จบบรรทัด สุดท้าย นิยายเก่า
เขียนซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า เหงารู้ไหม
เป็นเรื่องราว ใกล้ตัว และหัวใจ
ดำเนินไป ตั้งแต่ต้น จนลงเอย
ยิ้มที่ฉัน ได้เห็น คงเป็นอื่น
ตอนนี้ตื่น ส่งยิ้มไป ให้ใครเอ่ย?
ที่ของเรา ถูกปล่อยว่าง อย่างละเลย
คนคุ้นเคย ฟุบหลับ กับข้างเตียง
ปล่อยน้ำตา ให้ไหล โดยไม่ซับ
ตื่นจนหลับ กลั้นเอาไว้ ไม่ส่งเสียง
วันคืนผ่าน หดหู่ รอคู่เคียง
ดุจใจแตก เป็นเสี่ยง เพียงลำพัง
หนาวครานี้ สั่นสะทก อกหวั่นไหว
จะหาใคร ร่วมคิดเห็น เป็นความหวัง
เปิดกลอนเก่า วันวาน อ่านดังดัง
สะท้านฟัง สะอื้นไห้ ไม่อับอาย
ลมหนาวโชย หวีดหวิว บาดผิวเนื้อ
ฟ้าเรืองเรื่อ ก็สลด หมดความหมาย
เปลี่ยนคืนวัน กี่ครั้ง ซังกะตาย
วนเวียนว่าย ผ่านทุกข์ท้อ เพื่อรอเธอ
แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 49 15:47:18
แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 49 15:36:10
แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 49 15:25:56