ความคิดเห็นที่ 1 “ร้านอาหารแถวนี้น่ะ ส่วนใหญ่ก็อร่อยทุกร้านแหละค่ะหมอ ถ้าหมอลิ้นเป็นจระเข้ หรือไม่ก็เทียบกับฝีมือที่ทำเอง” สาวิตรี พยาบาลคนที่ชวนหล่อนมารับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันเมื่อวานบ่นได้เรื่อยไม่มีหยุด “ปกติก็ร้านตรงหน้าปากซอยนี้ก็เหลือเฟือแล้วค่ะ ไม่ต้องออกไปร้านอื่นที่ไหนไกลๆ ชาเย็นอร่อย” “หมอลองชิมดูแล้ว แต่กินได้นิดเดียวก็ชนรถหมอภัทร ชาเย็นหกหมดเลย” คนว่ายังเสียดายไม่หาย หากไม่ซุ่มซ่ามไปถนัด ก็คงไม่อดกินชาเย็นทั้งถุงทั้งที่มันอร่อยแทบขาดใจขนาดนั้น “ทำตัวเองแล้วจะไปโทษใครเขา?” เสียงห้าวๆ จากด้านหลังทำให้หมอวริญาหันไปมอง ก่อนจะเบ้หน้า “ค่ะ ท่านผู้อำนวยการ” “อย่างคุณนี่คงถนัดแต่จะโทษคนอื่น” “อ้าว นึกว่าหมอออกไปทานข้าวเที่ยงข้างนอกนะคะเนี่ย แย่จัง เมื่อกี้คุณสุวศินถามหาดันบอกว่าให้ไปรอหมอที่บ้าน” “ว่าไงนะ?” ตาคมๆ เบิกกว้างขึ้นทันตา พร้อมกับหน้าที่เครียดเคร่งราวกับแบกโลกทั้งโลกอยู่ก็ไม่ปาน “คุณให้เขาไปรอผมที่บ้านเหรอ?” “อุ๊ย...ดิฉันขอโทษ ไม่ทราบว่าผู้อำนวยการยังอยู่บนห้องทำงาน” ดวงตาพราวๆ ทำให้คนที่กำลังตกใจเริ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก ใบหน้าคมกลายเป็นสีชมพูเข้ม ทั้งโกรธและอายแยกกันแทบไม่ออก “คุณ นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ” “ดิฉันนึกว่าใช่เสียอีก” “หมอวริญา!” น้ำเสียงยามเรียกเข้มเจือไว้ด้วยความไม่พอใจเป็นยิ่ง “คุณก็โตแล้วนะ ควรรู้ว่าเรื่องอะไรที่ควรเล่น แล้วก็เรื่องอะไรที่ไม่ควรเล่น ผมเป็นผู้อำนวยการของคุณ ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่จะให้คุณเล่นหัวได้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้นได้โปรดจำไว้” “ค่ะ ท่านผู้อำนวยการ” เสียงตอบรับกึ่งงงกึ่งตั้งตัวไม่ทันนั้นดังขึ้น หากก็ช้าไปเมื่อร่างสูงก้าวลงส้นหนักๆ ออกไปทิ้งให้พยาบาลที่นั่งรับประทานอาหารเที่ยงกันอยู่เป็นวงนั้นมองตามเป็นตาเดียวเพราะความไม่อยากเชื่อในสายตา หมอวริญานิ่งเงียบ... ...แล้วแลบลิ้นย้าว..ยาว...ไล่หลังเมื่ออีกฝ่ายลงจากตัวตึกไป “วันนี้ดูท่าหมออารมณ์ไม่ดี ใครทำให้โกรธมาหรือเปล่าคะ?” ดุจดาวออกปากถามเบาๆ ในห้องประจำตำแหน่งที่คุณหมอหนุ่มนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ตามลำพัง บ้าจริง...แม่คนนั้นช่างกวนประสาทเขาได้ทุกอย่าง “ไม่มีอะไรหรอกครับ” “ไว้อารมณ์ดีค่อยเล่าให้ฟังก็ได้ค่ะ” หล่อนผ่อนสั้นผ่อนยาว ยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะทอดสายตามองเรือนผมสีเข้มสลวยน่าสอดมือเข้าไปลูบไล้ “หมอยังไม่ได้ทานอะไรนี่คะ เที่ยงครึ่งแล้ว ออกไปข้างนอกไม่ทันแน่เลย งานยุ่งมากไหมคะ เดี๋ยวดาวลงไปซื้อข้าวข้างล่างขึ้นมาให้หมอดีกว่า ทานข้าวไม่พอเดี๋ยวจะแสบท้อง” “ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณดาว” เขาเงียบ นิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ออกไปทานข้างล่างด้วยกันเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องลำบากเดินไปเดินมา คุณดาวก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันใช่ไหมครับ?” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะหมอ ดาวไม่ได้หิวมาก” “คุณบอกผมเองอยู่ตะกี้ ว่าทานข้าวไม่พอแล้วจะแสบท้อง แล้วคุณก็มาเกเสียเองอย่างนี้จะสอนคนไข้ได้ยังไง” เห็นอีกฝ่ายเริ่มพูดตอบยอกย้อนออกมาได้บ้าง ดุจดาวก็ค่อยยิ้มออก หัวเราะเบาๆ ตลกตัวเอง แล้วพยักหน้า “ตกลงค่ะ ลงไปทานข้างล่างพร้อมกันก็ดี” (มีต่อ) จากคุณ : p.ivy - [ 6 ธ.