ความคิดเห็นที่ 1 พิมพิศาเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตัวยาว สายตามองสลับระหว่างจอโทรทัศน์กับนาฬิกาแขวนผนัง ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ยังไม่มีวี่แววของน้องสาวเลยสักนิดว่าจะลงมาจากด้านบน ไม่รู้ว่าขึ้นไปอาบน้ำหรือแอบไปนอนหลับกันแน่ ส่วนพ่อแม่ของคะนึงนิจโทรมาบอกว่าจะกลับจากซื้อของตอนค่ำๆ ดูท่าทางวันนี้เธอต้องเป็นคนลงมือทำอาหารเย็นเอง กดรีโมทปิดโทรทัศน์ ยืดแขนยืดขาไล่ความเมื่อยขบ เอี้ยวตัวซ้ายขวาไล่ตัวขี้เกียจออกจากร่างกาย ก่อนจะลุกขึ้นยืน เสียงกริ่งของบ้านทำให้พิมพิศาชะงัก จากตั้งใจว่าจะเดินไปทางห้องครัวต้องเปลี่ยนทิศทางไปยังหน้าบ้าน มองลอดรั้วไม้เตี้ยเห็นร่างคุ้นตายืนรออยู่ มือทั้งสองข้างถือถุงพลาสติกพะรุงพะรัง คนมองเผลอตัวแย้มริมฝีปากกว้างอย่างยินดี ลืมไปสนิทว่ากำลังโมโหแขกของบ้านคนนี้อยู่ รีบหยิบกุญแจรั้ว เดินออกไปเปิดให้ทันที พิมพิศาเปิดประตูรั้ว กำลังจะเอื้อมมือไปช่วยธนวัตถือของ อ้าปากจะถามว่ามาได้อย่างไร แต่แล้วสมองเริ่มจำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาทำอะไรให้ไม่พอใจบ้าง จึงกลืนคำพูดลงคอ...หุบริมฝีปากฉับ...ความยินดีหายไปจากใบหน้าสวย พยายามตีหน้าขรึมใส่เป็นการบอกให้รู้ว่า ...เชอะ ไม่ยิ้มให้หรอก คนกำลังโกรธ... ธนวัตเห็นอากัปกิริยาของหญิงสาวทั้งหมด อยากจะหัวเราะออกมาแต่ถ้าทำอย่างที่คิดจริงๆ มีหวังผู้หญิงตรงหน้าได้ออกฤทธิ์จนรับมือไม่ไหว จึงก้มหน้าก้มตามองของในมือ กลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่ให้เธอเห็น “มาทำไมคะ ไหนบอกว่าอยากอยู่คนเดียว อยากนั่งรถเล่นไปเรื่อยๆ ไม่อยากมาเจอหน้าพิม เจอกันวันอื่นดีกว่า หรือบางทีไม่ต้องเจอกันอีกตลอดไปก็ได้” กดเสียงให้เรียบนิ่ง แสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังโกรธจัด ประชดประชันเต็มที่เพื่อความสะใจของตัวเอง “อันแรกน่ะถูกแล้ว แต่ไอ้ที่บอกว่าไม่อยากเจอหน้าพิม ไม่ต้องเจอกันตลอดไป อันนี้พี่ไม่ได้พูดนะ มั่วนี่เรา” แก้ไขประโยคให้สมบูรณ์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่ถือสาหาความ คน 'แกล้ง’ งอน คบกันมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้ว่าพิมพิศาฟอร์มจัดไปอย่างนั้นเอง ถ้าโกรธจริงๆ ไม่มีทางเดินยิ้มร่ามาเปิดประตูให้เด็ดขาด คงทำตัวเป็นนางห้องไม่ยอมลงมาให้เห็นแม้แต่เส้นผม “วันนี้ไม่ได้พูด ต่อไปไม่แน่ใช่ไหมคะ” ยังตั้งแง่ใส่ไม่เลิก อดระแวงไม่ได้จึงกล่าวออกไป “ไม่มีทางหรอกพิม ว่าแต่จะยืนคุยกันตรงนี้อีกนานไหมพี่เมื่อยแขนแล้วนะ” พิมพิศาก้มมองของในมือของเขา ใจอยากจะช่วย แต่มารร้ายในตัวกระซิบบอกว่าถือมาเองได้ ก็ถือเข้าไปข้างในได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้น...อย่าไปสนใจนะยายพิม “ก็เข้ามาสิคะ ไม่ได้ผูกขาเอาไว้นี่” สะบัดหน้า หมุนตัวเดินลิ่วๆ เข้าบ้านไป ปล่อยให้ธนวัตส่ายหน้าอย่างปลงๆในชะตากรรมของตัวเอง จากวันแรกที่รู้จักกันจวบจนวันนี้ ผู้หญิงคนนี้ยังเหมือนเดิม กับคนอื่นทำตัวเป็นผู้ใหญ่แต่กับเขายังทำตัวเป็นเด็กอยู่เรื่อย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาง้องอนพิมพิศาด้วย ถ้าลืมหาของขวัญวันเกิดที่เธอบอกล่วงหน้าเอาไว้ จะไม่แปลกใจสักนิดที่เธอจะโกรธ แต่วันนี้วันเกิดของเขาเองแท้ๆ กลับต้องมาง้องอนคนขี้งอน ดูสลับบทบาทยังไงก็ไม่รู้ แต่ตามคำบอกเล่าของคะนึงนิจซึ่งแอบโทรศัพท์มาบอกเรื่องเซอร์ไพรส์วันเกิดที่เต็มไปด้วยความตั้งใจของหญิงสาวเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ทำให้เขาอยู่เฉยไม่ได้ ต้องรีบเดินทางมายังบ้านหลังนี้ พร้อมกับซื้อของคาวของหวานนานาชนิดติดมือมาด้วย ล้วนแต่เป็นของที่พิมพิศาชอบทั้งสิ้น เผื่อมันจะช่วยให้ความรู้สึกของคนรักดีขึ้น ทั้งๆ ที่เขาอยากอยู่คนเดียวเพื่อขบคิดเรื่องสำคัญ...ใคร่ครวญ...ตรึกตรองอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใจก่อนกระทำการบางอย่างลงไป เรื่องสำคัญที่เขาควรทำ...สำคัญกว่าวันเกิดของตัวเองเสียอีก... ตาเฉี่ยวเหลือบมองร่างสันทัดที่กำลังง่วนกับการจัดอาหารใส่จาน  อุ่นด้วยไมโครเวฟ โดยเจ้าของบ้านไม่คิดจะลงมือช่วยเลยสักนิด แสร้งทำเป็นล้างผลไม้ไปเรื่อยๆ แอบอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้เมื่อเห็นเขามาหาพร้อมกับอาการงอนง้อ ไม่ว่าเธอจะพูดหรือสั่งให้ทำอะไร ธนวัตจะรีบรับคำและทำตามโดยไม่มีการอิดออดเหมือนปกติ ...สงสัยคิดได้ว่าตอนคุยโทรศัพท์พูดจาไม่เข้าหู จึงมาหาเพื่อไม่ให้เธอเสียใจ... อาหารมื้อเย็นถูกลำเลียงมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร กว่าจะเรียบร้อยเล่นเอาธนวัตเหงื่อตกจนเผลอยกแขนเสื้อปาดเหงื่อบริเวณหน้าผาก แล้วก็ต้องหยุดการกระทำลงเมื่อกระดาษทิชชูถูกพับเรียบร้อยถูกยื่นมาตรงหน้า ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร “ขอบใจจ้ะ” พึมพำตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม คาดคะเนว่าพิมพิศาคงหายโกรธแล้วถึงได้เอาใจใส่เหมือนเดิม “พี่วัตนี่นะชอบทำแบบนี้ประจำ แขนเสื้อไปเจออะไรมาบ้างก็ไม่รู้ เอามาเช็ดหน้าอย่างนั้นเดี๋ยวหน้าก็สกปรกพอดี” เสียงบ่นงึมงำลอยตามมาชุดใหญ่   ธนวัตเช็ดหน้าไปมองหน้าคนขี้บ่นไป ฟังเสียงใสๆ อย่างเพลิดเพลิน ยิ้มระรื่นจนคนบ่นเอียงคอมองงงๆ “ยิ้มอะไรพี่วัต โดนบ่นแล้วยังยิ้มได้อีกเหรอ” “บ่นอย่างนี้แสดงว่าหายโกรธพี่แล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มถามตรงๆ พลางเดินตรงมาหา จนมาหยุดยืนตรงหน้าพิมพิศาด้วยระยะห่างที่ทำให้เธอหน้าแดงได้ “ใครโกรธ ไม่มี๊” ปฏิเสธเสียงสูง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “แล้วก่อนหน้านี้เขาเรียกว่าอะไรไหนลองอธิบายให้พี่ฟังหน่อยสิ” อยากจะรู้นักว่าเจ้าหล่อนจะแก้ตัวว่าอะไร “อ๋อ...