ความคิดเห็นที่ 1 "ถึงตอนนี้  เราก็เรียกตัวเองว่า  ศิลปิน  ได้อย่างเต็มปากแล้วละนิ้ง"  เขาบอกอย่างเป็นสุข  อะไรบางอย่างในน้ำเสียงนั้นบอกเธอว่า  ปรัชญ์เติบโตขึ้นมากมายจากเด็กหนุ่มคนเดิมในวันเก่าก่อน  เด็กหนุ่มคนที่มีแต่ความมั่นใจในรูปลักษณ์  ตัวตน  และความสามารถอันหลากหลายของตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม  ไม่มีอะไรที่ปรัชญ์ทำไม่ได้  หรือแม้แต่ทำแล้วจะไม่ดีดังที่เขาต้องการ  ไม่ว่าจะเป็นการเรียนให้เก่งจนสอบติดคณะที่คนอีกนับล้านใฝ่ฝันจะเข้า  การเป็นนักกีฬาฝีมือเยี่ยมจนได้เป็นตัวแทนของโรงเรียน  เป็นนักร้องของวงดนตรีเล็กๆ ของห้อง  หากก็มีสาวๆ ต่างโรงเรียนตามกรี๊ดไม่น้อย  กระทั่งเป็นจิตรกรและช่างภาพฝีมือดีอย่างที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้  เขาก็ทำได้ เธออยากจะเรียกเขาว่าอัจฉริยะด้วยซ้ำ "เราทำได้ทุกอย่างที่เราอยากทำ  เป็นได้ทุกอย่างที่เราอยากเป็น"  เขาย้ำเบาๆ  ราวกับรู้ใจเธอ  ก่อนที่ประโยคต่อไปของเขาจะเจือกระแสร้าวรานชัด "เป็นไม่ได้อย่างเดียว  คือเป็นคนรักที่ดีของใครสักคน" ณดาเงยหน้าขึ้นทันที         "ปรัชญ์.."   เธอคิดว่ามองไม่ผิด  เมื่อเห็นหยดน้ำใสๆ วาบวับอยู่ในดวงตาคมหวานคู่นั้น "เรารู้  ว่ามันจบไปแล้ว"  เขาชิงบอกก่อนที่เธอจะทันเอ่ยอะไร "มันยังไม่จบ  ปรัชญ์"  ประโยคนั้นหลุดปากก่อนที่เธอจะหยุดมันไว้ได้ทัน ปรัชญ์เพียงแต่ยิ้ม  เอื้อมมือมาไล้เส้นผมเธอเล่นอย่างที่เขาชอบทำ  นาน  จนเธอคิดว่าเขาจะไม่พูดอะไรออกมาอีกแล้ว   หากเขาก็พูด   เพียงแต่ถ้อยคำนั้นไม่เกี่ยวกับประโยคข้างต้นแม้แต่น้อย "ทำไมนิ้งไม่มัดหางม้าเหมือนเดิมล่ะ"   ณดายกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบผมตัวเองอย่างเผลอๆ  ตอบหัวเราะๆ โดยบอกไม่ถูกเหมือนกันว่า  ทำไมจึงคลับคล้ายโล่งใจ  ที่ผ่านสถานการณ์เมื่อครู่มาได้โดยไม่ลำบากใจอย่างที่คิด แม้ว่าเขาจะทำราวกับไม่ได้ยินคำพูดนั้นของเธอ.. "อายุปูนนี้แล้ว  จะมัดหางม้าเป็นเด็กมัธยมอยู่ได้ไง" ปรัชญ์หัวเราะ  เป็นเสียงหัวเราะแจ่มใส  กังวานพลิ้วไปในสายลม  เหมือนปรัชญ์ในวันเก่าก่อน  นี่เธอไม่ได้ยินเขาหัวเราะอย่างนี้มานานเท่าไรกันนะ.. "นี่ไงคำตอบ"  เขาเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าเธอไปทัดหูให้อย่างอ่อนโยน  ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นเธอมองอย่างฉงน "มันจบแล้ว  เพราะเราไม่ใช่เด็กมัธยมอีกต่อไปแล้วไงนิ้ง.."       