ค. 49 04:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “สรุปจากพูดบ้างไม่พูดบ้าง จึงกลายเป็นไม่พูดเลย ด้วยประการฉะนี้แล” เสียงสรุปสั้นและเรียบ ดังมาจากคนเป็นหมอท่ามกลางพยาบาลที่นั่งฟังพลางซักประวัติคนไข้พลาง บ่ายสามโมงครึ่ง คนไข้ก็เริ่มลดน้อยบางตาจนคนเป็นหมอมีเวลาออกมานั่งคุยนั่งเล่นอยู่หน้าห้อง “หมอแกไม่โกรธนานหรอกค่ะหมอหวาน หมอภัทรโกรธง่ายหายเร็ว ปกติแกใจเย็นออกจะตายไป” ไม่เห็นจะจริง... หมอวริญาแอบแย้งอยู่ในใจระหว่างลงมือตรวจคนไข้ตรงหน้าห้องตรวจเพราะด้านในอากาศร้อนอบอ้าว กดลิ้นดูคออยู่ชั่วอึดใจ ซักประวัติเพิ่มเติมแล้วก็สั่งยา “หมดสักที คนต่อไปคิวหมอภัทร” “คงไม่มีมาแล้วล่ะค่ะ เย็นป่านนี้แล้ว” “ดีจัง โรงพยาบาลเล็ก คนไข้ไม่เยอะ ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเก่านะ ตรวจกันหัวหมุน ขนาดหมอสี่คนยังไม่ค่อยจะพอ” เสียงประตูห้องตรวจอีกข้างถูกเปิดออกมาทำให้เสียงเจื้อยแจ้วหยุดลงไปชั่วขณะ...แสร้งหยิบปากกาใกล้มือมาหมุนเล่นอย่างตั้งอกตั้งใจ ในขณะที่ร่างสูงครึ้มก้าวเข้ามายืนตระหง่าน “คนไข้หมดแล้วเหรอ น้องตอง?” “หมดแล้วค่ะหมอ ดีใจด้วย” หมอภัทรยิ้ม ปรายตามองคนที่นั่งเงียบ ทำท่ามีความสุขกับการหมุนปากกาในมืออย่างมากมาย ผู้อำนวยการหนุ่มขยับปากจะพูดด้วย หากแล้วก็เปลี่ยนใจ หันไปคุยกับพยาบาลคนอื่นแทน “ช่วงนี้คนเป็นไข้หวัดใหญ่มากันเยอะนะ ต้องทำรายงานแจ้งไปที่สาธารณสุขจังหวัด เผื่อว่ามันจะระบาด” “รวบรวมสถิติอยู่ค่ะหมอ ประชุมปลายเดือนสรุปยอดกันอีกที ถ้าเกิดว่าที่โน่นเขาไม่ขอรายงานไปก่อนนะคะ” คนฟังพยักหน้า ในขณะที่อีกคนก็ยังนั่งหมุนปากกาอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับว่าทั้งโลกนี้มีเพียงตัวเองและปากกาเท่านั้น “ผมจะอยู่ที่ห้องทำงานนะ มีอะไรก็เรียกได้” “อุ๊ย หมอ... น้องซูซี่มา” เสียงอุทานนั้นทำให้ปากกาในมือหมอวริญาหล่นปุ๊กลงไปบนพื้น เงยหน้าขึ้นมอง ‘เป้าหมาย’ อย่างรวดเร็ว จึงได้เห็นน้องซูซี่ในชุดสายเดี่ยวเสียวหลุดสีเขียวสดสะดุดตา สะพายกระเป๋าขนสัตว์สีเหลืองอ่อนเฉิดฉายตรงรี่เข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยความดีอกดีใจ “หมอขา ดีใจจังเลย วันนี้หมออยู่ วันก่อนซูซี่มาไม่เจอหมอ คิดถึ้ง คิดถึง” ร่างสูงถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ ขณะที่อีกคนก้าวประชิดตัว อย่างรวดเร็วด้วยหนวดปลาหมึกทั้งสองข้าง กลิ่นน้ำหอมชาแนลหอมโชยชายกระทบจมูกคนที่นั่งมองกันทั่วบริเวณ “ซูซี่ไม่สบายค่ะหมอภัทรขา...ซูซี่ปวดหั๊ว ปวดหัวมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังไม่หายเลยค่ะ” สาวประเภทสองจับแขนล่ำสันข้างนั้นไว้แน่น “หมอภัทรตรวจให้ซูซี่หน่อยนะคะ” “เอ่อ...” ผู้อำนวยการหนุ่มพูดอะไรไม่ออก ปวดหัวติ้วขึ้นมาแทนคนไข้ของตัวเองตงิด “ไปสิคะ “ สาวเจ้าทั้งอ้อนทั้งออกแรงลาก “เข้าไปตรวจในห้องของหมอนะคะ ซูซี่อยากได้ความเป็นส่วนตัว” หมอวริญาเลิกคิ้ว มองผู้อำนวยการของตัวเองโดนลากเข้าไปในห้องตรวจต่อหน้าต่อตา ก่อนจะหายเข้าไปโดยสมบูรณ์นั้น หล่อนยังเห็นดวงตาสีเข้มคู่นั้นตวัดมองมาแว่บด้วยสัญญาณ ‘SOS’ ! “ครับ ตกลงว่าอาการเป็นยังไงครับ?” “ซูซี่ปวดหัวค่ะคุณหมอ” มือเรียวบางขาวผ่องเอื้อมมาหยิบมือหนาไปจับศีรษะของตัวเอง ขณะที่เจ้าของมือสะดุ้ง ดึงกลับอย่างรวดเร็ว แต่ก็ติดตรงที่มือนั้นจับแน่น “หมอลองจับดูสิคะ” “เอ่อ...ครับ” จับอยู่สองวินาทีไม่ขาดไม่เกินแล้วหมอภัทรก็รีบดึงมือกลับ “เดี๋ยวผมสั่งยาให้ปวดหัวให้นะครับ” “เดี๋ยวก่อนค่ะหมอ” เสียงเรียกดังรัวเร็วพร้อมกับมือที่ยืนมาคว้าหมั่บใหม่แล้วนำมาวางไว้ใกล้หัวใจ “ซูซี่รู้สึก....ใจสั่น...ด้วยค่ะหมอ มันเต้นแร๊งแรง...” “ครับ....” ‘หมอ’ รู้สึกหายใจหายคอไม่ค่อยสะดวก มองประตูสลับกับมองหน้าคนไข้ ส่วนหน้าตัวเองซีดไม่ถึงสองนิ้วดี “หมอลองจับที่หัวใจซูซี่ดูสิคะ” อกอิ่มอึ๋มเด้งขึ้นรับสัมผัสที่ตัวเองบังคับกลายๆ ด้วยการกดมือหนาลงแน่น...