ความคิดเห็นที่ 1 ดูท่าว่านกพเนจรตัวนี้คงสำคัญต่อเธอมาก เธอจึงร้องไห้ ยามที่คิดถึงมัน ฉันไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไรนักหนา พอได้ยินเสียงเธอสะอื้นฮัก ๆ แบบนั้น ฉันก็อดสงสารไม่ได้ ฉันจึงขอร้องเธอให้เล่ารายละเอียดเรื่องของนกพเนจรให้ฉันฟังอีกครั้ง ฉันคิดว่าอย่างน้อย การได้พูดคุย เล่าขาน ให้ใครได้ฟังเสียบ้าง ถึงแม้แก้ปัญหาไม่ได้ แต่ก็คงจะช่วยให้หายอึดอัดได้บ้าง เจ้าหญิงน้อยตั้งต้นเล่าเรื่องเจ้านกพเนจรให้ฉันฟังอีกครั้ง เธอเล่าว่า เจ้านกพเนจรตัวนั้น เป็นนกพิราบสีขาวนวล เป็นนกอิสระชอบโผบินไปในฟ้ากว้าง ครั้งหนึ่งเจ้านกพเนจรได้รับบาดเจ็บ เจ้าหญิงน้อยไปพบเข้าพอดี เจ้าหญิงน้อยจึงนำเจ้านกพเนจรมารักษา ในเบื้องต้นนั้น เจ้าหญิงน้อยไม่คิดว่าตนเองจะชอบเจ้านกพเนจรตัวนั้น เพราะนกพิราบไม่ใช่นกแสนรู้เหมือนนกแก้ว ไม่ได้มีเสียงไพเราะเหมือนนกกาเหว่า หรือนกเขา แต่แล้ววันหนึ่งหลังจากที่เจ้าหญิงน้อยใส่ยาให้นกพเนจรเสร็จ เจ้าหญิงน้อยก็แปลกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง นกน้อยสีขาวนวล สะบัดปีกสะบัดหาง ร่ายรำอย่างอ่อนช้อย พร้อมทั้งส่งเสียงเจื้อยแจ้วแว่วหวาน ปานเสียงระฆังกังสดาล ความมหัศจรรย์ได้เกิดขึ้นในใจของเจ้าหญิงน้อยแล้ว เจ้านกพเนจรตัวนั้น ทำให้เจ้าหญิงน้อยรู้สึกแปลกไป อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คงเป็นการสร้างความสัมพันธ์ ตามคำของสุนัขจิ้งจอกกระมัง หลังจากนั้น.............. เจ้าหญิงน้อย ก็เฝ้าดูแลเจ้านกพเนจรด้วยความโปรดปราน เจ้าหญิงน้อยสรรหาทุกสิ่งมาให้เจ้านกพเนจร จัดองครักษ์ เวรยามดูแล ตลอด 24 ชั่วโมง เพราะเจ้าหญิงน้อยเกรงว่า เจ้านกพเนจรจะได้รับอันตราย เจ้านกพเนจรเอง ก็รู้สึกผูกพันกับเจ้าหญิงน้อย มันเองก็พึงพอใจต่อความสัมพันธ์ ที่เติบโตขึ้นทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง มีนกอินทรีย์บาดเจ็บบินมาตกในสวนบอนไซ ของเจ้าหญิงน้อย เจ้าหญิงน้อยจึงสั่งให้บริวารและเหล่าคนรับใช้ นำนกอินทรีย์มารักษาอยู่ในที่พำนัก เจ้านกพเนจรเห็นเข้าก็รู้สึกน้อยใจ มันต่อว่าเจ้าหญิงน้อยที่ให้ความสนใจ ผู้อื่นมากกว่า เจ้าหญิงน้อยได้พยายามอธิบายให้มันเข้าใจว่า มันคือหน้าที่ของเจ้าหญิงน้อย เจ้านกพเนจรต้องเข้าใจในหน้าที่ของเจ้าหญิงน้อย เจ้าหญิงน้อยไม่ได้เห็นสิ่งอื่นสำคัญกว่าเจ้านกพเนจร แต่เจ้าหญิงน้อยก็มีหน้าที่และความรับผิดชอบ เจ้าหญิงน้อยไม่อาจเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ จากการมาถึงของนกอินทรีย์บาดเจ็บ ทำให้เจ้าหญิงน้อยและเจ้านกพเนจร เกิดความไม่เข้าใจกัน ความสัมพันธ์ที่กำลังเจริญงอกงามจึงร้าวฉาน และแล้วในวันที่ลมจากทางเหนือมาเยือน เจ้านกพเนจร ก็อพยพหนีจากดินแดนของเจ้าหญิงน้อยไปพร้อมกับเจ้าชายน้อย จนกระทั่งบัดนี้ก็ยังไม่หวนกลับมา แม้ว่าฤดูกาลจะเปลี่ยนไปแล้วกี่รอบ ท้องฟ้าบนดาว จี 102 ก็ยังไร้วี่แววของนกพิราบสีขาวนวล จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 28 พ.