ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) เกือบเที่ยงแล้ว... ทำไงดี... ไม่อยากไปกินข้าวกับทนายความเยอรมันนั่นเลย... หญิงสาวโอดครวญกับตัวเอง พยายามแซะตัวเองออกจากเก้าอี้ของโต๊ะอ่านหนังสือในห้องสมุดกฎหมาย บนชั้นเจ็ดของตึกโอไบรอันที่เธอมักจะมานั่งอ่านหนังสือ หรือใช้ไวร์เลสแลนอยู่เป็นประจำ หากไม่ได้ไปที่ห้องสมุดกลางของมหาวิทยาลัยอย่างห้องสมุดล็อกวู้ด (Lockwood Memorial Library) แต่รับปากเขาไปแล้ว ไม่ทำตามที่รับปากก็ไม่ได้เสียด้วย สุภาษิตกฎหมายภาษาละตินก็บอกเอาไว้ชัดเจนอยู่แล้วว่า ‘Pacta sunt servanda’... "Agreements must be kept” เมื่อสัญญาแล้วต้องปฏิบัติตามสัญญา ถ้าไม่ทำตามสัญญา ย่อมเป็นเหตุให้อีกฝ่ายบังคับให้เป็นไปตามสัญญาได้ เธอไม่อยากหนีปัญหาด้วยการหลบหน้า ให้เขาต้องตามทวงถามว่าทำไมนัดแล้วถึงไม่ไปไม่รู้จบ ไม่มีใครแก้ปัญหาได้สำเร็จด้วยการวิ่งหนีปัญหาหรอก... ในที่สุด เธอก็จำใจพาตัวเองเดินถอนใจอยู่เป็นระยะไปยังหน้าประตูของห้องสมุด โดยหวังไว้ลึก ๆ ว่าเขาจะลืมนัด แต่ในขณะที่เปิดประตูออกไป ก็พบว่าไฮน์ริคเดินคุยกับเจนนา เว็บสเตอร์ อาจารย์เจ้าของวิชา Legal Research and Writing จนมาหยุดอยู่ที่ลิฟท์หน้าห้องสมุดพอดี เมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็ตรงเข้ามาหาเธอทันที กล่าวทักทาย และแตะมือลงบนต้นแขนของเธอเบา ๆ “ผมคุยกับอาจารย์ต่ออีกแป๊บนึงนะครับ” เธอพยักหน้าให้แทนคำตอบว่าเข้าใจ... คุยกับอาจารย์นี่นะ ไม่เป็นไรหรอก ไม่รีบ เพราะจริง ๆ ก็ไม่ได้อยากไปกินข้าวด้วยสักหน่อย... ถึงโชคไม่ค่อยดีที่เขาเป็นคนจำสัญญาแม่น แต่ก็ถือเป็นโชคดีที่เจออาจารย์ที่นี่ เพราะเธอมีเรื่องเกี่ยวกับคดีที่อาจารย์สั่งอยากจะคุยด้วยอยู่พอดี แต่เอาเข้าจริง เธอก็ไม่ได้ถามอะไร เพราะสิ่งที่เขาถามตรงกับเรื่องที่เธออยากรู้พอดี ทำให้เธอได้แต่ยืนฟัง และเก็บประเด็นในคดีที่ต้องทำบทวิเคราะห์คดีนั้นเงียบ ๆ “ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ” เขาหันมาบอก หลังจากที่คุยกับอาจารย์ทุกประเด็นแล้ว “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบ กล่าวละอาจารย์ และเดินตามคนตัวสูงกว่าไป “Have a nice day” อาจารย์บอกเธอยิ้ม ๆ แต่ทำไมยิ้มของโปรเฟสเซอร์เว็บสเตอร์ถึงเหมือนยิ้มของแมดเดอลีนเมื่อวานนี้เลยนะ... เธอนึกสงสัย สมัยเรียนมัธยม และมหาวิทยาลัย เธอกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็เล่นหัวกับเพื่อนผู้ชาย ตบไหล่ ตบบ่ากันด้วยความสนิทสนมโดยที่ต่างคนต่างไม่คิดอะไรกันมากเป็นเรื่องปกติ สำหรับเธอ เธอมองว่าแตะไหล่หรือแขนแค่นี้ ไม่ได้มีความหมายอะไร นอกจากการสัมผัสด้วยความสุภาพระหว่างเพื่อนธรรมดาเท่านั้น แต่แล้วเรื่องหนึ่งที่มีการพูดคุยกันในสัปดาห์ปฐมนิเทศน์นักศึกษานานาชาติของมหาวิทยาลัยเกี่ยวกับการปฏิสัมพันธ์ของคนในสังคมอเมริกันก็แวบเข้ามาในความทรงจำ... สังคมอเมริกันที่ใครหลายคนมองว่าเปิดกว้างเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของคนต่างเพศ ไม่ได้เป็นอย่างที่คนในมุมอื่นของโลกมองเห็นผ่านภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดเสมอไป... บางครั้ง ยังเคร่งครัดด้านศีลธรรม และศาสนาเกินกว่าที่ใครจะคาดถึงเสียอีก และนิวยอร์กก็เป็นรัฐที่มีคนนับถือศาสนาคริสต์อย่างจริงจังอยู่มากรัฐหนึ่งเสียด้วย ถึงจะเป็นคนชอบพอกัน แต่ถ้าฝ่ายหญิงไม่ยอมให้สัมผัสตัวเธอ ฝ่ายชายก็แตะตัวเธอไม่ได้ และการสัมผัสทักทายก็ไม่เหมือนกับการสัมผัสด้วยความรู้สึกพิเศษอย่างอื่น... แต่สายตาของแต่ละคนก็มองเห็นภาพไม่เหมือนกัน เธอมองอย่างหนึ่ง แต่อาจารย์อาจจะเห็นเป็นอีกอย่างหนึ่ง   เมื่อฉุกใจคิดขึ้นมาได้ เธอก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที...   