วตอบเสียงเร็วปรื๋อราวกับกลัวว่าจะตอบไม่ทันว่า “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ วันนี้หวานมีนัดเสียแล้วค่ะ ว่าจะไปทานกับเพื่อนที่ร้านในเมือง คุณดุจดาวทานให้อร่อยนะคะ บ๊ายบายค่ะ” แล้วรีบพรวดพราดออกไปโดยที่ยังคิดสะระตะไม่เสร็จสรรพว่าตกลงจะไปทาน ‘ร้านไหน’ และ ‘กับใคร’ ดี... (มีต่อ) จากคุณ : p.ivy - [ 25 พ.ย. 49 15:27:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สุดท้ายคุณหมอสาวคนสวยจึงได้มานั่งหน้าเมื่อยอยู่ในร้านอาหารหน้าอำเภอที่ยามที่ป้อมบอกว่ามีอาหารอร่อยมากมายขาย... ใช่...มันก็พอกินได้ แต่นั่งกินคนเดียวท่ามกลางบรรยากาศที่มีแต่คนมาทานเป็นคู่ๆ ก็ช่างเสริมบรรยากาศให้ดูหงอยเหงาสิ้นดี พอไม่มีอารมณ์กิน สักพักข้าวก็เย็นจืดชืด น้ำอัดลมที่สั่งมาก็ละลายแยกชั้นตกตะกอนลงไปกองที่ก้นแก้ว ดวงตาสีนิลขลับกะพริบถี่... พยายามฝืนยิ้ม หากเมื่อนั่งอยู่เพียงลำพังไม่มีอะไรทำ...ยามที่เผลอตัวปล่อยให้ความหลังเข้ามาครอบงำ... ยิ้มนั้นออกแสนฝืดเฝื่อนสิ้นดี ยามที่หล่อนไม่จำเป็นต้องปั้นหน้าเป็นเพื่อปกปิดใคร ดวงตาคู่งามก็ฉายประกายเศร้าสร้อย ครั้นพอสติคืนกลับมา ก็ด่าตัวเอง โง่!! จะกินหญ้าอีกกี่กำ? ข้าวไม่อร่อย น้ำหนักก็ลดลงไปตั้งเยอะจนกระโปรงที่เคยใส่ได้พอดีตัวกลับหลวมโพรกไปโดยไม่รู้ตัว แต่หล่อนก็ไม่ทราบจะแก้ไขอย่างไร สุดท้ายก็เข้าข้างตัวเอง...ดี...จะได้หุ่นเหมือนมิลล่า โจโววิช  ...ไวโอเล็ตสุดสวยที่ดูแล้วมีกำลังใจให้ซิตอัพคนนั้น หล่อนกลับมาโรงพยาบาลอีกครั้งเมื่อเวลาราวเที่ยงห้าสิบนาที คนไปลองทานอาหารเมนูใหม่ที่บ้านหัวหน้าพยาบาลดุจดาวก็ยังไม่กลับมา มีแต่พยาบาลหน้าแป้นหลายคนที่นั่งซักประวัติคนไข้รอบบ่ายต่อ หมอวริญาโบกมือทักทาย ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งประจำโต๊ะทำงานของตัวเอง “ทานมื้อเที่ยงที่ไหนคะหมอ?” พยาบาลคนเดิมนั่นเองที่โผล่หน้าเข้ามาถามพร้อมกับคนไข้คนใหม่ ใบหน้ารูปไข่สะสวยเงยขึ้นมอง แล้วตอบ “หน้าอำเภอค่ะ ร้านที่ยามเขาบอกว่าอร่อยๆ” “พรุ่งนี้หมอจะทานด้วยกันไหมละคะ ก่อนเที่ยงจะมีคนมาขายข้าวแกงถุง หมอก็ซื้อแล้วเก็บไว้ทานได้เลย ถ้าไม่รังเกียจที่ห้องบัตรนี่เป็นแหล่งรวมพลค่ะ เมื่อก่อนหมอเดซี่ก็ใช้บริการบ่อย” โรงพยาบาลไหนๆ ก็แบบเดียวกันหมดอย่างนี้ล่ะ ตกเที่ยงมีวงทานข้าวขนาดย่อม แล้วก็ทานขนมหวาน รวมมิตรกรอบๆ อร่อยๆ แล้วก็พักผ่อนหย่อนใจ ก่อนจะทำงานใหม่ตอนบ่ายโมงตรง เลยนิดเลยหน่อยว่ากันไป “ถ้าเขามาขายก็เรียกหวานด้วยแล้วกันนะคะ ต้องเตรียมช้อนส้อม จาน ถ้วยด้วยหรือเปล่าคะ?” “ไม่ต้องค่ะ ที่ห้องมีแล้ว หมอเอาแต่ตัว ข้าว แล้วก็กระเพาะไป เป็นจบ” “ตกลงค่ะ พรุ่งนี้เตรียมเก้าอี้ไว้เผื่อได้เลย แล้วจะเอากับข้าวไปเผื่อด้วย” “แล้วจะมาเรียกนะคะหมอ” พยาบาลสาวยิ้มแป้นแร้น จัดแจงให้คนป่วยนั่งลงบนเก้าอี้แล้วส่งเวชระเบียนเล่มใหม่ให้หมอวริญา ที่เอาไปเปิดดูแล้วอ่านอย่างรวดเร็ว “คุณแดง หนักจิต นะคะ ไหนอ้าปาก ขอหมอดูคอหน่อยนะคะ” นายแพทย์ภัทรกลับเข้ามาเมื่อเวลาเลยบ่ายโมงไปราวสิบนาที อาหารรสชาติอร่อยจากบ้านของดุจดาวยังอิ่มตื้ออยู่ในท้องชวนให้ง่วง ไหนจะขนมหวานอร่อยๆ ที่เผลอทานไปตั้งสองถ้วยโดยไม่รู้ตัว ดุจดาวรสมือดี มิหนำซ้ำกระบวนการกุลสตรีต่างๆ ยังมีครบเพียบพร้อมอยู่ในตัวจนน่าเอามาเป็นแบบอย่างให้กับผู้หญิงอีกหลายๆ คน ที่กระโดกกระเดก