ความคิดเห็นที่ 1 โอ๊ย!...ทนไม่ไหวแล้วโว้ย! ปึง! เสียงวัตถุกระทบกับโต๊ะทำงานดังลั่นด้วยฝีมือเจ้าของ ทำให้ร่างสันทัดที่กำลังเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงร่างสมส่วนอีกคนชะงักกึก หันมองหน้ากัน สงสัยว่าอะไรทำให้คนอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจอย่างไววิทย์เกิดอาละวาดอะไรขึ้นมาได้ ร่างสูงโปร่งในชุดทำงานเรียบร้อยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดวงหน้าขาวสะอาดขึ้นสีจัด นัยน์ตาหลังเลนส์ใสวาววับจนน่ากลัว จับจ้องไปยังหนังสือพิมพ์เจ้าปัญหาบนโต๊ะ ปากหยักเม้มสนิท มือเรียวยาวข้างขวาวางบนโต๊ะกำแน่น สะกดความพลุ่งพล่านภายในร่างกายไม่ให้ล้นทะลักออกมาด้านนอก ถ้าเป็นคนอื่นคงเดินหนีออกไปจากห้อง ไม่คิดไม่ยุ่งกับพายุไต้ฝุ่นที่กำลังก่อตัว พร้อมจะทำลายล้างคนเข้ามาขวางให้หมดสิ้น แต่ผู้ที่เข้ามาเป็นรุ่นพี่ร่วมสถาบันการศึกษาซึ่งไววิทย์สนิทมากที่สุด ค่อนข้างชินกับอาการเข้าๆ ออกๆ ของน้องชายร่วมโลกเป็นอย่างดี จึงไม่รู้สึกเกรงกลัวจนต้องเผ่นออกไปเหมือนคนอื่น “เป็นอะไรวิทย์ หนังสือพิมพ์ไปทำอะไรให้” ธนวัตถามพร้อมส่งยิ้มขันมาให้ ถามไถ่ราวกับการทักทายปกติ เสียงของคนมาใหม่เรียกสติเจ้าของห้องทำงานให้สนใจว่ามีแขกกำลังยืนอยู่หน้ากลางห้อง “พี่วัต พี่พิม สวัสดีครับ มีธุระอะไรหรือเปล่าถึงได้มาหาผมถึงที่นี่” ชายหนุ่มยืนเต็มความสูง ยกมือไหว้คนทั้งสองอย่างรวดเร็ว ทักทายด้วยเสียงกดต่ำในลำคอ อารมณ์ยังแกว่งๆ พยายามกลืนความฉุนเฉียวกลับเข้าไปภายในร่างกาย “พอดีพี่มาดูเวดดิ้งสตูดิโอแถวนี้เลยแวะมาหา ว่าจะคุยเรื่องเลขาฯที่นายอยากได้มาแทนคนเก่าที่ลาออกไปด้วย” ธนวัตชี้แจงเหตุผลที่มาพบวันนี้   ไววิทย์รับทราบว่ารุ่นพี่กำลังจะแต่งงานกับพิมพิศาหลังจากคบกันมานานเจ็ดปี โดยที่คนรอบข้างลุ้นให้ลงเอยกันตัวโก่ง จึงไม่แปลกใจกับประโยคบอกเล่าเมื่อครู่เท่าไร ส่วนธุระอันหลังเป็นเรื่องที่เขาถามเมื่อวันสองวันก่อน หลังจากเลขานุการคนเก่าขอลาออกเพื่อไปแต่งงาน อดสงสัยไม่ได้ว่าช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลแห่งความรักหรืออย่างไรผู้คนจึงพากันแต่งงานกันหมด “ครับ แสดงว่าพี่วัตมีคนแนะนำ” ไววิทย์ถามขรึมๆ “ใช่ น้องสาวของเพื่อนพี่กำลังอยากได้งานเลขานุการ...ทำงานดี...แต่มีปัญหากับพวกเจ้านายชีกอนิดหน่อย” ธนวัตอธิบายแต่สายตายังสนใจของบนโต๊ะรุ่นน้องอยู่ ก้มมองบนหนังสือพิมพ์เห็นภาพถ่ายของภคินีเด่นหราโดยมีรูปถ่ายของพระเอกหนุ่มอีกคนขนาบข้าง มุมปากกระตุกร้องอ๋อในใจ หยิบมันขึ้นมาอ่านคร่าวๆ เริ่มกระจ่างแจ้งว่าอะไรเป็นสาเหตุแห่งอารมณ์อันแสนขุ่นมัวของหนุ่มยิ้มง่ายอย่างไววิทย์ “นางร้ายสาวสวยสุดเซ็กซี่ แพม ภคินี ควงพระเอกหนุ่ม ทิม ทิวา กะหนุงกะหนิง กลางห้างฯ ดัง งานนี้สาวแพมอาจจะมีสิทธิ์ครองใจหนุ่มเสน่ห์แรงได้ด้วยรอยยิ้มเก๋ๆ กับหุ่นสุดแสนเซ็กซี่ ทำเอาหัวใจหนุ่มแถวนี้มองตาละห้อยกับเป็นแถบๆ เห็นใจกันหน่อยสิจ๊ะหนูแพมจ๋า” ธนวัตอ่านตัวอักษรบนหน้ากระดาษเสียงดัง ตั้งใจตอกย้ำใครบางคนอีกรอบ พร้อมกับบอกให้คนรักข้างกายรับรู้ด้วยว่าไววิทย์อารมณ์เสียเรื่องอะไร “ดูท่าทางคงมีหนุ่มแถวนี้อีกคนมองตาละห้อย” ธนวัตเอ่ยต่อหลังจากอ่านเนื้อข่าวเสร็จ “แพมนี่แฟนวิทย์นี่น่า เดี๋ยวนี้สวยขึ้นเยอะเลย ลงข่าวอย่างนี้แสดงว่าวิทย์ยังไม่ได้เปิดตัวล่ะสิว่าเป็นอะไรกับแพม” พิมพิศารับมุกด้วยการชะโงกหน้าไปอ่านข่าว สำทับอีกนิดหน่อยพอให้คนฟังอีกคนออกอาการอึกอัก หน้าแดงไม่รู้เพราะโกรธหรือเขินกับคำว่า ‘แฟน’ ของพิมพิศากันแน่ “พี่วัตกับพี่พิมนั่งก่อนเถอะครับ จะได้คุยกันสะดวกหน่อย” ไววิทย์ผายมือไปทางโซฟามุมห้อง เชื้อเชิญแขกให้นั่งก่อนเรื่องจะยาวไปกว่านี้ ธนวัตนั่งลงบนโซฟาตัวยาวพร้อมคนรัก ไววิทย์นั่งลงโซฟาตัวเดี่ยวถัดมา พลางสงบจิตสงบใจให้เป็นปกติ หายใจเข้าออกลึกๆ ข่มความโมโหเกี่ยวกับข่าวของภคินี “แสดงว่านายยังไม่ยอมเปิดตัวกับพวกนักข่าวจริงๆ ทำไมล่ะ หรือว่าแพมไม่อยากบอก” ธนวัตเล่นงานตรงประเด็นไม่ปล่อยให้รุ่นน้องได้ทันตั้งตัว ละธุระไว้คุยกันทีหลัง “เอ่อ...คือ” ไววิทย์เกิดอาการอึกอักไม่ตอบก็ไม่ได้ รู้ว่ารุ่นพี่มีทางต้อนเข้าให้หลุดออกมาแน่นอน “ผมขอเอาไว้เองครับ ผมไม่อยากให้แพมเสียหาย เขาเป็นคนมีชื่อเสียง ถ้าเปิดตัวไปนักข่าวจะจับตามองมากขึ้น จนเล่นเรื่องของเรา ทีนี้แพมจะเดือดร้อน ส่วนแพมกลัวว่าผมจะไม่สะดวก รู้ว่าผมไม่ค่อยชินกับการเป็นข่าวเท่าไหร่ เลยยอมทำตามที่ผมบอก” อธิบายความจริงออกมา จบประโยคได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างหนักหน่วงจากชายหนุ่มอีกคน “เลยต้องมานั่งอ่านข่าวแพมกับคนอื่น จนเกือบอาละวาดทำลายข้าวของ พี่ละขำ...พิมรู้อะไรไหม ตอนอยู่หน้าแพมนะ เจ้าวิทย์มันไม่เคยมีอาการหึงมหาศาลแบบนี้เลย เก็บเงียบสนิท แต่พออยู่ลับหลังทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที” ได้โอกาสก็เผาคนอ่อนกว่าให้พิมพิศาฟังทันที   “ทำไมล่ะวิทย์” หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ พิมพิศารู้ว่าทั้งสองคบกันมาเกือบสองปี เพราะว่าภคินีซึ่งตอนนั้นยังไม่มีชื่อเสียงมากขนาดนี้ ถูกคัดเลือกให้เป็นพรีเซนเตอร์สินค้าของบริษัทที่ไววิทย์และพี่ชายบริหารงานอยู่ ต่างคนต่างสนใจกันจึงสานสัมพันธ์จนกลายเป็นคนรักกัน เป็นคู่ที่ดูน่ารักในความคิดของพิมพิศา ไววิทย์คอยดูแลภคินีราวกับพี่ชายจนเกือบไปถึงตำแหน่งพ่อด้วยซ้ำ ด้วยอายุที่ห่างกันหกปี เข้าอกเข้าใจหญิงสาวทุกเรื่อง ยิ่งภคินีต้องทำงานไปเรียนไป บางทีเหนื่อยและท้อ ก็มีไววิทย์คอยประคองเอาไว้ไม่ให้ล้ม ส่วนภคินีก็น่ารัก...มีเหตุผล...ใจดี...เข้าใจเรื่องงานของชายหนุ่มเสมอ ไม่เคยบ่นเวลาเขางานยุ่งเพราะตัวเองก็ไม่ต่างกันเท่าไร แต่ปัญหาน่าจะอยู่ที่ว่า ภคินีเป็นคนของประชาชน วันๆ เจอผู้คนมากมาย จะทำอะไรก็ลำบาก การปิดข่าวเรื่องคบกันพิมพิศาไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี อีกเรื่องที่ไม่เข้าใจคือทำไมไววิทย์ถึงต้องปิดบังอาการหึงหวงต่อหน้าภคินีและเก็บเอามาระบายทีหลัง คนถูกถามยกมือลูบท้ายทอยอย่างเก้อเขิน “คือ...ผมกลัวว่าแพมจะคิดว่าผมระแวงในตัวเขา งานของแพมต้องเจอคนเยอะแยะ ต้องมีข่าวมากเป็นธรรมดา ผมเลยไม่อยากแสดงว่าหวงมาก อยากให้รู้ว่าผมไว้ใจครับพี่พิม ไม่อยากให้แพมไม่สบายใจ ต้องคอยอธิบายคอยง้อผม แค่ทำงานก็หนักพออยู่แล้ว อีกอย่างแพมก็ไม่เคยหึงผมเลยไม่กล้า” แถลงการณ์ออกมาชัดเจนถึงความคิดในการกระทำทั้งหมด “จริงๆ วิทย์เขาขี้หึงขี้หวงมากๆ เลยพิม แต่ไม่แสดงออก” ธนวัตเสริมต่อพร้อมรอยยิ้มในดวงตา “พิมว่าแสดงออกนะ แต่ไม่ได้แสดงกับเจ้าตัวเท่านั้นเอง เมื่อกี้ก็ทีนึง แล้วถ้าเห็นละครที่แพมเล่นไม่อาการหนักกว่านี้เหรอวิทย์” ก็ตัวร้ายในละครแต่ละเรื่องเห็นแต่งตัวยั่วยวนเซ็กซี่ขนาดนั้น คนขี้หึงอย่างนี้ไม่มีทางไม่รู้สึกอะไร ไววิทย์ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อจบคำถามของพิมพิศา “คือผมก็ดูบ้างไม่ดูบ้าง ส่วนมากดูแล้วผมก็โมโหตลอดเลยเลิกดูดีกว่า ก่อนที่จะทนไม่ไหวจนต้องลุกไปพังทีวี” ตอบเสียงอ่อยๆ แต่ทำเอาคนนิ่งขรึมอย่างธนวัตหัวเราะลั่นห้อง ตามด้วยเสียงใสๆ ของพิมพิศาที่ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้ “นายนี่เป็นเอามากกว่าที่พี่คิด” ธนวัตพูดขลุกขลักในลำคอ ตบไหล่รุ่นน้องหนักๆ ชอบอกชอบใจเป็นอย่างยิ่ง “แต่บางทีแสดงออกบ้างก็ดีนะวิทย์ บางทีผู้หญิงก็คิดมาก คิดว่าวิทย์ไม่สนใจถึงได้ไม่ออกอาการอะไรเลย ระวังแพมจะน้อยใจนะ” พิมพิศาเตือนด้วยความหวังดี เข้าใจอารมณ์ผู้หญิงด้วยกันว่าคิดมากขนาดไหน “ใช่ แสดงความรู้สึกออกมาบ้าง อย่าเก็บเงียบ ผู้หญิงชอบคิดเองเออเอง พี่เจอมากับตัวแล้ว โอ๊ย!” ธนวัตย้ำแล้วก็ต้องร้องโอดโอยออกมาเมื่อเจอแหนบเข้าไปที่สีข้างจากว่าที่เจ้าสาว ต้องรีบตะปบมือเล็กๆ ไว้ก่อนจะเล่นงานเขามากไปกว่านี้ หันไปเจอพิมพิศาถลึงตาใส่ ธนวัตยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้คนขี้หึงหลบในนิ่งคิดตามคำพูดของทั้งสองคน ใจหนึ่งก็เห็นด้วย เทียบจากตัวเองที่บางครั้งก็คิดมากเมื่อภคินีไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แถมยังส่งยิ้มให้รอเขาอธิบายเสมอ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งจนเริ่มน้อยใจ อดคิดไปไกลไม่ได้ว่าภคินีอาจจะรักเขาไม่มากพอจนไม่รู้สึกอะไรเลย ทว่าอีกใจหนึ่งคิดว่าเธอคงเชื่อใจกันเหมือนที่เขารู้สึกกับเธอ เขาเป็นผู้ชายยังอดคิดไม่ได้ แล้วเธอเป็นผู้หญิงจะคิดบ้างหรือเปล่า แต่กลัวว่าถ้าเผลอแสดงออกมากไปกลายเป็นเรื่องหมางใจกัน เฮ้อ...ไม่มีความพอดีเลยจริงๆ ไววิทย์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างคนคิดหนัก “ไม่ต้องทำเหมือนตัดสินธุรกิจร้อยล้านขนาดนั้นก็ได้วิทย์“ ธนวัตแซว “ผมก็กลัวว่าแสดงอะไรมากไป แพมจะรับไม่ได้ จนเลิกรักผมไปนะสิ” เผลอเผยความกังวลออกมาให้คนในห้องได้อมยิ้มกันอีกรอบ ผู้ชายสบายๆ มีรอยยิ้มอยู่เสมอบนใบหน้า แต่เด็ดขาดเวลาทำงานกลับกลัวผู้หญิงไม่รักเพราะเรื่องแค่นี้ ความไม่มั่นใจของไววิทย์มีเต็มเปี่ยม ยิ่งเห็นข่าววันนี้ยิ่งทำให้รู้สึกว่ารอบข้างของเธอมีแต่ผู้ชายดีๆ มากมาย เกิดอาการกลัว...กลัวว่าแสดงออกไปจะทำให้ภคินีไม่สนใจเขาตลอดไป ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงลงไปดิ้นตายอยู่ตรงหน้าเธอเป็นแน่ “ไม่แน่หรอก บางทีแพมอาจจะเป็นแบบนายก็ได้ใครจะรู้ พวกหึงแต่ไม่ยอมแสดงให้เห็น” รุ่นพี่ออกความเห็น “ไม่หรอกมั้งพี่วัต” ไววิทย์ค้าน คงเป็นไปได้ยากที่ภคินีจะเป็นเหมือนกัน “ไม่แน่นะวิทย์ ไม่ลองมองดีๆ ก็ไม่รู้” พิมพิศาเป็นกองหนุนในเรื่องนี้ด้วยอีกคน ร้อยทั้งร้อยต้องมีหึงกันบ้าง เพียงแต่ซ่อนได้แนบเนียนเท่านั้นเอง “เอาเถอะ เก็บไปคิดแล้วกัน คุยเรื่องเลขาฯ ของนายดีกว่า” รุ่นพี่เฉไฉไปอีกเรื่อง เริ่มพูดถึงคนจะมาทำหน้าที่เลขานุการคนใหม่ด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น ...ความจริงก็อยากให้เธอหวงเขาบ้างคงรู้สึกดีกว่านี้ แต่ภคินีน่ะหรือจะหวงเขา ไม่มีทางละมั้ง... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 7 ธ.ค. 49 01:25:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภคินีก้าวเท้าอย่างไม่มั่นใจในตัวเองก้มสำรวจการแต่งกายที่ราวกับหลุดออกมาจากละครโทรทัศน์ด้วยความรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้งกระโปรงยีนส์สั้นเหนือเข่าโชว์เรียวขาขาวเนียน ทั้งเสื้อคล้องคอระหงสีขาวนวลตาเข้ารูปเผยให้เห็นไหล่กลมกลึง เปิดแผ่นหลังขาวน่าพิศน่ามอง อดขำตัวเองไม่ได้ที่แต่งตัวตามคำยุของเจนจิรา กว่าจะออกจากบ้านเพื่อออกมาพบไววิทย์ตามเวลานัดที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าชานเมืองซึ่งอยู่ใกล้บ้านของเธอ ต้องตัดสินใจอยู่นานว่าจะทำดีหรือเปล่า ตามปกติเวลาส่วนตัวเธอจะแต่งตัวสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ หรือไม่ก็กระโปรงยาวประมาณเข่าตามแต่อารมณ์ในวันนั้น ไม่เคยแต่งตัวเน้นสัดส่วนอย่างนี้มาก่อน ถึงแม้บทบาทการแสดงทำให้ต้องแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด แต่พอมาใช้กับชีวิตจริงก็รู้สึกขัดเขิน เสียความมั่นใจไปพอสมควร ยิ่งเห็นผู้คนมากมายในห้างฯ มองไม่วางตาโดยเฉพาะเพศตรงข้ามยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเท่าไร พยายามคิดเสียว่าลงทุนนิดๆ หน่อยๆ เพื่อความสบายใจของตัวเองแล้วกัน เดินมาหยุดหน้าร้านอาหารญี่ปุ่น ยืนละล้าละลังว่าจะยืนรอด้านนอกหรือว่าจะเข้าไปรอด้านใน ไม่แน่ใจว่าเขาเดินทางมาถึงหรือยัง นัดเพียงว่าจะกินอาหารร้านไหนเท่านั้นเอง ตามปกติไววิทย์จะไปรับที่บ้านแต่วันนี้เขาต้องแวะไปทำธุระก่อน เธอจึงบอกว่าจะขับรถมาเองจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเทียวไปเทียวมา สุดท้ายตัดสินใจว่าจะโทรศัพท์หาชายหนุ่มอีกครั้ง หมุนตัวกลับตั้งใจเดินไปนั่งรอที่ม้านั่งใกล้ๆ กับร้าน แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อสายตาปะทะกับหน้าอกกว้างและไหล่หนาซึ่งอยู่ห่างจากเธอไม่มากนัก กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ อันแสนคุ้นเคยโชยแตะปลายจมูก...กลิ่นหอมที่เธอชอบ เงยหน้าขึ้นมอง สงสัยว่าใครกันมายืนดักทางเธอเอาไว้ แม้จะแอบเดาในใจแล้วว่า ‘ใคร’ “พี่วิทย์” เสียงหวานใสเรียกชื่อออกมาเมื่อเห็นหน้าขาวสะอาดของคนรัก ซึ่งกำลังมองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย หัวคิ้วกดเข้าหากันอย่างเครียดๆ ดวงตาคมกริบไล่มองคนตรงหน้าตั้งศีรษะจรดปลายเท้า สำรวจการแต่งตัวของหญิงสาวที่ผิดแผกไปจากเดิมดสียละเอียด “ไปงานไหนมาก่อนหรือแพม ถึงได้แต่งตัวอย่างนี้” น้ำเสียงที่ถามนั้นราบเรียบ...นุ่มนวล...แต่เจือไปด้วยความขุ่นมัว “เปล่าหรอกค่ะ พอดีอยากลองแต่งแบบนี้บ้างเท่านั้นเอง” ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าถึงได้หนาวๆ ร้อนๆ ไปกับการมองของเขา ไววิทย์นับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ อยากจะจับภคินีมาเขย่าๆ แล้วบอกว่าแต่งตัวอย่างนี้มันล่อแหลมมากแค่ไหน รู้หรือเปล่าว่าสายตาผู้ชายที่เดินผ่านไปผ่านมามองไปถึงไหนต่อไหน เป็นดาราก็เด่นพออยู่แล้ว ยังแต่งตัวให้เด่นมากไปกว่าเดิมอีก ยิ่งมองยิ่งหวงจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ แค่เขามองมาแต่ไกลเห็นว่าเธอยืนรออยู่ท่ามกลางผู้คนด้วยเสื้อผ้าแบบนี้ เขาก็จวนเจียนจะคลั่ง รีบสาวเท้ามาหาชนิดที่เทียบความเร็วออกมาเป็นตัวเลขไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนภคินีเรียกชื่อนั่นแหละ ...หนึ่ง...สอง...สาม...ใจเย็นไว้ วิทย์ ใจเย็นไว้... ไววิทย์ข่มใจอย่างหนัก บังคับสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด ดีที่ได้แว่นตาช่วยบดบังประกายวาววับลงไปได้ ไม่เช่นนั้นภคินีคงจะรู้ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี “อืม...พี่ว่าแต่งอย่างเก่าดีกว่า เสื้อยืดกางเกงยีนส์น่ารักแบบวัยรุ่น อย่างนี้เป็นสาวมากไป ไม่สมวัยของแพมเลย” ไม่ต่อว่าด้วยอารมณ์ แต่แสดงความคิดเห็นเพื่อโน้มน้าวให้เธอกลับไปแต่งตัวแบบเดิม ขืนเจ้าหล่อนเปลี่ยนมาแต่งตัวอย่างนี้จริงๆ มีหวังเขาต้องบ้าตายวันละหลายร้อยรอบแน่ๆ “แพมว่าก็สวยดีนะคะ ตอนแต่งในละครยิ่งกว่านี้อีก” เถียงกลับพลางก้มดูตัวเอง ความมั่นใจลดฮวบ เห็นคนอื่นมองอย่างชื่นชมแต่ทำไมเขาดูไม่ชอบ “นั่นมันในละครนี่จ้ะ ไม่ใช่ตัวจริงของแพม แต่ตอนนี้คือแพมไม่ใช่คนอื่น พี่เลยอยากให้แพมเป็นตัวของตัวเอง” อย่านึกว่าจะยอมแพ้ สวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่แต่งอย่างนี้ไว้ให้เขาดูคนเดียวน่าจะดีกว่า...