ตอนก่อนหน้านี้ค่ะ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4952824/W4952824.html

เอามาต่อ ชักมัน... เขียนไปเขียนมา มันไม่จบง่ายๆ สิทีนี้ ทำไงดี คราวนี้ได้รู้จักคนบ้านนี้เพิ่มอีกคนแล้ว...

-------------------------------------

เรื่องตลกของโชคชะตา : น้องเล็กกับว่าที่พี่สะใภ้



---------------------------------------------------

“เป็นไร ไอ้หน้าแป้น เดินตุปัดตุเป๋ เหมือนเมาแดดมาแต่ไกล” ขาเป็นเหน็บเมื่อสักครู่เกือบจะหายแล้วแต่ก็ยังชาอยู่ เลยเดินปัดๆ เหมือนไก่ชนถูกน็อคไปนิด

“นี่แก เลิกเรียกฉันว่าหน้าแป้นซะที แกดูดีๆ สิว่าหน้าฉันไม่ได้แป้นหมือนแท่นชู้ตบาสสักกระผีก คนเค้าออกจะหน้าตาดี” แล้วก็ค้อนควับเหมือนนางเอกละครทีวีซะอย่างนั้น

“ตกลงขาเป็นไร ถึงได้เดินกระย่องกระแย่งเหมือนคนแก่อายุแย้มฝาโลงอย่างนั้นล่ะ” น้ำเสียงบอกว่าอยากรู้อยากเห็นมากกว่าจะเป็นห่วง

“ตกหลุมรักแก ไง” โอ้... สุดยอด ทำไมคนหน้าตาดีถึงได้ยิงมุขกระจายอย่างนี้ได้เสมอก็ไม่รู้...

“ตกบ่อยๆ ไม่เจ็บหรือไง” ไม่ยิ้ม ไม่ขำ และไม่สะทกสะท้าน หน้ายังนิ่ง เหมือนเจอประโยคนี้มาบ่อยแล้ว

“เจ็บเส่ะ โดยเฉพาะที่ตรงหัวใจเนี่ย ตกลงไปแล้วโดนไม้หน้าสามกระแทกซ้ำไง” ก็มันจริงนี่นา คนอะไร ใจร้ายเป็นบ้า เค้าหลงรักมาตั้งนาน ก็ไม่ยอมรับรักเค้าสักที ชักเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย

“เสี่ยวชะมัด วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงนี่ได้ มันคงพัดแรงน่าดูเหมือนกันนะ ถึงได้พาเอาร่างอ้วนๆ ของคุณมาถึงนี่ได้” ถ้าไม่ติดว่าปากเสียนะ หมอนี่โคตรจะเพอร์เฟคแมนเลยเชียวแหละ (ไม่งั้นนางเอกจะรักเหรอ)

“เอ๊ะ ตานี่ พูดดีๆ กับเขาเป็นมั่งไหมน่ะ แก ถ้าฉันไม่รัก ไม่คิดถึง คะนึงหา ฉันจะถ่อมาทำไมได้ทุกอาทิตย์ จันทบุรี กรุงเทพฯ ไม่ใช่ใกล้ๆ นะยะ ไปกลับก็หมดน้ำมันไปอักโขอยู่นะจะบอกให้”

“ก็นั่งรถทัวร์มาดิ ร้อยกว่าบาทเอง”

“ให้ฉันแบกกล้วยขึ้นรถทัวร์เนี่ยนะ ไม่มีทางอ่ะ”

“ยัยเซ่อ แล้วแบกมาทำไม ผมกินกล้วยทุกวันตอนนี้หน้าจะเป็นลิงอยู่รอมมะร่อแล้ว”

“เออ ว่ะ คล้ายๆ แล้วแฮะ ตาบ๊อง แล้วใครใช้ให้แกกินทุกวันล่ะ”

“ไม่รู้จะกินอะไรอ่ะดิ เออนี่ น้องมาล่ะ แต่เป็นน้องคนเล็กนะ เพิ่งมาจากสงขลา หน้ามันจะเอ๋อๆ หน่อยเพราะบ้านนอกเพิ่งเข้ากรุง น่ะ”

“ณธี นี่พี่แป้น หวัดดีซะ” เด็กหนุ่มหน้าตาดีมากถึงมากที่สุด ผอมสูง ผมยาว อายุเท่าๆ กับเจ้าลีโอ น้องชายคนเล็กของเฌลลี ยกมือสวัสดีว่าที่พี่สะใภ้อย่างนอบน้อมและมีมารยาท ดังนั้นจึงสรุปได้อย่างไม่ต้องกังขาว่า สามหนุ่มบ้านนี้ คนที่หน้าตาดีน้อยที่สุดเป็นพี่คนโตของบ้านนั่นเอง

