http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4892745/W4892745.html บทนำ+บทที่1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4902490/W4902490.html บทที่2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4914359/W4914359.html ต่อบทที่2
เสียงจอแจของเหล่านักศึกษาชาย หญิง ซึ่งยืนออกันอยู่หน้าลิฟท์   ฟังเหมือนเสียงนกกระจอกแตกรัง  ต่างคนต่างแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้สรรพ  รวมทั้งหญิงสาว ดวงหน้าใสในชุดนักศึกษา นั้น  เธอยืนพยักหน้าหงึกหงักๆ เหมือนกับตั้งใจฟัง  คนตรงหน้า  ทั้งที่ใจประหวัดไปถึงใครอีกคน
               “พิม...แกฟังที่ฉันพูดบ้างปล่าวเนี่ย"
               "อือ...ฟังอยู่นี่ไง"
               "นัทน่ะ...เขาน้อยใจพิมมากเลยนะ"
                “เหรอ...ฝากขอโทษเขาด้วยแล้วกัน...ก็พิมไม่ว่าจริงๆนี่หน่า"
                 
              ลิฟท์โดยสารที่เหล่านักศึกษายืนรอกันนั้น  ไม่ขยับลงมาซักที   พิมพ์พักตร์จึงตัดสินใจชวนสุนิสาเดินขึ้นบันได   ระหว่างทางเดินขึ้นบันไดนั้นจะต้องผ่านหน้าห้องพักอาจารย์   และพิมพักตร์ก็เหลือบไปเห็น ภาพถ่ายที่ติดอยู่หน้าห้องพักอาจารย์   นั่นทำให้หญิงสาวหยุดยืนดูด้วยอาการตกตะลึงงัน   เธอเพ่งพิศ

               ใครกัน!...
               บุรุษในชุดเสื้อเชิ้ตเหลืองอ่อนผู้นี้  เขามองตรงมาราวกับว่ากำลังเพ่งพิศเธอกลับมาเช่นกัน  และริมฝีปากได้รูปนั้นเหมือนจะเอ่ยคำใดๆกับเธอ...หากแต่เป็นคำใดกัน
 
               "รูปอาจารย์เหรอ?"
              "อ๋อ...อาจารย์คนใหม่น่ะ  รู้สึกว่าจะสอนวิชาเทพปกรณัม"
               "คนนี้น่ะเหรอ...อาจารย์"  พิมพักตร์เพ้อพึมพำ  "น่านฟ้า   นาคราชา"  ชื่อเขาคุ้นจัง...คุ้นมาก  คุ้นทั้งชื่อ  คุ้นทั้งหน้า   แต่ทว่าไม่รู้จัก....และแน่ใจนักหนาว่าไม่เคยพบกันมาก่อน
               "หล่อเนอะพิม...รูปงาม  นามเพราะ  ยังกับเจ้าชายในอาหรับราตรีเลย"
               "ทำไมต้องเป็นเจ้าชายในอาหรับราตรีด้วยยะ"
               "หึหึหึ ก็อาจารย์อ่ะ เขาเพิ่งกลับมาจากอินเดียอ่ะ"
               "อาหรับกลับอินเดียมันเหมือนกันตรงไหนห๊ะ"
               "เหอะๆๆ..เออๆก็แขกๆเหมือนกันไง"

               พิมพักตร์เดินผ่านหน้าห้องพักอาจารย์มาหลายก้าวแล้ว   แต่ยังไม่วายที่จะหันกลับไปมองอีกครั้ง      ทำไมนะถึงได้รู้สึกว่า เคยรู้จัก   เคยคุ้น...แปลกจัง

               หญิงสาวเดินขึ้นบันได   หากหัวใจนั้นเล่า  ล่องลอยไปไกลถึงบุรุษในภาพนั้น    เคยเห็นนะ   ความรู้สึกยังย้ำบอก   แต่ที่ไหนก็สุดรู้   และไม่ใช่แค่เคยเห็นเท่านั้น  หากบางอย่างในหัวใจบอก  เคยแม้กระทั่งสัมผัสฝีปากได้รูปนั่น   อีกทั้งดวงเนตรสีน้ำตาลอ่อนนั้น  แน่ใจนัก   คุ้นตา...บ้าจริง   ทำไมถึงได้คิดเลยเถิดไปขนาดนั้น...แล้วทำไมหัวใจต้องเต้นตูมตามขนาดนี้ด้วย...นั่นน่ะ   อาจารย์ของเธอนะ

               "พิม...จะเดินเลยไปไหนถึงห้องเรียนแล้ว"
               "อ้าวเหรอ"   หญิงสาวสะดุ้ง   คาบแรกเรียนวิชาอะไรนะ
               "อะไรกันพิม...วันนี้เป็นอะไรดูเหม่อๆลอยๆพิกล...ก็วิชาเทพปกรณัมไง"
               พิมพักตร์กระพริบตาถี่ๆ  
               "วิชาเทพปกรณัมเหรอ"    อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น...