ย. 49 16:14:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากคำบอกเล่าของเจ้าหญิงน้อย ทำให้ฉันได้ระลึกว่าเรื่องนี้คล้ายๆ ฉันจะเคยได้จากที่ไหนสักแห่งหนึ่ง แต่สถานการณ์ต่างกันออกไป ฉันนั่งเงียบพยายามคิด เจ้าหญิงน้อยคงจะอ่านความคิดของฉันได้ เธอถามฉันเบาๆ "มีใครต้องเจอเรื่องร้ายๆ แบบอีกหรอจ๊ะ" ใครกันนะที่เจอเรื่องแบบนี้อีก.......................... ความเจ็บปวดแบบนี้ใครกันที่ต้องเจออีก????..................................ใช่แล้ว เจ้านกน้อยสีเทาหม่นหมองของฉันไง เจ้านกน้อยของฉันตอนที่ฉันเจอมันครั้งแรก มันก็บาดเจ็บ เหมือนล่วงรู้ความคิดของฉัน เจ้าหญิงน้อยเอ่ยขึ้นมาอีก " เธอมีนกน้อยของตัวเองเหมือนกันหรอจ๊ะ" ฉันจึงเล่าให้เจ้าหญิงน้อยฟัง เจ้านกน้อยไม่ใช่ของฉันหรอก เจ้านกน้อยรักอิสระตัวนั้น มาพักพิงพูดคุยกับฉัน เพราะกาลเวลาพามาพบกันแค่นั้นเอง มันเป็นนกสีเทาหม่นหมอง มาพร้อมกับลมหนาว ในคืนเดือนแรมปีก่อนนู้น แล้วก็จากไปเมื่อย่างเข้าฤดูหนาว คืนเดือนเพ็ญ ปีถัดมา เจ้านกน้อยสีเทาหม่นหมอง มาพักพิงกับฉันเมื่อฤดูหนาวปีก่อนนู้น เจ้านกน้อยเล่าว่า มันเดินทางมาแสนไกลเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก ฉันไม่เคยถามสิ่งใดเกี่ยวกับดินแดนที่เจ้านกน้อยจากมาเลย ฉันรู้แต่เพียงสิ่งที่เจ้านกน้อยเล่าสู่กันฟังแค่นั้น นกน้อยสีเทามาจากแดนอันไกลพ้น ด้วยความเศร้าโศกเสียใจ มันเสียใจที่ถูกใครคนหนึ่งหลอกลวง เอาความภักดี ไปย่ำยีเล่น ใครคนนั้นพูดถึงความสัมพันธ์แค่เพียงคำพูด แต่ไม่เคยมีจิตผูกพัน กับเจ้านกน้อยสีเทาเลย หนำซ้ำ ยังกักขังเจ้านกน้อยเอาไว้ด้วยโซ่ตรวนแห่งความสัมพันธ์และความภักดี เขาสร้างความสัมพันธ์แล้วไม่รับผิดชอบต่อความสัมพันธ์ที่สร้างขึ้น เพื่อรักษาความสัมพันธ์เอาไว้ จนในที่สุดเจ้านกน้อยสีเทาก็ทนไม่ไหว จึงได้ออกเดินทางเพื่อเก็บรักษา ความอิสระและเสรีภาพเอาไว้ ถึงแม้ความผูกพันจะถูกทิ้งร้าง เจ้านกสีเทาตามหาใครสักคน ที่พร้อมจะเข้าใจและรับฟังมัน ไม่บังคับ ไม่สร้างกฏเกณฑ์ใดๆ ให้แก่ความสัมพันธ์............................... ณ ดินแดนแห่งนั้น จะมีความสัมพันธ์ที่อิสระเสรี.................... ณ ที่แห่งนั้นจะมีเจ้านกน้อยสีเทา หนึ่งปีที่เจ้านกน้อยพักพิงอยู่ใต้ชายคากระท่อมเดียวกับฉัน ฉันได้แต่เฝ้าดูมันด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมาได้ เพราะฉันกลัวเจ้านกน้อยสีเทาจะบินลับไปไม่หวนคืน ฉันปรารถนาจะสร้างดินแดนแห่งเสรีภาพให้แก่เจ้านกน้อยสีเทา..................................