ความคิดเห็นที่ 1 คารวะครับ อึ้งครับผม...สุดยอดจริงๆครับ คารวะอีกครับ จากคุณ : เลขาคุณวศะมนต์ครับ - [ 14 ธ.ค. 49 00:30:28 A:24.116.200.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณสดายุ เป็นบทกวีที่งาม งามไม่ต่างจากรูปข้างล่างเลยครับ จากคุณ : เกรียงไกร (huaboonsan) - [ 14 ธ.ค. 49 12:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตาชม้ายชายชำเลืองคนเบื้องหลัง ต้องระวังยังพรั่นให้หวั่นไหว ทุกครั้งพบสบตาพาหวามใจ ระทึกในอุราพาหวามจริง พจีร่ำคำเรียงเพียงเพชรร้อย ที่พร่างพร้อยแพรววามช่างงามยิ่ง แม้จริงจังดังปากยังอยากติง กานท์เพราะพริ้งเกินเชื่อเบื่อจำนรรจ์ ฝากน้ำใจในน้ำคำพร่ำรักหวาน เพียงได้อ่านซ่านซึ้งตรึงใจมั่น อยากตอบคำที่งำไว้ในอกครัน แต่ยังหวั่นพรั่นรักหนักฤดี เก็บเอาไว้ในอกอยากยกให้ หนึ่งดวงใจนัยเผยเฉลยชี้ อยากบอกคำพร่ำเอ่ยเผยวจี ใจสตรีนี้ยังอายกลัวชายชม นานๆได้ชื่นชมฝีมือคุณสดายุในหน้านี้สักครั้ง ลองเขียนเป็นผู้หญิงตอบคุณสดายุดู สวัสดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 49 13:30:53 จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 14 ธ.ค. 49 13:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สอดสายตามารับกับยิ้มหวาน ตัวนงคราญหาญยืนขึ้นชิดพี่ ชะม้ายมองจ้องตาเอื้อนวจี ค่อยพาทีรีรอพอให้งาม อายแก้มแดงแข่งสีมาลีน้อย ค่อยเรียงร้อยถ้อยคำทำอกหวาม ลมพัดมาหลบตาผวาตาม ก็พี่ถามน้องรักพี่หรือไร? -------------------------------- องก์มาแล้วหนี ไปครึ่งท่อน เอาไว้สีน้ำน้อยจะมาต่อนะค่ะ วันนี้สีน้ำน้อยเอาความสุขมาฝากค่ะ มีความสุขมากๆนะค่ะ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 14 ธ.ค. 49 14:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับ พี่สดายุ และทุกท่าน แวะมาชื่นชม กลอนโคลงอันงามๆเหมือนเคยครับ แหะๆ คิดไรไม่ออกเกี่ยวกับหญิงอันเป็นที่รักเลย ขออ่านก่อนนะครับ จริงๆแล้วนั่งนึกเขียนแล้วไม่ออกน่ะพี่ --------------------------------------------------- จากคุณ : xers - [ 14 ธ.ค. 49 19:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับทุกท่าน คุณเลขาฯ ขอบคุณที่แวะมาทักทายกัน มีกลอนก็เอามาแจมกันครับ คุณเกรียงไกร... สาวงาม...มักเป็นแรงบันดาลใจ ให้ผมเสมอ...ที่จะร้อยกรองชมโฉม หนึ่งสวยงาม...ก็กลอนหนึ่งบท แลกกัน อย่างไม่ยอมเบื่อหน่าย...อิๆๆ คุณคมเย็น... พักหลังได้แต่ผ่านไปผ่านมา ไม่ค่อยได้เอากลอนมาลง ครับ...ขอบคุณที่ตอบมาเป็นหญิง อิๆๆ งั้นผมต่ออีกสักบท...งานเก่า ๐ พิมพ์ภาพ ๐ ๐ สุดรอคอยค่อยเห็นว่าเป็นเจ้า กี่ภพกาลผ่านเล่าที่เฝ้าหา เหมือนพิมพ์ภาคฝากมั่นลงสัญญา ให้ตรึงตราแต่ในน้ำใจเดียว ๐ สุดอาวรณ์จะซ่อนแล้วในแววเนตร จึงผันเลศนัยแผ่ให้แลเหลียว หวังเชื่อมสายสัมพันธ์ช่วยขันเกลียว ร่วมโน้มเหนี่ยวคำนึงจดถึงกัน ๐ เหมือนโดดเดี่ยวเปลี่ยวว้างจักจางหาย แต่เห็นสายเนตรวับวาวรับขวัญ แฝงอาทรค่าล้ำเป็นกำนัล ร่วมเสกสรรจินตนาให้ตราตรึง ๐ อันว่าเล่ห์เสน่หาเมื่อปรากฏ ช่างยากลดทอนพิษของคิดถึง ท่วมในอกก็ถ้อยคำเกินรำพึง หลากก็ซึ้งอาลัยอันไหวเวียน ๐ หลับตาลงแต่ละครั้งก็ยังอยู่ คือรอยอุ่นวาบสู่ไม่รู้เปลี่ยน จะลบเลือนเหมือนยากเกินพากเพียร จะกร่อนเกรียน...คงเมื่อขันธ์ถึงวันวาย ๐ หลบเนตรพริ้มอิ่มแก้มเห็นแกมเรื่อ ฤๅว่าเยื่ออาวรณ์กำจรหมาย สนองตอบท่าทีในพี่ชาย แต่ชม้าย..ก็ถึงเพ้อ...ใจเหม่อลอย. สีน้ำ... มาต่อบทนี้ดีกว่า ๐ บัวบานดอกแยกแย้ม..พร้อมแก้มหนึ่ง อิ่มรับซึ้งสูดหอม..ที่น้อมหา ภุมรินบินดอม..คนน้อมมา เกสราหอมแกมที่แก้มนั้น ๐ หื่นหอมเกสรฟุ้งอำรุงร่าง อยู่ระหว่างกรุ่นไอ..และใจสั่น บัวกลีบเรื่อแก้มก่ำ..และรำพัน ก็พร้อมปันบริบทออกจดตา ๐ ภู่ภมรว่อนคว้างอยู่กลางหอม หลังตฤปดอมละอองฤทธิ์แห่งอิฏฐา และแก้มอุ่นกรุ่นหอม..ก็พร้อมพา ใจว่อนคว้างเสน่หา..สุดล้าเลือน ๐ หอมเอย..หอมประณีตเกินขีดขั้น และไหวหวั่นสุดที่จะมีเหมือน หลังอุ่นเนื้อแอบอำเข้าย้ำเยือน คือตามเตือนตอกย้ำให้จำนน ๐ หวานระลอกลมรื่นเริ่มตื่นตอบ ขึ้นทดสอบแนวระดับใจสับสน ที่วูบวาบเคียงข้างใครบางคน ที่วกวนเคียงละมุนและอุ่นใคร ๐ คอยเถิดคอย..แนบน้อมความหอมหวาน คอยหรือ..ต้องคอยนานสักปานไหน เมื่อแอบอยู่แต่ล้วน..อุ่นนวลใย และเอ่ออยู่ล้วนใจ..มีให้กัน ๐ แก้มแดงก่ำ..คำกระซิบก็ริบหรี่ อิดออดเสียเหลือที..วาทีนั่น แก้มเนียนเนื้อรออยู่..จึงรู้ทัน ยินเสียงสั่นแผ่วค่อย..อย่าคอยเลย. xers... พอดีว่าไปดูรายการ..VIP...เข้า เห็น..สาวน้อยคนนี้...สวยเอามากๆ ซารา มาลากุล เลน เป็นความสวยงามที่ต้องจริตเป็นที่สุด อิๆๆ...เลยเป็นที่มาของบทนี้ หนึ่งสวย...ก็หนึ่งบท ๐ งามเอย..ละอองฝนเมื่อหล่นล่าง เป็นสร้อยน้ำพรายพร่างอยู่กลางหน ต้องลมตื่นหยาดตก..ก็วกวน เหมือนต้องรื่นใจคน..ย่อมวนเวียน ๐ รอฉ่ำชื่นตื่นคอย..ละห้อยหา เฝ้าไขว่คว้ารูปรอยเกรงคล้อยเปลี่ยน แสงสุวรรณงามล้วนก็จวนเจียน ทอดแสนล้านแรงเทียนประเทียบยาม ๐ อ้อมแขนแห่งอรุณเริ่มอุ่นโอบ เอื้อใจโลภบ่มทราบ..รสวาบหวาม รสละมุนกรุ่นนัยของใจความ จะหักห้าม..เกรงว่าจักช้าเกิน ๐ ช้าก่อนรอบอุทัย..พิไลพิลาศ แม้นส่องสาดคคนานต์อยู่นานเนิ่น อย่าเพิ่งผ่านรองเรื่อ..เถิด..เชื้อเชิญ มาร่วมเพลินอภิรมย์..แห่งคมคำ ๐ บุปผาหอมสกุณนกช่วยผกเสียง เสนาะเคียงเมื่อใจหนึ่งใครสัม- ผัสทำนองกรองร้อย..แห่งถ้อยคัม- ภีระภาพซาบซ้ำที่ย้ำทรวง ๐ หวานเอย..มธุรสแห่งพจน์เจ้า แต่คลอเคล้าอกอยู่ไม่รู้ล่วง หอมความนัยภาษประดัง..หอมทั้งปวง จะแปรหอมเป็นหวง..เป็นห่วงใย ๐ ผ่านคีตาโอบขวัญสู่บรรจถรณ์ กล่อมอัปสรย้อนย้ำทุกคำไข นานเจ้าเอย..เคยคอยด้วยน้อยใจ จักกล่อม..ไห้..หยุดเสียงแต่เพียงนี้. จากคุณ : สดายุ... - [ 14 ธ.ค. 49 20:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรียน ท่านสหาย ขอรับ นี่สิ ขอรับ ที่เรียกว่า .............. ข อ ง จ ริ ง .............. ขออนุญาตผ่านมาชื่นชมเฉย เฉย ก่อน สักครู่ นะ ขอรับ ท่าน แล้วจักมาร่วมวงด้วย จริง จริง ซึ่งคงจักอีก ไม่นาน ดังนี้ ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 14 ธ.ค. 49 20:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับ..ท่านชายพจน์ อย่างไรก็จะรอท่านชายมาร่วมวงนะครับ เนื่องจากว่า ที่ผมเขียนร้อยกรองมาทั้งหมด ยังไม่เคย..ร่างเค้าโครงเป็นร้อยแก้วมาก่อนเลย อิๆ...