ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากที่เราไปหาเขาไม่กี่วัน  คุณสามีก็ออกมาเป็นฟรีแลนซ์ ในความคิดเราก็ว่าเหมาะกับเขาดีนะ  เพราะคนชอบนอนเช้าตื่นบ่ายอย่างเขา ไม่มีวันรุ่งกับระบบตอกบัตรแน่นอน มันเกิดยาก ที่สำคัญ  เขาเองก็ไม่เคยคิดปรับปรุง หรือเปลี่ยนแปลงตัวเอง หรือปรับตัวให้เข้ากับระบบ  ที่ร้ายกว่าก็คือ เขาเหมือนจะโทษเรา ว่าทำให้เขาออกจากงาน ....เชื่อเขาเลย เรายอมรับว่าเราพลาด พลาดที่เผลอหลุดปากออกไปว่า เคยได้ยินเขาบ่นๆอยู่เหมือนกันว่าอยากเป็นฟรีแลนด์  เจ้านายเขาได้ยิน เขาก็คงมั่นไส้มั๊ง เลยให้ออกมาเป็นฟรีแลนด์สมใจ คนอะไร ความผิดของตัวเท่าเส้นขน แต่ความผิดของคนอื่น มองเห็นเท่าภูเขาตู้มๆของเราเนี่ย  หากเขามีความเป็นธรรมซักนิด เขาจะเห็นว่า ที่ผ่านมา เขาเล่นไว้ทุกบท ครบรส ครบสูตร  ทั้งตื่นสาย ไปช้า บ้าผู้หญิง ขี้เมา เอาไม่เลือก. เราว่าพฤติกรรมแบบนี้ คนระดับผู้บริหารเขาคงมองออกหรอกน่า ว่ามันคือพฤติกรรมของคนไม่มีความรับผิดชอบ เขาจึงตัดไฟเสียแต่ต้นลม จากนั้นไม่นานเขาก็หายออกจากบ้านไปเลยค่ะ  หายไปแบบไร้ร่องรอย ไม่โทร ไม่ติดต่อ  ไม่ส่งข่าวใดๆทั้งสิ้น ทำเหมือนตายจากกัน  เล่นเอาเรามึนงงกับชีวิตหนักเข้าไปอีก "เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เรารัก เขาไม่ทิ้งเราแน่ เพราะเขารักเรา  เขาต้องกลับมา..เขาแค่ลืมเราชั่วครู่ เขาจะต้องกลับมา"   เราคิดปลอบใจตัวเอง วนไปเวียนมาอยู่อย่างนี้ทุกวัน  เราเฝ้ารอการกลับมาของเขาทุกลมหายใจเข้าออก  ครุ่นคิดวนเวียน ซ้ำซาก จนสลบหลับเพราะเหนื่อยทั้งใจและกายแบบนี้ทุกคืน ถึงเวลากินก็กินไม่ลง ถึงเวลางานก้กระสับกระส่าย พอถึงเวลานอนก็ยากเย็นแสนข็นที่จะข่มตาหลับ  มีชีวิตในแบบหน้าชื่นอกตรม วันนึง เรามานั่งคิดทบทวนว่า ทำไม๊เขาถึงทิ้งเรา เราผิดถึงขนาดที่ต้องทิ้งกันไปเลยเชียวหรือ   เราขยันทำงาน ไม่เคยเกาะเขากิน ดูแลเขาทุกอย่างเท่าที่เมียคนนึงจะทำได้ หรือจะเป็นเรื่องเซ็กส์  แต่ทุกครั้งที่เขาต้องการไม่ว่าแบบไหน เราสนองตอบเขาได้  ไม่เคยขัดใจ ทั้งๆที่ไม่เคย ไม่เป็น ไม่กล้า  แต่เราก็เต็มใจตอบสนองเขาสุดลิ่มทิ่มประตู  นอกเสียจากเขาจะต้องการในแบบที่เราไม่รู้ ไม่เป็น เพราะเขาไม่บอกและไม่เคยสอน หรือไม่อยากสอน  เพราะกลัวจะรู้มากกว่าเขา หรือไร เราคอยตามข่าวสามีตลอด วันนึงพี่ต้น เพื่อนสามีและเพื่อนบ้านของเรา บอกว่าเห็นคุณสามี เดินควงกับผู้หญิง รูปร่างดี หุ่นเหมือนนางแบบ แถวๆราชดำริ  ฟังแล้วอึ้ง