ซิลิโคนชั้นดี แรงแค่ไหนก็ไม่มีย้อย “จับนานๆ นะคะ คุณหมอขา” เสียงครางเบาๆ ดังมาจากเจ้าของทรวงอกงาม หมอภัทรชักมือตัวเองออกโดยแรงแต่ติดมือปลาหมึกหยุ่บหยั่บ “อย่าเพิ่งเอาออกสิคะ หัวใจของซูซี่ยังไม่หายสั่นเลย” “แต่ผมว่าเดี๋ยวผมสั่งยา....” “ไม่ต้องสั่งก็ได้ค่ะ แค่ช่วย...” สาวน้อยประเภทสองครวญคราง บีบมือหนาไว้แน่นชนิดยอมพลีกายถวายชีพ ส่วนเจ้าของมือรู้สึกอยากตายเป็นกำลัง “หมอๆ” เสียงเคาะประตูดังก่อกๆ ขึ้นมาเบาๆ เจ้าของห้องเวียนหัวตึ่บขึ้นมาทันใดเมื่อเห็นหน้า พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หมอวริญาขยับตัวกระถดแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว เป็นเวลาเดียวกับที่น้องซูซี่หดมือกลับแล้วหันมากระชากเสียงเง้า “หล่อนเป็นใครยะ?” “ใคร?” ริมฝีปากบางบุ้ยไปทางนายแพทย์ภัทร “ถามหมอภัทรดูสิ” เหมือนฟ้าผ่าฟาดเปรี้ยงรอบที่สองเมื่อกะเทยสาวคนสวยหันขวับไปถามผู้อำนวยการหนุ่มด้วยเสียงกรีดแหลมว่า “นางชะนีคนนี้เป็นใครคะหมอ?” “นั่นสิๆ” ‘นางชะนี’ ลอบสบตากับหมอภัทรแล้วกะพริบปริ๊บๆ ๆ “ใครคะหมอ?” คนถูกถามกลืนน้ำลาย...รอยยิ้มหวานๆ บนใบหน้างามช่างท้าทายอารมณ์เครียดได้อย่างประหลาด หนึ่งก็ไม่อยากพูด แต่อีกหนึ่งก็ไม่อยากโดนลวนลาม กล้ำกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงราวกับเจ้าตัวกินยาขมปี๋ไปว่า “เป็น...” อยากตายให้รู้แล้วรู้รอด “เป็น...แฟนของผมเอง” เสียงกรีดลั่นโหยหวนดังออกมาจากเจ้าของทรวดทรงสะบึมยิ่งกว่าผู้หญิงแท้บางคนจนดังออกมานอกห้องตรวจ  เจ้าตัวลุกขึ้นกระทืบเท้าเร่าๆ “มีแฟนแล้วก็ไม่บอก! วันไหนเบื่อน้ำพริกถ้วยเก่าก็เรียกบริการซูซี่ได้นะคะหมอ รับรองว่าบริการดีกว่ายัยชะนีหน้าปลากะโห้คนนี้เป็นกอง!” ‘ยัยชะนีหน้าปลากะโห้’ แทบจะลุกขึ้นเต้น หากก็ทันแต่ตะโกนไล่หลังไปว่า “ยายตาถั่ว ตาเป็นต้อกระจก ต้อหิน ฉันน่ะ เคท วินสเล็ตยังชิดซ้ายเลยจะบอกให้!!” เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากทางด้านหลัง หมอวริญาจึงค่อยรู้สึกตัว หันกลับไปหมายจะชูสองนิ้วภูมิใจ แต่หน้าที่เพิ่งกลับมามีสีเลือดดีของผู้อำนวยการทำให้หล่อนลดสองมือลงโดยอัตโนมัติ รีบออกตัว “ดิฉันหวังดีหรอกนาถึงเข้าไปช่วย” ว่าพลางแอบรู้สึกอายกับตัวเอง... “น่า..ถือว่าช่วยๆกันจะได้เจ๊ากันไง ผู้อำนวยการจะได้เลิกโกรธดิฉันสักที เครียดมากตีนกาขึ้นหน้าเป็นริ้วรอยหมดนะคุณ ส่วนไอ้เรื่องอะไรๆ ที่พูดออกมาตะกี้ ถือว่าไม่ได้ยินเสียก็แล้วกัน” คนฟังทำหน้ากินยาขมเป็นครั้งที่สอง ใบหน้าคมสันมีเลือดสูบฉีดขึ้นมาจนเป็นสีแดงก่ำ ครั้นพอร่างสูงผละจากไป หล่อนก็ได้แต่บ่นกับตัวเอง “คนเรา...ทำอย่างกับฉันจะข่มขืนแทนแม่ซูซี่คนนั้นแน่ะ...วุ้ย...” ฝีเท้าที่ก้าวย่ำนั้นค่อยชะลอลงเมื่อสติกลับคืนมาอยู่กับเนื้อกับตัว เลือดฉีดเข้มไปทั่วสีหน้า ก้มลงมองมือตัวเองเหมือนเป็นมือคนแปลกหน้า ยิ่งความนุ่มนิ่มของซิลิโคนเมื่อสักครู่ยังติดอยู่กับความรู้สึกบริเวณฝ่ามือ.... โอย....เขาก็มีเพื่อนเป็นสาวประเภทสองตั้งมากมาย แต่ทำไมอยู่ไม่เหมือนน้องซูซี่คนนี้สักคน แม่เจ้าช่างใจถึง.... ใจที่เต้นแรงค่อยเริ่มสงบ หมอภัทรผ่อนลมหายใจยาว จะขำตัวเองก็ขำไม่ออก พลิกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นดู เวลาบ่ายสี่โมงเลยไปอีกนิดหน่อย และเขาคงไม่วกกลับขึ้นไปบนโรงพยาบาลอีกรอบให้แสลงหัวใจ ร่างสูงจึงเดินเลยผ่านโรงซักอบผ้าประจำโรงพยาบาลอ้อมโรงเก็บรถกลับบ้านพักของตัวเองไปนอนทำใจ บอลเบิลก็เลิก...ไม่ไปเล่นแล้ว ไม่มีอารมณ์... ให้ตาย! โอ้ย! ไม่รู้อะไรจะแย่กว่ากัน ระหว่างโดนซูซี่จู่โจม กับที่ต้องออกปากบอกไปว่าเป็นแฟนกับแม่นางงามจักรยานคนนั้น เอาเถอะ...ยังไงก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปได้เปลาะหนึ่งล่ะ ถ้าไม่มองในแง่ร้ายนัก ก็คงเป็นข้อดีของหล่อนอยู่หรอก ที่เข้ามาช่วยได้ทันเวลา เฮ้อ.... (มีต่อ) จากคุณ : p.ivy - [ 6 ธ.ค. 49 04:25:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เย็นนั้นหลังจากตกลงปลงได้ใจว่าควรจะเริ่มพูดดีๆ กับหมอวริญาสักหนเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยไว้ หมอภัทรก็ออกมาล้างรถรอยู่หน้าบ้าน ป้ายทะเบียนที่บุบบี้ยังคงไม่ได้ซ่อมเพราะไม่มีเวลา อาจจะต้องเปลี่ยนป้ายทะเบียนใหม่ ไปทำเรื่องถึงขนส่งให้ลำบากยุ่งยากอีก แต่ก็ช่างเถอะ แค่ป้ายทะเบียนอันเดียว อย่าไปมองมันบ่อยๆ เข้าก็แล้วกัน จะช้ำใจ ขนถังน้ำและสายยางออกมาตั้งไว้ข้างรถเสร็จสรรพ ก็เห็นเจ้าของร่างบางโปร่งเพรียวลมปั่นจักรยานลิ่วมาพร้อมกับชาเย็นหนึ่งถุงในมือที่ยกขึ้นดูดอย่างเคยชิน... วันนั้นเจ้าหล่อนก็ทำอย่างนี้แหละ ถึงได้ชนกับรถชาวบ้านเขาดังโครม นี่แสดงว่ายังไม่เข็ด ... เขาคิด พลางทิ้งฟองน้ำลงไปในถังที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ ก่อนจะตะโกนเรียก “นี่คุณ” ‘คุณ’ ชะงักจนหัวแทบคะมำอยู่หน้าบ้าน หันมาทางเรียกเสียง แล้วค่อยคลายสีหน้าอย่างยักษ์ขมูขีลงเมื่อเห็นว่าคนเรียกเป็นใคร “ผู้อำนวยการ...