ความคิดเห็นที่ 1 นิทรรศการภาพถ่าย  Route โดย ไขแสง  ชิษณุพงศ์ ผมหยุดยืนดูแผ่นป้ายสีขาว ที่มีพื้นหลังเป็นภาพขาวดำของถนนที่ทอดตัวยาวไปในทุ่งหญ้าที่โอนเอนไปตามแรงลม เจ้าของภาพคงตั้งใจอย่างเต็มที่ ที่จะรอให้ทุ่งหญ้านั้นโอนเอนไปตามแรงลมในทิศทางเดียวกัน และถนนที่ทอดตัวผ่านกลางระหว่างทุ่งหญ้าภาพนั้น เจ้าของนิทรรศการต้องการจะบอกอะไรกับคนที่แวะเวียนเข้ามาดูงานในครั้งนี้ รวมถึงผมที่พยายามก้าวผ่านวันเวลาของประตูที่ปิดตายออกมา ผู้คนมากมายเดินมาหยุดดูป้ายบอกงานบ้าง บางคนก็หยุดยืนมองรอยยิ้มกระจ่างใสของเจ้าของภาพ ในขณะที่บางคนก็เดินผ่านเข้าไปในงานโดยไม่หยุดมองอะไรเลยแต่ในมือนั้นมีแผ่นพับที่บอกประวัติ และผลงานของเจ้าของนิทรรศการ ทุกคนสามารถหยิบได้เอง เพราะมันวางอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ ตรงประตูทางเข้า และในมือผมเองก็มีแผ่นพับนั้น หัวใจคนเราถ้ามันเหมือนกระดาษบาง ๆ ที่ถือนี่ก็ดีสินะ จะได้คลี่ออก และพับเข้าได้อย่างที่ต้องการ แต่หัวใจคนเรามันไม่ใช่ ผมเบนสายตาไปมองภาพขาวดำอีกภาพที่วางอยู่อีกด้านของประตูทางเข้างาน ภาพขนาดเท่าตัวจริงของ หญิงสาวที่เป็นเจ้าของผลงานทั้งหมดในนิทรรศการคราวนี้ ส่งยิ้มกว้างให้ทุกคนที่เดินเข้างาน สองมือเธอกำลังล้วงกระเป๋ากางเกง โดยมีกล้องตัวเก่งคล้องอยู่ที่คอ ภาพนี้เธอคงไม่ได้ถ่ายเอง แต่สถานที่นั้นคือถนนเส้นนั้น เส้นที่ทอดยาวเข้าไปในความฝันที่เจ้าของผลงานเพียงคนเดียวจะเดินไปถึง “ลัชช์ นายมาได้ยังไง” มือที่วางบนบ่า พร้อมกับคำทักทายที่คุ้นหู ทำให้ผมต้องเบือนหน้ากลับไปมองคนที่เดินมาโอบบ่าผมไว้หลวม ๆ ความรู้สึกเก่า ๆ หลั่งไหลท่วมท้น “นล” ผมทักทาย ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม ดวงหน้ายิ้มละไม ไม่ผิดกับวันแรกที่เรารู้จักกัน “ไหนใครว่าแกบินไปเรียนถ่ายรูปที่ฝรั่งเศสไง” เขาเอ่ยปากถามผมทันที “เพิ่งกลับมา” “จ๊าบไหมเอ็ง ไอ้แสงมันทำจนได้” เขาพยักพเยิด พร้อมมองไปทางภาพของหญิงสาวเจ้าของผลงานที่ตั้งอยู่ “ในรุ่นเรามันก้าวหน้ากว่าใคร ใคร ๆ ก็ว่ามันคงไปไม่ถึงไหน แต่มันกลับพุ่งพรวด ๆ คว้าเอา ก้าวเอาอย่างกับจะรีบตามใครงั้นแหละ” ผมได้แต่กรีดยิ้มในหน้าฟังเพื่อนเก่าพูดจาโดยไม่พูดอะไรอีก สำหรับผม ไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว เพราะสิ่งที่ผมต้องการพูด ใครคนนั้นเข้าใจดี ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน ๆ สิ่งที่ผมทำได้เพียงแค่มองดูอยู่ห่าง ๆ และได้แต่โอบประคองโลกใบเล็ก ๆ ใบนั้นไว้อย่างระมัดระวัง “มันไม่ได้รีบตามใครหรอก มันรีบหนีต่างหาก” ผมบอกเพื่อนไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ สายตายังไม่คลาดไปจากดวงหน้ากระจ่างใสเต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้น “ไอ้นล ไอ้ลัชช์” เสียงคุ้นชินอีกเสียงดังขึ้นพร้อมๆ กับที่เพื่อนผมหันไปรอรับการเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบของผู้ชายอีกคน “ไอ้เอื้อ” อลนตบบ่าเพื่อนหนุ่มดังป้าบ ๆ คนอารมณ์ดีแย้มยิ้ม ก่อนจะโอบกอดร่างบาง ๆ ของเพื่อนอีกคนไว้อย่างแรง “นึกว่าแกจะไม่กลับมาเสียแล้ว ไอ้บ้าอิตาลีสาวสวยหรือไงแกถึงไม่ยอมกลับมาเสียที นี่ถ้าไม่ใช่งานไอ้แสงแกคงไม่กลับมาใช่ไหม” อนลแกล้งถามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ “ไม่ใช่อย่างนั้น เราได้งานที่โน่นพอดี ว่าไง ลัชช์นายกลับจากฝรั่งเศสเมื่อไร” เอื้อเฟื้อ หรือไอ้เอื้อหันมายิงคำถามเดียวกับที่อลนเอ่ยปากถามผมเป๊ะ “เพิ่งกลับมา” ผมก็ตอบคำตอบเดียวกันเหมือนกัน “แล้วนี่ ยัยแก้มยังไม่โผล่มาอีกเหรอ” เอื้อเอ่ยปากถามพร้อมกับทำท่ามองหาหญิงสาวอีกคนที่เอ่ยถึง “ไอ้แก้มติดงานถ่ายรูปดอกไม้ป่าอยู่ที่เขาใหญ่นั่น กว่ามันจะลงมาก็คงอีกสองสามวัน” อลนเป็นคนตอบแทน จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:23:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อหลายปีก่อน ผม อนล เอื้อเฟื้อ แก้มใส และไขแสง เป็นนักศึกษาต่างคณะที่มารวมตัวกันได้ เพราะต่างคนต่างสนใจการถ่ายภาพเป็นชีวิตจิตใจ ชมรมถ่ายภาพจึงเป็นแหล่งสุมหัวของพวกเรา รวมถึงเพื่อนๆ อีกหลายคนที่อยู่ในชมรม แต่พวกเราห้าคนกลับสนิท คุ้นเคยราวกับคบกันมานับสิบปี พวกเรามักหาโอกาสที่มีวันหยุดยาว ๆ เพื่อนเข้าป่า ถ่ายภาพธรรมชาติที่พวกเราหลงรักราวกับเป็นอีกส่วนหนึ่งของชีวิต แต่มีเพียงคนเดียวในกลุ่มเท่านั้น ที่มักปลีกตัวออกไปหาเส้นทางที่เรียกว่า ถนน เพื่อทำการบันทึกภาพ เสียงเจื้อยแจ้วของเธอยังคงดังอยู่ข้าง ๆ ผมจนถึงตอนนี้ “ทำไมชอบถ่ายภาพถนนนักนะ” ผมเอ่ยปากถามเธอในวันหนึ่งที่เธอบอกให้หยุดรถริมข้างทางที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกหญ้า ระหว่างที่เราทั้งห้าคนตกลงใจว่า วันหยุดยาวคราวนี้เราจะขับรถขึ้นเหนือ และแวะถ่ายรูปตามทางที่เราผ่าน หญิงสาวคนนั้นหันมามอง ก่อนเปิดยิ้มใส ๆ ของเธอ แล้วยักไหล่สั่นหัวไปมา ตอบว่า “ก็เพราะมีถนน ไงล่ะถึงพาเราไปถึงไหนต่อไหนได้ ไม่ว่าจะเป็นทะเล ภูเขา หรือ หมู่บ้านที่เร้นตัวในภูสูง ก็มีถนนเชื่อมไปทั้งนั้น แม้ว่าบางทีถนนเส้นนั้นอาจไม่ใช่ถนนปูน เป็นแค่ถนนดิน หรือทางเดินเชื่อม มันก็สามารถพาเราไปยังที่ ๆ เราต้องการได้อยู่ดี เหมือนเราไง” สุดท้ายเธอหันมามองหน้าผมนิ่ง ๆ ก่อนเปิดยิ้มสดใสตามแบบที่เธอเป็น “ถนนแห่งมิตรภาพก็นำเรามาเจอกันไม่ใช่เหรอ ลัชช์” แล้วร่างเล็กบาง แต่แข็งแรงนั้นก็ผลุบลงจากรถไปทันที ภาพของร่างเล็กบางที่วิ่งไปยืนมุมโน้นมุมนี้ เพื่อเลือกวิวที่เธอพอใจ ก่อนเสียงกดชัตเตอร์ดังมาเป็นระยะ เธอเลือกถ่ายภาพถนนเส้นนั้นจนพอใจ ก่อนเดินกลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง “ทำไม ลัชช์ ถึงชอบถ่ายภาพล่ะ” จู่ ๆ เธอก็ตั้งคำถามเอากับผม เพื่อน ๆ อีกสามคนที่อยู่หลังรถ ยังคงหลับกันสบายที่หลังรถ “แล้วทำไม แสงถึงชอบถ่ายภาพล่ะ”ผมเสียอีกที่ย้อนคำถามนั้นกับเธอ “ก็เพราะว่า ภาพที่เราถ่ายออกไปนั้นมันสามารถอยู่ไปได้แสนนาน แม้ว่าเราจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้วนะซิ” คนตอบหันมาสบตาผมก่อนเปิดยิ้มใส “แล้วลัชช์ล่ะ” “นั่นซินะ ทำไมผมถึงชอบถ่ายภาพ” ผมจำได้ว่าผมเองย้อนถามตัวเอง และย้อนถามไขแสงแบบนั้นเช่นกัน เธอเอียงคอมองผม ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ลัชช์รู้ตัวไหมว่า ภาพแต่ละภาพที่ลัชช์ถ่ายมาน่ะ มันแสดงถึงความเหงา ความเศร้า และความโดดเดี่ยว เยือกเย็นมาตลอดเลยนะ ไม่เคยมีสักภาพเดียวที่จะเป็นความสดใส หรือแสงสว่าง รวมถึงไม่มีภาพคนด้วย” ผมขมวดคิ้วมุ่นกับคำพูดของไขแสง นี่เธอรู้จักผมกับภาพของผมถึงขนาดนี้เชียวหรือ เหมือนเธอกำลังเอาชีวิตของผมออกมาตีแผ่กับคำพูดนั้นของเธอ เปล่าเปลือยและเหน็บหนาว ผมไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นิ่งเงียบ และมองแสงอาทิตย์ที่กำลังโผล่พ้นขอบเขาสูงขึ้นอย่างช้า ๆ เหมือนกับว่าวันเวลาของผมหยุดนิ่งแล้ว แต่ทันทีที่มือเล็กบางนั้นสอดเข้ามาประสานอยู่ในอุ้งมือผม วันเวลาที่หยุดนิ่ง เสียงนาฬิกาชีวิตในร่างกายผมเริ่มต้นเดินอีกครั้ง “บางครั้งถ้าเรารู้จักไว้ใจใครสักคน แบ่งปันเรื่องแย่ ๆ และรับเอาเรื่องดี ๆ เข้าไปในชีวิตบ้าง ชีวิตมันก็ไม่แย่ถึงขนาดทนไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ลัชช์ อดีตเป็นแค่เรื่องที่ผ่านมาแล้ว อย่าให้มันทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่ต้องเหน็บหนาวเลย” จู่ ๆ คำพูดประโยคนั้นของ ไขแสงก็ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างช้า ๆ ความปวดร้าวแล่นเป็นริ้ว ๆ ขึ้นมาจนถึงคอ ผมไม่เคยรู้ว่า เธอจะรู้จักผมราวกับเธอเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายผม อาจจะจริงที่ผมพรั่งพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเงินทอง หรือหน้าตา แต่สิ่งเดียวที่มันหายไปจากชีวิตผม นั่นคือความรัก มันตายไปพร้อมกับวันที่แม่ยิงตัวตาย ส่วนที่เหลือคือ ลูกชายที่ไร้การเหลียวแลจากพ่อที่มุ่งแต่ทำงานเพื่อลบเลือนความเสียใจจากการเสียคนที่รักไป นั่นมันอาจจะนาน เกือบสิบปีแล้ว แต่ภาพของแม่ในวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำไม่เคยหายไป ผมไม่เคยรู้เลยว่า ภาพที่ผมถ่ายออกไป จะสื่ออะไรได้มากมาย จนกระทั่งไขแสงบอก ผมจึงรู้ว่า ตั้งแต่ผมพบว่าผมชอบถ่ายภาพและเริ่มเล่นกล้อง ภาพที่ผมถ่าย ไม่เคยมีภาพคนเลยสักภาพเดียว และภาพที่ผมถ่ายไว้มากที่สุด คือภาพของพระอาทิตย์ยามเย็นที่กำลังสิ้นแสงเท่านั้น ส่วนภาพธรรมชาติที่ผมถ่าย ก็เป็นภาพแนวทึมทึบ ไร้แสง เหมือนขาดชีวิต ชีวิตผมเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น วันที่ไขแสงสอดมืออุ่น ๆ ของเธอเข้ามาในมือผม ผมเริ่มรู้สึกว่าบางทีแสงสว่าง ก็ให้ความรู้สึกอุ่นดีเหมือนกัน แต่ถึงยังไงผมก็ยังไม่ยอมถ่ายภาพคนอยู่ดี แม้ว่าไขแสงจะพยายามเป็นนางแบบให้ ผมก็ไม่เคยได้ถ่ายภาพเธอสักครั้ง แต่มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นจริง ๆ ที่ผมถ่ายภาพเธอ “แล้วนี่แกต้องกลับไปฝรั่เศสอีกหรือเปล่าวะ ลัชช์” เอื้อเฟื้อเอ่ยปากถามผมก่อนพลิกเปิดแผ่นพับที่หยิบมาจากโต๊ะด้านหน้า ดึงผมให้กลับคืนสู่คืนวันปกติ แสงสว่างจากดวงไฟสาดแสงมาจนผมต้องหรี่ตาหลบแสงจ้านั้น “ไม่แล้วล่ะ คงได้เวลาทำงานเสียที” ผมเอ่ยปากตอบ “ทำที่บริษัทฯ พ่อนายนะเหรอ” อนลเอ่ยปากถามขึ้นมาบ้าง ผมตอบด้วยการพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะได้ยินคำถามที่เพื่อนถามขึ้นมาอีกว่า “แล้วนายจะไหวเหรอ” “ไม่ไหวก็ต้องไหว สัญญาไปแล้วนี่” ผมตอบ ก่อนออกเดินนำเพื่อนสองคนไปด้านใน แกลอรี่ขนาดใหญ่ จัดแบ่งพื้นที่เป็นห้องต่าง ๆ โดยเฉพาะการจัดงานคราวนี้ ห้องเล็ก ๆ ถูกจับจองและจัดเป็นพื้นที่แสดงภาพถ่าย ดีที่ว่าเจ้าของแกลอลี่แห่งนี้เคยเป็นรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกันกับพวกเขา จึงทำให้งานคราวนี้ออกมาสมบูรณ์ยิ่งกว่าสมบูรณ์และคงถูกใจเจ้าของนิทรรศการเป็นอย่างยิ่ง “เฮ้ย นั่นไงพี่จอม” อนลรี่เดินเข้าไปหาชายหนุ่มร่างสูงผมยาว การแต่งตัวของเขาบ่งบอกความเป็นศิลปินเต็มที่ “พี่จอมหวัดดีครับ” “อ้าวเฮ้ย มากันได้ไง ไหนว่าพวกนายกระจายกันไปหมดแล้วไง” ผมยกมือไหว้พี่จอมฟ้าเจ้าของแกลอรี่ รวมถึงเป็นจิตกรชื่อดัง “ว่าไงว่ะ ไอ้ลัชช์ ไอ้เอื้อ แล้วนี่ไอ้แก้มมันหายหัวไปไหนล่ะ” “แก้มมันติดถ่ายภาพดอกไม้ในป่านะพี่อีกสองสามวันคงลงมาได้” อนลตอบคำถามนั้น “เออ ดูกันตามสบายนะพี่ขอตัวล่ะมีงานค้างอยู่” “ครับพี่จอม” ผมยกมือไหว้ลารุ่นพี่หนุ่ม ที่เดินจากไป อนลหันมาหาก่อนเอ่ยปากถามว่า “เอาไง แยกกันดู แล้วค่อยมาเจอกัน หรือจะเดินไปพร้อมกัน” “แยกกันดูแล้วกัน” ผมเป็นคนตอบแทน “แล้วใครดูเสร็จก่อน ก็มาเจอกันตรงข้างหน้าที่เป็นร้านกาแฟ” จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทุกคนตกลงตามนั้น เมื่อแยกย้ายกันไป ผมมองแผ่นพับในมือ ก่อนตัดสินใจคลี่มันออกมาดู แม้แต่ในแผ่นพับ ก็ยังคงมีภาพไขแสงยืนหัวเราะส่งยิ้มสดใสของเธอมาสบตาผมอยู่ดี นิทรรศการคราวนี้แบ่งเป็นห้าห้องด้วยกัน เริ่มจากห้องแรกที่เธอให้ชื่อมันเรียบ ๆ ว่า Start การเริ่มต้น ภาพขาวดำขนาดใหญ่ ที่เป็นไฮไลท์ของห้องนี้ เป็นภาพเด็กทารก ที่กำลังยิ้มสู้กล้อง ภาพนก ภาพดินสอบนโต๊ะเรียน แม้กระทั่งภาพของห้องชมรมถ่ายภาพ ฝาผนังที่เรานั่งสุมหัวกัน รอยขีดที่พวกเราพากันทำไว้เป็นสัญลักษณ์ เธอก็ถ่ายมันมา นี่เป็นภาพพื้นฐานที่บ่งบอกความหมายของการเริ่มต้นของ เจ้าของงาน บางภาพไม่ใช่ภาพที่ดีนัก แต่ในภาพกลับสื่อความหมายให้คนที่เดินผ่านหยุดมองได้เป็นเวลานานๆ ห้องต่อมาเป็นห้องที่เธอใช้ชื่อว่า Life  ภาพที่อยู่ภายในห้องนี้ทั้งหมด เป็นชีวิตช่วงที่อยู่ในมหาวิทยาลัยของเธอ ภาพแรกคือภาพของไขแสงในชุดนักศึกษาปีหนึ่ง ที่อยู่ในสภาพหน้าตาเลอะสี จากการรับน้อง แสงที่ตกนั้นคงเป็นช่วงเย็น ที่เจ้าตัวคงตั้งกล้องถ่ายภาพนั้นออกมา เดินผ่านภาพนั้นมา เป็นภาพในอิริยาบทต่าง ๆ ของไขแสง และบางภาพเป็นภาพเพื่อน ๆ ร่วมคณะ หรือไม่ก็เป็นพวกที่อยู่ในชมรมถ่ายภาพด้วยกัน แต่สำหรับภาพของไขแสง ที่เธอตั้งกล้องถ่ายตัวเองนั้น สิ่งที่เหมือนกันในทุกภาพ คือรอยยิ้มและความสุขที่ฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่นั้นของเธอ ภาพที่ใหญ่ที่จัดโชว์อยู่กลางห้องนั้นกลับเป็นภาพ ที่เธอยืนอยู่บนถนนดินที่ทอดตัวยาว ด้านข้างคือป่าสีเขียว ที่ด้านล่างเขียนว่า จากถนนปูนสู่ถนนดิน บนดอยสูง Nature ในห้องนี้ทั้งหมดเป็นภาพที่เธอถ่ายขึ้นในระหว่างที่เธอเดินทาง หลังจากที่พวกเราต่างแยกย้ายกันไปทำงาน เป็นภาพของธรรมชาติ ขุนเขา ป่าไม้ ท้องทะเล สัตว์หน้าตาแปลก ๆ รวมถึง ภาพของผู้คนที่เธอพบเจอ ภาพของเด็กชาวเขา ที่กำลังยิ้มใส่กล้อง บางภาพเป็นภาพครึ่งหน้าของเด็กน้อยที่ส่งยิ้มมาให้กล้องอย่างมีความสุข ในขณะที่บางภาพเป็นหญิงชราในชุดชาวเขา ที่ด้านหลังมีตะกร้าใส่ดอกไม้เดินเรียงกันเป็นแถว ในวันที่หมอกลงจัด ยิ่งดูภาพของเธอมากขึ้นเท่าไร ผมยิ่งรู้สึกว่า หัวใจผมมันอุ่นขึ้นเท่านั้น ภาพของเธอ ที่เธอพยายามสื่อสารข้อความมายังผม โลกที่หม่น ๆ ของผม เธอพยายามที่จะเปิดโลกใบนั้นของผมออกทั้ง ๆ ที่ผมพยายามจะรักษามันไว้ให้คงเดิม Route คือห้องสุดท้าย และมีสิ่งที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่านั้น ภาพ ๆ นั้น มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ภาพคนเพียงภาพเดียวที่ผมถ่าย มันมาปรากฏอยู่ในห้องนี้ “นี่ ๆ ลัชช์ เมื่อไรจะยอมถ่ายภาพแสงเสียทีล่ะ” เธอตะโกนถามขณะที่ผมกำลังเช็คระยะแสง เมื่อเธอหันมา แสงอาทิตย์ยามเช้าทำให้ร่างทั้งร่างของเธอนั้นกระจ่างไปทั่วจนเหมือนจะกลืนไปในห้วงแสงนั้น “ไม่ล่ะ ไม่ชอบถ่ายภาพคน” ผมตอบ “อ้าว ทำไมล่ะ ดีออก ถ่ายภาพคนจะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึกไง” เธอเอาสองมือซุกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหนาว กล้องตัวเก่งยังคล้องอยู่ที่คอ “นะถ่ายให้หน่อย” “ไม่เอาหรอก ไม่เก่งเรื่องถ่ายภาพคน ภาพคนที่เรารู้จักนะ เก็บไว้ในนี้ก็พอ” ผมยกมือขึ้นทาบตรงบริเวณที่เป็นหัวใจ “และในนี้” ก่อนจะชี้ไปที่หัว “รับรองว่าไม่มีทางลืม” “ลัชช์น่ะ ถ่ายให้หน่อยก็ไม่ได้” ผมเห็นเธอเดินหันหลังไปทันที และในตอนนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร ที่ทำให้ผมยกกล้องในมือขึ้นกดภาพด้านหลังของเธอไว้ มันเป็นเพียงภาพแรก และภาพเดียวที่ผมถ่ายเธอ จากด้านหลัง ผมหยุดยืนอยู่หน้าภาพนั้นราวกับถูกสะกด ภาพนี้มันไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ได้เลย แต่คำเฉลยอยู่ที่ใต้ภาพนั้น ...