ความคิดเห็นที่ 1 หน้าที่สอง : สองพี่น้องตระกูลดรากลันส์ ...ยังไงดีล่ะ..ชายร่างใหญ่แบบกาแรนนี้กระมังครับ ที่เขาเรียกกันว่าฉลาดผิดรูปลักษณ์ภายนอก... “..งั้นเองหรอ?..” “ก็อย่างที่ว่ามานั่นแหละ..” “ฮะ ฮะ ฮะ เจ้าทำได้ขนานนี้ก็เรียกว่าเก่งแล้วล่ะน่า ไม่เห็นต้องคิดมากเลย..” ...ทั้งแนวทางการคิดและรูปแบบการพูดคุย เรียกได้ว่าไม่ใช่ชายกล้ามใหญ่ที่มีดีแค่เรี่ยวแรงเพียงอย่างเดียว..ไม่รู้สิครับ..พอได้คุยกันแล้วผมรู้สึกเช่นนี้จริงๆ... “แต่จะว่าก็ว่าเถอะนะ..ข้าเห็นเจ้าทำสีหน้าไม่พอใจกับการทดสอบทั้งสองรอบเลยนี่..” หลังจากพูดคุยกันได้พอหอมปากหอมคอ ชายร่างใหญ่นามกาแรนก็โพล่งถามในสิ่งที่ค้างคาใจ “ถามจริงๆเถอะที่เจ้าไม่พอใจการทดสอบ..เป็นเพราะเจ้าคิดว่ามันเป็นการทดสอบที่ดูถูกความสามารถกันเกินไป?..หรือเป็นเพราะเจ้าไม่รู้เรื่องการทดสอบนี้เลยกันแน่?..” “...” ชายหนุ่มร่างสันทัด นัยน์ตาสีดำคมเข้ม ผมซอยระหูสีดำสนิท นิ่งเงียบทบทวนคำถามก่อนจะกล่าวโต้ตอบคู่สนทนา “..อืม..น่าจะเป็นข้อหลังมากกว่า ถ้าไม่รังเกียจช่วยเล่าให้ฟังหน่อยจะ...โอ๊ย!” ผลัก!!! เสียงสนั่นจากฝ่ามือขนาดยักษ์ที่ฟาดเข้าหาเป้าหมายดังกึกก้อง “เฮ้ยไนส์! ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าไม่ต้องมามีมารยาทนัก” “อ่า เข้าใจแล้วน่า...” ไนส์ตอบกลับขณะเอามือลูบหลังเบาๆ “งั้นก็ช่วยเล่าให้ฟังทีสิ” “...ฮึ..ค่อยยังชั่วหน่อย..” ชายร่างใหญ่กล่าวพลางคลี่ยิ้ม “ได้สิจะเล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้แหละ” ...มีเพียงคำถามเดียวที่ทำให้ผมยังสงสัยในตัวเขา..อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เหล่าผู้เข้าสอบคนอื่นไม่ชอบหน้ากาแรนผู้นี้?... “ความจริงแล้วไอ้การทดสอบรอบแรกน่ะ มันไม่ใช่การทดสอบข้อเขียนอย่างที่ข้อสอบบอกหรอกนะ แต่มันเป็นการทดสอบวัดปริมาณพลังเวทมนต์สูงสุดของแต่ละคนต่างหาก” กาแรนเริ่มต้นอธิบาย “วิธีการทดสอบนั้นก็ง่ายแสนง่าย แค่ให้ใช้ปากกาดูดซับพลังงานเวทมนต์..หากปริมาณพลังเวทมนต์ของผู้เข้าทดสอบไม่เข้มข้นมากพอ ปากกาก็จะเขียนไม่ออกเท่านั้นเอง ...ส่วนเรื่องระดับปริมาณพลังเวทมนต์สูงสุดนั้นจะสามารถแบ่งแยกได้ตามสีของหมึก..ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง ตามลำดับ” “...แบ่งเหมือนรุ้งอย่างนั้นหรือ?..” “ใช่ อย่างนั้นแหละ..” เสียงตอบกลับเบาราวกับขาดความมั่นใจ “แต่ก็นะ..ขนาดข้าที่ติดหนึ่งในสองอันดับแรกของปีนี้ยังได้แค่สีเขียวเอง...ว่าแต่เจ้าเถอะไนส์..เจ้าเขียนออกมาได้เป็นสีอะไรรึ?” “...ก็ได้เหมือนๆกันนั่นล่ะน่า..” “นั่นสินะ..