เป็นนิสัยที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง เลยจะลองร่างก่อนดูบ้าง ไหนๆก็หวานมาแล้ว...ขอหวานต่อละกัน ดังนี้... แรกเห็นหน้าก็เหมือนสายตาถูกตรึงไว้ ความคิดคำนึงก็ย่อมถูกเหนี่ยวนำด้วยรูปนั้น อีกทั้งความรู้สึกนั้น...ก็ยากที่จะบรรยาย ออกมาได้ทั่วถึง..ด้วยเพียงถ้อยคำ รูปงามแห่งหญิงอันต้องจริตนั้น ช่างมีอานุภาพต่อจิตใจอย่างสำคัญ ทั้งโดยรูปลักษณาการ และ โดยกิริยาการ...พฤติการ อย่างนี้กระมังที่เป็นการสัมผัสกัน ของจักขุวิญญาณและรูปอันมีความหมาย แล้วไปเบ่งบานเป็นความพึงพอใจ อันยากจะคลี่คลายลงได้โดยง่าย อาการที่เสพรับกับความอ่อนหวานตรงหน้า จะมีใครสักกี่คนทำใจวางเฉยได้ จะมีสักกี่คนที่จะรู้ทันและหยุดทัน จะมีสักกี่คนที่อยู่เหนือมันได้ จิตวิญญาณย่อมเตลิดไปไกลลิบแล้ว เราผู้ยังวนว่ายในวัฏฏะสงสาร ย่อมจักสุขและทุกข์อยู่ด้วยความรู้สึกนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่จบไม่สิ้น มันย่อมคือกระแสแห่งทุกข์ทรมานโดยแท้ ที่ถาโถมผ่านมาแล้วผ่านไป เพียงแต่จิตกลางห้วงบุญบาปเหล่านี้ กลับยินยอมรับชะตากรรมอยู่อย่างไม่รู้หลาบจำเอาเสียเลย จะเอาเป็นโคลง กลอน กาพย์ หรือ ฉันท์ ดีล่ะนี่ ใครอยากลอง...ตามสบายนะขอรับ อิๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 14 ธ.ค. 49 21:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะ พี่ชาย ขบวนมดหนุ่มชักแถวตามกันมาเยอะแยะเลยนะคะ อ้ายสีน้ำฟ้ารึ.. ก็ไม่ได้อยู่ในกรณีซะด้วย ก็เลยแฝงมาเล่นบทตัวอิจฉาน่ะค่ะ อุ๊ย! ดูสิ  มดหนุ่ม รุมมะม่วง โน้มกันมา รังรวง เกือบร่วงผล็อย น่าเห็นใจ สาวเจ้า มิใช่น้อย เสียรูปรอย พร้อยด่าง ทั่วร่างกาย           สีเงินยวง ทอทาบ อาบผืนน้ำ สะท้อนลำ แสงจันทร์ เฉิดฉันท์ฉาย สายลมพัด  อ่อนอ่อน โลกผ่อนคลาย เย็นสบาย รมย์รื่น ชวนชื่นบาน เสียงหริ่งหรีด กรีดร้อง ดังก้องป่า นกฮูกตา วาววับ ขับประสาน ฮุก ฮูก .. ฮุก ฮูก  น่ารำคาญ ร้องอยู่นาน กว่าโผผิน บินจากไป วันคืนเคลื่อน คล้อยผ่าน ไปนานนัก พวกฟูมฟัก มะม่วง หายไปไหน โฉมสะคราญ คนเดิม เริ่มตกใจ เงาจากน้ำ นั้นไซร้ บอกรูปทรง อนิจจา อนิจจัง สังขารเอ๋ย เจ้าทรามเชย ที่ถูกรุม และลุ่มหลง ระทดท้อ  ร้าวรอน ก่อนปลิดปลง ทิ้งร่างลง ร่วงลู่  สู่ผืนน้ำ .............. โอ๊ะ..โอ.. พี่สดายุขา.. (สองขา..) .. คุณพจฯ ขา.. คุณเซอร์ขา บรื๋อ... นับไม่ถูก ทั้งขา ทั้งมะเหงก สวัสดีค่ะ.. ทุก ๆ ท่าน                          ย่อง....ย่อง..... ย่อง....                                                   ปล. มาแก้ไขค่ะ เอ๊ มะม่วงเนี่ยยื่นกิ่งไปในลำน้ำ      ฉะนั้นก็ร่วงสู่ดินไม่ได้อ่ะดิ ^%^ แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 00:05:18 จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 14 ธ.ค. 49 23:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฉันท์ก่อนละกัน วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ ๐ แรกเห็นก็เป็นประอระหนึ่ง ประลุตรึง ณ นัยน์ตา อารมณ์ภิรมยะสภา- วะจะเทียบบ่เปรียบถึง ๐ รูปรองเพราะต้องอัตะจริต รติฤทธิ์ก็รัดรึง พฤติ-พักตร์สุลักษณะจะพึง ปฏิพัทธะแผดผลาญ ๐ หรือนี่วิถีธรรมะสภาพ พิศะทราบก็ซมซาน ปรุงปรนกมลสุขะประสาร ฤจะผ่านจะผ่อนเผา ๐ กี่คนจะทนกะมธุรส ยุติบทะบรรเทา ใครกันจะกันภพะเฉลา ยุติเนาและอยู่เหนือ ๐ วิญญาณจะพล่านจุติและเกิด จะประเจิดเพราะจุนเจือ ด้วยทรามและงามภพะอะเคื้อ ปริวรรตะวนเวียน ๐ เหมือนสุขและทุกขะทรมาน บริบาลและเบียดเบียน ฤๅฤทธิ์อวิชชะจะเสถียร ถิระบาปกำราบบุญ. มีติ..มีชม...ขอรับไว้ทั้งหมด... จากคุณ : สดายุ... - [ 14 ธ.ค. 49 23:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับ คุณสดายุ ดีใจที่ได้อ่านฉันท์เพราะ ๆ อีก ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยากเกินไปสำหรับผมก็ตาม วสันตดิลก 14 (ลองมั่ง) งามโฉมสตรีวรวิไล อรไทพงางาม ยั่วเย้ากมลจิตก็คร้าม ฤดิหวามวะวาบไหว เพียงคิดก็สุขเพราะสิริมา มิระอา ฤ หน่ายใจ น้องนางนะเย้ากะมะละให้ ฤดิหลอมละลายลง ขอแถ ๆๆๆ แบบนี้ไปก่อนนะครับ เพราะว่ายังยากอยู่ T_T จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 15 ธ.ค. 49 02:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หวัดดีครับคุณสดายุ ตามประสาผมนะครับ หลายเดือนมานี้ ผมเป็นอย่างที่ว่า ข้างล่างนี่แหละ :( สองวันแล้วที่ผมขนหนังสือไปบริจาคห้องสมุดประชาชน เมื่อวานยกไปให้เสร็จ ผมก็แว่บเลย แต่วันนี้มากหน่อย เลยต้องขอแรงเจ้าหน้าที่มาช่วยยก เจอบรรณารักษ์ เขาจะ ขอชื่อที่อยู่ว่าจะทำหนังสือขอบคุณ ผมบอกว่า ไม่ต้อง หรอก ผมไม่ถือ..นี่ผมว่าจะเอาไปให้อีก :) ๏ แรงใจเมื่อจรสุนทรถด เป่าบทปากใบ้สิ้นไฟฝัน โลกสวยรวยรื่นก่อนตื้นตัน ไม่มันเหมือนเก่าเคยเมามาย ๏ ดอกสร้อยสักวาอำลาสิ้น กลอนบ้านย่านถิ่น โอ้! ลิ้นหาย กาพย์แก้วกาบกล้วยฉมวยกาย โคลงฉันท์ตันตายอยู่ใต้ตม ๏ เช้าเคยเชยแสงสุรีย์ศรี รุจีจูงจิตสนิทสนม บัดนี้แสงทองดูหมองอม มันซมซึมกะทือทุกมื้อไป ๏ พิเคราะห์แคะไค้คงใกล้บ้า ดังว่านิวรณ์สิ้นอ่อนไหว เห็นช่ออรชรเห็นหนอนไช เห็นติ่งเห็นไตก็ให้ปลง ๏ อยากบวชเลิกเบียดเสนียดบาป เข็ดหลาบ 'เรไร' เคยไหลหลง ครั้นฟังคำพระ อุบ๊ะ! งง! 'เจ้ากู' ยังกงกับวงกรรม ๏ เออแน่ะ! หน่ายทุกข์ท่านจุกอก สิ้นเสกสาธกก็จกฮ๋ำ เหมือนแม่ปูเป๋,เที่ยวเห่ธรรม 'เนื้อเก้า' แก่ก่ำเอากรวดแกม ๏ เวลาวารีไม่มีหวน โซ่ตรวนผูกตอกับกอแขม ความหลังหลากหลั่น-พระจันทร์แรม! หลงแจ่มจับฟ้า..น้ำตาซึม ๚ะ๛ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 15 ธ.ค. 49 02:50:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แจม... มดแดงแฝงพวงมะม่วง กระต่ายหมายจันทร์ สองสำนวนนี้...พอไปกันได้ ๐ รอเจ้า...ราวสรวงรอช่วงแสง กำจายแบ่งบริบทความสดใส หวังให้รู้ความคิดอันจิตใคร เพียรขับไขถ้อยคำ...แฝงอำพราง ๐ เอิบอกอุ่นสุนทรีย์ในทีท่า ดังขอบฟ้าโลมเรื่อเอาเมื่อสาง แม้นเรื่อรอยแสงเหมือนยังเลือนราง หวังจักพร่างพรายเพ็ญดั่งเช่นรอ ๐ วานลมล่อง..ผ่องความไปตามนึก ผ่านรำลึกตอบความ..กลับ..ตามขอ หนึ่งนัยคำ..ย้อนเคียงย่อมเพียงพอ จักอาจก่อฤทธิภาพเข้าอาบทรวง ๐ ไกลห่างระหว่างหมายเฉกปลายฝัน จากต่างชั้นแดนดินและถิ่นสรวง ลมเอ๋ย...รำเพยเจ้าหรือเปล่าปวง จักเหนี่ยวหน่วงพวงพะยอมให้น้อมลง ๐ เผยยอดสูงยูงยางท่ามกลางไม้ บ่งบอกความลิบไกลควรให้หลง มองเพื่อเพียง...เลี้ยงหวังให้ยังคง แล้วปลิดปลง...