ความคิดเห็นที่ 1 ประเทศไทย ปี พ.ศ. 2692 ...ในเวลานี้..หากถามผมว่าสถานศึกษาใดเป็นสถานศึกษาอันดับหนึ่งของโลกแล้วล่ะก็ คงจะหนีไม่พ้นสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์หรอกครับ แม้จะก่อตั้งมาได้เพียงหนึ่งปีก็ตาม แต่ด้วยหลักสูตรที่สอนกันตั้งแต่ระดับอนุบาลจนถึงปริญญาเอก โดยมีวิชาเวทมนต์สอดแทรกควบคู่ไปตลอดการศึกษา ก็เพียงพอจะเบียดบังให้สถานศึกษาชื่อดังสถาบันอื่นตกกระป๋องได้ไม่ยาก... “แย่จัง..ทางเข้ามันอยู่ไหนนะ?...” ชายหนุ่มร่างสันทัดกล่าวขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะพับแผนที่เขียนมือกลับเข้ากระเป๋า “...เดินมาตั้งสองชั่วโมง นอกจากป่ากับรั้วแล้วไม่เห็นมีอะไรเลยสักอย่าง” จากจุดที่เขายืนอยู่ไปจนถึงสุดขอบสายตา ไร้ซึ่งวี่แววทางเข้าสถานศึกษา จะเห็นก็แต่แนวรั้วเหล็กดัดสีน้ำตาลแดง ทอดขนานไปกับพื้นถนนและชายป่า “..หรือว่าเราจะเดินเลยทางเข้ามาแล้ว...” ...และสำหรับเรื่องเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์นั้น เรียกได้ว่ายากลำบากกันตั้งแต่ก่อนสมัครเข้าสอบแล้วล่ะครับ เพราะนอกจากจะต้องมีบัตรสอบที่ทางสถานศึกษาเป็นผู้ออกให้ หลังจากผ่านการคัดสรรด้วยเวลานานนับปีแล้ว ยังจะต้องผ่านการทดสอบพลังกาย พลังใจ และพลังเวทมนต์ ตามมาตรฐานที่ทางสถานศึกษาเป็นผู้กำหนดเอาไว้ด้วยครับ... “อืม..ทำยังไงดี อีกสิบห้านาทีก็จะเริ่มสอบแล้วด้วย..ปีนรั้วเข้าไปเลยดีไหม?” ขณะที่นัยน์ตาสีดำคมเข้มกำลังกวาดหาจุดหมายอยู่นั้น สายลมเปลี่ยนฤดูยามเช้าก็หอบพัดเอากลิ่นหอมจางๆ พร้อมกับบทเพลงแสนไพเราะดุจท่วงทำนองแห่งสรวงสวรรค์ให้เคลื่อนผ่านตัวเขาไป อือ~~อือ~~~~อือ~~~~ “..เพลงนี้..มีคนอยู่ด้านโน้นหรือ?...” ชายหนุ่มรีบพุ่งตัวไปตามแนวรั้วเหล็กดัดสีน้ำตาลแดง มุ่งตรงไปยังทิศที่เสียงเพลงดังแว่วมาตามสายลม “..เอาเถอะ..อย่างน้อยคงจะพอถามทางได้บ้างล่ะ..” ...ความจริง..ตัวผมได้รับบัตรสอบมาตั้งแต่ปีก่อนแล้วล่ะครับ ถ้าไม่ใช่เพราะผมพึ่งตื่นขึ้นมาจากเตียงโรงพยาบาลเมื่อเดือนก่อน ผมคงไม่ต้องมาสอบปีนี้หรอก อ๊ะ..ลืมไป สำหรับคนที่มีบัตรสอบแล้ว ถึงจะสอบไม่ผ่านสักกี่ครั้งก็สามารถกลับมาสอบใหม่ได้เรื่อยๆครับ... หลังจากออกวิ่งได้ไม่นาน ชื่อของสถานศึกษาซึ่งสลักตัวอยู่บนกำแพงหินสีขาวหม่นก็ปรากฏออกมาให้ชายหนุ่มเห็น เช่นเดียวกับประตูเหล็กสีน้ำตาลแดงบานใหญ่ซึ่งถูกเลื่อนเก็บอยู่หลังกำแพงหินฝั่งตรงข้าม “เจอทางเข้าเสียที” หลังจากก้าวพ้นประตู ชายหนุ่มก็ชะลอฝีเท้าลงจนกลายเป็นแค่การเดินตามปกติ พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นปัดผมซอยระหูสีดำสนิทให้กลับเข้าทรง “..