ทึ่ง เสียว (สันหลัง)  ไม่รู้จะหาทางออกให้กับชีวิตยังไง ก็ได้แต่ทำหน้าที่ของเราทีมีอยู่ให้ดีที่สุด  ทางหนึ่งที่ช่วยได้ก็คือฟังเพลงค่ะ แม้ว่ายิ่งรู้สึกเจ็บปวด มันก็ยิ่งอยากจะฟังแต่เพลงเศร้า เพลงอกหัก อยู่บ้านก็ฟังแต่เพลงเศร้า อยู่ที่ทำงานก็หนีไม่พ้นเพลงเศร้า บวกกับสมัยนั้นทำรายการเพลงทางวิทยุ มันจึงหนีไม่พ้นต้องฟังเพลงที่ต้องเปิดอยู่แล้วทุกวัน ชีวิตจึงวนเวียนอยู่กับเพลงตลอดเวลา  ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกอินไปกับมัน เพราะทุกเพลงที่คนฟังขอให้เปิดนั้น มันโดนใจเราทุกเพลง เราล็อคห้อง เปิดเพลงสลับพูดกับคนฟัง เพลงจบเปิดเพลงสลับกับร้องไห้ พอเพลงจบ ก็ต้องเรียกสติให้กลับมา พอเปิดเพลงก็ร้องไห้....โอ๊ย...เหมือนคนบ้าเลยคุณ  ครั้นพอได้เวลาเลิกงาน ก็กลับบ้านด้วยอาการของคนที่หัวใจสลาย  ชีวิตเป็นแบบนี้อยู่นานนับปี  จนรู้สึกสิ้นหวังอยากลาโลก  ถึงตรงนี้ เราเข้าใจเลยว่า ที่คนคิดสั้น ฆ่าตัวตาย มันแบบนี้นี่เอง แต่เราล่ะ จะตายหรือจะอยู่ดี เรารักอาชีพวิทยุที่สุดค่ะ  ไม่ใช่เพราะได้อยู่กับเพลงเพราะๆทุกวัน แต่คนวิทยุ นอกจากเปิดเพลงแล้ว ยังต้องเปิดใจ สัมผัสความรู้สึกทุกรูปแบบจากเพลง และที่สำคัญ จากแฟนเพลงค่ะ เวลาที่แฟนเพลงเขาชื่นชอบเรา เขาจะปฏิบัติกับเราเหมือนพี่ๆน้องๆ หิ้วผลหมาก รากไม้ ขนมลูกอม มาฝากไม่ขาด เพราะฉะนั้น เวลาเรามีความทุกข์ แน่นอน เขาจะห่วงเรา สงสารเรา และอยากช่วยเหลือเรา  ที่เด็ดกว่านั้นคือ เขาสอนเราค่ะ "พี่ไม่ต้องบอกหนูหรอกค่ะ ว่ามีปัญหาอะไร แต่หนูอยากได้พี่สาวคนเก่าของหนูคนนี้ กลับมาเร็วๆ เข้มแข็งไว้นะคะ ปัญหาทุกอย่างมันมีทางออกของมันเอง พี่เป็นคนบอกหนูเองนี่คะ" คำพูดของแฟนเพลงคนนึง ยังก้องอยู่ในใจจนถึงวันนี้เลย  ถูกต้องค่ะ ปัญหาทุกอย่าง มันมีทางออกของมัน มีที่มา ก็ต้องมีที่ไป จงอดทน เข้มแข็ง และเชิดหน้าเข้าไว้  เราบอกตัวเองว่า จะต้องพาจิตใจที่ยับเยิน กับร่างกายที่อ่อนโรย  ผ่านช่วงนี้ที่โหดร้ายนี้ไปให้ได้  และแล้วเราก็ผ่านค่ะ คุณขา และวันหนึ่ง เราก็ค้นพบว่า  อะไรที่จดจ่อรอคอย มันจะยิ่งเยิ่นเย้อ ยาวนาน แต่ถ้าเราหยุดคิด หยุดฟุ้งซ่าน หยุดที่จะคาดหวัง หยุดวิ่งตาม  มันจะเป็นฝ่ายพุ่งมาหาเราเอง จากคุณ : Miss honey - [ 1 ธ.