อ้าว...อาบน้ำให้เมียเหรอ?” นายแพทย์ภัทรยืนงงอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะหน้าแดงร้อนเพราะความขัดเขิน...เมีย...เจ้าหล่อนนี่ชักจะเอาใหญ่ เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่เครื่องจิ๋วในกระเป๋าของหญิงสาวดังขึ้นเบาๆ ขัดจังหวะการสนทนาก่อนที่จะนำไปสู่สงครามขนาดย่อม หมอวริญากดดูหมายเลขที่เรียกเข้ามา ก่อนจะกดรับ แล้ววิ่งหายเข้าบ้านไป “ยายติ๊บ มีเรื่องอะไร?” คนเรา พอเวลาปกติไม่เคยมีกะจิตกะใจจะโทรศัพท์หา แต่พอเลิกกับแฟนล่ะก็เรียงหน้าเข้ามาพร้อมไมค์กันเรียงคนเชียว รายนี้ก็ไม่ผิดมากนัก ติณณาหรือหมอติ๊บกรอกเสียงตาลีตาเหลือกเข้ามาถาม “เฮ้ย หวาน ได้ข่าวว่าแกเลิกกับแทนแล้วเหรอวะ?” พวกเจ้ากรมข่าวลือมากันอีกแล้วระลอกหนึ่ง ป่านนี้คงรู้กันไปทั่วชั้นปีแล้วกระมัง ลงได้เจอฟอร์เวิร์ดเม้าธ์ออกไปแบบนี้ “เออ เลิกกันแล้ว” “ได้ข่าวว่าแทนมันแอบไปกิ๊กกับพยาบาล” น่าน...รู้ดีขนาดนี้ก็ยังจะมาถาม “แกทำใจดีๆ ไว้นะเว้ยหวาน.... ที่จริงแกต้องไปทวงคนของแกคืนมารู้หรือเปล่า มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชายน่ะแก เวลาอยู่ใกล้ๆ ผู้หญิงคนไหนนานๆ ร้อยทั้งร้อยเป็นเสร็จมารยาหญิง ของแบบนี้ผู้ชายมันตามไม่ทันหรอก สุดท้ายก็กลับมาตายรังแกเชื่อฉันสิ มันคบกับแกมาตั้งแต่ปีหนึ่งนะโว้ย” พวกช่ำชอง...แกทำใจได้แต่ฉันทำใจไม่ได้นี่หว่า.... รักกันจริงห่างกันแค่ปีเดียวทำไมเฉออกไปไกลขนาดนี้ล่ะ แล้วอยู่กันอีกหลายปีมิมีบ้านน้อยสักสิบบ้านหรือไงถ้าเล่นพ่อเจ้าประคุณเป็นแบบนี้ “เนี่ย แทนมันก็โทรมาพูดกับแฟนฉัน” อ๋อ มิน่าถึงได้โทรศัพท์มา มันเพราะอย่างนี้นี่เอง! หมอวริญารู้สึกเหมือนตัวบิดงอจนต้องนั่งลงบนโซฟา พยายามสูดลมหายใจลึก...ยาว... ยามถามกลับไปว่า “เขาพูดว่าอะไรมาบ้างล่ะ?” “ก็เขาบอกว่าตอนนี้ไม่รู้แกอยู่ที่ไหน พยาบาลที่โรงพยาบาลเก่าแกปิดปากกันเงียบกริบเลย ก่อนหน้ามันพยายามจะไปหาแต่แกก็หลบหน้ามัน มันบอกว่าแกไม่เปิดโอกาสให้มันอธิบายอะไรเลยสักอย่าง” “เออ” หล่อนอุตส่าห์ลงทุนลงแรงนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าอยู่ที่บ้านผู้อำนวยการคนเก่าเป็นนาน รูปร่างซูบโทรมจนคนทั้งโรงพยาบาลเห็นใจและช่วยออกปากไล่หมอธรณินทร์ชนิดว่าแทบจะไม่ให้เหยียบแม้แต่เศษหญ้าหน้าโรงพยาบาล “ฉันไม่กลับไปแล้ว” นั่นเสียงหล่อนหรือ...ทำไมช่างแห้งแล้ง และไร้ความหนักแน่น... มีแต่ใจที่อยู่ส่วนลึกเท่านั้นหรอกที่ทราบ ว่าแท้จริงแล้ว คำพูดที่หล่อนอยากพูดออกมามันตรงกันข้ามสักเพียงไหน อยากกลับไปใจแทบขาด แต่ก็กลัว...กลัวเจ็บไม่แพ้กัน “มีเคสว่ะ” โกหกหน้าตาย “เดี๋ยวค่อยโทรศัพท์กลับไปใหม่แล้วกันนะ” “เฮ้ยเดี๋ยวก่อน แกยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าตอนนี้แกอยู่ที่ไหน หวาน อย่าเพิ่งวาง” หากสายไปเสียแล้ว สัญญาณตัดดังติ๊ดๆ พร้อมกับโทรศัพท์ที่ถูกโยนกลิ้งลงไปบนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจไยดี ชันเข่าขึ้นมาแล้ววางคางลงเบาๆ ทอดตาลอยมองไปเบื้องหน้าอย่างเศร้าสร้อย ยิ่งมองภาพที่ตั้งอยู่บนเปียโนก็ยิ่งเศร้า คำพูดของติณณายังดังก้องแจ่มชัดอยู่ในหัว เขาบอกว่าตอนนี้ไม่รู้แกอยู่ที่ไหน พยาบาลที่โรงพยาบาลเก่าแกปิดปากกันเงียบกริบเลย ก่อนหน้ามันพยายามจะไปหาแต่แกก็หลบหน้ามัน มันบอกว่าแกไม่เปิดโอกาสให้มันอธิบายอะไรเลยสักอย่าง ...ที่จริงแกต้องไปทวงคนของแกคืนมารู้หรือเปล่า มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชายน่ะแก เวลาอยู่ใกล้ๆ ผู้หญิงคนไหนนานๆ ร้อยทั้งร้อยเป็นเสร็จมารยาหญิง ของแบบนี้ผู้ชายมันตามไม่ทันหรอก... จริงหรือ... มันเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ?... หล่อนควรทำอย่างไร...