ปลดหวัง...ลงทั้งเป็น ๐ รอเจ้า...ราวกระต่ายที่หมายแข เวียนชะแง้งดงามทุกยามเห็น จน..แผ่นน้ำลมถากโลมภาคเพ็ญ ก่อริ้วเต้น...ย้อนเงา...จึงเข้าใจ คุณยิ้มแย้ม... มาดึกจัง...ท่าทางจะนอนไม่หลับ เพราะมัวลองฉันท์รึเปล่านะ...อิๆๆ ๑๔ ๐ ถึงแม้นจะแคลนยศะเสมอ จะเผยอพยายาม ปลงสรรพะศัพทะเยาะและหยาม จะผละห้ามและข้ามหา ๐ เอมอิ่มเพราะพิมพะหฤหรร- ษะถวัลยะสัญญา วาบหวามเพราะงามนุชะสถา- ปนะค่าก็สมควร ๐ สืบกาละฐาปนะคะนึง รติตรึงผิว์ขึงตรวน สรรค์สมภิรมยะกระบวน สิริล้วนก็ธำรง ๐ เฉกชื่นเพราะคลื่นวรรษะวสัน- ตะละหลั่นประโลมลง กลเนื้อแตะเนื้อนุชะผจง อุปสงคะแทรกซ้อน ๐ เพิ่มพูนพิบูละปฏิพัทธ์ อภิวัฒนาวรณ์ ช่วงปูนพิฑูรยะสะท้อน ฤจะผ่อนผละเผาผลาญ ๐ หมู่แมงจะแล่งชิวะประลัย ผิวะไล้กะไฟลาญ ท้าทายกะหายนะปหาร อวสานจะพานสม ๐ กลเรียมเพราะเปี่ยมรติวิถี ฤจะลี้กะอารมณ์ ไฟนี้ผิว์ชีพิตะระทม รสะขมบ่ก้มคาย ๐ จักกลืนและขืนมนะตระกอง พิษะต้องจะลอง...ตาย..! สิ้นคำเพราะคัมภิระจะหมาย ยุติกลายนิรันดร. คุณราม... ไม่ได้คุยกันนาน...นม ๏ อยากบวชเลิกเบียดเสนียดบาป เข็ดหลาบ 'เรไร' เคยไหลหลง ครั้นฟังคำพระ อุบ๊ะ! งง! 'เจ้ากู' ยังกงกับวงกรรม ฮิๆ...ชอบบทนี้ ยังมีลีลาสนุกสนาน...ไม่เสื่อมคลาย นับว่าเป็นรูปแบบหนึ่งที่เป็นเอกลักษณ์ ทางอารมณ์ผู้เขียนอย่างสำคัญ บทนี้เนื้อหาดีจริง...คุณราม ออกแนวปรัชญาชีวิตอยู่บ้าง ๐ ร่วงหล่น ๐ ๐ เหลืองกรอบหล่นเกลื่อนกลิ้ง กลางพนา สุดชีพสิ้นชาติพา ....พอกพื้น คือกฎครอบกาลครา .. ครบช่วง ชิวาตม์แล ร่วมชัฏรอเชื้อชื้น . ชะสิ้นหายสูญ ฯ ๐ แต่ใบระบัดช้อย .. .... ชูทรง เรียวอ่อนรออาบรงค์ . แต่งแต้ม ชลหลั่งชะไหลลง .. ..เรียวสด แสดงแล คล้ายรื่นคลี่รอยแย้ม ... หยั่งไว้ในวัน ฯ ๐ เขียวมวลคลุมแมกไม้ มอบพิไล พานส่องพันแสงใส .สืบเชื้อ เพียรต่อภักตะไหล . ...เลี้ยงร่าง กำเนิดกำหนดเกื้อ .. กร่อนร้อนทารุน ฯ ๐ หนอนแมงอาจมุ่งกล้ำ ..กัดกิน รอดกัดร่วงกลบดิน .ดับได้ กาลพร่ากร่อนพังภินท์ พาล่วง สิ้นแล ชีวาตม์เชี่ยววนไซร้ ...สุดนั้นมีไฉน ฯ ๐ โลกหมุนคนมอดม้วย ...มรณัง มือแต่งมัดตราสัง . .สุดสิ้น เหลือเห็นเรื่องหนหลัง ..เลว-ชอบ ทราม-เด่นยามดับดิ้น . ..ดั่งแม้นทำมา ฯ ๐ ล่วงชีพละชาติสิ้น สุดสมัย เต็ม-เปล่าตามปัจจัย ..จับต้อง การณ์ต่างก็ต่างนัย .เนื่องจิต จับเวย เพียงส่งผลแซ่ซ้อง - . สาปให้ชนเห็น ฯ ๐ เงากรรมอันกอปรร้อน รุนแรง บังห่มบ่เห็นแสง สว่างได้ เกินล่วงทะลวงแทง ...ทะลุจิต มอบมืดหมองหม่นให้ .ห่างสิ้นเหือดเขษม ฯ ๐ ชีพผ่านเปรียบพฤกษ์พลิ้ว...ผลัดใบ ลมแผ่วก็พลิกไหว .ระหว่างพื้น สู่ปลายย่อมแปรไป ... ..เป็นอื่น ห้อมห่อเพียงแห้ง-ชื้น ..เช่นนั้นควรถนอม..? จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ธ.ค. 49 05:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 14 xers... ท่าทางจะไม่ถนัดนารีปราโมช เอาพิโรธวาทัง...ก็ได้นะ...ตามสบาย กระทู้นี้จับฉ่ายอยู่แล้ว วางได้ทุกฉันทลักษณ์ ทุกแนว....บ่จำกัด อิๆๆ อย่ากระนั้นเลย...ต้อนรับมือโคลง ด้วยโคลงที่ไม่ค่อยได้เรื่องสักบท ๐ หลังสูรย์ลับล่วงพ้น.........จึ่งเผย เพ็ญบุหลันเลื่อนเกย..........ก่องหล้า ขับดาวข่มดวงเลย.............เลือนส่อง ราแม่ เหนี่ยวพิศผองใต้ฟ้า...........ฝากแจ้งกำจาย ฯ ๐ เห็นงามสูงส่งพร้อม........ภาคเพ็ญ ปรารถนาแสงนวลเย็น........หยาดต้อง อาวรณ์อ่อนไหวเอ็น-.........ดูแต่ กรรมนา ดาลเยื่อใยเหนี่ยวพ้อง........ผูกไขว้ถนอมขวัญ ฯ ๐ น้ำค้างหยาดไม้ท่าม.......จันทร์แสง แต่เมื่อน้ำใจแรง................ปรี่ล้น พล่านขึ้นอุ่นอกแผง...........ผุดระลอก ก่อนเอ่อขึ้นท่วมท้น...........แห่งห้วงสิเนหา ฯ ๐ ครืนครวญแผ่นน้ำคร่ำ.....ในคืน จันทร์พร่างใจพลิ้วผืน.........ผ่องแผ้ว โชนช่วงห่วงหายืน.............หยัดท่วง ทีเนอ หนแห่งจึงพร่างแพร้ว.........ผ่านย้อนให้ยล ฯ ๐ กรรทบแผ่นน้ำเรื่อ...........รัชนี ลมกระเพื่อมวาดวี..............วาบเต้น คลื่นระริกระลอกลี-............ลาศวิ่ง ตามนา เรียมระริกสวาดิเร้น............ลอบเร้นด้วยนวล ฯ ๐ อัคคีโหมแห่งห้วง............หฤทัย ฤๅบาปภพภาพไกล............กลับย้อน ตอกตรึงสาปติดใน.............เสน่ห์แม่ แลเนอ จึงระรุมอุระร้อน.................เร่งน้ำใจสนอง ฯ ๐ อาวรณ์ระอุเร้า................รึงใจ จึง..หักหาญอย่างไร...........ยากรั้ง ตั้งเป็นชาติชอนไช.............ชนม์ชีพ โหมระลอกคราวครั้ง...........ข่มได้ฉันใด ฯ ๐ สะท้อนความลึกล้ำ.........ดำรง ผ่านรูปรอยลุ่มหลง.............รับรู้ ยากแต่หักใจปลง..............ปลดบ่วง สวาดิเนอ ถวิลแต่แม่ยอดชู้...............ชั่วฟ้าดินสมัย ฯ แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 06:30:31 แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 06:20:57 จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ธ.ค. 49 06:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สมแล้วที่เป็นท่านสดายุ.... จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 15 ธ.ค. 49 10:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหมือนจะอิ่มแต่ยิ่งหิวครับ คุณสดายุ....อย่าหายไปนานๆนะครับ จะงอแงให้ดู จากคุณ : เลขาคุณวศะมนต์ครับ - [ 15 ธ.ค. 49 10:40:38 A:66.255.16.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 อยากร่วมวงแต่คิดไม่ทัน เอาของเก่ามาแปะ เนื้อหาอาจคล้ายบท "ร่วงหล่น"นิดหน่อย วันวารกาลเปลี่ยนพ้น........ผ่านปี ปีผ่านนานเนิ่นทวี.............ทุกข์แท้ แท้ทุกข์สุขมวลมี.............มนุษยชาติ ชาติมนุษย์เกิดแก่แล้........ย่อมสิ้นลับสลาย ชีพวายกายเปลี่ยนล้วน......ลับลา ลาลับลาญชีวา.................มอดม้วย ม้วยมอดหมดธรรมดา........ดับจิต จิตดับชีพดับด้วย...............ดับสิ้นฤาเหลือ มีจิตเอื้อเผื่อเพี้ยง..........แผ่ผล ผลแผ่หวังกุศล..............เผื่อให้ ให้เผื่อเพื่อผู้คน..............ร่วมโลก โลกร่วมยามร่างไร้.............ชีพสิ้นชื่อยัง (นาคบริพันธ์:สนธิอลงกฏ) จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 15 ธ.ค. 49 10:42:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ้ว่าพี่ปิ่นทองของน้องเอ๋ย พี่มิเคยเชยชิดพิสมัย เพราะรังเกียจหน้าม้าน้องหรือไร มองข้ามใจที่แสนรักแลภักดี พี่กลั่นแกล้งแสร้งว่าวาจาเฉือน แล้วก็เบือนทำหน้าม่อยคอยหลบลี้ ขึ้นเรือใหญ่ไปหาทัศมาลี เหยียบฤดีน้องให้ตายง่ายเหลือเกิน เห็นคนสวยรวยเล่ห์เสน่ห์ล้ำ ก็หว่านคำฉ่ำชัดมิขัดเขิน เหล่านารีมีหรือจะหมางเมิน พี่คงเพลินทิ้งแก้วให้แห้วใจ! อิอิอิ ^_^ จากคุณ : แก้วมณี ศรีซอมพอฯ - [ 15 ธ.