ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) ถือเป็นโชคดีของนักศึกษารุ่นใหม่ที่มีระบบฐานข้อมูลออนไลน์อย่าง Westlaw และ Lexis Nexis ไว้ให้ใช้ ไม่ต้องเป็นทนายความกึ่งนักวิ่งวิบากอย่างอาจารย์ประจำวิชาสมัยเป็นนักศึกษาฝึกงานที่ต้องวิ่งข้ามถนนไปมาระหว่างสองตึกสำนักงาน เพราะรวมคำพิพากษาฉบับทางการอยู่ในห้องสมุดของตึกหนึ่ง ส่วนรวมคำพิพากษาที่รวบรวมโดยองค์กรอื่น ๆ แยกไปอยู่อีกตึกหนึ่ง แต่สำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยกับกับการใช้งานฐานข้อมูลออนไลน์ ที่มีระบบคำศัพท์และคำเชื่อม (Terms & Connectors) ไม่เหมือนกันเลยในแต่ละฐานข้อมูลก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่ดี ดูเหมือนว่า คนที่มาจากแวดวงวิชาการอย่างเธอได้เปรียบเพื่อนร่วมชั้นในเรื่องนี้อยู่นิดหน่อย เพราะเป็นสิ่งที่เธอจับต้องอยู่ทุกวัน ถึงไม่ใช่ฐานข้อมูลเดียวกันกับที่ใช้ในเมืองไทย แต่ใช้เวลาเรียนรู้ไม่นาน ก็เริ่มคุ้นเคย และดูจะเป็นคนเดียวที่ใช้ฐานข้อมูลด้านสังคมศาสตร์แขนงอื่นเป็น เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ทำงานวิจัยอิสระ เนื่องจากตามมาเรียนกับอาจารย์เจ้าของทฤษฎีที่นี่ ไม่ได้ตั้งใจจะสอบเนติบัณฑิต (Bar) แบบคนอื่น ถ้าจะให้ทำตัวแบบนักเรียนกฎหมายอเมริกันจ๋าบางคนละก็... เธอจะปล่อยให้ตาไส้กรอกเยอรมันคนนี้งมหาวิธีค้นคำพิพากษาเรื่องที่อาจารย์กำลังพูดถึงอยู่เอาเอง ไม่บอกวิธีเปิดคอมพิวเตอร์ ไม่บอกพาสเวิร์ดล็อกอินของแล็บ ไม่เขียนหมายเลขคดีใส่กระดาษส่งให้ แล้วก็จะไม่บอกว่าต้องทำอย่างไรจึงจะไปถึงหน้าที่อาจารย์สอนอยู่ให้เสียเวลาตัวเองหรอก แต่พ่อเจ้าประคุณเล่นมานั่งแหมะอยู่โต๊ะตัวที่ติดกัน มองหน้าจอคอมพิวเตอร์สลับกับหน้าอาจารย์แบบงง ๆ แล้วก็ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมา... ไม่ช่วยกันก็ใจดำไปหน่อยละ พอคิดถึงเรื่องช่วยค้นฐานข้อมูลนั่น... เธอก็เริ่มนึกกลุ้มใจขึ้นมาอยู่เหมือนกันว่า เขาจะเข้าใจไหมนี่ว่าเวลาผู้หญิงไทยทำดีกับคนอื่น ไม่ได้หมายความว่าเธอจะรู้สึกพิเศษ หรือชอบเขามากเกินเพื่อน แต่ทั้งหมดที่ทำไปก็เป็นเรื่องของ ‘น้ำใจ’ แบบคนไทยนั่นละ แต่เขาคนนี้ไม่ใช่คนอเมริกันนี่นะ... คงไม่คิดอะไรง่าย ๆ แบบนั้นหรอกมั้ง เพราะหลังจาก Legal research class วันนั้น... เวลาก็ผ่านมาตั้งเดือนหนึ่งแล้วที่เธอกับเขาไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย “คราวก่อนที่ทาง SBA (Student Bar Association – สมาคมนักศึกษากฎหมาย) จัดงานเลี้ยงต้อนรับนักศึกษาใหม่บนเรือ Miss Buffalo ที่ Erie Basin Marina ผมได้บัตรฟรีมาตั้งหลายใบ ผมให้คุณก็ไม่เอา” เขาสาวเท้าเดินตามมา จะเร่งฝีเท้าหนียังไงก็ไม่มีทางพ้นแน่ ๆ เพราะหนึ่งก้าวของเขา เท่ากับสองก้าวของเธอ เพราะฉะนั้น เก็บแรงเอาไว้ดีกว่า แค่ ‘แบก’ เคสบุ๊ค (Casebook) ปกแข็ง เล่มหนานับพันหน้าเดินไปมาทั่วมหาวิทยาลัยก็ใช้พลังงานไปมากพอแล้ว “วันนั้น ฉันต้องอ่านหนังสือที่อาจารย์ที่ปรึกษางานวิจัยของฉันสั่งมานี่คะ” นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่ง แต่จริง ๆ แล้วมีเหตุผลอื่นที่ตรงจุดกว่า คือ ถึงฉันจะชอบทะเลสาบอีรี่กับท่าจอดเรือที่วอเตอร์ฟร้อนท์มากแค่ไหน แต่ฉันไม่ชอบงานเลี้ยงสังสรรค์... ถ้าเป็นเดินรับลมริมทะเลสาบ หรือเดินดูอาคารเก่า ๆ ในดาวน์ทาวน์ตอนกลางวันค่อยชวนก็แล้วกัน เขาทำเสียงอืมในลำคอ พยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงรับรู้ “แต่ดีแล้วล่ะ ที่คุณไม่ไป...” “อ้าว... ทำไมคะ” นี่เป็นคำถามแรกของเธอ และเป็นครั้งแรกที่เธอหยุดเดินเพื่อหันกลับไปมองคนที่ตามมาข้างหลัง “ผมหมายความว่า คุณโชคดีแล้วที่ไม่ได้ไป” เขารีบอธิบายเมื่อเห็นคิ้วของเธอเริ่มขมวดเข้าหากัน “ตอนแรก ๆ ก็สนุกดีอยู่หรอกครับ แต่กินเท่าไหร่ก็ได้เท่านั้น อิ่มแล้วก็มานั่งจับกลุ่มคุยกันเองในบรรดานักศึกษาปริญญาโทนานาชาติ ส่วนพวกนักศึกษา J.D. (Jurist Doctor)**  เขาก็คุยกับพวกเขาเอง...” เขายิ้มเซ็ง ๆ “เราคุยกันเองไปได้พักใหญ่ก็หมดเรื่องคุย กว่าเรือจะกลับถึงท่าก็อีกตั้งชั่วโมง แต่ละคนก็เลยได้แต่นั่งมองดาว มองประภาคารไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จะทำอะไร” “เหรอคะ... แย่จัง” ...ถึงจะบอกไปแบบนั้น แต่ในใจก็แอบสมน้ำหน้าอยู่หน่อย ๆ แหละ ถ้าตอนนี้ ตานี่จะหมดเรื่องคุยจริง ๆ ก็ดีน่ะสิ... พอเห็นเขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เธอค่อยโล่งอกขึ้นมาบ้าง แต่ก็โล่งอยู่ได้ไม่นาน “ไปนั่งดื่มกาแฟเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ” เขาชวน “อีกตั้งสามชั่วโมงกว่าจะถึงวิชาสัมมนากฎหมาย...” ยังไม่ทันหาเหตุผลมาปฏิเสธ คนตัวสูงกว่าก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน “ผมรู้นะว่าวิจัยอิสระต้องอ่านหนังสือเยอะ แต่ ไม่มีใครทนอ่านตำราทั้งวันทั้งคืนได้หรอก หาเวลาพักผ่อนสบาย ๆ บ้าง... อย่าจริงจังเกินไปเลย” แน่ะ... พูดดักคอไว้ก่อนสียอีก ว่าไม่ว่าเปล่า เขาจัดแจงเปิดประตูทางเข้าอาคารสโมสรนักศึกษาให้ แล้วผายมือเชิญให้เธอเดินนำเข้าไป “เรามาถึง Student Union แล้วนะ... ข้ามถนนไปอีกหน่อยก็ถึงร้านกาแฟสตาร์บัคส์ที่ The Commons แล้ว” “นะครับ...” ตาสีฟ้าของเขามองมายังเธออย่างมีความหวัง ตื๊อเก่งจริง ๆ พับผ่า... เธอบ่นในใจ จะวิ่งหนีเข้ากลับตึกโอไบรอัน (O’ Brian Hall) อาคารเรียนของโรงเรียนกฎหมายก็ออกจะไกลไปหน่อย แล้วก็คงจะน่าเกลียดเกินไปด้วย เดี๋ยวตาฝรั่งนี่จะตำหนิเรื่องมารยาทของคนไทยให้ชื่อเสียงประเทศชาติเสียหายเสียเปล่า ๆ ถ้าอยากคุยนัก ก็ไปคุย ๆ กันให้รู้เรื่องรู้ราว จะได้หมด ๆ เรื่องกันไปเสียที “ก็ได้ค่ะ” ------------------------------------------------------------ ** นักศึกษาปริญญาตรี แต่คนที่จะเรียนปริญญาตรีกฎหมายได้ จะต้องจบปริญญาตรีมาก่อนใบหนึ่ง ใช้เวลาเรียนสามปี เหมือนข้ามขั้นจากปริญญาโทไป แต่เป็นคนละอย่างกับ Ph.D. (มีต่อนะคะ) คำบรรยายในภาพนั้น พิมพ์ผิดนะคะ ขอแก้จาก in fornt เป็น in front อภัยในความผิดพลาดค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 07:35:22 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 07:28:46 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 06:27:17 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 พ.ย. 49 23:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) “สำหรับสองคนครับ” หนุ่มเยอรมันชิงยื่นเงินให้แคชเชียร์ร้านกาแฟสตาร์บัคส์ แล้วก็จัดแจงบอกชื่อตัวเองกับพนักงานชงกาแฟที่หันมาถามเพื่อเขียนลงบนแก้วคาปุชชิโน ซึ่งต้องใช้เวลาชงมากกว่ากาแฟร้อนธรรมดา และพนักงานจะเรียกมารับทีหลัง ระหว่างที่เธอยังวุ่นวายอยู่กับเคสบุ๊คที่จะหล่นมิหล่นแหล่ระหว่างหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีน “เดี๋ยวฉันจ่ายคืนให้นะคะ” เธอบอก หลังจากกล่าวขอบคุณที่เขาส่งแก้วคาปุชชิโนของเธอให้ ทำหน้าปุเลี่ยน ๆ ที่เห็นชื่อเขาติดอยู่บนแก้วกาแฟของตัวเอง... นี่ถ้าเพื่อนที่เมืองไทยรู้เข้าละก็ เก็บไปล้อกันเป็นเดือนแน่ เขารีบยกมือขึ้นห้าม “ไม่ต้องครับ ผมเลี้ยง” “แต่...” “อย่าปฏิเสธเลยครับ... ผมต้องเลี้ยงกาแฟคุณถึงจะถูก” เขายืนยัน และเปิดประตูร้านกาแฟให้เธอ ออกไป“ผมเป็นคนบังคับให้คุณมานั่งดื่มกาแฟเป็นเพื่อนผมนี่ คุณไม่ได้ตั้งใจจะมาตั้งแต่แรกเสียหน่อย จริงไหม” จริง... แล้วก็พลาดไปแล้วด้วยที่เดินมาถึงตรงนี้... เธอถอนใจ “ขอบคุณสำหรับกาแฟค่ะ” เขายิ้มกว้าง “ด้วยความยินดีครับ” บนทางเท้านอกร้านมีโต๊ะตัวหนึ่งกับเก้าอี้สองตัวว่างอยู่พอดี... ในช่วงฤดูที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆสีเทาทึมทึบ ลมพัดแรงจัด และมีม่านฝนโปรยผ่านเป็นบางวันจนแทบไม่ได้สัมผัสกับแสงแดด การได้นั่งกลางแสงแดดอุ่น ๆ อย่างนี้ย่อมให้ความรู้สึกที่ดีเป็นพิเศษ แม้ใบไม้สีแดงสดและสีทองบนต้นไม้รอบบริเวณสโมสรนักศึกษา และ The Commons รวมถึงต้นไม้ในแทบทุกแห่งของเมืองจะถูกหิมะหลงฤดูปลิดลงจนหมดต้น