ความคิดเห็นที่ 1 หนึ่งคนหนึ่งนกเริ่มต้นที่จะสนิทกันมากขึ้น และทั้งสองต่างก็ร้องเพลงให้แก่กันและกัน ต่างฝ่ายต่างปรับเข้าหา เพื่อที่ว่าสักวันความฝันของสาวน้อยตัวจ้อยนี้จะเป็นจริง แต่ก่อนที่มันจะสำเร็จ ในวันหนึ่งเธอก็ทรุดล้มลงต่อหน้า มันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วก็นึกถึงคำบอกเล่าของเธอได้ ...เธอจะอยู่ได้อีกไม่นาน... มันกรีดเสียงร้อง แหลมและดังที่สุดเท่าที่ทำได้จนเสียดแก้วหูดุจจะเรียกเธอให้ฟื้นตื่นกลับมาฝึกซ้อมร้องเพลงกับมันอีก พ่อของเด็กหญิงคงจะทนไม่ไหวจึงนำผ้ากำมะหยี่สีแดงผืนโตเดินชายด้วยดิ้นและติดพู่สีทองคลุมปิดกรงของมันไว้ เสียงประตูปิดและความเงียบที่โรยตัวลงมาบอกมันว่าพวกเขาได้พาเธอไปที่อื่นแล้ว ใต้แสงและเงาสลัวสีแดง มันไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ เจ้านกน้อยซึมเศร้า ได้แต่คิดถึงและกังวลถึงเด็กหญิงจนเจียนบ้า มันกลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้พบเธออีก เด็กหญิงป่วย...เธอไม่สบาย...มันรู้ แต่ไม่คิดว่าเมื่อถึงเวลามันจะก่อให้เกิดความรู้สึกอันเลวร้ายได้ถึงเพียงนี้ ถ้าเกิดเธอไม่กลับมาอีกมันจะเป็นอย่างไร ต่อให้เป็นอิสระ มันก็คงนึกไม่ออกแล้วว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป [คุณแม่บอกฉันว่า ฉันจะไม่เป็นไร เพราะจะต้องมีปาฏิหาริย์ที่ทำให้ฉันหาย ขอเพียงแค่ฉันได้พบกับเทวดาผู้เป็นทูตของพระเป็นเจ้า] ...วิธีเดียวที่เธอจะหายเป็นปกติได้ก็คือ “ปาฏิหาริย์” ซึ่งจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ “เทวดา” มาหาเธอ... “แล้วเทวดาเป็นใครกันล่ะ?!” มันร้องออกมาด้วยเสียงเล็กๆ ที่มนุษย์ไม่มีวันฟังเข้าใจ เทวดาเป็นใครกัน? เทวดารูปร่างเป็นอย่างไร? มันจะไปหาและบอกให้เทวดามาหาเธอได้อย่างไร? แล้วเทวดาจะยอมช่วยไหม? มันไม่รู้เลย...ไม่รู้เลยจริงๆ ในขณะที่จมอยู่กับความเศร้าอันเอ่อท้นสูงขึ้นอย่างรวดเร็วนั้น จู่ๆ สายลมก็พัดวูบมาจากทางบานหน้าต่าง เสียงผ้าม่านสีขาวสะบัดเสียงดังบอกถึงแรงลม ผ้ากำมะหยี่เนื้อหนักไหลร่วงลงกองกับพื้น แล้วมันก็ได้เห็นผู้มาเยือน “เทวดา...เทวดา...” น้ำเสียงนั้นเยียบเย็นลากยาว เอ่ยสิ่งที่มันคิดวนไปมาออกมา ใครคนนั้นมีรูปร่างคล้ายกับมนุษย์ที่มันเคยเห็นมามาก มีศีรษะ มีแขนขา มีมือและนิ้ว แต่ที่ไม่เหมือนคือรูปลักษณ์และลักษณะบางอย่าง...สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่จะว่าเป็นสัตว์เช่นเดียวกันก็ไม่เสียทีเดียว เมื่อก้าวเท้าเข้ามาใกล้ แสงจันทร์จึงสาดส่องให้เห็นร่างสีชมพูอ่อน ดวงตาสีเขียววาววาบจับจ้อง หูและหางที่เหมือนกับแมวปรากฏแก่สายตา “อยากรู้เหรอว่าเทวดาเป็นยังไง?” มันไม่ตอบ แต่จ้องมองกลับด้วยดวงตาสีดำสนิท ฝ่ายตรงข้ามแย้มยิ้มเหมือนรู้ทัน “อยากรู้ไปทำไมล่ะ? ถ้าบอกมา ฉันจะได้ให้คำตอบไป” ขณะที่เอื้อนเอ่ย ร่างนั้นก็เที่ยวได้เดินไปรอบห้อง ก่อนหยิบเอาหนังสือเล่มหนึ่งติดมือมา “ช่างเถอะ ฉันไม่อยากฟังเสียงแหลมๆ นั่นนักหรอก” แล้วก็มาหยุดอยู่ที่หน้ากรงทองของมัน “นี่ไงล่ะเทวดา” มือประดับเล็บสีแดงฉานพลิกหน้ากระดาษจนหยุดที่รูปภาพรูปหนึ่ง สิ่งนั้นมีรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่กลับมีปีกสีขาวสะอาดแผ่ขยายเรืองรองสง่างาม “ก็แค่เรื่องเพ้อฝันของมนุษย์” พูดจบหนังสือก็ปิดลงดังปุบ “เข้าใจที่ฉันพูดไหม?” เรื่องเพ้อฝัน?...มันคิด...ถ้าเช่นนั้นก็แสดงว่าโลกนี้ไม่มีเทวดาอยู่จริงๆ แล้วจะทำอย่างไรเล่า? ถ้ามันหาเทวดามาไม่ได้ เธอก็คงจะไม่หาย...ไม่ช้าเธอก็คงจะตาย ความโศกเศร้าเริ่มกัดกินหัวใจของมันอีกครั้ง “หาเทวดามาไม่ได้ ก็หมายความว่าเด็กคนนั้นต้องตาย แต่ที่จริงแล้วเทวดาที่ว่านั่นไม่มีอยู่เลยต่างหาก นั่นก็คือไม่ว่ายังไงเด็กนั่นก็ไม่รอด มันก็แค่นั้นเอง...อาการไม่ดีขนาดนั้น ยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว ยอมรับเสียเถอะ” ความเป็นจริงนั้นมันก็คิดได้ เจ้านกน้อยกรีดร้องออกมาอีกครั้ง ปีกทั้งคู่พัดกระพือราวกับบ้าคลั่ง แต่เพราะมันไม่มีสิ่งที่เรียกว่าน้ำตา จึงไม่อาจร่ำไห้เพื่อให้ความเศร้าเสียใจนี้หลุดออกไปได้ “แต่แหม...เทวดาไม่มี...ก็ทำให้มันมีซะสิ” คำพูดนั้นทำให้มันถึงกับหยุดชะงัก “แม้จะเลือกไม่ได้ว่า ตาย หรือ ไม่ตาย แต่ก็เลือกได้นี่ ว่าจะ ตายอย่างมีความสุข หรือ ตายอย่างทุกข์ทรมาน” ดวงตาสีดำสบกับดวงตาสีเขียวนิ่ง ท่ามกลางความเงียบแห่งราตรี ริมฝีปากสีชมพูก็หยักยิ้ม “ว่าไงล่ะ?...อยากจะลอง...เลือกดูมั้ย?” มันไม่ได้ตอบ แต่เพียงแค่มองดวงตาของมันในตอนนี้ มีหรือที่สิ่งมีชีวิตประหลาดตรงหน้านี้จะมองไม่ออก “งั้นบอกฉันมาสิ ว่าอะไรที่มีค่าพอจะแลกกับร่างที่ใกล้เคียงมนุษย์ที่สุด?” ดวงตาที่มองมาแฝงแววรู้ทัน แท้จริงคงไม่ต้องถาม แต่ก็เหมือนกับต้องการให้ได้คิด “เสียงคงไม่ได้สินะ...แต่อย่างน้อย...