ฮึ่ม! “แพมหิวแล้ว เข้าไปข้างในร้านดีกว่า” เบี่ยงประเด็นก่อนจะยืดเยื้อไปมากกว่านี้ เชื่อว่าต่อไปไววิทย์คงอบรมเสียยืดยาว...แอบเซ็งไม่ได้ อุตส่าห์แต่งตัววอบๆ แวมๆ แล้ว เขายังไม่ออกอาการหวงอย่างจริงๆ จังๆ เลย ตั้งท่าจะสอนเรื่องความเหมาะสมมากกว่าด้วยซ้ำ เฮ้อ!...คบคนอายุมากกว่าก็เป็นอย่างนี้แหละ ไววิทย์เห็นด้วยอย่างแรง รีบเข้าไปในร้าน หญิงสาวข้างกายจะได้หลุดพ้นจากสายตาโลมเลียของคนรอบตัวเสียที ก่อนระเบิดจะลงกลางห้างฯ หากภคินีก้มลงไปมองมือใหญ่สักนิดเธอจะเห็นว่ามันถูกกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน อย่างคนที่พร้อมจะหาเรื่องถ้ามีใครหน้าไหนบังอาจเข้ามาทักเธอตอนนี้! ภคินียกรายการอาหารบังหน้า ลอบมองคนนั่งตรงข้ามอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะถอนหายใจอย่างสุดเซ็ง ความพยายามสูญเปล่า ไม่มีท่าทีแปลกๆ จากเขาให้ตื่นเต้นเลยสักนิด แล้วจะแต่งตัวให้เข้าเนื้อทำไม เครื่องปรับอากาศในห้างฯ ก็ใช่ว่าจะพอดี มันมากเกินกว่าคนขี้หนาวอย่างเธอจะรับได้เสียอีก เผลอยกมือลูบแขนลูบไหล่เผื่อมันจะช่วยให้อุ่นขึ้นบ้าง “ขอโทษนะคะ พี่แพมหรือเปล่าคะ” เสียงเด็กวัยรุ่นผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาทักภคินีด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ “ใช่ค่ะ” ดาราสาวลดรายการอาหารลง หันไปตอบรับด้วยรอยยิ้มสวยตามมารยาท ชายหนุ่มร่วมโต๊ะละสายตาจากตัวอักษรตรงหน้า มองดูเหตุการณ์อย่างสงบ โล่งใจที่คนเข้ามาทักเป็นผู้หญิงไม่อย่างนั้นคงได้อารมณ์พุ่งปรี๊ดอีกรอบ วันนี้ความดันไววิทย์คงจะขึ้นสูงเพราะร่างกายเกิดแปรปรวนมากกว่าปกติ อดหวั่นไม่ได้ว่าเส้นเลือดในสมองอาจจะแตกได้ สาเหตุจากหวงแฟนสาวมากเกินเหตุ เด็กสาวขออนุญาตถ่ายรูปคู่กับดาราสาวโดยใช้กล้องจากมือถือ สลับกันถ่ายคนละรูปก่อนจะค้นกระเป๋าสะพายหยิบกระดาษมาขอลายเซ็น ภคินีเซ็นให้อย่างว่องไว ส่งกลับคืนพร้อมด้วยรอยยิ้มสวยอย่างกันเอง “พี่แพมตัวจริงน่ารักจังเลย...หุ่นก็ดี...แต่งตัวก็สวยนะคะ หนูชอบพี่จัง” เด็กสาวกล่าวอย่างร่าเริง แก้มแดงระเรื่อจากความตื่นเต้น “จริงหรือคะ พี่ไม่มั่นใจเลยนะว่าแต่งแบบนี้แล้วจะสวย” ยิ้มกว้าง ปลาบปลื้มเมื่อได้รับคำชม ”อุ๊ย...สวยมากค่ะ ใครๆ ก็บอก ขนาดพี่ชายหนูยังบอกเลยว่าพี่เซ็กซี่น่ามองมากๆ เลยค่ะ” พูดพลางชี้ไปยังด้านหน้าของร้านที่มีผู้ชายร่างสันทัดยืนมองมาทางเธออย่างไม่วางตา ภคินหันตาม เห็นเขาโค้งศีรษะให้เป็นการทักทาย ดาราสาวไม่รู้จะทำอย่างไรจริงยิ้มให้กลับตามมารยาท เสียงกระแอมไอดังขึ้นขัดจังหวะการคุย เรียกให้ภคินีหันกลับไปมอง เห็นไววิทย์ยกน้ำเปล่าขึ้นจิบโดยสายตายังไม่ละจากวงหน้าสวยของภคินี ราวกับเตือนว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้อีกคน “ขอบคุณนะคะที่ติดตามผลงานของพี่ ตอนนี้พี่ขอสั่งอาหารก่อนนะคะหิวแล้ว” ภคินีรีบบอกแฟนละครตรงไปตรงมา สองสาวน้อยยกมือไหว้อย่างน่ารัก “ขอบคุณค่ะ แฟนพี่แพมหล่อจังเลยนะคะ สมกันจังเลย เราสองคนไม่รบกวนเวลาสวีทแล้วค่ะ เที่ยวให้สนุกนะคะพี่แพม พี่สุดหล่อ” คำว่า ‘แฟนพี่แพม’ ทำให้ไววิทย์หน้าชื่นขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากโมโหอย่างสุดขีดเมื่อเห็นไอ้ผู้ชายหน้าร้านมันส่งยิ้มให้แฟนเขา ลับร่างสองสาวที่เดินออกจากร้านไป ภคินียิ้มชอบใจกับประโยคสุดท้ายของทั้งสองสาว อดหมั่นไส้ไม่ได้เมื่อคนถูกชมว่าหล่อกำลังยกมุมปากนิดๆ อย่างชอบใจ “มีคนชมว่าหล่อยิ้มออกมาทันทีเลยนะคะพี่วิทย์ ไม่ค่อยเลย” ภคินีกระเซ้านิดกระเซ้าหน่อย “ก็ต้องมีกันบ้าง แต่น้องสองคนนั้นเขาเด็กๆ แพมอย่าไปเชื่อน้องเขามาก ยังไงพี่ก็ไม่เห็นว่าแต่งตัวอย่างนี้จะสวยตรงไหน วันนี้แพมขี้เหร่กว่าทุกวันเลยนะพี่ว่า” ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อครู่ เลยพูดจาที่ตรงข้ามกับความจริงออกมา ไม่สนว่าคนฟังจะทำหน้างอง้ำอย่างไร “ค่ะไม่สวยก็ไม่สวย ไม่แต่งอีกแล้วค่ะ พูดไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลย” เจอว่าว่าขี้เหร่เข้าไป ทำลายความมั่นใจอันแสนน้อยนิดหมดสิ้น แล้วอย่างนี้จะเดินเที่ยวต่อไปได้อย่างไรล่ะ นอกจากจะคว้าน้ำเหลวแล้ว...ยังถูกตำหนิว่าขี้เหร่อีก...ไม่แต่งอีกแล้ว เลิก! ส่วนคนบั่นทอนกำลังใจเก่งเป็นที่หนึ่ง ยิ้มกริ่มอย่างชอบอกชอบใจ ยกรายการอาหารขึ้นปิดบังหน้าบังตาเอาไว้ ไม่ให้รู้ว่าชอบใจมากแค่ไหนกับคำพูดของเธอ...แค่นี้ก็สบายใจไปอีกหนึ่งอย่าง.... “พี่วิทย์ไม่คิดจะถามเรื่องข่าวแพมกับทิมเลยหรือคะ” ภคินีถามหลังจากเดินออกจากร้านอาหาร ระหว่างนั่งรับประทานอาหาร ไววิทย์ไม่ได้วกเข้ามาหาเรื่องข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อวันก่อนเลยสักนิด ทั้งๆ ที่เฝ้ารอตั้งแต่วันนั้นว่าเขาจะโทรมาหาเพื่อให้เธอไขข้อสงสัย แต่เป็นการรอแบบเปล่าประโยชน์ วันนี้คิดว่าเขสจะถาม แต่ไววิทย์ชวนคุยเรื่องงานเรื่องเรียนของเธอไปเรื่อยๆ ส่วนมากจะถามเรื่องสุขภาพว่าได้พักผ่อนบ้างหรือเปล่า...ต้องมีงานที่ไหนบ้าง...งานหนักไหม...ถึงจะปลื้มแต่ถ้าถามเรื่องทิมสักนิดคงจะปลื้มกว่านี้ หรือว่าเขาไม่สนใจแม้กระทั่งอ่านข่าวของเธอ...อดคิดมาตามประสาผู้หญิงไม่ได้ “เรื่องนั้นนะเหรอ พี่คิดว่าเป็นข่าวโปรโมท เลยไม่ได้สนใจอะไรมากมาย” แค่โมโห อาละวาดไปนิดๆ หน่อยเท่านั้นเอง...ไววิทย์ต่อประโยคหลังในใจ อุตส่าห์ไม่นึกถึงมันแล้ว ทำเป็นลืมๆ จะได้ไม่ต้องเพิ่มความหงุดหงิดในวันนี้ให้มากขึ้น “วันนั้นแพมไปถ่ายละครที่ห้างฯค่ะ เลยไปเดินเล่น ทิมเขาไปเป็นเพื่อนเพราะเห็นว่าวันนั้นแพมเบื่อๆ เหนื่อยๆ” ยังคงอธิบายให้เขาเข้าใจ...ก็อยากพูดบ้าง...ไม่ถามก็จะเล่า ส่วนคนฟังยิ้มให้บางๆ ราวกับเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แต่ในใจคิดอีกอย่าง ...หน็อย...ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ หมั่นไส้เว้ย!... ปากหยักยิ้มแต่ตาไม่ยิ้มด้วย   “พี่รู้ว่าไม่มีอะไรถึงไม่ได้ถามไงจ๊ะ พี่เชื่อใจแพมอยู่แล้ว” ไววิทย์ตอบรับราวกับอารมณ์ดีแสนดี แต่สายตากับเริ่มมองรอบๆ ตัวอย่างสนใจ พอก้าวออกมานอกร้านก็เริ่มทนไม่ได้กับสายตาชื่นชมของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่จับจ้องดาราสาวอย่างไม่วางตา อะไรไม่ร้ายเท่ากับเจ้าตัวหันไปส่งยิ้มตอบกลับใครหลายคนที่ยิ้มมาให้ราวกับรู้จักกัน ทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยสนใจจะทำสักนิด แผนหนึ่งใช้ไม่ได้เรื่อง...ลองแผนสองก็ได้...ทำเป็นมองผู้ชายคนอื่นบ้าง ให้เห็นกันชัดๆ ว่าส่งให้คนอื่นไม่ใช่เขา ...มันต้องมีปฏิกิริยากันบ้างสิน่า... แอบปรายตามองร่างสูง หวังว่าจะเห็นหน้าบึ้งตึง แววตาลุกโชนเป็นกองเพลิงหรือไม่ก็เจอกิริยาบางอย่างซึ่งบ่งบอกถึงความไม่พอใจ แต่เปล่าเลย...ไววิทย์กลับหันไปสนใจข้าวของต่างๆ รอบตัว อาการของเขาทำเธอใจแป้ว ...พี่วิทย์ไม่คิดจะหวงเราเลยบ้างจริงๆ หรือเนี่ย... แล้วก็มีคนใจกล้าเข้ามาขอถ่ายรูปกับเธอ จากหนึ่งเป็นสอง...สองกลายเป็นสิบ...เป็นผู้ชายเกินครึ่ง ไววิทย์ที่เสหันไปสนใจอย่างอื่นเพื่อสะกดใจร้อนๆ ให้เย็นลง เริ่มถูกกันออกมาจากวงล้อม วันนี้ภคินีฮอตเป็นพิเศษ ปกติคอยออดอ้อนเอาใจเขาเพียงคนเดียว แต่วันนี้ดูเธอไม่สนใจเขาเลย หันไปใส่ใจผู้คนรอบข้างมากกว่าหรือว่าเขาสำคัญน้อยลง ...แค่คิดก็เจ็บจี๊ดๆ แล้ว... หรือว่าพอเห็นเขาเชื่อใจ ไม่ว่าอะไร เลยไม่กลัวว่าเขาจะโกรธ ทำอะไรตามสบาย หรือว่าต้องแสดงออกบ้าง...ต้องโกรธบ้าง...ภคินีจะได้ไม่ป่วนมากไปกว่านี้ ร่างสูงยืนกอดอกหรุบตาต่ำครุ่นคิดกับตัวเอง จึงไม่เห็นภคินีมองมาอย่างเศร้าๆ ...แผนสองล้มเหลว... หลังจากหลุดออกมาจากวงล้อมเเฟนคลับ อันดับแรกที่ไววิทย์ต้องทำคือจัดการอะไรสักอย่างกับไอ้ชุดสวยๆ ของภคินี ก้มมองเห็นคนข้างตัวแอบลูบต้นแขน จึงนึกออกว่าคนขี้หนาวมาใส่ชุดโชว์ผิวขาวๆ คงรู้สึกอะไรบ้าง น่าจะเป็นข้ออ้างได้ดี “หนาวใช่ไหมแพม ไปๆ เดี๋ยวพี่พาไปซื้อเสื้อคลุม เดี๋ยวเข้าไปดูหนังแล้วจะหนาวกว่านี้ ไข้หวัดจะเล่นงานเอา” พูดจบก็คว้ามือเล็กขึ้นกุมทันที ไม่สนใจสายตาคนรอบข้างว่าจะมองมาอย่างไร ไววิทย์ใช้โอกาสนี้แสดงความเป็นเจ้าของไปในตัว แอบถลึงตาใส่คนที่ทำท่าจะเข้ามาทักทายดาราสาวเป็นเชิงบอกว่า ...ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ!... เขากระชับมือแน่นขึ้นอย่างหวงแหนพาเข้าร้านเสื้อผ้าที่ภคินีชอบซื้อ เพราะถูกใจสไตล์การออกแบบซึ่งเรียบง่ายดูสบายๆ (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 7 ธ.ค. 49 01:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวเดินตามแรงฉุดไปอย่างงงๆ แล้วต้องอมยิ้มกับความเอาใจใส่ของเขา ไม่คิดว่าจะสังเกตเห็นว่าเธอรู้สึกหนาวๆ ไม่อยากพูดออกไปกลัวถูกค่อนเรื่องเสื้อผ้าอีก กลัวว่าจะไม่สบายจึงรีบพามาซื้อเสื้อคลุม แถมยังจำได้อีกว่าเธอชอบเสื้อผ้าร้านไหน อย่างน้อยเขาก็ยังสนใจเธอในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อยู่เสมอ คิดถึงตรงนี้ภคินีพยายามมองข้ามไอ้โรคไม่หึงไม่หวงไปอีกวันแล้วกัน ทดสอบมาตั้งนานไม่สำเร็จ อุตส่าห์มีวันหยุดตรงกัน ใช้เวลาอยู่ด้วยกันดีกว่า ไว้วันอื่นคอยหาทางกระตุ้นเขาต่อ คิดได้ดังนั้น จึงแนบแก้มลงบนแขนแข็งแรง ไววิทย์ที่กำลังจูงแฟนสาวดูเสื้อแขนยาวหันมา เห็นกิริยาออดอ้อนของหญิงสาวจึงยิ้มกว้างออกมา ชี้ชวนให้ภคินีเลือกว่าจะซื้อเสื้อตัวไหน เลือกได้เร็วเท่าไรยิ่งดีต่อหัวใจตนเองเท่านั้น เขายังไม่อยากหัวใจวายทั้งๆ ที่ยังอายุน้อยขนาดนี้ สุดท้ายไม่รู้เพราะกลัวว่าเธอจะหนาวมากหรือได้รับความอบอุ่นไม่เพียงพอ ภคินีจึงได้เสื้อแจ็คเก็ตยีนส์แถมมาด้วยกางเกงยีนส์เข้าชุดยาวครึ่งแข้งแถมมา ด้วยฝีปากการหว่านล้อมของไววิทย์ที่บอกว่า กระโปรงสั้นนั่งดูหนังไม่สบาย เหตุผลที่ว่ามาดูเข้าท่าดี แต่ภคินีไม่ชอบประโยคสุดท้ายของเขาหลังจากเธอเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยเสียเลย ถึงจะเป็นคำชมก็เถอะ “แต่แบบนี้ค่อยสวยขึ้นมาหน่อย เมื่อกี้พี่ว่ามันแย่เอามากๆ วันหลังแต่งอย่างนี้ดีที่สุด อย่าลุกขึ้นมาแต่งตัวอย่างในละครอีกนะ พี่รับไม่ค่อยได้” เล่นเอาคนฟังค้อนตากลับ เรียกเสียงหัวเราะอารมณ์ดีจากชายหนุ่มได้อย่างดี   สงสัยต้องกลับไปคิดกับเจนจิราแล้วว่าจะทำให้คนปากดีอย่างคนรักของเธอหึงหัวปั่นได้อย่างไร แผนสามจะต้องปรากฏขึ้นในเร็ววันนี้!     ฟ้าประทานโอกาสสำหรับแผนสามซึ่งเป็นแผนสุดท้ายของเจนจิรามาให้อย่างรวดเร็วราวกับรู้ใจภคินี เมื่อบริษัทของไววิทย์จะทำการเปิดตัวสินค้าชิ้นใหม่จึงจัดงานแถลงข่าวขึ้น โดยมีภคินีเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าชิ้นนี้ ทำให้ไปร่วมงานเปิดตัวด้วย เพราะต้องวุ่นวายในการจัดงาน ไววิทย์จึงมาดูแลภคินีไม่สะดวก และในวันนั้นเธอต้องไปถ่ายละครก่อนจะมาร่วมงานในตอนเย็น จึงตกลงกันว่าไปเจอกันที่งาน ชายหนุ่มถามว่าจะให้ส่งคนไปรับดีไหม หญิงสาวปฏิเสธบอกว่าไปเองน่าจะสะดวกกว่า ชายหนุ่มเดินตรวจตราความเรียบร้อยของสถานที่จัดงานซึ่งถูกจัดในโรงแรมชื่อดังกลางใจเมือง พลางยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาเห็นว่าใกล้เวลานัดหมายยังไม่เห็นภคินีเดินทางมาถึงก็เริ่มเป็นห่วง “คุณหวาน แพมมาถึงหรือยังครับ” ไววิทย์ถามเลขานุการที่เดินผ่านมาพอดีด้วยความกังวล “หวานยังไม่เห็นเลยค่ะคุณวิทย์” วิริยาตอบเจ้านาย “ถ้าแพมมาถึงแล้วบอกผมด้วยนะครับ” พูดจบเขาเดินไปทางด้านหน้าของงานทันที ตั้งใจว่าจะไปรอรับด้านหน้า แต่ยังไม่ได้ทำตามใจต้องการ เขาก็เห็นร่างเพรียวเดินเข้ามาพอดี ริมฝีปากหยักบางแย้มยิ้มออกมาอย่างยินดี แต่แล้วต้องชะงักกึกเมื่อเห็นร่างสูงของใครอีกคนตามหลังดาราสาวมาติดๆ ...ทำไมแพมมากับไอ้พระเอกนั่นได้... ไววิทย์สบถในใจ เมื่อเห็นภคินีเดินพูดคุยกับทิมอย่างสนิทสนม ส่งยิ้มให้แก่กันจนคนมองออกอาการหมั่นไส้ ลมหายใจติดขัด มือทั้งสองกำแน่น เรียงลำดับไม่ถูกว่าต้องทำอะไรก่อน “แพม” เสียงเขียวๆ เรียกชื่อภคินีดังแว่วๆ ในมโนสำนึก มารู้ตัวอีกทีว่านั้นเป็นเสียงของตัวเอง แถมตอนนี้ก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนทั้งสองเรียบร้อยแล้ว “คะ...พี่วิทย์” ภคินีขานรับเสียงอ่อนเสียงหวาน โปรยยิ้มมาให้เล่นเอาคนมองหัวใจกระตุก นี่ถ้าไม่มีเจ้าพระเอกหน้าขาวเดินตามหลังมา คงจะอารมณ์ดีกว่านี้แน่นอน “พาเพื่อนมาด้วยเหรอ” ถามเรื่อยๆ เหมือนไม่สนใจอะไร แต่ในใจอยากจะตะโกนถามว่า ...พาไอ้หมอนี่มาด้วยทำไม เกะกะลูกตา!... “ค่ะ นี่ทิมค่ะ พี่วิทย์คงจะรู้จักแล้ว ส่วนนี่พี่วิทย์ เจ้าของงานนี้ค่ะทิม” หญิงสาวแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน ตำแหน่งต่อท้ายชื่อเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้ภายในร่างกายของไววิทย์ปั่นป่วนมากไปกว่าเดิม ไม่เคยมีครั้งไหนทำให้เขาโกรธจนหน้าเขียวหน้าแดงได้มากเท่านี้มาก่อน ตอนนี้อยากจะขัดเหลือเกินว่า เขาไม่ใช่แค่เจ้าของงานอย่างเดียว ยังเป็นแฟนของผู้หญิงที่แกส่งตาหวานฉ่ำอยู่ด้วยเว้ย! “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณวิทย์ พอดีญาติของผมเป็นหุ้นส่วนของโรงแรมนี้ครับเลยแวะมาเยี่ยมญาติ ถือโอกาสมาดูแพมเขาทำงานด้วย งานน่าสนุกดีนะครับ” ทิมยื่นมือไปตรงหน้า ไววิทย์จับเขย่าเบาๆ เป็นพิธีก่อนจะปล่อยออกอย่างเชื่องช้า “ครับ เป็นเกียรติแก่งานผมมากเลยครับที่มีพระเอกชื่อดังมาเยี่ยม” สวมวิญญาณเจ้าของงานที่ดี แย้มริมฝีปากให้จางๆ ตามมารยาท ทั้งๆ ที่แววตาหลังแว่นตานั้นเริ่มนิ่งเรียบราวกับทะเลสงบก่อนพายุจะมา ...ไม่ได้ยินดีจะรู้จัก และถ้ารู้ว่าญาติหมอนี่เป็นหุ้นส่วนโรงแรมนี้ เขาจะเปลี่ยนโรงแรมจัดงานทันที... “ห้องแต่งตัวไปทางไหนคะพี่วิทย์” ภคินีพยายามสังเกตอาการของคนรัก มีเพียงอาการนิ่งสงบ กับคิ้วขมวดเล็กน้อยอย่างคนกำลังเครียดเรื่องงาน อดใจแป้วอีกรอบไม่ได้ หรือว่าแผนที่สามจะล่มอีกแล้ว อุตส่าห์หาทางลากทิมมาด้วย ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด นี่แฟนเธอไม่มีต่อมขี้หึงเลยหรืออย่างไรกัน...แย่ชะมัด!   “อยู่ด้านหลังเวทีจ้ะ แพมไปแต่งตัวเถอะเดี๋ยวไม่ทัน” ตั้งใจว่าจะเดินไปส่งแต่เสียงของวิริยาเรียกไว้เสียก่อน “คุณวิทย์คะ เจ้าหน้าที่ของโรงแรมต้องการคุยกับคุณวิทย์ค่ะ” “ครับ รอผมสักครู่นะครับคุณหวาน” ไววิทย์รับคำนุ่มๆ ยิ้มรับอย่างสุภาพ กิริยาทั้งหมดช่างขัดตาคนมอง ผู้หญิงหน้าหวานคนนี้เป็นใครไม่เคยหน้าเห็นมาก่อน ดูท่าทางจะสนิทสนมกับแฟนของเธอเสียด้วย ตอนนี้อาการหวงเรื่องทำงาน ภคินีพยายามสงบจิตสงบใจตัวเองเอาไว้ ในเมื่อเขาไว้ใจเธอกับทิม ก็ต้องตอบแทนด้วยการไว้ใจเขาเช่นกัน ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะถามเหลือเกินว่า ...ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!... “เดี๋ยวผมพาแพมไปห้องแต่งตัวเองครับ คุณวิทย์ไปตรวจงานก่อนดีกว่า” ทิมเสนอตัวเองเสร็จสรรพ ไววิทย์ขัดอะไรไม่ได้ จึงตอบตกลงไป สงสัยต้องส่งใครไปขัดขวางไม่ให้สองคนนี้ได้อยู่ใกล้กันตามลำพัง ปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งงานเขามีนักข่าวมาทำข่าวมากพอสมควรยิ่งต้องระวัง “คุณหวานหาคนไปดูแลแพมด้วยนะครับ” วิริยารับทราบคำสั่งของเจ้านายระหว่างเดินไปอีกด้านของงาน ...ไว้เลิกงานจะจับภคินีมาถามให้ได้ว่าเอามันมาด้วยทำไมกัน... ภคินีมองตามหลังไววิทย์และวิริยาไปพร้อมกับร่างกายที่เริ่มผันผวน จากตั้งใจแกล้งยั่วเขา ตอนนี้กลายเป็นตัวเองเริ่มออกอาการเสียเอง จนทิมที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ “ดูท่าทางจากจะให้ผมทำเขาหึง กลายเป็นว่าแพมหึงเขาซะเอง” “แพมไม่ได้หึงนะ” สาวผมสั้นเถียงออกมาเบาๆ “แค่สงสัยเองว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” “มันก็คล้ายๆ กันแหละแพม เอาน่าเดี๋ยววันนี้ผมจะทำให้เขาหึงจนตาลายเอง แค่เจอหน้าผมเขาก็ออกอาการแล้ว” ทิมหมายมาดอย่างตั้งใจ เขากับภคินีสนิทกันแบบเพื่อน เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เข้าวงการใหม่ๆ ร่วมงานกันมาหลายเรื่อง อายุใกล้กันจึงเข้ากันได้ดี พอหญิงสาวแอบมาเปรยถึงเรื่องแฟนหนุ่มสุดแสนใจกว้างอย่างไววิทย์ ก็อยากร่วมวงด้วยจึงคุยกันกับเจนจิราเพื่อนอีกคนซึ่งรู้จักเพราะดาราสาว วันนี้ถึงได้ตามมาที่นี่ด้วย “แพมยังไม่เห็นเขามีอาการอะไรเลย” ภคินีถามอย่างไม่เข้าใจ “เรื่องแบบนี้ผู้ชายเขาดูกันออก งานคืนนี้สนุกแน่แพม” ทิมหัวเราะหึๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ทำไมจะดูไม่ออก ก็ตอนจับมือทักทาย ไววิทย์บีบมือแรงมากจนเกือบสะดุ้ง บวกกับนัยน์ตานิ่งเรียบเฉยราวกับปิดบังอะไรบางอย่าง ทำให้เขารู้ว่าอารมณ์ของชายหนุ่มอีกคนไม่ปกตินัก ต้องลองอะไรอีกนิดๆ หน่อยๆ รับรองได้เห็นอะไรชัดเจนแน่นอน...   (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 7 ธ.ค. 49 01:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 งานเปิดตัวสินค้าดำเนินผ่านไปตามขั้นตอนที่จัดเตรียมเอาไว้ ทุกอย่างราบรื่นไม่มีปัญหา สื่อมวลชนให้ความสนใจกับงานครั้งนี้พอสมควร พี่ชายของไววิทย์ซึ่งเป็นอีกหนึ่งในผู้บริหารกำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ส่วนตัวไววิทย์เดินพูดคุยกับแขกที่มาร่วมงานถึงเรื่องธุรกิจด้วยใจพะว้าพะวงถึงผู้หญิงอีกคนที่กำลังโดนนักข่าวอีกกลุ่มรุมสัมภาษณ์อยู่ด้านหน้าเวที ภคินีกลายเป็นดาวเด่นในงานตามความคาดหมายด้วยการเดินแบบในชุดราตรีสีแดงเลือดนกคล้องคอคว้านหลังลึกจนถึงเอว เล่นเอาคนในงานตกตะลึงในความสวยเฉี่ยวราวกับต้องมนต์ และดูแหมือนแม่มดสาวพราวเสน่ห์จะตั้งใจร่ายเวทมนตร์ใส่ไววิทย์มากเป็นพิเศษ เพียงปรายตาพร้อมกับส่งยิ้มเก๋ๆ มาให้เพียงแค่เสี้ยววินาที ไววิทย์ถึงกับนิ่งงันตกอยู่ในภวังค์ไปหลายนาที หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ในสมองมีแต่ภาพของหญิงสาว ลืมสนใจผู้คนรอบข้างไปชั่วขณะ แล้วทุกอย่างถูกดึงกลับคืนสู่โลกของความเป็นจริงเมื่อเห็นภคินีส่งยิ้มให้ผู้ชายอีกคนซึ่งยืนยิ้มอยู่ข้างเวที ไอ้พระเอกหน้าหล่อคนที่กระตุ้นต่อมความหึงในค่ำคืนนี้ได้เป็นอย่างดี อุตส่าห์ส่งคนไปเป็นก้างขวางคอ ยังสามารถประกบภคินีได้ไม่ห่าง พอภคินีทำหน้าที่บนเวทีเสร็จลงมายังด้านล่าง นักข่าวยังขอถ่ายรูปคู่ เห็นภคินีเหลือบมองมาทางเขาอย่างเกรงใจ ยังไม่ทันส่งภาษาตาไปให้ เธอก็ถูกทิมดึงไปถ่ายรูปคู่เรียบร้อย พรุ่งนี้สงสัยต้องไปกว้านซื้อหนังสือพิมพ์หมดแผงเพื่อดูว่าข่าวจะลงว่าอย่างไร ก่อนจะสั่งคนให้นำมันทั้งหมดไปเผาทิ้งไม่ให้เกะกะลูกตา ตอนนี้เขาชักอยากจะเปิดตัวกับสื่อมวลชนครามครัน จะได้ไม่ต้องทนอ่านข่าวแสลงใจอีก ยอมอ่านข่าวตัวเองโดนนักข่าวตามสัมภาษณ์ยังดีเสียกว่ามายืนมองภาพบาดตาบาดใจเช่นนี้ ...ใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว!... ถึงกำลังสนทนากับคนอื่นแต่ดวงตาคมไม่ได้ละจากวงหน้าสวยเลยสักนิด สมาธิกระเจิดกระเจิง สรรพเสียงรอบตัวเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา อยากจะเดินไปหาสาวร่างเพรียวเหลือเกิน กัดฟันกรอดๆ เมื่อเห็นทิมเอาอกเอาใจคนรักของตัวเองด้วยการนำขนม น้ำส้มมาเสิร์ฟให้ คอยส่งกระดาษทิชชูสำหรับซับหน้าสวยให้ เรียกว่าเอาใจกันเต็มที่ อะไรไม่ร้ายเท่าดวงตาเป็นประกายหวานที่ส่งให้ภคินีเป็นระยะๆ ...มันน่าควักลูกตาออกมานัก!... ภคินีก็เหลือเกินรับความปรารถนาดีของพระเอกหน้าขาวทุกอย่าง จะปฏิเสธเสียหน่อยก็ไม่ได้ มือใหญ่กำแก้วน้ำในมือจนแน่นเกร็ง เบือนหน้าหนีจากภาพที่ทำให้อารมณ์พุ่งปรี๊ดติดเพดาน ขืนมองต่อไปอาจจะได้มีการเดินเข้าไปกระชากดาราหนุ่มแล้วจับโยนออกไปจากงานแน่นอน “คุณวิทย์คะ ทานอะไรสักหน่อยนะคะ ตั้งแต่เย็นยังไม่เห็นคุณทานอะไรเลย” วิริยาทำหน้าที่เลขานุการที่ดีด้วยการตักของว่างเล็กๆ น้อยๆ มาให้ ชายหนุ่มรับมันพร้อมคำขอบคุณอันแสนอ่อนโยน กลืนความว้าวุ่นใจลงไป ไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวไปลงใส่คนไม่รู้เรื่อง “น้ำคุณวิทย์หมดแล้วนะคะ หวานว่าเปลี่ยนแก้วดีกว่า” วิริยาดึงแก้วน้ำจากมือเจ้านายส่งให้พนักงาน รับแก้วใหม่มาส่งให้ชายหนุ่มอย่างว่องไว เป็นจังหวะเดียวกับที่มีคนเดินมาชนวิริยา ทำให้ร่างบอบบางเซถลาไปด้านหน้าจนเสียหลัก โชคดีว่าเธอตั้งตัวได้ทันแต่ไม่สามารถประคองแก้วในมือไว้ได้ จนน้ำกระเฉาะไปโดนไววิทย์เต็มๆ เปื้อนชุดสูทเรียบกริบลามไปถึงเสื้อเชิ้ตบริเวณหน้าอก “ตายแล้ว ขอโทษค่ะคุณวิทย์” วิริยาอุทานเสียงดัง รีบดึงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาเช็ดเสื้อของเขาอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไรครับ”ชายหนุ่มไม่ว่าอะไร รู้ว่าเป็นอุบัติเหตุ ก้มมองมือที่กำลังเช็ดเสื้อให้ “เดี๋ยวผมเช็ดเองดีกว่าครับ” เกรงว่าระยะห่างระหว่างกันจะทำให้คนเข้าใจผิด จึงคิดว่าน่าจะจัดการเองดีกว่า โดยไม่ได้ตั้งใจ มือของเขาสัมผัสกับมือนุ่มๆ พอดิบพอดี “ขอโทษครับ” ไววิทย์ยกมือออกราวกับโดนของร้อน ยังไม่ทันจะทำอะไรต่อได้ยินเสียงดังมากจากอีกมุมหนึ่งของงานด้วยเสียงอันแสนคุ้นหู “ว้าย!” “แพม!” ตามด้วยเสียงร้องของทิม ไววิทย์หันไปตามต้นเสียงแล้วตาก็ต้องเบิกโพลงเมื่อเห็นภาพของพระเอกหนุ่มกำลังโอบกอดภคินีไว้แนบอก ร่างทั้งสองร่างแนบสนิทจนแทบไม่มีช่องว่าง ด้วยท่าที่เกือบลงไปนอนกองกับพื้น ภคินีจับชายเสื้อของทิมแน่น   แสงแฟลชรอบตัวทั้งสองสว่างวาบด้วยไม่เว้นจังหวะ เพื่อเก็บภาพคนทั้งสองเอาไปลงข่าวในวันพรุ่งนี้   ตอนนี้ไววิทย์หน้ามืดตาลาย ไม่สนใจอีกต่อไปว่าจะมีใครอยู่ในงานบ้าง อารมณ์ที่กักเก็บไว้มาตั้งแต่เริ่มงานระเบิดออกมาราวกับขีปนาวุธลูกใหญ่ ใบหน้าบึ้งตึง...นัยน์ตาวาววับราวกับมีเปลวไฟแผดเผาอยู่ภายใน เข้าใจได้ถึงคำว่าลมออกหูมันเป็นอย่างไร ตอนนี้มีความร้อนมหาศาลพวยพุ่งอยู่ภายในจนมือไม้สั่น ดีที่สติสัมปชัญญะอันน้อยนิดเตือนว่ายังอยู่ในงานเปิดตัวสินค้าของบริษัทอยู่ จึงไม่ได้โวยวายออกมา ได้แต่ร้องบอกในใจ ...ไว้ใจนะไว้ใจ แต่คนมันจะหึง ใครจะทำไม... ...