ความคิดเห็นที่ 1 ผมมักจะคุยเล่นกันเด็กน้อยอยู่บ่อยๆ เขาไม่ตอบผมหรอก เขายังพูดไม่ได้เลย “เหมียวๆๆ คิดถึงแม่มั้ยเนี่ย นายน่ะ”ผมพูดกับเด็กน้อยอย่างเป็นกันเอง ขณะที่แม่ผมมักจะพูดภาษาเด็กทารกกับเหมียว เหมียวพอจะรับรู้อะไรได้แล้ว และผมก็เห็นท่าทางว่าเขาไม่ชอบนักที่แม่ผมทำกับเขาเหมือนว่าเขาเป็นเด็ก “จะไปคิดถึงได้ไงเนอะ ก็แม่เหมียวยังไม่เคยมาหาเลยนี่นา เขาน่าจะมาหาเหมียวทุกวันเสาร์อาทิตย์นา จะได้มาดูแลเหมียวได้ไง แต่น่าเสียดายดันติดเรียนพิเศษ”เด็กน้อยทำท่ารับฟัง คงเข้าใจที่ผมพูดแล้วมั้งเนี่ย “จะขาดเรียนพิเศษก็ไม่ได้ด้วย เพราะพ่อแม่ดันไปส่งถึงที่ แถมรอรับกลับเลยอีก”ผมถอดหายใจขณะที่เด็กน้อยทำท่ามึนงง และแล้วเวลาก็ผ่านเลยมาถึงหนึ่งปีเต็ม ผมอยู่ม.หกแล้วกำลังเตรียมสอบเอ็นทราน แต่ก็เรื่อยๆไม่ได้จริงจังมากนัก เหมียวพอจะรับรู้อะไรได้มากขึ้น เริ่มออกเสียงได้และเกือบจะเดินได้แล้ว ผมกำลังลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหร่เหมียวถึงจะเดินได้ แต่วันหนึ่ง ขณะเดินกลับบ้านข้ามผ่านสะพานแมว ปุกปิกมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง เธอมาคนเดียวอยู่ไกลจากผมพอสมควร ผมแอบเดินรัดเลาะไปตามข้างสะพานไม่ให้เธอเห็น ผมแอบสะกดรอยตามเธอไป ปุกปิกมาทำอะไรที่นี่อีกละ ถ้ากลับบ้านช้าพ่อแม่จะสงสัยเป็นข้ออ้างของเธอมาโดยตลอด ว่าง่ายๆตั้งแต่เหมียวเกิดมาเธอยังไม่เคยพบเขาเลยสักครั้ง   ผมสะกดรอยตามเธอมาจนถึงที่บ้านผม เธอจะทำอะไรกันเนี่ย ผมตัดสินใจเข้าไปหาเธอทันที “มาหาเหมียวเหรอ”เราได้คุยโทรศัพน์กันบ้าง ผมเล่าเรื่องเกี่ยวกับลูกของเธอให้ฟังบ่อยๆ “อืม วันนี่อยากจะขอพาไปหน่อนน่ะ” “พาไปไหนเหรอ เอา เข้ามาก่อนสิ”ผมเดินนำเธอเข้าไปก่อน เธอไม่บอกว่าจะไปที่ไหน แต่ผมก็ยินยอมโดยดี ผมสอนวิธีอุ้มเด็กให้กับปุกปิก เห็นเธออุ้มด้วยท่าทางเก้ๆกังๆแล้ว รู้สึกเป็นห่วงเหมียวขึ้นมานิดหน่อย “ฉันอุ้มไปด้วยเอาไหม”ผมถาม “อย่าเลย”เธอปฏิเสธ แล้วเธอก็อุ้มเหมียวออกไป ท่าทีเธอดูรีบร้อนผิดปกติ ผมตัดสินใจแอบสะกดลอยตามเธอไปอีกครั้ง ระหว่างทางก็นึกสงสัย ทำไมเธอถึงไม่ให้เราไปด้วย แล้วทำไมถึงไม่โทรมาบอกก่อนว่าจะพาตัวเหมียวไป เหมียวไม่ได้ร้องงอแงแต่อย่างใด ผมรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก เหมียวไม่ร้องไหงอแงเวลาออกมานอกบ้าน หลังจากนี่ผมน่าจะพาเขาไปเที่ยวที่อื่นบ้าง อดอู้อยู่แต่ในบ้านคงเบื่อตายเลย เธอเดินตรงไปยืนที่ป้ายรถเมย์ เธอยืนไกล้กับขอบถนนมาก ควันและไอเสียจากรถฟุ้งกระจายอยู่ทั้วบริเวณ เธอเดินขึ้นรถเมย์จนได้ ผมโบกแท็กซี่คันหลังขึ้นทันที ผมบอกให้คนขับตามรถเมย์คันที่อยู่ข้างหน้า จนในที่สุดเธอมาลงยังป้ายรถเมย์ที่ไม่ค่อยมีผู้คนสักเท่าไหร่ ผมบอกให้แท็กซี่เลี้ยวเข้าซอยที่อยู่เลยไปหน่อยแล้วจึงจ่ายเงิน ผมรีบลงจากรถแล้วสะกดรอยตามต่อทันที เธอเดินต่อเข้ามายังซอยที่ไม่ค่อยมีอะไร แต่มีร้านอาหารตามสั่งอยู่ร้านหนึ่ง ผมมองเข้าไปเห็นในร้านว่างโล่ง ร้านอาหารเป็นชนิดเปิดโล่งจนผมสามารถมองเห็นเข้าไปข้างในใด้ เธอยังอุ้มเหมียวอยู่ขณะนั้งลงที่โต๊ะอาหาร เธอพูดบางอย่างกับผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้าน ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปหลังร้าน จากนั้นไม่นาน เด็กชายวัยเดียวกับผมเดินออกมาจากหลังร้าน ผมตกตะลึงไปชั่วขณะ นั้นเพราะผมจำเด็กชายที่เดินออกมาจากหลังร้านใด้เป็นอย่างดี ไอ้มุกฝืด ถึงหน้าตาจะเปลี่ยนไปเยอะแต่ผมยังไม่ลืม ผมยังคงเฝ้าสังเกตุการ์ณอยู่ ปุกปิกพูดบางอย่างกับกล้องเหมือนกับกำลังขอความเห็นใจบางอย่างอยู่ เธออุ่มส่งเหมียวให้กล้อง แต่มันกลับโบกมือไม่สนใจ แล้วในที่สุดกล้องก็ลุกขึ้นเดินไปหลังร้าน ผมตัดสินใจก่อนที่กล่องจะเข้าไปหลังร้านนั้นเอง “แกเองสินะ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงแค้นเคือง “ใครเนี่ย แฟนใหม่เธอเหรอ” ปุกปิกเริ่มตั้งต้นร้องไหออกมา “ร้องไหอยู่ได้ ก็บอกแล้วไงว่าให้เอาทำแท้งเอาเด็กออก ก็ไม่เชื่อฉันเอง ฉันน่ะรู้จักหมอดีๆนะ”กล้องทำท่าผายมือไม่สนใจ “ไอ้ชาติชั่ว แกมันลูกผู้ชายรึเปล่าเนี่ย ทำผู้หญิงท้องแล้วไม่ยอมรับ” “ใครว่า ฉันยอมรับนะเว่ย แต่ฉันให้เขาเอาเด็กออกก็แค่นั้นเอง” “...” “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะ”แล้วกล้องก็เดินกลับไปหลังร้าน ผมพูดอะไร ไม่ออกที่ปุกปิกพาเหมียวมาที่นี่ เธอกะจะมาขอความเห็นใจจากผู้ชายชั่วๆคนนี้สินะ ที่ปุกปิกเลือกที่จะเก็บเหมียวเอาไว้ ก็เพื่อการนี้เท่านั้น ผมอยากรู้เหลือเกินว่าปุกปิกจะทำยังไงต่อ ในเมื่อเหมียวไม่มีความจำเห็นกับเธออีกต่อไป “บาส”ปุกปิกเรียกผมอีกครั้ง เธอส่งตัวเหมียวให้ผมอุ้มใว้ เธอเดินคอตกจากไป “ปุกปิก”ผมเรียกเธอเอาใว้ ปุกปิบหยุดยืนนิ้ง“เหมียวน่ะ เป็นแค่สิ่งที่เธอใว้ใช้ขอความเห็นจากไอ้หมอนั้นสินะ” ผมเดินเข้าไกล้เธอไปอีก เหมียวขยับตัวซุกอกผม ปุกปิกยังสะอื่นร้องไหไม่หยุด “ความรักจากผู้ชายเลวๆอย่างงั้นน่ะ มีค่ามากกว่าเด็กคนนี้อีกเหรอ”ผมถามแล้วเดินจากเธอไป ผมโบกรถแท็กซี่กลับบ้าน ที่แปลกก็คือ แม้ว่าเด็กที่นอนอยู่บนตักของผมตอนนี่จะเป็นลูกของไอ้ผู้ชายเลวๆนั้นก็ตาม ผมก็ยังรู้สึกรักเด็กคนนี้อยู่ เป็นบุญของแกนะที่เกิดมาน่ารัก ผมยิ้มให้เหมียวแล้วลูบหัวเขาอย่างแผ่วเบา จากคุณ : smallAuToJ - [ 27 พ.