“จอดก่อนสิ”
     วิภาคหาที่จอดรถนิ่งสนิทข้างทาง หันมาถามว่ามีอะไรพลางมองหน้างงๆเพราะรู้ว่าถามไปก็อาจจะไม่มีคำตอบอย่างเคย แต่เขาก็ยอมทำตามที่ภาวดีขอ
“ปิดไฟซะ ปิดให้หมดนะคะ” เสียงเธอเริ่มอ้อนแปลกหู วิภาคปิดไฟหน้ารถ ได้ยินแค่เสียงแอร์ทำงานดังหึ่มๆพอๆกับเสียงเครื่องยนตร์  รถเย็นฉ่ำแต่เสียงกับท่าทางของภาวดีทำให้ห้องโดยสารร้อนขึ้นพิลึก วิภาคดึงเบรคมือเอาไว้ “เกะกะชมัด..” ภาวดีบ่นงึมงำเหมือนตอนขึ้นรถเมื่อเห็นว่าเบาะท้ายรถรกไปด้วยเอกสารที่วิภาคต้องใช้เกลื่อนไปหมด

“มานี่สิคะ” ภาวดียื่นมือมาแตะต้นแขนวิภาค เขาเอียงตัวจูบเธอเบาๆ แต่เธอเอี้ยวตัวหลบ
“ไม่เอา มานั่งตรงนี้”
“หือ?” วิภาคงงกับความหมายที่พอจะอ่านออก และคิดภาพความทุลักทุเลออกถ้าเขาต้องปีนข้ามเบาะคนขับย้ายไปนั่งเบาะเดียวกันกับหญิงสาวตรงนั้น
“หรือจะให้ภาข้ามไปคะ?”
    เธอขยับตั้งท่าจะข้ามไปจริงๆ วิภาครีบเปิดประตูรถก้าวออกมาเดินอ้อมรถไปด้านที่หญิงสาวนั่ง ภาวดีเปิดประตูรถรับเขา พลางขยับยกตัวขึ้นมือจับยึดกับคอนโซลหน้าให้วิภาคหย่อนตัวและขายาวๆลงนั่งในเบาะตัวนั้นแทน ทันทีที่ปิดประตูลงภาวดีก็เบี่ยงมาคร่อมตัวเขาเอาไว้แล้ว เข่าเธอกดกับเบาะอยู่ที่ข้างตัววิภาค เธอกระหน่ำจูบเขาไปทั่วหน้าเข้มเรียวทำเหมือนไม่รับรู้ว่าคนตัวใหญ่ที่เธอนั่งทับเอาไว้จะใจเต้นรัวขึ้นมากระทันหัน

“คืนนี้ร้อนจังนะครับ”     เป็นคำพูดแรกที่หลุดออกมาได้เมื่อเธอถอนปากออกมาให้หายใจหายคอ เธอไม่สบตาเขาด้วยซ้ำ ภาวดีปลดกระดุมเสื้อเขาเร็วไวแทบจะกระชากอกเสื้อ กระดุมสองเม็ดสุดท้ายซ่อนเก็บในกางเกงของเขาต้องดึงชายเสื้อขึ้นมาให้พ้น วิภาคเล่นตามเธอบ้าง เขาปลดกระดุมที่ผ่าหน้าเสื้อภาวดีเม็ดกลมเล็กช้าๆทิ้งน้ำหนักมือเลื่อนลูบลงไปหาเม็ดต่อไป สองเม็ดสุดท้ายก็ต้องดึงชายเสื้อเธอออกมาจัดการบ้างเหมือนกัน บราที่ช่วยยกดันอกหญิงสาวดูสวยในเงามืดอย่างนี้ วิภาคเขี่ยสาบเสื้อให้แยกจากกันเผยให้เห็นผิวสาวเจ้าของเสื้อ ภาวดีหายใจแรงกับกิริยาลูบไล้ของวิภาคและสายตาที่บอกว่าเขาตื่นเต้นกับภาพตรงหน้าแค่ไหน เธอยกมือขึ้นป่ายปะยึดตัวกับเพดานรถเอาไว้ วิภาคค่อยๆเลื่อนมือไล้ไปให้ขัดใจภาวดีเล่น จนถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่าคืนนี้เธอถูกเร่งเร้าด้วยบางอย่างมา

                              ....................................

