(2/2)......

มองออกไปข้างหน้า ผู้คนเดินกันเป็นคู่ๆ ความรักรอบๆตัว แล้วความรักของเราล่ะ เขารออยู่ที่ไหน เราจะพบเจอเมื่อไหร่ น้ำตาที่ไหลเพื่อใคร ยามเหนื่อยใครปลอบ ยามสำเร็จใครจะยิ้มให้ ใครจะให้กำลังใจ.........
เดินไปข้างหน้า หลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง ได้แต่หวังว่าลืมตาขึ้นครั้งนี้จะเจอคนที่เฝ้ารอ เหนื่อยเหลือเกิน ยิ่งวิ่งไล่ ความรักก็ยิ่งไกลตัว อยากหยุดอยู่นิ่งๆ ลืมทุกอย่างให้หมด อย่างน้อยก็ยังเชื่อว่า >>> เราเกิดมาเพื่อรอใครสักคนหนึ่ง และใครคนนั้นก็คงกำลังตามหาเราอยู่........

จากวันนั้นจนวันนี้ ความรักถูกเก็บไว้ในกล่องความทรงจำที่ลึกที่สุดซะนาน ไม่เคยคาดหวังกับความรักอีกเลย ช่วงเวลากว่าสามปีที่ผ่าน ไม่เคยคิดรักใคร ตอนนั้นคิดเพียงอย่างเดียวว่า เรารักเค้ามาก รักครั้งแรกที่ไม่อาจจะลืมได้ แต่ในเมื่อรักแล้วไม่ได้ดี ความรักทำเราเจ็บมากเท่าไหร่ เราจะเอาคืนกับความรักมากเท่านั้น
ผู้คนที่ผ่านมา เราไม่เคยคิดจริงจังสักคน บางคนรู้ว่าเค้าดีมาก ดูแลเราอย่างดี แต่ความเจ็บช้ำที่ฝังใจ สั่งเพียงสิ่งเดียวว่า ...จงทำให้เค้ารัก แล้วทิ้งเค้าซะ... นั่นคือสิ่งที่ทำลงไป และมันก็สำเร็จจริงๆ ถ้ารู้ตัวว่ากำลังรักใครสักคนและกำลังไปกันด้วยดี เราจะเริ่มห่าง และหายไปในที่สุด เหนื่อยนะที่เป็นแบบนี้ เคยคุยกับเพื่อนว่า
"เหมือนเปนบาปว่า เหมือนโดนสาป ที่ต้องเป็นแบบนี้ ชอบใครก็ต้องบอกเลิกเขาทุกคน" ผมว่า
แต่สิ่งที่เพื่อนตอบกลับมา ก็เสียดแทงใจเหมือนกัน
"ชั้นว่าไม่มีใครสาปแกหรอก แกกำลังสาปใจแกเองต่างหาก"
ก็จริงอย่างที่มันบอก แต่เหตุการณ์ก็ยังคงดำเนินต่อไปเหมือนเดิม