ครั้งหนึ่งในความทรงจำ ตอน 2
                               พิทักษ์ โสภณ


        “โอ....ไม่ ไม่ขอหวยแล้ว บรื้อ น่ากลัวจริง ๆ”

        ตอนหลังเด็กชายถึงกับหลับยกมือขึ้นท่วมหัวระลึกถึงพระคุณแม่ คุณพระรัตนตรัย หลวงปู่ หลวงพ่อ เจ้าป่า เจ้าเขา ฯลฯ

       “ฮ้า”

        เด็กชายร้องเสียงหลงเบา ๆ หลังจากเอามือลง พบว่าคนที่เดินข้างหน้า ตอนนี้ได้หายไปแล้ว

       “โอ้ยตายแน่”

         เด็กชายร้องในใจ แต่ก็ยังคงเดินตามทางไปเรื่อย ๆ ด้วยในใจขณะนี้คิดต้องการให้ถึงจุดหมายปลายทางโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

        ฉับพลันปรากฏสิ่งหนึ่งโผล่พรวดมาที่ด้านหน้าเด็กชายอย่างรวดเร็ว

        “เฮอะ”

        “เฮ้ย”

        เกิดเสียงร้องแทบจะพร้อมกันสองเสียง เสียงแรกเป็นเสียงที่พุ่งเข้ามา เสียงที่สองเป็นเสียงร้องอย่างสุดเสียงของเด็กชาย และเป็นการร้องตะโกนเสียงหลงที่แทบจะดังที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว

         “อ้าวพี่แดงนี่ แกล้งผมตกใจแทบตาย”

          เด็กชายร้องออกไปหลังจากเห็นสิ่งที่โผล่มาจากหลังต้นไม้ขนาดใหญ่ข้างทาง ปรากฏแก่สายตา

        “ฉานม่ายช่ายพี่แดง”

       เสียงที่ตอบมาพยายามให้เสียงเป็นเสียงทุ้มลากยาว ด้วยมุ่งหมายให้เด็กชายกลัวมากกว่าเดิม ออกอาการล้อเลียนแกล้งไม่เลิก

        “พี่แดงอย่าล้อเล่นน่าผมจำพี่ได้ ไม่ต้องแกล้งผมแล้ว ไม่กลัวแล้ว”

        “อ้อเรอะ เมื่อตะกี้กลัวมากสิท่า”

         ชายหนุ่มวัยคะนองอายุประมาณ 17 ปี ลูกของตาเที่ยงคนในหมู่บ้านเดียวกับตอบ

         “แทบตายเลยพี่ โธ่ ไม่น่าทำกันเลย”

          เด็กชายคร่ำครวญเสียงอ่อย ๆ

        “ถ้าอย่างนั้นไปดูหนังกันเถอะคงฉายไปเยอะแล้ว”

          หนุ่มคะนองผู้สูงวัยกว่าผู้อยู่บ้านเดียวกันกล่าวเร่ง

xxxxxxx
หลังจากหนังเลิกเดินกลับถึงบ้านประมาณ ตี 2 เด็กชายเคาะประตูเรียกแม่

“ก็อกๆๆๆๆ”

เงียบไม่ปรากฎเสียงใด ๆ ตอบรับ

           “ก็อกๆๆๆๆๆๆ”

           เสียงเคาะอีกชุดรัวหนักกว่าเดิม

         “ทำไมเคาะตั้งนานแล้วแม่ไม่ยอมเปิดนะ”

        เด็กชายนึกในใจ พร้อมกับรู้สึกง่วงนอนเต็มที และนึกต่อไปอีกว่า

         “ในระหว่างไปดูหนังเกิดอะไรขึ้นกับแม่หรือเปล่า บ้านเราก็เปลี่ยวด้วย อาจมีใครมาทำร้ายแม่หรือแม่ไม่สบาย เพี้ยงขออย่าให้แม่เป็นอะไรขึ้นเลย”

           ด้วยความผูกพันกันสองแม่ลูก ทำให้เด็กชายมีความรู้สึกเป็นห่วงผู้เป็นมารดาขึ้นบ้าง พร้อมกับในใจในขณะนี้รู้สึกเหมือนกันว่า การไปดูหนังครั้งนี้เป็นเหมือนกับเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แม่เป็นห่วงเป็นใยแทนที่จะรับฟังกลับดื้อฯลฯ

         ทันใดนั้นปรากฏเสียงขึ้น

         “สวบ สวบ”
          เนื่องจากง่วงนอนเต็มที เสียงที่ดัง ไม่สามารถกำหนดได้ว่าดังมาจากทิศทางใด เด็กชายรู้สึกขนตามตัวลุกชัน จึงหันมองไปรอบ ๆ ตัวในความมืด ด้วยความหวาดระแวง พร้อมกับนึกในใจ

          “เสียงอะไร เอาอีกแล้ววันนี้เป็นวันอะไรนะ สงสัยจะซวยซ้ำซ้อนจริง ๆ”

        “พรึบ โอ้ย”

         เป็นเสียงเด็กชายร้องอย่างตกใจเนื่องจากจู่ ๆ ประตูเปิดอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็เบาใจเมื่อพบว่าผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าเป็นแม่ ผู้มีพระคุณไม่เป็นไรยังปลอดภัยดี

          “ขอบคุณพระที่คุ้มครองแม่”

           เด็กชายรำพึงในใจอย่างโล่งอก

           แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง ตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นแม่ยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับไม้เรียวในมือ ร้องเสียงดังเฉียบขาด

         “มา มา ให้ตีซะดีๆ ไอ้ลูกคนนี้มันดื้อจริง ๆ ไม่รู้ว่าแม่ห่วงขนาดไหนรึ นอนไม่หลับเลย “

            ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยท่าทางอิดโรย เนื่องจากว่าต้องหาบของขายมาทั้งวันแล้ว ยังต้องมาห่วงลูกชายที่จนนอนไม่หลับอีก

ผู้เป็นลูกชายมองเห็นแม่คราวแรกรู้สึก ตกใจกลัวไม้เรียวในมือแม่ แต่แล้วเมื่อนึกอีกทีก็ดีใจ และเสียใจในเวลาเดียวกัน พร้อมกับรู้สึกสำนึกผิด

“แม่ครับผมเข็ดแล้วครับอย่าตีเลย ผมจะไม่หลบไปดูหนังอีกแล้ว”

ลูกชายจอมดื้อกล่าวอ้อนวอนเสียงน่าสงสาร

“จริงนะ ขอให้มันจริงสักครั้งเถอะ”

            เสียงผู้เป็นแม่กล่าวขาดคั้น

“จริงครับแม่”

ผู้เป็นลูกชายตอบเสียงหนักแน่น

“เออจะลองเชื่ออีกสักครั้ง”

ผู้เป็นแม่กล่าวพร้อมกับเดินหันกลับไป เข้านอน

“เฮ้อรอดตัวไปอีก”

         เสียงเด็กชายกล่าวพร้อมกับนึกในใจว่าถ้ามีหนังอีกครั้งจะไปดูไหมหนอ?

คำตาม

         เรื่องนี้เขียนและโพสครั้งแรกเมื่อกลางปี 2545 ที่เวปบอร์ดของนิตยสารบางกอก
           การโพสครั้งนี้ได้แก้บางส่วน นิดหน่อย ในส่วนที่เห็นควรว่าน่าจะแก้ไข แต่เนื้อหาและการดำเนินเรื่องยังคงเดิม