ความคิดเห็นที่ 1 แม้กระทั่งวันปิดเทอม ที่เพื่อน ๆ พากันหางานพิเศษทำ ฉันก็อยากทำบ้างจะได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์การทำงาน แต่สิ่งที่ได้รับมาก็คือ การได้ทำงานพิเศษเหมือนกันกับเพื่อน เพียงแต่ต่างกันตางที่ว่า บริษัทที่ฉันเข้าไปทำนั้นเป็นบริษัทของเพื่อนรักของพ่อ ซึ่งก็เท่ากับว่าฉันอยู่ในสายตาของพ่ออยู่ดี สี่ปีในมหาวิทยาลัย ทำให้ฉันเติบโตขึ้น แข็งแกร่งขึ้น และกล้ามาขึ้น พอพี่ชายคนที่สามเรียนจบ สปายก็หายไปจากชีวิตฉัน ๆ ในตอนนั้นหลงระเริงอยู่กับอิสรภาพที่หอมหวน หลงระเริงอยู่กับเพื่อน ๆ ชาวติส ที่ฉันมักแวะไปขลุกอยู่ที่คณะพวกเขาเสมอ อาชีพที่ฉันใฝ่ฝันแต่เดินไปไม่ถึง แต่ก็ขอให้ได้มีโอกาสได้ใช้ชีวิตกับกลิ่นสี กับพวกเขาเสียหน่อย เสียงฝีแปรงที่ปาดลงบนแผ่นเฟรม ยิ่งฟังก็ยิ่งทำให้ฉันคิดอยากจะย้อนกลับไปในวันที่เลือกคณะเสียจริงๆ ถ้าในวันนั้นฉันยังดึงดันที่จะลงเรียนคณะนี้ พ่อจะทำอย่างไรกับฉัน จะตัดหางปล่อยวัดอย่างที่พ่อพูดหรือเปล่า ฉันคลุกอยู่กับคณะจิตรกรรม จนแทบจะกลายเป็นนักศึกษาในคณะนี้ แต่แท้จริงแล้วเปล่าเลยสักนิด ฉันยังเป็นเด็กคณะบัญชีตามเดิม จนวันสุดท้ายที่เรียนจบ สัมพันธ์ภาพระหว่างฉันกับพ่อที่แตกกระจายออกจากกัน อาจเป็นวันที่ฉันเดินเข้าไปบอกท่าน ว่าฉันจะไปทำงานกับพวกพี่ที่คณะจิตกรรม แทนที่จะเข้าไปทำงานในบริษัทเพื่อนพ่อที่ฉันเคยไปฝึกงาน ฉันปฏิเสธความหวังดีของพ่อทิ้งไปโดยไม่คิดอะไรสักนิดเดียว ฉันรู้ว่าพ่อโมโห โกรธฉันที่ปฏิเสธสิ่งที่พ่อหยิบยื่นให้ สีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรง ของพ่อในวันนั้นมันยังตราตรึงอยู่ในห้วงความทรงจำของฉันเป็นอย่างดี ก่อนที่พ่อจะเมินหน้าหนีไปและพูดขึ้นมาว่า “ถ้าแกคิดว่าแกปีกกล้าขาแข็ง โผบินได้โดยไม่ต้องพึ่งใครอีกแล้ว อยากจะทำอะไรก็ทำ อยากไปไหนก็ไป” นั่นคือคำพูด ที่ทำให้ฉันเดินหันหลังออกมาจากบ้านที่แสนอบอุ่นของเรา และจากวันนั้นเป็นต้นมา ฉันเริ่มใช้ชีวิตที่พ่อส่งคืนให้ของฉันในเมืองหลวงกว้างใหญ่เพียงคนเดียวใน ห้องพักเล็ก ๆ นาน ๆ ครั้งพวกพี่ชายจะแวะมาดูและส่งข่าวเรื่องพ่อสักครั้งหนึ่ง ใช่...บางครั้งอิสรภาพเป็นสิ่งหอมหวน เรามักจะไขว้คว้ามันยามที่เราถูกบังคับให้เดินอยู่ในกรอบ มันเป็นสิ่งที่น่าลิ้มลอง และน่ายินดี ที่ไขว้คว้ามาได้ แต่พอนานวันเข้า บางทีความโดดเดี่ยวก็มาเยี่ยมเยือน และมักทำให้เราคิดค้นหาเหตุผลที่พ่อ ขีดเส้นทางให้เดิน ฉันไม่เคยเข้าใจ และไม่คิดจะทำความเข้าใจกับมันสักครั้งเดียว เหมือนที่บางคนบอกว่า การมีเวลาคิดไตร่ตรองอะไรนานเกินไปไม่ใช่เรื่องดี ที่ไม่ใช่เรื่องดีเพราะว่ามันจะทำให้เราลังเล และตัดสินใจไม่ได้เสียที แต่ตรงกันข้ามกันนั้น ยิ่งเรามีเวลานานเท่าไร เราจะยิ่งมองเห็นถึงความหวังดีและรู้สึกถึงความห่วงใยที่มีอยู่ในกรอบที่ถูกขีดขึ้น พ่อเป็นคนเก็บความรู้สึก เหมือนกับฉันไม่ไม่ชอบบอกความรู้สึกในใจกับใคร ต่างคนต่างเก็บในสิ่งที่รู้สึกเอาไว้ เลยกลายเป็นความไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน นั่นเป็นสิ่งที่ผิด ที่ฉันคิดได้ในตอนที่วันเวลาผ่านมาเนิ่นนาน   บางทีการเป็นพ่อคนอาจจะยากเกินกว่าที่ลูกอย่างฉันจะเข้าใจ หรือถ้าเข้าใจก็อาจจะสายเกินไปแล้วก็ได้ กี่ปีแล้วที่ฉันตั้งใจละเลย ลืมเลือน และไม่พยายามจะรู้สึกอะไรกับวันสำคัญของพ่อ กี่ครั้งกันแล้วที่ฉันมักจะมานั่งเสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำไป เพราะความทิฐิ ถือดี และโกรธที่พ่อเคยตีกรอบขีดเส้นให้ฉันเดิน กี่ครั้งกันแล้วที่ฉันกับไปเยี่ยมบ้าน แล้วทำเป็นไม่รับรู้ว่าพ่ออยู่บ้าน ทั้ง ๆ ที่ใจตัวเองก็รู้ว่าทำอย่างนี้มีแต่จะทำให้ทุกคนเสียใจ ไม่ว่าแม่ หรือพี่ ๆ ของฉันที่พยายามประสานรอยร้าว และความเข้าใจระหว่างฉันกับพ่อ แต่มันไม่เคยสำเร็จ เพราะตัวทิฐิที่ฉันยึดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมันไปเพียงตัวเดียวเท่านั้น ฉันทำคนหลายคนให้เสียใจด้วยความถือดีของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่คิดได้ว่า เป็นเพราะอะไร ทั้ง ๆ ที่เข้าใจว่าเพราะอะไรพ่อถึงตีกรอบขีดเส้นให้เดิน แต่ฉันไม่กล้าที่จะเดินกลับเข้าไปยังกรอบที่ฉันเคยเดินจนคุ้นชิน ฉันได้แต่ผลัดวันประกันพรุ่งไปว่า จะไปหาพ่อ แต่ฉันก็ยังไม่กล้าไปเสียที ได้แต่เอ่ยปากถามตัวเองว่า เมื่อไร.... จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านสีขาวหลังเล็กที่คุ้นตา ที่รั้วมีพวงแสดพาดพันเกี่ยวเกาะกันไปตามแนวรั้ว ออกดอกสีแสดตัดกับใบสีเขียว ชมพู่ต้นใหญ่ยืนต้นออกดอกเต็มต้น ด้านล่างเป็นต้นกล้วยไม้ดิน ที่กำลังชูช่อดอกเตรียมเบ่งบาน เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากในตัวบ้าน เมื่อเดินผ่านซุ้มการเวกดอกหอมเข้าไปอีกหน่อย ภาพที่เห็นก็คือ ชายหนุ่มสามคนกำลังยืนห้อมล้อมชายชราที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย รอยยิ้มที่เธอไม่เคยได้เห็นนานมากแล้ว หญิงสูงวัยเดินประคองจานขนมชั้นสีสวยออกมา ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงหนึ่งในชายหนุ่มพวกนั้นพูดขึ้น “โห แม่ครับ ไอ้นี่มันของโปรดพ่อก็จริง แต่มันหวานมากอย่างนี้ให้ทานได้เหรอครับ” “นาน ๆ สักครั้ง วันนี้เป็นวันของพ่อเค้านะ แล้วเจ้าสามมันก็ซื้อมาแล้วด้วย” คนเป็นมารดาเอ่ยปากบอก พร้อมวางจากขนมนั้นลงบนโต๊ะกลมใกล้ตัวชายชรา “วันพ่อปีนี้ ไอ้ตัวจ้อยมันจะกลับมาหรือเปล่านะเนี่ย” พี่ชายคนโตเอ่ยปากถามลอย ๆ และนั่นทำให้ บิดาที่กำลังจะจิ้มขนมขึ้นมาชะงักมือนิดเดียว คนเป็นมารดาเงยหน้าขึ้นสบตาลูกชายคนโต ก่อนถอนหายใจยาวเหมือนหนักใจ “ไอ้ตัวจ้อยมันจะทิฐิอะไรหนักหนา นี่ก็กี่ปีแล้วมันยังโกรธพ่ออยู่ไม่เลิกแฮะ” พี่ชายคนที่สองพูดออกมาบ้าง “พ่อลูกคู่นี้เค้าเหมือนกัน มันก็เลยเป็นอย่างนี้แหละ ช่างเถอะ เดี๋ยวพอน้องนึกอยากมาก็มาเองแหละ” มารดาตัดบท “แต่ไอ้ตัวจ้อยมันก็เกินไป” พี่ชายของเธอยังคงไม่เลิกรา