(ของฉัน) แต่ฉันก็ไม่อาจจะดึงรั้งเจ้านกอิสระไว้ได้ ในที่สุดเจ้านกน้อยสีเทาก็จากไป เพราะมันคิดว่า กระท่อมแห่งนี้ ไม่ใช่ดินแดนที่มันตามหา มันโผบินไปพร้อมลมหนาว ในคืนเดือนเพ็ญ ทิ้งร้างความผูกพันเอาไว้เบื้องหลัง โดยไม่มีคำอธิบายใดๆ มากกว่า "ที่แห่งนี้ ไม่ใช่ดินแดนที่ข้าตามหา" เจ้านกสีเทาและเจ้านกสีขาวนวล เป็นนกพเนจร ด้วยกันทั้งคู่ พวกมันคงจะบินไปเรื่อยๆ จนกว่าจะสิ้นแรงลม เจ้าชายน้อยอาจจะทราบข่าวของเจ้านกทั้งคู่ก็ได้ จึงได้ดลให้ฉันและเจ้าหญิงน้อยได้สร้างความสัมพันธ์ต่อกัน พอฉันเล่าเรื่องเจ้านกน้อยสีเทาหม่นหมองของฉันจบ เจ้าหญิงน้อยก็เลิกสะอื้นไห้ เจ้าหญิงน้อยเข้าใจความรู้สึกของฉันเป็นอย่างดี ฉันเองก็เข้าใจความรู้สึกของเจ้าหญิงน้อย เราต่างหวังดีจนเกินไป นกพเนจรทั้งคู่จึงได้บินลับไปกับฤดูหนาว................. สายใจที่เราส่งถึงกัน คงมีอิทธิพลต่อการหมุนของดวงดาวบนฟากฟ้า จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 28 พ.ย. 49 16:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อเราอยากได้คำตอบจากเจ้าชายน้อย ก็มีเหตุบังเอิญให้ดาวของเจ้าชายน้อย เคลื่อนมาอยู่ตรงกลางในเส้นระนาบของแนวแกน X ในทางช้างเผือก ทำให้ดาวของเจ้าชายน้อย คั่นกลางระหว่าง ดาว จี 102 ของเจ้าหญิงน้อย และโลกที่ฉันอยู่ ในขณะนั้นเป็นเวลาใกล้รุ่งสางพอดี ไม่รู้เพราะอะไร อีกเหมือนกัน ฉันและเจ้าหญิงน้อยสามารถส่งเสียงปลุกเจ้าชายน้อยได้โดยไม่ต้องเอ่ยปาก เจ้าชายน้อยงัวเงียตื่นขึ้นมานั่งเคียงข้างกุหลาบยโส แล้วฟังคำถามของพวกเราสองคน นานนับสิบนาทีในเวลาบนโลก บนดาวของเจ้าชายน้อยคงผ่านไปหลายชั่วยาม เจ้าหญิงน้อยและฉันจึงได้ยินเสียงของเจ้าชายน้อยตอบกลับมา ไขข้อข้องใจของเราทั้งสอง เจ้าชายน้อยเล่าว่า ตอนที่เจ้าชายน้อย หนีจากดวงดาว บี 612 นั้น เจ้าชายน้อยได้เจอนกพิราบสีขาวนวลตัวหนึ่ง มันเป็นเพื่อนร่วมทางเดินของเจ้าชายน้อย ไปในที่ต่างๆ ผ่านพบประสบการณ์และความสัมพันธ์ตั้งมากมาย จนกระทั่งเจ้านกสีขาวนวลกลายเป็นสีเทาหม่นหมอง เช่นเดียวกับผมของเจ้าชายน้อย ที่เปลี่ยนจากสีเหลืองจางๆ เป็นสีทองเจิดจ้า กระทั่งถึงโลก ณ ที่แห่งนี้ เจ้าชายน้อย ได้เข้าใจถึงความสัมพันธ์ เจ้าชายน้อยกับเจ้านกพเนจรจึงได้แยกทางกัน ตอนที่เจ้าชายน้อย เรียนรู้การสร้างความสัมพันธ์กับสุนัขจิ้งจอก เจ้านกพเนจรตัวนั้น แวะพักพิงอยู่กระท่อมชายป่าแห่งหนึ่ง กับดอกกล้วยไม้ ผู้แสนจะอ่อนไหว แต่ไม่พ้นยโส มากทิฐิ เช่นเดียวกับดอกไม้ นานาพันธุ์ในจักรวาลนี้ เจ้านกพเนจรยังไม่เข้าใจ ความสัมพันธ์เช่นที่เจ้าชายน้อยเข้าใจ มันจึงยังไม่ยอมกลับดวงดาวที่มันจากมา เจ้าชายน้อยจึงตัดสินใจกลับดาว บี 612 เมื่อลมเหนือพัดมาในปีก่อนนู้น เจ้าชายน้อยได้ข่าวว่า เจ้านกพเนจรได้ออกเดินทางอีกครั้ง เพื่อเรียนรู้ และตามหาเสรีภาพ เพราะมันยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ ................................. ในคืนเดือนเพ็ญ ยามลมเหนือพัดหวนมา มันจึงออกเดินทาง ทิ้งร้างความผูกพัน ไว้ให้ดอกกล้วยไม้แต่เพียงผู้เดียว จนบัดนี้ก็ยังไม่ส่งข่าวมาว่าอยู่แห่งหนตำบลใด หรือดาวดวงไหน เจ้าชายน้อยเล่าจบก็ขอตัวไปรดน้ำให้กับกุหลาบยโสของตัวเองก่อน ฉันและเจ้าหญิงน้อยรู้แล้ว................ระยะทางและกาลเวลา ได้ทำให้นกพิราบสีขาวนวล เปลี่ยนไปเป็นนกพิราบสีเทาหม่นหมอง ไม่ใช่เจ้าชายน้อยหรอกที่ลิขิต ให้ฉันและเจ้าหญิงน้อยมาพบกัน ในยามที่ลมเหนือพัดมา หรือที่เราเรียกว่ากันว่า ฤดูหนาว แท้ที่จริงแล้วนกพเนจรตัวนั้นต่างหากที่ดลให้เรามาพบกัน เจ้านกพเนจร ผู้ค้นหาดินแดนแห่งเสรีภาพ ตอนนี้เจ้าอยู่สุขสบายดีหรือไร เจ้าจะเข้าใจความสัมพันธ์หรือยัง หรือเจ้ายังเฝ้าตามหาฝันโดยไม่เหน็ดเหนื่อย อยู่บนดินแดนอันไม่คุ้นเคย กับดอกไม้นานาพันธุ์ เจ้าหญิงน้อยหยุดร้องไห้ไปนานแล้ว ฉันเองก็ปาดน้ำตาจนแห้งสนิทแล้ว ในที่สุดเราทั้งสองก็เอ่ยมาพร้อมกัน "ไม่ว่าดาวดวงไหนๆ ดอกไม้นานาพันธุ์ก็มีนิสัยเช่นเดียวกัน แต่จะมีเพียงกี่คนที่จะเข้าใจดอกไม้ของตนเองเหมือนที่เจ้าชายน้อยเข้าใจ" แด่เจ้านกพเนจร ค่ำนี้นอนให้สุขสันต์ รุ่งขึ้นตื่นมาพบแวววัน ขอให้ฝันของเจ้าเป็นจริง ณ ดินแดนแห่งความฝัน ความผูกพันไม่ทิ้งร้าง ความสัมพันธ์ไม่เหินห่าง ทุกหนทางช่างเสรี ณ ดินแดนที่แห่งนั้น หากไหวหวั่นร้าวฤดี ความรักจากดาวตัวจี ยังคงมีให้เหมือนเดิม ฉันและเจ้าหญิงน้อย ได้แต่ฝากบทกลอนไปกับสายลม ให้ช่วยส่งข่าวถึงเจ้านกพเนจรตัวนั้น สายลมคงรับรู้ กาลเวลาได้พาให้กงล้อแห่งโชคชะตา หมุนมาบรรจบกัน แล้วก็ถึงเวลาของการลาจาก เส้นทางโคจรของดาว จี 102 ,ดาว บี 612 และโลก แยกจากกันไปไกลเกินจะส่งเสียงถึงกันได้ แต่สายใยของฉันกับเจ้าหญิงน้อย จะคงสื่อถึงกัน เราไม่ได้ร่ำลากันแม้เพียงสักคำ แต่เราต่างเข้าใจกัน เพราะเหนือสิ่งอื่นใด เจ้านกพเนจรยังไม่กลับคืนถิ่น.................................... จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 28 พ.ย. 49 16:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณ อังตวน ผู้สรรสร้างผลงานเจ้าชายน้อย ที่ข้าพเจ้าใช้มเป็นแรงบันดาลใจในงานเขียนชิ้นนี้ ด้วยเหตุแห่งการละเมิดลิขสิทธิ์ ที่สีน้ำน้อยตัดสินใจนำเรื่องนี้มาลงกระทู้ เพราะอยากทราบว่า การเขียนแนวนี้ เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ไหมนี่ ไม่รู้เขาตีความการละเมิดกันแบบไหน ขอเชิญร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยนะค่ะ อ่านแล้วเชิญติ ไม่ต้องชมก็ได้ ค่ะ มีอะไรติกันเยอะๆนะค่ะ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 28 พ.