อยากผลักคนที่เดินเยื้องไปข้างหน้าให้ตกบันไดคอหักตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดจริง ๆ ให้ตายสิ! ------------------------------------------------------------------------   อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ผลักเขาให้ตกบันไดไปอย่างที่ใจคิด แต่ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปอีกมื้อหนึ่ง โดยต่างคนต่างแยกย้ายไปซื้ออาหารกลางวันของตัวเอง แล้วกลับมาเจอกันที่โต๊ะข้างนอกทางเดินของแคมปัสคาเฟ (Campus Cafe) ในบริเวณ The Commons เธอเดินออกมาจากร้านอาหารจีนพร้อมกับกล่องใส่ข้าวผัด กับมะเขือเทศผัดไข่และไก่ผัดบร็อคโคลี่ และน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวดในราคาเกือบเจ็ดเหรียญ นั่งลงมองอาหารกลางวันของตัวเองอย่างปลงอนิจจัง ถอนใจยาวกับราคาที่คำนวณเป็นเงินบาทไทย ซื้อของสดจากซูเปอร์มาร์เก็ตมาทำกินเองที่บ้าน แล้วก็เผื่อสำหรับข้าวกล่องที่จะเอามากินที่มหาวิทยาลัยอย่างที่ทำอยู่ทุกวันที่พอมีเวลายังจะถูกกว่าเสียอีก... มื้อหนึ่งไม่ถึงสี่เหรียญด้วยซ้ำ แต่ก็โล่งใจขึ้นมาบ้างที่ต่างคนต่างซื้ออาหารของตัวเอง... ถ้าเกิดเขาบอกว่าจะเลี้ยงข้าวกลางวันเธอขึ้นมา เธอคงจะทุกข์ใจไปตลอดช่วงเวลาที่เหลืออยู่แน่ แค่กาแฟแก้วเดียวนี่ก็ทำให้ปวดหัวพออยู่แล้ว อัญญายกมือขึ้นเท้าคาง มองไปทางร้านอาหารเกาหลีที่เขาเดินหายเข้าไปได้พักใหญ่ ถ้าใครมาเห็นเธอมานั่งกินข้าวกลางวันกับเขาสองคนจะคิดกันยังไงบ้างนะ... คิดแล้ว ก็ไม่อยากคิดไกลไปกว่านี้เลย... นั่งกลุ้มใจกับสถานการณ์ที่ตัวเองเผชิญอยู่ได้ไม่นานนัก ไฮน์ริคก็เดินมาหาเธอพร้อมกับถ้วยสไตรีนโฟม และช้อนกับส้อม “อะไรคะนั่น” เธอถามขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ในถ้วยของเขามีก๋วยเตี๋ยวเส้นกลมใหญ่สีขาวในน้ำซุป โรยหน้าด้วยสาหร่ายทะเลหั่นเป็นเส้น ต้นหอมซอย และพริกไทยป่น “เขาเรียกว่าอะไรนะ...” เขานึกอยู่ครู่หนึ่ง “อุด้งมั้งครับ ผมไม่แน่ใจ ผมเพิ่งกินอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก” เพิ่งรู้แฮะ อาหารเกาหลีก็มีเส้นอุด้งเหมือนอาหารญี่ปุ่น หน้าตาก็เหมือนกันด้วย... เธอนึก “วันนี้อากาศเย็น ผมเลยอยากหาอะไรร้อน ๆ ทานบ้าง” เขาบอก วางถ้วยโฟมลงบนโต๊ะ ก้มตัวลงไปหาถ้วย แล้วพยายามตักเส้นอุด้งด้วยส้อม แต่ดูแล้วทุลักทุเลอยู่พอดู เธอมองเขากินอาหารกลางวันของตัวเองขำ ๆ ... ถ้าเป็นเธอละก็ ถ้าไม่มีตะเกียบ เธอจะถ้วยยกขึ้นมาถืออยู่ตรงหน้า พุ้ยเส้นเข้าปากด้วยส้อม แล้วก็ยกซุปขึ้นซดจากถ้วยเลยด้วยซ้ำ   เชื่อแล้วละว่า กินอาหารประเภทนี้เป็นครั้งแรกจริง ๆ “ใช้ตะเกียบไม่ดีกว่าเหรอคะ” เธอเสนอ เมื่อเห็นเส้นอุด้งเล่นกายกรรมม้วนตัวหล่นจากส้อมในมือเขากลับลงไปอยู่ในถ้วยครั้งแล้วครั้งเล่าจนคนกินทำท่าเหมือนจะถอดใจ ไม่ทันที่เขาจะตอบกลับมาว่ากระไร ลมฤดูใบไม้ร่วงเจ้ากรรมก็พัดมาแรงเสียจนเธอและเขาเกือบตะครุบกระดาษทิชชู กับแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะแทบไม่ทัน “เราย้ายไปข้างในกันดีกว่า” เขาเสนอ (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 49 22:45:46 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 2 ธ.