นาฬิกาอาถรรพ์ 4 “เจ้ากรรมนายเวรของป้าแจ๋ว...พ.ศ2523 ตอนจบ”
บทประพันธ์  อัญมณีดนตรีไทย
จินตนาการสยามงดงามเหลือเกิน

14 มกราคม  2523(ย้อนอดีต)
คุณปู่เลิศ: เสียงของคุณปู่ดังกังวาลฟังได้ชัด....สุภรนั่นใครตามเอ็งมาล่ะ!!!!!!.......
แม่สุภร: เขาเป็นเพื่อนกับพี่แจ๋วน่ะค่ะ …..
ประพันธ์ : สวัสดีครับคุณปู่เลิศ.....เออ..คุณลุงเลิศ....
คำพูดประพันธ์หลุดขึ้นมา........สายตาของคุณลุงคุณป้าคุณน้าคุณอามองประพันธ์มิได้ขาด.........
แม่สุภร: พี่แจ๋วค่ะ!!!...มีเพื่อนมาพบค่ะ.....เสียงโรยรินของคุณแม่วัยรุ่นๆ
ป้าแจ๋วเดินทางเขื่อนริมน้ำหน้าบ้านประดับด้วยกอไผ่..........................
ประพันธ์ :กล่าวทักทาย สวัสดีครับ พี่แจ๋ว......
ป้าแจ๋ว:ใครค่ะเนี่ย......มีธุระอะไรหรือเป่าค่ะ...
คุณปู่มองเราด้วยสายตาแปลกๆ.......แล้วก็ขึ้นว่า...
คุณปู่เลิศ:นึกอยู่แล้ว....พ่อหนุ่มจะมาจีบลูกสาวของลุงเหรอ........เอ็งเป็นใครกันแน่ว่ะ!!!!!...ดูซิแต่งตัวแปลกๆๆๆ
ประพันธ์สงบนิ่งสักพัก.....ที่จริงพื้นฐานคุณปู่เลิศหวงลูกสาวมากๆพี่ป้าน้าอาของประพันธ์เป็นที่หมายตาของหนุ่มๆ...ลุ่มแม่น้ำมหาสวัสดิ์......คุณปู่วิ่งเข้าไปบนบ้าน....เหมือนจะไปเอาอะไรบ้างอย่าง....ประพันธ์เดาไม่ผิดคุณปู่ไปปืนลูกซอง...ที่มองแล้วคงเอาเรื่องน่าดู.........
คุณปู่เลิศ:เอ็งเป็นใครข้าไม่สน...เอ็งออกจากบ้านข้า...ไม่งั้นตายแน่ๆๆๆ...
คุณแม่สุภร:คุณพ่อค่ะอย่ายิงเขาเลยน่ะ...ขอร้อง.....
ความพูกพันคุณแม่และประพันธ์นั้นเชื่อมติดกันอย่างไม่มีเหตุผล......คุณแม่สุภรมองด้วยความเป็นห่วง......
ประพันธ์:ผมมาเตือนคุณแจ๋วน่ะครับ....เรื่องการทำฟาร์มไก่น่ะครับ........ขอโอกาสให้ผมอธิบายหน่อยเถอะครับ.
ป้าแจ๋ว:คุณพ่อหยุดก่อนค่ะ!!!!!!!......(เมื่อคืนป้าแจ๋วฝันว่า...หลวงพ่อไม่ทราบนาม....บิณฑบาตรหน้าบ้านมีเด็กหนุ่มถือของหน้าตาเหมือนประพันธ์ไม่มีผิด).......
ป้าแจ๋วนั้นเป็นพี่คนโตในพี่น้อง11คน...คนที่สี่นั้นจมน้ำตายไปนานนมแล้ว........ดังนั้นป้าแจ๋วทำอะไรคุณปู่ก็เห็นพลอยเห็นงามตามไปด้วย...ป้าแจ๋วส่งขันน้ำฝนใบใหญ่....ประพันธ์บอกรายละเอียดเกี่ยวกับการทำฟาร์มไก่...และทำบุญทำทานให้มากๆ.....ใช้เวลาสักพักใหญ่......ประพันธ์กราบลาทุกๆคนในบ้าน......คำพูดสุดท้าย....