ค. 49 09:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากกินข้าวคลุกน้ำตาอยู่นาน  เราก็นึกอยากทำบุญขึ้นบ้านใหม่ ตั้งใจเริ่มต้นชีวิตใหม่กับตัวเอง ตอนนั้นเราได้เพื่อนของคุณสามีคนนึง ชื่อพี่ลูกน้ำ คอยช่วยเหลือทุกอย่าง ตั้งแต่เก็บของ ขนของ ติดต่อข้าวของเครื่องใช้ที่วัด ส่งพระ จนทุกอย่างผ่านไปด้วยดี  ทุกวันนี้ เรายังคิดถึงพี่ลูกน้ำเสมอ แม้จะไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานานโข ถึงจะไม่มีเขาอยู่ในงาน แต่วันนั้นคนที่ทำให้เราดีใจสุดๆคนนึง คือเพื่อนสาวที่มากันทั้งครอบครัว พ่อ แม่ ลูก  เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่เรารักที่สุดคนนึง เป็นเพื่อนที่คบกันมานานกว่ายี่สิบปี ตั้งแต่ครั้งเรียนปริญญาตรีด้วยกัน   ภาพของครอบครัวที่อบอุ่นตรงหน้าเรานั้น  มันทำให้เราอยากมีลูกกับเขาบ้าง  แต่แล้วก็ใจหาย เพราะหาคนทำลูกให้ไม่ได้ มันน่าเจ็บใจ บอกตัวเองว่าน่าจะมีลูกกับเขาก่อน  ก่อนที่เขาจะไป  มันคงดีกว่า  อย่างน้อยยังมีลูกเป็นเพื่อน แต่เอ..ถ้าไม่มีลูกมันน่าจะดีกว่า  เพราะถ้าลูกมาตอนพ่อของลูกไป  แล้วลูกต้องกำพร้าพ่อ เมียกำพร้าผัว ชีวิตมันคงจะดูทุเรศสิ้นดี  แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ เราอยู่ในสภาพจิ๋มกำพร้าจู๋มานานแล้ว เสียงโทรศัพท์จากห้องนอน ดังขึ้นทำลายความคิดที่กำลังออกนอกทาง สับสน ขัดแย้งกันเองของเรา  วูบหนึ่งของความรู้สึก อยากให้เป็นเขาจัง..ต้องเป็นเขาแน่เลย "ฮัลโหล" เสียงที่ได้ยิน มันเป็นเสียงที่เราคุ้นหูมายาวนาน  แม้ว่ามันจะฟังดูแผ่วซะ "ตัวเองเหรอ" น้ำเสียงเกือบเป็นตะโกน ตื่นเต้น ปากคอสั่น "เค้าอยากกลับบ้าน" "อ้าว...ก็กลับมาซิ อยู่ไหน ตอนนี้ตัวเองอยู่ไหน" เสียงเราสั่นเครือหนักขึ้น บ่อน้ำตาแตกเอาดื้อๆ  เรากลั้นก้อนสะอื้นจนเจ็บคอ เพราะกลัวคนข้างนอกจะได้ยิน  โดยเฉพาะแม่  เพราะเรารู้ว่าแม่  ทั้งโกรธ ทั้งสงสารเรา   ที่ว่าโกรธ ก็เพราะเคยทักท้วงเรื่องการคบหาระหว่างเรา กับคุณสามีมานับครั้งไม่ถ้วน  คำว่า "อาบน้ำร้อนมาก่อน"  มันจึงคลาสสิคมาก  เสียตรงที่เราไม่เชื่อที่แม่เตือน สุดยอดไปกว่านั้น ต้องยกให้พ่อค่ะ  พ่อเป็นครูสอนหนังสือที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่ง  ที่เจ๋งกว่าคือ พ่อเราเป็นหมอดูด้วยค่ะ  และตัวเราเองก็สนใจในวิชานี้อยู่มากเลย ถึงขนาดศึกษาจริงจัง จนเปิดคำทำนายให้เพื่อนฝูงและตัวเราเองอยู่บ่อยๆ "อย่าแต่งเลยลูก เชื่อพ่อ เขาจะทำให้ลูกเสียใจไม่หยุดหย่อน  ดวงเขามีผู้หญิงเดินคู่กับเขาตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหน เขาจะต้องมีเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงไม่ว่างเว้น  คนที่เดือดร้อนคือเรา" เราจำคำพูดของพ่อได้ทุกคำ นึกขออย่าให้คำทำนายเป็นจริง เพราะเราตัดสินใจแล้ว   แต่วันนี้ เรากำลังประจัญหน้ากับเรื่องเลวร้ายตามคำที่พ่อเตือน ใช่แล้วค่ะ..  