“นี่ถ้าฉันรู้จักน้องแก ก่อนนะ ฉันคงไม่ตกหลุมรักแกให้ขาหักหรอก” ณธีเป็นเด็กหนุ่มอันเด้อ ทเวนตี้ เพิ่งจะเฟรชชี่ ปีหนึ่งวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยย่านฝั่งธนโน่น หลังเอ็นติดก็เลยย้ายตัวเองจากสงขลามาเป็นหนุ่มน้อยในเมืองหลวงเหมือนพี่อีกสองคน (ในเวลานั้น เฌลลี ยังไม่ได้เจอน้องคนกลางค่ะ เธอรู้แต่ว่า เขามีกันสามพี่น้อง เหมือนเธอเท่านั้นเอง)

“ไหนๆ ก็มาแล้ว วันนี้ผมมีนัดลูกค้า คุณช่วยพาเจ้านี่ไปจ่ายของเข้าบ้านหน่อย ผมเขียนรายการให้หมดแล้ว บอกให้มันไปซื้อในห้างใกล้ๆ บ้านนี่มันก็ไม่กล้าไปคนเดียว เจ้าบ้า แค่เดินไปปากซอยหน่อยเดียวดันกลัวหลง แล้วมหาลัยมันอยู่ตั้งไกล คอยดูซิวันแรกพี่จะปล่อยมันไปคนเดียวมันจะไปถูกไหม”

“ไม่กลัว เดี๋ยวให้พี่แป้นไปส่ง” น้องเล็กสวนป๊าบขึ้นมาทันที

“นี่ น้องชาย พี่ไม่ได้ชื่อแป้นนะเฟร้ย พี่ชื่อเฌลลี เรียกแป้นอีกที ฉันจะให้นายเดินไปซื้อของคนเดียว”

“เอาเถอะ ไปคุยกันเองทำความรู้จักกันเอาเอง ผมไปล่ะ อ้อ อย่าลืมน้ำยาล้างห้องน้ำด้วยนะ ลืมเขียนลงไปในลิสต์น่ะ”

“นี่ฉันเป็นเพื่อนหรือเป็นทาสมันกันเนี่ย”

“ผมว่า พี่เหมือนคนใช้ของพี่นนท์ อ่ะคับ” เจ้าหนุ่มผมยาวมีสำเนียงทองแดงติดมานิดๆ ขี้อายหน่อยๆ แต่กล้าแซวตั้งแต่แรกพบหยั่งงี้ เดี๋ยวเจอว่าที่พี่สะใภ้รับน้องใหม่...

“ไอ้เด็กบ้า ว่าแต่ ไหนเอามาดูซิ รายการมีอะไรบ้าง น้ำยาล้างจาน หมูบด ปลาซาบะ มะนาว มะเขือ เกลือ น้ำปลา ผงซักฟอก ไปยาลใหญ่ เอ๊ แล้วไหนล่ะตังค์ สั่งๆ เนี่ยใครจ่ายหรือ?”

“พี่นนท์เอาบัตรนี่ไว้ให้ครับ”

“อ่อ เดบิต เดี๋ยวจะรูดปื้ดให้หมดตัวเลย”

“พี่เค้าบอกไว้ว่า อย่าซ่าไปปลอมลายเซ็นเพราะเดี๋ยวจะติดคุกเปล่าๆ เอารหัสไปกดเอทีเอ็มดีกว่า แล้วก็นี่ครับ รหัสเอทีเอ็ม” ว่าจบก็ยื่นกระดาษขยุกขยุยแทบเป็นผุยผง อ่านก็ไม่ออกมาให้พร้อมบอกเลขมาสี่ตัว (ไม่รู้มันจะยื่นกระดาษมาให้ทำไม)

“แหม... ทีงี้ละรู้ทันเชียวไอ้ยื่นเอ๊ย”

“พี่สองคนดูสนิทกันจังเลยนะครับ พี่เป็นแฟนพี่นนท์เหรอ”

“ง่ะ... ไม่ได้เป็นหรอก แต่อยากเป็น ฮ่ะๆ”

“แต่พี่นนท์เค้าไม่ชอบคนหน้าแป้นนะพี่”

“ไอ้น้อง... อยากตายใช่ไหม” ว่าที่พี่สะใภ้ชักเคือง

“ผมล้อเล่นหรอกน่า ที่จริง ถ้าพี่เป็นแฟนกันก็ดีนะ ผมจะได้ไม่ต้องออกมาซื้อของคนเดียว หรือไม่ก็อาจจะไม่ต้องออกมาเลย เพราะพี่ต้องเป็นคนทำ”

“เฮ้ย พี่ไม่ใช่คนใช้หรือว่าทาสพวกนายนะ”

“แฟนพี่นนท์ทุกคน ก็เป็นทาสมาแล้วทั้งนั้นแหละฮะ”

“หา อะไรนะ...” ข้อมูลใหม่ที่เฌลลีไม่เคยรู้มาก่อน

“ก็ทุกคนที่เคยคบกับพี่นนท์ ต้องไปจ่ายของทุกคนแหละ อ่อ กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ล้างห้องน้ำ ซักผ้า จัดเตียง ปัดฝุ่น ล้างรถ หมดทุกอย่างเลยครับ” เจ้าตัวเล็กได้ที ก็อำต่อซะเลย

“มิน่าถึงไม่มีใครทนเป็นแฟนมันได้สักคน” ว่าที่พี่สะใภ้ก็ดันเชื่อเฉยเลย

“พี่แป้นนี่ท่าทางจะถึกที่สุดแล้วมั้งฮะ เท่าที่เจอมา เพราะพี่คนอื่นๆ เค้าเอวบางร่างน้อยกันทั้งนั้น”

“ฉันไม่ใช่คูโบต้านะยะ ฉันเป็นคน แล้วก็ไม่ได้ถึกอย่างที่นายคิดด้วย”

“ถ้าพี่ไม่ถึกจริง พี่หิ้วถุงพวกนี้ไม่ไหวหรอก ผมกะด้วยสายตา ไม่ต่ำกว่าสิบห้าโล อ่ะ” พอน้องพูดจบ พี่ก็วางแหมะมันลงตรงนั้นแหละ

“แล้วทำไม นายไม่ช่วยพี่หิ้วล่ะ”

“ผมก็อยากทดสอบศักยภาพของว่าที่พี่สะใภ้เท่านั้นแหละ”

“โห... ฉันอยากให้นายเป็นน้องจะแย่อยู่แล้ว ยกของ แล้วก็หิ้วกลับบ้าน”

“ครับเจ๊”

“เออ ว่าแต่ พี่นนท์ของเธอน่ะ มีแฟนหลายคนแล้วจริงๆ เหรอ”

“จริงสิพี่ ผมจะโกหกทำไม” จริงๆ แล้ว มันโกหกนั่นแหละ

“แล้วทำไมตอนนี้ไม่มีล่ะ”

“ใครจะเอาล่ะพี่ ดูเขาทำงานสิ วันนี้วันเสาร์นะ เขายังตะลอนๆ ออกไปหาลูกค้าเฉยเลย บางทีก็ไปโรงงานทั้งวัน บางเดือนเขาสอนหนังสือทั้งเดือน เขาทำงานเยอะ เพราะภาระในบ้านเขาต้องรับผิดชอบหมดเลย”

“อ้อ มิน่า ถึงไม่มีแฟน”

“แล้วพี่แป้นจะเป็นแฟนพี่นนท์ไหวเหรอ พี่นนท์ไม่ค่อยมีเวลาให้ใครหรอกนะ”

“ยังกับฉันว่างนักนี่ ถ้าไม่คิดถึงนะ ฉันไม่ถ่อมาหรอก แถมมาก็ไม่เจออีกต่างหาก บางทีเจอ ก็ไม่ได้คุย บางทีนะถ่อมาจากจันทบุรี เจอกันแค่สิบนาที ยี่สิบวินาที”

“แต่ก็ดีกว่าไม่ได้เจอ ไม่ใช่เหรอพี่”

“แสนรู้นี่เรา มีแฟนหรือยังล่ะ”

“ยังครับ แต่คิดว่าน่าจะมีในไม่ช้านี้ เพราะผมหน้าตาดี”

“หลงตัวเองเหมือนพี่มันเลย”

“ผมไม่ได้พูดเอง นี่ดูเมื่อกี้ตอนพี่เลือกปลาในซูเปอร์น่ะ มีคนให้นามบัตรมาเค้าบอกว่าเป็นแมวมองจะชวนไปถ่ายแบบ” ว่าจบก็ยื่นกระดาษใบเล็กๆ มาให้เธอ

“ไหนดูหน่อยซิ ว้าว พรพจน์ อาโนล์ คนนี้เป็นแมวมองจริงๆ ด้วยแหละ แต่... เค้าทำหนังเกย์นะ”