และไม่เก็บจานเวลาทานเสร็จให้เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูให้คนอื่นเข้าบ้านอย่างเช่นใครบางคนด้วย! เสียงซักประวัติเจื้อยแจ้วจากห้องข้างๆ ทำให้หมอภัทรต้องลอบเบ้ปาก หยิบหูฟังขึ้นมาสวมแล้วกดกริ่งเรียกพยาบาล “ส่งคนไข้เข้ามาได้เลยครับ” บ่ายสามเศษกว่าคนไข้จะเริ่มซา หมอวริญาบิดขี้เกียจคลายความเมื่อยขบเป็นรอบที่สาม ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปเยี่ยมหน้ามองนอกห้องตรวจ เห็นพยาบาลจับกลุ่มคุยกันคิกคัก “อ้าวหมอ เหลือคนไข้อีกสองคนแน่ะค่ะ เพิ่งมา” “ไหน?” ร่างบางทรุดนั่งแปะลงตรงเก้าอี้โต๊ะซักประวัติตัวที่ว่าง แล้วหยิบแฟ้มเวชระเบียนขึ้นมาพัดให้หายอบอ้าว “อาการเป็นยังไงคะ?” “เป็นไข้ ปวดหัว” “ไข้มานานหรือยัง หมอขอวัดไข้หน่อยนะคะ” เช็คอาการของคนไข้ง่วนอยู่พักใหญ่ หล่อนก็สั่งยาแล้วส่งให้คนไข้นำไปรับยาที่ห้องยาซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลไปจากห้องตรวจมาก ครั้นเมื่อคนไข้คนสุดท้ายเดินหายเข้าห้องหมอภัทรไปแล้ว หล่อนก็ถอนหายใจ..ยาว... “ที่นี่คนไข้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นะคะ” คนเป็นหมอหันไปชวนคุย “ค่ะ โรงพยาบาลเล็กๆ อย่างนี้ก็ไม่เหนื่อยมากค่ะ แต่นี่ก็เยอะขึ้นมากแล้วนะหมอ เมื่อก่อนนะหมอภัทรตรวจคนเดียวก็เหลือจะพอ” “หมอย้ายมาจากไหนคะ?” พยาบาลอีกคนถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสงสัยใคร่รู้ หมอวริญาบอกชื่อโรงพยาบาลเก่าของตัวเองไปด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสดใส... ความหลัง ใครๆ ก็ไม่ค่อยอยากขุดคุ้ยขึ้นมารื้อฟื้นความทรงจำ “หมอหวานขับรถจักรยานชนรถของหมอภัทรด้วยแน่ะ ตอง” พยาบาลคนที่เข้าไปชวนหล่อนทานอาหารหันไปบอกเพื่อนตัวเองด้วยน้ำเสียงขบขัน “หมอภัทรไม่พูดด้วยเลย” “จริงหรือคะ?” ตติรส หรือ ตอง ทำตาโตคล้ายไม่เชื่อหู “หมอขับรถชนรถหมอภัทรเหรอคะ?” “ค่ะ” คนชนยิ้มแห้งๆ “ป้ายทะเบียนพังบุบไปเลย” เสียงหัวเราะครืนใหญ่ดังมาจากทั้งพยาบาลสาวและสาวแก่ที่นั่งอยู่ตรงนั้น หมอวริญากลั้นยิ้ม จะผสมโรงไปด้วย ใจก็ตุ้มๆ ต่อมๆ เต้นไม่ค่อยดีนัก “หมอภัทรซวยจริงๆ” ลลินาพยาบาลอีกคนพูดหลังจากกลั้นหัวเราะจนแก้มตุ่ย “ช่วงนี้เคราะห์ซ้ำกรรมซัด วันนี้โชคดีนะที่น้องซูซี่ของแกไม่ป่วยเป็นโรคอะไรมาอีก” “ซูซี่อะไรคะ?” ตติรสหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบไม่ให้คนที่อยู่ในห้องตรวจได้ยินถนัด “ซูซี่ น้องซูซี่สุดที่รักของหมอภัทรแกน่ะค่ะ ป่วยเป็นไข้ใจมาโรงพยาบาลทุกวันเลย โดยเฉพาะวันที่หมอภัทรอยู่ด้วยนะคะ วันไหนมาไม่เจอล่ะก็ ตะแง๊วๆ เชียว” “ซูซี่เหรอคะ?” “สาวเทียมค่ะหมอ” พยาบาลอีกคนช่วยขยายความ คิ้วเรียวบางที่เขียนไว้อย่างดีของคนเป็นหมอขมวดเข้าหากันเบาๆ พอเรียบเรียงเสร็จก็เบิกตา “อ้าว ผู้อำนวยการแกเป็น....เหรอ?” “ว้าย...ไม่ใช่ค่า” ลลินารีบแก้ “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ น้องซูซี่เขาแค่มาชอบหมอแกเฉยๆ วันไหนซูซี่มา โน่นค่ะ หมอกระโดดก้าวเดียวไปอยู่โรงซักอบรีดแล้ว น้องซูซี่เลยงอน เวลาหมอภัทรไม่อยู่” “อ๋อ” ฟังจบครบกระบวนความก็หัวเราะคิก ... “ผู้อำนวยการเสน่ห์แร้งแรง” “หน้างี้ซีดเหลือสองนิ้วเลยค่ะ เวลาน้องซูซี่เข้ามาล้วงแคะแกะเกา น้องซูซี่แกก็มือไวปลาหมึก เพิ่งไปเสริมนมมาหยกๆ อึ๋มสะบึ้มเลยค่ะหมอ เห็นว่าเสริมมาเพื่อหมอภัทรโดยเฉพาะเลยนะคะงานนี้ แล้วก็ไม่ใช่เฉพาะน้องซูซี่นะคะ แม่ยกงี้ สาวแก่แม่หม้าย