ย. 49 22:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้นผมกลับไปบอกพ่อแม่ของผมว่าจะเก็บเหมียวไว้ เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด พี่บอลแจ้งใบเกิดเป็นนามสกุลของเราอยู่แล้ว พ่อแม่คิดว่าผมไปทำปุกปิบท้อง ปล่อยให้พวกเขาคิดไป ยังไงเราก็ตกลงรับเลี้ยงเหมียวใว้แล้ว จนผมขึ้นปีสอง เหมียวเข้าอนุบาลหนึ่ง เขาเรียกผมว่าพี่ แล้วเรียกพ่อผมว่าพ่อ เรียกแม่ผมว่าแม่ ซึ่งก็ไม่มีปัญหา กลายเป็นว่าเรามีน้องเพิ่มมาอีกคน ผมรู้สึกดีและพอใจ ถึงจะเป็นแค่พี่ชาย “พี่บาสมานี่หน่อยดิ”ถึงจะเป็นแค่พี่ชายที่ไม่ค่อยได้รับความเคารพก็ตาม “หัดมีสัมมาคารวะซะบ้างสิ ไอ้เด็กแมว” “ได้สิวะ อา มีวะแล้ว ส่วนสัมมาคาระเอาไว้ทีหลังแล้ว” “กวนประสาทชะมัด” แต่ผมชอบนะ ทุกวันที่ผ่านไปเหมียวเติบโตขึ้น ผมรู้สึกดีและภูมิใจ ทุกวันหลังเลิกเรียนเขาจะมาคุยกับผม ถึงเขาจะเรียกผมว่าพี่ แต่ผมก็รู้สึกเหมือนเป็นพ่อที่ไกล้ชิดกับลูกมากเป็นพิเศษเสียมากกว่า จนวันหนึ่งผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเหตุการ์ณบ้าๆ อย่างกับหลุดออกมาจากนิยายน้ำเน้าจะมาถึง “ฉันมาขอลูกฉันคืน”ปุกปิกมายืนอยู่หน้าผม ที่บ้านผมนี่แหละ เราคุยกันอยู่ที่ตรงประตูเข้าบ้าน “จะเอาไปขอความเห็นใจใครอีกละ”ผมแดกดันเธอกลับไป “ฉันไปหาหมอมา แล้วเขาบอกว่าฉันไม่สามารถจะมีลูกได้อีก” “แล้วไง”ผมถามน้ำเสียงกวนประสาท สงสัยจะติดความกวนมาจากเจ้าเหมียว “ฉันมาคิดดูดีๆแล้ว ก็อยากได้เขามาอยู่ด้วย”ปุกปิกบอกเหตุผล “เธอคิดนานมากเลยนะ”ผมยังไม่ให้เธอเข้ามาในบ้านแต่โดยดี “ฉันขอโทษ แต่มันต้องใช้เวลากว่าจะบอกเรื่องนี่กับพ่อแม่ของฉันได้ ถ้าให้เหมียวมาอยู่กับฉัน ฉันสัญญาว่าเขาจะต้องมีความสุข ถ้าเธอรักฉันรักเหมียว ก็ให้เขามาอยู่กับฉันเถอะ” เธอพูดมาแบบนี่มา ทำให้ผมต้องคิดหนัก อย่างที่รู้กันว่าพ่อแม่ผมไม่ได้ทำงานอะไรแล้ว ในครอบครัวตอนนี่มีพี่ชายผมทำงานอยู่คนเดียว ตัวผมเองอนาคตก็ยังไม่แน่ ค่าเทอมของเหมียวยังค้างกับทางโรงเรียนอยู่ด้วยซ้ำ ผมต้องเร่งทำงานพิเศษ รายได้แทบจะชักหน้าไม่ถึงหลัง ยิ่งเงินจะซื้อของเล่นที่เหมียวอยากได้ ผมไม่มีเลย หลายครั้งที่เราไปเที่ยวห้างด้วยกัน เหมียวร้องขออยากได้ของเล่น ผมต้องผืนใจปฏิเสธไปทุกครั้ง “ฉันรู้นะ ครอบครัวเธอตอนนี่กำลังขัดสนใช้มั้ยละ ฉันจะให้เงินค่าชดเฉยที่เลี้ยงดูเหมียวมา” ผมเอามือขึ้นมากุมศีรษะ ยืนคิดอยู่หน้าประตูบ้าน และแล้วในที่สุดผมก็พยักหน้ารับออกมา จากคุณ : smallAuToJ - [ 27 พ.