ขอบคุณ.... ภาพโดย ลัชช์ คนที่ดีที่สุดในชีวิต คำเพียงสั้น ๆ ของเธอ ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่เคยปิดบังอะไรเธอได้สักอย่าง ไขแสงเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิตผม เธอรู้ว่าผมจะไม่มีทางทำให้เธอเสียใจ หรือไม่ฟังคำที่เธอขอร้องเป็นอันขาด แล้วดูเธอทำกับผมซิ ผมก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มขม ๆ ไว้กับตัวเอง และนั่นเป็นภาพคนเพียงภาพเดียวในห้อง Route นอกนั้นเป็นถนนสายต่าง ๆ ที่เธอไปตระเวนมา ด้านล่างจะบอกชื่อเส้นทางนั้น และสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มออกมาอีกครั้งคือ ป้ายบอกหลักกิโล ไขแสงก็คือไขแสง เธอไม่มีวันลืมที่จะถ่ายภาพนี้เพื่อจะล้อผมโดยเฉพาะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:27:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ถ่ายหลักกิโลเสียด้วยซิ” ผมจำได้ว่าผมเคยประชดเธอแบบนั้นในวันที่เธอให้ผมหยุดรถเป็นครั้งที่สามเพื่อจะถ่ายภาพถนน ผมยังจำสายตาที่ตวัดมองมาเหมือนจะส่งค้อนให้ผมได้เป็นอย่างดี เธอไม่พูดพล่ามทำเพลง แต่กลับเปิดประตูเดินเฉิบ ๆ ลงไปถ่ายภาพหลักกิโลไว้จริง ๆ และดูเหมือนว่า ภาพในห้องนี้มีหลายภาพที่ติดเสาหลักกิโลมาเป็นองค์ประกอบในภาพด้วย ผมมีความรู้สึกว่า เธอกำลังหัวเราะผมอยู่อย่างสุขใจ ห้องนี้ดูเหมือนจะเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาห้องที่ผ่านมา เพราะเป็นห้องเดียวที่รวบรวมภาพถ่ายภาพของไขแสงไว้มากที่สุด นั่นคือคำตอบว่า ทำไมเธอถึงชอบถนนนัก เพราะในห้องนี้ เต็มไปด้วยถนนในจังหวัดต่าง ๆ ถนนในต่างประเทศที่เธอแอบไปเยือนมาโดยผมไม่รู้ และถนนบนดอยสูงที่เต็มไปด้วยดินโคลนเละ ไปจนถึง ถนนที่มองไปเห็นทะเลเบื้องหน้า และทุกภาพบอกสถานที่ วันเวลาไว้หมด และเหมือนที่อนลพูดไม่มีผิด ไขแสงก้าวนำหน้าพวกเราในห้าคนไปแล้ว ภาพแต่ละภาพของเธอ รวมถึงผลงาน และสมุดภาพถ่ายเป็นที่พูดถึงกันในวงกว้างของเหล่านักถ่ายภาพ รวมถึงเป็นภาพในห้อง Route นั้นเป็นภาพที่ถูกนำไปทำเป็นโปสการ์ด มากที่สุด และเงินที่ได้นั้นถูกนำส่งเข้าสู่ โครงการช่วยเหลือเด็ก ที่ติดเชื้อ HIV รวมถึงเงินรายได้จากการจัดนิทรรศการคราวนี้ เจ้าของนิทรรศการก็บริจาคเข้าโครงการช่วยเหลือเด็กกำพร้า ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธอได้ใช้ชิวิตช่วงสั้น ๆ ที่นั่นก่อนจะย้ายเข้าสู่ครอบครัวอุปการะ ผมเดินผ่านห้องทีสี่มาจนถึงห้องสุดท้าย ห้องเล็ก ๆ เรียบ ๆ ไม่มีชื่อบอกว่าห้องนี้มีหัวข้อว่าอะไร ภายในห้องโปร่ง สว่าง มีกระดิ่งลม แขวนอยู่ทั่วไป เสียงกระทบกันของมันแผ่วเบา ปลอบประโลมคนที่เดินเข้ามา ภายในห้อง มีภาพเพียงภาพเดียวที่แขวนอยู่ ห้องสุดท้ายนี้ไม่มีชื่อ ภาพนั้นคุ้นตา ภาพใหญ่ที่แขวนอยู่เพียงภาพเดียวในห้องนั้น ภาพด้านหลังของใครบางคนที่กำลังยืนอยู่ท่ามทุ่งป่าสน บนพื้นดินเต็มไปด้วยดอกไม้สีขาว คนในภาพกำลังยกกล้องขึ้นแล้วเล็งไปยัง ป่าสนในสายหมอกเบื้องหน้า ภาพด้านหลังของผมเอง! ร่างกายของผมชาไปหมด ความรู้สึกหลากหลายปนเปกันจนแยกไม่ออก แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น นาฬิกาที่หยุดไปอีกครั้งตั้งแต่วันนั้น เริ่มออกเดินอีกครั้ง เมื่อได้อ่านข้อความที่เขียนไว้ข้างใต้ภาพนั้น Only Love In My Life ภูกระดึง เมื่อวันสิ้นสุดการเป็นนักศึกษา ทริปสุดท้ายที่พวกเราร่วมเดินทางไปถ่ายภาพ ป่าสนในหน้าหนาว ภาพนั้นทำให้ผมเข้าใจว่า ทุกสิ่งที่เธอทำนั้นหมายความว่าอะไร มือเล็ก ๆ ที่สอดเข้าในมือผมอบอุ่นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่ผมไม่เคยเข้าใจความหมายของมัน