ก็ติดสองอันดับแรกเหมือนกันนี่นา มันก็ต้องได้เหมือนกันอยู่แล้ว..” ...ความจริงผมได้หมึกสีดำครับ..เพียงแต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมาเนื่องจากเกรงฝ่ามือของคุณท่านข้างตัว ผู้ที่ไม่พอใจอะไรก็เอะอะฟาดมือใส่หลังผมเสียทุกครั้งไป... “กาแรน แล้วการทดสอบรอบที่สองล่ะ?” หลังจากเหลือบไปเห็นสีหน้าของชายข้างตัว ไนส์ก็รีบออกปากเปลี่ยนประเด็น “จะไม่เล่าแล้วรึไง?” “ฮะ ฮะ ฮะ เล่าสิ เล่าแน่ๆ แต่เจ้าน่ะช่วยใจเย็นหน่อยไม่ได้หรือไงฟะ?” กาแรนระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะเม้มปากทำหน้านิ่วราวกับกำลังเรียบเรียงความคิดอยู่ในหัวสมอง “อืม..แต่จะให้อธิบายยังไงดีนะ ...เอาเป็นว่าการทดสอบรอบที่สองนั้น เป็นการทดสอบขีดความสามารถในการปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของแต่ละคนก็แล้วกัน” เมื่อผู้รับฟังออกสีหน้าสงสัย ชายร่างใหญ่ก็เริ่มขยายคำอธิบาย “ความจริงแล้วไอ้ลูกหินกับเชือกที่เจ้าเห็นน่ะ มันหนักเกือบหนึ่งตันได้ล่ะมั้ง ถ้าไม่ใส่พลังเวทมนต์เข้าช่วยล่ะก็..ยกกันไม่ไหวหรอก” ...อ้อ..เรื่องมันเป็นอย่างนี้เอง นึกว่าที่ให้ทำเพราะมันเป็นกีฬาประจำโรงเรียนเสียอีก... “ส่วนเรื่องที่ให้คนได้คะแนนสอบสูงสุดสองคนแรกออกมาสาธิตก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก แค่ทางผู้จัดสอบเขาอยากให้ผู้เข้าสอบคนอื่นรู้ว่ามีคนที่ทำได้อยู่ ..ถ้ารู้ว่ามีคนอื่นที่ทำได้..กับเรื่องแค่นี้ทำไมตัวเองจะทำไม่ได้..นี่แหละที่เขาอยากให้เกิดขึ้น เป็นหลักจิตวิทยาง่ายๆในการให้กำลังใจคนน่ะ” กาแรนกล่าวพร้อมฉีกยิ้มให้คู่สนทนา “แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ไอ้กระโดดเชือกกับหมากเก็บนี่มันเป็นกีฬาระดับชาติซะด้วย..แถมพึ่งจะนำเข้าบรรจุในการแข่งขันโอลิมปิกคราวหน้าเสียด้วย ถ้าจะเอามาเป็นโจทย์สอบก็ไม่น่าแปลกใจอะไรหรอก” ...แปลกใจสิเฟ้ย!..แปลกใจมากเลยล่ะเฟ้ย!..กีฬาระดับชาติ?..ผู้ใดกันครับที่อุตริยัดมันลงในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกเช่นนี้? ไม่ใช่ผมไม่เคารพมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศตัวเองหรอกนะครับ แต่มันไม่ใช่กีฬาครับ..มันเป็นการละเล่นต่างหากล่ะครับ... “โอลิมปิก! นี่กาแรน...กระโดดเชือกกับหมากเก็บมันได้รับความนิยมขนาดนั้นเลยหรอ?” ...ตลอดช่วงเวลาห้าปีที่ผมหลับไม่ได้สติอยู่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?..