ค. 49 22:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อนะคะ) ในแคมปัสคาเฟระหว่างร้านขายอาหารเกาหลีกับเบอร์เกอร์คิงมีบริเวณให้นั่งกินอาหาร  และมีตู้ขายน้ำแบบหยอดเหรียญตั้งอยู่ แต่วันที่ลมแรงจัดอย่างนี้ มองไปทางไหนก็เหมือนว่าที่นั่งจะเต็มไปเสียหมด ระหว่างที่พยายามมองหาที่ว่างอยู่ ก็มีเสียงภาษาไทยร้องทักขึ้น และเมื่อหันมองตามเสียงก็พบว่าจอมขวัญนักเรียนไทยที่มาเรียนปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยแห่งนี้กำลังโบกมือเรียกเธออยู่ “พี่อัญ มานั่งด้วยกันไหมคะ” เธอโบกมือรับน้องนักเรียนไทย ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อยที่ได้เจอคนไทยด้วยกัน แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ ที่นั่งข้าง ๆ น้องมีอยู่ที่เดียว จะทิ้งคนตัวสูงที่ยืนหันรีหันขวางอยู่ข้างหลังให้ไปหาที่นั่งเองจะทำตัวนิสัยเสียเกินไปหน่อยไหมนี่   ที่จริงก็ไม่อยากอยู่ด้วยนักหรอก แต่มาด้วยกันแล้วนี่นา... “ย้ายเก้าอี้จากโต๊ะที่หน้าเบอร์เกอร์คิงมานั่งที่หัวโต๊ะก็ได้นะคะ” เธอบอกเขา “ไม่ได้เจอตั้งนานแน่ะ พี่อัญ” จอมขวัญพูดเป็นภาษาไทย แต่ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ เมื่อเห็นคนที่มากับอัญญาเอาเก้าอี้มานั่ง แล้วมองเธอสองคนคุยกันตาแป๋ว “เพื่อนที่คณะพี่อัญเหรอคะ” อัญญาพยักหน้ารับ และแนะนำให้เขารู้จักกับจอมขวัญ “จอยมากับใครล่ะ” เธอถามเป็นภาษาอังกฤษ “มากับเพื่อนที่เรียนวิศวะด้วยกันค่ะ พี่” รุ่นน้องตอบ แล้วหนุ่ม ๆ สี่ห้าคนที่เรียนวิศวะด้วยกันกับเธอและนั่งร่วมโต๊ะเดียวกันก็หันมายิ้มให้ และเมื่อรู้ว่าคนที่มากับรุ่นพี่คนไทยของเพื่อนร่วมคณะเป็นชาวเยอรมัน นักศึกษาคนหนึ่งที่ดูท่าทางมั่นใจมากหน่อยก็ร้องทักเขาออกไปเป็นภาษาเยอรมันที่ตัวเองเรียนมาสมัยเรียนมัธยมปลาย คุยกันให้ตานี่ลืมพี่ไปเลยนะ น้อง... เธอบอกเพื่อน ๆ ของรุ่นน้องในใจ... ค่อยยังชั่วที่ไม่ต้องนั่งคุยกับเขาสองต่อสอง “เชื่อไหมคะ ที่มาด้วยกันเนี่ยเกาหลีหมดเลย” จอมขวัญแอบกระซิบบอกอัญญาเป็นภาษาไทยระหว่างที่เพื่อนของเธอกำลังคุยกับไฮน์ริค “แต่พี่ป๊อบที่เรียน ป. โทบอกว่าปีนี้ พวกอินเดียเกินครึ่ง นอกนั้นเป็นเอเชีย จีน เกาหลี ญี่ปุ่น มีอเมริกันแท้ ๆ อยู่แค่สองคนเอง... ได้ยินว่าบางปีเนี่ย พวกอินเดียเขานี่ถึงกับเช่าเหมาลำเครื่องบินมาเรียนที่อเมริกาเลยนะ” เธออดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงคำพูดของนักศึกษาปริญญาโทวิศวกรรมศาสตร์คนดังกล่าวที่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังตอนไปงานเลี้ยงต้อนรับนักเรียนไทยที่มาใหม่ในเทอมฤดูใบไม้ร่วงว่า ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ โดยเฉพาะแผนกคอมพิวเตอร์ คนอินเดียเยอะเสียจนถ้ามีใครบอกว่า ‘ยูบี’ คือ ‘ยูออฟบอมเบย์’ ไม่ใช่ ‘ยูแอทบัฟฟาโล’ เขาก็เชื่อ “พวกอินเดียเก่งเรื่องวิศวะ กับวิทยาศาสตร์นี่นา” เธอว่า “เห็นว่าแผนกเคมีก็มีอินเดียเยอะเลย” “ใช่ค่ะ” รุ่นน้องของเธอเห็นด้วย “ส่วนพวกอารบิก... อาหรับก็มาเรียนด้านทันตะเยอะเหมือนกัน” คุยกันเป็นภาษาไทยได้ไม่นาน พวกเธอก็ต้องเปลี่ยนกลับไปคุยกันเป็นภาษาอังกฤษอีก เมื่อเพื่อนชาวเกาหลีของจอมขวัญชวนพวกเธอเข้าร่วมวงสนทนาเรื่องทั่ว ๆ ไป ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่เธอไม่ต้องอยู่กับไฮน์ริคแค่สองคน พูดกันไปกินกันไปก็สนุกดี แต่เธอมองหนุ่มเกาหลีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วก็อดขำไม่ได้... นักศึกษาวิศวะปีสาม ผิวขาวสะอาด แต่งตัวทันสมัย หน้าตาดีขนาดเป็นพระเอกหนังได้ ซดน้ำซุปจากถ้วยโฟมดังโฮก  แถมดูดเส้นบะหมี่เข้าปากดังพรืด และเพื่อนชาติเดียวกันกับเขาทุกคนในโต๊ะก็ทำอย่างนี้กันหมด คนเกาหลีเองก็คล้าย ๆ กันกับคนจีนนั่นแหละ... ถ้ากินเสียงดัง แสดงว่าอาหารอร่อยจริง นี่ถ้าเด็กสาว ๆ วัยรุ่นที่กำลังกรี๊ดละครเกาหลี นักร้องเกาหลีที่เมืองไทยมาเห็นหนุ่มเกาหลีของแท้กินข้าวจะยังอยากกรี๊ดต่อกันอยู่ไหมเนี่ย   