เรากำลังเสียใจไม่หยุดหย่อน "ไม่ต้องร้องนะ... เค้า...(เงียบ)  กลับมาแล้วนะ  เค้าอยู่ข้างล่าง แต่ยังไม่ขึ้นไปนะ รอให้แขกกลับหมดก่อนนะ วันนั้นโลกของเรา ที่คิดว่าถล่มถลายไปแล้วนั้น มันกลับยังคงอยู่  แต่คุณคะ เรามัวแต่ดีใจจนลืมเอะใจว่า  ความทุกข์ไม่รู้จบนั้นมีจริง  และมันกำลังย้อนกลับมาเล่นงานเราอีก  แต่ ณ เวลานั้น อะไรจะเกิดก็ช่าง สำหรับเรา ขอแค่มีเขาอยู่เคียงข้างเราก็พอแล้ว   ทั้งที่รู้ว่าสันดานเจ้าชู้ มันยากที่จะแก้ แต่คนอย่างเราก็ยังอยากจะเสี่ยง  และที่มากไปกว่าก็คือ เราจะหนีใจเราเองทำไม  ถ้าทำแล้วมันทุกข์  เพื่อนๆบางคนบอกว่า ทำไมไม่เข็ด เดี๋ยวเขาก็ชิ่งอีก...เชื่อขนมกินได้ คนอย่างนี้ ไม่รักเราจริง เห็นเราเป็นของตาย... ไม่ใช่ว่าเราดื้อดึง ไม่เชื่อใครเลย  เราเชื่อเต็มหัวใจว่าคุณสามีเรานั้น คงถอดลายเก็บไว้ที่ไหนซักแห่งชั่วคราว  ครั้งนี้เขาก็แค่รู้สึกเบื่อยัยนั่นขึ้นมา จากที่รักง่ายก็หน่ายเร็ว หรืออาจเกิดความกลัวบาป หรือเกิดสำนึก ระลึกได้ว่าตัวเองทำผิดก็เลยกลับมา ผู้ชายแบบนี้ สามารถฆ่าผู้หญิงดีๆให้ตายทั้งเป็น โดยที่เขาไม่รู้สึกผิดเลย หากคุณเป็นคนหนึ่งที่เกิดไปรักคนเจ้าชู้เข้าให้แล้ว บอกได้คำเดียวว่า "อดทน"   ถ้าความอดทนนั้นทำให้คุณสุขใจได้ เพราะผู้ชายในแบบสามีของเรานั้น เท่าที่ซึมซับพฤติกรรมเขามาร่วมสิบห้าปี มันมากพอที่จะทำให้เรารู้จักเขาดีกว่าผู้หญิงที่ยอมมีอะไรกับเขา ทั้งๆที่รู้จักกันไม่ทันข้ามคืน ความรักคือความสวยงาม คือเส้นใยที่พันเราไว้ด้วยกัน แม้มันจะดูบางเบาในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับเราที่มีต่อเขา มันมั่นคง และเหนียวแน่นมากขึ้นตามเวลาค่ะ   ช่วงที่เขาลืมเราไว้ข้างหลัง ไม่มีวันไหนซักวันที่เราไม่คิดถึงเขา "หาใหม่เลย  แกจะห่วงอะไรนะ กับแค่ไอติมอันเดียว เหี่ยวก็เหี่ยว แถมยังดำอีกต่างหาก...แฮะ แฮะ..เดาเอาอ่ะเพื่อน" "อย่าว่าแต่จะหาใหม่เลย แค่คิดก็แย่แล้ว และถ้าเกิดว่าไปเจอหนักกว่านี้ แกว่าจะฉันเป็นยังไง เข้าข่ายหนีเสือปะไอ้เข้ใช้มั้ยล่ะ" เป็นความพยามอย่างยิ่งที่จะให้เราหาสามีใหม่ให้ได้  โถ..