ค. 49 10:47:46 A:unknown X:202.129.0.10, 202.129.0.10 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 19 รวยระรินกลิ่นชา... คนที่ชื่อเป็นท้องฟ้ารึเปล่านี่ ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ งานเก่าบ้าง...ใหม่บ้าง..อย่าว่ากันนา ๐ โอบกอดสายลมร่ำที่รำเพย หลังล่วงเลยกลับร้อนวกย้อนหา เฉกนี้และเช่นนั้น..เปลี่ยนผันมา เผยสู่ตาให้เห็น..ไม่เว้นวาง ๐ เฉกเช่นความห่างไกล..ที่ใกล้ชิด เมื่อยกจิตข้ามขีดเส้นกีดขวาง ที่ชิดใกล้..ไกลเช่น..ต่างเส้นทาง เมื่อเหยียบย่างต่างเห็น..ใช่เช่นเดียว คุณเลขาฯ ตลาดเช้ายังไม่วาย...ยังไม่หายไปไหนครับ อิๆๆ ๐ รออรุณหมุนคว้าง..พ้นสางตรู่ เพื่อมาลย์หมู่รวยรินให้ถิ่นหอม เอื้อผึ้งภู่ภุมรินได้บินดอม เข้าหล่อหลอมหวานรส..เป็นบทเดียว ๐ รอนั้นเพียงลอยอุทัยขึ้นไขรูป โลมแสงลูบเงียบเหงาลบเปล่าเปลี่ยว ให้พฤกษ์พรรณพร่ำพลอด..ใบทอดเรียว ระบัดเขียวยอดรับ..ระยับนั้น ๐ แย้มมาเถิดรูจี..รังสีฟ้า จงทอดฝ่าม่านเมฆลงเสกสรรค์ ให้หล้าล่างเปรมปรีดิ์..สืบชีวัน จะทอดขวัญรับเรื้อง..บรรเทืองทอ ๐ อกเอย..แล้วไฉนมาไหวหวาด ด้วยโอภาสบรรเจิดที่เกิดก่อ ลอบเร้นหอมละมุนที่หนุนรอ หวานที่พอติดตรึง..ก้นบึ้งใจ ๐ ใช่..รอคอยนับนาน..จึงผ่านพบ เมื่อบรรจบฉับพลันจึงหวั่นไหว ประเทียบถ้อยร้อยร่ำที่อำไพ เสมอนัยเหนี่ยวนำ...สู่จำนน ๐ ทอดมาเถิดรูจี..รังสีสรวง มาร่วมล่วงเลือนเลศกลบเหตุผล เอาอารมณ์บ่มไล้..ดวงใจคน ให้สับสนวนว่าย..อย่าคลายเลย. คุณคมเย็น.... ของผมก็ของเก่าเหมือนกันครับ...แฮ่ ๐ สะท้านแก้วน้ำค้างตอนสางรุ่ง หลังเฟื้อยฟุ้งสีสันตะวันฉาย สะท้อนเห็นวูบวับก่อนลับวาย เมื่อแสงฟ้าทอดสายกล้ำกรายดง ๐ อ่อนไหวถึงปานนี้..วารีหยาด เจ้าสะอาดบริสุทธิ์และสูงส่ง คราวพระลบบำราศค่อยหยาดลง ดั่งพะวงมืดมิด..จะปิดรอย ๐ ลมลูบตัวอ่อนพลิ้ว..โลมริ้วแก้ว อ่อนเอนไหวเจ้าแล้ว..เพียงแผ่วค่อย ดั่งใจหนึ่งทดท้อ..การรอคอย จักอ่อนเอนเงียบหงอย..ด้วยน้อยใจ ๐ สะท้านขั้วหัวใจ..อยู่ในรุ่ง แต่หมายมุ่งไมตรี..เขามีให้ สะท้อนนั้นร้อยบ่วง..ความห่วงใย ที่คล้องไว้ผูกมั่น..เป็นพันธนา ๐ ระเหยห่างหายไปน้ำใสหยาด บริสุทธิ์และสะอาดก็ปราศค่า ระอุเอ่อความหมายผ่านสายตา ปรารถนาก็มองเห็น..ว่าเช่นกัน ๐ เรื่อรุ่งของแสงแรก..เมื่อแทรกสู่ จึงรับรู้ความนัย..ความไหวหวั่น เมื่ออำไพโชติช่วง..ของดวงวัน พาดสีสัน..โชติช่วงที่ดวงใจ ๐ รอคอยมานับนาน..แต่ผ่านพลบ จึงบรรจบรอยระยับ..ที่ขับไข ดูเถิดตระการตา..ยิ่งกว่าใด ประชุมแสงส่งให้..ด้วยใจยอม ๐ แต่อกอาบซาบซับลำดับแสง อุ่นก็แฝงกำลังเข้าหลั่งหลอม ที่ว่าหวานมธุรส..ยาก อด ออม ก็พรั่งพร้อมมธุรส..เข้าบดเบียน ๐ ล่องลอยผ่านฟ้าคราม..สู่งามขวัญ ผลัก-วงจันทร์จางรอย..ให้ถอยเปลี่ยน กวาดหมู่ดาวสิ้นแสงไร้แรงเวียน ตราบกร่อนเกรียนเหลือช่วง..หนึ่งดวงนั้น. สาวซอมฯ ขึ้นบทแรกมายังกะลิเก...เปิดโรง...ฮาๆๆ ๐ หยดหยาดน้ำกลั่นไอ..ด้วยไฟแสง บำราศแหล่งลอยเร่ห้วงเวหา รอแสงช่วงดวงตะวันจะบัญชา เชื่อมรอยฟ้ากับดินเป็นถิ่นเดียว ๐ ไร้ร่องรอยรูปร่างระหว่างแสง จะพราวแผงกลางเงาความเปล่าเปลี่ยว ระยับนั้นโลมลูบทุกรูปเรียว เผยส่วนเสี้ยวสางตรู่..ก็รู้จาง ๐ นาทีใดระยับทอ..ยังรออยู่ จงโปรดรู้จะรองเรื่อก็เมื่อสาง นาทีนั้นจะสะเทื้อนทั้งเลือนลาง ถ้อยน้ำค้างจะหยาดหยด..เข้ารดใจ ๐ กี่รุ่งวงเวียนการเปลี่ยนแปร ยังจะแผ่เงื่อนบทความสดใส หวังแต่แรงโชติช่วงแห่งดวงไฟ จะยังไขขับอยู่...ให้รู้คอย เข้ากันดีไหมนี่....ฮี่ๆๆ แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 12:30:57 จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ธ.ค. 49 12:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาตอบค่ะ ชี้แนะด้วย ๐ บัวเบ่งบานขานรับกับแสงแดด ร้าวร้อนแผดแดดเผาเย้ายวนผึ้ง สายลมพัดซัดฝั่งนั่งคะนึง หวนรำพึงคิดถึงเพียงพี่ยา ๐ กรุ่นกลิ่นกายชายชาญผลาญดวงจิต ตรึงตราติดกรีดใจให้หวนหา เคยต้องเนื้อเชื้อเชิญเนิ่นนานมา นัยน์แววตาระรานผลาญดวงใจ ๐บัวสะท้านขานรับกับเสียงคลื่น ร้องครางครืนกลืนเสียงสำเนียงไห้ เคยแนบซบอบอุ่นกรุ่นละไม ต้องจากไกลไร้ร้างทางชิดชม ๐ อุ่นเอยเคยอบอุ่นกรุ่นกลิ่นพี่ ร้าวฤดีนาทีนี้ช่างขม ต้องอยู่เดียวเปลี่ยวดายคล้ายทุกข์ตรม เคยสุขสมห่มรักกลับหักพัง ๐ ที่เคยกอดสอดมือรื้อไล้ลูบ ประทับจูบรูปกายคล้ายพลาดพลั้ง จริงแล้วคงตั้งใจด้วยชิงชัง ได้ดั่งหวังหันหลังทิ้งนางไป ๐ นางยังคอยร้อยเรียงมาเคียงคู่ แม้จะรู้ชายนั่นแค่หวั่นไหว ยังคงหวังว่าเขาจักอาลัย พาจิตให้คืนหลังรั้งเชยชิด ๐ สั่นระริกกระซิกพลิกกายจ้อง แขนทั้งสองประคองน้องแนบติด กายเบียดกายย้ายปากฝากจุมพิต แนบสนิทชิดชมสมฤดี ๐ เพียงแค่ฝันฝันไปในความหลัง ฝันว่านั่งยังในดวงใจพี่ แท้ที่จริงสิ่งนั้นไม่เคยมี ตัวน้องนี้ฝันไปแค่ฝันไป ----------------------------------- กลับมาแก้เสียงดู แต่ไม่รู้จะดีไหม แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 13:59:59 จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 15 ธ.ค. 49 13:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผู้หญิงสีน้ำฯ คำว่าชี้แนะใช้กับผู้รู้....ผมยังไม่ใช่ แต่จะขอออกความเห็นละกัน เรื่องกลอนนี่มีข้อห้ามบางประการสำหรับผม ห้าม..มีคำเก้อ...คำเฟ้อ ห้าม..ส่งสัมผัสบังคับด้วย...คำที่มีสระเสียงคล้ายกัน เช่น...อัม กับ อาม อัย กับ อาย อน กับ โอน.... อันเด็กรุ่นใหม่...ชอบกันนัก ห้าม...กลับคำไปมาแบบที่คนเขาไม่พูดกัน เช่น พอเพียง....เป็น  เพียงพอ...นี่ทำได้..คุ้นหูทั้งคู่ ส่งเสริม...เป็น...เสริมส่ง...นี่ทำได้...คุ้นหูทั้งคู่ พลาดพลั้ง...เป็น...พลั้งพลาด...นี่ก็ได้ ชิงชัง...เป็น...ชังชิง...นี่เริ่มออกทะเลแล้ว..แต่ยังพอทน บทบาท...เป็น...บาทบท...นี่น่าเกลียดเลย เบียดเบียน...เป็น...เบียนเบียด...นี่ก็น่าเกลียด คำพวกนี้...มือใหม่ตกม้าตายประจำ ส่วนเรื่องเสียงท้ายวรรค...ก็สำคัญ กระตุกขาแรงนิด...อย่าเคืองเน้อ มาว่ากันที่บทแรกก่อน ๐ บัวเบ่งบานขานรับกับแสงแดด ร้าวร้อนแผดแดดเผาเย้ายวนผึ้ง สายลมพัดซัดฝั่งนั่งคะนึง หวนรำพึงคิดถึงเพียงพี่ยา บาทแรก บัวเบ่งบานขานรับกับแสงแดด นี่ไง..คำเก้อ...