อันนั้นเรียกว่าไม่พอใจนิดๆ หน่อยๆ” เรื่องอะไรจะบอกว่าโกรธที่เขาไม่สนใจวันเกิดตัวเอง เหตุผลดูแปลกๆ ไปนิด “แสดงว่าถ้าพี่ไม่มาอาจจะไม่พอใจมากๆ” พยักหน้าหงึกหงักสรุปเองเสร็จสรรพ ใครจะรู้บ้างไหมว่าคนขรึมๆ ใจเย็นอย่างธนวัตเวลาอยู่กับเธอ ทำตัวได้น่าเอาอะไรฟาดหัวเหลือเกิน ยั่วอารมณ์ให้โมโหจนจี๊ดขึ้นสมองได้เก่งเป็นที่หนึ่ง “ใครจะไปกล้าทำอย่างนั้นกับพี่วัตคะ” มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่กล้า...ธนวัตตอบในใจ แต่ไม่อยากพูดเดี๋ยวเรื่องจะยาว “ไหนล่ะเค้กของพี่” ตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องน่าจะเป็นการดีที่สุด แบมือใหญ่ออกไปข้างหน้าเป็นการขอตอนนี้ เดี๋ยวนี้ “อย่ามาตอบว่าไม่มี รู้นะว่ามี ทำให้พี่ไม่ใช่หรือ พี่ขอแลกกับอาหารเย็นทั้งหมดก็แล้วกัน” ต่อรองโดยเงื่อนไขที่หญิงสาวไม่กล้าขัดขืน “รู้ได้ยังไงพี่วัต” พิมพิศาเถียงอะไรไม่ได้ ทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบถาดเค้กออกมาโดยมีธนวัตเดินตามหลังไปติดๆ “แคทบอก รวมไปถึงหมอนใบใหญ่ที่พิมทำให้พี่ด้วย” เขาเฉลย ...เล่นบอกหมดแบบนี้แล้วจะไปเซอร์ไพรส์อะไรกัน...บริพาทน้องสาวตัวดีในใจ แล้วความคิดก็สะดุดกึก เมื่อคำพูดของเขาสะกิดใจเธอ ...แสดงว่าที่เขามาไม่ใช่เพราะกลัวเธอโกรธ แต่เพราะคะนึงนิจโทรไปบอกต่างหากถึงได้มา ทั้งๆ ที่ตัวเธออ้อนวอนอยู่ตั้งนานกลับได้รับคำปฏิเสธ... เริ่มสับสนว่าควรจะดีใจหรือเสียใจที่ได้พบหน้าธนวัตวันนี้ เป็นการพบจากการขอร้องของคนอื่น รู้สึกว่าหัวใจตัวเองสั่นไหว...วูบโหวงอย่างประหลาด...ความสุขที่กำลังเอ่อล้นแห้งเหือดภายในพริบตา “ถ้าแคทไม่บอกพี่วัตคงไม่มา”   หญิงสาวหน้าสลดลงเพียงวูบเดียวก่อนจะแสร้งยิ้มออกมาเหมือนไม่ได้ติดใจอะไร ประคองของในมืออย่างระวังราวกับของมีค่า วางมันลงบนโต๊ะตัวเล็กใกล้กับตู้เย็น ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธจากธนวัตซึ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ยิ่งทำให้คนพูดใจแป้ว ชายหนุ่มไม่พูดตอบเพราะกำลังมองดูข้อความบนเค้กรสโปรด มุมปากกระตุกยิ้มแต่พิมพิศาที่กำลังก้มหน้าก้มตาตกอยู่ในภวังค์ความคิดมองไม่เห็นมัน จึงไม่รู้ว่าธนวัตปลื้มจนนัยน์ตาเปล่งประกายระยิบระยับ หัวใจเริ่มพองคับอก ดีใจมากจนไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร เจ้าของวันเกิดเก็บซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ เปลี่ยนสีหน้าเป็นลังเลไม่แน่ใจ อยากจะแหย่คนทำให้ใจเสียเล่นๆ “กินได้แน่หรือพิม หน้าตาแปลกๆ ” พิมพิศาเงยหน้ามองสลับกับเค้ก พอเริ่มน้อยใจอะไรก็เริ่มไม่เข้าหู ตีความผิดไปหมดทุกอย่าง พานคิดว่าคนพูดไม่อยากกินเค้กฝีมือเธอ “ถ้าพี่วัตไม่อยากกินก็ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพิมกับแคทจัดการกันเอง แต่ถ้าเข้าโรงพยาบาลอย่าลืมไปเยี่ยมด้วยนะคะ” พูดจาเหมือนจะตลกแต่คนพูดไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด ทำท่าจะเก็บมันไว้ในตู้เย็นดังเดิม มือหนารีบคว้าข้อมือเล็กเป็นการยั้งเอาไว้ “ถ้าอย่างนั้นพี่ลองก่อนดีกว่า จะได้เข้าโรงพยาบาลคนเดียว” ธนวัตรับมุกยอมเป็นคนเสียสละ แล้วต้องทำหน้างงๆ เมื่อหญิงสาวเดินไปหยิบมีดพลาสติกสำหรับตัดเค้กมาให้ คิ้วหนาเลิกขึ้น สงสัยว่าส่งมาให้เขาทำไม “วันเกิดพี่วัต พี่วัตก็ตัดสิคะ” อธิบายสั้นๆ ให้เขาหายงุนงง ธนวัตส่ายหน้าปฏิเสธ “ก็แค่วันธรรมดาวันนึงเองพิม ใครตัดก็เหมือนกันแหละ” ถ้าเป็นปกติเธอคงเถียงคำสองคำก่อนทำให้ แต่คราวนี้ไม่มีการโต้กลับใดๆ ทั้งสิ้น ...ดูท่าทางมีเธอคนเดียว ที่ดิ้นรนไปกับคำว่า ‘วันเกิดของเขา’ ... พิมพิศาตักชิ้นเค้กเนื้อละเอียดลงบนจานใบเล็ก วางช้อนไว้ข้างๆ ก่อนส่งให้ชายหนุ่ม แอบลุ้นอยู่ในใจว่าเขาจะว่าอย่างไรกับฝีมือการทำขนม เผื่อใจอันแสนหดหู่จะดีขึ้นกว่านี้ ธนวัตตักเค้กเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ ซึมซับความหวานของบลูเบอรี่กับเนื้อเค้กนุ่มๆ ด้วยปลายลิ้น กรอกตาไปมา ปั้นหน้าครุ่นคิดราวกับเป็นนักชิมชื่อดัง ตาเฉี่ยวของคนทำลุ้นระทึกจ้องชายหนุ่มไม่วางตา “อืม ” หมดเค้กไปห้าคำ กว่าจะได้ยินเสียงเอื้อนเอ่ยของคนกิน “อร่อยดี ขอบใจนะพิม” คนทำเค้กคลี่ยิ้มสวยประดับริมฝีปาก แต่ประโยคต่อมาสามารถกระชากรอยยิ้มให้หายวับไปได้ราวกับพายุ “แต่วันหลังไม่ต้องลำบากนะพิม เหนื่อยเปล่าๆ ” พิมพิศารู้เลยว่าอาการจ๋อยสนิทเป็นอย่างไร ความน้อยอกน้อยใจทำให้ไม่ทันสังเกตเห็นความห่วงที่ฉายชัดในดวงตาของเขา ไม่คิดถามด้วยว่าที่พูดเพราะไม่อยากให้ลำบากจริงๆ หรือว่าไม่อยากจะกินมัน ไม่มีทางที่ธนวัตจะพูดจาหวานๆ ให้คนฟังปลื้มแน่นอน...เอาเถอะ อย่างน้อยเขายังบอกว่าอร่อย พิสูจน์ให้เห็นจากการกระทำด้วยการตักเค้กอีกชิ้นขึ้นมากิน ...พยายามคิดในแง่ดีว่า ให้เขาไม่สนใจเรื่องตัวเองยังดีกว่าไม่สนใจเรื่องของเธอ... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 27 พ.ย. 49 21:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่วัต” พิมพิศายื่นหมอนใบโตซึ่งถูกผูกริบบิ้นเส้นใหญ่ดูสวยงามให้ ขณะเดินมาส่งธนวัตหน้าบ้าน ภายใต้บรรยากาศยามค่ำคืน มีเพียงพระจันทร์เสี้ยวประดับท้องฟ้าอันมืดมิด กับเสียงใบไม้ไหวเอนตามแรงลมดังเป็นระยะๆ “ขอบใจจ้ะ” ธนวัตรับมันไว้ในอ้อมกอด พร้อมกับรับกล่องใส่ขนมเค้กบรรจุในถุงหูหิ้วกระดาษ ยิ้มบางๆ ให้เป็นการย้ำในคำพูดว่ามันออกมาจากใจจริงๆ เอื้อมมือข้างที่ว่างไปจับมือบาง รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบจากปลายนิ้วเรียวสวยจึงก้มลงไปมอง แล้วต้องชะงักไปเล็กน้อย ใบหน้าขรึมลงจนคนมองสังเกตเห็นได้ “วันหลังไม่ต้องทำอะไรเพื่อพี่มากขนาดนี้หรอก แค่ยิ้มหวานๆ ให้ก็พอแล้ว” ธนวัตเอ่ยเสียงอ่อน กระชับมือเล็กๆ เพื่อให้ความอบอุ่นแก่พิมพิศาอย่างทะนุถนอม “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้พิมไม่เหนื่อยหรอก” ส่งยิ้มหวานๆ ให้ตามคำขอ หวังจะให้คนมองชื่นใจ แต่สิ่งที่ได้รับคือการถอนหายใจราวกับหนักอกหนักใจเหลือเกิน “ตามใจพิม พี่คงห้ามคนดื้ออย่างพิมไม่ได้หรอก” พิมพิศาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ หรือว่าเขาเบื่อกับนิสัยดื้อดึงของเธอ ถึงธนวัตจะพูดตรงแต่ทำไมครั้งนี้ถึงปวดแปลบไปทั้งใจ ...