ย. 49 22:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันถัดมาหลังเหมียวเลิกเรียน เขาแปลกใจมากที่เห็นผมไปรับที่โรงเรียน “โห..มารับถึงที่เลยเหรอ”เหมียวพูดขึ้น ผมนั้งยองๆลง แล้วเอามือวางลงบนไหล่ของเหมียว “พี่มีเรื่องจะบอกเหมียวหน่อย” “อะไรละ”เหมียวพูดเสียงเบาลงเขาคงรับรู้ได้ว่าผมกำลังจะบอกเรื่องที่ไม่ค่อยจะดีนัก ผมลุกขึ้นแล้วกวักมือเรียกให้ปุกปิกที่ยืนอยู่เข้ามา“นี่คือแม่จริงๆของเหมียว” “อะไรนะครับ” “ผู้หญิงคนนี้คือแม่จริงๆของเหมียว และต่อจากนี่ไป เหมียวจะได้ไปอยู่กับแม่จริงๆของเหมียวแล้วนะ” “แล้วพี่บาสละ” “พี่บาสก็จะไปหาเหมียวทุกวันเหมือนเคยนั้นแหละ อยู่กับแม่ของเหมียวแล้วจะได้เล่นของเล่นใหม่ทุกวันเลย ได้เล่นเกมส์ด้วยนะ” เหมียวหันไปมองหน้าปุกปิก เธอยิ้มให้แล้วโบกมือ เหมียวพยักหน้ารับด้วยสีหน้ากังวลใจ ผมไม่นึกว่าวันนี้จะมาถึง หลังจากที่ผมเลียงเขามานานถึงสี่ปีเต็ม เหมียวขึ้นรถไปกับปุกปิก ผมมาที่นี่กับเธอ แต่ขอตัวแยกกลับไปคนเดียว ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ตอนนี้ผมคงต้องค่อยๆถอยตัวไปจากชีวิตของเหมียวแล้ว หลังจากนั้นผมไปหาเหมียวที่บ้านของปุกปิกอยู่หลายครั้ง  บ้านเธอใหญ่โตสมกับที่เป็นคนที่ฐานะ ผมเห็นเหมียวดูมีความสุขก็นึกดีใจที่ตัดสินใจได้ถูกต้อง “ลบกวนหน่อยนะ”ผมบอกกับปุกปิกขณะขอตัวเข้ามาหาเหมียวเหมือนทุกครั้ง “เข้ามาได้เลย”ปุกปิกเดินมาส่งผมถึงในห้องของเหมียว เหมียวกำลังเล่นอยู่ในบ้านพลาสติกขนาดเล็กคล้ายบ้านของจริง “เล่นอะไรอยู่เนี่ยไอ้เด็กแมว” “อาว พี่บาสมาเมื่อไหร่เนี่ย” “เพิ่งมา ฉันไม่มาเสียเวลานั้งรอนายหรอกนา แล้วเป็นไงไปเที่ยวต่างจังหวัดมาสนุกมั้ย” “ก็สนุกนะ แต่ว่า” “แต่อะไร แต่ไม่สนุกเหรอ สนุกแต่ไม่สนุกนี่มันแปลกๆนะ” “เหมียวว่ามันไม่เหมือนกับว่าพวกเขาตั้งใจจะไปเทียวสักเท่าไหร่” “หมายความว่าไงเนี่ย” “เหมียวแอบได้ยินมา ประมาณว่า ถ้ามีเหมียวแล้วเขาจะได้เงินน่ะ” “ได้เงินเหรอ ทำไมละ” “ไม่รู้เหมือนกัน” ผมรู้สึกไม่ชอบมาพากล จึงบอกให้เหมียวเล่นคนเดียวไปก่อนแล้วออกมาจากห้องมา ปุกปิกกำลังคุยบางอย่างอยู่กับพ่อแม่ของเธอ “แม่คะ เรื่องมรดกเนี่ยเมื่อไหร่จะได้คะ” “ก็ปู่เขายังไม่เสียจะได้มรดกเลยได้ไงกัน” “โถ่ แล้วทำไมต้องให้ไปรับไอ้เด็กประสาทนั้นมาอยู่ด้วยละคะ แถมยังต้องเอาใจมันอีก” “ก็ปู่ท่านเขาอยากเห็นหน้าหลานก่อนตายนี่นา” “งั้นแล้วเมื่อไหร่เราถึงจะทิ้งไอ้เด็กนั้นไปได้ซะทีละคะ ของเล่นมันก็ราคาแพงๆทั้งงั้น แถมยังเป็นลูกของไอ้ชั่วนั้นอีก เมื่อไหร่คะหนูอยากรู้” “คงไม่ได้หรอกจ้ะ ถ้าญาติๆคนอื่นรู้จะเป็นเรื่องเอาได้” ได้ยินแบบนั้นแล้วผมแทบคลั้ง ผมอดทนฟังจนจบ คนเราไม่น่าจะทำกันได้ถึงขนาดนี้ ผมกำมือทุบกับผนังเสียงดัง พวกเธอหันมาทางผมสีหน้าตกใจ “ผมเปลี่ยนใจแล้วละ ขอเหมียวกลับไปกับผมนะ”พูดจบทุกคนต่างอึ้งกันไปพักใหญ่ “ฮึ คิดดูให้ดีๆก่อนสิ เธอน่ะ ครอบครัวของเธอน่ะ เลี้ยงเหมียวไหวรึเปล่า”ปุกปิกเปรยถามขณะเชิดหน้าขึ้นมองผมด้วยหางตา “ที่ให้เธอเข้ามาพบเขาได้ มันก็ดีแค่ไหนแล้ว หัดสำนึกบุญคุณกันซะบ้างสิ”เธอกระแทงเสียงพูดขึ้นอีก ท้ามกลางความสับสนของจิตใจ ผมรู้สึกสับสนไปหมด ทันใดนั้น ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสแผ่วเบาที่เข้ามากุมมือผมใว้ สัมผัสแนบแน่นขึ้น ผมหันไปมองดู เหมียวเข้ามากุมมือผมใว้ ผมรู้คำตอบแล้วละ ไม่ว่าต่อไปจะต้องเจออุปสรรคหนักหนาสาหัสอย่างไรก็ตาม ยังไงซะ การจะต้องสูญเสียคนที่เรารักไป ไม่ใช้ทางเลือกของผม ตอนที่ผมช่วยปุกปิกใว้ก็เช่นกัน ตอนนั้นผมคิดว่ายังไงก็ต้องช่วยเธอเอาใว้ก่อน เพราะเธอเป็นคนที่ผมรัก ตอนนี่ก็ไม่ต่างกันเลย ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไป ขอให้ไม่สูญเสียคนที่เรารักเท่านั้นก็พอแล้วละ “กลับไปด้วยกันนะ”ผมหันไปบอกกับเหมียว ไอ้เด็กยิ้มกวนๆแบบเดิม แล้วเราก็เดินออกมาหน้าตาเฉย ปุกปิกวิ่งตามออกมาแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเดือดดาล “เธอคิดผิดแล้วบาส แล้วเธอจะต้องเสียใจ” ผมหันกลับไปยิ้มให้กับเธอ“ตอนที่ฉันช่วยเธอใว้ตอนนั้น ฉันไม่เคยนึกเสียใจเลยรู้มั้ย” “...”เธอเงียบลงทำหน้าเหมือนคนจนตรอก “ตอนนี่ก็เหมือนกัน การได้อยู่กับคนที่เรารักน่ะ ดีที่สุดแล้วละ”ผมคิดแบบนั้นนะ   ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจนจบครับ ผิดพลาดที่ไหนก็ขอโทษด้วนนะครับ ขอให้ทุกคนมีสุขภาพดีครับ จากคุณ : smallAuToJ - [ 27 พ.ย. 49 22:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ประเด็นมันอยู่ตรงไหนอ่ะคะ? คือถ้าเขียนเอาสนุก อ่านเรื่อยๆ มันก็ดีอ่ะคะ แต่ว่า ประเด็นมันไม่ชัดเจนเลย แล้วตอนแรกก็ขัดๆ ด้วยอ่ะคะ แล้ว มันฟุ่มเฟื่อยไปนิด ในช่วงแรก สถานการณ์เหมือนไหลตามน้ำไปเรื่อยนะคะ ถ้าเขียนดีๆ มันก็จะสนุกมากๆ เลยล่ะคะ แต่ว่า มันดูจะเอื่อยไปนิด อยากจะบอกว่าไม่ใช่ทุกคนจะชอบสายน้ำนิ่งๆ เองหรอกค่ะ มันต้องมีเหตุไปมองบ้าง เช่นคนกำลังจะตกน้ำ หมาเน่าลอยมา อะไรแบบนี้อ่ะคะ คุณทำได้ดีแล้ว แต่มันยังไม่เด่นพอ ที่จะดึง แล้วพออ่านจบมันก็เคว้งอ่ะคะ มันไม่ประเด็นให้ฉุกคิด พยายามต่อไปค่ะ เราว่าคุณก็เก่งมากแล้ว ที่ทำให้เราอ่านจนจบได้ ปรกติ เราจะอ่านผ่านตา แต่นี้เราอ่านทุกบรรทัดเลย สนุกค่ะ แต่จบเคว้ง ตอนแรกก็ขัดกัน มีความฟุ่มเฟือยเกินเหตุด้วย จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 27 พ.ย. 49 23:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังอ่านไม่จบเลยค่ะ แต่เท่าที่อ่านมาเจ้าของกระทู้ลองตรวจดูคำผิดหน่อยดีไหมคะ ครื่น - คลื่น วันนี่ - วันนี้ ใหล - ไหล เชิด - เช็ด ร้องไห - ร้องไห้ นั้ง - นั่ง จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 พ.ย. 49 00:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สะพานแมว กับไอ้เด็กแมว น่ารักครับ ผมชอบตอนจบนะ ที่ "ผม" พา "เหมียว" กลับมา ช่วงแรก มีย่อหน้าลงซ้ำ (และสลับลำดับ) อยู่ที่นึงนะครับ  คือย่อหน้าที่ว่า "เวลาผ่านเลยไปสองเดือนอย่างรวดเร็ว" อันแรกน่ะครับ ช่วงก่อนคลอด รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย หนีออกจากบ้านตอนก่อนคลอดหนึ่งเดือน ท้องโตแล้วเห็นได้ชัด พ่อแม่ก็ต้องรู้แล้วสิครับ ก็ไม่ได้ช่วยให้เก็บเป็นความลับได้สินะ เหมียวอายุ 4 ขวบ รู้สึกบางอย่างเกินวัยไปนิดครับ แต่นอกนั้นก็น่ารักดี (ตกลงเป็นเด็กผู้ชายใช่มั้ยครับ) ถ้าตรวจทานตัวสะกดให้ละเอียดก่อนลงก็จะช่วยคนอ่านได้มากครับ ไม่งั้นมันสะดุดตลอดทางเลยนะ ขอให้มีสุขภาพดีเช่นกันครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 พ.ย. 49 08:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดี ^^ เขียนได้ดีนะ จากคุณ : oldword - [ 28 พ.ย. 49 14:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านต่อจนจบแล้วค่ะ ชอบตอนจบจัง ชอบมากที่สุดตรง "เธอเป็นเหมือนภาพอดีตที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความคิดถึง" แหม...เคลิ้มเลยนะนั่น แล้วก็อย่างที่เฮียพีทบอก (ขอลอกหน่อยนะเฮีย) "ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไป ขอให้ไม่สูญเสียคนที่เรารักเท่านั้นก็พอแล้วละ" >>>  นี่คือสิ่งที่คนเขียนต้องการจะสื่อใช่ไหมคะ เราเห็นเกริ่นมาตั้งแต่การที่ช่วยเหลือปุกปิกที่เป็นรักแรก เรื่อยมาจนกระทั่งช่วยเหลือ "เหมียว" แม้ว่าฐานะทางครอบครัวจะไม่เอื้ออำนวยต่อการเลี้ยงเด็ก ปล.คุณรู้ไหมว่าการสะกดผิดของคุณลดเสน่ห์ของเรื่องลงไปเยอะมาก แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 49 14:59:49 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 28 พ.