ขาน...เป็นคำที่ฝืนความรู้สึก .ในบาทนี้ บัวเบ่งบาน...ได้ความหมาย แต่อาการของดอกไม้บาน...ไม่อาจใช้คำว่า...ขานรับ..มาต่อ การเรียกหา ถึงจะมีการขานรับ นี่คือธรรมชาติของพฤติกรรม...ที่ต้องคำนึง เวลาเขียนร้อยกรอง บาทแรกนี้สรุปความได้ว่า.... ....ดอกบัวบานรับแสงแดด ผมลองเรียงคำใหม่ดู...โดยตัดคำว่าแดดออก... (ทำไมไม่ตัด..แสง..แล้วเอา..แดด...ไว้... ซึ่งยังได้ความหมายเหมือนกัน..? ก็เพราะการลงท้ายวรรคด้วยคำตายเสียงไม่พลิ้ว...ไม่ไพเราะ) แล้วเรียบเรียงสำนวนใหม่ โดยเพิ่มสัมผัสสระคร่อมที่ท้ายวรรค คือ..สล้าง...กับ...กลาง เป็น ...กลีบบัว บานสล้าง อยู่กลางแสง... มันก็จะเป็นจังหวะ..2-2-3...เป็นกลอนเจ็ดไป แล้วหากเติมคำว่า..เรียว..เพิ่มความบรรจงทางภาษาไปหน่อย ยังได้ความเหมือนเดิมไหม..? ....เรียวกลีบบัว - บานสล้าง - อยู่กลางแสง.... จังหวะก็จะเป็น...3-2-3...ดีปะ บาทสอง ร้าวร้อนแผดแดดเผาเย้ายวนผึ้ง บาทนี้ความกระโดดเลย เมื่อแดดเผาแล้ว...ต่อด้วยเย้ายวนผึ้ง... ติดกันโดยไม่มีคำเชื่อม..ทำให้ความไม่เนียน ร้าว...คือคำเก้อ...เป็นคำที่ไม่จำเป็นต้องมี ผึ้ง...เสียงโท..แข็งไปนิด...อีกอย่างมันเฉพาะเจาะจงเกินไป คำว่า...ภมร...หมายถึง...แมลง..น่าจะเหมาะกว่า เสียงท้ายวรรคเป็นจัตวา...หวานดีที่สุดเหมาะกับบทโรแมนติค ....หอมทั่วแหล่งล่อภมรบินว่อนไหว.... บาทสาม สายลมพัดซัดฝั่งนั่งคะนึง ดูๆจะเหมือนนั่งริมทะเลมากกว่าริมบึงบัวนะ คำว่า..ฝั่ง...ใช้กับทะเลเป็นส่วนใหญ่ ฝั่งคลองก็ใช้ได้...แต่พอ..ลมพัดซัดฝั่ง... กลายเป็นทะเลอย่างเดียวเลย ประมาณ..ลมพัดคลื่นซัดฝั่ง ...ริ้วลมโชยผ่านต้องจิตล่องไป.... บาทสี่ หวนรำพึงคิดถึงเพียงพี่ยา อิๆๆ...คำว่าพี่ยา...ออกจะลิเกไปหน่อย.. เหมือนดูหนังจักรๆวงศ์ๆ ขอร้องเลย...คำนี้พยายามเลี่ยงเถิด เห็นชอบกันเหลือเกิน ใช้คำว่า...พี่ชาย...ดูดีกว่าเป็นไหนๆ ควรใช้ภาษาที่พูดกันทั่วไป บาทที่แล้ว..นั่งคะนึงแล้ว...คะนึง..คือคิดถึง รำพึง..คือ..พูดเบาๆ.... ยังมีคิดถึงอีกยก...ความซ้ำ...วกวนก้าวขาไม่ออก สรุปว่า...คิดถึงพี่ชายคนพิเศษ...คนของหัวใจ..ว่างั้นเถอะ ...ปล่อยอาลัยโหมระลอกเข้าหยอกเอิน.... ที่ลองเรียงสำนวนใหม่...อาจไม่ใช่คำต่อคำ แต่พยายามสืบความหมายเดิมด้วย สำนวนใหม่เท่านั้น มาลองรวมเล่มดู ....เรียวกลีบบัว - บานสล้าง - อยู่กลางแสง.... ....หอมทั่วแหล่งล่อภมรบินว่อนไหว.... ....ริ้วลมโชยผ่านต้องจิตล่องไป.... ....ปล่อยอาลัยโหมระลอกเข้าหยอกเอิน.... สังเกตได้ว่า...ความมันยังเรื่อยๆ...ยังไม่น่าสนใจนัก ลองปรับดูอีกยกโดยอ่านรวมทั้งบท โดยเพิ่ม...คำที่แสดงลำดับแห่งเหตุการณ์เข้าเสริม โดยใช้...เมื่อ..ก่อน..หลัง...อะไรพวกนี้..เป็นลำดับเริ่มต้น และใช้..ก็..แล้ว..และ..จึง...อะไรพวกนี้มารับ..เป็นเหตุเป็นผลต่อกัน ความจะน่าสนใจขึ้น คำพวกที่ยกมา...เป็นคำเชื่อม...ทำให้ความลื่นไหลเป็นธรรมชาติ... อาจแทรกไว้กลางบาทได้ด้วย...อย่างคำว่า...จน...ในบาทสอง ....หลังกลีบบัวบานสล้างอยู่กลางแสง.... ....ก็หอมแรงจนภมรบินว่อนไหว.... ....ริ้วลมโชยผ่านต้องจิตล่องไป.... ....ก่อนอาลัยโหมระลอกเข้าหยอกเอิน... ระลอกนี่...ปกติใช้กับน้ำ...กับลม...คือของที่ไหลไปมาได้ เอามาใช้กับอารมณ์...อันเป็นนามธรรม...มีภาวะ..แต่ไร้รูป คิดว่าไม่น่ามีปัญหา...ระลอกอารมณ์...ฟังแล้วเข้าใจได้ เหมือนคลื่นอารมณ์ เก๋..ดีออก....อิๆๆ คราวนี้...ถูกใจคนเขียนแล้ว แต่จะถูกใจคนอ่านหรือเปล่า...อีกเรื่อง...อิๆๆ บทสอง ๐ กรุ่นกลิ่นกายชายชาญผลาญดวงจิต ตรึงตราติดกรีดใจให้หวนหา เคยต้องเนื้อเชื้อเชิญเนิ่นนานมา นัยน์แววตาระรานผลาญดวงใจ อ่านทั้งบท...อ้าว...นี่เคยถึงเนื้อถึงตัวกันแล้วด้วย มิน่าล่ะ...คิดถึงเอาหนักหนา...โหยหาเอาสาหัส ความโดยรวม ประมาณว่า ....กลิ่นกายอกชายที่เคยสัมผัส นัยน์ตาอ่อนหวานที่เชื่อมสบกัน ในระยะใกล้จนอกใจสาวสั่นระทึกระทวย นั้นยังเป็นที่ถวิลหาอยู่ไม่รู้วาย.... บาทแรก กรุ่นกลิ่นกายชายชาญผลาญดวงจิต กลิ่นกายชายทำให้รัญจวนใจ....ว่างั้นเถอะ คำว่า...ชาญ...เป็นคำเฟ้อ...คือเกินมา บาทนี้ใช้สัมผัสในซ้อนสองชุด คือ..กายกับชาย และชาญกับผลาญ โดยชุดหลังเป็นสัมผัสชิด...ซึ่งผมไม่นิยม...อิๆๆ ....ครั้งอกชายโอบย้ำยังจำได้.... บาทสอง ตรึงตราติดกรีดใจให้หวนหา ตรึงตราติด...คำเฟ้อไปนิด ความหมายแค่ว่า...ความหลัง”ครั้งนั้น”ตรึงใจให้โหยหา..(อีก) คือเหตุการณ์นั้นผ่านมาแล้วจึงตรึงตราอยู่ เป็นการเท้าความย้อนกลับไป หวนหา คือย้อนกลับไปหาใหม่ โหยหา...คือต้องการอีก ลองพิจารณาความหมายดู...ว่าต้องการแบบไหน ถ้าจะให้เรียงคำใหม่บาทนี้...ก็เป็นว่า ตรึงตราให้ใจหวนคร่ำครวญหา.... ขึ้นต้นและลงท้ายด้วยคำเดิมทั้งคู่ แต่มันได้อารมณ์แบบสุดๆ...(นี่ว่าเอาเอง..อิๆๆ) แถมได้เล่นอักษร ..ห.. คือ...ให้...หวน...หา... ที่ตำแหน่ง..3..5..8..ด้วย แม๊-ม่วนขนาด! กรีดใจ...นี่ความไม่ได้กับบาทนี้ สำนวนนี้มักใช้กับ....คำพูดกรีดใจ แต่...ภาพกรีดใจ...นี่ไม่มี เช่นเดียวกับ...บาดใจ... มักใช้กับ...ภาพบาดใจ หรือ..คำพูดบาดใจ...ก็ยังได้ ลักษณะคำควบ จะใช้ในความหมายต่างๆกันไป ข่มใจ...เกี่ยวกับอะไร...ลองคิดดู ร้อนใจ... น้อยใจ... แค้นใจ... หวั่นใจ... หนักใจ... ฯลฯ เมื่อใช้สำนวนที่พูดกันโดยทั่วไป... ก็จะฟังแล้วไม่ขัดหู...รื่นหู ....ท่ามอุ่นไออบขวัญประหวั่นเขิน... บาทสาม เคยต้องเนื้อเชื้อเชิญเนิ่นนานมา ต้องเนื้อเชื้อเชิญ...ความมันแปลกๆ ดูเป็นว่า..หญิงเป็นฝ่ายบุกมากไป... คล้ายๆกับว่า..สาวเจ้าเดินเข้าไปลูบไล้อกชาย แล้วเงยหน้า..หลับตารอ...อิๆๆ ....หลังอ้อมเนื้อโอบเนื้อตาเชื้อเชิญ.... บาทสี่ นัยน์แววตาระรานผลาญดวงใจ นัยน์..แปลว่าตา... แล้วยังมา แววตา อีก...ความซ้ำ มักใช้ควบคู่กัน...เป็น...นัยน์ตา ถ้าใช้...ในแววตา... หรือ...แววในตา... จะไม่น่าเกลียดเลยทั้งคู่ แต่จะตกข้อตำหนิ...คือ.. บาทนี้จะมี..ไอหน้า ไอหลัง...ชิงแย่งสัมผัสกันอุตลุด ความก็คงประมาณ ตาร้ายกาจหวานเชื่อมนั้น...ละลายหัวใจสาวเจ้า จนแทบจะไร้เรี่ยวแรงยืนได้ด้วยตนเอง ....ก็สะเทิ้นจนสะท้อนสะท้านทรวง.... เอ้ารวมเล่ม ....ครั้งอกชายโอบย้ำยังจำได้.... ....ท่ามอุ่นไออบขวัญประหวั่นเขิน... ....หลังอ้อมเนื้อโอบเนื้อตาเชื้อเชิญ.... ....ก็สะเทิ้นจนสะท้อนสะท้านทรวง.... เอาสองบทพอ... นิ้วจะหงิก...ฮิๆๆ แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 23:52:21 แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 22:18:39 แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 22:05:37 จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ธ.