ความคิดเห็นที่ 1 1 เฮ้ย เจ้าทรามโทรมกระจอกเจ้าดอกหญ้า อย่าได้มาเสนอหน้าบนฟ้าสูง ริอาจลอยลมรวนชวนชักจูง ยอดยางยูงเสียดนภาข้าสูงล้ำ ไม่อยากร่วมเสวนา หญ้าเจ้าด้อย กอน้อยน้อยแทรกดินถิ่นชั้นต่ำ ไม้กระยาอย่างข้าค่าทองคำ เหนือดินดำมากมายสายราชันย์ จะไปไหนก็ไปอย่าได้เฉียด หลู่รังเกียจเยาะเย้าเฝ้าหยามหยัน แค่เศษของละอองหญ้าแค่สามัญ กลับกีดกันแบ่งเลือกเทือกเหล่ากอ เหล่าข้าเป็นไม้ใหญ่ผู้ให้คุณ รากข้าย้ำค้ำจุนหนุนการก่อ รับน้ำหลากกักไว้ยามไม่พอ ลำเลียงต่อชีวิตไพรให้ร่มเย็น ข้าบดบังแสงสุรีย์ที่ร้อนแรง ข้าผ่อนแผลงลดทอนความร้อนเข็ญ สร้างกระแสบรรยากาศที่อาจเป็น กระแสลมร่มเย็นเป็นไอดี แกก็แค่หญ้ารกปรกดินด้อย ผยองปล่อยละอองไกวไปทุกที่ แพร่ลามปามเปรอะประดาวนาลี อย่างไม่มีคุณใดใดไร้ค่านัก 2 ท่านยางใหญ่ใบหนามหาพฤกษ์ เหตุใดนึก ครวญคิดอย่างผิดหลัก หญ้าเช่นเรามีระลึกรู้สึกรัก แต่รู้จักปกป้องพ้องพวกตน ท่านสูงใหญ่ก็ใช่ว่า จะกล้าแกร่ง พายุอาจผาดแผลง เรี่ยวแรงล้น แม้นวันที่ยางใหญ่หลวงต้องร่วงหล่น คิดฉงนหญ้าหรือไม้ . . . ใครจีรัง ลมพายุโหมกระชากมากเพียงไร หญ้ากอใหญ่ไม่หวั่นลมอันคลั่ง หญ้าก็โอนอ่อนตามหลามพลัง หญ้าก็ยัง ยืนหยัด กวัดยอดไกว ท่านแข็งโง่โข่เขื่องเรื่องของท่าน แต่อย่าหยันอย่างกักขฬะ จะได้ไหม เราใจหนึ่ง เช่นท่านซึ่ง ก็หนึ่งใจ จะอย่างไรก็หนึ่งในไพรพนา ท่านว่าท่านยืนใหญ่ให้ร่มเงา แต่ว่าเราแผ่ใบให้ทึบหนา รากท่าน อม อุ้มน้ำ ตามราคา แต่รากหญ้าก็เหนี่ยวรั้งพลังน้ำ ธรรมชาติสร้างสรรพสิ่งสรรค์ ให้ร่วมกันกูลเกื้อเพื่อช่วยค้ำ ประสานจุน เจือด้วย ช่วยกระทำ และน้อมนำ ธรรมชาติ มิขาดแคลน ไม่ว่าท่าน ไม้ยางใหญ่ ไม่ว่าเรา ถ้าหากเข้า ใจกฏ บทแบบแผน เข้าใจสอด เสริมสร้าง พลางทดแทน อย่าแบ่งแดน สูงศักดิ์ใด ใช่ยั่งยืน แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 49 17:53:09 จากคุณ : s.suk - [ วันพ่อแห่งชาติ 21:25:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีครับ เจ้าของกระทู้  เขียนกลอนดี๊ดี แต่ไม่มีอะไรยุ่งยากใจ ใช่ไม๊ โอ่วว คุณ s.suk ขอคารวะฝีมือ อ่านเพลิน จนมาสะดุดตอนจบ หายไปวรรคหนึ่ง ช่วยมาเติมทีว่าจบยังไง เป็นชีวิตเดียวดายคล้ายโดดเดี่ยว ใยไม่เหลียวแลหลังแต่ครั้งก่อน เห็นเถ้าถ่านมอดไหม้กลางไฟฟอน แท้มีท่อนฟืนใหญ่ให้ไฟโชน ต้นยางใหญ่สูงเยียดหมายเสียดฟ้า