หนี...หรือ ให้อภัย... สักครั้ง เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่จะตัดสินได้ได้เสร็จสิ้น ร่างบางผุดลุกขึ้นจากโซฟา แล้วตรงไปเปิดประตูด้วยความประหลาดใจ แล้วยิ่งประหลาดใจซ้ำ เมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาของผู้อำนวยการหนุ่มยืนอยู่หน้าประตู “ผู้อำนวยการ....” น้ำเสียงก็ยังแปร่งๆ ปรับไม่ลงตัว “มีอะไรคะ?” “เอาขนมมาฝาก” หมอภัทรบอก ยกถุงขนมในมือให้ดูประกอบเป็นสัญญาณแรกของการยอมอ่อนข้อ คุณหมอสาวเลิกคิ้ว ทำท่าว่าแปลกใจอย่างมาก แต่ก็ยอมเปิดประตูบ้านของตัวเองกว้างขึ้นแต่โดยดี “เข้ามาก่อนสิ” “บ้านยังรกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” คนเป็นแขกออกปากระหว่างเดินเข้ามาในบ้านที่ยังมีข้าวของกล่องซีดีวางกระจายเกลื่อนกลาด หมอวริญาชักหน้าง้ำ “เอาขนมอะไรมา?” “ฝอยทอง เอามาเผื่อ” หล่อนเปิดถุงขนมดู แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของขนมอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อสายตา ครั้นเห็นหล่อนทำท่าเขม้นมองอยู่หลายหลัง หมอภัทรก็แสร้งเอะอะ “ทำไม คุณคิดว่าคนอย่างผมทำอะไรดีกับเขาไม่เป็นบ้างหรือไง? ผมเป็นเจ้านายก็ต้องดูแลลูกน้องบ้างสิ” “แม่ยกเอามาให้แล้วกินไม่หมดก็บอกมาเถอะ ฉันน่ะไม่รังเกียจอยู่แล้วแหละ” “แม่ยกอะไรที่ไหน ไปฟังใครเขามาอีก” คนพูดชักเป็นเดือดเป็นร้อน “นี่คุณ เรื่องบางเรื่องมันจริงบ้างไม่จริงบ้างก็หัดกรองเอาเองบ้างแล้วกัน” “โฮ้ย... ล้อเล่นก็ว่า ไหนบอกว่าไม่ร้อนตัวไง?” “ส้วมใช้การได้ดีแล้วใช่หรือเปล่า?” “อ๋อแน่นอน” ใบหน้างามๆ หันมายิ้มแป้นแล้น “วันหลังต้องขอช่วยมาเป็นสารพัดช่างสักหน่อยแล้ว” เขาทำหน้าเบื่อหน่าย หันซ้ายมองขวาก็เห็นเปียโนสีดำขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ริมผนัง ขยับจะเข้าไปกดเล่นด้วยความเคยชินเพื่อระลึกถึงความหลังที่บุษบาและปรวีร์เล่นกันกระหนุงกระหนิงน่าอิจฉา ดวงตาสีคมกริบไล่เลยไปถึงกรอบรูปขนาดเล็กที่ตั้งอยู่บนหลังเปียโนแล้วออกปาก “นี่ใครน่ะ แฟนคุณเหรอ? หล่อดีนะ” “ไม่ใช่!” หมอวริญาตอบเสียงห้วน ถลันเข้ามาแย่งรูปจากในมือผู้อำนวยการหนุ่มแล้วพับเก็บใส่ลิ้นชักตู้ข้างเปียโน ขณะที่คนทักยังยืนงง “อ้าว เป็นอะไรขึ้นมา” “ไม่ได้เป็นอะไร” หล่อนลงทุนรุนแผ่นหลังกว้างออกไปทางประตูแล้วออกปากไล่ “ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน ไม่อยากรับแขก” “อ้าว” จัดแจงไล่ ‘แขก’ ออกไปจากบ้านเสร็จเจ้าของบ้านก็ยืนเหนื่อยหอบ ตายามจ้องมองลิ้นชักที่เพิ่งปิดลงไปก็ไหววูบเหมือนเปลวเทียนต้องลม สุดท้าย ก็เดินกลับเข้าไปเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบกรอบรูปอันเก่านั้นขึ้นมาลูบและคลำอย่างทะนุถนอม ตั้งแต่เกิดมาจนเบญจเพสไปได้ไม่กี่ปีดี ก็มีแต่เรื่องนี้แหละที่เป็นแผลอยู่ในใจ...ซ้ำร้ายเหวอะหวะจนกลัวว่ากาที่ไหนจะมาคาบมาจิกซ้ำบนบาดแผล สรุปแล้ว...หล่อนก็ยังไม่ได้คำตอบ ว่าสิ่งที่จะทำต่อไป คืออะไร... เขาบอกติณณาว่าอย่างนั้นจริงหรือ?... แล้วสิ่งที่เขาเคยทำ...เขาผิดพลาด หรือว่า เขาตั้งใจ ทุกอย่างมันเป็นยังไงกันแน่เล่า? โทรศัพท์ก็ยังนอนนิ่งอยู่ที่เดิม เบอร์ของธรณินทร์หล่อนจำได้ขึ้นใจ แต่กดไปได้แค่สามตัว ก็มีอันต้องยกเลิก แล้วโยนทิ้งราวกับโทรศัพท์เป็นของสกปรกน่ารังเกียจ ทำใจ! ฉันต้องทำใจ! ด้านบ้านอีกหลังหนึ่งที่อยู่ติดกัน เจ้าของบ้านก็ยังนอนก่ายหน้าผาก นึกสงสัยขึ้นมาตงิดเกี่ยวกับรูปถ่ายในกรอบรูปนั้น...แฟน...แน่นอนไม่ต้องมีข้อสงสัยอื่น แต่ ทำไมเล่าถึงได้รีบแย่งรูปออกไป มิหนำซ้ำยังไล่เขาออกจากบ้านแทบไม่ทัน มันต้องมีเบื้องหลังอะไรลึกซึ้งกว่านี้มากมายแน่ แล้วธุระอะไรจะต้องไปสนใจ... เอ็ดตัวเองพลางพลิกตัว แอร์เย็นๆ ปัดผ่านทำให้บรรยากาศเคลิ้มชวนหลับ ไม่นาน ก็หลับไปจริงๆ ทั้งที่ความสงสัยเรื่องนั้นยังค้างคาติดอยู่ในหัวใจ (มีต่อ) จากคุณ : p.ivy - [ 6 ธ.