การได้กลับไปโบยบินกับความสุขของเด็กคนนั้น ก็คงจะเลือกได้” มันยังคงนิ่งเงียบ ฝ่ายที่ยื่นข้อเสนอโยนหนังสือในมือทิ้งไปบนเตียง “ฉันขอปีกเป็นของแลกเปลี่ยนก็แล้วกัน...” สิ้นคำ แสงประหลาดก็เรืองรองมาจากภายในร่าง สว่างขึ้น สว่างขึ้นอีกจนตาพร่าพราย ร่างกายร้อนผ่าวก่อนจะเจ็บร้าวเหมือนจะแตกสลาย แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างรอบตัวก็ดูเล็กลง เพียงหันไปทางขวามือก็เห็นกรงทองที่มันเคยอาศัยอยู่วางนิ่งบนโต๊ะสีขาวริมหน้าต่าง รู้สึกถึงบางสิ่งที่แปลกไป เมื่อขยับกายมันก็ออกแรงบังคับยกเอาสิ่งหนึ่งขึ้นมาต่อหน้า “ม..มือ...” ทันทีที่ออกเสียง มันก็ตกใจ “เสียงของฉัน?” เจ้านกน้อยหันไปอีกทาง เห็นร่างโปร่งที่ทำให้มันมีสภาพเช่นปัจจุบันยืนมองหน้าตาเฉยเมย “ท..ทำไมเสียงของฉันเป็นแบบนี้? แล้วฉันจะร้องเพลงให้เธอฟังได้ยังไง?” “ช่วยไม่ได้นะ ร่างกายอย่างนั้นจะให้ออกเสียงอย่างร่างเดิมก็คงไม่ได้ แต่พูดภาษามนุษย์ได้ไม่ดีกว่าหรือไง? จะได้บอกสิ่งที่คิดออกไปได้” พอฟังอย่างนั้นมันก็พอใจเย็นลงบ้าง หากก็ต้องตกใจจนแทบล้มทั้งยืนเมื่อหันไปเจอเงาในกระจกของตนเอง “ทำไมฉันถึงอัปลักษณ์น่ากลัวเช่นนี้? ฉันจะไปพบเธอได้อย่างไร? เธอคงจะตกใจกลัวแน่” ร่างของมันที่เห็นในเงาคล้ายมนุษย์ก็จริงอยู่ หากขนสีน้ำตาลของนกกลับติดพองอยู่รอบตัว ปากยังคงเป็นจะงอยแหลม แม้จะดูเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์เหมือนอีกฝ่ายที่อยู่ในห้อง แต่ก็ต่างกันเกินไป “ฉันให้ได้เท่านี้แหละ...” ฝ่ายนั้นตัดบทโดยไม่คิดจะฟังเสียงร้องทุกข์ “แหม...ใจร้ายจริง” เสียงของแขกไม่ได้รับเชิญดังเพิ่มขึ้นมา ความมืดนอกหน้าต่างไหลเคลื่อนเข้ามาในห้องก่อนปรากฏร่างสีดำสนิท ดวงตาสีทองเด่นชัดบนพื้นสีดำทะมึน ผู้มาเยือนคนใหม่มีรูปร่างคล้ายกับผู้มาเยือนคนแรก หากมองเผินๆ ร่างกายก็คล้ายมนุษย์ แต่เมื่อมองดีๆ กลับมีหูและหางของแมว ผิวหนังปกคลุมด้วยขนสีดำดุจนิล ดวงตาทั้งคู่ก็เป็นสีทองแวววาวที่ไม่ใช่ของมนุษย์ ลักษณะโดยรวมที่เห็นได้นั้นคงจะนับได้เป็นแมวสีดำตัวเขื่อง ที่แตกต่างก็คงเป็นการยืนตัวตรงบนขาสองข้างได้อย่างสง่างามกว่ามนุษย์หลายๆ คน “ฉันจะให้ร่างที่ดีกว่านั้นเอามั้ยล่ะ?” ข้อเสนออันน่าหวั่นหวาดถูกยื่นมาอีกครั้ง หากจะคิดปฏิเสธตอนนี้ก็คงสายไปเสียแล้ว สภาพเช่นนี้อย่าว่าแต่เทวดา จะเรียกว่าอะไรก็ยังนึกไม่ออก คงเป็นได้เพียงตัวประหลาดน่าเกลียดน่ากลัวเท่านั้น “ถ้าอย่างนั้น...ฉันขอ ‘การได้ยิน’ นั่นก็แล้วกัน” และโดยไม่รอคำตอบใดๆ ความรู้สึกเช่นเดียวกับเมื่อครั้งที่ร่างกายเปลี่ยนไปก็หวนกลับมาอีกครั้ง ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา มันก็รีบหันไปมองเงาในกระจก คราวนี้ไม่มีขนสีน้ำตาลกระดำกระด่างที่ทำให้ดูประหลาดและจะงอยปากที่มันคิดว่าน่าเกลียดอีกแล้ว มันมีรูปร่างคล้ายกับคนที่ให้ร่างมา เหมือนแมวมากกว่าที่จะเป็นนก “อ๊ะ...” มันตั้งใจจะร้องท้วง แต่ทันทีที่พยายามออกเสียง มันก็ไม่ได้ยินสิ่งใดเลย จึงไม่อาจพูดต่อไปได้ ...แล้วมันจะร้องเพลงได้อย่างไร?... ไม่สิ...ตัวเป็นสีดำเช่นนี้ คงจะเป็นลางร้ายและตรงกันข้ามกับคำว่าเทวดาเสียมากกว่า มันหันไปมองอีกสองชีวิตในห้อง พยายามโบกไม้โบกมือเป็นคนบ้าใบ้ “แกนั่นแหละที่ใจร้ายโหดเหี้ยม...” หากหูของมันยังเป็นปกติ ก็คงจะได้ยินเสียงที่สี่ที่ดังขึ้น ร่างสีขาวนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง เรือนผมสีชมพูอ่อนไหวตามสายลมเย็นเยือกที่พัดผ่าน ร่างนั้นกระโดดลงมายืนบนขาทั้งสองข้าง ดวงตาสีดำสนิทสะท้อนเงาอันสิ้นหวังของมัน ผู้มาเยือนผู้นี้เองก็มีลักษณะของสัตว์อยู่ด้วย มีทั้งหูและหาง ขนทั้งร่างเป็นสีขาว หลังจากที่ทอดสายตามองมันราวกับกำลังสมเพชเวทนา ร่างนั้นก็เดินตรงเข้ามาหาและยื่นมือออกมา ปลายนิ้วแตะลงกลางหน้าผาก แล้วเสียงบางอย่างก็ก้องอยู่ในหัว “จะเอามั้ยล่ะ? สีขาวที่ฉันมี แต่จะแลกมันกับอะไร?” มันคิด แล้วก็คิด...สุดท้ายน้ำตาก็ไหลออกมา...มันไม่มีเสียงเดิมที่เธอจำได้ และถึงมีตอนนี้มันก็คงจะร้องเพลงไม่ได้อีกแล้ว แม้แต่จะพูดหรือบอกความรู้สึกที่มีก็ยังทำไม่ได้ “เสียงสินะ...” มือสีขาวแตะลงบนลำคอของมัน รู้สึกแสบร้อนอยู่เพียงวูบเดียวก็เลือนหายไป คราวนี้เงาในกระจกมีรูปร่างเช่นก่อนหน้า หากแต่เป็นสีขาวสะอาดแล้ว ดวงตาสีทองยังคงอยู่ แม้จะดูแปลกตาแต่มันก็ไม่คิดว่าจะเป็นอุปสรรค แต่สิ่งสำคัญในการเป็นเทวดาต่างหากที่มันยังไม่มี ...ปีกสีขาว... จากคุณ : Zakuro - [ 1 ธ.ค. 49 00:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เล่นอะไรกันไม่เข้าท่า” เสียงดังเพิ่มมาอีกหนึ่ง เจ้าของเสียงปรากฏกายเบื้องหลังของมัน และด้วยสายตาของคนที่เหลือ มันจึงหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณ แล้วก็ได้พบกับผู้เป็นเจ้าของปีกสีขาวอันสวยงามยิ่งใหญ่ ไร้เสียง ไร้การได้ยิน แม้แต่ร่างเดิมก็ไม่เหลือเค้า มันไม่รู้จะบอกผู้ที่อยู่ตรงหน้าว่าอย่างไร ขอเพียงปีกเท่านั้น ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์ มือของเจ้าของปีกแตะลงบนหน้าผากของมัน ดวงตาที่มองมาคล้ายกับจะแฝงแววเวทนา “อยากจะได้ปีกนี่อีกอย่างสินะ” ไม่ว่าใครก็คงเดาได้ทั้งนั้น “รู้ตัวบ้างหรือเปล่า...