ยิ่งสูงคนยิ่งว่าเหมือนหัวโขน ไหนจะลมพัดสอดให้ยอดโอน ไหนจะกลัวโค่นคว่ำคนซ้ำเติม หากว่าผ่านร้อนหนาวหลายคราวแล้ว ใยมาแผ่วตอนปลายหายฮึกเหิม วันเวลาไม่สิ้นสุดที่จุดเดิม อย่าหยุดเริ่มเติมต่อให้พอใจ หากเห็นรักเป็นสายใยใจพิสุทธ์ อย่าสะดุดหยุดลงเพราะสงสัย หากจะรักก็จงรักสุดหัวใจ มองว่ารักคือการให้ใช่ได้มา ความพิสุทธ์ในรักหากก่อเกิด รักประเสริฐคืออภัยใช่ตัณหา ใช่ไฟฟอนร้อนเร่าเผาวิญญาณ์ อยู่ที่ควรรู้ค่าของท่อนฟืน หากเดียวดายเพราะไร้รักจะฝักใฝ่ เหมือนยางใหญ่ใฝ่ฟ้าดูฝ่าฝืน ยางยืนหยัดเพราะศรัทธาที่ยั่งยืน ใช่ขัดขืนฝืนลิขิตให้ผิดไป ในห้วงหาวราวฟ้านภากาศ หากจะวาดจินตาการไว้ขานไข หามีสิ่งยากล้นจนเกินไป เกินกว่าใจจะไขว้คว้ามาไว้ครอง จากคุณ : สนิทใจ - [ 6 ธ.ค. 49 01:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณคุณ s.suk ค่ะ  อ่านเพลินเหมือนคุณสนิทใจ แต่สะดุดวรรคสุดท้ายเหมือนกัน รออ่านต่อนะคะ ึึุคุณสนิทใจ ขอคารวะภาษาค่ะ ชอบจังโดยเฉพาะตรงนี้ "หากเดียวดายเพราะไร้รักจะฝักใฝ่ เหมือนยางใหญ่ใฝ่ฟ้าดูฝ่าฝืน ยางยืนหยัดเพราะศรัทธาที่ยั่งยืน ใช่ขัดขืนฝืนลิขิตให้ผิดไป" คนเขียนตั้งใจเขียนให้ พ่อ ในวันพ่อค่ะ ไม่มีอะไรยุ่งยากใจ ขอบคุณที่ไถ่ถาม  แต่ตอนเขียนผิดแผนไปหน่้อย ตั้งใจเขียนสั้นๆ แต่ตอนคิดสับสนในสมองค่อนข้างมาก มันถึงได้เยิ่นเย้อขนาดนี้ อ่านเจอที่พ่อเคยเขียนถึงคำรำพันของเฮมิงเวย์ที่ว่า "งานเขียนคือการงานอันโดดเดี่ยว....มันหมายถึงชีวิตด้วยหรือนี่กระไร?" และคำตอบที่พ่อหาให้ตัวเองได้ว่า คนเขียนหนังสือย่อมมีวิธีการที่จะเยียวยาและประคับประคองตนเองให้รอดพ้นจากภาวะวิกฤติและภาวะภายในได้ "โดยวิธีของเราเอง"แม้ว่าเขาจะยังโดดเดี่ยวและทุรนทุรายอยู่เสมอ เลยพยายามทำความเข้าใจความรู้สึกของพ่ออยู่ค่ะ เพราะมีแต่ท่านที่เข้าใจเราทะลุปรุโปร่ง แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเราเข้าใจเขาบ้่างไหม เมื่อวานทุกคนคิดถึงพ่อ เลยคิดถึงด้วยคน ^^ แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 49 02:49:20 จากคุณ : ange du riz - [ 6 ธ.