มีคนกระแนะกระแหน มาว่า ทีหนังสือล่ะก็ไม่อ่าน ทีเรื่องสั้นล่ะขยันอัพจังเลยนะ... งี้แหละคนเรา มันมีแรงบันดาลใจ ที่แน่ๆ กำลัง "มันมือ"

จริงๆ นะคนเรา ถ้าทำอะไรแล้วสนุก ก็มักจะเป็นสุขกับเรื่อที่ทำเสมอนั่นแหละ... ^^"

------------------------------------------------------

ตอนที่ 5  : ด่านที่สอง-น้องกลาง

กลางเดือนธันวาคมที่อากาศไม่ได้หนาวสมกับที่เป็นหน้าหนาว เฌลลียกกล้วยไข่สองเครือขึ้นรถ ก่อนที่จะบึ่งน้องซ่าเข้าเมืองกรุงมุ่งไปยังปลายทางคือบ้านของ “ไอ้ยื่น” ผู้เป็นที่รัก...

ทันทีที่รถวิ่งเข้าเส้นสุขุมวิท แล้วเลี้ยวปาดหน้าแท็กซี่เข้าไปในซอย แล้วก็เลี้ยวขวาเข้าหมู่บ้าน แล้วก็เลี้ยวซ้าย โช้ะ.... เหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองในรอบสองเดือน

“ชี๊ฟฟฟฟฟหัยแล้วไหมล่ะฉัน....” ยังไม่ทันขาดคำ เจ้าของรถคู่กรณีก็เดินมาเคาะกระจกก๊อกๆ

“เฮ้ยยยยยยย นี่มันอะไรกันน่ะ ยัยซุ่มซ่าม คุณอีกแล้วเหรอ?”

“แฮ่ะๆ ฉันลืมมองน่ะ พอดีทุกทีตรงนี้จะไม่ค่อยมีรถน่ะ”

“จะมีหรือไม่น่ะมันอยู่ที่คนขับซึ่งต้องไม่ประมาท ไม่งั้นก็เละ นี่ดีนะเป็นในซอย ถ้าเป็นข้างนอกน่ะคุณอาจจะตายไปแล้วก็ได้ แล้วคราวนี้ คันที่บุบน่ะรถผม โทฯ ไปเลย ประกันน่ะ ให้ไว คราวหน้าคราวหลังก็ระมัดระวังกว่านี้ ขับรถใจลอยแบบนี้เดี๋ยวก็ตายกันพอดี”

“นี่นาย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะชนซะหน่อย ก็มันเป็นอุบัติเหตุถ้าฉันมองเห็นฉันก็ไม่ชนหรอก เสียเวลาทำมาหากิน”

“ก็ระวังหน่อยสิ จะรีบไปไหนนักหนา”

“ไว้คราวหน้ารึกัน จะขับให้ช้าลง ระวังให้มากขึ้น”

“เออ แล้วเนี่ย กว่าประกันจะมาก็ไม่ต่ำกว่ายี่สิบนาที ไปนั่งรอก่อนเถอะ บ้านผมอยู่ใกล้ๆ เดินไปนิดเดียว”

“ฉันไว้ใจคุณได้เหรอ”

“นี่ เจ๊ ถ้าสวยกว่านี้แล้วค่อยคิดแบบนั้น”

“ชิ...” เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งเดินตามร่างสูงๆ นั้นมาไม่ไกลนัก แค่เลี้ยวไปซอยเดียว เขากดกริ่งหน้าบ้าน

“นี่คุณ ผิดบ้านหรือเปล่า”

“บ้าสิคุณ ใครจะทะลึ่งจำบ้านตัวเองไม่ได้”

“นี่มัน....”