“หนังวัยรุ่นเค้าก็ทำน่า ผมเคยดู เค้าบอกว่าจะเรียกไปแคสด้วยล่ะ”

“อ๊ะ เดี๋ยวไปเป็นดาราก็ดังใหญ่แล้วสิ”

“ยังหรอกพี่ ยังไม่มีแรงบันดาลใจให้ไปเป็นดารา”

“เฮ้ย เป็นดารา ต้องมีแรงบันดาลใจด้วยเหรอ”

“ดาราก็คือศิลปินนะพี่ ไม่เห็นเหรอ จารย์เหลิมชาย ท่านพูดว่า คนเรามันต้องมีแรงบันดาลใจ ศิลปินก็ต้องมีแรงบันดาลใจ ผมก็ต้องมีแรงบันดาลใจก่อนถึงจะเรียกว่าศิลปิน” ไม่รู้มันจับโยงเข้าไปเกี่ยวกันได้ยังไง แต่ก็พอจะรู้เลาๆ แล้วว่าเด็กคนนี้ ต่างจากพี่ชายคนโตตรงไหน วันนี้เราเข้ากันได้ดี จากที่ได้ไปซื้อของใช้ แล้วแอบไปดูหนังสานไมตรีกันระหว่างว่าที่พี่สะใภ้กับน้องชายของอนาคตแฟน...

ด่านที่หนึ่ง ไม่ค่อยจะหฤโหดเท่าไหร่นัก เฌลลีนึกไปถึงน้องคนกลางของบ้านนี้ เขาจะน่ารัก นิสัยดีเหมือนเจ้าคนเล็กนี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ บางทีเขาอาจจะรั้น ร้าย ดุ โหด เถื่อน เพราะเท่าที่ได้ยินมา ใครๆ ก็ว่า น้องคนกลางเป็นเด็กมีปัญหา พ่อแม่ไม่ค่อยรัก เลยมักจะทำตัวเกเร เรียกร้องความสนใจมากกว่าคนโตและคนเล็ก

“เออ นี่ พี่ไม่เคยเจอพี่คนกลางเราเลย เค้าเป็นคนยังไงเหรอ”

“พี่ณฌาน่ะเหรอ เค้าดุน้อยกว่าพี่นนท์ แต่ไม่ใจดีเท่าพี่นนท์ ไว้เค้ามาพี่ก็เจอเองแหละ”

“แล้วเค้าจะมาเมื่อไหร่”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“อื้อ งั้นวันนี้ พี่กลับล่ะนะ แล้ววันหน้าพี่จะมาใหม่ อ้อ แล้วถ้าจะไปเที่ยวทะเลเดี๋ยวพี่พาไป”

“พี่ครับ บ้านผม อยู่สงขลาครับ”

“อ่อ ลืมไป งั้นฝากสวัสดีน้องณฌาด้วยก็แล้วกันถ้าเขากลับมาบอกว่า ว่าที่พี่สะใภ้อยากเจอ”

“ครับพี่แป้น”

------------------------------------

และหลังจากที่นางเอกเทิร์นเลฟท์ น้องชายพระเอกก็เทิร์นไรท์เข้าบ้าน สวนทางกันในสามจุดสี่นาที เหมือนหนังโรแมนติกดรามาของ หว่องกาไว ไม่มีผิด...

“ตะกี้ใครมาบ้านเราเหรอ” พี่คนกลางถามน้องคนเล็ก

“พี่แป้น แฟนพี่นนท์”

“อ้อ เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยเจอตัวเป็นๆ สักที สวยไหม”

“ไม่สวยครับ หน้าแป้นๆ ตากลมๆ ใส่แว่น หัวหยิกๆ ไม่ใช่สเป็กพี่หรอก”

“เฮ้ย ฉันถามสั้นๆ ว่าสวยหรือเปล่า ตอบซะยาวเป็นหางว่าวจุฬา”

“ที่จริงดูๆ ไปก็สวยเหมือนกัน หน้าไม่แป้น ตาไม่กลม หัวไม่หยิกแล้วก็ไม่ได้ใส่แว่นด้วย”

“กวนประสาทน่ะ แล้วพี่นนท์ กลับมาหรือยัง”

“คงดึก” ตายังจ้องเขม็งอยู่กับจอทีวี

“กล้วยหมดยัง” เขาถามน้องชายแล้วก็เดินเข้าครัวไป

“หมดแล้ว” น้องชายพูด โดยไม่ต้องคิด

“มีอะไรกินบ้าง” พี่ชายเดินไปเปิดตู้เย็น

“กล้วย”

“........”