ค. 49 02:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอโทษครับ คือ นั่งแต่งในเวิร์ด แต่ ก๊อปมาโพสไม่หมด หายไปบรรทัดนึง ขอแก้ตัวด้วยบท เกี่ยวกับต้นยางอีกบท อันนี้ แต่งไว้ หลายปีแล้ว แต่มันพอจะอยู่ในหมวดเกี่ยวกับ นิยายยางได้ ขอเอาใลงไว้ด้วยกันนะครับ เหม่อมองอย่างหมองหม่นต้นยางใหญ่ เมื่อลมไล่หมุนวนจนปั่นป่วน เด็ดลูกรักจากขั้วช่างยั่วยวน ลูกยางทวนลมท่องละล่องแล้ง จึงจากต้นแม่ไปไม่คืนกลับ ละล่องลับนับนานผ่านระแหง ละลิ่วลอยลมโหมตระโบมแรง ไปตกแห้งระกำใดก็ไม่รู้ แม้ยางโทนต้นนั้นยังมั่นคง แม้ลูกหลงลาไปไกลเกินกู่ ยางคงร่ำโรยระอาน่าเอ็นดู ลูกไม่อยู่ใกล้แม่แม้ลูกเดียว ไม่เป็นแม่ไม่สะทกหัวอกแม่ ปล่อยให้แก่กุดไปไร้แลเหลียว ลูกทะโมนโจนทะยานงานเป็นเกลียว แม่หนึ่งเดียวจากไปไม่อาทร มันลืมสายสัมพันธ์วันมันเยาว์ ลืมเมื่อยามโง่เขลาใครเล่าสอน ลืมเนื้อเพลงวัดโบสถ์โอดอาวรณ์ ลืมเปลไกวกล่อมนอนตอนนิทรา เหม่อมองอย่างหมองหม่นต้นยางเดี่ยว หนังก็เหี่ยวหลังก็ห่อรอเพียงว่า ลูกทั้งหลายที่หายไปไกลสายตา จะกลับมา เผาแม่มัน วันแม่ตาย แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 49 17:56:04 จากคุณ : s.suk - [ 6 ธ.ค. 49 17:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาติดตามอีก แอบลุ้นนิด ๆ กับวรรคสุดท้ายของคุณ S.Suk จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 6 ธ.ค. 49 20:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามอ่านงานคุณ จขกท. เช่นเคย และ...ไพเราะเต็มทั้งอรรถรสและความหมาย เช่นเคย เป็นคนเขียนกลอนที่สื่อพลังผ่านตัวอักษรได้ดีจัง ชอบค่ะ...ไม่ขอแจมเรื่องนิยายยาง เพราะ perfect แล้ว แต่ขอแจมเรื่อง "ป่าฝน" ละกันนะคะ             ๐ ตำนานป่าฝน ๐ ๐ ครั้งหนึ่งในป่ามหาศาล จุดบรรจบแห่งหมื่นธารผู้สานสาย กอปร ดิน ฟ้า มาก่อเป็นล้านเส้นลาย คือหลากหลายพืชเกิดกำเนิดพันธุ์ ๐ ละอองเย็นทอไอแห่งพรายหมอก พรมไล้ซอกบางเบาเขาหินนั่น สัมผัสสู่เรื่องเล่าของเถาวัลย์ เป็นอนันต์มรกตซึ่งงดงาม ๐ เพลงแห่งไพรเติบเรียงเกิดเสียงแสง ร่มเงาแจ้งบรรเลงน่าเกรงขาม สรรพสัตว์สันติสร้างนิยาม แดด ฟ้าคราม ภู ธาร หมื่นล้านปี ๐ ครั้งหนึ่งเคย...มีป่ามหาศาล ที่รุ้งถักทอม่านโค้งล้านสี เหลือนิทานแห่งป่าพนาลี อวสานที่ คนฆ่าป่าฝนแล้ว... [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ตะวัน - [ 6 ธ.ค. 49 21:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่มีอะไรก็ดีแล้วครับ  รีบเดินให้ทันพ่อนะครับ จากคุณ : สนิทใจ - [ 8 ธ.ค. 49 00:45:34 ]