“อ้าว พี่แป้นหวัดดีครับ เดินดำมาแต่ไกลเลย มาด้วยกันได้ไงเนี่ย รู้จักกันแล้วเหรอ” น้องเล็กยกมือไหว้อย่างมีมารยาท มีชาติตระกูล ดังที่ได้รับการอบรมมา

“เนี่ยเหรอ ยัยแป้นแฟนพี่นนท์” เขาชี้มาที่เธอจนแทบจะจิ้มลูกกะตา

“อย่าบอกนะว่านาย คือ ณฌา” เธอผลักนิ้วที่ทำลังจะทิ่มตาออกไปห่างๆ

“เข้าบ้านก่อนดีไหมพี่ แล้วค่อยตีกัน” ประโยคนั้นเป็นของณธี น้องชายคนเล็กที่อยู่โยงเฝ้าบ้านเพราะพี่ชายคนโตไปทำงาน

“หน้าแป้น ตากลม หัวหยิก ใส่แว่น และไม่สวย จริงอย่างที่นายบอกเลยน้องเล็ก”

“เฮ้ยยยย พี่กลางอย่ามั่วดิ ผมแค่... เง้อออออออ พี่กลางแกล้งน้องนี่หว่า”

“หนอย เจ้าตัวแสบ นินทาว่าที่พี่สะใภ้ลับหลังเดี๋ยวมีตาย  เออ นี่ไปช่วยพี่ยกกล้วยลงจากรถหน่อยสิ” เธอผลักไหล่น้องเบาๆ อย่างสนิทสนม

“กล้วยอีกแล้วเหรอ เนี่ย หน้าจะเป็นลิงกันทั้งบ้านอยู่แล้ว เมื่อไหร่จะได้กินอย่างอื่นมั่งอ่า”

“ก็หน้านี้มันเป็นหน้ากล้วยนี่นา ไว้อีกสองสามเดือนถึงจะเป็นทุเรียนแล้วก็ สละ แล้วจะกินไม่กิน ไม่กินชั้นจะแบกกลับจันทบุรี อ่อ แล้วนายน่ะ ยังไม่เหมือนลิงเท่าไหร่หรอก แต่คนนี้ดิ เหมือนเด๊ะ” เธอหันมาทางณฌา ที่กำลังเปิดตู้เย็นค้นหาของกิน

“อ้าว ชิ่งนี่เจ๊” เขายื่นแก้วน้ำเย็นมาให้

“ก็เหมือนจริงๆ นี่นา ไม่เชื่อ เอากระจกมาส่องดูสิ” ว่าจบก็เผ่นแผล็วไปแบกกล้วยเข้าบ้าน

หลังจากประกันมาแล้วและไปแล้ว ก็ได้เวลาให้อาหารเที่ยง ถ้าสองหนุ่มนี่เป็นลิงจริงๆ ก็คงจะไม่ต้องออกไปหาข้าวกินนอกบ้าน เพราะเฌลลีแบกกล้วยมาเผื่อแล้วสำหรับอาหารกลางวัน แต่เพราะสองหนุ่มนี่แค่ “คล้าย” ดังนั้นเราทั้งสามจึงต้องออกไปกินข้าวนอกบ้าน เพราะครั้นจะให้ว่าที่พี่สะใภ้ที่แสนดีทำตัวเป็นซินเดอเรลล่าล่ะก็เป็นไปได้ยากมาก

“ได้ข่าวว่าทำมาม่าผัดยังเค็มเลยนี่” โห... ไอ้ยื่น ไม่ได้ไว้หน้ากันเล้ย มันเอาไปเผาให้น้องฟังเฉยเลย

“ของงี้มันฝึกกันได้น่า พี่แค่ไม่มีเวลา” ก็ดำน้ำไปอย่างนั้นแหละ...

“แล้วอย่างนี้ใครจะรักคุณล่ะเนี่ย” ณฌาเหยียดหยามด้วยสายตาและถากถางด้วยคำพูด นี่ถ้าไม่ติดว่าหล่อ มันคงน่าเตะไม่เบาเลยทีเดียว

“เอ๊ะ นายนี่ชักจะเหมือนพี่ชายมากเกินไปแล้วนะ”

“เอ้า นี่ผมพูดกันอย่างตรงไปตรงมาที่สุดแล้วนะ กินสุกี้ดีกว่าเนอะ” รวบรัดเป็นประโยคเดียวก่อนที่จะเลี้ยวขวาเข้าร้านสุกี้ในห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ บ้าน

“พี่ผมน่ะ เขาสเป็กสูงปรี๊ดเลยล่ะจะบอกให้ แฟนเขาที่ผ่านมาน่ะสวยกว่าคุณทุกคนเลย อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ดำเท่าคุณล่ะ”

