เธอทั้งหลาย นั่งไขว่ห้างอยู่ภายในกรงตู้สี่เหลี่ยมที่จัดแต่งพื้นด้วยพรมสีแดงสดจนดูเด่น  มีการถูกเลือกออกไปข้างนอกตามความนิยมชมชอบของแขกต่างรสนิยม  

      จากหญิงสาวที่เชิดหน้าอยู่บนชั้นต่างๆเกือบเต็มที่นั่ง เรียงรายสลอนเป็นแถว  ตอนนี้เหลืออยู่อย่างน้อย เจ็ด แปด คน นั่งสลับกันแบบสุ่ม  บางคนนั่งแต่งหน้า บางคนนั่งคุยกับเพื่อนด้านข้างหัวเราะซิกๆตามจริตหญิงสาว บางคนนั่งดูโทรทัศน์ที่วางอยู่เบื้องหน้า  บางคนเหม่อลอยดูเศร้าสลดอย่างคนไม่เคยรู้ว่าเสียงลมพัดใบไม้ไพเราะเพียงใด

      มีเพียงกระจกบานใหญ่ที่กางกั้นระหว่างดอกไม้ช้ำน้ำ กับ บรรดาเสือหนุ่ม เสือแก่   พวกมันหื่นกระหาย จ้องมองราวกับว่าไม่มีอาหารตกถึงท้องนาน หรือ อาหารที่มีอยู่มันน่าเบื่อเกินจะกลืนเข้าปาก

      “เฮ้ย   เร็วซิ ถ้านายไม่ขึ้น เราจะขึ้นก่อนแล้วนะโว๊ย” ชายที่นั่งด้านซ้ายของเก้าอี้โซฟา(ขนาดสองคนนั่ง) คะยั้นคะยอเพื่อน
      “เรากำลังเลือก นายไปก่อนเลย” ชายที่นั่งด้ายขวาบุ้ยปากเบ้ สายตากำลังจับจ้องหน้าอกหญิงสาวคนที่ใส่เสื้อคอกว้างสีแดง เขาไม่แน่ใจว่าเธอจะสามารถมองเห็นเขาได้จากด้านในหรือเปล่า

      “เฮ้ย   ไอ้เม่น เราว่าน้องคนเสื้อแดงนั่นแหละเข้าท่าแล้ว  เร็วๆ นายนี่เรื่องมากจริง” ชายที่นั่งด้านซ้ายรีบตัดบท
      “เออ ก็ได้” เม่นพยักหน้าตอบตกลง โดยที่สายตายังมองอยู่ที่เดิม


      “เชิญค่ะ” ผู้หญิงเสื้อแดงเปิดประตูห้องพร้อมยกมือขึ้นดันแผ่นหลังของเม่นให้เดินเข้าไปก่อน ภายในห้องมีกลิ่นหอมฉุนของน้ำหอม แต่เม่นมั่นใจว่าเขายังรู้สึกได้ถึงกลิ่นอับชื้น

      ถัดออกไปตรงกลางห้องมีเตียง ที่นอนสีขาวนุ่มน่านอน กระจกเงาติดผนังอยู่ด้านหัวเตียง บานใหญ่พอที่จะเห็นเงาสะท้อนของคนได้ถึงสองหรืออาจจะสามคน  โทรทัศน์จอสิบสี่นิ้วตั้งอยู่บนตู้ระดับเอวในทิศทางที่คนนอนบนเตียงจะมองเห็นจอได้สะดวก  

      ห่างจากเตียงมาไม่ถึงสามก้าว มีอ่างอาบน้ำพร้อมอุปกรณ์ขัดสีฉวีวรรณวางรอให้ใช้งานอยู่
      แสงไฟสลัวๆทำให้เม่นรู้สึกเขินน้อยลง  เขาจุดบุหรี่สูบด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ  เขาเพิ่งเคยมาเที่ยวในสถานที่ฟุ้งคาวเป็นครั้งแรกในชีวิต  

      แท้จริงแล้ว แอลกอฮอล์ในร่างกายทำให้เขาคึกคักและมีมากพอที่ทำให้เขาตัดสินใจมาตามคำท้าทายของเพื่อน มาแสวงหาประสบการณ์แบบที่ผู้ชายทำกันโดยที่เขายังรู้สึกกลัวอยู่ว่าจะเสี่ยงต่อโรคร้ายหรือไม่ และยังเป็นการทำลายผู้หญิงถึงสองคน
     
      หนึ่ง   เขากำลังจะทำลายหญิงซึ่งเขาไม่รู้จัก
      สอง    เขากำลังจะทำลายหญิงซึ่งรอคอยการกลับบ้านของเขา

      จิตใจของเม่นกำลังสับสน มันแข่งกันอยู่ระหว่างความรู้สึกใคร่ในความงามตรงหน้า กับ ความรู้สึกสงสารเมียที่อยู่คู่กันมากว่าหกปีแล้ว

      บัดนี้ มีเพียงความเงียบและควันบุหรี่คลุ้งห้อง
      “ผมคิดว่า ผมไม่ทำอะไรคุณดีกว่า เงินผมจ่ายที่แคชเชียร์ด้านล่างแล้ว” เม่นพูดหลบตา
      นางในชุดแดงนั่งเงียบพร้อมปลดเสื้อออกเผยให้เห็นนวลนูนที่ซุกอยู่ใต้ชุดชั้นใน
      “คือ    คือผมรู้สึกผิดต่อเมียน่ะ” เม่นระบายต่อ
      เธอยังนั่งเงียบ ปลดกางเกงออกแลเห็นก้นงามงอน

      “ถ้าอย่างนั้น ผมจะลงไปนั่งรอเพื่อนที่ด้านล่างแล้วนะ” ชายหนุ่มพูดในเชิงตัดสินใจ ทำท่ากำลังจะลุกยืน แต่ดูเชื่องช้า      -- และตอนนี้ เธอเปลือยเปล่าเสื้อผ้าเสียแล้ว –


      ท่ามกลางความเงียบและกลิ่นแอร์รถยนต์
      “เป็นไงวะ  เจ๋งป่าว” เพื่อนถามเซ้าซี้
      “เราไม่ได้ทำว่ะ    รู้สึกผิดกับเมียน่ะ” เม่นพูดเหมือนคนบ่นในลำคอ สายตาเบือนออกไปนอกกระจกรถ
      “โอ้ย !! ไอ้แฟมมีลี่แมน” เพื่อนรีบแซว

      ทั้งสองเดินทางกลับด้วยความเมา ขณะที่เม่นรู้สึกไม่สบายตัวรู้สึกเหนียวเหนอะที่เป้ากางเกง และแสนเพลียกายอยากนอน

แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 12:43:35

แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 12:42:29

แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 12:39:10

แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 49 12:37:50