มาทีไรหิ้วข้าวหิ้วของมาฝากแทบจะล้นโรงพยาบาล วันดีคืนดีมาชวนหมอไปเที่ยวสิงคโปร์มาเลเซียเล่นยังมีเลยค่ะ”   จากหัวเราะคิกจึงเปลี่ยนเป็นหัวเราะก้าก สุดท้าย ร่างบางจึงนั่งจุ่มปุ๊กอยู่ตรงนั้นไม่ยอมลุกไปไหนเพราะมัวแต่ติดใจสถานีข่าวช่องใหม่ที่มีแต่ข่าวสนุกสนาน ลืมไปสนิทว่าใกล้ ‘ข่าว’ ก็ยิ่งใกล้ที่จะ ‘เป็นข่าว’ ด้วยเช่นกัน เย็นนั้นแทนที่จะออกไปนั่งทานข้าวหน้าอำเภอหรือในเมืองเพียงลำพัง หมอวริญาจึงมานั่งรับประทานอาหารกับเหล่าพยาบาลสาวหน้าบ้านของตัวเองที่มีเก้าอี้หินตั้งอยู่ชุดหนึ่งและร่มต้นก้ามปูพอให้รู้สึกเย็นสบายบวกกับต้องคอยปัดกวาดอยู่อย่างสม่ำเสมอ อาหารทะเลหารับประทานได้ง่ายตามอำเภอที่อยู่ติดชายทะเล ใหม่ และสด โดยเฉพาะหอยแครงลวก กุ้งและปลาหมึกต้มกินกับน้ำจิ้มอาหารทะเลเผ็ดจัดที่ปริยาทำมาให้พร้อมกับออกตัวว่า “จะเข้าไปซื้อของที่บิ๊กซีกับดาวน่ะค่ะหมอ ทานให้อร่อยนะคะ วันหลังจะมาตั้งวงด้วย” “ตามสบายเลยค่ะพี่ยา” เจ้าของน้ำจิ้มสูตรเด็ดยิ้มแย้ม ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ปอบและกระสือทั้งหลายด้านหลังปาดน้ำลายที่ย้อยออกมาสอกันเป็นแถบๆ แล้วลงมือแกะหอยแครงโดยไม่รีรอ “น้ำจิ้มฝีมือพี่ยารสชาติสุดยอด นี่ถ้าแกไม่มาเป็นพยาบาล ตองว่าแกเปิดร้ายขายอาหารทะเลรุ่งเรืองไปนานแล้ว” “หมอก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ” ปากหล่อนว่างเสียที่ไหนกัน ในฐานะเจ้าของบ้าน ก็ต้องร่วมวงกินตุ้ยๆ ไม่ให้ขาดปาก “แต่ทำอาหารอร่อยสุดในโรงพยาบาลนี้ก็ต้องเป็นพี่ดาวเลยค่ะ อร่อยจริงๆ ยอมรับเลย เวลาที่โรงพยาบาลมีงานเลี้ยงงานไหนพี่ดาวทำล่ะก็ อาหารหมดตั้งแต่ต้นงาน” “โอ้โห...” “แกเคยแต่งงานอยู่พักหนึ่ง สองสามปีได้มั้ง แล้วก็เลิกกัน” สำนักข่าวซีเอ็นเอ็นทำหน้าที่รายงานข่าวอย่างรวดเร็ว “ขนาดเสน่ห์ปลายจวักยังมัดใจสามีไม่อยู่เลยนะหมอ ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลิกกัน หลังจากนั้น แกก็เงียบๆ มาตลอด แล้วก็ไม่ได้คบใครเป็นเรื่องเป็นราวอีกเลย เมื่อก่อนนะเขาว่าผู้ชายมาตอมแกถึงโรงพยาบาล ชนิดว่าหัวกระไดโรงพยาบาลไม่แห้งแน่ะ” “ก็แกสวยออกขนาดนั้น” คนเป็นหมอผสมโรง ท้องที่ว่างเปล่ามีอาหารลงไปเติมอยู่กว่าครึ่ง “หมอว่าแกสวยเหมือนกับคนอายุสักยี่สิบหกยี่สิบเจ็ด หน้าอ่อนกว่าหมออีก” “แกทานชีวจิตค่ะหมอ แล้วก็ออกกำลังกายประจำ ตอนเย็นๆ ก็ไปออกกำลังกายกับพี่ยา มีคนทาบทามแกไปเป็นคนนำเต้นแอโรบิก แต่แกไม่ค่อยชอบ ทำอะไรแบบที่ว่าเด่นๆ แกชอบอยู่เงียบๆ ของแกแบบนั้น” “อ๋อ” หมอวริญาพยักหน้ารับ แก้มยังตุ่ยเพราะของกินเต็มปาก ชดเชยอาหารมื้อเที่ยงที่เขี่ยเล่นไปได้ไม่ถึงครึ่ง กำลังกินอย่างสนุกสนานกันอยู่เป็นอันดี ลลินาก็ร้องทักขึ้นมาว่า “หมอภัทร... รดน้ำต้นไม้เหรอคะ?” “ครับ” คนอีกฟากตะโกนบอก ฉีดสายยางพรมต้นไม้สีสดหน้าบ้านของตัวเอง แล้วย้ายมาฉีดตรงใกล้ๆ กับโต๊ะที่พยาบาลตั้งวงรับประทานอาหาร “หมอมาทานด้วยกันสิคะ หมอหวานกินคนเดียวจะหมดแล้วเนี่ย” “ตามสบายเถอะ” ดวงตาคมกริบตวัดมาแว่บ “แถวๆ บ้านนั้นชอบมีเสียงหลอนประสาทบ่อยๆ ตอนกลางคืน ผมยังรู้สึกว่ามันหลอนไม่หาย” มือที่กำลังจะจิ้มกุ้งตัวต่อไปเข้าปากชะงักค้าง เหลือบตาเงยขึ้นมองคนพูดโดยอัตโนมัติ ดวงตาคู่งามขุ่นข้อง ขณะที่เจ้าของคำพูดกลับยืนหน้าเฉย รดน้ำต้นไม้ต่อไปเรื่อย “หลอนอะไรคะหมอ....แหม...