ในห้องเงียบๆ ที่โต๊ะข้างเตียงมีแสงไฟสีส้มนวลจากโคมไม้ไผ่พอให้มองเห็น เธอจุดเทียนหอมเป็นเพื่อน ทำให้สงบและเร่าร้อนอยู่ข้างในไปพร้อมกัน

เธอหยิบเข็มเย็บผ้าออกวางบนจานกระเบื้องใบจิ๋ว นึกอยากจะซื้อเข็มเย็บผ้าที่มีขายเป็นชุดที่เคยเห็นแม่ใช้ตอนเธอยังเด็กๆ ในห่อกระดาษรูปตุ้กตานั่นเมื่อเปิดอ้าออกจะมีเข็มหลายขนาดเสียบเรียงกันไว้ดูน่าหยิบจับ  มันคงดีกว่านี้

เธอรูดขากางเกงชุดนอนขึ้นสูงข้างหนึ่ง ยืดขาออกวางพาดบนหมอนอย่างคนที่ไม่ถือว่าหมอนเป็นของสูงห้ามเหยียบห้ามวางเท้า มองหาจุดเหมาะบนขา พลิกน่องดูตรงนั้นตรงนี้ ก้มหน้าใกล้ๆดูอีกเลี่ยงเส้นเลือดใหญ่ใต้ผิวหนังบางๆจนได้ที่เหมาะ เธอหยิบเข็มขึ้นอังปลายเข็มไว้กับปลายเปลวเทียนรอจนแดงสักพักก็ถอยออกมารอให้เย็นตัวลงแล้วจิ้มผ่านผิวหนังกำพร้าสีแทนที่น่องลงไปตรงๆตื้นๆแล้วดึงปลายเข็มออกมาพร้อมกับที่ถอนหายใจเฮือก

(เลือดหยดเล็กๆซึมตามรูที่เกิดขึ้นออกมาให้เห็นเป็นจุดแดงๆเล็กๆ ดูน่ารัก)
ปลายเข็มแหลมๆที่ถอนตัวออกไปทำให้เกิดรูช่องว่าง เลือดสีแดงสดใสวิ่งตามขึ้นมาอวดสีข้างนอก ความเจ็บและปวดตุ้บๆจางๆที่จุดเลือดเล็กๆบอกเธอว่า

เธอยังอยู่

เธอยังคงมีอะไรให้ต่อสู้ด้วยอย่างน้อยก็สู้ทนกับความเจ็บเล็กๆนี่ ก็เหมือนกับความเจ็บปวดอื่นที่จะเกิดต่อไปอีกในชีวิต เธอเคยสู้มันได้แล้วมันก็ผ่านพ้นไปเป็นความทรงจำแล้ว หากมันจะเกิดขึ้นอีกไม่ว่ากี่ครั้ง เธอก็จะผ่านพ้นมันไปได้อีก

เธอยังอยู่ต่อไป.