หรือว่าเขาเบื่อ...เบื่อคนดื้อเอาแต่ใจคนนี้จริงๆ ... “แล้ววันนี้ พี่วัตไปไหนมาบ้าง ไม่เห็นเล่าให้พิมฟังเลย” เปลี่ยนเรื่องทันควัน หวังว่าบรรยากาศจะดีขึ้น   ธนวัตเม้มปากสนิท นิ่งไปอึดใจใช้ความคิดอย่างหนักก่อนจะตอบออกมา “ไม่ได้ไปไหนไกล หาที่นั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอกพิม” ปากบอกไม่มีอะไรแต่ท่าทางช่างขัดตา ยิ่งดวงตาสีนิลหลุบต่ำ ไม่ยอมสบตาขณะพูดแสดงให้เห็นว่ามีเรื่องปิดบังเธออยู่ “คิดอะไรคะ บอกได้หรือเปล่า เผื่อพิมจะช่วยคิดอีกแรง สองหัวดีกว่าหัวเดียวนะ” หญิงสาวตะล่อมถามอย่างใคร่รู้ “อืม...เรื่องนี้ให้พี่คิดเองดีกว่า” ปฏิเสธความช่วยเหลืออย่างสุภาพ พิมพิศายิ่งอยากรู้มากไปกว่าเดิม แต่เมื่อเขาไม่อยากบอก ทำอย่างไรก็ไม่สามารถเปิดปากได้ จึงได้แต่พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มจืดเจื่อน วันนี้ราวกับเป็นวันแห่งความผิดหวังสำหรับพิมพิศาเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะทำอะไรดูไม่ถูกใจเขาเลยสักเรื่อง ทั้งๆ ที่แต่ก่อนไม่เคยเป็น ระหว่างกินข้าวเย็นชายหนุ่มเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ปล่อยใจให้ลอยออกไปไกลแสนไกล จนต้องเรียกให้สติกลับมาอยู่หลายครั้ง ขนาดคะนึงนิจยังสังเกตเห็นแอบกระซิบถามว่าธนวัตเครียดเรื่องงานมากไปหรือเปล่า “อย่าคิดมากจนนอนไม่หลับแล้วกันนะคะ พิมเป็นห่วง” สุดท้ายทำได้แค่ห่วงใยเท่านั้น คงมีเพียงเธอที่ใส่ใจ...สนใจ...ไม่ว่าจะเรื่องอะไรของผู้ชายคนนี้เพียงฝ่ายเดียว “จ้ะ ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนนะ” ริมฝีปากหนาส่งยิ้มละมุนมาให้ ปล่อยมือพิมพิศา หมุนตัวเดินไปทางประตู ก้าวเท้าอย่างเร็วจนหญิงสาวต้องบอกไล่หลังเสียงดัง ไม่เข้าใจกับท่าทางรีบร้อนของเขา “ขับรถดีๆ นะคะ” ชายหนุ่มหันมาพยักหน้าให้ก่อนเปิดประตูรั้ว เดินขึ้นรถซึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน สตาร์ทเครื่องลดกระจกลงโบกมือให้อย่างที่เคยทำก่อนจะขับรถจากไป ปล่อยให้คนรักมองตามหลังรถตาละห้อย ยกมือข้างที่ชายหนุ่มกุมไว้เมื่อครู่ขึ้นมอง มือที่ธนวัตคอยประคองตลอดเวลาเจ็ดปี ...เพียงแค่เขาปล่อยมือ หัวใจก็สั่นสะท้านหล่นวูบจนน่าใจหาย... ความกลัวที่ไม่เคยสัมผัสตั้งแต่พบเขาวันแรก วันนี้เธอได้เจอะเจอกับมันโดยไม่รู้ตัว ทำไมถึงรู้สึกกลัว... หรือเพราะแววตา...เพราะการกระทำ...หรือเพราะท่าทางที่ดูเหมือนมีอะไรปิดบังจนถึงกับคิดหนัก การกีดกันไม่ให้เธอรับรู้อย่างนั้นหรือ หรือเพราะวันนี้เขามองข้ามความตั้งใจของเธอไป...มองไม่เห็นความสำคัญในสิ่งที่มอบให้ ...บางทีเธออาจจะสนใจเขาเพียงฝ่ายเดียว อาจจะมากเกินไปจนเขารำคาญ... จะรู้ไหมว่า เพราะรักคำเดียวทำให้เธอทำอย่างนี้ เขาจะเข้าใจมันหรือเปล่า หรือว่าไม่ได้สนใจมันอีกแล้ว... “เฮ้อ!” พิมพิศาถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน จับจ้องโทรศัพท์ในมือพลางขมวดคิ้วไปอย่างคนใช้ความคิดอย่างหนัก ตัดสินใจไม่ได้เสียทีว่าจะโทรศัพท์ไปหาธนวัตดีหรือเปล่า ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมานั่งคิดมากด้วย แต่ก่อนอยากคุยกับเขาเมื่อไรก็กดโทรหาทันที แต่หลังจากวันเกิดของธนวัต มันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมเข้ามาทีละน้อยๆ จนตอนนี้เกิดอาการแพร่กระจายไปทั้งห้วงคำนึงจนกลายเป็นเรื้อรังยากเกินเยียวยา จากคนไม่เคยคิดมาก ไม่เคยเกรงใจถึงขนาดคิดว่าโทรศัพท์ไปตอนนี้เขาจะสะดวกคุยไหม เพราะเธอก็ไม่ได้กวนบ่อยๆ เพียงแค่วันละหนสองหนแล้วแต่โอกาสอำนวย ถ้าเขาบอกกำลังยุ่งอยู่ก็ไม่กล้ากวน วางสายโดยไม่คิดอะไรมาก แต่มีอยู่หนึ่งอย่างที่ต้องทำเป็นประจำคือการเตือนให้ธนวัตกินข้าวให้ตรงเวลา เนื่องจากโรคประจำตัวของเขาคือโรคกระเพาะอาหาร มันเกิดจากนิสัยละเลยมื้ออาหารมานานแสนนานจนเกิดผลต่อร่างกาย เรื่องนี้กลายเป็นกิจวัตรของพิมพิศาไปแล้วเรียบร้อย แต่ตอนนี้มันกำลังทำให้เธอหนักใจ คิดไม่ออกว่าจะทำทุกอย่างเหมือนปกติดีหรือเปล่า จะไม่คิดอะไรสักนิดถ้าธนวัตไม่เกิดอาการยุ่งวุ่นวายในชีวิตอย่างตอนนี้ สองอาทิตย์มาแล้วที่ไม่ได้พบหน้า...ได้ยินแต่เสียงผ่านสายโทรศัพท์วันละไม่ถึงห้านาที ด้วยเหตุผลที่ว่า...งานยุ่ง...ติดธุระ...หรือไม่ก็ติดประชุม...ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งตอกย้ำในความกลัว ‘พี่อยากอยู่คนเดียว’ ประโยคนี้ยังคงหลอกหลอนหญิงสาวทั้งยามหลับและยามตื่น หรือเธอต้องทำใจยอมรับมัน แค่คิดน้ำตาก็แทบร่วง อีกไม่กี่วันจะครบรอบปีที่เจ็ดในการคบกัน ยังคิดเลยว่าจะเตือนเขาดีหรือเปล่า อย่างธนวัตไม่มีทางจำได้อยู่แล้ว หรือจะปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ ไม่เรียกร้อง...ไม่ต้องการอะไร กลัวว่าอาถรรพณ์ปีที่เจ็ด...จะทำให้เธอกับเขาห่างกันชั่วชีวิต ถ้ายังรู้สึกอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ รับรองได้ว่าอาถรรพณ์ได้เกิดขึ้นจริงแน่นอน พร้อมกับหัวใจอันแสนบอบช้ำของตัวเอง! “ไม่คิดๆ ๆ อย่าคิดมากสิยายพิม” เขกหัวตัวเองเบาๆ ให้อะไรในสมองมันหลุดๆ ออกไปบ้าง จะได้ไม่ต้องแบกมันให้หนักอึ้งจนล้าไปทั้งกายและใจ พิมพิศาสูดอากาศเข้าปอดเรียกกำลังใจให้ตัวเอง พ่นลมหายใจหนักออกมาหนึ่งครั้งก่อนจะรัวนิ้วพิมพ์ข้อความสั้นแทนการโทรศัพท์หา การอ่านคงไม่ทำให้เสียเวลามากนักหรอก ‘พี่วัตอย่าลืมกินข้าวกลางวันนะ วันอาทิตย์หน้าเป็นวันครบรอบที่เราคบกันมาเจ็ดปีแล้วนะคะ ส่งข้อความมาเตือน คิดว่าคนมีความจำเป็นปลาทองอย่างพี่วัตต้องลืมแน่ๆ เลย คิดถึงนะคะ’ อ่านทวนซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบจนแน่ใจว่าใจความถูกต้องดั่งที่ต้องการจึงกดส่ง อยากจะหัวเราะเสียงดังให้ตัวเอง ไม่นึกเลยว่าต้องมานั่งลุ้นว่าเขาจะตอบว่าอย่างไร ราวกับเด็กสาวแรกรุ่นริจีบชายหนุ่มยังไงยังงั้น เสียงสัญญาณสั้นๆ พร้อมแรงสั่นสะเทือนเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามาใหม่ทำให้พิมพิศารีบกดเช็คข้อความจ้องมันราวกับไม่เคยเห็นข้อความประหลาดๆ จากคนรัก ‘รับทราบครับ’ สั้นๆ แต่ได้ใจความ ว่าแต่รับทราบข้อไหนพิมพ์ไปตั้งเยอะ อยากจะโทรกลับไปหา แต่คงได้รับคำพูดเหมือนข้อความบนหน้าจอกลับมา แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร หญิงสาวเอนตัวลงบนผนักเก้าอี้อย่างเซ็งๆ วางโทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน ผินหน้าไปทางกรอบรูปใสที่มีรูปคู่ระหว่างเขาและเธอวางประดับอยู่ มองแล้วยิ่งคิดถึง...