ถึงพริ้มพักตร์ วาวแววตา มาประสบ
ยังเหมือนเดิม ที่พานพบ คุ้นเคยนั่น
แต่บางสิ่ง กลับผิดแปลก แผกใจกัน
เปนทรงสั้น เพียงศอ ท้อหัวใจ
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ผูกไม่ติด
ไม่เคยคิด จักเปลี่ยนกัน ฉะนั้นได้
โทมนัส จึงหลั่งทั่ว ขั้วหัวใจ
ช่างกระไร ใยใจร้าย กันได้ลง
รู้ทั้งรู้ ที่ขอไว้ จักให้ฉัน
แต่มาเลือน คำมั่น พลันลืมหลง
ช่างกระไร หัวใจ ไม่มั่นคง
ได้แต่ปลง อนิจจัง ทั้งเศร้าตรม
ดูไม่เหมือน...ไม่เหมือนเก่า แม้เงาฉาย
รู้ไหมนั่น ฉันเสียดาย แม้ปลายผม
เคยสลวย สยายสง่า เร้าอารมณ์
เคยดอมดม เคยซึ้งใน ใจผูกพัน
คล้ายกับจะ รู้อะไร ในล่วงหน้า
คล้ายกับว่า รู้ความเศร้า เนาว์ใจฉัน
จึงโปรยยิ้ม อบอุ่นใจ ให้แก่กัน
แนบของขวัญ ประทับแก้ม แกมรอยยิ้ม
กับส่งห่อ แพรหอม น้อมดวงใจ
อยากอยู่ใกล้ นี่กระไร หอมให้อิ่ม
พอแง้มดู พลันหัวใจ พรายพระพริ้ม
กลางแพรนิ่ม...ในนั้น...นั่น...ช้องนาง.
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
30 พ.ย. 49 17:01:53
]
ช้องนาง