ว่าตอนนี้อยู่ในสภาพไหน?” มันพยักหน้า กระจกสะท้อนทั้งหมดให้ได้เห็น มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว แทบไม่เหลืออะไรที่เป็นของตัวเองเสียด้วยซ้ำ “ฉันขอดวงตานั่น...จะให้ไหม?” เป็นคำถามที่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป มันไม่มีอะไรให้เสียมากไปกว่านี้อีกแล้ว หรือถ้ามี...ก็จะใช้แลกกับสิ่งสุดท้าย “แกน่ะ...ไม่ใช่ไนติงเกลของเธออีกแล้ว” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่รับรู้ รู้สิ...มันรู้อยู่แก่ใจ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ไม่รู้เลยว่ามันจะเจ็บปวดใจถึงเพียงนี้ เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง ทุกอย่างรอบกายมืดมิด เงียบสงัด ขยับกายเพียงเล็กน้อยก็แทบทรงตัวไม่อยู่ เกือบจะเซล้มลงกับพื้นแต่มือก็คว้าบางสิ่งยันร่างไว้ได้ทัน มันไม่รู้ว่าคืออะไร แต่เมื่อเลื่อนมือออกไปเล็กน้อยก็สัมผัสบางสิ่งได้ ...กรงสีทองที่มันเคยอยู่... ...กรงสีทอง...และโต๊ะสีขาว...ที่เคยมีเธอนั่งมองอยู่ไม่ห่าง... มันหันกลับ ก้าวเท้าออกไปพร้อมยื่นมือคว้าสะเปะสะปะ จนคว้าได้ตัวใครสักคนในกลุ่มนั้น พร้อมกับคำขอสุดท้าย ไม่ใช่ด้วยหูที่ฟังข้อเสนอ ไม่ใช่ด้วยตาที่มองผู้ยื่นข้อเสนอ ไม่ใช่ด้วยเสียงที่ร้องขอสิ่งที่ต้องการ แต่ทั้งหมดนั้น...ด้วยหัวใจ “ลีลัน...” มือแตะลงบนหน้าผากเนียนอย่างอ่อนโยน เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัส ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอจะอบอุ่นและดูบอบบางถึงเพียงนี้ เด็กหญิงลืมตาขึ้นช้าๆ ห้องทั้งห้องมืดสลัว พ่อกับแม่ไม่อยู่เพราะรีบออกไปตามหมอและเตรียมยาหลังจากที่อาการของเธอเพิ่งหยุดกำเริบได้สักครู่ “เทวดา...มาแล้วนะ...” “คุณเทวดา...” แสงจันทร์สาดต้องลงบนร่างสีขาวและปีกที่แผ่ขยายกว้างใหญ่สวยงาม ใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้ม “คุณเทวดา...หนูอยากจะขอพร...” “อยากจะหายดีใช่ไหม?” คำถามนั้นเป็นสิ่งที่มั่นใจว่าจะได้รับคำตอบว่าใช่ “ไม่ใช่ค่ะ...” เด็กหญิงยิ้มน้อยๆ “หนูอยากให้...