ณดารู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ  เมื่อเขาจบประโยคนั้น  ก่อนจะรั้งร่างเธอให้เอนพิงอยู่กับบ่ากว้างของตนเองอย่างนุ่มนวล "ไม่มีปรัชญ์คนเดิมที่ใส่กางเกงขาสั้น  เตะฟุตบอลอยู่กลางสนามหญ้า  ไม่มีนิ้งคนเดิมที่อุตส่าห์มานั่งตากแดดเชียร์อยู่ทุกเย็น  ไม่มีปรัชญ์ที่แต่งตัวหล่อ  ยืนทำเท่อยู่บนเวที  ร้องเพลงตามคำขอของนิ้ง  ไม่มีปรัชญ์ที่นั่งวาดรูปนิ้งที่ม้านั่งใต้ต้นหูกวางหน้าตึก..." เขาใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาจากแก้มทั้งสองของเธออย่างแผ่วเบา   "ปรัชญ์ยังรักนิ้ง  และนิ้งก็ยังรักปรัชญ์  เราสองคนต่างก็รู้ดีพอๆ กัน  ว่าความรัก  ยังไม่ได้จากเราไปไหน  มันยังอยู่กับเรา  อยู่ตรงนี้ ตรงที่เดิมที่มันเคยอยู่.." "แต่เราก็เลือกที่จะเดินจากมันมา.."  เธอต่อให้เรียบๆ หากน้ำเสียงนั้นอ่อนระโหยราวกับไม่ใช่เสียงของเธอเอง "เราไม่เคยเดินจากมันไปไหน  นิ้ง"  อีกครั้งที่ปรัชญ์แตะซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน "มันยังอยู่ที่นี่  อยู่ในวันเวลาที่เราเคยมีร่วมกัน  วันที่เรานั่งเรียนด้วยกัน  วันนี้นิ้งตะโกนเชียร์ปรัชญ์ทั้งในสนามฟุตบอลและเวทีร้องเพลง  วันที่เราปลูกต้นทานตะวันที่แปลงเกษตรฝั่งตรงข้ามนี่ด้วยกัน.."  เขาชี้ไปทางแปลงดินรกร้าง  ที่มองเห็นเพียงวัชพืชบางชนิดเป็นเงารางๆ อยู่ในความมืดของอีกฝั่งถนน "ความรักไม่มีกาลเวลา  เมื่อใดที่เรากลับมาที่นี่  เราก็ยังเป็นเราคนเดิม  ในวันเวลาเก่าๆ ของเราที่นี่" "มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะปรัชญ์  ถ้าเราเลือกจะเก็บมันเอาไว้ที่นี่  โดยที่ไม่มีมันอยู่ในชีวิตจริงของเราอีกต่อไป.."  เธอถามเสียงเบา "มีสิ"  เขาตอบทันควัน  "เพราะความรักไม่ใช่ชีวิต  และชีวิตก็ไม่ใช่ความรัก" เมื่อเห็นเธอเงียบ  เขาก็หัวเราะ "เราก็ยังพูดอะไรไม่รู้เรื่องเหมือนเดิมแหละนิ้ง  ถึงจะเรียนจบแล้ว  ก็ไม่ได้ฉลาดขึ้นหรอก"   "เราแค่อยากจะบอกว่า  บางครั้ง.. ความรักกับชีวิตก็เป็นคนละเรื่องกัน  และสำหรับบางคน.. ความรักกับชีวิตก็ไม่อาจเดินไปด้วยกันได้.." ณดาเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที "หมายถึงปรัชญ์งั้นสิ"   อีกครั้งที่ปรัชญ์หัวเราะ "หมายถึงเราสองคนต่างหาก"   "ไม่ใช่เราแน่นอน"  เธอปฏิเสธทันควัน  "เราอยากให้ความรักเดินไปพร้อมๆ กับชีวิต  แต่บางที.. เราก็เลือกไม่ได้  หรือไม่ได้เลือก.." "นิ้งบอกว่า "อยาก"  แต่เราบอกว่า  บางที.. และบางคน.. มันก็เป็นไปไม่ได้.."  