มาเถอะค่ะ หมอหวานแกรอหมอมาช่วยกินอยู่นะคะ” คนกลางพยายามไกล่เกลี่ย หลังจากรับฟังเรื่องผู้อำนวยการและภรรยายี่ห้อบีเอ็มดับเบิ้ลยูสุดแสนรักจบมารอบหนึ่งแล้ว “หมอคบหมอหวานไว้ไม่ผิดหวังนะ เผื่อน้องซูซี่มาหาหมออีกหมอจะได้เรียกหมอหวานมาช่วยได้ไง” ‘หมอหวาน’ ชูสองนิ้ว คล้ายจะบอก ‘ฉันช่วยได้นะคุณ... แทนค่าซ่อมรถไง’ แหม...ก็ใครอยากจะมีปัญหากับท่านผู้อำนวยการใหญ่นานๆ เหมือนกับทุบหม้อข้าวตัวเองไปง่ายๆ อย่างนั้นแหละ แต่คราวนี้ชะรอยท่านผู้อำนวยการใหญ่จะไม่อยากรับความช่วยเหลือ ใบหน้าหล่อเหลาจึงไม่ยิ้มไม่แย้มด้วย คนชูสองนิ้วจึงค่อยลดมือลงแล้วก้มลงทานอาหารทะเลต่ออย่างไม่เดือดร้อน “ไว้เดี๋ยวอยากใช้บริการเมื่อไหร่ผู้อำนวยการก็ค่อยเรียกใช้ฉันแล้วกัน” “ให้โลกหมุนกลับทิศเถอะ” หมอวริญาหัวเราะหึอยู่ในลำคอ...น่ากลัวหากเป็นอย่างนั้น โลกมันคงกลับทิศในอีกไม่ช้าไม่นานนี่แหละ เพราะจากสถิติหมอคนก่อนก็คือหมอบุษบา ก็กลายเป็นกันชนให้หมอภัทรแทบนับครั้งไม่ถ้วนมาแล้ว คราวนี้จะต่างกันไปสักเท่าไหร่เชียว “หมอภัทรแกแปลกๆ นะคะ” ลลินาออกปากหลังจากเป้าหมายเดินหายกลับเข้าบ้านไปแล้ว ตติรสพยักหน้าเออออ “จริง ปกติแกไม่ค่อยอารมณ์เสียกับใครง่ายๆ นะ หรือว่าเรื่องรถจะทำให้แกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ หมอหวานขอโทษหมอภัทรเรื่องไปชนรถแกหรือยังคะ?” “ยังเลย” หล่อนส่ายหน้า ปากยังเคี้ยวจนแก้มตุ่ย “ไม่เอา ไม่ขอโทษหรอก จ่ายค่าซ่อมไปแล้วด้วย” “เท่าไหร่คะ?” “ห้าหมื่น” “หา? ห้าหมื่น?” สถานีข่าวอีกสองคนทำตาโต ก็จำได้ว่าหมอแกบอกป้ายทะเบียนเสียไปแค่อันเดียว...แถมป้ายรถหมอภัทรก็ป้ายสีขาวธรรมชาติ ไม่ใช่ป้ายประมูลสวยงามมาจากไหน หมอวริญาถอนหายใจ “เผื่อไว้ก่อนสิ อาจจะไม่พอด้วย บีเอ็ม ค่าซ่อมมันแพ๊งแพง ตังค์หมดกระเป๋ากรอบแกรบอยู่เนี่ย ดูสิ แทนที่จะได้เอาไปซื้อของ ลิปสติกยี่ห้อที่หมอใช้มันเพิ่งออกสีใหม่ ว่าจะไปซื้อมาลองใช้ดู ครีมทาหน้าอีก ถ้าหน้าหมอโทรมไปนะ ก็โทษผู้อำนวยการได้เลย” “แหม เท่านี้ไม่โทรมหรอกค่ะ หมอออกจะสวย” คำชม ‘สวย’ นั้นทำให้หมอตัวเล็กๆ ใจพองโตจนเบียดกระเพาะอาหารทำให้อิ่มไปโดยปริยาย...ต้องให้ได้อย่างนี้...พยาบาลที่นี่ช่างปากหวาน น่ารักถูกใจ (มีต่อ) จากคุณ : p.ivy - [ 25 พ.ย. 49 15:28:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รุ่งเช้าเหตุการณ์ก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ ... คือตื่นแปดโมงครึ่ง และเดินไปทำงานตอนแปดโมงห้าสิบนาทีไม่มีเร็วกว่าเก่าเหมือนเมื่อเช้าอีก ร่างบางเดินไปตามถนนคอนกรีต เพิ่งสังเกตเห็นร้านขายอาหารและลูกชิ้นปิ้งที่เข้ามาจอดเรียงราย เที่ยงนี้คงมีอาหารให้เลือกทานได้อีกหลายอย่าง...ดี... จะได้ซื้อมากินให้หายเร็ว “รอก่อน” เสียงห้าว ห้วน ที่ดังมาจากด้านหลังนั้นทำให้หล่อนเร่งฝีเท้าเดินไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว หากก็ช้าไปกว่าร่างสูงเพรียวคุ้นตา ที่เดินไล่มาจนกระทั่งทอดฝีเท้าชะลอลงเดินเคียงข้างกัน “มีเรื่องจะพูดด้วย” “ค่ะ ท่านผู้อำนวยการ” คงไม่ใช่เรื่องเช็คขึ้นเงินไม่ได้หรอกน่า... หล่อนมั่นใจ “เขาพูดถึงผมว่าอะไรกันบ้างล่ะ?” “คะ?” เท้าที่ก้าวอย่างเร่งรีบไปด้านหน้าหยุดลงพร้อมกับมองคนข้างกาย เลิกคิ้ว แล้วถาม “ใคร?..พูดอะไร?” “ก็พยาบาลหน้าห้องตรวจนั่นไง” “อ๋อ....” หมอวริญาลากเสียงยาว อมยิ้มอยู่ในหน้าอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า “นึกว่าอะไร ก็ไม่ได้พูดเรื่องอะไรนี่นา” “แล้วไหนเรื่องคุณสุวศิน” “สุวศินไหน?” “ก็ซูซี่นั่นไง” เสียงขยายความห้วนเพราะออกหงุดหงิดอยู่ลึกๆ “เอามาขายหมดเลยล่ะสิเรื่องพวกนี้” “แน่ะ ร้อนตัว” หล่อนรีบจ้ำเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่ผู้อำนวยการหนุ่มเร่งฝีเท้าขึ้นมาจนทัน แล้วกระชากข้อมือบางให้หยุดเดิน “ผมไม่ได้ร้อนตัว แต่ผมไม่ชอบเป็นเป้านินทาใคร” ทั้งที่ก็ทำใจได้มาแล้วเนิ่นนานจากปากนักข่าวนับสิบสถานีในโรงพยาบาลตัวเอง “และโดยเฉพาะเรื่องของคุณสุวศิน ไม่ได้มีมูลความจริงอะไร” “รีบแก้ตัวเชียว” “หมอวริญา!” ดวงตาสีเข้มทอประกาย...ดุ... “ขา...ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้มีมูลก็ไม่ได้มีมูล เขาไม่ได้มาหาผู้อำนวยการบ่อยๆ ที่โรงพยาบาล แม่ย้งแม่ยกอะไรก็ไม่มี๊ไม่มี” “ยังไม่หมด ผมไม่ได้ชอบเพศเดียวกันด้วย” “จะชอบเพศไหนแล้วหมอมาบอกดิฉันทำไมล่ะค้า...ดิฉันไม่ได้อยากรู้อะไรสักหน่อย ไม่เกี่ยวกับเรื่องฉันนี่เนอะ?” “ไม่ได้หรอก คุณคิด ผมรู้ว่าคุณคิด” เขาจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอย่างกล่าวหา “ฉันไม่ได้คิด....” โกหกก็ต้องโกหกให้หน้าตาย... ใครจะยอมรับ...ใช่ แค่แย้มปากก็คิดไปถึงทวารหนักแล้ว “ผมไม่ใช่เกย์” “ค่า” หล่อนขานรับ เหล่ตาลงมือข้อมือตัวเองที่อีกฝ่ายยังเผลอจับมืออยู่แน่นจนหมอภัทรต้องรีบปล่อยเหมือนเป็นของร้อน ใบหน้าคมแดงก่ำ “จะยังไงก็ช่างเถอะ... นินทากาเลเหมือนเทน้ำ” “ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดไปกรีดหิน แล้วจะคิดมากทำไมน้อ...” ชักแขนตัวเองกลับก่อนจะเดินไปข้างหน้าอย่างเป็นสุขใจ ผิวปากเป็นเพลง ทิ้งให้คนด้านหลังมองตาม กัดฟันกรอด... ไม่รู้หรอกว่าทำไม...กับคนอื่นนิ่งเฉยอยู่ได้ไม่เป็นเดือดเป็นร้อน แต่กับแม่หมอคนนี้เขามีลางสังหรณ์ประหลาด ว่าบางอย่างที่มีทีท่าว่าจะเป็นปัญหากำลังคืบคลานเข้ามา โดยเฉพาะยิ่งยามอยู่ใกล้ๆ กับแม่พวกสถานีข่าวแล้ว เจ้าหล่อนก็ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นเป็นเท่าตัว หมอวริญาวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะ รอยยิ้มขบขันยังไม่หายไปจากใบหน้ายามเมื่อนึกถึงคนที่ร้อนตัวเสียจนออกอาการมามากมาย แปลก...พิลึกคน...ถ้าไม่ใช่ก็อยู่นิ่งๆ เสียซี จะเดือดร้อนอะไรถึงต้องมาแก้ตัวกันวุ่นวาย อย่างกับว่าหล่อนเป็นคนไว้ใจไม่ได้เสียอย่างนั้น อ๋อใช่... ท่านผู้อำนวยการ ‘หญ่าย’ ก็มอง ‘หมอเล็ก’ คนนี้อย่างนี้ล่ะ เขาเรียกว่าเป็นความประทับใจแรกพบ...ที่เผอิญติดลบไปนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง เสียงหมอภัทรซักประวัติคนไข้ดังมาจากห้องข้างๆ ได้ยินแล้วก็นึกขำ... ใครบอกไม่คิดมาก...ใช่..โกหกก็ต้องโกหกให้เนียน เรื่องอะไรจะบอกว่าอ้าปากก็คิดเข้าไปถึงทวารหนักแล้ว...ตาย...นี่ถ้าผู้อำนวยการเป็นเกย์ ก็คงเสียดายของแย่ เรื่องราวเบื้องลึกเป็นยังไง ต้องขุดต้องคุ้ยกันยกใหญ่เสียแล้ว โปรดติดตามตอนต่อไป วันนี้ไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไรอะ เล่าเรื่องไปงานสัปดาห์หนังสือคราวที่แล้วดีกว่า คราวที่แล้วไปงานสัปดาห์หนังสือมา สนุกมาก อิอิอิอิ วันที่สอง ไปดรีมเวิร์ล แต่ว่าตั้งใจว่ากลับจากดรีมเวิร์ลจะแวะเข้างาน ผ่าง มาอีกทีก็ ทุ่มครึ่งกว่า งานจะปิดแล้ว ก็รีบลงจากรถเอ็นจีวี ไปต่อรถไฟฟ้าที่อนุสาวรีย์ ด้วยความเร่งรีบ ... เสร็จ ไปลง อโศก จะไปต่อใต้ดินที่สุขุมวิท ปรากฏ ลงมาจากรถไฟฟ้า เจอหนุ่มโคตรหล่อ อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคค หนุ่มหน้าเอ๋อใสใส่แว่น สเป็คดั๊นเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย แล้ว... (หื่น) วิ่งตาม....