ค. 49 04:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รุ่งเช้าสถานการณ์ก็เข้าสู่สภาวะปกติยิ่งกว่าก็คือผู้อำนวยการหนุ่มมาทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้า ส่วน ‘หมอเล็ก’ ยังไม่โผล่มา คนไข้ก็ยังบางตา นายแพทย์ภัทรจึงออกมานั่งอยู่หน้าห้องซักประวัติคนไข้ท่ามกลางสถานีข่าวอีกสามสี่คน “หมอเมื่อวานหายตกใจหรือยังคะ?” สาวิตรีถาม ใบหน้าเกลื่อนยิ้ม คุณหมอหนุ่มหน้าแดงขึ้นมาพักหนึ่งก่อนจะตอบ “วันหลังไม่เอาแบบนี้อีกแล้วนะ” “ค่ะ ยามเขาบอกว่าก้มหน้าลงไปหยิบของแป้บเดียว น้องซูซี่ก็เดินพรวดเข้ามาเสียแล้ว โทรศัพท์บอกหมอไม่ทัน” เสียงหัวเราะคิกคัก ดังตามมาอีกเป็นระยะ หมอภัทรทั้งเขินทั้งอาย หากก็ส่ายศีรษะ นึกย้อนไปแล้วขันตัวเองอย่างบอกไม่ถูก “เออ หมอรู้เรื่องหมอหวานหรือยังคะ?” คนถูกถามเลิกคิ้ว...หมอวริญา? “เรื่องอะไรเหรอ?” “เรื่องทำไมหมอหวานแกย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะค่ะหมอ” ดวงใจ พยาบาลอีกคนที่อยู่เวรเช้าขยับเข้ามาร่วมวง ซักประวัติคนไข้พลางชั่งน้ำหนัก ปากก็พูดแจ้วไม่หยุด “เมื่อก่อนแกอยู่โรงพยาบาลในเมือง แล้วแกจะย้ายไปอีกจังหวัดหนึ่งค่ะ ตามแฟนแกไปอยู่ด้วยกัน เห็นว่าจะแต่งงาน” ภาพคนในกรอบรูปนั้นลอยเด่นพร้อมกับท่าทางของหญิงสาวที่แปลกประหลาดอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคืนสะกิดให้คนฟังพลอยสนใจใคร่รู้ “แต่เขาว่าแกยังไม่ทันได้ย้าย แล้วก็มีเรื่องเข้ามาก่อนว่าแฟนเก่าแกไปอยู่กินกับพยาบาลที่โรงพยาบาลที่ไปใช้ทุนน่ะค่ะ แกเฮิร์ทอยู่หลายวันแล้วแกก็ย้ายมาอยู่ที่นี่แทนเลย” “ไปอยู่กินกับพยาบาล?” “ทำนองน้ำตาลใกล้มดนั่นแหละหมอ แฟนหนูเนี่ยปล่อยไม่ได้เหมือนกัน ต้องคอยตามจับกันทุกฝีก้าว เผลอเมื่อไหร่ล่ะเป็นเรื่อง ผู้ชายนะ ร้อยทั้งร้อยต่อให้ฉลาดขนาดไหน เจอมารยาหญิงเข้าไปแล้วมันก็โง่เหมือนกันหมดทุกคนเลยหนูจะบอกให้” คนเป็นผู้ชายเหมือนกันเลิกคิ้ว...เพราะอย่างนี้นี่เองหรือที่หล่อนถึงได้ทำท่าทางอะไรแปลกๆ เออ ฟังดูมันก็เข้าที “ข่าวไวจริงๆนะพวกคุณ” “โอ๊ย หนูมีเพื่อนอยู่ที่โรงพยาบาลเก่าที่หมอหวานแกเคยทำงานอยู่น่ะค่ะ พอพูดก็เลยอ๋อ ที่จริงที่โรงพยาบาลโน้นก็ไม่มีใครทราบนะคะว่าแกย้ายไปอยู่ที่ไหน ผู้อำนวยการที่โน่นแกเป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน แกเข้าใจก็เลยช่วยปิดให้ ไม่บอก เพราะเห็นว่าแฟนเก่าหมอหวานแกมาตามหาที่โรงพยาบาลอยู่บ่อยเลย” “อ้าว ก็นี่ไงเขาตามกลับมาแสดงว่าเขาจะมาขอโทษน่ะสิ” “อันนี้ก็ไม่รู้ค่ะ ต้องถามหมอหวานแกดู ว่าจะรีเทิร์นหรือเปล่า แต่ได้ข่าวว่าแฟนแกล๊อหล่อ...เพื่อนหนูยังแอบใจละลายเวลาที่แฟนแกมาที่โรงพยาบาล เขาว่าหน้างี้ ละห้อยเชียวพอพยาบาลบอกว่าหมอหวานไม่อยู่” ดวงใจขยับปากจะสาธยายความหล่อเหลาหน้าตาดีของแฟนชาวบ้านต่อ แต่ครั้น ‘ชาวบ้าน’ เดินดุ่มขึ้นตึกมา วงนินทาก็เลยแตกกระจาย ในขณะที่หมอภัทรยังยืนอยู่ที่เดิม มอง ‘คนอกหัก’ ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความไม่แน่ใจ ก็ไหนบอกว่าอกหัก....เสื้อก็ยังสีชมพูแพรวพราวเข้ากับกระโปรงลายหวานแหววเตะตาคนไปทั้งโรงพยาบาล มิหนำซ้ำรองเท้าแบนผูกขึ้นมาเกือบครึ่งน่องอย่างกับนางแบบจะไปเดินบนแคทวอล์ค “แบบนี้เหรออกหัก...ผมว่าพวกคุณเช็คข่าวกันใหม่ดีกว่า” ดวงตาคมเข้มยังจับจ้องจนกระทั่งร่างที่อวลไปด้วยกลิ่นน้ำหอมนั้นเดินมาใกล้ ผมหยิกหยักเล็กๆ เพราะเครื่องหนีบผมไฟฟ้าสะบัดไปมา ยามเจ้าตัวเท้าสะเอวถาม “มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไงคะ?” เขาจึงถอนหายใจด้วยความอ่อนอก “ปากอย่างนี้แหละถึงค่อยน่าเชื่อหน่อยว่าถูกทิ้ง” “อะไร?” หมอวริญานิ่วหน้า ท่าทางอารมณ์ดีเมื่อสักครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง เดินตามร่างสูงเข้าไปในห้องตรวจอย่างรวดเร็ว “เมื่อกี้ผู้อำนวยการว่าอะไรนะ?” “เปล่า” หมอภัทรนิ่วหน้า “ฉันไม่เชื่อ ผู้อำนวยการไปรู้อะไรมา?” “ผมเปล่า” แม้สีหน้านั้นจะงงๆ เพราะยังตั้งตัวไม่ถูก แต่ ‘แผล’ ที่ติดหลังอยู่ก็ทำให้หล่อนเกิดอาการหงุดหงิด ไม่พอใจ ไหนจะคำถามเก่าที่ยังค้างคาไม่ได้แก้ไข แล้วนี่ผู้อำนวยการไปรู้มาจากไหน ใครบอก? เมื่อวานเห็นรูปแล้วก็รีบไปหาข่าวทันทีแน่ “ทำไมต้องรู้ด้วย นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน” “เอ๊ะ...