สาวไทยสบตากันยิ้ม ๆ แบบต่างคนต่างคิดเหมือนกัน... จอมขวัญขยับปากแบบไม่มีเสียงบอกเป็นภาษาไทยว่า ‘เสียอิเมจพระเอกหมดเลย พี่อัญ’ แล้วพวกเธอก็แอบหัวเราะกันเงียบ ๆ สองคน พอหันไปมองคนผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้าคนเดียวในบรรดาคนผมดำ ตาดำทั้งโต๊ะ ก็พบว่าเจ้าตัวดูจะประหลาดใจกับสิ่งที่เองเห็น และติดจะอึ้งไปด้วยซ้ำ สงสัยจะเจอ ‘Culture Shock’ แบบเบาะ ๆ เข้าเสียแล้วกระมังนี่... ความรู้สึกของเขาก็คงจะพอ ๆ กับวันแรกที่เธอเข้าไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์ในร้านเวนดี้ส์ตรงข้ามกับเซาธ์แคมปัส แล้วเห็นคนอเมริกันตัวอ้วนใหญ่คับเก้าอี้อ้าปากกว้าง ‘ขม้ำ’ ชีสเบอร์เกอร์อันมโหฬารจนซอสมะเขือเทศทะลักจากด้านข้างชิ้นขนมปังที่ประกบก้อนเนื้อทอดอยู่ออกมาเปื้อนมืออูม ๆ สองข้างที่จับสิ่งที่เรียกว่าอาหารชิ้นนั้นเอาไว้ ซึ่งหากเทียบกัน เธอเห็นว่า คนเกาหลีกินข้าวเสียงดังยังจะน่ารักเสียกว่า เพราะวัฒนธรรมในการกินกับมารยาทในการกินเป็นคนละเรื่องกัน... ถ้าพยายามทำความเข้าใจสักหน่อยว่า แต่ละชาติมีวัฒนธรรมในการกินเฉพาะตัว การเอามาตรฐานของประเทศตัวเองไปจับคงไม่ถูกเท่าไหร่ ก็พอจะทำใจให้ยอมรับได้ อย่างไรก็ตาม นอกจากความแปลกใจแล้ว เธอยังเห็นความรู้สึกพิศวงอยู่ในตาสีฟ้าคู่นั้นในขณะที่เขามองนักศึกษาเกาหลีใช้ไม้ไผ่ท่อนเล็ก ๆ สองอันในการกินอาหารด้วย “ทานอาหารเป็นเส้น ๆ แบบนี้ ใช้ตะเกียบน่าจะดีกว่านะคะ” เธอแนะ เขามองเธอด้วยความลังเล “ผมไม่เคยใช้มาก่อนเลยนะ” “ก็ลองดูสิคะ” เธอบอก พลางประเมินในใจว่า เขาเหมาะเป็นนักกฎหมายในระบบประมวลกฎหมายจริง ๆ นั่นแหละ เพราะทำตามแบบแผนเป๊ะ ไม่ค่อยกล้าลองทำอะไรที่ไม่คุ้นเคย “ข้างซองตะเกียบมีวิธีใช้บอกอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ได้เรื่องยังไง เดี๋ยวให้เพื่อนของจอยสอนให้ก็ได้ค่ะ” แล้วข้อเสนอของเธอก็ได้รับการสนองรับจากนักศึกษาเกาหลีที่นั่งร่วมโต๊ะกันอยู่ โดยนักศึกษาคนหนึ่งเดินกลับเข้าไปในร้านอาหาร แล้วเอาตะเกียบออกมาให้หนุ่มยุโรปตรงหัวโต๊ะ ไฮน์ริคยิ้มเจื่อน ๆ เมื่อเห็นสายตาหลายคู่มองมายังเขาแบบเอาใจช่วยเต็มที่ แล้วก็หันมามองเธอทีหนึ่งเหมือนจะขอความเห็น เธอไม่ได้พูดอะไร มองเขาตอบแบบยิ้ม ๆ  เลิกคิ้วน้อย ๆ เป็นเชิงถามเขากลับไป... มาถึงขนาดนี้แล้วนะ จะไม่ลองดูหน่อยหรือ   “โอเค... ผมจะลองดู” เขากล่าวออกมาในที่สุด (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 2 ธ.ค. 49 22:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อนะคะ) แต่แม้จะถอดตะเกียบออกจากซอง และดูวิธีใช้ที่ติดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลองทำตาม ท่าทางการถือตะเกียบของเขาก็ยังดูเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ไม่น้อย ตะเกียบข้างที่ควรจะถูกตรึงอยู่ระหว่างซอกนิ้วโป้งและนิ้วชี้ให้อยู่กับที่ก็ขยับไปขยับมา ส่วนตะเกียบอีกข้างหนึ่งที่มีปลายนิ้วโป้ง นิ้วชี้ และนิ้วกลางบังคับให้เคลื่อนไหวไปมาได้กลับแข็งทื่ออยู่กับที่เสียอีก “ซุนยังทำเป็นตัวอย่างให้ไฮน์ริคดูหน่อยสิ” จอมขวัญเอ่ยกับเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ และกำลังกินอาหารชนิดเดียวกันกับเขาอยู่ หนุ่มเกาหลีที่เธอเอ่ยชื่อสนองรับด้วยความเต็มใจ และสอนวิธีจับตะเกียบให้ ‘ลูกศิษย์’ ตัวโตที่ทำตามเขาทีละขั้นตอนเหมือนกับเด็กเล็ก ๆ เห็นแล้ว อัญญาก็อดขันไม่ได้ แต่อีกใจหนึ่งก็นึกเห็นใจในความพยายามของเขาอยู่เหมือนกัน... เมื่อท่าทางในการจับตะเกียบของเขาพอจะเข้าเค้าขึ้นมาบ้าง