พอแล้วโว้ย ไม่ทนแล้ว พอกันที!... ก้าวฉับๆ หน้าไม่รับแขกฝ่าวงล้อมของสื่อมวลชนตรงไปยังคนทั้งคู่ คว้าแขนอีกข้างที่เป็นอิสระ รั้งเอวบางเข้าหาตัวเพื่อให้ทั้งสองผละออกจากกัน “ผมขอตัวพาแพมไปพักก่อนนะครับ ท่าทางเธอจะไม่สบาย” กดเสียงต่ำบอกทุกคน ความว่องไวของเขาทำให้ใครไม่สามารถคัดค้านอะไรได้ รู้ตัวอีกทีภคินีก็ถูกพาเดินไปทางหลังเวทีเรียบร้อยแล้ว ทิมมองตามงงๆ ทุกอย่างเกิดรวดเร็วมาก จำได้ระหว่างที่เขากำลังดูแลหญิงสาวตามบทบาทที่ได้รับมาอย่างสนุกสนาน โดยแอบลอบสังเกตผู้ชายอีกคนเป็นระยะๆ ยิ่งเห็นนัยน์คมกริบวาววับ ยิ่งสนุกกับการแกล้งคนมากขึ้น ส่วนภคินีก็ร่วมมือเป็นอย่างดีด้วยการทำกิริยาหวานต่อหน้า ทำหรือไม่ทำคงมีค่าเท่ากัน ยังไงก็เป็นข่าวอยู่ดีเลยแสดงเต็มที่ แต่ยังไม่วายมองไปทางไววิทย์ยามเผลอตัว แล้วเขาก็เห็นภคินีตาเบิกกว้างจึงมองตามสายตาเห็นเลขาฯ ของไววิทย์กำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดบริเวณอกเสื้อของชายหนุ่มอยู่ หันกลับมาอีกทีก็เห็นภคินีหน้าแดงก่ำ ตาเฉี่ยววาวโรจน์มือไม้เริ่มสั่นอย่างคนกำลังหึงถึงขีดสุด กำลังจะพูดปลอบ เจ้าหล่อนก็ก้าวเท้าคงตั้งใจว่าจะไปคนทั้งสอง แต่สะดุดกับชายกระโปรงตัวเอง เซถลาไปด้านหน้าจะล้มคะมำไปจูบพื้น เขาต้องรีบเข้าไปรับตัวไว้จนเกือบจะล้มไปด้วยกันทั้งคู่ ความวุ่นวายเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มารู้ตัวอีกทีเมื่อไววิทย์คว้าตัวภคินีเดินออกไป เหลือเขารับหน้านักข่าวอยู่คนเดียว สุดท้ายต้องเสยผมขึ้น หัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ ได้เห็นอะไรสนุกๆ คืนนี้ ไม่เสียเที่ยวที่มาจริงๆ ...สุดท้ายคนขี้หึงทั้งคู่ก็แสดงตัวออกมา...   “โอ๊ย! พี่วิทย์ จะพาแพมไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ภคินีร้องโวยวายเสียงดัง ตอนนี้อารมณ์โมโหพุ่งสูงไม่ต่างกับเขา มืออีกข้างถกกระโปรงซึ่งยาวลากพื้นขึ้นก่อนมันจะทำให้เธอสะดุดล้มลงไปกองกับพื้น สาวเท้าตามเพื่อก้าวทันคนที่โอบเอวไว้แน่นพาเดินมายังซอกหลืบหลังเวทีซึ่งไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมา หญิงสาวพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการอันแสนอบอุ่นจนเกือบจะกลายเป็นร้อนระอุของไววิทย์ จนแน่ใจว่าไม่มีใครมองเห็น ชายหนุ่มจึงปล่อยเธอเป็นอิสระโดยผลักเบาๆ ให้แผ่นหลังเนียนหันเข้าไปติดกำแพง ชายหนุ่มยกแขนขึ้นกักไม่ให้ร่างเพรียวหนีไปไหนได้ โน้มหน้าลงไปใกล้หน้าสวย คนที่อยู่ภายใต้การกักขัง สบตาคมกริบแล้วต้องสะบัดร้อนสะบัดหนาวไปทั่วร่างเมื่อเห็นแววตาของเขาวาววับอย่างที่ไม่เคยเห็น ข่มอารมณ์หึงหวงของเธอเริ่มลดลงเรื่อยๆ “พี่วิทย์เป็นอะไร ทำไมต้องทำหน้าน่ากลัวด้วย แพมตกใจนะ” เอ่ยถามเสียงอ่อย ไม่เหลืออาการคนอยากโวยวายเลยสักนิด ไววิทย์พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ให้ใจเย็นลง แต่นึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ทีไร ใจมันยิ่งร้อนรุ่ม จนโพล่งออกไปอย่างลืมตัว “คนมันหึง มันหวงเข้าใจไหมแพม ปล่อยให้ไอ้ทิมมากอด...มาอยู่ใกล้แพมได้ยังไงกัน แค่เห็นมันเดินเข้างานมากับแพม พี่ก็จะคลั่งตายอยู่แล้ว ยังมาเห็นภาพเมื่อกี้อีก โอ๊ยๆ ๆ ให้พี่ตาบอดดีกว่าจะได้ไม่ต้องเห็น” เขาพรั่งพรูออกมา ระบายความในใจอย่างไม่มีฟอร์ม ส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอขัดใจ คนฟังกะพริบตาถี่ๆ ไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินประโยคหวงแหนเช่นนี้ ก่อนจะเบิกโพลงอย่างตกใจ ไอ้อาการหุนหันลากเธอออกมาอย่างนี้น่ะหรือคืออาการของคนกำลังหึง แถมหึงแบบน็อตหลุดเสียด้วย ...หึงมาก แสดงว่า รักมาก... ภคินีอยากจะยิ้มออกมากว้างๆ เท่าที่สามารถจะทำได้ ในที่สุดแผนสามก็สัมฤทธิ์ผลโดยไม่ตั้งใจ ไม่คิดเลยว่าไววิทย์จะออกอาการโมโหอย่างถึงขีดสุดจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่ใช่ว่าเขาคนเดียวที่กำลังหึง “แพมก็อยากจะตาบอดเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเห็นพี่วิทย์จับมือกับผู้หญิงคนนั้น นึกว่าหึงเป็นคนเดียวหรือยังไง” ใส่กลับไปบ้าง ปั้นหน้าให้บูดบึ้งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามซ่อนประกายระยิบระยับในดวงตาเอาไว้     “ก็รู้ว่าแพมก็หึงได้ แล้ว...หา!...” ถึงตาไววิทย์ต้องชะงักบ้างคำพูดต่อว่าต่างๆ นานาหยุดชะงักที่ริมฝีปาก “อะไรนะแพม...แพมหึงพี่อย่างนั้นเหรอ” ถามตะกุกตะกักไม่มั่นใจในสิ่งที่ตนเองได้ยิน “ก็ใช่นะสิ พี่วิทย์ไปจับมือผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้น ต่อให้แพมไว้ใจมากแค่ไหน ใจเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง ก็ต้องหึงกันบ้างสิ” สวนกับไปด้วยอารมณ์แรงไม่แพ้กัน แต่อารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อยที่เห็นเขามีปฏิกิริยาอึ้ง ตกใจราวกับคาดไม่ถึง วันนี้ไววิทย์ดูผิดฟอร์ม...ไม่เป็นตัวของตัวเอง ชายหนุ่มพยายามนึกว่าไปจับมือใครจนทำให้คนรักออกอาการหึงได้ แล้วก็ต้องร้อง อ๋อ..ในใจ สงสัยจะหมายถึงวิริยา...กลับไปต้องให้รางวัลเสียหน่อย สามารถทำให้ภคินีออกอาการหวงได้ เป็นภาพที่หายากจริงๆ แต่อย่านึกว่าเขาจะลืมคดีที่ภคินีก่อไว้ท่ามกลางฝูงชน “พี่แค่จับมือ แต่แพมไปกอดกับไอ้พระเอกหน้าขาวเลยนะ แค่ควงมายังไม่พอหรือไง ฮึ!” ชายหนุ่มพ่นเสียงขึ้นปลายจมูก “ก็เพราะพี่วิทย์นั่นแหละ ทำให้แพมต้องพาทิมมา แล้วทำให้แพมไปกอดกับทิมด้วย” ไม่รู้ตัวเลยหรืออย่างไรว่าเป็นต้นเหตุของเรื่อง “อย่ามาโยนกันอย่างนี้สิ” โอ๊ย! แล้ววันนี้จะเคลียร์กันรู้เรื่องไหม แล้วไอ้นายทิมมาเกี่ยวอะไรกับเขา แล้วเขาไปเกี่ยวอะไรกับมัน “ไม่ได้โยนนะ ก็พี่วิทย์ไม่ยอมหวงไม่ยอมหึง แพมเลยต้องให้ทิมช่วยพิสูจน์ว่าพี่รู้สึกเหมือนคนอื่นเขาบ้างหรือเปล่า แล้วที่ไปกอดทิมก็เพราะแพมเห็นพี่วิทย์จับมือคนอื่นอยู่นะสิ เลยจะรีบเข้าไปหา คนมันโมโหตาลายเลยเดินสะดุดล้ม ทิมเลยเข้ามาช่วยพยุงไว้ รู้ไว้ด้วย!” ภคินีตะโกนใส่หูไววิทย์ดังลั่น เอาคืนที่เขาออกแรงลากเธอมาเสียจนเจ็บ ไววิทย์นิ่วหน้าเบนศีรษะหนีอัตโนมัติ ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าหญิงสาวเมื่อตั้งตัวติดด้วยอาการตกตะลึง “อย่าบอกนะว่าเป็นแผนของแพมกับทิมที่จะทำให้พี่หึง” “แผนเจนด้วย” เอ่ยชื่อเพื่อนสนิทอีกคนต่อท้ายทันที ไม่เกรงกลัวสักนิดว่าเขาจะโกรธหรือโมโหหนักไปมากกว่าเดิม ยายตัวแสบ!... คำตอบที่ได้ยินเล่นเอาเขาอยากจะจับร่างเพรียวตรงหน้ามาเขย่าๆ ๆ ให้หัวสั่นหัวคลอน มันน่านัก เล่นงานเขาจนหัวปั่นแถมป่วนจนหัวใจยุ่งเหยิงไปหมด ยังมีน่ามายอมรับด้วยว่าเป็นแผนอีก จับมาตีก้นเสียเลยดีไหม ยายเด็กบ้า! “แต่ตอนนี้แพมอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” ถามเสียงห้วนจัด หรี่ตาอย่างจับผิด ขอสักทีเถอะ...นานๆ จะได้หึงออกนอกหน้าสักที แหนะ...ยังมาย้อนถามเขาอีก ไม่ได้สำนึกถึงชะตากรรมของตัวเองเลยสักนิดว่าอยู่ในขั้นวิกฤตขนาดไหน “เลขาฯ คนใหม่ของพี่ ชื่อคุณหวาน ตั้งใจว่าจะแนะนำให้รู้จักเหมือนกัน แต่แพมคงไม่สะดวก อีกอย่างพี่ไม่ได้ตั้งใจจับมือคุณหวานเขาด้วย มันเป็นอุบัติเหตุ เข้าใจไหม” อธิบายเร็วระรัว “และมันไม่ได้เป็นแผนที่ทำให้แพมหึงด้วย” ตบท้ายเสียงเรียบ ยิ้มเย็นๆ ที่มุมปาก เคลียร์คดีของตัวเองเรียบร้อยก็ถึงเวลาเล่นงานคนเจ้าแผนการสักที ...หึ หึ...จะทำยังไงดีน้า มันเขี้ยวจริงๆ ... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 7 ธ.ค. 49 01:29:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เขาไม่ได้โกรธจริงจังอะไรมากมาย พอรู้ว่าเป็นการเรียกร้องความสนใจก็อดเอ็นดูไม่ได้ วิธีการแบบเด็กๆ แต่ทำเอาหัวใจแทบวาย   ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินมันทั้งเน้นทั้งย้ำ จนคนฟังเริ่มสำนึกได้ว่าพลาดอะไรบางอย่างไป เผลอยกมือขึ้นปิดปาก พอได้คำอธิบายดวงตาก็อ่อนแสงลง อารมณ์โมโหมลายหายวับไปพร้อมกับคำว่า ‘เลขาฯ คนใหม่’ เริ่มออกอาการหวาดๆ สารภาพเสียงอ่อย ทำตาแป๋วๆ ให้ดูน่าสงสาร “ก็แพมอยากให้พี่วิทย์หึงหวงแพมบ้างนี่คะ คบกันมาตั้งนานพี่วิทย์ไม่เคยออกอาการบ้างเลย จนแพมใจเสียนึกว่าพี่วิทย์ไม่สนใจ” “เลยต้องทำอย่างนี้” จำเลยพยักหน้าหงึกหงัก สารภาพกับศาลที่เคารพ ไม่อิดออดปิดบังใดๆ ทั้งสิ้น หมายจะให้ศาลยกฟ้องแต่โดยดี ได้ฟังเหตุผลของหญิงสาวทำเอาไววิทย์อยากจะหัวเราะให้ลั่นโลก เป็นตามที่พิมพิศาพูดจริงๆ ผู้หญิงคิดมาก และต้องการการแสดงออกมา แสดงว่าเธอก็คิดเหมือนเขา อยากให้หวงบ้างเพื่อแสดงว่ายังสนใจกันอยู่...สรุปแล้วเขาก็คิดมากเองเหมือนกัน ผู้หญิงผู้ชายไม่ได้ต่างกันสักเท่าไร ไววิทย์ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ภคินี จนปลายจมูกทั้งสองแทบจะแตะกัน ลมหายใจบางเบาสัมผัสในมวลชั้นของอากาศ ภคินีผงะถอยหลังจนติดกำแพงโดยยังบังคับสายตาให้สบกับดวงตาหลังเลนส์ใส ลอบกลืนน้ำลายหวาดๆ  เดาไม่ออกว่าคนตรงหน้าจะเล่นงานเธออย่างไร “แต่แพมดีใจนะที่เห็นพี่วิทย์หึง แสดงว่าพี่วิทย์ยังรักแพมอยู่เหมือนเดิม” บอกออกไปเสียงหนักแน่น ให้รู้ว่าเธอดีใจจริงๆ ถึงจะกลัวไปบ้างก็ตาม ใครจะรู้ว่าเขาแสดงอาการหวงได้น่ากลัวขนาดนี้ “พี่จะบอกอะไรให้นะแพม ว่าพี่เป็นคนขี้หึงมาก...มากจนไม่น่าเชื่อ เวลาที่แพมแต่งตัววอบๆ แวมๆ ในจอทีวี โปรยยิ้มสวยๆ ให้ผู้ชายคนอื่นแม้จะเป็นการแสดงก็เถอะพี่ยังทนไม่ได้เลย จนต้องเลิกดูทีวี เวลามีข่าวพี่ก็เอาหนังสือพิมพ์มาปาทิ้งวันละหลายฉบับ วันไหนอาการหนักหน่อยก็อาจจะไปเผาทิ้ง แต่พี่ไม่อยากให้แพมรู้เพราะการหึงการหวงแสดงถึงความไม่ไว้วางใจในตัวคนที่พี่รัก พี่เลยเก็บอาการเอาไว้ ยิ่งแพมเฉยๆ เวลาพี่พบปะหรือเวลาเจอพี่อยู่กับผู้หญิงคนอื่น พี่ยิ่งไม่กล้า ผลเลยเป็นอย่างที่เห็น” ไววิทย์สารภาพหมดเปลือก รู้สึกเก้อเขินเมื่อตาเฉี่ยวเต้นระริกเมื่อจบประโยค “วันหลังไม่ต้องเก็บไว้หรอกค่ะ อึดอัดเปล่าๆ เพราะแพมก็เป็นเหมือนกัน ด้วยเหตุผลที่ไม่ต่างจากพี่วิทย์เลยสักนิด” ยอมรับออกมาพร้อมรอยยิ้มประดับเต็มริมฝีปาก “เพิ่งรู้นะคะว่าแฟนแพมขี้หึงมากขนาดนี้ “มากที่สุดเลยจะบอกให้” นิสัยที่ปิดซ่อนเอาไว้ถูกเปิดเผยออกมา จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน ต่อไปจะได้ไม่ต้องทนเก็บกักอารมณ์ไว้ “แต่พี่วิทย์ไม่ต้องแสดงออกมามากนะคะ เมื่อกี้แพมตกใจแทบแย่ คนอะไร...หึงได้เหมือนพายุถล่ม เอาแต่พอดีๆ พอน่ารักให้ชื่นใจก็พอ” แอบแนะนำเพราะฟังจากที่พูดมา วิเคราะห์ได้ว่าเป็นสุดยอดของคนขี้หึงเลยก็ว่าได้ “ส่วนแพมพี่ไม่ห้ามเพราะคงไม่เยอะเท่าพี่ อนุญาตเต็มที่” ไววิทย์ตอบอย่างเบิกบานใจจนคลายยิ้มออกมา ลืมเรื่องขุ่นเคืองหมดสิ้น “แล้วพี่จะพยายามแสดงออกพอน่ารักๆ ให้แพมชื่นใจ พอใจไหมครับ” ตบท้ายด้วยยิ้มกว้างขวาง คนฟังพยักหน้ารับตาเป็นประกายแสดงให้เห็นว่าถูกอกถูกใจคำพูดของคนพูดมากเพียงใด “พอใจมากเลยค่ะ แค่รู้ว่าพี่วิทย์สนใจและรักแพมอย่างนี้ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว” ออดอ้อนจนไววิทย์แทบละลายลงไปกองอยู่แทบเท้าเจ้าหล่อน ...น่ารักจริงๆ แฟนใครก็ไม่รู้... อดใจไม่ไหวใช้จมูกตัวเองเขี่ยปลายจมูกเล็กเบาๆ หยอกล้อด้วยท่าทีที่แสนรัก ภคินีหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจ “วันหลังไม่ต้องวางแผนอย่างนี้แล้ว พี่จะบ้าตายเอา” ไววิทย์ขอร้องเสียงนุ่ม ส่งสายตาหวานๆ มาให้คนมองใจเต้นแรงเล่นๆ “สัญญาเลยค่ะว่าจะไม่ทำอีกแล้ว” รับคำหนักแน่น แล้วก็ร้องออกมาเมื่อนึกออกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ในงานอะไรและทิ้งใครเอาไว้ด้านนอก “ตายแล้ว นักข่าวสงสัยแน่ๆ เลยว่าเกิดอะไรขึ้น คงอยากรู้ด้วยว่าพี่วิทย์เป็นใคร ทำยังไงดีล่ะคะ พี่วิทย์ไม่อยากเป็นข่าวนี่นา” คิดถึงข้อนี้อย่างกังวล ไววิทย์ยกมุมปากน้อยๆ ท่าทางจะได้เวลาเปิดตัวเขาจริงๆ นี่เป็นอีกข้อหนึ่งที่เขาแอบนำกลับไปคิด บางทีน่าจะทำอะไรให้คนอื่นรู้ว่าสาวน้อยสุดแสนเซ็กซี่ตรงหน้า มีคนอยู่แล้วในหัวใจ เผื่อมันจะช่วยลดปริมาณหนุ่มรอบกายเธอลงบ้าง ...เอาเถอะ ดังอีกนิดหน่อยจะเป็นไรไป ให้นักข่าวจับตามองเขายังดีกว่าให้ผู้ชายคนอื่นจับตามองภคินี... “ตอนนี้พี่เปลี่ยนใจอยากเป็นคนดังแล้ว แพมจะว่ายังไง...หือม์” ประโยคนี้ทำเอาภคินียิ้มแก้มปริ ตาโตด้วยความตื่นเต้น รีบเบี่ยงจมูกไปทางแก้มสากของเขา กดแรงไปหนึ่งทีอย่างถูกอกถูกใจ “ไม่ว่าไงค่ะ ดีใจมากๆ ถ้าอย่างนั้นเราออกไปข้างนอกเลยดีกว่าค่ะ” ว่าแล้วก็ยกมือคว้าแขนล่ำสันที่ยันกำแพงมาควง ลากเขาเดินออกไปทางเดิมพลางก้มหน้าซ่อนความเขินอายกับกิริยาที่แสดงออกไปเมื่อครู่   จะไม่ดีใจได้อย่างไร ในโลกนี้เธออยากเป็นข่าวกับไววิทย์มากที่สุด แต่เกรงว่าเขาจะวุ่นวาย พอมาได้ยินว่าอยากจะเปิดตัวเลยยินดีเป็นอย่างยิ่ง   ไววิทย์ปลื้มจนหน้าบานกับรางวัลที่ได้รับ ถ้ารู้ว่าเป็นข่าวมันดีอย่างนี้เขายอมเปิดตัวไปตั้งแต่แรกแล้ว มองหญิงสาวด้วยดวงตาทอประกายอ่อนเต็มไปด้วยความรักให้แก่กัน ยกมือข้างที่ว่างอ้อมมาโยกหัวทุยเบาๆ อย่างเอื้อเอ็นดู ภคินียิ้มรับตาหยี ไม่เหลือเค้านางมารร้ายในละครมีแต่นางเอกแสนเปรี้ยวกับพระเอกใส่แว่นผู้น่ารักในชีวิตจริงเท่านั้น... ราวกับทุกคนรอการปรากฏตัวของคนทั้งสองอยู่นานแล้ว เมื่อไววิทย์กับภคินีเดินควงแขนกันออกมาจากทางด้านหลังเวทีต่างพากันกรูเข้ามาหา จนตั้งตัวกันแทบไม่ทัน ทั้งๆ ที่เตรียมใจแล้วก็ตาม เสียงคำถามถูกป้อนจนฟังไม่ได้สรรพ ภคินีตั้งสติได้เร็วกว่าส่งยิ้มเก๋ๆ ออกมากรุยทางเอาไว้ เลื่อนมือไปกุมมือใหญ่บีบเบาๆ เป็นการเตือนสติคนรัก ไววิทย์รู้สึกตัวจงคลายยิ้มให้สื่อมวลชนด้วยความเต็มใจถึงตาจะพร่าลายเพราะแสงแฟลช แสงไฟจากกล้องที่สว่างวาบเข้าตาก็ตาม “เมื่อครู่คุณทิมบอกพวกเราว่าคุณวิทย์เป็นแฟนตัวจริงของคุณแพมไม่ทราบว่าจริงหรือเปล่าคะ” คำถามนี้ทำให้คนทั้งสองมองไปรอบห้องจัดเลี้ยง เห็นพระเอกหนุ่มยืนอยู่บริเวณประตูทางเข้าออก ขยิบตาให้เป็นการบอกว่า ‘จัดการเคลียร์ทางไว้แล้ว’ ภคินีแอบยกนิ้วให้ ส่วนไววิทย์เริ่มชอบพระเอกหน้าขาวขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าจะให้ดีอยู่ห่างๆ แฟนเขาจะเยี่ยมที่สุด ก่อนจะหันกลับมาสนใจกับผู้คนตรงหน้า เขาแอบเห็นพี่ชายยืนมองอย่างถูกอกถูกใจ นอกจากเปิดตัวสินค้าแล้ว ยังเป็นงานเปิดตัวคนรู้ใจของพรีเซนเตอร์สาวอีก พรุ่งนี้คงเป็นข่าวกันสนุกสนาน คนทั้งประเทศได้รู้จักสินค้าของบริษัทแน่นอน ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว! บางทีอาจจะได้มากกว่าสองตัวก็ได้... “ว่ายังไงคะคุณแพมคุณวิทย์ช่วยตอบพวกเราหน่อยค่ะ” นักข่าวกระตุ้นถาม ไววิทย์ผายมือไปทางหญิงสาวเป็นการให้เกียรติ “เรื่องนี้ให้แพมพูดน่าจะดีกว่าครับ ส่วนผมว่ายังไงก็ว่าตามกัน” “ถ้าจะให้ตอบ ก็ตอบว่าใช่ค่ะ พี่วิทย์เป็นผู้ชายคนพิเศษของแพมค่ะ” จบคำตอบของหญิงสาวที่ทำให้ ‘คนพิเศษ’ แย้มยิ้มกว้าง หัวใจเต้นตึกตัก ยินดีระคนกับโล่งอกที่ได้บอกกับทุกคนเสียที พร้อมจะรับความวุ่นวายจากบรรดาสื่อต่างๆ ต่อไป คำถามอีกหลายสิบคำถามถูกยิงออกมา ทั้งสองช่วยกันตอบด้วยความเต็มใจ เป็นที่ชอบใจของทุกคนทุกฝ่าย ตั้งแต่การเริ่มพบกัน...