หากกิ่งก้านสีเข้มซึ่งทาบตัดกับสีฟ้าใสของท้องฟ้าเหมือนแสงกับเงากลับดูสวยไปอีกแบบหนึ่ง I love the melancholic beauty of autumn เธอเคยส่งอีเมล์บอกเพื่อนที่เมืองไทยแบบนี้ มีคนบอกเธอว่า เธอคิดถูกแล้วที่เลือกมาเรียนในช่วงเทอมฤดูใบไม้ร่วง เพราะช่วงดังกล่าวเป็นช่วงที่สวยงามที่สุดด้วยใบไม้เปลี่ยนสี... แต่ช่วงเวลาที่น่าประทับใจดังกล่าว ก็เป็นช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ ก่อนใบไม้สีสดเหล่านั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล แห้งกรอบ ทิ้งตัวลงปกคลุมผืนดิน เพื่อเตรียมตัวรับฤดูหนาวที่ทุกอย่างจะถูกปกคลุมด้วยหิมะยาวนานนับแต่เดือนธันวาคมไปจนถึงมีนาคม เหมือนเธอที่มีเวลาอยู่ที่เมืองนี้อีกไม่นานนัก และไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสได้กลับมาอีกครั้งหรือไม่... “วันนี้ อากาศดีนะครับ” เขาชวนคุย “วันนี้เป็นที่อากาศดีที่สุดในสัปดาห์เลย” เธอพยักหน้าเห็นด้วย ยกกาแฟขึ้นจิบ แต่ไม่ทันเท่าใดก็ต้องถอนแก้วออกจากปาก เพราะความร้อนจัดของเครื่องดื่มในแก้ว และไม่ทันเท่าใด คนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ทำอย่างเดียวกัน เธอแอบยิ้มกับตัวเองแบบสะใจนิด ๆ ที่เห็นเขาทำหน้ายุ่งใส่แก้วกาแฟของตัวเอง “ถ้าคุณถูกกาแฟลวก ก็ฟ้องสตาร์บัคส์อย่างที่สเตลล่า ไลเบคฟ้องแมคโดนัลด์สิคะ ไม่แน่นะ คุณอาจจะได้เงินล้านมาใช้ก็ได้” เขาทำหน้าเหวออยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะคิดออก แล้วหัวเราะออกมา “ผมคงจะแพ้แน่ ๆ เพราะแก้วของสตาร์บัคส์เขาเขียนคำเตือนไว้นี่ว่า ให้ระวัง แต่ผมเห็นแล้ว ก็ยังดื่มเข้าไปอยู่ได้” “ในนิวยอร์กนี่ไม่ถือเอา Assumption of risk ที่ผู้เสียหายรับรู้ถึงความเสี่ยงที่จะเกิดอันตราย แต่ยังสมัครใจเข้าไปเกี่ยวข้องกับกิจกรรมนั้น เป็นข้อห้ามไม่ให้ผู้เสียหายฟ้องผู้ละเมิดซะหน่อยนี่คะ” เธอออกความเห็น “คดีกาแฟแมคโดนัลด์ที่ลูกขุนตัดสินให้โจทก์ชนะถูกวิจารณ์ในทางลบ แถมคำพิพากษาของศาลยังเป็น unpublished opinion ใน Westlaw อีกต่างหาก ไม่ลองฟ้องดูสักตั้งละคะ ถ้าชนะละก็ รับรองดังแน่” เขาฟังคำของเธอแล้วก็เลิกคิ้วน้อย ๆ ยกมือขึ้นเท้าคาง “ทำไมคุณถึงไม่เป็นทนายความนะ...” เธอส่ายหน้า “ฉันไม่ชอบค่ะ... ฉันชอบสอนหนังสือมากกว่า” “คนไทยมองว่าทนายความเป็นพวกเจ้าเล่ห์ด้วยหรือเปล่า” เธอยักไหล่ “ทำนองนั้นแหละค่ะ... มีคนคิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน” “ประเทศผมก็เหมือนกัน” เขากล่าว “คนเยอรมันชอบวิศวกรมากกว่านักกฎหมาย เพราะวิศกรเป็นคนที่สร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ แต่นักกฎหมายมีแต่ทำลาย ชอบทำให้เรื่องง่าย ๆ กลายเป็นเรื่องยุ่งยากไปหมด” “ไหนว่านักกฎหมายเป็นวิศกรทางสังคมไงคะ” เธอย้อนถาม คราวนี้ คนช่างซักถึงคราวต้องยอมแพ้ให้ว่าที่นักออกข้อสอบบ้างแล้ว “ผมเชื่อแล้วว่าคุณเหมาะเป็นอาจารย์” เขาบอก “คุณดูมีความสุขมากตอนพูดเรื่องทางวิชาการ” เธอยิ้มให้เขา ‘จริง ๆ’ เป็นครั้งแรก... ประโยคนี้เป็นประโยคแรกที่เขาพูดถูกที่สุด แต่ไม่นานรอยยิ้มของเธอก็หายวับไปกับตา “เรามาคุยเรื่องทั่วไปที่ไม่ใช่เรื่องวิชาการบ้างดีกว่า ผมว่า... ผมไม่ได้ลงทะเบียนเรียนวันละ 8 ชั่วโมงนี่” อย่าบอกนะว่าจะถามเรื่องบ้านฉัน ครอบครัวฉันน่ะ... “คุณมีพี่น้องหรือเปล่า” นั่นปะไร... จริง ๆ ด้วย ไม่เข้าใจเลย ให้ตาย อยากจะรู้ไปทำ... อะไร “ไม่ค่ะ ฉันเป็นลูกคนเดียว” ถึงจะไม่ชอบ แต่ก็ตอบไปตามตรง เพราะขี้เกียจให้ถามย้ำอีกรอบ แล้วก็ตอบแถมไปด้วย จะได้ไม่ต้องสียเวลาถาม “พ่อกับแม่ฉันเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยทั้งคู่ พ่อสอนภูมิศาสตร์ แม่ฉันสอนเภสัชศาสตร์ ตอนนี้พ่อกับแม่เกษียณกลับมาปลูกต้นไม้ ทำสวนอยู่ที่บ้านค่ะ” “มีอะไรสงสัยอีกไหมคะ” เธอแกล้งถาม เป็นไงล่ะ... เงียบไปเลยสิทีนี้ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกตอนต้นเทอมว่าจะมาเรียนที่นี่แค่เทอมฤดูใบไม้ร่วงนี้เทอมเดียวเท่านั้น... ทำไมไม่อยู่เรียนทั้งปีเลยล่ะครับ” “ฉันมีงานวิจัยระดับปริญญาโทค้างอยู่ที่เมืองไทยค่ะ ถ้าไม่รีบกลับไปทำให้เสร็จ ก็ไม่จบเสียที” เธอบอก... ออกจะเบื่อกับการตอบคำถามนี้กับเพื่อนร่วมรุ่นเต็มทีแล้ว “ฉันเป็นผู้ช่วยอาจารย์อยู่ที่เมืองไทย พอจบปริญญาโทก็จะสอนหนังสืออยู่ที่เมืองไทย ไม่คิดจะสอบ New York Bar แล้วก็ไม่คิดจะหางานทำที่นี่เลยค่ะ” เขาฟังแล้วก็พยักหน้ารับรู้ หากดูมีท่าทางเหมือนกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่าง แต่ก็ชวนเธอเปลี่ยนเรื่อง “แล้วตอนที่ว่างจากการเรียน... คุณทำอะไร” “อ่านหนังสือ ฟังเพลง... แค่นั้นแหละค่ะ... ฉันไม่ชอบเที่ยวกลางคืน” เธอตอบ พร้อมตั้งการ์ดกันท่าไปในเวลาเดียวกัน เพราะจำได้ว่าระหว่างที่นั่งรอเรียนวิชาสัมมนา เขาเคยถามเพื่อนอีกคนหนึ่งเรื่องไปเที่ยว แล้วพวกเยอรมันก็ขึ้นชื่อว่าเป็นนักดื่มเบียร์ตัวยงเสียด้วย... ถ้าจะชวนไปเที่ยวผับ กินเหล้าละก็อย่าหวังเลย ไปแล้วก็แค่นั้น ไม่เห็นชีวิตมีอะไรดีขึ้น คุยกับเพื่อนก็ไม่ได้คุย เพราะเพลงดังเสียจนแทบไม่ได้เสียงตัวเอง “คุณชอบอ่านหนังสือแนวไหน” เขาถามต่อ “ฉันอ่านได้ทุกแนวแหละค่ะ... ยกเว้นนิยายโรแมนติก” ประโยคสุดท้ายเน้นเสียงหนักเป็นพิเศษ “แล้วเพลงล่ะ คุณชอบฟังเพลงแนวไหน” “คลาสสิก แจ๊ส