             เขารั้งเอวหญิงสาวเข้ามาจนลมหายใจหนักๆรดอยู่กับท้องน้อยของภาวดี  วิภาคจับต้นขาทั้งสองที่แน่นหนั่นนวลเนียนของสาววัยทำงาน รูดมือผ่านชายกระโปรงที่ผ่าด้านข้างเข้าไปซุกซนข้างใน เริ่มขยำก้นนิ่มที่เต็มไม้เต็มมือเน้นๆ ภาวดีไหวสะโพกเมื่อวิภาคออกแรง เขากำนิ้วขยุ้มผ่านชั้นในตัวเล็ก เนื้อผ้าบางซีทรูแทบจะขาดตามแรงจิก เขาขยับนิ้วมือมาด้านหน้าทำเอาภาวดีสะดุ้งเล็กๆ เขาล้อเล่นกับเธออย่างคุ้นนิ้วทำเอาหญิงสาวหลับตาพริ้ม มือข้างที่เหลือเอื้อมไปปลดตะขอรูดซิปที่ขอบกระโปรงด้านหลัง ภาวดีลืมตาขึ้นดึงกระโปรงแย่งยื้อกับวิภาคเอาไว้ แล้วผลักเขาเอนหลังลงในขณะที่เธอก้มลงปรับเก้าอี้ให้เขานอนราบลงไปให้มากที่สุด

              ขยับตัวนิดเดียวกระโปรงทรงเอผ่าข้างก็หลุดออกพ้นข้อเท้าไปวางอยู่ที่เบาะคนขับแล้วชั้นในตัวเล็กก็ตามมาอยู่ตรงหน้าวิภาคยั่วให้เขาลงมือต่อ มาถึงขนาดนี้แล้วจะอยู่เฉยได้อย่างไร วิภาคเล่นกับเธอต่อไปแล้วดึงสะโพกให้เข้ามาใกล้จนชิดหน้า นิ้วแข็งแรงสอดเข้าไปแตะความฉ่ำในชั้นในน้อยไม่นานก็เกี่ยวค้างเอาไว้เปิดทางให้เขาแตะชิมรสสวาทได้ถนัด ภาวดีรู้ว่าตัวเองแขนสั่นน้อยๆเมื่อยันมือกับกระจกไว้ข้างหนึ่ง นี่ไงสิ่งที่เธอเฝ้ารอ กับเขาเธอแทบไม่ต้องเอ่ยปากขอ ทุกอย่างลื่นไหลน่าหลงใหลทุกครั้งไม่ว่าเธอจะต้องการสิ่งใด วิภาคเองบางคราวก็ชอบแกล้งปั่นอารมณ์เธอเล่นก่อนจะยอมตามใจจริงๆ แต่เธอกลับคิดว่านี่คือเสน่ห์ของการพบเขา ถ้าเดาได้ทุกอย่างตามใจทุกตอนก็คงไม่เหลืออะไรให้ตื่นเต้นหัวใจรัว

         ภาวดีส่ายสะโพกกลมกลึงน้อยๆเมื่อไต่ระดับอารมณ์ขึ้นไปเรื่อยๆตามแต่ที่วิภาคจะนำทางเร่งเร้าพาไป ชายเสื้อปลิวไหวๆกระทบเนื้อสาวเป็นจังหวะเหมือนมีมืออีกมือมาเขี่ยผิวเนื้อเธอเล่นให้ยิ่งซาบซ่าน ภาวดีปลดขอเสื้อชั้นในตัวเองทางด้านหน้าออกลูบไล้อกอิ่มอย่างสำราญใจในสัมผัส เสียงเธอครางแข่งกับเสียงเครื่องยนตร์แต่น่าฟังกว่าหลายเท่านัก เสียงเธอกระเส่าถี่ขึ้นวิภาคดึงเอวเธอไว้นิ่ง แช่หน้าเร้าให้เธอจนสำเร็จสมใจ ภาวดีกระตุกตัวพร้อมกับเสียงพร่าๆเสียวซ่านใจคนฟัง วิภาคปล่อยนิ้วที่เกี่ยวขอบชั้นในตัวเล็กให้เป็นอิสระ