เหมือนกับว่ามีพวกนักวิชาการที่ชอบแอบอ้างทำตัวเป็นรู้ดีทุกอย่าง บอกว่านี่ถูกนี่ผิดทั้งๆที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิดมาปกครองบ้านเมืองอย่างนั้นแหละ..แย่ชะมัด!... “เฮ้ย! ไนส์เรื่องแค่นี้เขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองตั้งนานแล้วนะ เจ้าไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย..ไม่สิเจ้าพึ่งเกิดในปีนี้รึไงกัน?” ไม่เพียงแต่จะตอบคำถาม ชายร่างใหญ่นามกาแรนยังแทรกคำถามกลับใส่คู่สนทนาด้วยสีหน้าประหลาดใจ ราวกับได้พบสิ่งมีชีวิตนอกระบบสุริยะจักรวาลก็ไม่ปาน “กระโดดเชือกกับหมากเก็บน่ะมันเป็นกีฬาระดับชาติมาได้สักสิบปีแล้วมั้ง..ถามจริงเถอะเรื่องนี้ไม่รู้จริงหรอ?” ...เออสิ..ก็ไม่รู้น่ะสิ..และก็ไม่อยากจะรู้ด้วย... “...เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่คำตอบจะร่วงหลุดออกจากปากของชายหนุ่มนามว่าไนส์ “...คืออย่างนี้นะกาแรน..เมื่อห้าปีก่อนน่ะฉัน...” ...อ้อใช่ครับ ในตอนนี้ผมรู้สึกขอบคุณพระผู้เป็นเจ้ามากเลยล่ะครับ..ที่ทำให้ผมสูญเสียความทรงจำไป อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆเช่นนี้ ...กระโดดเชือก..หมากเก็บ..กีฬาโอลิมปิก..บ้าชัดๆ!... --------------------------------------------------- จากคุณ : DarkNine - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...หลังจากที่ผมนั่งอธิบายเรื่องราวต่างๆอยู่ได้สักพักใหญ่... “..เรื่องมันเป็นแบบนี้เองหรือ...” กาแรนกล่าวขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะก้มหัวลงขอโทษด้วยสีหน้าสำนึกผิดอย่างสุดหัวใจ “..โทษทีนะ..ข้าก็ปากเร็วไปหน่อย...” “เฮ้ยๆ ไม่ต้องมาขอโทษกันหรอกน่า เรื่องแค่นี้เองอย่าคิดมากเลย” คำตอบดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม “เฮ้ย! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอโทษ..” แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าของคู่สนทนา ไนส์ก็ต้องรีบลุกขึ้นพร้อมกับยื่นแขนออกไปดันตัวชายร่างใหญ่นามกาแรนทันที “เฮ้ย! กาแรนเงยหัวขึ้นมาเถอะน่า” “..ขอโทษด้วยนะ..” โดยไม่ฟังเสียงกาแรนยังคงพร่ำบอกคำขอโทษต่อไป “..เฮ้อ..” เมื่อรู้ว่าไร้ผล เสียงถอดถอนใจก็ดังขึ้นมาเบาๆ “นี่กาแรน..การที่นายไม่รู้ว่าฉันสูญเสียความทรงจำไปน่ะ มันไม่ใช่ความผิดของนายสักหน่อย เพราะฉะนั้นนายเลิกก้มหัวขอโทษฉันเสียทีเถอะ..” “..ไนส์..นี่เจ้าไม่ได้โกรธข้าอย่างงั้นหรือ?..” “ก็เออสิ” ไนส์ตอบกลับ “ถ้ารู้แล้วก็รีบเงยหัวขึ้นมาสักทีเถอะกาแรน คุยกันแบบนี้มันลำบากไม่ใช่รึไง?” “..นั่นสินะ..