“พี่กลาง แรงไปป่ะพี่” ณธีกระซิบพี่ชาย แต่เสียงมันไม่ได้เบาเลยสักนิด

“นี่แล้วฉันเกิดใหม่ได้ไหมล่ะ เออ ถึงเกิดใหม่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะสวยเหมือนตอนนี้หรือเปล่าอีก”

“สวย...” สองพี่น้องพูดวลีนี้พร้อมกันเหมือนซ้อมกันมาก่อน ยังไง ยังงั้น นอกจากน้ำเสียงแล้ว สายตาที่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า บ่งบอกชัดว่าไม่เชื่อในความสวยที่ซ่อนลึกอยู่ข้างใน... สงสัยจะสวยลึกเกินไป

“เออน่ะ แล้วไง ก็ฉันรักของฉันนี่”

“ถามจริง คุณรักพี่นนท์จริงๆ หรือเพราะคุณไม่รู้จะไปรักใคร” โอ้โห ประโยคนี้ของณฌาทิ่มจึก เข้ากลางใจว่าที่พี่สะใภ้อย่างแรง เฌลลีคิดอยู่สองนาทีสามวินาทีก่อนจะตอบ

“ใช่ ฉันไม่รู้ว่าจะไปรักใคร เพราะไม่มีใครที่ทำให้ฉันรักได้สักคนยกเว้นพี่ชายของนายสองคน อ่อ แล้วถ้าฉันจะรักใครสักคนมันต้องมีเหตุผลมากมายด้วยหรือ”

“ไม่หรอก ความรักไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล แต่คนที่มารักพี่นนท์ มักจะมีเหตุผล ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นเหตุผลประหลาดๆ เพราะคนที่มารักพี่นนท์เนี่ยส่วนใหญ่ประหลาด”

“อ้าว ฉันก็ด้วยสิ...”

“แหงสิ” หลังมื้อเที่ยง ณธีขอตัวไปเดินเล่นในห้างฯ ณฌากับเฌลลีจึงได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นในบทสนทนา นั่นทำให้เฌลลีรู้ว่า ณฌา กับ ณนนท์ แตกต่างกันลิบลับ พี่คนโตเป็นคนที่จริงจังกับชีวิต เขาเชื่อมั่นในตัวเองสูงและมีแบบแผนในการดำเนินชีวิต ต่างจาก ณฌา น้องคนกลางที่ค่อนข้างติดเพื่อน เจ้าสำราญ ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย และมีอารมณ์ศิลปินในตัวเองมากกว่า ณนนท์

เฌลลีเข้ากับณฌาได้ไม่ยากนัก เพราะรสนิยมในการอ่านหนังสือที่คล้ายคลึงกัน มีหนังโปรดคล้ายกัน และมีเพลงที่ชอบแนวเดียวกัน จนเธออดแปลกใจไม่ได้ว่า ที่จริงแล้วเธอกับณฌามีอะไรคล้ายกัน มากกว่าที่เธอคล้ายณนนท์เสียอีก... แต่ณฌาก็ไม่ได้ทำให้เธอประทับใจได้มากเท่าณนนท์

“อ้าว แป้น มาทำไรแถวนี้ อ่ะนี่รู้จักกันแล้วเหรอ” ว่าจบก็นั่งแหมะลงข้างๆ เธอนั่นแหละ แล้วก็สั่งอาหารมาอีกรอบ

“พี่นนท์รู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่ที่นี่” ณฌาตั้งปุจฉาเอากับพี่ชาย

“ไม่รู้ได้ไง ก็รถไอ้แป้นจอดอยู่หน้าบ้านแต่รถนายไม่อยู่ น้องเล็กก็ไม่อยู่บ้าน อนุมานได้ว่าออกมากินข้าวเพราะเพิ่งจะเลยเที่ยงมาได้ครึ่งชั่วโมง”

“ฉลาดนะแก นะ” เธอค้อน และจิกกัดเล็กน้อยแต่พองาม

“อ้าว ก็ผมอัจฉริยะ” อย่าได้ไปเผลอชมมันเป็นเด็ดขาดเพราะนอกจากจะหน้ายาวคางยื่นแล้วก็หลงตัวเองไม่มีใครเกิน