เพราะผมมัวแต่คิดว่า สิ่งที่เธอถ่ายทอดมาคือ มิตรภาพระหว่างเพื่อนต่อเพื่อน ไขแสง ชื่อของเธอ ก็เหมือนตัวเธอนั่นแหละ เธอคือแสงสว่างเล็ก  ๆที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ ในยามที่ผมเผลอ เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ในความสว่างของเธอตั้งแต่เมื่อไร โลกที่เคยทึบทึม กลับสว่างขึ้นอีกครั้ง เพราะมีเธอ รอยยิ้มและความอบอุ่นของเธอ ทำให้หัวใจผมสั่นไหวราวกับกิ่งไม้ต้องลม นาฬิกาในร่างกายผมเดินเพราะเธออีกครั้ง และที่มันหยุด ก็เพราะเธอเหมือนกัน วันนี้ไม่มีเธอเป็นคนให้แสงสว่างอีกต่อไปแล้ว ไม่มีอีกแล้วแสงสว่างและรอยยิ้มนั้นของเธอ แต่เธอกลับส่งของขวัญชิ้นพิเศษที่ไม่มีคนที่ไร้ลมหายใจคนไหนทำได้มาให้ผม ผมยืนน้ำตารินไหลเงียบ ๆ อยู่หน้าภาพถ่ายนั้นของเธอ มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อ มือบาง ๆ มาวางอยู่บนบ่า ก่อนที่เจ้าของมือจะเดินมาอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ซึมซับความรู้สึกรวดร้าวไปพร้อม ๆกัน “แก้ม” ผมเรียกชื่อเธอเบา ๆ หญิงสาวคนนั้นทำเพียงหันมามองผมและยิ้มเซียว ๆ ให้เหมือนที่เธอเคยทำอยู่บ่อย ๆ ก่อนหันกลับไปมองภาพนั้น “แสงมันถ่ายภาพนี้ได้ดีนะ” “ไหนว่าติดงาน” ผมเอ่ยปากถามออกไป เธอทำเพียงยักไหล่ ก่อนยื่นซองจดหมายสีขาวให้ผม แล้วบอกว่า “ไขแสงฝากไว้ให้นาย” เธอตบบ่าผมสองสามที ก่อนเดินหายออกไปโดยไม่ให้คำตอบอะไรกับผมสักอย่าง จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:28:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมมองจดหมายในมืออย่างไม่ค่อยจะเชื่อตัวเองนัก ก่อนจะบรรจงเปิดซองจดหมายแห่งกาลเวลานั้น ที่ถูกส่งมาถึงผม เหมือนกับว่า ตัวผมเอง กำลังค่อย ๆ ฉีกเนื้อหัวใจ ยอมรับความเจ็บปวดที่กำลังจะลิ้มรสอย่างแท้จริงอย่างช้า ๆ ในนั้นมีฟิลม์ภาพถ่ายอยู่สองใบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือภาพไหน พร้อมกับจดหมายที่ลายมือนั้นคุ้นตาผมอย่างยิ่ง หวัดดี ลัชช์ สบายดีใช่ไหมล่ะ อย่างนายนะไปอยู่ที่ไหนก็คงสบายดีทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ถ้าจะไม่ทำหน้าดุ ก็จะมีเพื่อนเยอะอยู่หรอก โดยเฉพาะเพื่อนสาว ๆ (อิจฉาสาว ๆ พวกนั้นจัง) ไม่รู้หรอกนะว่านายจะมางาน นิทรรศการภาพถ่ายของเราหรือเปล่า แต่ก็ได้แต่หวังว่านายคงจะมา Start ห้องนี้ นายคงจำภาพฝีมือแย่ ๆ ของเราได้ เพราะเราถ่ายมันด้วยกันนี่นะ บางภาพนายคงเคยเห็นแล้ว ภาพที่นายเคยบอกว่าไม่เห็นสวย ถ่ายอะไรออกมา แต่เราก็คิดที่จะใช้ภาพแย่ ๆ พวกนี้แหละเป็นตัวเริ่มต้น เพราะจริง ๆ เราเริ่มกันมาจากศูนย์นี่น่า ก็เหมือนชีวิตคนเรามันก็ต้องมีเริ่มต้น มีแย่กันบ้าง กว่าจะดีใช่ไหมล่ะลัชช์ นายเข้าใจที่เราอยากจะบอกนายไหม Life ภายในห้องนี้คือ คนที่เราไม่อยากให้นายลืม (ถ้าเป็นไปได้) อยากให้นายได้เห็นรอยยิ้มนี้ตลอดไป แม้ว่าต่อไปนี้อาจไม่มีอีกแล้ว ความสุขลัชช์ อยู่แค่มือเอื้อม ถ้าเราไม่เอื้อมไป อย่างไรก็ไม่มีวันคว้าได้ เหมือนที่ เราไม่เคยพยายามไง เพราะเรากลัวเกินกว่าที่จะคว้ามัน Nature จริง ๆ ตั้งใจว่าจะใช้คำว่า smile แล้ว แต่ภาพนั้นติดอยู่ใน Life แล้วนี่หน่า แต่ก็คิดว่า นายคงเข้าใจดี เห็นเด็ก ๆ ชาวเขาพวกนั้นไหม เราถ่ายภาพเขาด้วยความคิดที่ว่า ถ้านายมายืนอยู่ด้วย คงจะหงุดหงิดที่เห็นเราถ่ายภาพคน และถ้านายยืนอยู่ด้วยจริง ๆ ก็จะไม่พ้นถูกเราเซ้าซี้ให้ถ่ายภาพคนจนได้ เห็นรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติของพวกเขาไหม ลัชช์ นั่นล่ะ ชีวิตที่แสนมีความสุขล่ะ สักวันเราจะมีชีวิตอย่างนี้บ้าง ภาพหญิงชราที่เดินผ่านสายหมอกในยามเช้า นั่นเป็นสิ่งที่เราคงไม่มีวันเป็น เราเลยอยากถ่ายกลับมาไว้ให้ตัวเองดู Route นายเห็นภาพถนนพวกนั้นหรือยัง เห็นทั้งหมดไหม ภาพพวกนั้น บางภาพเป็นภาพช่วงที่นายไม่อยู่ด้วย และบางภาพคือถนนเส้นที่เราไม่เคยได้ไปด้วยกัน ทั้ง ๆ ที่เคยหวังว่าเราคงจะได้ตระเวนไปถ่ายภาพถนน โดยมีลัชช์เป็นคนขับรถอีก แต่ดูท่าว่าเราคงไม่มีวันนั้น เราเลยรีบถ่ายภาพถนน ทุกที่ ๆ เราไปตระเวนคนเดียวเสียก่อน โดยหวังว่าสักวัน ลัชช์คงจะไปย่างเหยียบยังถนนเส้นนั้นบ้าง และคอยมองหาว่า มุมไหนที่เราใช้ถ่ายภาพ แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับเรา เราแค่คิดถึง ลัชช์เท่านั้น มีหลายเรื่องที่ต้องขอโทษนาย แต่ไม่รู้ว่าจะยกโทษให้ไหม เริ่มจากเรื่องแรก ขอโทษที่ไปหยิบฟิลม์ ของนายมาโดยไม่ได้บอก แม้ว่านายอาจลืมไปแล้ว แต่เราไม่ลืมว่า นายเคยถ่ายภาพเราเอาไว้ แม้ว่าจะเป็นด้านหลังก็เถอะ (จะบอกว่า คนที่บอกความลับนี้คือนายเอื้อที่หันมาเห็นตอนลัชช์กดชัตเตอร์พอดี) เราอยากได้ภาพนี้ และคิดไว้ว่าสักวันถ้ามีโอกาส จะเอาภาพนี้มาจัดนิทรรศการด้วย เพราะเป็นเพียงภาพเดียวที่นายถ่ายให้เรานี่ อีกเรื่อง เป็นเรื่องของภาพสุดท้ายในห้องสุดท้ายนั่น ขอโทษที่ไม่เคยบอกอะไร เพราะไม่อยากให้ระหว่างเราต้องเปลี่ยนไป แต่เรามีความสุขกับการอยู่กับความฝันที่มีนายอยู่ด้วย เราไม่เป็นไร จริง ๆ นะ ไม่อย่างนั้นจะยิ้มสู้กล้องอย่างในรูปหน้างานได้เหรอ นี่นายยังจำสัญญาได้ไหม?  สัญญาในวันที่นายต้องบินไปเรียนต่อ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า ที่นายต้องการไปเพียงเพราะต้องการหนีไปให้ห่าง ๆ พ่อนาย แต่ลัชช์ นายน่ะคิดผิดแล้วนะ อย่างน้อยนายก็ยังมีพ่ออยู่ แต่เราสิ ไม่มีทั้งพ่อและแม่ ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อหรือแม่ เราโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และเข้าไปอยู่ในครอบครัวเล็ก ๆ ครอบครัวหนึ่ง ซึ่งพวกท่านก็หล่อหลอมเราให้เติบโต และมีความสุขจนทุกวันนี้ แต่เราก็ยังอดเสียใจไม่ได้ที่ไม่เคยรู้เลยว่า พ่อและแม่เป็นใคร นายโชคดีกว่านะ ที่ยังมีพ่อ ลัชช์ เลิกโกรธท่านเสียเถอะ พ่อนายรอนายกลับไปอยู่นะลัชช์ สัญญาที่เราขอนาย ให้นายกลับไปหาพ่อนาย หวังว่านายคงไม่ลืม กลับไปหาพ่อนายเถอะนะลัชช์คนดี ในโลกนี้ไม่มีใครรักและหวังดีกับนายมากกว่าพ่อของนายอีกแล้วนะ เรื่องสุดท้ายแล้ว อย่าโกรธแก้มเลยนะ ที่ไม่ส่งข่าวบอก เรื่องเราให้ นายรู้ เราไม่อยากให้นายมาเห็นภาพเราตอนไม่สบาย มาเห็นภาพเราตอนที่เรายิ้มไม่สวยแล้ว เราอยากให้นายจดจำภาพเราใน ห้อง life ไว้ตลอดไป  เก็บไว้ในหัวใจและความทรงจำของนาย ถ้าเป็นไปได้ ถ้าชาติหน้ามีจริงอย่างที่ แม่บุญธรรมเราบอก เรากลับมาเจอกันอีกสักครั้งได้ไหมลัชช์ แล้วครั้งหน้าที่เราเจอกัน สัญญาว่าจะไม่หนีไปก่อนอย่างครั้งนี้อีกแล้ว อย่าโกรธกันเลยนะ เราเหนื่อยมากแล้วจริง ๆ เราคิดถึงนายนะลัชช์ โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า นายคิดถึงเราบ้างหรือเปล่า บางทีเราก็เหนื่อยเกินกว่าจะยิ้ม แต่ถ้าลัชช์มายืนอยู่ตรงหน้าต่อให้เหนื่อยแค่ไหน เราก็จะส่งยิ้มให้ลัชช์ รอยยิ้มนั้นเพื่อนายนะ เราคิดถึงนาย ไขแสง คนที่รักลัชช์ The end ปล. ขอบคุณที่ให้ยืม นายจอมฟ้ามานะคุณนัท ด้วยความขอบคุณ จิตปาตลี จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เสร็จสิ้นภาระกิจ ใคร ที่แวะผ่านเข้ามาก็ช่วยเซ็นลงนามไว้ให้หมอนี่ดูต่างหน้าหน่อยนะคะ เจ้านัททำหน้าที่เสร็จแล้วจะรีบไปก่อน เพราะจะเอางานตัวเองลงเช่นกัน นัทครับ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาแปะจ้ะ มาแปะ...  