ย. 49 16:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านไปแล้ว ติไปแล้วใน blog เอามาลงให้คนอื่นอ่านก็ดีนะ ว่าแต่ทำไมเรื่องนี้หวงลิขสิทธิ์ แต่เรื่องกินแลนไม่หวงล่ะ แปลกจัง จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 29 พ.ย. 49 05:52:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความจริงก็ไม่อยากหวงสักเรื่องหรอกจ๊ะ คุณยิ้มแย้ม แต่บางเรื่องที่ต้องการเก็บไว้ให้คนพิเศษ ก็เลยหวงมันซะหน่อย แฮะๆๆๆ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 29 พ.ย. 49 08:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น้องสีน้ำน้อย พี่เองก็มองดาวทุกวัน หวังว่าสักวัน จะได้สบตากับมนุษย์ต่างดาวบ้าง แต่สงสัย เขาจะมองไม่เห็นเนอะ พี่เองก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องกฎหมายลิขสิทธิ์เท่าไหร่ เลยออกความเห็นเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ถ้าบางเรื่องหวงไว้ให้คนพิเศษ แสดงว่ามันเป็นลิขสิทธิ์ของหัวใจ อย่างนี้ต้องออกกฎเอง ใครคัดลอกมีโทษถึงตาย.. จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 29 พ.ย. 49 09:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลิขสิทธิ์ของหัวใจ มีไว้ให้เธอเพียงคนเดียว บนนภามีดาวหลายร้อยดวง คงจักมีสักดวง.. ที่ "ยิ้ม" ให้เรา ขอได้รับความขอบคุณจาก ลิขสิทธิ์ของหัวใจ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 29 พ.ย. 49 12:47:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แฮ่ๆๆๆ ขอบคุณที่มาอ่านซ้ำอีกครั้งนะเจ้าค่ะ ว่างๆ จะเอางานเก่ามาเกลาให้จบแล้วจะนำมาให้อ่านกันเจ้าค่ะ สีน้ำน้อยเขียนไว้เยอะเหมือนกัน ส่วนมากเหงาๆ ทั้งนั้น เสียดสีสังคมบ้างเล็กน้อย เอาไว้ แก้เลี่ยนตอนกลางวันเอิ้ก จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 29 พ.ย. 49 14:15:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งจังเลยครับคุณสีน้ำน้อย (ขอเรียกชื่อเล่นเหมือนแฟนๆ คนอื่นๆ นะครับ) เจ้านกขาวนั้น บางทีอาจจะนึกน้อยใจก็ได้ ว่า ที่เจ้าหญิงเก็บมันมา รักษามัน พูดคุยกับมัน เพราะเป็นหน้าที่ ...ก็เหมือนกับนกอินทรีตัวนั้น แฮ่...แอบคิดเล่นๆ นะครับ จากคุณ : คมลิขิต - [ 30 พ.ย. 49 10:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ คุณคมลิขิต เพราะสีน้ำน้อย เองก็ไม่เข้าใจเจ้านกสีขาวนวลตัวนั้น สีน้ำน้อยเขียนเรื่องนี้จาก คำบอกเล่าของใครบางคน เขาเล่ามาสีน้ำน้อยก็เลย เอาปั้นเป็นเรื่องขึ้น จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 30 พ.ย. 49 12:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไหนๆ นกพิราบก็ออกแสวงหาแล้ว ขอแนะนำเพนกวิน Happy feet แทน น่ารักมากกกกกกก จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 49 03:42:43 ]