ช่วยปล่อยไนติงเกลให้เป็นอิสระที...แล้วช่วยดูแลเขาให้ปลอดภัยอย่าให้คนใจร้ายจับไป...แล้วก็...ให้เขามีความสุขมากๆ” สิ้นคำขอ ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ สิ่งแรกที่เกิดขึ้น คือหยดน้ำตาที่ร่วงจากดวงตาสีทอง “ทำไมล่ะ? ไม่อยากจะหายดีหรือ?” “อยากค่ะ แต่ว่าคุณแม่บอกหนู...ว่าถ้าหนูมีความสุขมากพอแล้วก็ไม่เป็นไร...ถ้าหนูทรมาน...แม่ก็ไม่อยากให้หนูต้องอดทน ถ้าหนูมีความสุขมากพอ...หนูก็พักได้แล้ว...คุณพ่อกับคุณแม่จะไม่เป็นไร” ใบหน้าของเธอซีดขาว แต่ชื้นไปด้วยเหงื่อ ลมหายใจติดขัดรวยรินเหมือนจะหยุดลงได้ทุกเมื่อ “แต่หนูยังเป็นห่วงไนติงเกลอยู่...ดีจังที่คุณมาทันเวลา...” คุณเทวดาของเธอไม่ตอบอะไร มือปัดไรผมที่ระใบหน้าน่ารักออกแล้วทัดหูให้ น้ำตาไหลรินราวกับจะไม่มีวันหยุดได้อีกแล้ว “ช่วยทำให้คำขอของหนู...เป็นจริงด้วยนะคะ” เด็กหญิงยิ้มไร้เดียงสา “ได้สิ” คุณเทวดา...แย้มยิ้มตอบอย่างยากลำบาก ในขณะที่เด็กน้อยหมดห่วง เธอหลับตาลง ลมหายใจหยุดนิ่ง ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยร่องรอยของความสุข เธอหลับไป...ตลอดกาล “ได้เวลาคืนของแล้วนะ...แล้วก็จ่ายสิ่งนั้นมาเสียด้วย” ...ฉันจะบอกอะไรดีๆ ให้... ...ถึงเสียไปหมดทุกอย่าง แต่ก็มีอยู่สิ่งหนึ่ง ที่มีค่ากว่าเสียงของแกเสียอีก... “เอาไปเถอะ...” ...ก็ ชีวิต ของแกไงล่ะ... ฉันให้ได้...ไม่เสียดาย... ...เพื่อ ‘ท้องฟ้า’ เพียงหนึ่งเดียว... The END. ขอบพระคุณค่ะ >_< จากคุณ : Zakuro - [ 1 ธ.ค. 49 00:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เศร้าจังอ่ะ จากคุณ : oldword - [ 1 ธ.ค. 49 15:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในฐานะที่แนะนำให้มาโพสที่นี่  ก็เลยต้องแวะมาเยี่ยมเสียหน่อย ก็ซาบซึ้งน่อเรื่องนี้  สงสารนก  และรู้สึกว่าพวกตัวประหลาดที่โผล่มาตอนท้ายนี่มันโรคจิตเนอะ  มาแกล้งนกที่น่าสงสาร  นกเลยกลายเป็นตัวประหลาดไปเลย - -" แล้วจะมาติดตามอีกนะจ๊ะ   ถ้ามีเรื่องบอื่น ๆ ตามมา จากคุณ : จินตาฯ (จินตานุภาพ) - [ 2 ธ.ค. 49 02:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าสงสารจังครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 2 ธ.ค. 49 13:55:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นด้วย พวกที่เข้ามาแลกเปลี่ยนนี่ ฝ่ายมารชัดๆ จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 49 17:44:22 ]