คิดถึงทั้งๆ ที่ไม่มีใครห่างไกลกันเลย อยากจะเจอหน้าขรึมๆ อยากได้ยินเสียงทุ้มนุ่มทว่าใจไม่กล้าพอ อยากวุ่นวายให้น้อยลง เพื่อให้เขาได้อยู่คนเดียวอย่างใจต้องการ...กลายเป็นว่าอยู่ห่างไกลมากขึ้น ...สักวันเขาอาจจะอยู่ไกลจนเกินเอื้อม... “เราอยู่ห่างกันสักพักดีกว่าไหมพิม” คำถามจากปากหนาช่างกรีดเนื้อหัวใจคนฟังให้เจ็บแสนสาหัส ราวกับโลกถล่มทลาย ทุกอย่างพังครืนลงในพริบตา “อะไรนะคะ” หน้านวลซีดขาวจนไร้สีเลือด มื้อไม้เย็นเฉียบ...อะไรไม่ร้ายเท่าน้ำในตาเริ่มไหลรินออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ “พี่ว่าเราอยู่ห่างกันสักพักดีกว่า ห่างกันเผื่อทบทวนความรู้สึกของกันและกันว่ายังรักกันหรือเปล่า” ธนวัตบอกหน้าเครียด พิมพิศาจ้องลึกไปในดวงตาสีดำสนิท...ไม่มีความห่วงใย...ไม่มีความอ่อนหวานเหมือนในวันวาน...หัวใจราวระบมจนไม่สามารถทนได้ น้ำตาเริ่มไหลลงบนแก้มเนียน มือทั้งสองข้างคว้ามือใหญ่มากอบกุมไว้ “พี่วัต พิมทำอะไรผิด ทำไมต้องห่างกัน พี่วัตรำคาญพิมหรือคะ” น้ำเสียงเบาหวิว...สั่นเครือ...ละล่ำละลักถาม “พี่ผิดเอง ผิดที่ไม่เห็นค่าความห่วงของพิม จนรู้สึกเฉยชา พี่เลยอยากอยู่ห่างๆ เพื่ออยู่กับตัวเองเพื่อคิดเรื่องของเรา...นะพิม...เราห่างกันสักพัก” ชายหนุ่มปลดมือบางออกอย่างไม่ใยดี ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ไม่สนใจเสียงเรียกของคนหัวใจสลาย “พี่วัต ฮือ...ฮือ...” พิมพิศาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย สะอื้นหนักจนคนในร้านอาหารที่เดินผ่านมาหันมามองอย่างสนใจ ธนวัตตัดสินใจเดินออกไป ทิ้งให้เธออยู่เพียงคนเดียว ห่างออกไปเรื่อยๆ พิมพิศาลุกขึ้นหวังว่าจะเดินตาม ...เขาจะจากไปโดยไม่ฟังคำพูดของเธออย่างนี้ไม่ได้... “พี่วัต พี่วัต” ตะโกนเรียกเสียงลั่น พร้อมกับน้ำตานองหน้า จากเดินแปรเปลี่ยนเป็นการวิ่ง แต่ยิ่งก้าวเขายิ่งอยู่ห่างไปเรื่อยๆ แผ่นหลังกว้างที่เคยอบอุ่นอยู่ไกลออกไป น้ำตาแห่งความเจ็บปวดรวดร้าวไหลออกมาไม่ขาดสาย สะอื้นฮักราวจะขาดใจ “พี่วัตใจร้าย” ....ต่อไปเธอต้องอยู่อ้างว้าง...เดียวดาย...ด้วยความรู้สึกหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ.... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 27 พ.ย. 49 21:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงกรีดร้องของวัตถุเครื่องเล็กบนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงปลุกให้ร่างสมส่วนบนเตียงสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจด้วยใบหน้าเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตา...ไหล่บางยังสั่นตามแรงสะอื้น...ลมหายใจติดขัดจนต้องสูดจมูกดึงอากาศเข้าร่างกาย กลอกตารอบตัวอย่างงงๆ ก่อนความทรงจำจะแล่นเข้าสู่สมองครบถ้วน ...ฝัน!...เป็นความฝันที่เหมือนจริง จนใจเธอจะขาด... ในฝันธนวัตมาขอให้อยู่ห่างกันช่วงระยะเวลาหนึ่ง เพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอร้องไห้มากมายขนาดนี้ ...อ่อนแอ...อ่อนแอเกินไปแล้วพิมพิศา... มือบางลูบหน้าลูบตาเช็ดน้ำตาลวกๆ แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ เมื่อหยดน้ำตายังร่วงเผาะๆ สุดท้ายต้องปล่อยให้ตัวเองร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้น อาการคิดมากทำให้เธอเก็บไปฝัน...เป็นฝันร้ายที่น่ากลัวมากๆ เสียงโทรศัพท์เงียบไป ก่อนจะดังขึ้นอีกสองสามครั้งอย่างไม่ยอมเเพ้ เรียกร้องให้เจ้าของซึ่งกำลังร้องไห้ระบายสิ่งอัดอั้นภายในหันมาสนใจ ยกแขนเสื้อนอนเช็ดหน้าเช็ดตาราวกับเด็กๆ แล้วตัวก็ต้องแข็งทื่อเมื่อคว้าต้นกำเนิดเสียงมาไว้ในมือ เห็นชื่อบนจอเป็นชื่อของคนใจร้ายในฝันเมื่อครู่ ใจหนึ่งอยากได้ยินเสียงเขา แต่อีกใจนึงก็กลัว...กลัวว่าความฝันจะกลายเป็นความจริง คิดนานจนโทรศัพท์หยุดร้อง แต่คนโทรยังไม่ละความพยายาม สั่งให้มันร้องอีกครั้ง พิมพิศาหวั่นใจหนักกว่าเดิม คงเป็นเรื่องสำคัญธนวัตถึงได้กระหน่ำโทรขนาดนี้ ตัดสินใจว่าต้องยอมรับความจริงที่จะเกิดขึ้น ใช้นิ้วสั่นๆ กดปุ่มรับสาย ยกมันขึ้นแนบหูด้วยอารมณ์ไม่ปกตินัก “ฮัลโหล” ขานรับเสียงเบาหวิว “พิมเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเพิ่งรับโทรศัพท์” ปลายสายถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย “เอ่อ...พิม เพิ่งตื่นค่ะ” ปดออกไปให้แนบเนียนมากที่สุด...เรื่องอะไรจะบอกว่าฝันร้าย ไม่อยากให้เขารู้สักนิดว่าฝันอะไร “พี่วัตมีอะไรหรือเปล่าคะ” “อืม...เดี๋ยวนี้ต้องมีอะไรด้วยหรือ ถึงจะโทรมาได้” ต่อว่าอย่างไม่จริงจังนะ แต่ ’คนฝันร้าย’ เหมาว่าเขาตำหนิเธอ หน้าม่อยลงเรื่อยๆ ใบหน้าไร้สีเลือดจนน่าสงสาร “ก็ถามดู เห็นช่วงนี้พี่วัตยุ่งๆ เลยไม่แน่ใจว่ามีอะไรหรือเปล่า” แอบตัดพ้อกล้าๆ กลัวๆ เพิ่งฝันว่าเขาบอกเลิกแท้ๆ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ “มีสิ วันนี้ว่างหรือเปล่า ออกไปข้างนอกกับพี่หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ธนวัตเข้าเรื่องจนคนฟังไม่ทันตั้งตัว ภาพฝันไหลเวียนกลับเข้ามาในมโนสำนึก มือไม้อ่อนแรงจนแทบจะปล่อยโทรศัพท์ในมือให้ร่วงหล่น หรือว่าความฝันจะกลายเป็นความจริง ...ไม่นะ!... พิมพิศาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาที่เพิ่งหยุดไปเริ่มหลั่งรินออกมาอีกครั้ง “ว่ายังไงพิม ทำไมเงียบไป” “ถ้าพิมบอกว่าไม่ว่างล่ะคะ” ใช้ความพยายามสุดความสามารถบังคับไม่ให้เสียงสั่นเครือ แต่ปลายสายยังจับได้ แต่เรื่องธุระสำคัญกว่า แข็งใจทำเป็นไม่สนใจ “พี่ว่าวันนี้พิมว่างกว่าวันไหนๆ เลยล่ะ อย่ามาโกหกพี่เลย อีกครึ่งชั่วโมงพี่จะไปรับที่บ้านนะ...