อิดั๊นวิ่งตาม ขอไปเชยชมใกล้ๆ (ขอร้อง วิ่งอย่างมีชั้นเชิง ทำเป็นรีบไง ที่จริงจะไปเหล่ ฮ่ากกกกก น้ำลายไหลฟูมเต็มปากแล้วตอนนั้น)  ปั๊บ ก็ไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน โฮ่ๆ ๆ ๆ ลงบันไดเลื่อน อยู่ห่างไม่ถึงห้าขั้น ยิ่งดูยิ่งหล่อ ยิ่งดูยิ่งเห็น.... ทำไมเพื่อนมันเป็นแต๋ววะ? เอ๊ะชักยังไง? เอ๊ะ?.... ทำไมมัน...แต๋วแตก....ซะแล้ววะ... ต๊าย....หนุ่มหล่อเริ่ดประเสริฐศรีที่อุตส่าห์วิ่งตาม มันขำอะไรกับเพื่อนก็ไม่รู้ แต๋วแตก!!! ฮือๆ ๆ ๆ มือไม้สะบัดสะบิ้ง อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค วี่อุตส่าห์เสียเวลาวิ่งตาม อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคค อีกแล้ว รายที่ร้อยแล้ว ชอบใครก็เป็นเกย์ไปหมดเลย แง้ๆๆๆๆๆๆ หลังจากนั้นได้คำประกาศใหม่ Sukhumvit Sukhumvit station, please mind a gay between train and platform... ผู้โดยสารโปรดใช้ความระมัดระวัง ขณะเหล่ผู้ชายในขบวนรถ! ด้วยความปรารถนาดีจาก บริษัทมุกแป้กแห่งประเทศไทยจำกัด จากคุณ : p.ivy - [ 25 พ.ย. 49 15:35:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอารูปมาฝากด้วย อันนี้เพื่อนถ่ายก็เลยสวย [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : p.ivy - [ 25 พ.ย. 49 15:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องระหว่างหมอหวานกับหมอภัทรท่าทางจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆซะแร้ว เล่นตั้งป้อมกันซะขนาดนี้ สงสัยซักวันต้องส่งนวมให้ทั้งคู่ได้ต่อยกันแน่ๆให้รู้ดำรู้แดง จะรอดู เอ่ย รออ่าน คู่ชกคู่นี้ต่อนะคะ จากคุณ : Rumbles - [ 25 พ.ย. 49 16:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตามหมอหวานกะหมอภัทรที่ชักจะยังไงซะแล้ว... หุหุ + + + + + ต่อไปเป็นข้อสงสัยค่ะ [“ไม่ต้องมาตอบเหมือนนางงามหรอก สงสารคนไข้ ต้องมีหมอมาแย่งเข้าห้องน้ำ เปิดประตูสิ จะให้ผมเปิดเข้าไปเองเหรอ?” “อ้าว” หมอเล็กขยับค้อน คว้าลูกปิดแล้วเปิดเข้าไปอย่างกระแทกกระทั้น] ((อยู่ในส่วน คคห. 1)) ???? หมอเล็ก  จะหมายความถึงหมอหวาน ที่ใช้คำเปรียบเทียบกับพระเอกว่าเป็นผู้อำนวยการใหญ่ แล้วเปรียบเทียบนางเอกว่าเป็น หมอเล็ก ใช่ไหมคะ คืออ่านแล้วจะสับสนเล็กน้อยว่า จริงๆหมายถึง หมอ(ตัว)เล็ก  หรือเปล่า เพราะถ้าจะใช้เปรียบเทียบ น่าจะมีคำว่า หมอใหญ่ ขึ้นมาอยู่ในประโยคใกล้เคียงกันเหมือนกับประโยคนี้ค่ะ [อ๋อใช่... ท่านผู้อำนวยการ ‘หญ่าย’ ก็มอง ‘หมอเล็ก’ คนนี้อย่างนี้ล่ะ เขาเรียกว่าเป็นความประทับใจแรกพบ] ((อยู่ในส่วน คคห.2)) ถ้าเป็นแบบนี้จะเข้าใจได้ทันทีว่าเป็นคำเปรียบเทียบ  แต่ถ้าขึ้นมาลอยๆว่า “หมอเล็ก” จะเข้าใจผิดว่า หมอชื่อเล็ก(ทั้งๆที่หมอชื่อหวานนี่นะ)  หรือ กลายเป็น หมอตัวเล็ก(รูปร่างเล็ก)  ค่ะ [คนกินรีบเปลี่ยนเมนู ดูดอีกสองอึกน้ำแก้วนั้นก็หมดเกลี้ยงแล้ววางแก้วเปล่าตั้งทิ้งไว้ให้น้ำละลาย สักครู่จะได้กลับมากินใหม่ได้อีกรอบ] ???   น้ำละลาย   หมายถึง  น้ำ “แข็ง” ละลายหรือเปล่าคะ  ตกคำว่า “แข็ง” นะคะ ^^" แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 17:25:26 จากคุณ : หนูยี - [ 25 พ.