           ภาวดีรีบเคลื่อนตัวลงมารับรสจากจูบของเขาอย่างเร่าร้อนลุ่มลึกเนิ่นนานระหว่างนั้นก็ปลดหัวเข็มขัดชายหนุ่มออกจากกันแกะซิปรูดควานหาตัวน้องชายเขามาทักทายกับอุ้งมือนิ่มนวลไปด้วย รออยู่นั่นเอง รอจนล่ำจนร้อน ภาวดีไม่ได้ถอดชั้นในออก เธอแอ่นสะโพกขึ้นขยับเข่าวางจนได้ที่แล้วเชื้อเชิญน้องชายแข็งแรงเบี่ยงมันผ่านเข้ามาในตัวเธอช้าๆ วิภาคแนบหลังพิงกับเบาะหลับตาลงบ้าง เข็มขัดและกางเกงทั้งสองชั้นของเขาไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเธอเลย เพียงแค่น้องชายออกมาพบเธอได้ก็เพียงพอแล้ว ขอบชั้นในตัวบางของเธอก็เหมือนกันมันกลับเพิ่มสัมผัสเสียดสีแปลกๆทำให้ระทึกใจ เขาปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการเพราะเขารู้ว่าเธอจะทำอย่างที่เธอคิดว่า “เขาต้องการ”  
          ภาวดีส่ายสะโพกขยับรับน้องชายของเขาอย่างเคยคุ้นทางกันดี เธอกลับมาเป็นฝ่ายที่เริ่มช้าๆแล้วค่อยๆกระชับให้ถี่ อกของเธอถูอยู่กับอกของวิภาคอย่างเจตนา กลิ่นผู้ชายทำงาน เหงื่อของคนขยันทำให้เธออยากจะไซร้เขาอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ริมฝีปากของเขาคู่นี้เองที่สั่งงานอย่างมีอำนาจแต่หวานเมื่ออยู่ใกล้ชิดกับเธอไม่น่ากลัวสักนิด เขาทำให้เธอเลิกกลัวหลายสิ่ง เขาเปิดโลกใบใหม่ให้เธอในขณะที่เธอย้อนโลกใบเก่าของเขาให้กลับมาหมุนอย่างมีชีวิตอีกครั้ง วิภาคปล่อยตัวไปตามแต่ใจภาวดี เธอยกตัวขึ้นลงเป็นจังหวะกระชั้นขึ้นจนต้องยกก้นขึ้นรับกับเธอก่อนจะจิกนิ้วจับต้นแขนภาวดีเอาไว้แล้วกระตุกตัวติดๆกัน ภาวดีลืมตาในความมืดจ้องมองหน้าเขานิ่ง ยิ้มออกมาที่มุมปากบางๆ
               วิภาคลืมตาผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่เขม็งเกลียวลง เขาเห็นภาวดียิ้มหวานให้แล้วไต่ลงไปนั่งที่เบาะคนขับ เอนเบาะลงไปด้านหลัง ดูเธอพยายามหลบตัวให้ดูราบๆเข้าไว้ ควานหากระโปรงมาสวมให้เข้าที่ จัดการตัวเองให้เหมือนเดิมโดยไม่ได้สนใจมองวิภาคอีก ผู้หญิงมีเครื่องแต่งตัวที่ดูวุ่นวายยุ่งยากเสมอ วิภาคเพียงรูดซิปกางเกงขึ้นล้อคหัวเข็มขัดแล้วจับรวบสาบเสื้อทั้งสองข้างมาติดกระดุมสามสี่เม็ดเข้าก็เรียบร้อย เขาปรับที่นั่งให้ตั้งตรงขึ้นมา ภาวดียังไม่เสร็จ เขาเปิดประตูลงเดินไปข้างเธอไล่ให้หญิงสาวปีนกลับไปนั่งข้างของเธอ

“ยิ้มอะไรครับ?” เขาถามเมื่อเห็นว่าภาวดียังอมยิ้มอยู่
“อมยิ้มอร่อยค่ะ”  เธอตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี
“รู้เลยว่าต้องมีอะไร..บอกมานะ”
...เธอยังคงเงียบและยิ้ม
“ไม่แบ่งกันบ้างเลย”  วิภาคงอน
ภาวดีเอียงตัวเข้าไปหาและจูบเขาอย่างหวานที่สุด จนเขาไม่อยากจะเดาว่ามันจะแค่หมายความว่าขอบคุณหรือมีอะไรที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้น เธออ่านยากในบางครั้งและหลายๆครั้ง