“ไงล่ะ พี่ผม” ณฌายิ้มขำๆ กับประโยคนั้นของพี่ชาย

“น้องเล็กล่ะ” ณนนท์ถามถึงน้องคนเล็กที่มีชื่อเล่นว่าน้องเล็กด้วย เหมือนกับน้องคนกลางที่มีชื่อเล่นว่าน้องกลางและพี่กลาง ยกเว้นแต่พี่คนโตที่ไม่ได้มีชื่อเล่นว่า พี่ใหญ่ อย่างที่ควรจะเป็น

“ไปเดินดูซีดีข้างบน โน่นแน่ะ มาพอดีเลย”

“เอาล่ะ ไหนๆ ก็มาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการเลยก็แล้วกัน คนนี้ชื่อพี่แป้น (ขณะที่มันเรียกชื่อมันก็ฟาดป๊าบลงบนไหล่อย่างไม่เกรงอกเกรงใจทำเอาไหล่แทบทรุด ณ บัดดล) หรือ ชื่อเล่นว่าพี่เฌลลี เป็นเพื่อนพี่ ซึ่งได้รับสิทธิพิเศษในการเข้าบ้านเราเพื่อไปทำความสะอาดบ้าน ปัดกวาด เช็ดถูก ซักผ้า ล้างจาน ล้างรถ ล้างห้องน้ำ ส่วนพับผ้าห่มและปูเตียงน่ะจะทำเฉพาะห้องพี่เท่านั้น ใช่ไหมแป้น” หันมายักคิ้วให้ แล้วก็หันกลับไปตักสุกี้เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

“ตกลง ฉันเป็นเพื่อนแกหรือเป็นคนใช้เนี่ย”

“คนใช้ เอ๊ย เพื่อนสิ เพื่อนรักเสียด้วย” ว่าจับมันก็โอบไหล่ที่เพิ่งจะฟาดมือลงมาเมื่อสักครู่นั่นแหละ

“ขอบใจ แต่... ดูจากหน้าที่กับตำแหน่งแล้วเนี่ยมันทะ:-) ทะ:-)นะแก”

“สิทธิพิเศษสำหรับแป้นคนเดียวเท่านั้น และน้องทั้งสองคนก็โปรดให้การเคารพพี่แป้นเสมือนหนึ่งเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน เพราะบ้านเราไม่มีผู้หญิง ดังนั้นการมีพี่สาวจึงเสมือนมีคนทำงานบ้านซึ่งพวกเราไม่ค่อยถนัดนัก ใช่ไหมแป้น” เฌลลีแทบจะหักคอมัน ณ บัดนั้น

“ใช่ซี้ ก็ฉันดำ อ้วน เตี้ย หน้าแป้น แล้วก็ไม่สวยนี่... ก็เป็นได้แค่นี้แหละ”

“ถูกต้องงงงงง ว่าแล้วก็ไปซูเปอร์ ซื้อของกลับไปไว้ทำมื้อเย็นที เย็นนี้ผมจะทำสเต็กให้กิน... อ่อ แบบมีเดียมด้วย น้องเล็กไปเป็นเพื่อนพี่เค้าไป” ว่าจบก็วางบัตรเอทีเอ็มให้อย่างเคย น้องเล็กกับว่าที่พี่สะใภ้เลยจำใจมาซื้อของกันอีกครั้ง

---------------------------------

“ปกติ พี่ชายเราน่ะไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องตัวพี่ วันนี้มันกล้าหาญมาก ที่โอบไหล่พี่ต่อหน้าสาธารณชนในร้านสุกี้”  

“เขาหึงพี่กลางน่ะ...”

“ง่ะ... หึงบ้าอะไร ตบเผียะซะแรงจนไหล่แทบทรุด”

“เขาหมั่นไส้ที่เห็นพี่กับพี่กลางนั่งกินสุกี้ด้วยกัน…”

“นี่ น้องเล็กนายเรียนเมเจอร์อะไร เดาเก่งเหลือเกินนะ”

“เมเจอร์รัชโยธินพี่”

“เสี่ยว...”

“...........”


ตอนก่อนหน้า ค่ะ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4953656/W4953656.html