ย. 49 16:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 555+ หมอหวานนี่ก็แสบได้ใจเลยนะคะ แล้วอย่างนี้หมอภัทรจะยอมอ่อนข้อให้เร้ออ... ระหว่างคู่นี้ ต้องมีเรื่องวุ่นๆ ตามมาอีกแน่ๆ เลยใข่ไหมคะ อุอุอุ ^^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 25 พ.ย. 49 16:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 555 เข้าใจแล้วที่มาของชื่อเอมวี่ตอนนั้น เหอๆ วี่เอ้ยยยย ต้องซิ่วมาคณะวิวแล้วล่ะ จะได้เหนคนหล่อที่ไหนเมื่อไหร่ ก่อนจะกรี้ด จะได้ดุออกว่าเกย์ไม่เกย์ วิวอยู่คระนี้จนก่อนรู้ว่าเกย์ก่อนจะปิ๊งซะอีก...ซึ่งมันก้อทุกคนเลยด้วย เกย์ทั้งน้านนนนนนนนนนนน จากคุณ : maron_jung - [ 25 พ.ย. 49 17:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หมอโรงพยาบาลนี้ปากคมกันทุกคน (มี 2 คนเองนิ) แต่ก็ทำให้โรงพยาบาลดูมีชีวิตชีวาดีนะ ดีกว่ามีแต่เรื่องเศร้าของคนไข้ ว่าแต่ 2 คนนี้จะดีกันได้ยังไงน้า จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 25 พ.ย. 49 18:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จริง หนุ่มหน้าตาสะอาดบนรถไฟฟ้า อย่าให้ขยับตัวเชียว หมดกัน จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 49 19:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 555+ สนุกเหมือนเดิมค่ะ ^^ จากคุณ : Meif - [ 25 พ.ย. 49 20:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหม..ถ้าขืนน้องซูซี่มาจริงๆ หมอภัทรจะไม่เอาคว้าหมอสาวใกล้ตัวที่ลับฝีปากกันประจำ มาเป็นไม้กันสาว(เทียม)จริงหร้อ..อ อิอิ ปล.เราเจอเป็นประจำเลยอ่ะ บนรถไฟฟ้าเนี้ยะ เเละถ้าวี่มาเจอะ ที่คณะฯเรา คงช็อกไปเลย เพราะมีเเต่สาวๆ..(หนุ่มๆหามีไม่) ทั้งน้าน ..ทั้งเกย์ กะเทย ตุ๊ด เอิ้กก..ชายแท้ มีน้อยยยยมั่กๆๆ จนถึงไม่มี 55 จากคุณ : alan - [ 25 พ.ย. 49 21:08:44 A:210.203.174.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 แหม...อยากเห็นหมอหวานช่วยชีวิตหมอภัทรจาก โรคซูซี่เร็วๆจังค่ะ เพื่อนเกย์ของพี่เคยบอกว่า รถไฟฟ้าเป็นที่ๆสามารถ เหล่เจอพวกเดียวกันได้ไม่ยากค่ะน้องวี่ จากคุณ : Bralee - [ 25 พ.ย. 49 21:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่ะนะ  ต้องทำใจ  เด๋วนี้อะไรๆมันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด  เหอะๆๆ ปล.แล้วหมอภัทรแกจะร้อนตัวไปทำไมเนี้ย  น่าสงสัย  อิอิ จากคุณ : วรรณภาศิริ - [ 25 พ.ย. 49 21:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 5555+ เราเอาใจช่วยหมอหวานเต็มที่เลย ผู้ชายใจแข็งแบบนี้ มันต้องสู้สุดใจ จากคุณ : ต่าย (tai shi 66) - [ 25 พ.ย. 49 21:34:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อิๆๆๆ ขำทั้งนิยายทั้งเรื่องหลังนิยาย เอาหน่าวี่ อย่างน้อยโค้ชทีมบาสหญิงที่ร่าอยู่ไม่ใช่เกย์ ดังนั้น อย่างน้อยมีผู้ชายหนึ่งคนหน่านะ อิๆ จากคุณ : Flora (Flora-Rara) - [ 25 พ.ย. 49 23:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผู้ชายดีๆ มันไม่มีในโลกหรอกน้องเอ๋ย จากคุณ : waidhaya - [ 26 พ.ย. 49 00:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขำคุณหมอทั้งสอง ไม่มีใครยอมใครเลยนะ เถียงกันมันดี หุหุ จากคุณ : nongwin - [ 26 พ.ย. 49 04:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แนะนำให้คุณหมอไปเปิดโต้คารมซะเลยเนอะ จากคุณ : เม-ดา - [ 26 พ.