จนได้ยินเสียงชายชราดุขึ้นมาว่า “ช่างเถอะ พวกแกจะเถียงกันไปทำไมไม่เข้าท่าเลย สักวันไอ้ตัวจ้อยของพวกแกจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อทำไปทั้งหมด” บิดาบอกเสียงสั่น ๆ หญิงสาวยืนมองบิดาที่ชราขึ้นในทุก ๆ ปี ด้วยหัวใจปวดร้าว นี่เธอทำร้ายตัวเองและทำร้ายความรู้สึกของพ่อมานานเกินไปแล้วหรือเปล่า แล้วนี่เธอยังมีหน้าจะเข้าไปข้างในนั้นอีกเหรอ ความละอายใจวูบขึ้นภายในใจก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินกลับออกไป “เล็ก” เสียงคุ้นชิน ที่ดังขึ้นทำให้เธอหยุดชะงักอยู่กับที่ “เล็ก จะไปไหนลูก” เสียงมารดาเธอที่หยุดการก้าวเดินออกไปของเธอ และนั่นทำให้ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน หญิงสาวยกมือไหว้มารดาที่เดินน้ำตาคลอออกมาจากภายในบ้านที่แสนอบอุ่นนั้น “ไอ้ตัวจ้อย” พี่ชายทั้งสามคนของเธอเดินออกมา ใช้มือขยี้หัวเธอเล่น อีกคนใช้แขนคล้องคอเธออย่างที่เค้าเคยทำเสมอตั้งแต่เด็ก ๆ “มาแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน” พี่ชายคนโตเอ่ยปากถาม สีหน้าจริงจัง “ก็กำลังจะเข้า” “โกหก บาปนะไอ้ตัวจ้อย” พี่ชายคนที่สองเอ่ยปากบอกสีหน้าขำ ๆ ของเขาบอกให้รู้ว่า พวกเขารู้ทันเธอ “ไป ๆ หาพ่อ ๆ รอแกอยู่” พี่ชายดันหลังเธอให้เดินเข้าไปในบ้าน ระยะทางจากหน้าบ้านเข้าไปยังเก้าอี้หวายในห้องนั้นดูห่างไกลจนเธอแทบจะเดินไปไม่ถึง ความรู้สึกตีกันสับสนวุ่นวานจนไม่รู้จะเริ่มที่อะไรก่อนดี ได้แต่ยืนอยู่หน้าเก้าอี้หวายที่มีพ่อนั่งอยู่ตัวนั้น กลิ่นดอกมะลิ ระรวยริน ภาพชายสูงวัยตรงหน้า เปลี่ยนไปมากมาย ปีนี้พ่อแก่ไปอีกแล้ว แต่ดวงตาคู่นั้นยังคงทอดมองเธอเหมือนเช่นวันที่เธอเดินออกไปจากบ้าน ดวงตาของคนที่เป็นพ่อคน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย หวังดี และความรัก ที่เต็มเปี่ยม ที่เธอไม่เคยตั้งใจมองให้ดี ไม่เคยคิดให้นาน และไม่เคยยอมรับรู้ ทั้ง ๆ ที่ลึก ๆ แล้วเธอรู้ในความหวังดีนั้นทุกอย่าง รู้แม้กระทั้งเส้นที่พ่อขีดให้เดิน รู้ว่าความหวังดีนั้นมากมาย และทำให้เธอเติบโตจนมาเป็นเธอในทุกวันนี้ พ่อไม่เคยปล่อยมือจากเธอ แม้ว่าเธอจะดื้อดึงสักเพียงใด หรือว่าเธอจะไม่ยอมเข้าใจอะไรสักอย่างที่พ่อบอก ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น คือความรัก ความหวังดี ห่วงใยของคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อ ที่หวังจะให้ทุกสิ่งที่ดีที่สุดกับลูกเสมอ ถ้าเธอพยายามเข้าใจมันในวันก่อน เวลามันคงไม่ล่วงเลยมาจนถึงวันนี้ หญิงสาวทรุดตัวลงก้มกราบแนบเท้า เธอไม่ต้องมองหรอกว่าพ่อจะทำสีหน้าเช่นไร มาลัยพวงน้อย ถูกวางบนตักพ่อกลิ่นของมันโชยชายชื่นใจ  พอ ๆ กับที่เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเบา ๆ และ เสียงพ่อที่เธอไม่ได้ยินมานานดังขึ้นมาว่า “กลับบ้านเรานะลูก” The end จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มองซ้ายทีขวาที เพื่อจะดูว่า คนสั่งงานชิ้นนี้แวะมาแถวนี้ บ้างเปล่า เพราะไม่ได้บอกว่าจะเอางานมาลง แต่มันคันไม้คันมือ เพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันพ่อ เอาน่า ลงไปก่อน เด้วโดนว่า ค่อยเอาออก เพราะฉะนั้นรีบ ๆ อ่านกันนะคะ (อิอิ) ส่วนริ้วทราย ฯ กับ เกลียวใจ ฯ พรุ่งนี้ดึก ๆ จะเอามาลงให้ นะคะ ขอให้มีความสุขในการอ่าน และ ใครที่ยังไม่ได้บอกรักพ่อ ก็มีโอกาสแล้วนะคะ เจ้านัทค่ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 4 ธ.ค. 49 22:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สุขสันต์วันพ่อค่ะ จากคุณ : oreocream - [ 4 ธ.ค. 49 23:31:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหมือนบ้านเราเลย  แต่ม่ะใช่พ่อกับลูกสาวนะแต่เป็นลูกชาย  ประเภทรักนะแต่ไม่แสดงออก สุขสันต์วันพ่อค่ะ (copyข้างบนมา) จากคุณ : namtanzay - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วอมยิ้มไป  ความรักความผูกพันของพ่อกับลูก ยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอกค่ะ จากคุณ : ดาว...กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เค้ามาปลาบปลื้มกับงานเขียน จากคุณ : กริชครับผม - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:13:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันนี้ไม่ได้โทรไปบอกรักพ่อ แต่เมื่อคืนโทรไปคุยกันนานเรื่องเพลงแจซซ และนักร้องสมัยเก่าก่อน .. ฟังน้ำเสียงเล่าก้อรู้ว่ามีความสุขเมื่อได้พูดถึงสิ่งที่ปลื้มที่โปรดปราน ขอบคุณที่มีงานดีๆมาให้อ่านค่า จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ วันพ่อแห่งชาติ 20:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คิดถึงพ่อเนอะ.... จากคุณ : เม-ดา - [ 6 ธ.ค. 49 15:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีลูกสาวกี่คนที่พ่อไม่ตีกรอบไว้ให้เดิน?? จากคุณ : พีเค (podduang-pk) - [ 13 ธ.ค. 49 18:58:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วคิดถึงพ่อจังค่ะ จากคุณ : hiyono - [ 18 ธ.ค. 49 20:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ** คุณoreocream มารักพ่อคนแรกเลยนะอ้อม อิอิ *** คุณnamtanzay เช่นกันค่ะ *** คุณดาว...กลางวัน  ถูกต้องแล้วค่ะ อย่างไรเสียก็พ่อลูกกันเนอะ รักกัน รักกัน *** คุณGracie Lou Freebush ไม่เป็นไรค่ะ คนเขียนดีใจจังที่ได้เขียนงานชิ้นนี้ออกมา แม้ว่าจะไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร แต่ก็เกี่ยวออกมาจากความทรงจำที่อยู่ในลิ้นชัก ด้านล่างสุด เอาขึ้นมาเป็นเรื่องสั้นเรื่องนี้ค่ะ *** คุณกริช ขอบคุณครับเฮียว่าแต่ไม่ค่อยเห็นเฮียในกระทู้เลยนะ แง่มม *** คุณเมดา จ้า *** คุณพีเค  น่านสินะ ลูกสาวทุกคนมักมีพ่อตีกรอบให้เดินเสมอเลยนะ *** คุณ hiyono จ้า คิดถึงก็อย่าลืมไปกอดพ่อนะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับร่องรอยค่ะ นัท จากคุณ : เปียร์รุส - [ 19 ธ.ค. 49 22:45:50 ]