เขาเน้นเสียง คราวนี้เป็นเธอเองที่หัวเราะ  แม้มันจะฟังดูปร่าแปร่งอย่างไรชอบกล "หมายถึงเราสองคนสินะ" เขาเพียงแต่ยิ้ม "นิ้งยอมรับเราได้เหรอ  ถ้าเราจะบอกว่า  เราจะไม่ทำงานประจำ  แต่จะเป็นศิลปิน  เป็นช่างภาพอิสระ  อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้" "ถ้ามันมั่นคง  เราก็รับได้"  เธอตอบออกไปจนได้ "ปัญหาอยู่ที่มันไม่มั่นคงนี่แหละ.."  ปรัชญ์ยิ้มล้อๆ ในแบบที่เขาชอบทำ  หากครั้งนี้แววตาคู่นั้นดูหม่นเศร้าอย่างไม่เคยเป็น  เมื่อเจ้าตัวเอ่ยต่อไปช้าๆ ในประโยคที่เธอเคยได้ยินครั้งหนึ่ง.. เมื่อนานมาแล้ว.. "ถ้าเพียงแต่เรายอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อนิ้ง.."       "เราไม่ได้ต้องการอย่างนั้น"  เสียงเธอห้วนจัด  ก่อนจะอ่อนลง "ปรัชญ์ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเพื่อเรา" "ใช่  นิ้งต้องการอย่างนั้น"  เขายักไหล่  "แต่ถ้าเราไม่เปลี่ยน  นิ้งก็ไม่ยอมรับเรา.." "มันก็ปัญหางูกินหางเรื่องเดิมๆ ที่เราเคยเถียงกันมาเมื่อสิบปีที่แล้วนั่นแหละนิ้ง"  กระแสเสียงนั้นเจือแววหัวเราะ  แม้ดวงตาของคนพูดจะหม่นแสงลง "บางที.. เราสองคนอาจจะมองอะไรจากในมุมของตัวเองมากเกินไป.. " เธอถอนใจยาว  "เราก็มองจากมุมมองของเรา  เชื่อมั่นว่างานประจำที่มั่นคง  ชีวิตที่เดินไปอย่างราบรื่น  เงียบสงบและสมถะ  จะเป็นสุขกว่าชีวิตโลดโผน  เอาแน่เอานอนไม่ได้  ที่ปรัชญ์ก็มองจากมุมของปรัชญ์ว่ามันแสนจะมีเสน่ห์และท้าทาย  ไม่น่าเบื่อเหมือนงานประจำ" "ก็คงใช่น่ะนิ้ง  เราอาจจะมองจากคนละมุมจริงๆ  และมันคงเป็นไปไม่ได้  ที่จะไปยืนอยู่ในตำแหน่งที่อีกฝ่ายยืน  เพื่อจะมองมาจากมุมมองของฝ่ายนั้น" "มันเป็นไปไม่ได้.. จริงหรือปรัชญ์"  เธอสูดลมหายใจยาว  ก่อนจะถามช้าๆ ราวกับไม่แน่ใจนัก "แต่บางทีเราก็อยากรู้น่ะว่า..ทำไมปรัชญ์ไม่พยายาม  ทั้งที่ปรัชญ์ก็รู้.. ว่าคนอย่างปรัชญน่ะ..ทำได้ทุกอย่าง  ถ้าพยายาม"  เธอไม่อยากถามเขาอย่างนี้เลย  แต่เธอก็ไม่เข้าใจเอาจริงๆ  คงพอๆ กับที่เขาไม่เข้าใจ  ว่าทำไมเธอจึงอยากให้เขาทำงานประจำอันเป็นหลักแหล่ง  อย่างที่ตัวเธอเองทำอยู่นักหนา "แต่ปรัชญ์ไม่ผิดหรอกนะ  เพราะเราเองก็.. พยายามไม่ได้เหมือนกัน.." ดูเหมือนปรัชญ์จะนิ่งไปนาน  แต่ในที่สุด.. เขาก็มีคำตอบให้เธอจนได้ "เพราะในความรักที่แท้จริง.. ไม่มีความพยายาม"   "หมายความว่ายังไง" "อาจจะหมายความว่าเราสองคนไม่ได้รักกันจริงก็ได้.."  