ซุนยังก็บอกให้ไฮน์ริคลองคีบเส้นอุด้งในถ้วยขึ้นมา แต่การทดลองคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวกลมโตสีขาวในถ้วยที่วางอยู่กับโต๊ะครั้งแรก จบลงด้วยการที่เส้นอุด้งเส้นนั้นหลุดจากตะเกียบ ซ้ำยังสะบัดน้ำซุปใส่คนคีบเป็นการส่งท้ายด้วย หนุ่มเยอรมันขมวดคิ้ว และถอนใจออกมาเบา ๆ   “ไม่มีใครทำอะไรได้ดีร้อยเปอร์เซ็นในครั้งแรกหรอกค่ะ” อัญญายื่นกระดาษทิชชูในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของเธอให้เขาใช้เช็ดรอยเปื้อนบนเสว็ตเตอร์ที่เขาสวมอยู่ “ขอบคุณครับ” เขาเอ่ย และรับกระดาษจากเธอมา แล้วในครั้งที่สองที่เขาลองคีบเส้นอุด้งจากถ้วย โดยถือถ้วยไว้ในมือแบบที่ ‘อาจารย์’ สอนวิธีใช้ตะเกียบของเขาทำ... เขาก็ทำสำเร็จ “คุณเรียนรู้วิธีการใช้ตะเกียบได้เร็วมาก” ซุนยังชมด้วยท่าทีปลื้มกับผลงานการสอนของตัวเองเอาเรื่อง ไฮน์ริคยิ้มรับ และค่อย ๆ ใช้ตะเกียบจัดการกับอาหารกลางวันของตนเองไปเรื่อย ๆ แต่อัญญาก็สังเกตเห็นว่าตลอดช่วงเวลาดังกล่าว เขาดูไม่ค่อยมีความสุขกับสิ่งที่ตนเองทำอยู่สักเท่าไรเลย จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปหลังจากกินอาหารมื้อเที่ยงเสร็จนั่นละ เขาถึงดูโล่งใจขึ้นบ้าง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เงียบไประหว่างที่เธอกับเขาเดินกลับไปที่ห้องสมุดกฎหมาย ว่ากันตามตรง เธอก็ไม่ชอบเท่าไหร่หรอกที่เขาคอยชวนพูด ชวนคุย ถามโน่น ถามนี่อยู่ได้ตลอดเวลา แต่เงียบไปจนผิดปกติอย่างนี้ ก็ไม่ดีเหมือนกัน “Are you alright?” เธอถามเขา “ผม... ไม่รู้สิ...” เขาเอ่ยตอบเธอด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบายใจนัก “ผมรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ตอนทานอาหารกลางวันด้วยตะเกียบ” “แต่คุณใช้ตะเกียบได้ดีนะคะ... สำหรับคนที่เพิ่งหัดใช้เป็นครั้งแรก” เธอไม่ได้พูดให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่พูดตามที่เห็นจริง ๆ เขาขยับมุมปากเป็นรอยยิ้มให้เธอนิดหนึ่ง แต่ต่อมาก็ถอนใจอีก จนเธอนึกฉงน “ผมไม่คุ้นกับการยกถ้วยขึ้นมาถือไว้แบบนี้ แล้วก็ไม่ชอบเลยที่เวลาทานแล้วน้ำซุปกระเด็นออกมาเปื้อนอย่างนี้” เขาสารภาพ “ที่เยอรมัน เวลาเราทานอาหาร เราจะไม่ยกจานชามขึ้นมาจากโต๊ะ แล้วก็ต้องระวังไม่ให้เลอะเทอะ ไม่ว่าจะเป็นคน หรือโต๊ะก็ตาม” เข้าใจแล้วว่า ทำไมเขาถึงกินก๋วยเตี๋ยวด้วยท่าทางพิลึกแบบนั้น... เธอเพิ่งถึงบางอ้อ “แต่ที่นี่ คือ อเมริกานะคะ” เธอบอกเขายิ้ม ๆ “คุณเคยบอกฉันว่า คุณชอบที่อเมริกามีความหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นคน หรือวิถีชีวิตไม่ใช่เหรอคะ... แล้ววันนี้ คุณก็ได้เรียนรู้ที่จะทำอะไรที่แตกต่างออกไปจากที่เคยทำ ฉันว่าการที่เราได้ลองทำอะไรสักอย่างที่ไม่เคยทำ ในเวลาและสถานที่ที่เหมาะสม สนุกดีออกจะตายไปค่ะ” “อาหารไม่ใช่แค่อาหารนะคะ แต่อาหาร คือ วัฒนธรรมของคนชาตินั้นด้วย... การทานอาหารชาตินั้น ในแบบที่คนชาตินั้นทานจริง ๆ ถือเป็นการเรียนรู้วัฒนธรรมของเขาทางหนึ่ง ไม่ดีหรอกเหรอคะ” เขาฟังคำเธอแล้วก็นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มออกมาได้ “ถูกของคุณ” “คุณใช้ตะเกียบเป็นไหม” ไฮน์ริคกลับเข้า ‘โหมดคนช่างซัก’ เหมือนเดิม   “เป็นค่ะ” เธอตอบ พอจะทำใจให้ชินกับนิสัยนี้ของเขาขึ้นมาบ้างแล้ว “คนไทยส่วนมากใช้ตะเกียบกันได้อยู่แล้ว เพราะที่เมืองไทยมีก๋วยเตี๋ยวขายอยู่ทั่วไป แล้วก็มีร้านอาหารจีนเยอะด้วยเหมือนกัน” เขาฟังแล้วเขาก็ทำเสียงในลำคอด้วยความสนใจ “แล้วมาอยู่ที่นี่คุณทำอาหารทานเอง หรือซื้อเอาจากร้านอาหาร” “ฉันทำอาหารทานเองเป็นส่วนใหญ่ค่ะ ซื้อทานทุกมื้อไม่ไหวหรอก... มันแพงเกินไป” “ผมก็เหมือนกัน” เขากล่าว “ผมทนทานอาหารอย่างที่พวกอเมริกันทานกันติดต่อกันทุกวันไม่ได้จริง ๆ เพราะอาหารส่วนใหญ่ก็เป็นพวก Junk Food แล้วก็ออกจะเลี่ยน ๆ ไปหน่อย... ส่วนพวกแซนด์วิช แฮมเบอร์เกอร์ที่เอาเนื้อไปซ่อนไว้ในขนมปังก็ดูไม่เป็นอาหารเลย” “สิ่งฉันไม่ชอบเกี่ยวกับอาหารพวกนั้น คือ ทุกอย่างดูใหญ่เกินตัวฉันไปเสียหมดมากกว่า ถ้าทานไม่หมด ก็เก็บได้ไม่นาน ฉันเสียดายของ” เธอว่า “แต่ถ้าจะให้ฉันทานแซนด์วิชทุกวันก็ไม่มีปัญหาค่ะ...” เขามองคนตัวเล็กกว่าอย่างคาดไม่ถึงกับคำพูดดังกล่าวของเธอ   “ตอนเป็นนักศึกษาปริญญาตรี ฉันไปช่วยอาจารย์เก็บข้อมูลในหมู่บ้านที่มีปัญหาเรื่องที่ดินทำกิน ชาวบ้านทำต้มยำกุ้ง อาหารที่เขาคิดว่าดีที่สุดในความคิดของเขามาเลี้ยงเรา แต่สำหรับเรา แค่เดินเข้าร้านอาหารสั่งใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยก็ได้ทานแล้ว คนลำบากอยู่แล้วอย่างเขา ไม่จำเป็นต้องลงทุนเพื่อเราขนาดนี้ก็ได้... ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันเลยบอกตัวเองว่า แค่ขอให้มีอาหารทานทุกวันนี้ ฉันก็โชคดีมากแล้ว ถ้ามีโอกาสเลือกได้ก็ดี แต่ถ้าเลือกไม่ได้ ก็อย่าเรื่องมาก” อัญญาอธิบาย พูดไปแล้วก็เหมือนจะตำหนิอีกฝ่ายอยู่กลาย ๆ แต่เขากลับนิ่งฟังเธอพูดด้วยความสนใจ และกำลังเก็บสิ่งที่ได้ฟังไปคิด “คุณเป็นคนพูดน่าฟัง แต่ทำไมคุณไม่ค่อยพูดเลย” เขาเอ่ย มายุ่งอะไรกับนิสัยส่วนตัวของฉันอีกแล้วล่ะ... พอจะคุยกันได้ดี ๆ ก็มาแหย่ให้เคืองขึ้นมาอีกจนได้ เพิ่งจะลืม ๆ เรื่องที่เธอนึกโมโหที่เขามีส่วนทำให้ใครต่อใครเข้าใจเรื่องระหว่างเขากับเธอผิดไปได้แล้วแท้ ๆ “ฉันจะพูดต่อก็เมื่อมีเรื่องให้พูดค่ะ” เธอตอบเสียงเย็น “ฉันไม่ชอบพูดมาก เพราะไม่อยากเสียโอกาสที่จะฟังคนอื่นพูด” ดูเหมือนว่าเขาเริ่มจะดูออกว่า เธอไม่ชอบให้ถามถึงเรื่องส่วนตัวของเธอมากนัก เขาจึงทำเพียงพยักหน้ารับ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาใหม่   “ผมชอบคุยกับคุณ... คุยกับคุณแล้ว ผมได้รู้อะไรที่ผมไม่รู้ แล้วก็มีเรื่องให้ต้องกลับไปคิดอีกเยอะ” เขาบอกเธอ “คุณทำให้ผมได้รู้จักกับโลกใบใหม่” มีอะไรบางอย่างในคำพูด และน้ำเสียงของเขาที่ทำให้เธอสะดุดใจ... หากบอกตัวเองว่าคงฟังผิดไป “คุยกับแมดเดอลีน คุณก็ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับไอวอรี่โคสต์ คุยกับมาเรียน่า คุณก็ได้รู้จักเปอร์โตริโก้... ถ้าคุณคุยกับทุกคนที่เรียนในโปรแกรมปริญญาโทนานาชาติ คุณก็จะได้รู้จักประเทศที่คุณไม่เคยรู้จักเหมือนอ่าน The Lonely Planet หรือพลิกแผนที่แอตลาสดูจนครบทุกทวีปแล้วค่ะ” เธอกล่าวเรียบ ๆ “เพื่อนทุกคนทำให้คุณรู้จักกับโลกใบใหม่ได้ทั้งนั้น” ไฮน์ริคหันหน้ามามองเธอ “แต่คุณไม่เหมือนคนอื่นที่ผมคุยด้วย... ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยรู้จัก” “ไม่เห็นแปลกนี่คะ... ไม่มีใครในโลกที่เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้วหรอกค่ะ” อัญญาบอก ไม่ยอมสบตากับเขา รู้สึกได้ว่าเท้าทั้งคู่ของเธอกำลังเร่งความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และเพิ่มระยะให้อยู่ห่างจากเขายิ่งกว่าเดิม สายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดจัดขึ้นเรื่อย ๆ เมฆสีเทาที่จางหายไปชั่วคราวระหว่างที่เธอกับเขายังอยู่ในบริเวณ The Commons ก่อตัวแน่นขึ้นบนผืนฟ้าสีขาวซีดอีกครั้ง อากาศรอบตัวที่ยังพอจะมีไออุ่นให้สัมผัสได้บ้างก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นเย็นเฉียบ หญิงสาวสอดมือทั้งสองลงในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต เม้มปากแน่น