ค. 49 21:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาเก็บความรู้ เข้ามาอ่านกลอนไพเราะ เอ่อ ภาพสวยดีครับ จากคุณ : สนิทใจ - [ 15 ธ.ค. 49 23:29:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับคุณสนิทใจ อยู่โยงจนดึก... ว่าจะดูปิดเอเชียนเกมส์สักหน่อย ภาพสวยน่ะภาพไหนครับ พอดีมีหลายภาพ หากเป็นภาพต้นกระทู้ก็...คิดเหมือนผม จากคุณ : สดายุ... - [ 16 ธ.ค. 49 00:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาต่อ... ๐บัวสะท้านขานรับกับเสียงคลื่น ร้องครางครืนกลืนเสียงสำเนียงไห้ เคยแนบซบอบอุ่นกรุ่นละไม ต้องจากไกลไร้ร้างทางชิดชม บทนี้ออก...อีโรติคแล้ว บาทแรก บัวสะท้านขานรับกับเสียงคลื่น พอถึงบาทนี้ก็ถึงบางอ้อ...จะเล่นความสลับ กับบทแรก แต่ความหมายเป็นอีก..บัว..หนึ่ง เช่นเดิม...บัวสะท้าน...โอเค แต่ขานรับ...นี่...หากเปลี่ยนเป็น...ตื่นรับ...น่าจะตรงกว่า ทีนี้เข้าใจว่า...ติดสัมผัส...จะเอา..ขาน..มารับ..สะท้าน ซึ่ง..ขานรับ..ครั้งนี้ความหมายดีกว่าครั้งก่อน แต่ก็ยังเป็นคำเฟ้ออยู่ดี ลองนึกดีๆ...ท่านผู้ชม ....สั่นสะท้านด้วยจูบมือลูบไล้.... บาทสอง ร้องครางครืนกลืนเสียงสำเนียงไห้ มีแต่..ร้องครวญคราง...ไม่มีร้องครางครืน แต่...ร้องกลางคืน..น่ะมี คำว่า..ไห้...เป็นการร้องด้วยความเสียใจ ไม่ใช่เพราะความรัญจวนใจ ....รัญจวนในอกอยู่มิรู้ล่วง.... ใช้..มิ...แทน...ไม่...เพราะต้องการเลี่ยง...ไอ...ซ้ำ หรือจะเอา....สืบอยู่ในถิ่นแถนอย่างแหนหวง.... อันนี้ใช้ตัวแทน...ถิ่นแถน...คือสวรรค์... หมายถึง..ท่องสวรรค์นั่นเอง...และหวงแหนกับ ความสุขนั้น บาทสาม เคยแนบซบอบอุ่นกรุ่นละไม ดูขัดๆตรง...ซบอบอุ่น...ถึงจะไม่น่าเกลียดก็ยังไม่เนียน ซบอกอุ่น...ดูจะชัดกว่า...ก็รู้หรอกว่า..อกชาย..น่ะ..อบอุ่น กรุ่นละไม...อกชายกรุ่นละไม...ดูไงๆอยู่ คำนี้...ละไม...ไม่ค่อยใช้กันโดดๆ...แบบแยกคำ มักใช้ติดกันควบอยู่กับ....ละมุน เช่น แก้มนั้นหอมกลิ่นกรุ่นละมุนละไม ....คลื่นสวาดิโลมต้องใจสองดวง.... บาทสี่ ต้องจากไกลไร้ร้างทางชิดชม มีเหตุให้ต้องพรากจากกันไป...โดยสรุป สะดุดตรง...ไร้ร้าง สำนวนที่พูดกันเป็นธรรมชาติของคำนี้คือ ห่างร้างไป ร้างลาไป ร้างเลือนไป...หรือ...เลือนร้างไป ภาษาโคลงก็ต้อง...เริดร้าง....หรือ...นิราศร้าง ....ก่อนจะล่วงเลือนร้างไปห่างกัน.... รวมดู ....สั่นสะท้านด้วยจูบมือลูบไล้.... ....รัญจวนในอกอยู่มิรู้ล่วง.... ....คลื่นสวาดิโลมต้องใจสองดวง.... ....ก่อนจะล่วงเลือนร้างไปห่างกัน.... ข้อห้ามอีกข้อ...ห้ามสัมผัสบังคับซ้ำคำ.... ในที่นี้คือ..ล่วง..(ท้ายบาทสอง..และคำที่สามของบาทสี่) จึงต้องปรับอีกที ....สั่นสะท้านด้วยจูบมือลูบไล้.... ....สืบอยู่ในถิ่นแถนอย่างแหนหวง.... ....คลื่นสวาดิโลมต้องใจสองดวง.... ....ก่อนกาลล่วงเลือนร้างไปห่างกัน.... คงแจกแจงแค่นี้ ที่เหลืออยากให้ความเห็นว่า สีน้ำน้อย....ชื่อเอม..ใช่มั๊ย เขียนเสร็จแล้วลองนั่งอ่านผ่านๆ...สักสี่ห้ารอบ เท่าที่สังเกต... ๑. จะมีคำเก้อ คำเกิน แทรกอยู่ในทุกบาท หากถามว่าจะรู้ได้ไงว่าคำไหนเป็นคำเก้อ คำเกิน ก็พิจารณาตรงที่พออ่านแล้วมันสะดุด... กลับหน้ากลับหลัง...ไม่เป็นธรรมชาติ คนไม่พูดกัน....ไม่ต้องไปสนใจสัมผัส..มากนัก โดยเฉพาะสัมผัสใน...ไม่ใช่ข้อบังคับ ไม่มีก็ได้ ดูตัวอย่างเพลงยาวของเจ้าฟ้ากุ้งสิ ...ปางพี่มามาดสมานสุมาลย์สมร ดั่งหมายดวงหมายเดือนดารากร อันลอยพื้นอำพรโพยมพราย... ...แม้นพี่เหิรเดินได้ในเวหาศ ถึงจะมาดก็ไม่เสียซึ่งแรงหมาย มิได้ชมก็พอได้ดำเนิรชาย เมียงหมายรัศมีพิมานมอง... โบราณไม่เน้นสัมผัสใน...แบบกลอนสุนทรภู่ แต่อาจเล่นสัมผัสอักษร แค่เอาตัวอักษรที่สัมผัสกันมาเรียง ยังเพราะเลย เหิร...หาศ มาด..หมาย ชม..ชาย หมาย...มอง ๒. ขาดคำเชื่อม เมื่อ...ก็...แล้ว...จึง...จน...ความ...การ...คง...ฯลฯ คำพวกนี้เมื่อจะใช้ให้นึกถึงการพูดจาในชีวิต ประจำวันเป็นเกณฑ์...เหมือนการเขียนร้อยแก้ว จงเขียนร้อยกรองให้เหมือนร้อยแก้วที่มีสัมผัส เช่น เมื่อหัวโขนต่างคว้าเอามาสวม คงยากร่วมสัมพันธ์ด้วยกันได้ เปิดเผยและปกปิดของจิตใจ จะขับไขผ่านกริยาและวาที ๓. จินตนาการ...การลำดับเรื่องราว ให้นึกถึงความเป็นจริง...ก่อนหลัง เรื่อง อีโรติค... ผู้หญิงที่ไม่มีประสบการณ์อาจเขียนยากหน่อย เพราะว่าไม่รู้ว่า...เขาทำกันอย่างไร อะไร...ทำให้เกิดผลอะไรตามมา...และจะอย่างไรต่อไป ความประทับใจ...ความสุข...เกิดตรงไหน...ฯ ๔. การส่งสัมผัส 123 45 678..บาทแรก 123 45 678..บาทสอง 123 45 678..บาทสาม 123 45 678..บาทสี่...นี่คือท่ามาตรฐาน สัมผัสในบาท สัมผัสชิดคือ 5 กับ 6  สัมผัสสระกัน สัมผัสคร่อมคือ 5 กับ 7 สัมผัสสระกัน สัมผัสระหว่างบาท 8 ของบาทแรก...สัมผัส 3 ของบาทสอง หรือ 8 ของบาทแรก...สัมผัส 5 ของบาทสอง และมี 7 มารับสัมผัสใน...ข้อเสียของแบบนี้คือ... ต้องหาสัมผัสสระเดียวกันถึง สาม ตัวซึ่งยากกว่า ขณะที่แบบแรกใช้เพียง สอง ตัว ลองเกลาดูอีกทีทั้งบท แล้วมาดูกัน เอ้า...รวมเล่ม สามบท ....หลังกลีบบัวบานสล้างอยู่กลางแสง.... ....ก็หอมแรงจนภมรบินว่อนไหว.... ....ริ้วลมโชยผ่านต้องจิตล่องไป.... ....ก่อนอาลัยโหมระลอกเข้าหยอกเอิน... ....ครั้งอกชายโอบย้ำยังจำได้.... ....ท่ามอุ่นไออบขวัญประหวั่นเขิน... ....หลังอ้อมเนื้อโอบเนื้อตาเชื้อเชิญ.... ....ก็สะเทิ้นจนสะท้อนสะท้านทรวง.... ....สั่นสะท้านด้วยจูบมือลูบไล้.... ....สืบอยู่ในถิ่นแถนอย่างแหนหวง.... ....คลื่นสวาดิโลมต้องใจสองดวง.... ....ก่อนกาลล่วงเลือนร้างไปห่างกัน.... แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 49 11:07:40 จากคุณ : สดายุ... - [ 16 ธ.ค. 49 09:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณท่านชายสดายุมากเจ้าค่ะ แต่ว่าสีน้ำน้อยไม่เข้าใจ 123 45 678 อันนี้คืออะไรเจ้าค่ะ แล้วก็อีกอันหนึ่ง อีโรติก เห็นเขาใช้กันบ่อยจัง แฮะๆๆ ไม่ค่อยจะซึ้งกับคำนี้ เจ้าค่ะ ถ้าเรื่องโรคจิตๆ พอไหว บทเรียนวันนี้ได้ความรู้มาว่า 1. อย่าใช้คำซ้ำความหมายติดกัน 2. อย่ากลับคำบางคำเพื่อสัมผัสเสียง 3. อย่าใช้คำผิดวัตถุประสงค์ 4. สรุปใจความสับสนไม่ดี 5. ยังสรุปความเข้าใจในการแต่งกลอนของตัวเองไม่ลงตัว แฮะๆๆๆ ป.