เขายิ้มหม่น  "ถ้าเรารักกันจริง  เราน่าจะยอมเปลี่ยนตัวเองได้โดยไม่ต้องรู้สึกว่าพยายาม" ณดาเงียบไปอึดใจใหญ่  ก่อนจะถามค่อยๆ "มันมีจริงเหรอปรัชญ์  คนที่รักกันมากจนยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่ออีกฝ่าย  โดยไม่รู้สึกว่าต้องพยายาม" "ไม่รู้สิ"  ปรัชญ์หัวเราะ  "อาจจะมีแต่เด็กๆ อย่างเด็กชายปรัชญ์และเด็กหญิงณดา  ตอนยังใส่เครื่องแบบมัธยมก็ได้.." "หือม์"  ณดาเลิกคิ้ว  "ตอนนั้นปรัชญ์พยายามอะไรเพื่อเราด้วยเหรอ" "ไม่รู้จริงๆ เหรอ"  อีกฝ่ายขยี้ผมเธอพลางหัวเราะ  "ทุกอย่างนั่นแหละ  นิ้งไม่รู้เหรอ  ว่าเราไม่ได้ชอบเล่นฟุตบอล  เราชอบบาสต่างหาก  แต่เราก็เล่นฟุตบอล  เราไม่ได้ชอบร้องเพลง  แต่เราก็ร้อง.."  อีกครั้งที่เขาเหม่อมองไปไกลในความมืดเบื้องหน้า "เพราะรู้ว่านิ้งชอบ" คราวนี้เธอเงียบไปนาน  ก่อนจะเอ่ยขึ้นลอยๆ "แล้วปรัชญ์รู้รึเปล่า  ว่าจริงๆ  เราอยากเป็นพยาบาล  ไม่ใช่สถาปนิก.."  เธอมองลึกลงไปในดวงตาเขา "แล้วรู้รึเปล่าว่า.. ทำไมเราถึงเลือกสอบเข้าสถาปัตย์" ปรัชญ์ไม่ได้ตอบ  หากอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบรอบตัวเธอไว้ก็กระชับแน่นขึ้นจนรู้สึกได้ ดูเหมือนจะแสนนาน  ที่มีแต่ความเงียบระหว่างกัน  ในที่สุด  เธอก็เป็นฝ่ายยอมแพ้.. เมื่อเอ่ยอย่างขลาดๆ "ทำไมเราไม่พบกันครึ่งทางนะ.."  เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้ถามเขาหรอก.. เป็นคำถามที่เธอเจาะจงจะถามตัวเองเสียมากกว่า.. อีกฝ่ายหันกลับมามอง  ทำท่าคล้ายไม่เชื่อว่าเธอจะพูดคำนี้ออกมา "ยังไง  ครึ่งทาง" หยดน้ำตาในดวงตาเธอแห้งไปแล้ว  เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น  สบตากับเจ้าของดวงตาสีเข้ม  มีแววระยับที่มองตรงมา  ทุกความรู้สึกของเขาฉายชัด  และเธอก็เชื่อว่า.. เขาเองก็รับรู้ทุกความรู้สึกของเธอได้เช่นเดียวกัน.. "ไม่รู้สิ.."   เธอใช้คำตอบเดียวกับเขาเมื่อครู่  หัวเราะเบาๆ เมื่อวางมือตัวเองลงบนมืออีกข้างของเขา  เอ่ยช้าๆ ราวกับจะย้ำให้ทั้งตัวเองและคนข้างกายได้ยินชัด "อาจจะเป็นการมองจากมุมมองของอีกฝ่ายนึงมั้ง.. แต่มันทำยังไงก็ไม่รู้สิ.. เราไม่เคยพยายามทำมันอย่างจริงจังสักที.. บางทีอาจจะถึงเวลาต้องลองทำอย่างจริงจังแล้วก็ได้นะปรัชญ์"  เธอหัวเราะอีก  ก่อนจะรีบพูดต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายเบิกตากว้าง "เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  ว่าจะทำได้  ไม่แน่ใจทั้งตัวเราเอง  และไม่แน่ใจในตัวปรัชญ์.." "แต่เราแน่ใจในสิ่งที่ปรัชญ์บอกว่า  มันอยู่เหนือกาลเวลา  สิ่งที่ไม่เคยจากเราไปไหน.. ปรัชญ์จำเพลงนั้นได้มั้ย  เพลงที่เราชอบ  และปรัชญ์ก็ชอบร้องเวลาแสดง.." "จำได้สิ  ถึงมันจะเศร้าไปหน่อยก็เถอะ"  ปรัชญ์ยิ้มล้อๆ ให้เธอ  "ตอนนั้นไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนิ้งถึงชอบเพลงนี้นัก.." "แล้วตอนนี้เข้าใจแล้วเหรอ.."  เธอดักคอ ปรัชญ์หัวเราะ  ไม่ได้ตอบคำถาม   หากเริ่มต้นร้องเพลงนั้นอีกครั้ง.. ด้วยน้ำเสียงกังวานเศร้าของเขา  เหมือนในวันวาน ... จากคุณ : โยษิตา - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หากว่าใจเรารักกัน อย่าหวั่นกลัวกับเรื่องใดๆ อาจไม่มีใครเข้าใจ แค่มีเพียงเราเข้าใจก็พอ อยากให้รักของฉันและเธออยู่เหนือกาลเวลา แม้ความจริงต้องห่างแสนไกล ให้ความรักของเราคงอยู่ยาวนานในหัวใจ ไม่มีใครจะเปลี่ยนใจเรา หากว่ามองไม่เห็นกัน อยากให้เราผูกพันด้วยใจ เพียงแค่หลับตาครั้งใด แค่เพียงปล่อยใจให้ส่งถึงกัน อยากให้รักของฉันและเธออยู่เหนือกาลเวลา แม้ความจริงต้องห่างแสนไกล ให้ความรักของเราคงอยู่ยาวนานในหัวใจ ไม่มีใครจะเปลี่ยนใจเรา แม้ไม่อาจรู้วันข้างหน้า ว่าต้องพบต้องเจอสิ่งไหน สิ่งเดียวที่ฉันยังอยากให้เธอมั่นใจ รู้ไว้ว่าฉันรักเธอ "ปรัชญ์จำแม่นดีนะ"  เธอดึงมือเขาให้ลุกขึ้น  เมื่อสังเกตว่ารอบตัวเริ่มสว่างขึ้นทีละน้อย  ที่ริมฟ้ามีแสงเรื่อเรืองของดวงตะวัน  ที่คงกำลังจะโผล่ขึ้นมาทักทายวันใหม่ในอีกไม่ช้า "ชอบท่อนสุดท้ายนี่แหละ.."  ปรัชญ์ยิ้มตอบเธอ  "เป็นท่อนเดียวที่ร้องแล้วรู้สึกว่ามีความสุขหน่อย  ไม่งั้นเศร้าลูกเดียว" ณดาหัวเราะ  ดึงมืออีกฝ่ายให้ก้าวตามเธอออกไปสู่ถนนสายแคบๆ ที่ทอดยาวไปจนสุดเขตรั้วของสถาบัน ในแสงสลัวของยามเช้า  เมื่อมองตรงไปเบื้องหน้า  ขอบถนนสองฝั่งที่ดูราวกับเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันสิ้นสุดนั้น  กลับค่อยๆ แคบเข้าหากันอย่างประหลาด  จนมองคล้ายมาบรรจบกัน ณ  ที่สุดสายตา "เส้นขนานมีวันตัดกันมั้ยนะ  ปรัชญ์"  จู่ๆ เธอถามคำถามที่รู้ดีว่า.. สถาปนิกที่ไหนก็คงไม่ถามกัน.. ออกไป "ตอบอย่างนักเรียนสายวิทย์เก่า  ก็คงต้องบอกว่า.. มันอาจจจะตัดกันที่อินฟินิตี้.. ที่จุดจบแห่งนิรันดร์.."  คนข้างตัวเธอตอบยิ้มๆ "มันมีจริงรึเปล่านะ.."  เธอถามเหมือนละเมอ "ไม่รู้สิ.."  ปรัชญ์ตอบแล้วหัวเราะ  "ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันจะตัดกันหรือไม่  และยิ่งไม่รู้ว่ามันจะตัดกันที่ไหน  เมื่อไหร่.."  เขายิ้มให้เธอทั้งปากและตา "แต่เราก็ไม่ต้องรีบไม่ใช่เหรอ  ในเมื่อสิ่งที่เราอยากให้มันตัดกัน  อยู่เหนือกาลเวลา.." ณดายิ้มรับคำตอบนั้น  พร้อมทั้งก้าวเดินไปกับเขา.. บนถนนที่ทอดยาวจนดูคล้ายไม่มีที่สิ้นสุด  หากเธอก็มั่นใจ.. จุดสิ้นสุดนั้นอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง  ไม่ไกลจากตรงนี้.. และต่อให้ไม่มีจุดนั้นอยู่จริง  เธอก็ยังยินดีที่จะก้าวเดินต่อไป  บนถนนแห่งเส้นขนาน  ที่มีใครอีกคนเดินเคียงข้างไปอย่างในวันนี้  แม้จะไม่มีจุดที่มาบรรจบกัน  หากทุกวันและเวลาที่ได้เดินร่วมกัน.. มันก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ.. บางที.. บางสิ่งบางอย่างที่อยู่บนเส้นขนานนี้.. อาจจะอยู่เหนือกาลเวลาจริงๆ.. เพราะเธอเองก็เชื่อเช่นนั้น.