แล้วเจอกัน” ธนวัตตัดสายการสนทนาเมื่อพูดจบ อาการเร่งรีบของเขาทำให้พิมพิศาหวาดหวั่นยิ่งกว่าเดิม มือเกร็งแน่น ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอีกครั้งจนพอใจ ก่อนจะพบหน้าคนรักซึ่งอาจจะเปลี่ยนเป็น...คนเคยรัก...ในไม่ช้า ลองรวบรัดตัดความเหมารวมว่าเธอว่าง ไม่มีธุระอะไร หรือจับไต๋ว่าเธอโกหกได้ แสดงว่าเรื่องนั้นสำคัญมาก...มากพอที่ทำให้คนแพ้น้ำตาอย่างธนวัต แสร้งไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังจะเสียน้ำตา ทั้งๆ ที่ปกติเขาจับได้ทุกครั้งเป็นเดือดเป็นร้อนจนต้องคาดคั้นถึงสาเหตุเสมอ ...บางทีเธออาจต้องทำใจยอมรับมันให้ได้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ... บรรยากาศในรถยนต์ของธนวัตเงียบสนิท ต่างคนตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง พิมพิศาก้มหน้าก้มตามองมือที่กุมเอาไว้บนหน้าตักราวกับมีอะไรน่าสนใจเสียเหลือเกิน พยายามซ่อนความกังวลไม่ให้คนข้างกายรับรู้ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือไม้เย็นเฉียบ ไม่รู้เพราะความเย็นของเครื่องปรับอากาศหรือเพราะความหนาวเหน็บกำลังก่อตัวอยู่ภายในกันแน่ ส่วนคนทำหน้าที่ขับรถ จ้องไปยังเส้นทางตรงหน้าอย่างแน่วแน่ ปรายตาไปทางร่างสมส่วนเป็นระยะๆ มือทั้งสองกำพวงมาลัยแน่น คิ้วขมวดเข้าหากัน ปิดปากสนิท ไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดลอดให้คนร่วมทางได้ยินบ้างเลยสักนิด ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร ธนวัตขับรถไปทางไหน จุดหมายอยู่แห่งใด พิมพิศาไม่คิดถามอะไรทั้งสิ้น ในใจไม่อยากจะให้ถึงปลายทาง กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นตามที่คิด แค่ท่าทางของเขาก็ทำให้ใจฝ่อแฟ่บพออยู่แล้ว สุดท้ายคนที่เคยมีความอดทนสูงเบรกรถอย่างหนักเมื่อถึงจุดหมายปลายทาง เอี้ยวตัวมาทางหญิงสาวรวดเร็ว ราวกับรอเวลานี้มานาน “พิมเป็นอะไร ทำไมถึงเงียบมาตลอดทาง” คำถามแรกของจากปากหนาสีสด เสียงทุ้มติดแววคาดคั้น ดวงตาจ้องดวงหน้าซีดขาวเขม็ง บังคับให้เธอพูดออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น “พิมไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ” ตอบเสียงแผ่ว ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณีแม้แต่น้อย อีกฝ่ายเริ่มนั่งไม่ติดที่ ตั้งแต่รับหญิงสาวมาจากบ้าน เธอทักทายเพียงไม่กี่คำก่อนจะนั่งใจลอยไปไหนต่อไหน ไม่ชวนคุย...ไม่สนใจราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ พอได้ยินคำตอบของคนเคยพูดเก่งทำเอาคนนิ่งเฉยอยู่เสมอเกิดอาการปั่นป่วนอย่างไม่เคยเป็น “แต่พี่มีเรื่องจะพูดกับพิม เงยหน้าขึ้นมามองพี่หน่อยสิ” เริ่มเข้าเรื่องที่เตรียมมานานหลายวัน พิมพิศาปฏิเสธด้วยการนั่งนิ่ง มีเพียงอาการสะดุ้งเล็กน้อยแสดงให้เห็น จนธนวัตต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เอียงคอเพื่อหวังจะสำรวจว่าหญิงสาวเป็นอะไร “พิม” กดเสียงต่ำๆ เรียกชื่อเป็นการเตือน ว่าให้ทำตามคำบอก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือไหล่บางเริ่มสั่นไหวทีละน้อยๆ ตามด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ ที่เจ้าตัวพยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้ แต่มันไม่ได้รอดพ้นการได้ยินของธนวัต ธนวัตตกใจกับอาการของพิมพิศา ละล้าละลังว่าจะเอามือวางบนไหล่ของเธอดีหรือเปล่าหรือรั้งร่างเข้ามากอดปลอบ เอนตัวหมายจะมองหน้าเนียนชัดๆ เห็นหยดน้ำตาร่วงแหมะๆ ลงบนมือเล็กที่กุมไว้บนตัก ใจมันหวิวๆ ชอบกล...ให้ตายเถอะ เห็นน้ำตาของเธอทีไรเขาทำอะไรไม่ถูกทุกที สุดท้ายตัดสินใจแตะไหล่พิมพิศาอย่างนุ่มนวล “พิมเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ” ธนวัตถามเสียงนุ่ม “บอกพี่ว่าใครทำอะไรให้เสียใจ” ขนาดเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้ว พิมพิศาก็ยังทำใจไม่ได้ พอได้ยินประโยคเหมือนต้องการพูดคุยด้วย ความกลัวทั้งหมดวิ่งมาจุกอกลำคอตีบตัน ไม่สามารถกลั้นเก็บไว้จนต้องปลดปล่อยออกมากับน้ำตา มีคำพูดหลายคำอยากจะบอกแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน จึงได้แต่ปิดปากเงียบ ธนวัตเลื่อนมือไปลูบศีรษะทุยสวยเป็นการปลอบโยน คิ้วขมวดจนแทบจะชิดกันเมื่อหาสาเหตุแห่งอาการเสียใจของพิมพิศาไม่ได้ แล้วความอดทนทั้งหมดก็พังทลายเมื่อคนรักปล่อยโฮออกมาราวกับจะขาดใจ ชายหนุ่มหน้าเสีย...ใจหล่นวูบ...รีบคว้าร่างสมส่วนเข้ามากอดไว้แนบอก ลูบหัวลูบไหล่หวังจะบรรเทาความโศกเศร้าของเธอ หยดน้ำตาซึมลงเนื้อผ้าบริเวณอก กดให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น เห็นเธอเสียใจมากเท่าใด เขายิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น “ไม่ร้องนะพิม โอ๋ๆ ๆ” เสียงทุ้มโอ๋ราวกับเธอเป็นเด็กน้อย โยกตัวเบาๆ หมายจะกล่อมให้พิมพิศาคลายเศร้า คนในอ้อมกอดยกมือโอบร่างหนาไว้แน่น กลัวว่าเขาจะหลุดลอยออกไปไกลจนไม่สามารถคว้าได้ พิมพิศาร้องไห้ออกมาเต็มที่ สักพักจึงสงบลง แรงสะอื้นลดลงจนหายไป เหลือเพียงหยาดน้ำอุ่นไหลออกจากหัวตา ธนวัตกดคางสากๆ ลงบนกลุ่มผมนุ่ม หลับตาลงเพื่อระงับอาการสั่นสะเทือนของร่างกายที่มาพร้อมกับน้ำตาของผู้หญิงในอ้อมแขน เวลาเดินผ่านอย่างเชื่องช้าพร้อมกับความรู้สึกสับสน จนกลายเป็นอัดอั้น ...ต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นอะไร... “พิม” ชายหนุ่มเรียกชื่ออีกครั้ง คลายอ้อมกอดลงเพื่อมองหน้าพิมพิศาให้ชัดๆ วางมือบนไหล่ทั้งสองข้างบังคับไม่ให้เธอหันหน้าหนีไปไหน ตอนนี้ทั้งจมูกทั้งตาของหญิงสาวแดงจนน่าสงสาร กระตุ้นให้เขาต้องค้นความจริงแม้ต้องบังคับขู่เข็ญกันก็ตาม “พิมเป็นอะไร บอกพี่มา” “พิมกลัว” พิมพิศาสูดจมูกก่อนตอบเสียงแผ่วเบา ลังเลที่จะเงยหน้าสบตาชายหนุ่ม จนมือหนาต้องเลื่อนมาแตะปลายคางมนบังคับให้จ้องมองเขา “พิมกลัวอะไร” ถามอย่างใจเย็นทั้งที่ในอกมันแทบระเบิดอยู่แล้ว ไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้ผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองอย่างพิมพิศากลัวถึงขนาดร้องห่มร้องไห้เสียยกใหญ่ “กลัว...” แววตาถูกบดบังด้วยม่านน้ำวูบไหว กล้าๆ กลัวๆ ในการพูดต่อ แต่ดวงตาเข้มมองอย่างคาดคั้น จนต้องยอมเผยออกมา “กลัวว่าพี่วัตจะบอกว่าให้พิมอยู่ห่างๆ พี่วัต กลัวว่าพี่วัตจะอยากอยู่คนเดียวโดยไม่มีพิม...