ย. 49 14:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ประเด็นของเรื่องนี่น่ะครับ ตอนแรกกะว่าให้มันเกี่ยวกับการตัดสินใจของคนเรา ในสถานการ์ณที่บีบคั้นจิตใจ แต่เขียนไปเขียนมา รู้สึกว่า การกระทำของตัวละครเนี่ย มันสร้างประเด็นของเรื่องขึ้นมาเองเสียมากกว่า ก็คิดว่าดีแล้วครับที่ได้ประเด็นนี่ขึ้นมา พล้อตเรื่องนี้ มันเริ่มมาจากคำถามที่ผมตั้งขึ้นมาถามเพื่อนเล่นๆว่า ถ้านายไปเจอเพื่อนสมัยเด็กที่แอบชอบ กำลังจะฆ่าตัวตายอยู่เนี่ย นายจะทำยังไง เขาตอบว่า ต้องช่วยใว้ก่อน ผมจึงถามต่อไปให้สถานการ์ณมันบีบคั้นยิ่งขึ้นอีกว่า ถ้าเขาท้องอยู่ นายจะช่วยเขารึเปล่า ว่ากันง่ายคือ เธอคนนั้นไม่บริสุทธิ์แล้ว แต่ส่วนใหญ่เพื่อนผมตอบว่าช่วย บางคนก็ตัดสินใจไม่ถูก ยังบ่นด้วยซ้ำว่าถามอะไรแปลกๆ นี่คือจุดเริ่นต้นของเรื่องครับ ส่วนเหตุการต่อๆ เหมือนกับเป็นผลจากการกระทำต่อเนื่องมา ของตัวละคร ซึ่งผมก็ค่อยๆด้นมันไปเลื้อย จนถึงช่วงท่ายนี่ละครับ ที่ผมมองเห็นประเด็น ส่วนคำพูดที่ว่า "เธอเป็นเหมือนภาพอดีตที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความคิดถึง" ผมก็มาคิดได้ทีหลังตอนเช็คคำผิดครับ ผมชอบประโยคนี่เอามากๆเลยเหมือนกัน คือตอนแรก ย่อหน้าที่จบด้วยประโยคนี่ ผมคิดว่ามันจบทื่อไปหน่อย เลยคิดว่าต้องใส่อะไรไปบางอย่าง ก็เลยเกิดประโยคนี่ขึ้น ระหว่างคิดประโยคนี้ ผมก็คิดถึงเพื่องเก่าที่ผมแอบชอบอยู่ ผมนึกภาพเธอ เป็นภาพแบบซีเปียร์ด้วยนะ มันเลยเหมือนกับภาพเก่า เหมือนภาพอดีตจริงๆ แล้วก็มีกลิ่นไอของความคิดถึงออกมาด้วย ส่วนเรื่องคำผิดเนี่ย ผมต้องขอโทษมากๆเลยนะครับ คือคำที่ผมพลาดส่วนใหญ่เนี่ย บางทีจะเป็นคำง่ายๆที่ไม่มีในพรจนานุกรมน่ะครับ หรือไม่ก็จะเป็นคำที่ ผมนึกว่าผมเขียนถูกแล้ว ซึ่งต้องขอบคุณมากเลยนะครับ ที่แก้ไขให้ ขอโทษที่ทำให้ทุกคนอารมณ์สะดุด ผมลองเช็คมารอบหนึ่ง แต่ก็ยังมีพลาดอยู่ จะพยายามไม่ให้ผิดคำเดิมอีกครับ ขอบคุณที่ช่วยแก้ไขให้ดูนะครับ ขอบคุณทุกคนที่ให้คำติชม แล้วก็ขอให้ทุกคนมีสุขภาพแข็งแรงนะครับ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยครับ จากคุณ : smallAuToJ - [ 28 พ.ย. 49 20:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สำนวนภาษาหรือความสมจริงที่พร่องไปก็ยังไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่สะกดผิดมากเหลือเกินจริงๆ ค่ะ เสียดายๆ จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 49 02:55:58 ]