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เพลง เหนือกาลเวลา http://www.youtube.com/watch?v=yqE_DjC0RYQ ... ตอบกระทู้น้าค้า ^^ ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ทั้งที่ลงชื่อไว้และไม่ได้ลงค่า :D ++คุณสายฟ้าใต้จันทรา ++ เอ่อ ง่า คนเขียนแอบงงค่ะ เรารู้จักกันมาก่อนป่าวอะคะ ^^' อ่านคคห.อยู่หลายรอบมั่กๆ ก็ยังงงๆ อะค่ะ (เลยไม่ได้ไปเจอคุณที่ประตูน้ำเลย 5555) ต้องการจะบอกคนเขียนหรือบอก "ปรัชญ์" เอ่ย :D ลป. เรากินเหล้านิดหน่อย แต่ป่าวสูบบุหรี่นา ^^' ++คุณscottie++ พระเอกมักจะมีโลกส่วนตัวสูงจริงๆ แหละค่ะ 555 ++คุณCPMZ ++ ตอนจบมาแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^^ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : โยษิตา - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบกินใจอ่ะค่ะ บางครั้งอาจจะมัวันที่เส้นขนานมาตัดกันจนรวมกันเป็นเส้นเดียวกัน หรือตัดกันแล้วก็แยกขนานกันไปอีกเลยก็ได้  งงไหมเนี่ย สรุปว่า ชอบเรื่องนี้ค่ะ จากคุณ : ดาว...กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ วันพ่อแห่งชาติ 11:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก็ถ้ามองไปข้างหน้า เส้นขนานก็บรรจบกันนา จากคุณ : scottie - [ วันพ่อแห่งชาติ 15:08:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^__^ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่าประทับใจอีกเรื่องนึง จะคอยติดตามงานชิ้นต่อๆ ไปนะคะ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 7 ธ.ค. 49 11:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหะๆๆ ขอโทษด้วยค่าที่มาตอบช้า ช่วงนี้มัวแต่ไปลุ้นเอเชียนเกมส์อยู่ที่ห้องศุภฯ หาทางกลับถนนฯ แทบไม่ถูก 5555 ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านนะคะ :D ++คุณดาว..กลางวัน++ ใช่แล้วค่ะ บางที ถ้าให้เลือกระหว่างขนานกันตลอดไป กับตัดกันทีเดียวแล้วแยกกันไปเลย เราก็เลือกอย่างแรกนะ :D ++คุณ scottie ++ นั่นสิคะ ต้องมองไปข้างหน้าเนาะ ต้องเจอกันจนได้ :D ++คุณชมสิจ๊ะ++ ขอบคุณค่า แล้วจะเอามาแปะให้ช่วยติชมกันอีกน้าค้า :D จากคุณ : โยษิตา - [ 14 ธ.ค. 49 00:28:47 ]