แล้วก็เคลติกไอริชค่ะ” เขาทำตาโตด้วยความตื่นเต้นผสมคาดไม่ถึง “คุณเป็นคนที่น่าสนใจมาก” น่าสนใจตรงไหนกัน... ผู้หญิงชอบเพลงคลาสสิก กับแจ๊สไม่เห็นแปลกตรงไหน ส่วนเพลงเคลติกนี่ ก็ยอมรับว่าออกจะไม่เหมือนคนอื่นเขาอยู่บ้างละ “ผมก็ชอบคลาสสิกกับแจ๊สเหมือนกัน” เขาบอก “แต่สำหรับเพลงไอริชนี่ ผมขอตัวที...” “ทำไมละคะ...” “เพลงแนวนี้ทำให้ผมนึกไปถึงตอนไปเที่ยวไอร์แลนด์กับเพื่อน เราติดอยู่ในรถเช่าอยู่เกือบสี่ชั่วโมง เพื่อรอให้แกะทั้งฝูงข้ามถนนไปให้หมด...” เขาพูดเสียงอ่อย ๆ เกาศีรษะแกรก “ทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังวิทยุที่เปิดเพลงเคลติก ระหว่างนั่งมองแกะสีฟ้า สีชมพูเดินผ่านหน้ารถเราไป... เป็นประสบการณ์ที่ผมลืมไม่ลงจริง ๆ “ ภาพหนุ่มเยอรมันสองคนทำหน้าเบื่อโลกระหว่างนั่งอยู่ในรถแคบ  ๆ มองฝูงแกะสีตุ่น ๆ ที่ถูกเจ้าของพ่นหลังด้วยสเปรย์สีจัดจ้านเพื่อบอกความเป็นเจ้าของจำนวนนับร้อยพากันเดินตัดหน้ารถประกอบเสียงเพลงไอริชเคลติกไปตลอดเวลาเกือบสี่ชั่วโมง ทำให้เธอหลุดหัวเราะพรืดออกมา “ขอโทษค่ะ” เธอบอก แต่ก็หยุดหัวเราะไม่ได้ เขาไม่ได้ว่าอะไร กลับหัวเราะตามเธอไปด้วย “มันก็ตลกจริง ๆ นั่นแหละ” ดูเหมือนว่าโลกกว้าง ๆ ใต้ท้องฟ้าของฤดูใบไม้ร่วงเริ่มจะแคบลงมานิดหนึ่ง... ************ (จบตอนที่ 1) ************ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ถ้าไม่รีบ แวะคุยกันต่อนิดนึงนะคะ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 07:31:16 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 พ.ย. 49 23:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาตนับตัวเองเป็นมือใหม่หัดเขียนสำหรับเรื่องแนวนี้ (คือ เรื่องที่ไม่มีคนเจ็บ คนตาย ไม่มีตำรวจ) และคงต้องขอคำแนะนำจากนักอ่าน นักเขียนท่านอื่น ๆ ด้วยนะคะ ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ จริง ๆ มีเรื่องหนึ่งที่ติดค้างอยู่ แต่ขออนุญาตติดเอาไว้ก่อนอีกพักใหญ่ ๆ นะคะ แหะ ๆ ช่วงนี้ เป็นช่วงหยุด Thanksgiving เลยมีโอกาสได้หายใจหายคอกับเขาบ้าง หลังจากนั่งปั่นรายงาน กับ case memorandum ส่งอาจารย์อยู่ตลอดสัปดาห์ สำหรับ Thanksgiving เป็นวันหยุดของอเมริกันแท้ ๆ เป็นวันที่ระลึกถึงวันที่ชาวอเมริกันกลุ่มแรกเลี้ยงฉลองร่วมกับอินเดียนแดง เริ่มจากคนจากยุโรปกลุ่มแรกที่ลงจากเรือ Mayflower มาลงที่อเมริกา ชาวอินเดียนแดง (Native American)ได้สอนให้คนอเมริกันปลูกข้าวโพด และพืชผักต่าง ๆ พอได้ผลผลิตออกมา ชาวอเมริกันกลุ่มแรก ก็ได้เชิญให้ชาวอินเดียนมากินเลี้ยงกัน เพื่อเป็นการขอบคุณที่ชาวอินเดียนแดงได้สอนให้ปลูกพืชผัก