มันคุยกันลำบาก..” “เฮ้ย ยังจะพูดเสียอ่อยแบบนี้อยู่อีก ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธอะไร เลิกคิดมากซักทีเถอะ” “..เข้าใจแล้ว..” กาแรนกล่าวพร้อมกับยื่นรอยยิ้มเจื่อนๆให้คู่สนทนา “...ขอบใจนะ” “ฮึ ขอบใจงั้นหรือ?..เอาเถอะยังไงก็ดีขึ้นมาหน่อย” เมื่อเห็นโอกาสที่เป็นต่อ “ว่าแต่กาแรน..นายน่ะท่าทางจะมีมารยาทมากกว่าฉันซะอีก” ไนส์ก็รีบฉวยโอกาสนั้นเข้าเหน็บแนมแก้แค้นแทบจะทันที “..เป็นเสียเองแบบนี้แท้ๆ คราวหน้าคราวหลังนายก็ห้ามต่อว่าฉันมากมารยาท เหมือนตอนที่พึ่งพบกันครั้งแรกอีกนะ” “โธ่! เป็นเจ้าก็พูดได้สิ” เมื่อรู้ว่าคู่สนทนาไม่ได้โกรธเคืองอะไรตน เสียงของกาแรนก็ดังขึ้นทันทีราวกับสับสวิตซ์ “ก็เจ้าไม่ได้เป็นคนเพื่อนน้อยอย่างข้านี่นา..” “อ้อ” ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว ก็มากพอจะสื่อความหมายทั้งหมด “เพราะอย่างนี้เลยไม่อยากให้ฉันโกรธสินะ?” ...ผมก็พอเข้าใจอยู่หรอกครับ ว่าทำไมชายร่างใหญ่อย่างกาแรนถึงไม่ค่อยมีเพื่อน ยิ่งนิสัยโผงผาง มือถึงก่อนปากกับคนที่พึ่งพบหน้าแบบนี้ด้วยแล้ว คงไม่น่าแปลกใจหรอกที่จะหาเพื่อนไม่ได้ ทั้งๆที่นิสัยก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหนักหนา..แถมหน้าตาก็เรียกได้ว่าพวกนายแบบยังชิดซ้ายเลยแท้ๆ... “ใช่สิ..บอกตามตรง ข้าน่ะอยากเป็นเพื่อนกับเจ้ามากเลย” กาแรนกล่าว “ดังนั้น ข้าถึงไม่อยากจะทำให้เจ้ารู้สึกแย่ๆกับข้าน่ะสิ” ก่อนจะทอดดวงตาคมเข้มสีน้ำตาลแดงเหม่อมองขึ้นท้องฟ้า “แต่ถ้าจะถามถึงเหตุผลล่ะก็ มันไม่มีหรอกนะไนส์ มันเป็นแค่ความรู้สึก..ความรู้สึกที่ต้องเป็นเพื่อนกับคนๆนี้ให้ได้..มันก็แค่นั้นเอง...” ...แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่น่าจะใช่สาเหตุที่ทำให้เหล่าผู้เข้าสอบคนอื่นไม่ชอบหน้าชายร่างใหญ่นามกาแรนผู้นี้... “เห? ขนาดนั้นเลยหรือ?” “เฮ้ย! อย่าเข้าใจผิดสิ ข้าไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นซักหน่อย” “ฮะ ฮะ นายนี่ตลกดีนะกาแรน” ไนส์หัวเราะเสียงดั่งลั่น “..แต่ฉันขอถามนายตรงๆทีเถอะ..นายคิดว่าฉันจะยอมเล่าเรื่องที่ตัวเองสูญเสียความทรงจำให้กับคนที่ไม่ใช่เพื่อนฟังอย่างงั้นรึ?” ...ต้องเป็นเพื่อนกับคนๆนี้ให้ได้ แม้จะฟังดูน่าแปลก แต่ผมก็รู้สึกเช่นเดียวกับกาแรนครับ..ถึงมันจะไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ก็ตาม... “อีกอย่าง..กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เพื่อนกันเขาไม่โกรธกันหรอกนะ” “..หมายความว่าเจ้าจะยอมเป็นเพื่อนกับข้า?..” กาแรนพูดทวนราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง “..เจ้ายอมเป็นเพื่อนกับคนอย่างข้า?..” “อื้ม” ไนส์รับคำ “แล้วก็เลิกทำหน้าไม่อยากเชื่อหูตัวเองแบบนั้นเสียทีเถอะกาแรน ดูแล้วตลกจะตายไป” “...ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นั่นสินะ นั่นสินะ” กาแรนหัวเราะกลบเกลื่อนเสียงดังลั่น “ก็เจ้ากับข้าเป็นเพื่อนกันนี่นะ ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ก่อนที่จะลดระดับลงจนฟังแทบไม่ได้ยิน “..แต่ยังไงก็..ขอบใจมากเลยนะไนส์...ข้าน่ะนึกว่าจะหาเพื่อนไม่ได้เสียแล้ว..” แต่กระนั้นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากก็คงอยู่ไม่จางหายไปไหน “..นี่ถ้าได้อยู่อาคารธาตุเดียวกันคงจะวิเศษไปเลยนะ..ว่าไหมไนส์?...” “..อาคารธาตุ?..” แทนที่จะตอบคำถาม ชายหนุ่มร่างสันทัดนามไนส์กลับสวนถามด้วยสีหน้างุนงง “อาคารธาตุนี่มันอะไรอีกล่ะกาแรน?” “...” ชายร่างใหญ่ฉีกยิ้ม “เฮ้ๆ นี่เจ้าไม่ได้อ่านหนังสือคู่มือมาเลยรึไง?” ราวกับจะแก้แค้น “อ๊ะ! แล้วก็ห้ามอ้างว่าสูญเสียความจำอีกนะเฟ้ย!” กาแรนรีบพูดทับขึ้นก่อนที่คู่สนทนาจะทันตั้งตัว “ถึงจะไม่มีเวลายังไง แต่ก่อนจะมาเข้าสอบทุกคนก็ต้องเคยอ่านผ่านตามาบ้างแล้ว..ข้าพูดถูกไหม?” “เออ..จำเอาไว้เลยนะ..” “ข้าจำแน่ จำว่าทีใครทีมันไง” เมื่อสิ้นเสียงชายทั้งสองก็พร้อมใจกันระเบิดเสียงหัวเราะจนดังลั่น ราวกับว่าเป็นเพื่อนกันมานานนับปี --------------------------------------------------- จากคุณ : DarkNine - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:55:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “สมกับเป็นสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์จริงๆ ขนาดหอพักยังแบ่งแยกตามสายธาตุเวทมนต์อีก” ไนส์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “แต่ว่านะ..ทำไมถึงเรียกว่าอาคารธาตุล่ะกาแรน? น่าจะเรียกว่าอาคารเวทมนต์ หรือไม่ก็หอพักเวทมนต์ซะยังจะฟังดูดีกว่าอีก” “...” หลังจากนั่งนึกหาคำตอบอยู่นาน “..ไม่รู้สิ..” กาแรนก็เอนหัวไปด้านหลัง ยอมแพ้ให้กับคำถามของคู่สนทนา “แต่ถ้าจะให้ข้าเดา...คงเป็นเพราะมันเป็นอาคารเรียนล่ะมั้ง?..” “ชิ!” เสียงเหน็บแนมดังขึ้นเบาๆ “นึกว่าจะรู้มากกว่านี้ซะอีก..ไม่ไหวเลยนะคุณคนอ่านหนังสือคู่มือ..” “เฮ้ย! ก็อยู่ๆมาถามข้าแบบนี้ แล้วจะให้ข้าไปถามใครฟะ?” “ไม่รู้สิ” “บ๊ะ เจ้านี่มันไม่ยอมคนจริงๆเลยนะไนส์ อยากจะฟังข้าอธิบายรายละเอียดต่อให้จบหรือเปล่าฟะเนี่ย?” “ฮะ ฮะ” เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยคำขอโทษ “โทษที โทษที จะไม่กวนแล้วล่ะ...” แต่ยังไม่ทันจะกล่าวจบ “กาแรนนี่~ซัง” น้ำเสียงกังวานใสก็ดังก้องแทรกขึ้นจากด้านหลัง “อ้าว ราน่าสอบเสร็จแล้วหรือ?” กาแรนหันหน้าไปทางต้นเสียงใส “อ๊ะ! จริงด้วยสิราน่า มาทางนี้หน่อยได้ไหม?” โดยไม่ฟังคำตอบ ชายร่างใหญ่ดึงกระชากต้นเสียงมาข้างตัวทันที “พี่อยากจะแนะนำเพื่อนให้รู้จักสักหน่อย” ...