ทีนี้..ก็เหลือแค่หาสถานที่สอบ...” ซ่า....ซ่า.... เพียงแค่เสียงใบไม้ที่สั่นไหวตามแรงลม กลับก่อให้เกิดทำนองทุ้มราวบทโหมก่อนการแสดง อันมีต้นราชพฤกษ์ซึ่งผลิรวงดอกสีเหลืองอ่อนตั้งตระหง่านตลอดสองฝั่งถนนภายในสถานศึกษาเป็นฉากหลัง ซ่า....ซ่า....ซ่า.... ท่ามกลางกลีบดอกไม้สีเหลืองอ่อนที่ร่วงหล่น สาวน้อยร่างบางในชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อนก็เริ่มขยับริมฝีปากเรียวเล็ก ตามจังหวะที่เส้นผมโบกสะบัดเคลียบ่าเนื่องจากแรงลม ~อือ~~อือ~~~อือ~~~~อือ~~~~ น้ำเสียงกังวานใสดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง..ก่อนจะเงียบหายด้วยคำถามจากชายหนุ่ม ผู้ยืนตะลึงชมความงามราวภาพวาดของจิตกรเอก จนเกือบลืมเรื่องการสอบของตนไป “ขอโทษนะครับ..คือตอนนี้ผมกำลังหาสถานที่สอบอยู่ ไม่ทราบว่าคุณพอจะรู้ทางบ้างไหมครับ?” แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 49 20:00:44 จากคุณ : DarkNine - [ 27 พ.ย. 49 19:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อ..อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ” เมื่อดวงตากลมโตสีดำสนิทจับจ้องกลับไปยังคู่สนทนา เสียงใสก็ขานรับในทันที “ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะเจ้าคะ..นายท่าน...” “อ..เอ่อ..คือว่า...” “อ๊ะ! ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ดิฉันกับนายท่านไม่ได้พบหน้ากันมาตั้งห้าปีแล้วสินะเจ้าคะ” สาวน้อยแนบรอยยิ้มเอียงอายมาพร้อมกับคำถาม ขณะรวบมัดเส้นผมสีดำยาวด้วยริบบิ้นสีขาวใส “..ถ้าทำแบบนี้แล้ว..นายท่านพอจะจำดิฉันได้ไหมเจ้าคะ?..” “อ..อะ...” แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตอบกลับ เสียงใสอีกเสียงก็ดังขึ้นแทรกแว่วเสียงแห่งสายลม “ต้องขออภัยด้วยนะคะ หนูไม่ทราบว่าท่านพี่จะรีบร้อนออกมาเช่นนี้” หญิงสาวผมซอยสั้นเคลียบ่าสีเขียวเข้มโผล่หน้าออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม “ท่านพี่คง...อ้อ..เป็นเช่นนี้เอง” ก่อนที่ดวงตากลมโตสีอำพันบนใบหน้ากลมมนรูปไข่จะจับจ้องไปยังชายหนุ่มเช่นเดียวกับสาวน้อยคนก่อนหน้า “คิก..คิก..ไม่ได้พบกันเสียนาน ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะพี่ชาย” “พวกคุณทั้งสองคน..คือว่า...” “จริงด้วยสินะคะ พี่ชายนอนสลบไม่สติอยู่ในโรงพยาบาลมาร่วมห้าปีแล้วนี่นะ ถ้าจะสูญเสียความทรงจำไปก็ไม่น่าแปลกอะไร..เพียงแต่ท่านพี่จะรับได้ไหมน้าที่พี่ชายจำหน้าของตัวเองไม่ได้แบบนี้?” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับโปรยยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า สวยสมวัยราวดอกไม้แรกแย้มในยามเช้า แต่แล้วรอยยิ้มก็จางหายเนื่องจากสาวน้อยที่เธอเรียกว่าท่านพี่เข้าไปดึงเสื้อของเธอจากด้านหลัง “โธ่ท่านพี่..อย่าดึงเสื้อหนูสิคะเดี๋ยวเสื้อของหนูยืดหมด อ๊ะ!..จริงด้วยสิคะ หนูชื่อ เนริ เดโมนิค ค่ะ ส่วนพี่สาวของหนูที่ยืนหลบหน้าพี่ชายมีชื่อว่า เอริ เดโมนิค ค่ะ” ...เหมือนกับที่หญิงสาวนามเนริได้กล่าวมานั่นแหละครับ นับตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน ตัวของผมก็สูญเสียความทรงจำเกือบทั้งหมดไป จะมีเหลืออยู่ก็เพียงความรู้ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน กับใบหน้าของคนในครอบครัวเท่านั้นแหละครับ... “...ว่าแต่..พี่ชายมาสอบสินะคะ?” ขณะที่ดวงตากลมโตสีอำพันจับจ้องไปยังนาฬิกาข้อมือ เสียงใสแสนไพเราะดุจนกน้อยขับขานบทเพลงในยามเช้าก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “อืม..ตอนนี้ก็แปดโมงยี่สิบห้านาทีแล้ว หนูว่าถ้าไม่รีบล่ะก็ปีนี้พี่ชายคงไม่ได้เข้าสอบแน่แล้วล่ะค่ะ...” “จริงด้วยสิ ว่าแต่คุณเนริพอจะรู้สถานที่สอบไหมครับ?” “คิก..ไม่ต้องสุภาพกับหนูนักก็ได้ค่ะ ส่วนเรื่องสถานที่สอบนั้น..ถ้าพี่ชายเดินตรงไปตามถนนนี้สักห้าสิบกิโลเมตรก็จะพบลานกว้างอยู่ทางซ้ายมือค่ะ” หญิงสาวหรี่ตาลงราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ “อืม..ถ้าเป็นตอนนี้คงจะมีคนอยู่เต็มสนามแล้วล่ะค่ะ...เอ..ไม่สิลานนั่นมันก็กว้างซะด้วย...เอาเป็นว่าพอไปถึงแล้วพี่ชายก็จะทราบเองล่ะค่ะ” “เดินตรงไปอีกตั้งห้าสิบกิโลเมตรเลยหรือครับ? เหลือเวลาอีกแค่ห้านาทีด้วยสิ...แย่ชะมัด!” ชายหนุ่มกล่าวสบถกับตัวเองเบาๆ “อ๊ะ!..ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ คุณเนริ คุณเอริ” “แหมๆ..ก็บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องสุภาพกับหนูนักก็ได้ แต่ว่านะ..สำหรับพี่ชายที่เดินผ่านทางเข้าออกตามปกติซึ่งยาวกว่าห้าร้อยกิโลเมตรมาด้วยเวลาเพียงสองชั่วโมง..” เจ้าของเสียงใสยิ้มร่า “..กับระยะทางไปสถานที่สอบเพียงแค่ห้าสิบกิโลเมตร ให้วิ่งไปหน่อยล่ะก็คงจะถึงทันแบบสบายๆค่ะ” นิ้วเรียวเล็กชี้ตรงไปยังสลักเวทมนต์บนพื้นหินอ่อนข้างประตูเหล็กสีน้ำตาลแดง “คิก..อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะพี่ชาย แต่ตามปกติแล้วไม่มีใครเขาใช้ทางเข้าออกตามปกติกันหรอกค่ะ เพราะภายในสถานศึกษาที่กว้างใหญ่เช่นนี้ เขาได้จัดเตรียมวงเวทมนต์ร่นระยะทางไว้ให้แล้วล่ะค่ะ” ก่อนจะหันไปหาชายหนุ่ม ผู้ที่บัดนี้ได้หายลับไปจากแนวสายตา ราวกับเป็นแค่เพียงสายลมที่พัดผ่าน “ถ้าเข้าวงเวทมนต์อันนั้นก็ถึงสถานที่สอบ..