การคบหาดูใจ...อะไรต่างๆ อีกมากมาย จนไววิทย์เริ่มมึนๆ จนมาถึงคำถามที่ทำให้เขาแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ “ที่ผ่านมาคุณแพมเป็นข่าวกับผู้ชายหลายคน ไม่ทราบว่าคุณวิทย์มีอาการหึงหรือไม่พอใจบ้างหรือเปล่า” ภคินีเหลือบมองคนข้างตัวด้วยความอยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าอย่างไร “ข่าวก็คือข่าวครับ ผมเชื่อและไว้วางใจในตัวแพมมากกว่าภาพหรือข่าวที่ออกมาครับ” คำตอบของชายหนุ่มทำให้ภคินีปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่ง การได้รับความเชื่อใจจากคนรัก มันมีความสุขกว่าการเห็นเขาหึงหวงเสียอีก   “แสดงว่าคุณวิทย์ไม่ใช่คนขี้หึง” ดวงตาคมกริบเต้นระริกเป็นประกายสะท้อนกับแสงไฟรอบตัว รอยยิ้มผุดบนริมฝีปากหยัก “ขี้หึงมากครับ...แต่ผมไม่ค่อยแสดงออก” “เรียกง่ายๆ ว่า หึงนะแต่ไม่แสดงออกใช่หรือเปล่า” นักข่าวคนหนึ่งเสริมให้ “ถูกต้องเลยครับ” จบคำของไววิทย์ทุกคนหัวเราะครืนอย่างขันๆ กับคำนิยาม ภคินีหัวเราะตามไปด้วยอีกคน ได้รับแรงบีบมือเบาๆ จากชายหนุ่ม เงยหน้าขึ้นสบตาพระเอกของตัวเอง ถ่ายทอดความรู้สึกรักให้แก่กันและกัน โดยมีความไว้เนื้อเชื่อใจประคองอยู่ข้างๆ ถึงทุกอย่างเริ่มต้นเพราะความรักและอยู่ท่ามกลางการจับตามองของใครอีกหลายคน แต่ภคินีเชื่อว่ารักของเขาและเธอจะถูกรักษาเอาไว้ได้นานด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีในหัวใจที่มากกว่าคำว่า ‘รัก’                                               ++++++++++++++++++++++++++ ด้วยรักเเละผูกพัน (วันที่ฉันป่วย...ที่มีเธอ)   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4788762/W4788762.html ด้วยรักและใกล้ชิด (เห็นฉันบ้างไหม...ในสายตา) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4838736/W4838736.html ด้วยรักและห่วงใย (แค่มีเธอเคียงข้างใจ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4869408/W4869408.html ด้วยรักและคิดถึง (มีเธอเสมอในดวงใจ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4894263/W4894263.html ด้วยรักและใส่ใจ (สุขสันต์...วันรักของเรา) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4914743/W4914743.html#22 เเละเเล้วกรุงเทพฯ ก็หนาว ดีใจมากมายเลยค่ะ  มีลมเย็นพัดให้พอชื่นใจ อิอิ เอาเรื่องสั้นมาฝากไม่รู้เบื่อกันหรือยัง บอกกันได้นะฮับ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 7 ธ.ค. 49 01:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กรี๊ด....เรื่องนี้หวานโดนใจมากค่ะ... คุณปุณเอาเรื่องสั้นหวานๆแบบนี้มาลง อีกนะคะ ยังไงคนอ่านก็ไม่เบื่อค่ะ จากคุณ : Bralee - [ 7 ธ.ค. 49 02:14:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว้าว มีมาเป็นชุด ๆ เลยค่ะ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 7 ธ.ค. 49 08:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบค่ะ โรแมนติก น่าร๊ากกกก จากคุณ : K_ter - [ 7 ธ.ค. 49 09:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักดีจังค่ะเรื่องนี้ อ่านแล้วอดขำที่ไววิทย์คอยโวยวายอยู่ในใจไม่ได้ คนอะไร ตลกจริงๆ อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 7 ธ.ค. 49 10:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 ธ.ค. 49 11:34:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 so sweet ^_____^ จากคุณ : namtanzay - [ 7 ธ.ค. 49 11:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าร้ากกกก จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 7 ธ.ค. 49 17:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หึงบ้างก็ดีนะ หุหุ ผู้หญิงเราชอบบบบ... ฮาๆ จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 7 ธ.ค. 49 20:42:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ช่วงนี้ขยันจัง จากคุณ : scottie - [ 8 ธ.ค. 49 02:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ๊ากกกกกมาแบบน่ารักๆๆอีกแล้ว..อิอิชอบคะหนุกดี..ฉล้วเอามาลงอีกนะคะ จากคุณ : pomb_pomb - [ 8 ธ.ค. 49 02:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อิจฉานางเอกจังเล้ย ป.ล.ลงบ่อยๆแบบนี้จะรวมเล่มตีพิมพ์เลยรึเปล่าคะ ^_^ จากคุณ : blOOdYYuki (teru_bozu) - [ 8 ธ.ค. 49 03:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบจังเลยเรื่องนี้  น่าร้ากกกกกกกกกกก จากคุณ : jaija_12 - [ 8 ธ.ค. 49 10:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หวานจังเลย จากคุณ : nongwin - [ 8 ธ.ค. 49 21:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แวะมาทักทายพร้อมกับเซฟไปอ่านนะฮับ มีอีกสองตอนใช่รึเปล่าเอ่ย เรื่องสั้นน่ารักๆ ชุดนี้ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 8 ธ.ค. 49 21:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักอีกแล้ว ^__^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 9 ธ.ค. 49 19:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หวานอีกแล้ว น้ำตาขึ้นสูงปรี๊ดเลย จากคุณ : เม-ดา - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แจกยาลดอาการเบาหวานจ้า หุหุ.... จากคุณ : podduang-pk - [ 13 ธ.ค. 49 20:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23  Bralee   - เรื่องอีกไม่กี่เรื่องค่ะ หมดคลังเเล้ว รอ บิ้วก่อนนะคะ เรื่องนี้เเอบบอกว่าชอบมากที่สุดเลย พระเอก ขำดี หนูเก๋   - มาต่อเรื่องเเล้วก็จะหายไป อิอิ K_ter   -โรมเเมนติกต้อนรับลมหนาวค่ะ TSURUGI   - ไววิทย์น่ารักดี ปุณเเอบชอบอยู่ ออกเเนวไม่เเสดงออกจริงๆ : :::อาราเร่:::   ^____^  namtanzay   - หวานให้คนอื่นกระชุ่มกระชวย เล่นๆ Kwan (1688tkw)  - น่ารักทั้งพระเอกนางเอก หรือว่าคนเขียนน่ารักคะ (เเอบเนียน)  YUI_MUNMOO   - จากประสบการณ์ของคนอื่น ส่วนมากจะชอบให้เเฟนหึงนิด พอให้ตื่นเต้น อิอิ ผู้ชายก็ ชอบนะพี่เเอบไปถาเมพื่อนมา  scottie  - ขยันเป็นช่วงๆค่ะ พอเขียนนิยายจะขี้ เกียจมากๆ อิอิ ออกเเนวนิสัยไม่ดี pomb_pomb  - เอามาลงให้อีกเรื่องเเล้วค่ะ อย่า ลืมตามไปอ่านนะคะ blOOdYYuki (teru_bozu)  - ยังไม่มีเเนวโน้มว่า จะตีพิมพ์ค่ะ เรื่องยังอยู่อีกนาน อันนี้สนอมงความต้องการ ตัวเอง ไม่รู้จะมีที่ไหนรับหรือเปล่า เเหะๆๆ  jaija_12  - ดีใจที่ชอบค่ะ  nongwin  - หวานน้ำตาลหก ระวังมดกัดนะคะ bookmark   - อ่านช้าๆได้ค่ะ เรื่องนี้ยังอยู่อีก นาน เหลืออีกสองตอนค่ะ จะหมดมุขเเล้ว  แมวเหมียวสีขาว  - จะพยายามน่ารักต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ  เม-ดา   -ระวังเป็นโรคเบาหวาน ต้องหาหมอหล่อ คอยรักษานะคะ  podduang-pk   -โรคนี้ต้องรักษาด้วยคนหล่อ เท่านั้นค่ะ อิอิ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:11:58 ]