ยังอ่าน เรื่อง “ขอเพียงได้รัก” ของ ichikawa takuji  ไม่จบเลยจ้ะ   แต่ชื่นชอบงานเขียนของนักเขียนท่านนี้มาก..   ยังไงก็จะตามมาเก็บนะคะ ^ ^ จากคุณ : Lady Virago - [ 4 ธ.ค. 49 23:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงนามจ้า  ชอบเรื่องแนวแบบนี้จังถึงจะเศร้าก็เหอะ จากคุณ : namtanzay - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ วันพ่อแห่งชาติ 07:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วชอบเรื่องนี้จังเลยครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จบซะเศร้าเลย แย่จัง จากคุณ : ground (ground) - [ วันพ่อแห่งชาติ 11:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จบแบบกินใจดีค่ะ จากคุณ : ดาว...กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ วันพ่อแห่งชาติ 13:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่าจะไปซื้อล็อตเตอรี่ หุๆ จากคุณ : scottie - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:36:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบจังเลยอ่ะแต่เศร้าจังเนอะ จากคุณ : pomb_pomb - [ 8 ธ.ค. 49 02:17:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบถ่ายรูปเหมือนกัน เลยยิ่งเข้าใจอารมณ์ ตัวตนของเรา มันก็อยู่ในภาพถ่ายของเรานั่นแหละ จากคุณ : The SoVo - [ 12 ธ.ค. 49 10:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบจังถึงแม้จะเศร้าไปหน่อย จากคุณ : ร่มไม้ชายน้ำ - [ 13 ธ.ค. 49 00:29:31 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาลงชื่อจากกะทู้โน้น เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 13 ธ.ค. 49 11:33:32 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอะใจตงิดๆแล้วว่าต้องจบเศร้าแน่ๆเลย งืม.. ถึงจะเศร้าแต่ก็ชอบนะคะ อ่านแล้วรู้สึกว่าไขแสงน่ารักมากๆเลยค่ะ จากคุณ : hiyono - [ 17 ธ.ค. 49 19:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อันนี้รับฝากมาทางเมล์ค่ะ เด้วจะไปทวงค่าของฝากด้วย แง่มมม นัท ----------------------------------------- *** คุณLady Virago  ขอบคุณที่แวะเข้ามาครับ ผมเองก็ชอบงานของคุณichikawa takuji   เช่นกันมีความรู้สึกว่า เค้าเขียนงานได้ละเอียดอ่อน อ่านแล้วบีบความรู้สึก ยินดีที่ได้เจอคนคอเดียวกันครับ *** คุณnamtanzay ขอบคุณที่แวะเข้ามาครับ หนังเศร้าบางเรื่องก็ให้อะไรกับคนอ่าน และคนดูได้นะครับ เพราะนั่นคือชีวิตจริง ๆ ที่อาจเกิดขึ้นกับใครก็ได้ จริงไหมครับ *** คุณBangkokian  ขอบคุณมากครับที่แวะเข้ามาเยี่ยมกัน และทิ้งรอยกำลังใจไว้ให้ *** คุณกริช ขอบคุณมากครับ *** คุณground ขอบคุณครับ แต่ในความเศร้าก็มีอะไรหลายอย่างนะครับ *** คุณดาวกลางวัน ขอบคุณครับผม *** คุณscottie ขอบคุณครับ จะไปซื้อล็อตเตอรี่ที่เดาถูกว่านางเอกตายหรือครับ *** คุณpomb ขอบคุณครับผม *** คุณThe SoVo  ใช่ครับ ในภาพถ่ายคือตัวตนที่คนถ่ายต้องการบอกคนดู ขอบคุณนะครับที่แวะเข้ามา *** คุณร่มไม้ชายน้ำ ขอบคุณครับผม *** คุณลูนาติก ขอบคุณครับที่แวะมาจากกระทู้โน้นได้รับอานิสงฆ์ผลบุญจากกระทู้คุณนัทจริง ๆ เลย *** คุณHiyono ไขแสงน่ารักครับ แต่เธออายุสั้นไปสักหน่อย ขอบคุณนะครับที่แวะเข้ามาทักทายทิ้งรอยกำลังใจไว้ให้ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ แม้ว่านาน ๆ จะแวะเข้ามาสักทีก็ยังมีเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่ เข้ามาทิ้งกำลังใจไว้ให้กัน ขอบคุณครับ ด้วยมิตรไมตรีครับ จิตปาตลี จากคุณ : เปียร์รุส - [ 19 ธ.ค. 49 22:48:11 ]