อ้าว...พี่ชายไปไหนซะแล้วล่ะ?... แหมๆ ยังใจร้อนไม่เปลี่ยนเลยนะคะเนี่ย...คิก..คิก..” เมื่อสิ้นเสียงหัวเราะของหญิงสาว ใบหน้ากลมมนรูปไข่ก็โผล่พรวดขึ้นจากทางด้านหลัง “กรี๊ด!” “นี่..นี่...เนริ” สาวน้อยกล่าวพลางดึงกระชับเสื้อของคู่สนทนา พร้อมกับยื่นดวงตากลมโตสีดำสนิทเข้าหาจนเหลือระยะห่างเพียงไม่กี่มิลลิเมตร “..นายท่านไปไหนแล้วล่ะ?” “โธ่ท่านพี่ล่ะก็..อย่าทำแบบนี้สิคะหนูตกใจหมดเลยนะ” หญิงสาวตอบพลางถอนหายใจ ทันทีที่เห็นสีหน้าออดอ้อนจากสาวน้อยผู้มีศักย์เป็นพี่ของตน “..ค่ะ ค่ะ ทราบแล้วค่ะ เมื่อสักครู่พี่ชายเขาวิ่งไปสนามสอบแล้วล่ะค่ะ ถ้าหากท่านพี่อยากรู้เรื่องนี้นัก..คราวหน้าก็เลิกมาหลบด้านหลังหนูเสียทีสิคะ?” ก่อนจะเบนหน้าหลบสายตาที่จับจ้อง “..แล้วก็เลิกดึงเสื้อของหนูด้วยค่ะ เดี๋ยวมันจะยืดหมด” “...” ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากริมฝีปากเรียวบาง ข้างแก้มนวลขาวที่เริ่มออกสีชมพูระเรื่อ “...อีกอย่าง..ท่านพี่เองไม่ใช่หรือคะ ที่รอพบหน้าของพี่ชายอย่างใจจดใจจ่อมาตลอดห้าปีน่ะค่ะ?” “..น...นั่นก็ใช่อยู่หรอกนะ..” สาวน้อยกล่าว ก่อนจะคลายแรงบีบที่กระชับเสื้อของน้องสาวลง “ต..แต่ว่า..นายท่านเขาจำพี่ไม่ได้แล้วนี่นาเนริ...” ท่ามกลางกลีบดอกไม้สีเหลืองอ่อนที่ร่วงหล่น เสียงใสสั่นเครือราวกับจะร่ำไห้ “แหมๆ..ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ หนูจะสร้างความทรงจำปลอมให้พี่ชายเองค่ะ...” รอยยิ้มจางๆผุดขึ้นที่มุมปาก “แล้วท่านพี่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะคะ พี่ชายเขาเป็นคนไม่ค่อยสนใจอะไรอยู่แล้ว..ถึงจะสร้างความทรงจำแบบไหนออกมาพี่ชายเขาก็ไม่เอะใจหรอกค่ะ” “ทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะเนริ” แก้มนวลขาวสีชมพูระเรื่อของผู้พูดเริ่มป่องออกแสดงความไม่พอใจ “ห้ามทำเด็ดขาดเลยนะเนริ!” “ไม่ดีหรือคะ? อะไรมันไม่ดีหรือคะท่านพี่? พวกเราเป็นคนชั่วร้ายไม่ใช่หรือคะ?..ทำไมจะต้อง...” “อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำนะเนริ!” ยังไม่ทันที่หญิงสาวผู้น้องจะพูดจบ ก็เกิดเสียงตวาดก้องดังแทรกขึ้น “ข้ารู้ดีว่าเจ้าคิดเช่นไร แต่จงอย่าลืมสิว่าเจ้าสัญญากับข้าไว้เช่นไร?” ก่อนที่ดวงตากลมโตสีดำสนิทจะแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวเปลวเพลิง “..ทราบแล้วค่ะ..” หญิงสาวตอบกลับเสียงสั่น “..ต้องขออภัยด้วยค่ะ..ท่านพี่..” “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แต่ว่า..