ล. อย่าลิเก เกินไป อันนี้โดนติมาหลายหนแล้วจากหลายๆคน สงสัยอนาคตสีน้ำน้อยจะเป็นนางเอกลิเก เอิ้กกก ตุเล๊งตุเลงตุ๊เล่ง แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 49 13:03:08 จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 16 ธ.ค. 49 13:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณ คห ที่ 21 กับ 24 มากเลยครับ นึกไม่ถึงว่า เขียนกลอน ต้องละเอียดอ่อนขนาดนี้ คห นี้ ขอขอบคุณไว้ก่อน ไว้จะมาร่วมวางบทกวี ที่ดีกว่าที่เคยแต่งนะครับ (จากที่ได้เรียนมาทั้งสองความเห็น) จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 16 ธ.ค. 49 15:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แวะๆ มาเที่ยวครับ บอกตรงๆว่าแต่งอะไรๆ ไม่ค่อยได้เลย ไม่ได้จับนานนี่ก็ เฮ้อ! ...๐เหม่อมองผ่านม่านฝนที่หล่นร่วง จ่อมสู่ห้วงความฝันเคยหวั่นไหว ยามรำลึกหอมกรุ่นกลิ่นอุ่นไอ สะท้อนใจวังเวงกับเพรงกาล ช่วงนี้ตั้งใจแล้วว่าจะ หมั่นกลับมาตั้งหน้าตั้งตา ฝึกฝนต่อ หลังจากหายไปนานนนนนนนนนนน อืม! คุณ ซอมฯ นี่เหมาะเป็นนางเอกลิเกจริงๆนะครับ จากคุณ : จอมอสูร - [ 16 ธ.ค. 49 22:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สีน้ำน้อย 123 45 678 คือ จำนวนคำในวรรคหนึ่ง กลอนแปด..มีแปดคำ..ไม่น่างง อีโรติค...erotic...คือ บทเข้าพระเข้านาง...ติดเรท R เรท X คำเก้อ...นี่...หากมีมากจะทำให้บทกลอน นั้นเป็นกลอนตลก...คือเหมือนไม่มีที่มาที่ไป อยู่ๆก็โผล่ขึ้นมา คำเฟ้อ...คือ...คำที่ฟุ่มเฟือยเกินจำเป็น เดี๋ยวนี้บางคนเขียนเหลือ หก หรือ เจ็ด คำก็มี ในวรรคหนึ่ง...และไม่สนใจสัมผัสในเลย ชั่วเหยี่ยวกระหยับปีกกลางเปลวแดด ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา... ...เพียงความเคลื่อนไหว ...เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ดูสองวรรคข้างบนสิ ไม่มีสัมผัสในเลย ไม่ต้องเขียนใหม่หรอก ลองแปลที่เขียนบรรทัดต่อบรรทัด เป็นร้อยแก้ว แล้วมานั่งพิจารณาดูว่า...เหมาะไม่เหมาะตรงไหน แล้วลองเกลาใหม่....ก็จะเห็นความคิดตัวเองชัดเจนขึ้น มือใหม่...เป็นอย่างนี้ทุกคน รวมทั้งผมเองด้วย จากคุณ : สดายุ... - [ 18 ธ.ค. 49 07:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ที่ไม่เข้าใจคือว่า คำอธิบาย 123 45 678 123 45 678..บาทแรก 123 45 678..บาทสอง 123 45 678..บาทสาม 123 45 678..บาทสี่...นี่คือท่ามาตรฐาน สัมผัสในบาท สัมผัสชิดคือ 5 กับ 6  สัมผัสสระกัน สัมผัสคร่อมคือ 5 กับ 7 สัมผัสสระกัน สัมผัสระหว่างบาท 8 ของบาทแรก...สัมผัส 3 ของบาทสอง หรือ 8 ของบาทแรก...สัมผัส 5 ของบาทสอง และมี 7 มารับสัมผัสใน...ข้อเสียของแบบนี้คือ... ต้องหาสัมผัสสระเดียวกันถึง สาม ตัวซึ่งยากกว่า ขณะที่แบบแรกใช้เพียง สอง ตัว อันนี้เจ้าค่ะ เพราะตอนสีน้ำน้อย เรียนสมัยมัธยม ครูภาษาไทยเขาบอกให้ คำสุดท้ายกับคำที่ 3 ให้สัมผัสกัน ถ้าไม่ใช้คำที่ 3 มันต้องทำยังไง กับสัมผัสในที่ว่านะเจ้าค่ะ แล้วจะลองดูนะเจ้าค่ะ แล้วจะเอาบทใหม่มาให้ท่านชายสดายุ อ่าน สีน้ำน้อยชื่อ แอม เจ้าค่ะ มิได้ชื่อเอม จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 18 ธ.ค. 49 09:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 30 หวัดดีค่ะ เจ้าบ้านและผู้มาเยือนทุกท่าน เพิ่งรู้สึกถึงลมหนาวเมื่อวานนี่เอง ปีนี้ไม่รู้ความหนาวมัน หลงไปไหน ไปแอ่วงานพืชสวนโลกเมื่อเดือน พ.ย. ก็ร้อนตับแล่บ เดินได้ครึ่งเดียว มันล้ากับแดด เลยขอบายก่อน ได้บัตรฟรีค่ะ ไม่ฟรีไม่ไป ฮ่าๆๆ อีกสักบท...เผื่อจอมอสูรจะเจอโฉมงาม....แซวมั่ง ฮี่ๆ แม้เด็จพี่ไม่มองและเมินหมาง พระน้องนางก็มิหวั่นยังมาดหมาย ถึงไม่รักแต่จำน้องจนวันตาย นั่นก็คล้ายได้หัวใจพี่ไปครอง! ลิเก๊ ลิเก...เนาะ จากคุณ : ซอมฯ - [ 18 ธ.ค. 49 10:34:12 A:unknown X:202.129.0.10, 202.129.0.10 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณยิ้มแย้ม เดี๋ยวนี้เขาไม่ละเอียดกันมากเท่าไรหรอก พยายามมีแค่สัมผัสบังคับกันเท่านั้นเอง บาทแรกลงท้ายวรรคด้วยอะไรก็ตาม คำที่สองถึงเจ็ด ในบาทสอง..เขาลงกันตามใจชอบ ให้รับสัมผัสสักตัวหนึ่ง.... นัยว่าสนใจแต่รสความ ให้คนอ่านแล้วเข้าใจเป็นใช้ได้... (แต่ผมอยากนิมนต์..ให้ไปเขียนร้อยแก้วกัน ให้รู้แล้วรู้รอด เพราะสนใจรสความอย่างเดียว...ถูกสเปค..เป๊ะ..! จะมาวุ่นวายกับฉันทลักษณ์ที่กระพร่องกระแพร่งกัน อยู่ทำไม...อิๆๆ) ด้วยแนวคิดแบบนี้...เรียกว่าเป็นระยะเปลี่ยนผ่าน ของรูปแบบกลอนไปสู่อีกช่วงหนึ่ง หลังจากกลอนสัมผัสแพรวพราวแบบสุนทรภู่ ครองตลาดมายาวนาน...เกือบสองร้อยปี ตัวอย่างรูปแบบกลอนดั้งเดิม....คือ..ขุนช้างขุนแผน (ยกเว้นตอนกำเนิดพลายงาม...ที่สุนทรภู่แต่ง) ตัวอย่างรูปแบบกลอนสุนทรภู่...คือ..พระอภัยมณี ใครสนใจหาอ่านเปรียบเทียบดู ครับ ต้น... นานๆมา...แต่รูปกลอนยังดีอยู่นี่นา ห่างหายไปนาน คงสบาย..มีความสุขอยู่ดี...ใช่ปะ... แล้วเอากลอน...ฉันท์...มาลงเล่นกันใหม่ ที่นี่...หรือ..ที่บล็อคก็ได้ สีน้ำฯ...#29 ที่ครูสอนน่ะถูกครึ่งเดียว การรับสัมผัสของบาทสองและบาทสี่ รับที่คำที่ห้าได้ด้วย...ไม่ใช่สามที่เดียว ลองอ่านดูว่ามันขัดหูไหม บทนี้รับสัมผัสคำที่ห้า... แล้วมีคำที่เจ็ด...มารับสัมผัสในอีกที ที่วรรคสอง.... ๐ เพียงฟ้าแดงแสงจันทร์ก็พลันลับ คือคาบคราวดาวอับแรงขับไข กระบวรเรือพร้อมฝ่าชลาลัย เมื่อพลไกรพร้อมพรั่งที่นั่งตน .................................................. ส่วนบทนี้...ที่วรรคสี่ ๐ ธงทิวผืนภูษาระย้าย้อย ต้องลมพลอยปลิวปัดสะบัดสี พายจ้วง..เรือเคลื่อนฝ่าสายวารี เมื่อหนึ่งน้ำใจนี้ไหลรี่นอง หญิง กรุงเทพฯ...เพิ่งรู้สึกเย็นเมื่อเช้าวันอาทิตย์ สวนจตุจักร...คนเลยแน่นเอี๊ยด อิจฉาคนทางเหนือจริงพับเผื่อย คงไม่ถึง 20 ดีกรีล่ะสิ เข้านอนกันแต่หัวค่ำรึเปล่านี่ ฮิๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 18 ธ.ค. 49 12:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ^ ^ ^ ถามล้วงลูกเหรอ ไม่บอก ฮี่ๆ... อาทิตย์นี้โสดชั่วคราวฮ่ะ คุณซะมีไปแข่งตีลูกเด้งที่ กอทอมอ รู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย ฮ่า ๆ ว่าแต่เด็จพี่ ปีนี้ไม่ไปกินเสต็กที่แม่ฮ่องสอนอีกเหรอคะ ถ้ามาก็แวะหน่อยสิ จะฝากข้าวแต๋นน้ำแตงโมให้ 2 ห่อ ^_^ ปล.ลืมไปเลย ว่าจะบอกตั้งนานละ คือเบอร์ที่โต๊ะทำงาน เขายกเลิกไม่ใช้แล้วเด้อ แบบว่ามัวโทรคุยกะกิ๊ก ไม่ทำงานทำการ เขาเลยยกเลิกซะ อิอิ.. จากคุณ : ซอมฯ - [ 18 ธ.