เพียงชั่วพริบตา..ภาพร่างใบหน้าน้องสาวของกาแรนก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม... “ค่า~ค่า~ทราบแล้วค่ะ” เสียงใสบ่นกระปอดกระแปดอย่างจำยอม “เลิกดึงหนูสักทีสิคะนี่ซัง” ...ถึงแม้กาแรนผู้เป็นพี่ชายจะหน้าตาดีขนาดไหนก็ตาม แต่จากรูปลักษณ์ภายนอกที่แข็งแรงบึกบึนราวนักรบสมัยโบราณ ได้ส่งผลให้ภาพร่างน้องสาวของเขากลายเป็นสาวร่างใหญ่ ผู้มีใบหน้าคมสวยราวนักรบหญิงโบราณเฉกเช่นพี่ชาย... “ราน่านี่ไนส์เพื่อนของพี่เอง” กาแรนกล่าวพลางฉีกยิ้ม ก่อนจะยืดอกแนะนำน้องสาวของตนให้เพื่อนได้รู้จัก “ส่วนไนส์นี่ราน่าน้องสาวของข้าเอง ว่าไงล่ะเหมือนข้าเลยใช่ไหม?” ...ไม่..ไม่เหมือนกันเลยสักนิด!..ไม่เหมือนกันเลยแม้แต่เศษเสี้ยว!..ผิดคาดเลยครับ เพราะสาวน้อยที่ยืนอยู่เบื้องหน้าผมกลับกลายเป็นสาวน้อยรูปร่างอรชนอ้อนแอ้นแสนบอบบาง เจ้าของดวงตากลมโตสีน้ำตาลดำ กับเส้นผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อน ซึ่งยาวเคลียแก้มสีชมพูระเรื่อกับบ่ากลมมนภายใต้ชุดเสื้อกระโปรงยาวสีขาวนวล... “..ก..ก็..คงเหมือนกัน..ล่ะมั้ง?..” ไนส์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มฝืนๆ “เย้!” กาแรนตะโกนก้องพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้สาวน้อยข้างตัว “เย้!” เช่นเดียวกัน ราน่าก็ตะโกนก้องพร้อมกับชูนิ้วโป้งคืนให้พี่ชาย “ดีจังเลยนะคะนี่ซัง เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่มีคนบอกว่าเราเหมือนกัน” ...เฮ้ย! ครั้งแรกเนี่ยนะ! ถ้าอย่างนั้นไอ้ท่าทางมั่นใจสุดๆก่อนหน้านี้มันหมายความว่ายังไงฟะ?... “..ฮะ..ฮะ..ฮะ..” เสียงหัวเราะแห้งๆดังขึ้นมาก่อนที่ไนส์จะหันหน้าหลบสายตา “..ว่าแล้วเชียว..” “เฮ้ย! เฮ้ย! เฮ้ย!” กาแรนรีบสวนกลับ “ไนส์ ไอ้ท่าทางเมื่อครู่นี้มันหมายความว่าไงฟระ?” “แบ้ว~ว~ว~ว~ว~ว!” ราน่ากรีดร้องเสียงดังลั่น เนื่องจากถูกท่อนแขนขนาดใหญ่หยิบยกร่างบางลอยล่องไปหยุดจ่อหน้าชายหนุ่มนามไนส์ “นี่ซังอ่ะอย่ายกหนูแบบนี้สิคะ อ๊ะ!” ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะแดงฉานยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก “...” “ดูที่ตานี่สิ ที่ดวงตานี่น่ะ..เห็นไหมเหมือนกันจะตาย” ...ถึงจะควักลูกตาของคุณท่านมาใส่ให้แทน..