ทำได้เพียงเดินไปห่างห่าง
แต่ไม่มีทางได้เดินเข้าไปใกล้
เราสองคนอยู่บนเส้นขนานของหัวใจ
อยู่เคียงกันไป…แต่ไม่มีวันได้บรรจบกัน

ทำได้เพียงมองเธอจากตรงนี้
เพราะรู้ดี…เธอไม่มีที่สำหรับฉัน
เห็นเธออย่างนี้เรื่อยไป…แต่ไม่วันได้ผูกพัน
แม้จะรักเธอเพิ่มขึ้นทุกวัน..แต่คงไม่มีวันได้บอกออกไป

เธอก็มองเห็นฉัน…ฉันรู้ดี
เพียงแต่…ฉันไม่ใช่คนที่มีความหมาย
เป็นเพียงคนที่อยู่ในสายตา…แต่เธอไม่เคยรับมาใส่หัวใจ
อาจเป็นคนที่ทำให้อุ่นใจ…แต่ไม่ใช่คนที่เธอต้องการ

รู้…จะต้องเดินไปอย่างเดียวดาย
แม้ว่ามองออกไป…ยังเห็นเธออยู่ไกลไกลตรงนั้น
บนเส้นขนานของหัวใจ…ที่จะไม่มีวันได้บรรจบกัน
แต่ฉัน…ก็ยังอยากเดินต่อไป

เพราะจะยังเห็นเธอจากตรงนี้
คนดี…เพียงแค่นี้ก็มีความหมาย
ระหว่างทางที่เดินไปนั้น…ได้เห็นกัน…ก็ยังอุ่นใจ
ดีกว่าเดินเดียวดาย…มองไป…ไม่มีใครสักคน

ดูเหมือนคนโง่ใช่ไหม
ติดอยู่ในความเดียวดาย…หมองหม่น
แต่ถ้าเคยเป็นใคร…ที่ไม่มีใครสักคน
จะรู้เหตุผล…ว่าฉันยอมทนเพื่ออะไร

แม้จะไม่มีวันได้ร่วมทาง
แม้จะต้องอยู่ห่างห่าง…ไม่มีทางได้ชิดใกล้
แต่เธอจะยังเห็นฉัน…ในทุกทุกวันที่เธอเดินไป
และฉันจะเห็นเธอเรื่อยไป…จนกว่าทางสองสาย…จะแยกเราให้ไกลจากกัน