เย็นนี้เนริต้องยกของว่างให้พี่เป็นการลงโทษแทนนะ” ดวงตากลมโตของสาวน้อยกลับคืนเป็นสีดำอีกครั้ง ราวกับเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นแค่เพียงความฝัน “..ว่าไงจ๊ะ?” “ค่า~ได้อยู่แล้วค่ะท่านพี่” แม้น้ำเสียงจะแฝงไว้ซึ่งความหวาดกลัว แต่รอยยิ้มจางๆก็ได้หวนกลับสู่ใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง “...แต่ว่า..ถ้าหากท่านพี่อ้วนขึ้นมาล่ะก็จะโทษหนูไม่ได้นะคะ” “อ๊า! จริงด้วยสิ...แล้วอย่างนี้พี่จะทำยังไงดีล่ะ?..” “อืม..เดี๋ยวพวกเราต้องไปซื้อของจัดเลี้ยงกันใช่ไหมคะ? ถ้าอย่างนั้น..เอาเป็นว่าหนูจะยกของแทนท่านพี่ก็แล้วกันนะ...” --------------------------------------------------- จากคุณ : DarkNine - [ 27 พ.ย. 49 19:57:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตุบ... หลังจากออกวิ่งตามคำบอกของหญิงสาวได้ไม่นาน ชายหนุ่มก็หยุดฝีเท้าลงเนื่องจากลานกว้างขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นมาบนสายตาของเขา..ลานกว้างขนาดสนามฟุตบอลหมื่นสนามมาเรียงต่อกัน ...มโหฬาร..คำพูดคำนี้คงจะเป็นคำพูดเพียงคำเดียวที่เหมาะสมกับภาพที่ผมเห็นอยู่ในตอนนี้ครับ ไม่ว่าจะเป็นขนาดที่กว้างใหญ่ของลานดินอันเป็นสถานที่สอบ หรือจะเป็นจำนวนผู้เข้าสอบกว่าสองหมื่นที่ยืนกระจัดกระจายอยู่ตามร่มไม้ริมลานกว้าง จากการกะประมาณจำนวนด้วยสายตาแบบคร่าวๆของผม... “ฟู่..” เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาเบาๆ หลังจากที่ชายหนุ่มได้เหลือบสายตาขึ้นมองวงเวทมนต์บอกเวลาสีฟ้าใส ซึ่งลอยตัวอยู่กลางอากาศเหนือลานกว้างเบื้องหน้า “..แปดโมงยี่สิบเจ็ดนาที..ทันจนได้...” ก่อนจะเอนตัวลงกับพื้นหญ้าใต้ร่มไม้ริมลานกว้าง “โชคดีชะมัด ถ้าหากไม่ได้พบกับสองคนนั้นเข้า มีหวังเรามาสอบไม่ทันแหง...” ...แม้ว่าจะมีปริมาณผู้เข้าสอบมหาศาลถึงกว่าสองหมื่นคน มันก็กลับกลายเป็นจำนวนที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่มี หากนำไปเปรียบเทียบกับขนาดอันกว้างใหญ่ของลานดิน... “อ๊ะ! จริงด้วยสิ เมื่อครู่เรายังไม่ได้แนะนำตัวกับสองคนนั้นเลยนี่นา..เสียมารยาทจังเลยแฮะ...” ชายหนุ่มกล่าวตำหนิตัวเอง “แต่นี่ก็จะแปดโมงครึ่งแล้ว..ช่วยไม่ได้..เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน...” ...นอกจากนั้นก็ยังมีวงเวทมนต์ขนาดมหึมาที่ลอยคว้างอยู่กลางลานกว้าง วงเวทมนต์รูปทรงกลมขนาดสนามฟุตบอลหกสิบสนามที่สามารถบ่งบอกเวลาได้ด้วยประกายแสงสีฟ้าใส แต่ที่ทำให้ผมสนใจจริงๆคือความโปร่งใสซึ่งสามารถมองทะลุผ่านไปได้ราวกับว่าไม่มีอะไรปรากฏอยู่ตรงนั้นเลยต่างหากครับ...โลกแห่งเวทมนต์นี่ช่างน่ามหัศจรรย์เสียจริง... - ถึงผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ทุกท่าน ขอความกรุณาให้ไปยืนรวมกันใต้วงเวทมนต์กลางสนามสอบภายในห้านาทีนี้ด้วยครับ - ทันทีที่วงเวทมนต์สีฟ้าใสกลางลานกว้างบอกเวลาแปดนาฬิกาสามสิบนาที เสียงประกาศก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ - และถ้าหากหาที่ยืนได้แล้วช่วยหยิบบัตรสอบขึ้นมาด้วยครับ - ดุจดั่งเกรียวคลื่นที่บ้าคลั่ง ฝูงคนนับหมื่นต่างกรูกันเข้าไปยืนอยู่ใต้วงเวทมนต์สีฟ้าใสอย่างรวดเร็ว - ถึงผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ทุกท่าน ขอความกรุณาไปยืนรวมกันใต้วงเวทมนต์กลางสนามสอบภายในห้านาทีนี้ และถ้าหากหาที่ยืนได้แล้วช่วยหยิบบัตรสอบขึ้นมาด้วยครับ - เมื่อครบกำหนดเวลาห้านาทีวงเวทมนต์บอกเวลาก็ส่องประกายแสงสีฟ้าอ่อน ส่งผลให้ผู้เข้าสอบนับหมื่นถูกจับแยกอยู่ข้างโต๊ะเก้าอี้ พร้อมกับปากกาลูกลื่นและแผ่นกระดาษเปล่าสีขาวนวลตามจำนวนคน ซึ่งจัดเรียงแถวเว้นระยะห่างอย่างเป็นระเบียบอยู่เต็มลานกว้าง - การทดสอบประจำปี พ.ศ. 2692 การทดสอบแรกสอบข้อเขียน กำหนดเวลาทดสอบเจ็ดสิบนาที - - ตอนนี้เวลาแปดนาฬิกาสามสิบห้านาที หมดเวลาทำการทดสอบเก้านาฬิกาสี่สิบห้านาที เริ่มทำการทดสอบได้ครับ - เมื่อสิ้นเสียงประกาศ แผ่นกระดาษสีขาวนวลก็มีตัวอักษรปรากฏขึ้น --------------------------------------------------- ข้อสอบเข้า สหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ ประจำปี พ.ศ. 2692 คำสั่ง ข้อสอบมีทั้งหมด 9 ข้อ ให้ทำหมดทุกข้อโดยใช้ปากกาที่ทางสถานศึกษาจัดเตรียมให้เท่านั้น 1. หากให้เลือกระหว่าง คุณธรรม พลัง และความรู้ ท่านจะเลือกอะไร? กรุณาให้เหตุผลประกอบ 2. หากเกิดเหตุที่ท่านต้องต่อสู้ขึ้นจริง ท่านอยากจะต่อสู้เพียงลำพัง หรือต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมกับพวกพ้อง? กรุณาให้เหตุผลประกอบ (ในกรณีที่เลือกการต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมกับพวกพ้อง ต้องเลือกขนาดกลุ่มระหว่าง 3 , 5 , 6 , 7 , 8 , 12 คน) 3. ระหว่าง เข็มขัด นาฬิกาข้อมือ แผ่นป้ายตำรวจ ตลับแป้ง และ โทรศัพท์มือถือ ท่านอยากจะเลือกใช้อะไรในการแปลงร่าง? กรุณาให้เหตุผลประกอบ 4. หลังจากแปลงร่างแล้วท่านอยากเป็นสีอะไร? กรุณาให้เหตุผลประกอบ 5. หากเลือกได้ท่านอยากใช้ท่าพิฆาตศัตรูแบบโจมตีคนเดียว หรือท่าพิฆาตศัตรูที่ได้จากการรวมอาวุธของทุกคนในกลุ่มเข้าด้วยกัน? กรุณาให้เหตุผลประกอบ 6. ระหว่างหุ่นยนต์ที่เกิดจากการรวมร่างของเหล่ายานรบ กับยานรบที่สามารถแปลงเป็นหุ่นยนต์ได้โดยที่ไม่ต้องทำการรวมร่าง ท่านอยากจะเลือกใช้อะไรในการต่อสู้กับเหล่าร้ายที่ขยายร่างแล้ว? กรุณาให้เหตุผลประกอบ 7. Kamen Rider คือ คนที่แปลงร่างเป็นมด หรือตั๊กแตน? กรุณาให้เหตุผลประกอบ 8. Ultra Man มีท่าไม้ตายชื่อว่าอะไร? 