กลัวว่าพี่วัตจะขอเลิกกับพิม” เมื่อเริ่มต้นออกมาได้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไหลพรั่งพรูออกมาหมดสิ้น คำพูดของพิมพิศาสร้างความตกตะลึงให้ชายหนุ่มจนตาเบิกโพลงอย่างตกใจ “อย่าบอกนะว่าที่พิมร้องไห้เป็นเพราะพี่” ถามย้ำเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้หูฝาดไป หญิงสาวพยักหน้ารับ มีอยู่คนเดียวในโลกที่สามารถทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาออกมาได้ “ทำไมพิมคิดแบบนั้นล่ะ พี่จะไปทำอย่างนั้นกับพิมได้ยังไง ให้พิมออกไปจากชีวิตพี่เท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ” ปลายประโยคซ่อนความอ่อนแอเอาไว้...ไม่รู้เลยหรือไงว่าชีวิตเขาขาดเธอไม่ได้ “ก็ที่ผ่านมาพี่วัตไม่สนใจพิมเลย ทำอะไรก็ไม่ถูกใจ อย่างตอนวันเกิดพี่วัต พิมตั้งใจทำเค้ก ตั้งใจทำของขวัญให้แต่พี่วัตไม่เห็นจะดีใจ ไม่สนใจมันด้วยซ้ำ แถมยังบอกว่าคราวหน้าไม่ต้องทำ แล้วพี่วัตมาหาพิมก็เพราะแคทบอกให้มา ขนาดพิมอ้อนวอนแทบตายพี่วัตบอกว่าอยากอยู่คนเดียว พิมเลยกลัวว่าต่อไปพี่วัตจะอยากอยู่คนเดียวโดยไม่มีพิม” พูดไปน้ำตาก็ร่วงรินลงมาอีกรอบ นัยน์ตาที่จ้องมองมีแต่ความเจ็บปวด...น้อยใจ...ตัดพ้อ...จนคงมองใจอ่อนยวบปนร้อนรุ่ม ไม่รู้เลยว่าการกระทำเล็กๆ น้อยๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่ของคนอีกคนจนเก็บไปคิดมาก “แล้วเมื่อเช้าพิมก็ฝันร้าย ฝันว่าพี่วัตมาบอกให้เราอยู่ห่างกัน พอสะดุ้งตื่นพี่วัตก็โทรมา บอกว่ามีเรื่องจะคุย พิมเลยคิดว่า...” “คิดว่าพี่จะทำอย่างที่พิมฝัน โถ...พิม พี่ไม่ทำอะไรโง่ๆ อย่างนั้นแน่นอน” ธนวัตทนฟังต่อไปไม่ได้ รวบร่างของพิมพิศาเข้ามากอดอีกครั้ง คราวนี้รัดวงแขนแน่นใช้สัมผัสอุ่นๆ เรียกขวัญหญิงสาวให้กลับคืนมา รวมไปถึงของตัวเองด้วย แค่คิดว่าชีวิตนี้จะไม่มีคนชื่อพิมพิศาอยู่ข้างกายเขาแทบทนไม่ได้ “พี่ดีใจที่พิมทำทุกอย่างให้พี่ ที่พี่ไปเพราะแคทบอกว่าพิมมีอะไรให้พี่ ถ้าพิมบอกพี่คงรีบไปหาแน่ๆ รับรองได้เลย ขนาดตอนแคทบอกพี่ยังขับรถเร็วเหมือนติดจรวดเลยรู้ไหม” คิดถึงความเร็วในวันนั้นจากพัทยามากรุงเทพฯไม่ใช่น้อยๆ ไม่อยากบอกว่าตัวเองไปนั่งเล่นที่ไหนมา กลัวว่าเธอจะเป็นห่วง “เรื่องเค้กเรื่องของขวัญพี่ปลื้มใจมาก คืนนั้นพี่นอนหลับฝันดีมากเลยนะ บนหมอนที่พิมให้พี่มาด้วย แต่ก็ไม่อยากให้ลำบาก พี่เห็นขอบตาพิมพ์คล้ำเพราะต้องคอยฝึกทำเค้กตอนดึกๆ ทั้งๆ ที่งานที่ทำอยู่ก็หนักมากพอแล้ว เห็นนิ้วสวยๆ เป็นแผลเพราะต้องปักหมอนให้พี่ พี่เป็นห่วง...ห่วงมากจนไม่สนใจหรอกว่าวันนั้นเป็นวันอะไร เพียงแค่พิมยิ้มหวานๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่นั้นพี่ก็มีความสุขแล้ว” เขาเผยความในใจที่ซ่อนออกมาให้ฟัง ถ้ารู้ว่านิสัยปากหนักกับการวางฟอร์มมากเกินไปของตัวเองทำให้คนที่เขารักมากที่สุดถึงกับคิดมากจนเก็บไปฝันร้าย เขาพร้อมจะละทิ้งมันไปทันที “รู้ไหมว่าที่ผ่านมาหลายอาทิตย์ที่เราไม่ได้เจอกัน พี่คิดถึงพิมมากแค่ไหน แต่พี่มีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ จนบางทีไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของพิม คงเพราะนิสัยเสียๆ ของพี่ละมั้ง พอเห็นว่าพิมยังทำทุกอย่างเหมือนเดิม คอยเตือนให้พี่กินข้าว คอยโทรมาบอกราตรีสวัสดิ์ก่อนเข้านอน ทำให้พี่รู้สึกว่าไม่ขาด รู้สึกว่ามีพิมอยู่ใกล้ๆ พี่เสมอ แต่ลืมนึกไปว่าพิมก็ต้องการมันเหมือนกัน...พี่ขอโทษนะ” ธนวัตเอ่ยออกมาจากใจจริง แนบหน้าลงบนศีรษะของหญิงสาวที่นิ่งเงียบ กระชับวงแขนให้แน่นมากขึ้น ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของหัวใจไปให้ (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 27 พ.ย. 49 21:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “พี่รักพิมนะ รักมากกว่าวันแรก รักมากกว่าวันไหนๆ และมันจะมากขึ้นไปเรื่อยๆ จนหาอะไรมาวัดไม่ได้เลย” ก้มกระซิบลงข้างหูอย่างอ่อนหวาน คำว่า ‘รัก’ ที่ไม่ได้ยินมานานแสนนาน ทำลายความน้อยเนื้อต่ำใจไปหมดสิ้น เหลือเพียงความสุขประดับอยู่ในหัวใจ พิมพิศาซุกหน้าลงซ่อนความเขินอาย ถือโอกาสเช็ดน้ำตาด้วยเสื้อของเขา เรียกรอยยิ้มจางๆ จากเจ้าของได้อย่างดี “พิมก็เหมือนกันค่ะ” ตอบเสียงอู้อี้กลับมา ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง จากคนขี้แยกลายเป็นคนขี้อายในฉับพลัน “ทุกสิ่งทุกอย่างพิมทำให้พี่วัตด้วยความเต็มใจ ไม่ลำบากหรอกคะ พิมมีความสุขที่ได้ทำให้คนที่พิมรักนะคะ” “จ้ะ” ชายหนุ่มแตะริมฝีปากลงบนขมับสวยเป็นของรางวัลให้คนน่ารัก ก่อนปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระโดยยังกุมมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ “เอาละ พิมไม่เข้าใจพี่ผิดแล้วนะ” พิมพิศาจ้องตาแป๋ว พยักหน้าพลางแย้มยิ้มให้เป็นการยืนยัน ธนวัตส่ายหน้าขันๆ เมื่อเห็นแก้มปลั่งเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา จึงไล้นิ้วปัดหยาดน้ำใสออกอย่างทะนุถนอม “ว่าแต่พี่วัตมีเรื่องอะไรจะคุยกับพิมหรือคะ” พิมพิศาถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ถึงธุระของเขา จบประโยคของหญิงสาว ดวงตาสีนิลเปล่งประกายหวานละมุนออกมาชัดเจน จนอีกฝ่ายเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ยิ่งมือใหญ่กระชับแน่นมากขึ้นยิ่งทำให้ใจเต้นผิดจังหวะ ความรู้สึกช่างต่างจากเมื่อครู่ราวฟ้ากับดิน “ไม่น่าเชื่อว่าพิมจะลืมว่าวันนี้วันอะไร วันก่อนยังส่งข้อความมาเตือนพี่แท้ๆ” ธนวัตต่อว่าไม่จริงจังนัก พิมพิศาขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วต้องร้องอ๋อออกมา “จริงสิ วันนี้ครบรอบเจ็ดปีที่แล้วเราคบกัน” ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะลืม สงสัยมัวแต่กลุ้มใจจนไม่ได้สนใจอะไรมันมาก “ใช่ พี่เคยได้ยินเรื่องอาถรรพณ์ปีที่เจ็ด พี่เลยวางแผนจะทำลายมันสักหน่อย” ธนวัตยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย อีกฝ่ายไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องอาถรรพณ์ที่เธอกลัว สงสัยว่าเขาจะทำลายอาถรรพณ์อย่างไร เดาว่าคงคบต่อไปให้ผ่านปีนี้ให้ได้ “ทำลายมันยังไงคะ” ถามอย่างใคร่รู้ “พิมลองมองออกไปข้างนอกรถสิ บางทีอาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้น” พิมพิศาทำตาม ผินหน้าออกไปนอกกระจกรถ มองเห็นบ้านขนาดกลางบนพื้นที่ประมาณสองร้อยตารางวา ล้อมรอบด้วยรั้วไม้เตี้ย เผยให้เห็นภายในชัดเจน พื้นที่ว่างด้านหน้าถูกถมด้วยดินดำเตรียมสำหรับจัดแต่งสวน นอกนั้นยังไม่มีการตกแต่งอะไรมาก มีเพียงทางคอนกรีตที่ลาดไปยังส่วนของโรงรถ ราวกับว่าเพิ่งสร้างแล้วเก็บรายละเอียดเสร็จเมื่อไม่นาน “บ้านของใครคะ น่ารักจัง” ชื่นชมเสียงใส “บ้านของพี่เอง แต่ถ้าพิมตอบตกลงแต่งงานกับพี่ มันจะกลายเป็นบ้านของเรา” ...แต่งงาน...บ้านของเรา... คำสองคำทำให้พิมพิศาตวัดหน้ากลับมามองธนวัตอย่างตกตะลึง แล้วต้องชะงักเมื่อปลายจมูกเฉียดกับสันจมูกโด่งไปนิดเดียว ไม่รู้ว่าชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ยิ่งทำให้พิมพิศาหน้าแดงวาบ ยิ่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจบางเบาแต่อุ่นจัดยิ่งร้อนวูบไปทั่วร่าง ธนวัตยิ้มอย่างเอ็นดูที่ได้เห็นอาการอายของคนรัก “เข้าใจหรือยังว่าพี่จะทำลายอาถรรพณ์ยังไง ถ้ายังเดี๋ยวอธิบายยาวๆ ให้ฟัง” ทำราวกับเป็นการพรีเซ้นต์งานในห้องประชุมโดยมีพิมพิศาเป็นผู้ตัดสินผลงาน แต่น้ำเสียงทั้งนุ่มทั้งหวานละไมจับใจคนฟังเหลือเกิน “ก่อนหน้านี้ พี่อยากอยู่คนเดียวเพราะอยากคิดเรื่องของเรา ว่าถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะมีอะไรคืบหน้ามากไปกว่านี้ ยิ่งคิดพี่ก็ยิ่งรับรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพิมรักและเอาใจใส่พี่มากแค่ไหน จนพี่ขาดไม่ได้เวลาไม่มีพิมอยู่ใกล้ๆ เลยตัดสินใจจะจัดการบ้านหลังนี้ให้เรียบร้อยหลังจากที่สร้างมันมานาน จนช่วงหลังทำให้พี่ยุ่งพอสมควร นั่นยิ่งทำให้พี่รู้ว่าพอไม่เจอหน้าพิมใจมันลอยๆ ยังไงไม่รู้ แต่ก็ไม่กล้าโทรไปกวนเวลาของพิม จนพิมเข้าใจผิดไปกันใหญ่” เขาหัวเราะเบาๆ “พี่อยากให้พิมมาดูบ้านวันนี้ และถามพิมว่าพร้อมหรือเปล่าที่จะดูแลพี่ไปตลอดชีวิต ดูแลคนเฉยชา บางทีก็ขี้ลืมเป็นปลาทอง บางทีก็มาดเยอะไม่ได้เรื่อง แต่ก็รักพิมมากเหลือเกิน...พร้อมหรือเปล่าที่จะให้พี่ดูแล ปกป้องด้วยหัวใจทั้งหมดที่มีให้ ด้วยความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงที่ชื่อพิมพิศา ให้วันทุกวันเป็นวันพิเศษของความรักของเรา ให้พี่มีพิมอยู่ข้างกายทุกวัน...” ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนเอื้อนเอ่ยประโยคสำคัญ “แต่งงานกับพี่นะครับพิม” ธนวัตเอ่ยอย่างออดอ้อนปนเว้าวอนแต่แฝงไปด้วยความจริงจังในทุกคำที่เปล่งออกมา ถ้าเมื่อครู่เป็นน้ำตาแห่งความเสียใจ ตอนนี้น้ำตาที่กำลังเอ่อล้นนัยน์ตาจนหลั่งรินออกมาเป็นหยาดน้ำแห่งความยินดี ซาบซึ้งในถ้อยคำทุกคำ ประโยคทุกประโยคซึ่งเรียงร้อยมาจากก้นบึ้งของหัวใจอันหยาบกระด้างแต่มีเธอเสมอในนั้น ทั่วทุกอณูในร่างกายมีแต่ความอิ่มเอม หัวใจพองฟูเมื่อถูกเต็มตื้นไปด้วยความเบิกบานใจ ความสุขบินว่อนอยู่รอบกายสามารถจับต้องได้ด้วยความรู้สึกแห่งรัก ธนวัตมองอย่างรอคอย ใจเต้นตึกตัก จ้องลึกไปในดวงตาสีน้ำตาลสวย ส่งผ่านความรักทั้งหมดไปให้เป็นการยืนยันในคำพูดที่เปล่งออกไป “ตกลงค่ะ...พิมจะดูแลเอาใจใส่พี่วัตไปตลอดชีวิตด้วยความยินดีที่สุด” คำตอบมันเห็นชัดอยู่แล้ว เพียงแค่คิดว่าไม่มีเขาข้างกายเธอก็แทบทนไม่ได้ แล้วอย่างนี้จะปฏิเสธได้อย่างไร คำตอบจากน้ำเสียงสั่นเครือ สร้างความยินดีให้คนรอคอยเป็นอย่างมาก ริมฝีปากสีสดแย้มกว้าง ดวงตาทอประกายหวานละไม ความสุขไหลท่วมท้นไปทั่วหัวใจจนเจียนจะล้นออกมาข้างนอก เข้าใจวิธีทำลายอาถรรพณ์ปีที่เจ็ดของเขาแล้ว.... ธนวัตดึงมือของเธอขึ้นแตะหน้าอก เจ้าของมือสัมผัสถึงจังหวะการเต้นที่แรงจนน่ากลัว ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู รู้ได้เลยว่าเขาตื่นเต้นมากเพียงใด จึงแตะปากนุ่มลงบนริมฝีปากหนาเบาๆ เป็นการปลอบใจคนหัวใจใกล้จะวาย ก่อนผละออกมาอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย “สุขสันต์วันรักของเราค่ะ” ชายหนุ่มแสร้งส่งเสียงขัดใจเล็กน้อย ก่อนจะยกมุมปากอย่างมีเลศนัย เอื้อนเอ่ยประโยคเดียวกันออกมาระหว่างใช้จมูกชนจมูกของเธอแผ่วเบา “จ้ะ สุขสันต์วันรักของเรา” พูดจบไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัว เคลื่อนริมฝีปากทาบทับปากบางนุ่มอย่างรวดเร็ว ส่งความหวานฉ่ำผ่านสัมผัสอันแสนอบอุ่น อ่อนโยน แฝงไปด้วยความอุ่นซ่านที่แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของพิมพิศา หัวใจรู้สึกถึงความอ่อนหวานถูกถ่ายทอดมาให้อย่างตั้งใจด้วยหัวใจอีกดวง รุกเร้าแต่ไม่คุกคาม พิมพิศายอมรับจุมพิตอันแสนอ่อนหวานด้วยความเต็มใจ ไออุ่นจากร่างกายของชายหนุ่มช่วยทำให้เธอมั่นใจว่าทุกอย่างไม่ใช่เพียงภาพฝัน ทุกอย่างเป็นความจริง...ความจริงอันแสนหวาน ต่อไปวันทุกวันจะมีเขาและเธอเคียงคู่กัน...วันธรรมดาที่มีกันและกันตลอดไป...                                                                 ++++++++++++++++++++++++++++++ ด้วยรักเเละผูกพัน (วันที่ฉันป่วย...ที่มีเธอ)   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4788762/W4788762.html ด้วยรักและใกล้ชิด (เห็นฉันบ้างไหม...