ทำไร่ทำสวน แล้วก็ขอบคุณพระเจ้าที่ประทานสิ่งเหล่านี้มาให้ อาจารย์สอนกฎหมาย ซึ่งเป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง หักมุมจบในเวลาต่อมาว่า แล้วในอีก 200 ปีต่อมา คนอเมริกันก็ทำสงครามแย่งดินแดนมาจากอินเดียนแดง... -"- แต่วัน Thanksgiving  ก็ยังจัดขึ้นเป็นประเพณีสืบมาจนถึงทุกวันนี้ อาหารที่กินกันวันนี้ หลัก ๆ ก็จะมี ไก่งวงอบ แครนเบอรี่ซอส และพายฟักทอง เครื่องเคียงอื่น ๆ ก็จะมีมันบด (Mashed potato) ขนมปังข้าวโพด (corn bread) มันเทศอบ (sweet potato) แล้วก็มีเรื่องแถมอีกเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับไก่งวง คือ มีคนบ่นว่าทำไมกินไก่งวงแล้วง่วง อาจารย์ที่กรุณาชวนไปร่วมงานด้วยบอกว่า อาจจะเป็นสารเคมีในตัวไก่งวงก็ได้ โดยธรรมชาติ ไก่งวงก็เป็นสัตว์ค่อนข้างอืดอาด แล้วก็ออกจะทึ่ม ๆ อยู่ ตอนที่อาจารย์ไปทำวิจัยที่เมืองไทยเมื่อหลายสิบปีก่อน เจ้าของเกสต์เฮ้าส์ที่อาจารย์อยู่ก็เลี้ยงไก่งวง พอตอนฝนตก ไก่บ้านธรรมดา ก็จะวิ่งหลบฝน ส่วนฝูงไก่งวงก็จะวิ่งตุ้มต๊ะตุ้มตุ้ยออกไปเงยหน้ามองฝน แล้วก็อ้าปากกว้าง มองฝนแบบพิศวงสงสัยมาก คนฟังนึกภาพตามแล้วฮากันทั้งโต๊ะ ฟังแล้วเลยเดาเอาว่า ไก่งวงคงเป็นไก่ที่จับมากินง่าย แล้วก็ตัวโต เลี้ยงคนได้หลายคน ก็เลยเอามาเลี้ยงในงานนี้ (วันนั้นกินกันอยู่สิบกว่าคนไก่ยังไม่หมดเลยค่ะ) อย่างไรก็ตาม ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตาม ตอนต่อไปจะเอามาแปะในสัปดาห์หน้านะคะ :) ------------------------------------------------- ป.ล. แอบมาแก้ไขตามที่คุณ scottie ทัก... ปล่อยไก่งวงออกมาวิ่งเพ่นพ่านตั้งสามตัวแน่ะ ^ ^'... ขอบคุณสำหรับเรื่องขำ ๆ ของเทศกาลนี้ด้วยค่ะ... Washington Times แนะนำได้ดีมาก เหอ ๆ (คำแนะนำตั้งแต่ข้อสี่ลงไปนี่ออกจะเมา ๆ แล้วนะนั่น อิอิ) แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 21:50:15 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 21:41:44 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 21:40:03 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 49 07:12:41 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 พ.ย. 49 23:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ได้ข่าวว่าเรื่องนี้ Based on true story นี่เพื่อน กรั่กๆ แซวเพื่อนตัวเองแล้วเผ่นดีกว่า... ฟิ้วววววววววววว ป.ล. ฉันชอบนะ โอเคเลย เรื่องนี้ จากคุณ : waidhaya - [ 26 พ.ย. 49 00:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าสนใจ น่าติดตามครับ จากคุณ : GTW - [ 26 พ.