“ส่งภาที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆนี่นะคะ ภาอยากอยู่คนเดียว”
“ไหนบอกจะไปซื้อของกับผมไง”  เขารู้ว่าเธอจะกลับเข้าห้องไปอยู่คนเดียวฟังดูหงอยเหงาอีกแล้ว
         เธอไม่ตอบอะไร   หญิงสาวมองออกไปนอกรถ เขาเริ่มเปิดระบบไฟ วิทยุ และใส่เกียร์ออกรถ เขาสับสนแต่ก็ไม่ได้เร่งรัดถามอะไรต่อ เขาตามใจเธอเสมอ ทั้งสองคนคาดเข็มขัด วิภาคยื่นมือไปตบหัวภาวดีเบาๆอย่างเอ็นดู
“เมื่อไหร่ภาจะอยากอยู่กับผมตลอดไปละครับ?”
เธอไม่ตอบ เสียงเพลงจากวิทยุแว่วอยู่เบาๆ
                                                 .......................

           ภาวดีย้ายที่ทำงาน วิภาคแทบบ้า เขาหมดปัญญาจะตามหาเธอแล้ว เพื่อนที่ทำงานเดิมบอกให้ตามไปหาที่พักที่กรอกเอาไว้ในทะเบียนประวัติพนักงานแต่เธอย้ายออก  บ้านเธอก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหนกันแน่เพราะทุกครั้งเธอจะนัดมารับที่ทำงาน ไม่อย่างนั้นก็ที่ป้ายรถเมล์ เธอไปๆมาๆกับเขาไม่นานก็จริงแต่เขาชอบเธอมาก เขาสบายใจที่อยู่ใกล้เธอ เขาคิดจะคบกับเธอจริงจังให้ลึกซึ้งแต่ก็ได้แค่คิดเมื่อเธอไปเสียแล้ว
                                     ...................
            ภาวดีย้ายไปทำงานที่อื่น เปลี่ยนโทรศัพท์เบอร์ใหม่ หาที่พักเป็นบ้านเช่าอยู่กับเพื่อนๆที่ทำงานใหม่ที่พอจะช่วยดูแลฝากผีฝากไข้กันได้ในยามที่เธอตั้งท้องเช่นนี้ ภาวดียังคงเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้ม มีเสน่ห์ เพื่อนๆรักและเอ็นดูเธอทุกคน เป็นโชคดีแท้ๆ เธอฝากท้องกับโรงพยาบาลใกล้ๆที่สะดวกที่สุด เธอคิดเอาไว้แล้วว่าจะอยู่อย่างไรกับลูก และจะบอกอย่างไรกับลูกเมื่อเขาโตพอรู้ความ

“พ่อหนูคือใคร อยู่ที่ไหน?”
“ฟังนะคนดี, ลูกเกิดด้วยความตั้งใจและความรักของแม่อย่างที่สุด พ่อเป็นคนดี เขาน่ารักมาก แต่แม่อยากอยู่กับหนูสองคน หนูรักแม่ไหมคะ?”
“..........”
“ แม่ไม่อยู่กับพ่อ แม่เลือกจะอยู่กับหนูคนเดียว  แม่ขอหนูมาจากพ่อและเขาก็ให้มาแล้ว”
“พ่อหนูคือใคร อยู่ที่ไหน?”
“หนูรักแม่บ้างไหม?”   “หนูอยู่กับแม่สองคนเหมือนที่แม่เลือกจะอยู่กับหนูได้ไหมคะ? ถึงไม่มีพ่ออีกคนในบ้านเรา แม่ก็ไม่ได้รักลูกน้อยลงเลย ความรักที่แม่มีให้ลูกไม่ต้องแบ่งใคร แม่อยู่ได้ หนูจะอยู่ได้ไหมคะ?”

        เด็กน้อยกอดแม่และคงร้องไห้ ไม่มีใครรู้ว่าน้ำตานั้นหมายความถึงความเข้าใจแค่ไหนแต่มันคงเจือความเสียใจอย่างธรรมดาๆ ภาวดีไม่เอ่ยปากขออะไรใครง่ายๆแต่กับลูกเธอจะเอ่ยปาก ขอให้ลูกอยู่กับเธอด้วยความรักอย่างที่เธอมีให้อย่างสุดหัวใจ.

แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 49 17:13:38