ในสายตา) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4838736/W4838736.html ด้วยรักและห่วงใย (แค่มีเธอเคียงข้างใจ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4869408/W4869408.html ด้วยรักและคิดถึง (มีเธอเสมอในดวงใจ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4894263/W4894263.html มาเเล้วค่ะ คราวนี้ลงเรื่องสั้นเรียกลมหนาวให้กรุงเทพฯ เเต่ไม่รู้จะสำเร็จหรือเปล่า งือๆๆ จะธันวาเเล้วยังไม่มีความหนาวมาให้ชื่นใจเลย ว้าๆๆ ตอนนี้กำลังเอาเเน่เอานอนกับตัวเองไม่ได้เท่าไหร่ เพระอากาศช่างเเปรปรวน เขียนเรื่องนี้เพราะกำลังอยากหาคนมาใส่ใจอย่างนี้บ้าง อิจฉา ใกล้ปีใหม่เเล้ว ลองนั่งคิดกันดูค่ะว่า ปีที่ผ่านมาเราใส่ใจกับคนที่เรารักเเละรักเราหรือเปล่า ไม่ว่าจะใครก็ตาม เพราะรัก...จึงต้องการให้คนที่เรารักใส่ใจ ป.ล ขึ้นป้ายเตือนว่าเรื่องนี้ก็หวานอีกเช่นกัน ระวังมดกัดค่ะ อิอิ วันนี้คุณใส่ใจที่จะยิ้มให้คนใกล้ตัวหรือยังคะ ด้วยรักเเละใส่ใจ จากปุณณัตถ์ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 27 พ.ย. 49 21:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาปาดคนแรกเลย ลูกพี่ที่รัก อิอิ ยังคงความหวานเหมือนเดิมนะ ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉา...ฮึ่ย จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 27 พ.ย. 49 23:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ว...ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย...น้ำตาลท่วมจอ หวานจนเครื่องคอมจะพังแล้ว ช่วยด้วยจ้า... จากคุณ : Bralee - [ 27 พ.ย. 49 23:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แค่อ่านเรื่องนี้วันเดียว ชงกาแฟก็ไม่ต้องเติมน้ำตาลกันไปทั้งอาทิตย์แล้วค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 พ.ย. 49 00:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักอีกแล้ว ต่้อไป ตอน ด้วยรักและ...?ดีหนอ หวานล้นจอเลยจ้า... จากคุณ : keroobob - [ 28 พ.ย. 49 08:22:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กว่าจะลงเอยเล่นเอาเครียดเลยนะเนี่ย "อยากอยู่คนเดียว" น่ากลัวมั่กๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 28 พ.ย. 49 13:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 @_______________@ จากคุณ : กุ๊กไก่ (kaijunk) - [ 28 พ.ย. 49 14:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นิ้วเรียวยาวกดปุ่มรีโมทกระแทกกระทั้นตามแรงอารมณ์ของคนเป็นเจ้าของ >>> นึกว่าเป็นเพราะได้ฟังพล็อตเรื่องนิยายที่พี่ปุณจะได้เป็นนางเอกมาซะอีก อิอิ แต่คำว่าอยากอยู่คนเดียวนี่... น่ากลัวจริงๆเนอะ อยากคิดอยู่คนเดียว อยากอยู่เงียบๆคนเดียว เหมือนมันบอกว่า อยากมีชีวิตที่ไม่มีเธอ.... T^T จากคุณ : หนมจีน - [ 28 พ.ย. 49 16:22:20 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อิจฉาอีกแล้ววว ^___^ จากคุณ : nongwin - [ 28 พ.ย. 49 17:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวานปานบลูเบอรี่ชีสเค้กเลยครับ อิ่มอร่อยนุ่มละมุ่นอุ่นวาบๆ เลยจริงๆ (แต่กว่าจะถึงฉากหวาน เล่นเอาใจหายไปหลายรอบ เอิ๊ก) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 พ.ย. 49 19:51:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ฮือ ซึ้งจังเลยค่ะ (อ่านไปแอบปาดน้ำตาไปด้วยในตอนจบ) ดีจังเลยน้อ วิธีทำลายอาถรรพณ์ปีที่ 7 แบบนี้ จากคุณ : TSURUGI - [ 28 พ.ย. 49 21:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วละลายไปกับความรักของทั้งสองคนเลยค่ะ จากคุณ : รำแพนฝัน - [ 29 พ.ย. 49 16:44:51 A:172.27.12.112 X:unknown, 202.44.135.35 TicketID:132680 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 30 พ.ย. 49 09:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาให้กำลังใจนะคะ  โพสต์ซะหน่อยจะได้รู้ว่าอ่านอยู่ 555 จากคุณ : cefdinir - [ 30 พ.ย. 49 21:00:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พิมใจเย็นจริงๆ เลย เป็นเรา คงน้ำตาตกตั้งแต่ตอนวันเกิดแล้ว จากคุณ : scottie - [ 1 ธ.ค. 49 12:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อาถรรพ์ปีที่7 ก็ถูกทำลายซะ หุๆๆๆๆ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 1 ธ.ค. 49 21:46:57 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เฮ่อลุ้นจนเหนื่อยเลย...อิอิ..แต่วิธีทำลายอาถรรพ์7ปีนี่น่าสนนะเนี่ย..อิอิ จากคุณ : pomb_pomb - [ 2 ธ.ค. 49 12:37:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^_______^ โอ๊ย!!! ยิ้มแก้มแทบฉีก... จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 3 ธ.ค. 49 23:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22  YUI_MUNMOO   - ปาดด้วยความรักหรือเปล่า จ้า พี่ก็เเอบอิจฉาตัวละครตัวเองอยู่เนี่ย Bralee   - เดี๋ยวส่งเเผนกทำลายน้ำตาลไปให้ค่ะ เป็นหน่วยที่เพิ่งตั้งเมื่อกี้นี่เอง  ปิยะรักษ์  - ดี จะได้ไม่อ้วน กินเเบบไม่มีน้ำตาล ดีเเล้วนะ  keroobob   - ให้ทายค่ะว่าด้วยรักเเละอะไร เสนอความคิดเห็นมาได้เลยค่ะ  :::อาราเร่:::   - เป็นคำสั้นเเต่เล่นเอาคนฟังใจ หายวูบ  กุ๊กไก่ (kaijunk)   - หวัดดีจ้า เเฮปปี้เบริ์เดย์ย้อน หลังนะจ๊ะ  หนมจีน - 555ทำไมรู้ล่ะหนมจีน คำว่าอยากอยู่ คนเดียวมันน่ากลัว คงฟังคงใจร่วงอะ  เศร้า กระซิกๆๆ  nongwin  - ให้อิจฉากันต่อไปเรื่อยๆค่ะ อิอิ  คุณพีทคุง (พิธันดร)   - ดีใจจังเลยคุณพีทเข้า มาทักทาย ยิ้มเเก้มปริเลยค่ะ คอมเม้นซะเห็นภาพเลย อิอิ  TSURUGI   - โอ้ มีน้ำตาร่วง ต้องช่วยซับเป็นการ ด่วน  รำแพนฝัน - ละลายด้วยความยินดีใช่ไหมคะ Bangkokian  - ^___^  cefdinir   - ขอบคุณค่ะ มาโพสบ่อยๆก็ได้นะคะ คนเขียนชอบมาก อิอิ  scottie  - เหมือนกันเลยค่ะ เเอบบอกว่า เหตุการณ์ตอนวันเกิดมีเกิดขึ้นจริงๆนะ เเต่ไม่บอกว่าเกิด กับใคร เเต่ไม่ใช่ปุณเเน่ ยืมเขามาอีกที  รียา-อารียา   - ทำลายเเบบน่ารักซะด้วย อิอิ  pomb_pomb  - คนเขียนก็ลุ้นจนเหนื่อยเหมือน กัน เเหะๆ  แมวเหมียวสีขาว  - สงสัยต้องตั้งหน่วยเย็นเเก้ม อีกหน่วยซะเเล้ว เดี๋ยวเเก้มฉีกกันไปใหญ่ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 7 ธ.ค. 49 00:57:04 ]