ผมยังไม่ได้ทันได้” อ้าปากบอกได้ยังไม่ทันจบดี หญิงสาวก็สะบัดหน้าจนผมปลิวกระจาย เดินหนีกลับเข้าห้องตรวจของตัวเองไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หมอภัทรยืนคิ้วผูกโบว์อยู่ด้านหลังเพียงลำพัง เป็นอะไรของเขาก็ไม่รู้....ผู้หญิงคนนี้...ไม่ไหวเลย นอกจากจะโน้นนี้นั้นสารพัดแล้ว ยังจะอารมณ์เปลี่ยนแปลงบ่อย หรือว่าจะหมดประจำเดือนก่อนวัย ถึงได้ทำท่าอย่างกับงูถูกตีที่ขนดหาง ถ้าพ่นไฟได้ ก็คงพ่นกระจายไปหมดแล้ว “รับน้ำอะไรดีคะหมอ?” พนักงานเสิร์ฟน้ำประจำโรงพยาบาลถามเสียงใส ผู้อำนวยการหนุ่มจึงหันมาดูน้ำที่มีให้เลือก แล้วถาม “มีพุทราอยู่แก้วเดียวอีกแล้วเหรอครับ?” “ค่ะ แวะห้องยาก่อนก็เลยหมด เหลืออยู่แก้วสุดท้ายพอดี” “งั้นเอาน้ำพุทราครับ” คนเป็นหมอบอกเสียงสุภาพ รับแก้วน้ำจากพนักงานแล้วตั้งไว้บนโต๊ะ ยังไม่ลงมือรับประทาน ส่วนคนเสิร์ฟยกถาดออกไปเสิร์ฟห้องข้างๆ “อ้าว น้ำพุทราหมดแล้วเหรอคะป้า?” เสียงหวาน ๆ ดังผ่านข้ามห้องตรวจมาเข้าหู “ค่ะหมอ แวะห้องหมอภัทรก่อนก็เลยหมดเกลี้ยงพอดี” “ถ้าอย่างนั้นเอาชาเย็นก็ได้ค่ะ” ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน คว้าแก้วน้ำพุทราของตัวเองที่ยังไม่ได้แตะติดมือขึ้นมาด้วยแล้วก้าวดุ่มไปห้องข้างๆ วางแก้วน้ำพุทราแก้วนั้นลงบนโต๊ะก่อนจะบอก “กินแก้วนี่ก็ได้ ผมกินชาเย็นเอง” ดวงตาสีนิลขลับคู่งามเงยขึ้นมอง แล้วเมิน คนถูกมองจึงยิ้มเก้อ แก้มฉีดเป็นสีชมพูด้วยความขัดเขินสายตาของพนักงานเสิร์ฟน้ำที่มองมาอย่างขบขัน “กินพุทราไปแล้วกัน พอดีว่าวันนี้รู้สึกท้องไส้ไม่ค่อยดี” ไม่มีเสียงตอบจากคนที่นั่งนิ่งอยู่กับโต๊ะ หมอภัทรจึงเดินกลับห้องตัวเองไปอย่างเสียหน้าเล็กน้อย คนไข้คนใหม่เข้ามา ก็ลงมือตรวจอย่างรวดเร็ว เก็บเรื่องทะเลาะเบาะแว้งไว้ชั่วคราว จบตอนๆ อ๊าคคค ไร้เรื่องเล่า เดี๋ยวสอบเสร็จค่อยมาว่ากันอีกทีเนอะ รักคนอ่านเด้อ จากคุณ : p.ivy - [ 6 ธ.ค. 49 04:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปนะวี่ ชอบมากเลย จากคุณ : ต่าย (tai shi 66) - [ 6 ธ.ค. 49 09:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาจองที่ค้าบ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 6 ธ.ค. 49 10:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หึหึหึ ไม่รุจะเม้นไรดีอ่ะ หมอภัทรน่ารักเกิ๊นนนน จากคุณ : maron_jung - [ 6 ธ.ค. 49 13:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ได้อ่านแล้ว ดีใจจังค่ะ อยากจะบอกว่าพี่คนอ่านก้อรักหนูวี่เด้อค่ะ อิอิ จากคุณ : Mameaw - [ 6 ธ.ค. 49 14:08:04 A:161.200.255.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องเกือบจะดีแล้วเชียว หมอภัทรน่ารักจัง จากคุณ : กระปุกกลิ้ง - [ 6 ธ.ค. 49 14:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^__^ จากคุณ : เม-ดา - [ 6 ธ.ค. 49 15:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 555 หมอภัทรน่ารักค่ะ มีแอบเขินด้วยตอนได้ทดลองความนุ่มของซิลิโคน จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 6 ธ.ค. 49 17:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แหม....ความจริงน้องซูซี่แกก็ดูฮาดีนะคะ หวังว่าหล่อนคงจะไม่รามือไปจาหมอภัทร ง่ายๆ เพราะเรายังไม่ได้เห็นหมอหวานแสดง ฝีมือเท่าไหร่เลย จากคุณ : Bralee - [ 6 ธ.ค. 49 19:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอให้คะแนนสอบออกมา AA นะคะ หมอภัทรขี้เขิลชะมัด ผู้ชายแบบนี้เค้าชอบ คริคริ จากคุณ : Rumbles - [ 6 ธ.ค. 49 20:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น้องกระซู่ เอ๊ย สูสี อ่ะไม่ใช่.. น้องซู่ซี่นี่ น่ากลัววุ้ย มาลงต่อนะคะ อยากอ่านต่อไว ๆ (นึกหน้าก๊อตซิลล่าทำตาบ้องแบ๊ว) ฮี่ๆๆๆๆ จากคุณ : กระต่ายสีขาว (กระต่ายสีขาว) - [ 6 ธ.