9. Sport Ranger เริ่มออกอากาศครั้งแรกที่ประเทศไหน? ช่องไหน? วันไหน? และเวลาไหน? --------------------------------------------------- ~กราบเท้าคุณพ่อ คุณแม่ ที่เคารพ~ ~ผมรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งเลยล่ะครับ..ที่ได้เลือกมาเรียนต่อยังสถานศึกษาบ้าๆแห่งนี้~ ~สถานศึกษาที่ไม่ทราบว่าไอ้บ้าตัวไหนยกย่องให้เป็นสถานศึกษาอันดับหนึ่งของโลก~ ~..ในตอนนี้ตัวผมยังไม่อยากที่จะคิดเลยครับว่า หากเรียนจบออกมาแล้วผมจะกลายเป็นขบวนการห้าสีแบบใด...แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะไม่ทำให้คุณพ่อ กับคุณแม่ต้องผิดหวังหรอกครับ~ ~แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะพยายามทำทุกวันให้เต็มที่~ ~ปล. แล้วพบกันในจดหมายฉบับต่อไปนะครับ~ To be continue. ----------------------------------- สวัสดีครับทุกท่าน ผมพึ่งเข้ามาโพสนิยายลงที่นี่เป็นครั้งแรก อย่างไรก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ส่วนตัวแล้วผมอยากแต่งให้นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายตลกครับ แม้ว่าตอนแรกนี้จะไม่ตลกสักเท่าไหร่เพราะปูเรื่องไว้เยอะ แถมพระเอกก็ยังไม่มีชื่อโผล่มาเลยสักนิด ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็หวังไว้ว่าอย่างน้อยๆทุกท่านจะชอบนะครับ ความจริงแล้วนิยายนี้ผมพิมพ์ลงที่ www.all-final.com ครับ หากใครสนใจอยากอ่านเพิ่มก็ขอเชิญเลยครับ (เพราะจะลงนำอยู่สามตอน) แต่อย่างไรก็ขอความกรุณาช่วยติชมด้วยนะครับ สุดท้ายนี้ผมก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ของผมด้วยนะครับ และหากไม่รบกวนมากจนเกินไปก็ขอความกรุณาติชมผลงานผมด้วยนะครับ ขอขอบคุณและขออภัยล่วงหน้าครับ จากคุณ : DarkNine - [ 27 พ.ย. 49 19:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทเพลงแสนไพเราะดุจท่วงทำนองแห่งสรวงสวรรค์ให้เคลื่อนผ่านตัวเขาไป อือ~~อือ~~~~อือ~~~~ ====================================== -___-'  อื้ม...มันไพเราะตรงไหนคะ นิยายตลกอ่ะ เขียนยากกว่านิยายเศร้าเรียกน้ำตาเสียอีก พยายามเข้า ฝันคงไม่ไกลเกินเอื้อม แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 49 20:57:56 จากคุณ : ตอกะจอ - [ 27 พ.