ย. 49 07:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม Thanksgiving ไม่น่าจะต้องเว้นวรรคนะ คนชาติตะวันตกชอบถามเรื่องส่วนตัวของคู่สนทนาจริงๆ แหละ ว่าแล้ว เอาตลกเข้าเทศกาลมาฝาก :) (เจ้านายเคยให้ไก่งวงแช่แข็งเป็นของขวัญวันขอบคุณพระเจ้า พระเจ้า! กว่าจะรวนเสร็จ มีกินไปเป็นอาทิตย์ๆ เลย) How to cook a Turkey, The Washington Times 1.  Go buy a turkey 2.  Take a drink of whiskey 3.  Put the turkey in the oven 4.  Take another two drinks 5.  Set degree at 375 ovens 6.  Take three more drinks 7.  Turn oven the on 8.  Take four drinks 9.  Turk the bastey 10. Stick turkey in thermometer 11. Glass yourself a pour 12. Bake whiskey four hours 13. Take oven out of turkey 14. Floor the turkey up off pick 15. Turk the carvey 16. Get another scottle of botch 17. Set sable, pour another glass of turkey 18. Bless the saying, pass and eat out จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ย. 49 13:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮ่าๆๆ Basedon true story จริงๆ ล่วยยยย กร๊ากกกกก (เขียนได้ดี เวิร์คๆ) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 28 พ.ย. 49 01:10:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จริงๆ ผมชอบเรื่องที่ไม่มีคนเจ็บ ไม่มีคนตายนะครับ (ตำรวจมีได้ไม่ว่ากัน) เรื่องนี้อ่านสบายๆ รู้สึกหวิวไหวไปกับบรรยากาศใบไม้ปลิดปลิว ละมุนละไมมีความสุขดีครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 พ.ย. 49 20:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถูกใจๆ ชื่นชอบบรรยากาศของเรื่องมากค่ะ ทำให้อยากไปเห็นจังเลย อิอิ เอาเป็นว่าดูภาพไปก่อน โดยเฉพาะเนื้อหาเกี่ยวกับการค้นคำพิพากษาหรือด้านกฎหมายทำให้นึกถึงนิยายของจอห์น กริแช่ม ที่ชอบอ่านมากค่ะ(โดยเฉพาะ 4 เรื่องแรกของนักเขียนคนนี้) ปล.ชอบค่ะ ชอบมาก ^ ^ จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 29 พ.ย. 49 08:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จะรอติดตามจ้ะ ^ ^ จากคุณ : Lady Virago - [ 30 พ.ย. 49 16:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หึหึ อ่านแล้วมึนตึ๊บขนาดไม่ได้เรียนแค่อ่านๆก็มึนแล้ว ว่าแต่อีตาไส้กรอกเยอรมันนี่ก็ตื้อเก่งจริงๆนะ จากคุณ : ground (ground) - [ 2 ธ.ค. 49 10:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เล็งไว้สักพักแล้วค่ะ ได้ฤกษ์มาเซฟแว้ว ^ ^ ชอบชื่อเรื่องจังค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 2 ธ.ค. 49 23:33:58 ]