ประพันธ์:คุณพี่จะเชื่อไม่เชื่อ...ผมคงทำได้แค่นี้ครับ....
คำพูดของประพันธ์สร้างความงงให้กับป้าแจ๋ว......อย่างมากเลยทีเดียว….
ประพันธ์:ขอให้พี่โชคดีน่ะครับ.......พี่แจ๋ว...
ประพันธ์เดินไปทางลูกรังเป็นทางยาวระหว่างสวนคุณปู่...เนื้อที่19ไร่....แล้วร่างก็พลันหายไปในยามอาทิตย์ตกดิน......
คุณแม่สุภรกับป้าแจ๋ววิ่งตาม...แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา.......ทุกคนก็พลอยตกใจคำพูดของป้าแจ๋วว่า..น้องประพันธ์นั้นบอก....ว่ารู้จักทุกคนและก็เตือนทุกคนในบ้าน...ให้ทำแต่ความดี.....
กันยายน 2549(ปัจจุบัน)
                คุณป้าลืมตาขึ้นบนเตียงนอนของโรงพยาบาล.....ลูกสาวคนเดียวยืนอยู่ข้างๆเตียง....ร้องไห้ดีใจที่คุณป้าแจ๋วฟื้น....หลังจากนั้นคุณป้า...ชอบทำบุญทำทาน.......ธุรกิจฟาร์มไก่ขายให้กับผู้สนใจเป็นเงิน16ล้านบาทเศษ.......เงินที่ขายฟาร์มไก่..คุณป้าแจ๋วมาทำธุรกิจหอพัก....ถึงรายได้จะสู้ฟาร์มไก่ไม่ได้..ชีวิตของคุณป้าก็มีความสุข.....ประพันธ์ก็พลอยยินดี...กับครอบครัวของคุณป้าแจ๋ว...ในเดือนกันยายนนั้นเอง
                                                                                                                                                 “อัญมณีดนตรีไทย”





นาฬิกาอาถรรพ์ 5“พระธิดาลักษณาเทวีกับพระธิดาปทุมาเทวี ตอนที่ 1”
บทประพันธ์  อัญมณีดนตรีไทย
จินตนาการสยามงดงามเหลือเกิน
กันยายน  2549
                   สี่ทุ่มเศษประพันธ์นั่งหน้าคอมพิวเตอร์....ขณะนั้นประพันธ์กำลังค้นขว้าประวัติของเมืองอยู่เมืองหนึ่งซึ่งอยู่ใต้อำนาจการปกครองของอาณาจักรโคตรบูรณ์...ซึ่งกล่าวถึงเจ้าเมืองเพชรบรูณ์.....ซึ่งเมืองนั้นได้จารึกที่เขียนบนศิลาหินขนาดใหญ่.....ซึ่งปรากฏเป็นข้อความที่ประพันธ์พอจะแปลความหมายได้...จารึกนั้นเขียนว่า “เกิดโรคระบาดครั้งใหญ่...ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก...อากาศวิปริตแปรปรวน....เมืองเพชรบูรณ์ร้างเป็นเวลา13ปีจนมีพระธิดาองค์หนึ่งนามว่า “ลักษณาเทวีเป็นผู้ดำรงพระศาสนาให้ดำรงอยู่สืบต่อไป...พระนางนั้นมีพระขนิษฐานามว่าพระธิดาปทุมาเทวี...ครองบ้านเมืองแทนพระราชบิดา...ในครั้งนั้นสืบไป.........
                     ตีหนึ่งประมาณได้....ประพันธ์ฟลุ๊บลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ...นาฬิกาอาถรรพ์เรือนเก่าส่องแสงขาวนวล...พัดร่างของประพันธ์หายไปในนาฬิกาเรือนนั้น.................