               ชายหนุ่มผู้นั้นมีเรือนร่างสูง  หลังตรงผึ่งผาย ดูงามสง่า ผมตรงดกหนารับกับดวงตาและดวงหน้าคมเข้ม ผิวพรรณผ่องผุดดุจทองทา เขายืนอยู่หน้าห้องเรียน แนะนำตัวว่าเป็นอาจารย์สอนวิชา เทพปกรณัม วิชาที่ว่าด้วยตำนานของทวยเทพทั้งหลาย
               หญิงสาวเพ่งมองอาจารย์หนุ่มที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน เพ่งพิศอย่างคนคุ้นหน้า  
               "แปลก...ทำไมรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน" พิมพ์พักตร์หลุดปากออกไป
               "เห็นในความฝันหรือเปล่าพิม...’จารย์เพิ่งกลับมาจากอินเดียนะ" สุนิสาหัวเราะคิกคักด้วย
อารมณ์ขันเธอเห็นเป็นเรื่องตลก แต่ถึงกระนั้น พิมพ์พักตร์ก็ยังรู้สึกว่า ผู้ชายตรงหน้ารับรู้ถึงสิ่งที่เธอคิดเพราะเขามองกลับมา สายตาคมนั้น มองเธอด้วยสายตาหยั่งรู้ถึงความรู้สึกนึกคิด  จนหญิงสาวต้องหลบสายตา  มองเลี่ยงไปทางอื่น
               คนอาไร้! ทำยังกับอ่านความคิดคนอื่นได้  และเมื่อเธอมองกลับออกไป  เขายิ้มน้อยๆมองเห็นฟันขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบ ผู้ชายยิ้มสวย เกินกว่าผู้ชายจะยิ้ม  

               "สวัสดีครับนักศึกษาทุกคน"  อาจารย์น่านฟ้า  ทักทายนักศึกษาด้วยอากัปกิริยาเป็นกันเอง  เขากวาดสายตามองนักศึกษาทุกคน   และสุดท้ายสายตาก็เหมือนจะหยุดลงที่ พิมพักตร์   แล้วเหมือนจะใช้สายตามองผ่านเลยไป
                "วิชาเทพปกรณัมนั้นเป็นวิชาที่ว่าด้วยความเชื่อเรื่องของเทพเจ้ากับศาสนา  ซึ่งผมจะสอนพวกคุณควบคู่ไปด้วยกัน    และเรื่องแรกที่เราจะเริ่มเรียนกันนั้น   คือเรื่องของพญานาค   พญานาคนั้น  จะมีจริงหรือไม่   น้อยคนนักที่จะหาข้อพิสูจน์ได้"   อาจารย์น่านฟ้า  หยุดพูดนิดหนึ่ง  แล้วสายตาก็มาหยุดลงตรงที่พิมพักตร์อีกครั้งหนึ่ง  
                "เรื่องราวของพญานาค  มักจะมีผู้ถกเถียงกันอยู่เสมอว่า  จะมีอยู่จริงหรือไม่   ซึ่งส่วนมาก ก็จะเป็นการบอกเล่า จากบุคลหนึ่ง สู่บุคคลหนึ่ง  และต่างก็ไม่มีหลักฐานหรือข้อพิสูจน์ใดๆมายืนยันว่า ได้ไปพบเห็นมาจริง   ซึ่งส่วนมากผู้ที่ได้สัมผัส กับพญานาคนั้น  ก็มักจะเป็นพระสงฆ์ ที่มีฌาณตบะที่เก่งกล้า ที่ได้ประสบการณ์ ระหว่างทางที่ท่านได้ธุดงค์ กรรมฐาน    
                 พญานาคนั้น  เป็นสัตว์กึ่งเทพที่มีจิตบริสุทธิ์  สามารถอยู่ได้ในภพภูมิของมนุษย์  และเทวดา  มีอำนาจอิทธิฤทธิ์ที่ดลบันดาลทุกสิ่งทุกอย่างได้  ทั้งยังสามารถแปลงกายได้หลายรูปแบบ   รูปลักษณ์ของพญานาค นั้น  ผมเองได้ศึกษา  พอที่จะสรุปได้ว่า  มีลักษณะเหมือนงูที่มีลำตัวยาว  มีขนาดใหญ่มหึมา  เกล็ดมันวาวระยิบระยับ  ที่ส่วนหัวมีสิ่งที่คล้ายกับหงอนไก่สีแดง   มีทั้งลวดลาย  สีทอง  สีเขียว  สีแดง  สีดำ สีน้ำเงิน  สีส้ม ขึ้นอยู่เป็นเส้น  ตลอดทั้งหัวและลำตัว  นัยน์ตาโต มีทั้งสีแดงฉาน  สีน้ำเงินเข้ม  หรือสีเหลืองประกาย  ซึ่งขึ้นอยู่ว่า จะอยู่ในตระกูลใด  ซึ่งผมจะอธิบายให้ฟังอีกครั้งในคาบถัดไปว่า มีตระกูลใดบ้าง  
              ผู้ที่สามารถสัมผัสหรือพบเห็นพญานาคนั้นจะต้องมีการฝึกฝนทางจิตจนมีสมาธิแก่กล้า  หรือมิเช่นนั้นจะต้องมีความผูกพันกันมาก่อน  ไม่ใช่เพราะความบังเอิญอย่างที่ชอบพูดกันว่า  เป็นเพราะจูนคลื่นมาตรงกันพอดี  เพราะเทพยดา หรือวิญญาณจะมาปรากฎให้เราเห็นได้นั้น จะต้องทำด้วยเจตนา และหวังผลอย่างใดอย่างหนึ่ง"

               เสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้น   ทันทีที่อาจารย์น่านฟ้า  จบลงด้วยคำพูนั้นทำให้ความคิดของหญิงสาวที่กำลังฟังอย่างตั้งใจชะงักลง
               ผู้ที่สามารถสัมผัสหรือพบเห็นพญานาคนั้นจะต้องมีความผูกพันกันมาก่อน