ค. 49 22:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หมอหวานเข้มแข็งดีจริง มองหาหนุ่มคนใหม่ดีกว่าเนอะ จากคุณ : nongwin - [ 6 ธ.ค. 49 23:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ท่านผู้อำนวยการ เริ่มน่ารักขึ้นมาแล้ว 5 5 5 5 5 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 6 ธ.ค. 49 23:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แฟนหมอหวานก็เป็นหมอเหมือนกันใช่ไหมคะ? อ่ะนะ  หมอกับพยาบาล  น้ำตาลใกล้มด ต้องทำจายยยยยย จากคุณ : วรรณภาศิริ - [ 7 ธ.ค. 49 00:20:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขำหมอภัทรจังโดนกะเทยรุกไปไหนไม่เป็นเลย แต่ก็ดีได้หมอหวานเข้าไปช่วยทำให้เริ่มมีสัญญาณว่าคุณหมอทั้งคู่จะได้ญาติดีกันแล้ว จากคุณ : mimny (mimny) - [ 7 ธ.ค. 49 02:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ความจริงกำลังจะเปิดเผย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 ธ.ค. 49 09:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อิอิ...เขินอ่ะ...หมอภัทรเริ่มหวั่นไหวแว้ววววววววววววว จากคุณ : แจงน้อย (namutta) - [ 7 ธ.ค. 49 10:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หมอภัทรเริ่มหลงเสน่ห์นางงามจักรยานแล้วล่ะสิ ฮิ ๆ จากคุณ : safety_sake - [ 7 ธ.ค. 49 10:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตาฝ้าฟางมองไม่เห็นกระทู้ยังจะไปถามน้องวี่ว่าหมอภัทรไปไหนอีกตู ^^" จากคุณ : JingleJ - [ 7 ธ.ค. 49 22:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 นางคือ...ยอดหฤทัย พิมพ์ของสำนักพิมพ์ไหนเหรอค่ะ ใช่มันดีหรือเปล่าค่ะ หาซื้อไม่ได้อ่ะ มันขายที่ร้านไหนอ่ะ ช่วยบอกที อยากอ่าน จากคุณ : น้องบุ๊ง - [ 7 ธ.ค. 49 23:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โห ขอโทษด้วยน้ำพุทรา (ไม่เคยกินเลย) จากคุณ : scottie - [ 8 ธ.ค. 49 00:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25 งึ่มๆ ดูสั้นๆไม่จุใจ.... ซูซี่ก็...อืม...... ว่าแต่ ทำไมหมอภัทรหน้าแดงบ่อยจัง จากคุณ : stupid_turtle - [ 8 ธ.ค. 49 19:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 วีวี่น่าร้ากกกกกกกก จุ๊บ ๆๆๆๆ ขอให้สอบได้คะแนนเกินมีนอย่างที่หวังนะจ๊ะ เรื่องหมอหวานจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาแทนเรื่องหมอภัทรซะแล้ว เอ่อ........น้ำพุทราง้อหมอหวานไม่สำเร็จนะคะ สงสัยต้องเป็นอย่างอื่นแทนแล้วล่ะ +-*/+-*/+-*/+-*/+-*/+-*/+-*/+-*/ แล้วพี่จะทวงบ่อย ๆ นะจ๊ะ หึหึ จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 9 ธ.ค. 49 17:22:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หมอภัทรน่าร้ากกกกก....^^ ผู้ชายขี้อายแบบนี้ แหม...มันช่างตรงใจ อุอุอุ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 9 ธ.ค. 49 19:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาแปะรวดเดียวเลยแล้วกัน วีวี่ สมัครเป็นนักอ่านในเงามืดไปก่อนเน้อ จะสอบ(ตาย) แหล่วววว   ทำไมจะต้องทำรายงานหลัง Lab ทุกครั้งด้วยน๊ะ T_T จากคุณ : [nana_nana] - [ 9 ธ.ค. 49 22:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แหมมมม คุณหมอแอบเห็นใจคุณหมอด้วยกันแล้วสิ แต่ทำไม๊ ทำไม หมอต้องคู่กับหมอ หรือไม่ก็พยาบาลด้วยหละ หมอไม่อยากจะคู่กะคนไข้บ้างเหรอ ..... จากคุณ : oreocream - [ 13 ธ.ค. 49 20:12:46 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4891956/W4891956.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4898356/W4898356.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4908413/W4908413.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4938205/W4938205.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4960622/W4960622.html จากคุณ : poison ivy (p.ivy) - [ 13 ธ.ค. 49 20:40:17 ]