ก้มหน้าก้มตาเดินตามพุตนัมเวย์ (Putnam’s way) ทางเท้ารอบนอกที่เชื่อมต่อระหว่างตึกต่าง ๆ นับจากสโมสรนักศึกษาไปถึงอาคารที่ตั้งของห้องสมุดล็อกวู้ด ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย... ทั้ง ๆ ที่วันที่เธอนั่งสนทนาและดื่มกาแฟกับเขาที่ร้านสตาร์บัคส์ เธอเริ่มรู้สึกดีที่จะคุยกับเขาขึ้นมาบ้างแล้วแท้ ๆ “อัญญาครับ” เขาเรียกเธอเมื่อทั้งเขากับเดินมาถึงทางเข้าด้านหลังอาคารโรงเรียนกฎหมาย และเรียกซ้ำอีกครั้ง เมื่อเธอไม่ขานรับ “อัญญา...” เธอลดมือที่จะเอื้อมไปดึงประตูทางเข้าลง หันกลับไปมองคนที่เดินตามมาข้างหลัง และถอนใจยาว ถ้าคิดจะชวนคุยแบบที่พูดอยู่เมื่อครู่นี้อีกละก็... พอกันที... “มีอะไรคะ” “บ่ายวันนี้ คุณจะทำอะไรครับ” เขาถาม “ฉันจะกลับบ้านไปเขียน case memorandum ที่โปรเฟสเซอร์เว็บสเตอร์สั่งต่อค่ะ... ต้องค้นคำพิพากษาเกี่ยวกับ motion to dismiss (คำขอให้ศาลยกฟ้อง) เพิ่มเติมด้วย” เธอตอบ “ฉันอยากจะทำให้เสร็จบ่ายนี้เลย เพราะพรุ่งนี้ฉันจะต้องเอาโครงร่างงานวิจัยอิสระไปให้โปรเฟสเซอร์การ์ดเนอร์ช่วยดูให้” ถ้าเขายังคิดจะรั้งเธอไว้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอมีงานต้องทำมากขนาดนี้ ก็ให้รู้ไป... ไฮน์ริคมองเธออย่างชั่งใจ ก่อนที่จะพยักหน้าช้า ๆ อย่างเข้าใจ “ที่จริงยังมีเรื่องหนังสือที่ผมตั้งใจจะถามคุณค้างอยู่อีกเรื่องหนึ่ง แต่เอาไว้คราวหน้าก็ได้ครับ” เขากล่าว และยิ้มให้เธอ “ขอบคุณนะครับ อัญญา ที่มาทานข้าวกลางวันเป็นเพื่อนผม...” เธอไม่ตอบคำ หากส่งยิ้มน้อย ๆ คืนกลับไปให้เขาเท่านั้น *********** (จบตอนที่2) ************   ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ถ้ามีข้อแนะนำอย่างไร ก็ขอรับไว้ด้วยความยินดีค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 49 22:55:34 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 2 ธ.ค. 49 22:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว่าแล้วก็มาคุยกันดีกว่า waidhaya: Based on true story ในที่นี้ หมายถึง สถานที่จริงเท่านั้นใช่มั้ย... ป.ล. ขอบใจที่ชอบจ้า อาจารย์ GTW: ขอบคุณค่ะ อาจารย์... ฟังแล้วใจชื้นขึ้นเยอะเลย :) คุณ scottie: Thanksgiving เขียนติดกันจริง ๆ ค่ะ แต่ก็ปล่อยไก่งวงไปตั้งสามตัวแล้วแน่ะ ^ ^” ขอบคุณที่ทักมานะคะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับเรื่องขำ ๆ จาก Washington Times ด้วย (ชอบข้อสุดท้ายจริง ๆ อิอิ) เสียดายไม่ได้ลองเอาไก่งวงมารวนบ้าง แต่พี่คนไทยที่นี่เคยเอามาต้มดู ปรากฏว่าเป็นชั่วโมงยังไม่เปื่อยเลยค่ะ ตัว(Z): Based on true story อีกคนแล้วเรอะ... == (แต่นักเขียนนิยายรักตัวจริงว่า โอเค ก็โอเคเนอะ) คุณพีทคุง (พิธันดร): แหะ ๆ ปกติ เคยเขียนแต่เรื่องที่มีคนเจ็บ คนตายค่ะ... เห็นความเห็นของคุณพีทแล้วคนเขียนก็มีความสุขค่ะ ^ ^ คุณวิรตี: บัฟฟาโลเป็นเมืองที่มีบรรยากาศน่าเที่ยวจริง ๆ ค่ะ อยากให้คุณวิรตีมาเห็นของจริงจัง ตอนนี้ จอห์น กริแชม เขียนเรื่องใหม่ออกมาแล้วนะคะ เป็น Non-fiction ชื่อ The Innocent Man (แพงมาก ๆ) เป็นเรื่องของอดีตนักเบสบอลที่ถูกจับผิดตัวจนกลายเป็นนักโทษประหารในคดีข่มขืนฆ่าค่ะ คุณ Lady Virago: ขอบคุณที่ช่วยติดตามนะคะ ^^ คุณ ground: ต้องลองภาคปฏิบัติค่ะ แล้วจะรู้ว่ามึนตึ้บกับงงเต๊กของแท้เป็นยังไง ^^” ก็ตื๊อเก่งเอาเรื่องตามประสาพวกทนายฝรั่งนั่นแหละค่ะ เหอ ๆ คุณ bookmark: นาน ๆ จะได้ฤกษ์มาแปะเหมือนกันค่ะ แหะ ๆ ชอบชื่อนี้เหมือนกันค่ะ แต่มีคนแถวนี้บอกว่าพอมีคำว่า “end” แล้วเหมือนนิยายฆาตกรรม ^ ^” เพิ่งส่งงานไปค่ะ มีเวลาเลยแวะมาแปะหน่อยนึงก่อนไปทำงานต่อ สัปดาห์นี้ไม่มีอะไร แต่พยากรณ์อากาศบอกหิมะจะตก กำลังรอดูอยู่เหมือนกันค่ะ ช่วงนี้ทยอยซีร็อกซ์เอกสารที่หาไม่ได้ในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยที่เมืองไทย ชักเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของพนักงานซีร็อกซ์หนังสือบ้านเราขึ้นมาแล้วสิคะ เพราะที่นี่ต้องหยอดเหรียญแล้วถ่ายเอกสารเอง เมื่อวานถ่ายเอกสารไปสองเล่มหนา ๆ  เมื่อยขา เมื่อยแขน ปวดหลังเอาเรื่องเหมือนกัน ^^" แต่ที่แน่ ๆ ซื้อหนังสืออ่านเล่นมาเก็บไว้ ยังไม่มีเวลาอ่านเลย อ่านแต่ตำราลูกเดียว (แต่ก็ยังอุตส่าห์มีเวลาเถลไถลมาเขียนเรื่องสั้นลงถนนนิ) -------------------------------------------------------------------- ตอนต่อไปแปะปลาย ๆ สัปดาห์หน้าเช่นเคย และขอบคุณอีกครั้งที่สละเวลาเข้ามาอ่านค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 49 23:13:34 แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 49 23:04:26 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 2 ธ.ค. 49 22:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รักละมุน ลุ้นละไมดีจังค่ะ  ชอบชอบชอบ  เขินนนนน (จะเขินทำไม)  นั่งรอปลายสัปดาห์หน้านะคะ จากคุณ : nemina - [ 3 ธ.ค. 49 07:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มีอุด้งขาย ดีจัง อาหารมื้อละ 7 เหรียญ แพงมากๆ พ่อหนุ่มเยอรมันไม่เคยสังเกตเห็นคนใช้ตะเกียบกินอุด้งหรือนี่ แปลกมิใช่น้อยที่จะไม่พยายามใช้เลย แสดงว่ายึดติดบางเรื่อง (เท่าที่เจอส่วนมากครั้งแรกก็จะพยายามนะ แล้วไม่ได้ค่อยใช้ส้อม) จากคุณ : scottie - [ 3 ธ.ค. 49 11:32:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่า true story ก็เรื่องสถานที่กับคนเรียนไง เรื่องอื่นๆ ถ้าไม่เกี่ยวก็อย่าร้อนตัวสิจ๊ะ อิอิ ---------------------------------- แล้วตอนหน้าน้าเยอรมันแกจะโดนแก เอ๊ย อัญญาแกล้งมุกไหนอีกเนี่ย? หลังจากเจอมุก culture chock ไปแล้วเนี่ย? = =' จากคุณ : styx - [ 3 ธ.ค. 49 13:21:15 A:124.157.160.106 X: TicketID:129828 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แฮ่ะๆ มาสารภาพ เพิ่งได้อ่านตอนแรกเมื่อวานเอง ดีจัง ตอนต่อไปมาแว้วววว อ่านเสร็จแล้วจะแวะมาคุยค่ะ แต่เท่าที่ได้อ่านชอบมากๆ มาแว้วววว ฮา นึกภาพคนเยอรมันกินอุด้ง สารภาพว่าตัวเองก็ใช้ตะเกียบไม่ใคร่จะคล่องแฮะ แต่ก็ยังอยากช่วยป้อนฟุ้ย วิ้ววววววว ที่นั่นคนอินเดียเยอะเหรอคะ ตอนที่อยู่อังกฤษ ปีนั้นสิงคโปร์เยอะค่ะ ญี่ปุ่นด้วย แต่บางเมืองคนไทยก็ใช่น้อยหน้า เพียบบบ เลย แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 49 22:01:06 จากคุณ : bookmark - [ 3 ธ.ค. 49 21:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วขำ... ปนยิ้ม... ขำเพราะอะไร รู้กันนะ (ฮา...) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 4 ธ.ค. 49 00:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ซวยแล้วน้องนางเอกเริ่มไม่ปลื้มแล้ว คะแนนติดลบไปตั้งเยอะ ยังดีนะที่ไม่มีคู่แข่ง เอ๊ะ! หรือว่ามี :) จากคุณ : ground (ground) - [ 4 ธ.ค. 49 14:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โชคดีสุดๆ ขู่เอาคอมฯ คนที่บ้านมาเข้าเน็ตจนได้ อุอุ (ก็คอมฯ ประจำตัวมันเน่าสนิท) อ่านไปอมยิ้มไป ขำตากะหล่ำปลีดองจะรู้ไหมนะว่าเกือบโดนผลักตกบันไดซะแล้ว 555 ปล.อยากอ่านเรื่องใหม่ The Innocent Man จัง แต่ก็ต้องเป็นฉบับภาษาไทยอยู่ดี ภาษาอังกฤษวิรตีไม่แข็งแรง - -' จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 4 ธ.ค. 49 21:02:06 ]