น้องสาวของคุณท่านก็ดูไม่เหมือนท่านหรอกครับ... “...เหมือน...เหมือนก็ได้...” ไนส์กล่าวตอบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าสาวน้อยตรงหน้า แค่ก!!! ...แผละ... ของเหลวสีแดงข้นจำนวนมหาศาลไหลทะลักออกมาทางริมปากเรียวบางสีแดงเรื่อ เปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่ม วูบ... ประหนึ่งดั่งตุ๊กตาที่หมดลาน ร่างบางล่วงหล่นลงสู่พื้นตามแรงดึงดูดของโลก ตุบ... แต่ก่อนจะได้สัมผัสกับความแข็งของพื้นหญ้า ไนส์ก็รีบก้มตัวลงคว้าเอาร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดได้ทันท่วงที “อ๊ะ!” พร้อมกับเขย่าร่างบางเบาๆเพื่อประเมินสถานการณ์ “คุณราน่า! คุณราน่า! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” ทว่าร่างบางกลับแน่นิ่งไม่ไหวติง “อ้อ นั่นน่ะหรอ? แค่นี้น่ะราน่าไม่เป็นไรหรอก” กาแรนกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอดถอนหายใจเบาๆ “มันก็แค่โรคประจำตัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ต้องวิตกกังวลมากจนเกินเหตุไปหรอกน่า...” “เฮ้ย! อย่าพูดแบบนี้สิฟะกาแรน!” ...บอกตามตรงเลยครับคุณท่านครับ! หัวใจของน้องสาวท่านมันหยุดเต้นไปแล้วนะเฟ้ย!... To be continue. จากคุณ : DarkNine - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:57:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มานั่งอ่าน คนแรกเลยแฮะ อุอุ จากคุณ : momy poko (zaxxacha) - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นี่ถ้ากระโดดหนังยางได้เข้าโอลิมปิกด้วยต้องเพราะแฟนฉันแน่ จากคุณ : scottie - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:35:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากให้มีรูปตัวละครหลัก ๆ อ่ะครับ (ไม่มีก็ไม่เป็นครับ) จากคุณ : เซโก้4 - [ 11 ธ.ค. 49 12:19:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รับทราบครับ เรื่องรูปของตัวละครจะลองหาเวลาว่างวาดมาให้ดูนะครับ แต่ผมขอออกตัวก่อนนะครับว่า ผมวาดรูปไม่ค่อยเก่ง ฉะนั้นแล้วก็อย่าตั้งความหวังเอาไว้สูงล่ะครับ อย่างไรก็ดีผมยังคิดว่าตัวละครที่เราจินตนาการเองมีจะดูสวยกว่า หล่อกว่า น่ารักกว่า รูปที่คนอื่นวาดเยอะนะครับ ท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ช่วยติชมครับ ขอบคุณครับ ปล. พอดีวันหยุดเลยมาเล่นเน็ตครับ (ปกติเล่นแค่เสาร์-อาทิตย์) จากคุณ : DarkNine (DarkNine) - [ 11 ธ.ค. 49 21:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ธ.ค. 49 18:45:55 ]