คุณคะ สำหรับเรา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยซักนิด ที่จู่ๆเราจะลุกขึ้นมาคว้าใครก็ได้มาทำสามี  ดูอย่างเรากับสามีกว่าจะได้แต่งกันปาเข้าไปตั้งหลายปี จนแต่งงานอยู่กินกันจริงๆ ก็ยังเรียนรู้กันไม่รู้จักจบ เรียกว่ายิ่งอยู่กันไป ลายก็ยิ่งออกมา "ผู้หญิงที่มีเลขหนึ่ง เป็นเลขประจำตัวอย่างเรานะ  รักใครรักจริง  รักแล้วรักเลย แบบรักเธอคนเดียว  ต่อให้ไอติมรสใหม่ ใหญ่กว่า อร่อยกว่าแค่ไหน เราก็ไม่สนย่ะ เขาเรียกว่ารักซึมลึก" "ลึกถึงไหนล่ะ" คำพูดยียวน กวนโอ๊ยของเพื่อน คอยจะพาวนลงล่างเสมอ แบบที่เรียกว่า ทะลึ่งวันละนิดจิตแจ่มใส แต่ไอ้เพื่อนคนนี้น่ะ มันทะลึ่งทั้งวัน  จะว่าไปแล้ว ถ้าไม่มีเพื่อนเราคงแย่กว่าที่เป็นอยู่ เพราะเพื่อนคือเสาต้นนึงที่พร้อมให้เราพักพิง นิสัยรักแล้วรักเลยของเรา คนที่รู้ดีที่สุดก็คือคุณสามีนั่นแหละ  เขาเชื่อเสมอว่า คนอย่างเราไม่มีวันลุกขึ้นมาทำอะไร ในแบบที่เขาทำแน่นอน ดังนั้น มันเลยทำให้เขามั่นใจไงคะว่า  ไม่ว่าเขาจะห่างหายจากชีวิตเราไปนานแค่ไหน เราก็จะยังรอเขาอยู่ที่เดิม กลับมาเมื่อไหร่รับรองไม่ผิดหวัง  ฟังดูแล้ว ผู้หญิงอย่างเรานี่มันงี่เง่าจริงๆใช่มั๊ยคะ แต่อย่าค่ะ อย่าประมาทผู้หญิงอย่างเราด็ดขาด ไม่งั้นจะมีประโยคที่ว่า "ความอดทนของคนเรานั้นมีที่สิ้นสุด" หรือคะ เพียงแต่ว่า ไอ้ความอดทนของเรา มันดันมีมากมายก่ายกอง  คิดเป็นระยะทางอาจจะประมาณโลกมนุษย์ไปดาวอังคาร  แต่ถ้าคิดเป็นเวลามันก็ปาเข้าไปแค่สิบห้าปีเท่านั้นเอง แหม ...Child Child ใช่มั้ยคะ จากคุณ : Miss honey - [ 1 ธ.ค. 49 10:02:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วไงต่อเพ่.. จากคุณ : podduang-pk - [ 1 ธ.ค. 49 14:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กำลังตามมาติดๆค่ะ รอแป๊บ... ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 49 19:14:14 แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 49 19:13:23 จากคุณ : Jip (Miss honey) - [ 1 ธ.ค. 49 19:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 chill chill มากกว่ามัง จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 49 17:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 chill ก็ chill ค่ะ จากคุณ : XX (Miss honey) - [ 2 ธ.ค. 49 18:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผู้หญิงเรามันซวย ตรงสังคมเรานับคนที่เราอยู่ด้วย เกินกว่าสองไม่ได้ พอสามแล้ว คบไม่ได้ อะไรประมาณนั้น ทำอย่างไรให้เป็นเลข ๑ ตลอดไป เลยแก่ตายอย่างเซ็งๆไปตลอดชีวิตไง จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ธ.ค. 49 14:06:08 ]