ย. 49 20:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนท้ายหักมุมอย่างแรง คาดว่าต่อไปคงตลกครับ ถ้าเขียนสนุกๆ ก็ลุยเลยครับ ไม่ต้องคิดมาก ถ้าคนเขียนสนุก โอกาสที่คนอ่านจะสนุกไปด้วยก็สูงครับ พอเขียนจบแล้ว ถ้าอยากขัดเกลาให้ออกมาเนี้ยบๆ ก็ขอแนะนำให้พิจารณาการเปิดเรื่องอีกที เพราะการเปิดเรื่องมีความสำคัญคือเป็นการวาง "แนว" ของเรื่องทั้งเรื่อง และสร้างความคาดหวังให้คนอ่านครับ  ถ้าเปิดเรื่องฉีกกับแนวเรื่องมากเนี่ย คนที่อยากอ่านแนวตลกเขาอาจจะนึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เลยข้ามไป  ส่วนคนที่อ่านเปิดเรื่องแล้วนึกว่าเป็นแนวซีเรียส อยู่ๆ มาเจอหักมุมเป็นตลกเข้า ก็อาจจะผิดหวังได้ แต่อย่างที่บอก แนะว่าเขียนให้จบก่อนแล้วค่อยคิดอีกทีนะครับ เพราะมันจะเห็นภาพรวมมากขึ้น ตอนนี้ลุยให้มัน(ส์)ไปก่อนครับ ป.ล. ชักสยองแล้วสิครับ ว่าของว่างของสาวๆ ตระกูล Demonique นี่... มันอาราย เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 พ.ย. 49 08:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบมุกข้อสอบมากครับ ข้อสามเนี่ยฮาดี เพราะคิดว่านับวันมันยิ่งมีเครื่องแปลงร่างแปลกๆออกมาเรื่อยๆ ไม่นีกว่าจะมีคนเอามาเล่นมุกได้ เพราะผมดูมาตลอด ล่าสุดดูไรเดอร์คาบูโตะ ยังนึกไม่ถึงเลยครับ แต่การดำเนินเรื่องเนี่ย โดยส่วนตัวผมคิดบรรยายลักษณะของตัวละครเยอะไปหน่อย ตอนที่หนึ่งควรจะเน้นที่ปมปัญหาของเรื่องให้มากกว่านี่ จะได้น่าติดตาม เน้นความน่ารักของตัวละครมากไปนิด แต่ผมชอบปมที่ว่าตัวเองสลบไปห้าปีมาก มันดูลึกลับดี อย่างที่ว่าคุณพีทคุงเขาว่าใว้ มันมีหลายอย่างให้ขัดเกลา ฉากเกิดที่กรุงเทพ ประเทศไทย ตัวละครมีผมสีดำ น่าจะสรุปได้ว่าเป็นคนไทย แต่ชื่อกลับเป็นชื่ออังกฤษ ผมคิดว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผล ใช้ชื่อไทยน่ารักๆก็ได้นะครับ จะทำให้นิยายเรื่องนี้ดูมีเอกลักษณ์ และมีเสน่ย์แบบเฉพาะตัวมากขึ้น ก็เป็นกำลังใจให้เขียนผลงานตลกๆ แล้วก็มุกที่เสียดสีการ์ตูนญี่ปุ่นออกมาอีกเยอะๆนะครับ สุดท้ายนี่ถ้าว่าง ก็ลองไปอ่านเรื่องสั้นของผมหน่อยละกันนะครับ แล้วติชมมาด้วย จะขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง ขอให้มีสุขภาพดีนะครับ จะได้เขียนเรื่องสนุกออกมาได้ทุกวัน จากคุณ : smallAuToJ - [ 28 พ.ย. 49 21:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านตอนต่อไปคับ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 29 พ.ย. 49 22:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อีก 100 ปีข้างหน้าก็ยังแปลงร่างแบบเดิมหรือนี่ เปิดได้ 1 ปี แต่เปิดเรียนทุกระดับ โอ้ .. เอาเถอะ อีก 100 ปีนิ จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ย. 49 12:42:44 ]