ค. 49 16:31:26 A:unknown X:202.129.0.10, 202.129.0.10 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 33 หญิง ปีนี้พี่คงไม่ได้ขึ้นเหนือ...วันหยุดไม่พอเที่ยว ( คือต้องเข้าใจนะว่า...ไปที่ไกลปืนเที่ยง บ้านนอกคอกนาแบบแถวนั้น... ต้องใช้เวลาเยอะ..ถ้าไม่เพราะสาวผิวขาวรื่นตา อู้คำเมืองเพราะรื่นหู...อาหารอร่อย เป็นไม่ตะกายไปตั้งเจ็ดแปดร้อยกิโลหรอก...ฮี่ๆๆ ) คงเที่ยวรอบๆเมืองหลวง ว่าจะไปที่...เขาว่ากันว่ามี โอโซนมากที่สุด ในประเทศสักหน่อย....วังน้ำเขียว...นครราชสีมา หา สเต๊คนกกระจอก..(เทศ)...น้ำองุ่นสด...นม(วัว)อวบๆ..เอ๊ย...อุ่นๆ ไปเช้ากลับเย็น...คือขากลับเปิดแอร์เย็นๆ..ฮิๆ ส่วนที่...แหม้ห้องซ๋อน..(อ่านเอาเสียงอย่างเดียวนะ...) ไม่มีสเต๊คนะเจ๊....เขาไปกิน...ลาซาลย่าที่..ปายต่างหาก ท่าทางจะหลงลูกชายตัวดี..จนสมองสับสนไปหมด...เฮ้อ ไม่เป็นไร...เรื่องโทรน่ะ...พี่เองก็ทำเครื่องหาย ต้องใช้เบอร์ใหม่...แล้วจะหลังไมค์ไปบอกอีกที จากคุณ : สดายุ... - [ 18 ธ.ค. 49 20:31:02 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีครับ พี่สดายุ และทุกท่าน ............... xers... ท่าทางจะไม่ถนัดนารีปราโมช เอาพิโรธวาทัง...ก็ได้นะ...ตามสบาย กระทู้นี้จับฉ่ายอยู่แล้ว ............... แหะๆ ไม่ถึงขั้นนารีปราโมช พิโรธวาทังครับ ปกติเขียนแบบไม่ได้นึกว่าเอาแนวไหน เขียนตามใจว่าพอจะเขียนเรื่องไรได้มั่งอ่ะครับ แวะมาอ่านเป็นระยะ เห็นวิจารณ์กลอนกันอย่างสนุก ขอเก็บไปเรื่อยน้อครับ พี่หญิง แม้เด็จพี่ไม่มองและเมินหมาง พระน้องนางก็มิหวั่นยังมาดหมาย ถึงไม่รักแต่จำน้องจนวันตาย นั่นก็คล้ายได้หัวใจพี่ไปครอง!   หนูเซ่อ... มิลืมน้องแก้มนวลที่ป่วนจิต อยู่เป็นนิจแม้นอนก็ร้อนไข้ นึกถึงทองที่น้องนั้นเอาไป ก็ร้อนไคร่แจ้งความจับมาคืน... แหะๆ นึกแนวไหนไม่ออกเห็นพี่หญิง เลยแวะมาแซว ขอรับ อิอิ ----------------------------------------------------- จากคุณ : xers - [ 18 ธ.ค. 49 21:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ผ่านมา....ชื่นชมคารมคำ ท่ามคืนค่ำหนาวผ่านในลานสรวง ลมผ่าว ดาวเถื่อน ทาบเดือนดวง คำทวงภาคจันทร์อันเลื่อนลอย จากคุณ : ตะวัน - [ 19 ธ.ค. 49 00:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 36 รับทราบเจ้าค่ะ 1. สัมผัสคำที่ 5 มันจะมีคำที่เจ็ดรับสัมผัส อีกที่หนึ่ง 2. แล้วก็มีแบบสัมผัสคำที่ 4 ด้วยแต่หาสัมผัสรับต่อไปไม่เจอ ช่วงนี้ยังไม่มีเวลาแต่งกลอนเลยเจ้าค่ะ งานวุ่นๆ ติดไว้ก่อนนะเจ้าค่ะ คงเอามาให้ดูก่อนสิ้นปีเจ้าค่ะ สิ้นปีโครงการตะลอนทัวร์ลากยาว อาจจะไปภูกระดึง อีกครั้งของชีวิต จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 19 ธ.ค. 49 10:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 37 xers... พักนี้หนาวกำลังดี...น่าหาคนกอดสักคนเนอะ ไปเที่ยวไหนบ้างหรือเปล่า... เขียนมาเหอะ...อะไรก็ได้ คุณตะวัน มาดึกจัง พักนี้ไม่ค่อยเห็น...ในถนนฯ... งานเยอะหรือครับ สีน้ำฯ ตามสะดวกครับ ไปเที่ยวแล้วกลับมาเล่าให้ฟังบ้างสิ จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ธ.ค. 49 12:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีครับ พี่สดายุ และทุกท่าน ว่าจะไปเชียงรายรับไอหนาวครับ แต่คนจะกอดนี่อยู่ไกลกันเหลือเกินขอรับ ๐ หนาวคราวนี้จะยาวสักแค่ไหน คงน้อยกว่าคราวใจยามต้องห่าง นึกถึงผมพาดผ่านอันเบาบาง กรุ่นไอจางจากกายยังสื่อกัน... พิมพ์ไว้ตั้งยาวพอส่งหายเกลี้ยง พันทิพย์เป็นไรน้อ T_T ------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 49 22:15:00 จากคุณ : xers - [ 19 ธ.ค. 49 22:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เห็นแต่ละคนหนาวๆ เลยขอแจมหน่อยครับ ..๐เล้าโลมลูบจูบไล้หมู่พรายพฤกษ์ กิ่งก้านคึกปลายปลิวสั่นพลิ้วไหว แผ่แผ่วร่างคลอเคล้าหยอกเย้าใบ ดลเหลื่อมไพรเริงร่ายด้วยสายลม ..๐เผยงามหยาดน้ำค้างยามสางรุ่ง หมายอำรุงมวลมาลย์เบ่งบานสม ฟ่องไอหนาวลอยคว้างร่วมพร่างพรม ให้ฉ่ำฉมช่อชูล่อภู่พราย ลมมีร่างหรือเปล่าอะครับเฮีย แบบว่า จินตนาการเกิน! 555 ผิดหลักภาษาเยอะ เดี๋ยวจะค่อยๆปรับคร้าบ มึนกว่าจะเริ่มกลับมาแต่งได้ แหะๆ จากคุณ : จอมอสูร - [ 20 ธ.ค. 49 09:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 40 xers... หนาวลม..ห่มด้วยเนื้อ...ไม่เหลือหนาว อกร้าว..กลบด้วยหวาน...จะพานหาย คิดถึง..อกกรอบเกรียม...ต้องเยี่ยมกราย สบชม้าย..แขนปากพร้อม...โอบหอมซะ ต้น.. ๐ หนาวลมหนาวผ่าวผ่านอยู่นานเนิ่น เหมือนหยอกเอินอาวรณ์ผู้อ่อนไหว พาล่องลอยสู่แดนสุดแสนไกล เพื่อสื่อให้รูปนิมิตสัมฤทธิ์รู้ ๐ ริ้วลมหนาวผ่าวผ่านฝ่าลานแก้ว จนหวีดแว่วรอยถวิลให้ยินสู่ ถวิลนัยรอยคำรูปดำรู ได้สืบอยู่เคียงข้างอย่าร้างเลือน ๐ ระริกลมพรมพร่าง..น้ำค้างพร้อย ดั่งผืนพลอยแผ่กว้างอยู่กลางเถื่อน สะท้านด้วยอ้างว้างทุกย่างเยือน และสะเทื้อนส่วนทรวงทุกท่วงที ๐ ปรารถนาสืบถวิลสู่ถิ่นนั้น ให้ผูกพันต่อถวิลทุกถิ่นที่ ร่วมเหนี่ยวนำน้ำใจมอบไมตรี จนสุดลี้เลือนร้าง..ไปห่างกัน จากคุณ : สดายุ... - [ 21 ธ.ค. 49 06:00:59 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ปลุก.....หมู่เขลาร่วมไหว้.......เทวัญ เสก......เศษดินแบ่งกัน........กราบน้อม พระ......พิมพ์รูปภควันต์.......วางอยู่ มากเนอ เครื่อง...บริขารพรั่งพร้อม......ผ่านถ้อยสมาทาน เป็น......ท่วงทีรับใช้.............อวิชชา เรื่อง.....สี่เหล่าปทุมา...........ยากสิ้น บัด.......นี้บัดนั้นดา-.............รดาษเช่น กันเนอ สี.........กลิ่นรูปแหว่งหวิ้น......อยู่เคล้าขุ่นโคลน ต่าง......วัตรต่างวาททึ้ง.........พุทธธรรม ศาสน์....อื่นย่อมหลงสัม........มะมรรคแก้ จัก.......เช่นดิรถีย์กรรม........คอยกร่อน พุทธเวย มี.........กี่ทางที่แท้..............ที่รู้สู่หมาย วา........ทะย่อมกล่าวให้........เสียหาย ที........ท่าจักแยบคาย..........ขอดข้อน ยั่ว.......แย้มยกบรรยาย........เหยียดข่ม เย้ย.....ประโยคยอกย้อน.......หยอกแย้งหยาบหยาม อารามอร่ามเรื้อง..................องค์พระ ปฏิบัติปฏิภาวะ.....................เพียบล้น สนทนาวิสาสะ.....................เสนาะอยู่ พ่อเอย ตาบอดคลำช้างด้น...............ดุ่มหน้าสาธยาย แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 49 22:30:47 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 49 19:17:45 จากคุณ : สดายุ... - [ 21 ธ.ค. 49 19:09:23 ]