ย. 49 11:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 น้องวี่เอานิยายมาลงใหม่ ไม่ได้เข้ามานานเลยเข้ามาอ่านทีเดียว 3 ตอนรวดเลย ดีใจนะคะที่ได้อ่านนิยายน้องวี่ ส่วนเรื่องเรียนของน้องวี่ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ เข้าใจค่ะว่ามันเหนื่อยมากๆที่ต้องมีสอบบ่อยๆ เพราะเพื่อนพี่ที่เรียนหมอก็เป็นแบบวี่เลย แล้วกลุ่มพี่จะชอบนัดกินข้าวกันเมื่อเพื่อนสอบเสร็จ(เพื่อนเรียกว่าจบบล็อก)แล้วสภาพจะเหมือนผีดิบมากๆ น่าสงสารมาก ขอให้สอบผ่านมีนนะคะ จากคุณ : autumn (mineautumn) - [ 26 พ.ย. 49 14:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ถึงคุณวี่ทีรัก (ของคนอื่นๆ) ตอนหน้าช่วยลงลิง(ค์)ให้พี่ด้วยนะ เพราะพี่แก่แล้ว เลยวิ่งตามไม่ทัน ... 555 จากคุณ : oreocream - [ 26 พ.ย. 49 19:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอิ้กก ผมไม่ใช่เกย์ ร้อนตัวจริงๆ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 27 พ.ย. 49 00:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 พ.ย. 49 15:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ชักจะไม่ชอบนิสัยหมอหวานหลาย ๆ อย่างแล้วสิ จากคุณ : กระปุกกลิ้ง - [ 27 พ.ย. 49 16:23:42 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาอ่านด้วยคนค้าบ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 27 พ.ย. 49 16:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แหมหมอภัทรแค่หมอหวานขี่จักรยานไปชนทะเบียนรถบุบไปนิดหน่อยเองจะไม่ยอมญาติดีกับหมอหวานเลยเหรอจ้ะ จากคุณ : mimny (mimny) - [ 27 พ.ย. 49 23:44:26 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อิอิ ..ชอบอีกและ..น่ารักจังชอบๆๆๆอ่ะอยากอ่านอีกอ่ะทำไมมันจบไวอย่างนี้..................มาไวๆนะ..อยากเจอหมอภัทรจัง..... จากคุณ : แจงน้อย (namutta) - [ 28 พ.ย. 49 09:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ก๊ากกก อ่านแล้วฮามากค่ะ สองตอนรวดนี่ได้รสชาติดีจริง ๆ อืมแฮะ มุมมองของหมอบางอย่างก็แปลกต่างจากที่คิดไว้เหมือนกัน สงสัยว่างานนี้พยาบาลดุจดาวจะกลายเป็นฆาตกรเลือดเย็นหรือเปล่านี่ 555 จากคุณ : กระต่ายสีขาว (กระต่ายสีขาว) - [ 28 พ.ย. 49 16:15:17 ]

ความคิดเห็นที่ 30 หมอหวานนี่เป็นคนธรรมดาเดินดิน มีเมาท์กะเค้าด้วยนะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 29 พ.ย. 49 11:30:53 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เป็นคู่กัดกันดีจริง ๆ เลยหมอหวานกับหมอภัทรเนี่ย แล้วเราจะเห็นฉากหวานๆๆป่าวนะ จากคุณ : น้องหญิง (มัสณา) - [ 29 พ.ย. 49 17:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาลงชื่ออ่านค่ะ อ่าน 3 ตอนรวดเลย แบบว่าเพิ่งเห็นเรื่องคุณ p.ivy นะคะ รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 1 ธ.ค. 49 14:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เอาน่า ผู้ชายเป็นเกย์ก็ดีกว่าผู้ชายเลวๆ เอ๊ะ ยังไง? รอตอนต่อไปค่า จากคุณ : stupid_turtle - [ 1 ธ.ค. 49 22:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 34 หมออะไรปากจัดจริง ทั้ง2คนเลย เคยเจอหมออยู่คนปากจัดซ้า เป็นเกย์อีกตะหาก ดีที่ไม่หล่อ ไม่งั้นเสียของแย่ จากคุณ : ground (ground) - [ 2 ธ.ค. 49 11:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4938205/W4938205.html จากคุณ : p.ivy - [ 6 ธ.ค. 49 04:38:27 ]