อาณาจักรโคตรบูรณ์ (ย้อนอดีต)
                     ประพันธ์สลบลงบนพื้นที่รองรับด้วยเศษใบไม้...ที่หลุดจากต้นไม้ต้นหนึ่ง......ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งประมาณ7คนกำลังขนของสะพายบ่า...เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง....ประพันธ์เดินเข้าไปถามชาวบ้านกลุ่มนั้น...ประพันธ์ยังไม่ทันจะถามชาวบ้านก็ตกใจ...วิ่งเข้าไปซ่อนในพุ่มไม้....ที่ห่างไกลจากประพันธ์เดินไม่ถึง10เมตร....
……………………………………………………………………………………………………………………
บทสนทนา
ประพันธ์:ที่นี้มันที่ไหนกันครับ?.............
ชายแก่ๆคนหนึ่งตอบว่า:เอ็งเป็นใคร....ทำไมเอ็งแต่งตัวแปลกๆ...หรือว่าเอ็งเป็นพญานาค....กันว่ะ!!!!
พูดไม่ยังขาดคำชาวบ้านกลุ่มนั้นถือไม่ยาว...ประมาณ2เมตร....เข้าจะทำร้ายประพันธ์ให้ได้......อย่าให้มันหนีไป!!!มันต้องเป็นพวก พญานาคแน่ๆ....ประพันธ์ก็วิ่งไปทางทิศอุดรเพื่อหลบจากชาวบ้าน....เผอิญ!!ท้องฟ้ากลับมือครึมเหมือนอะไรมาบดบังดวงตะวัน....ชาวบ้านก็เลยคิดว่าประพันธ์แสดงอิทธิฤทธิ์....ต่างก็กลัวกลับวิ่งหนีต่างคนล่ะทิศล่ะทาง......ในระหว่างที่ประพันธ์เดินไปทางทิษอุดรนั้น....ประพันธ์คิดว่า..ชาวบ้านรำพึงถึงพญานาคอะไรทำนองนั้น.....แล้วทำไมระหว่างเดินทางชาวบ้านถึงล้มตายเป็นจำนวนมาก....ก็ยังเป็นคำตอบที่ประพนธ์ยังคิดไม่ตก......ประพันธ์เหลือบเห็นทหารนุ่งจูงกระเบน4คนด้วยกัน....ซึ่งตอนนั้นประพันธ์แอบหลบบนพุ่มไม้ข้างอิฐแดงที่ก่อเหมือน....ปราสาทอะไรทำนองนั้น.....ยังไม่ทันจะลุกขึ้น...ดาบของใครผู้หนึ่งจ่อที่คอของประพันธ์......ประพันธ์ตกใจมากตอนนั้น....ทหารคนหนึ่งเรียกทหารที่เหลือมาจับคุมตัว....
บทสนทนา
ทหาร: พวกเอ็งจงมาเร็วเข้า.........ข้าจับพญานาคได้หนึ่งตนแล้ว...........
ประพันธ์:ผมเป็นคนธรรมดาครับ...ไม่ใช่พญานาค.....
ทหาร:เอ็งจะหลอกข้าเหรอ...การแต่งตัวประหลาดของเอ็ง.....พญานาคแน่ๆ.........เอามันไปพบท่านเจ้าเมืองเดี๋ยวนี้..
…………………………………………………………………………………………………………………
ประพันธ์โดนทหารนับ10จับคุมตัวไปยังปราสาทใหญ่มหึมา....แลเห็นเจ้าเมืองเพชรบูรณ์...ข้างมีพระราชธิดางดงาม2พระองค้วยกัน......ไม่ขาดคำแผ่นดินก็หวั่นไหว...ทุกคนต่างก็ตกใจ....
เจ้าเมือง:รับสั่งกลับประพันธ์ว่า....เจ้าเป็นพญานาคหรือว่ามนุษย์กันแน่ทำไมแต่งตัวประหลาดอย่างนี้........
ประพันธ์:...เออ..ผมเป็นมนุษย์ครับ....มาจากนนทบุรี.....(ประพันธ์ตอบไม่ตรงประเด็น)...ท่านเจ้าเมือมีเรื่องอะไรหรือครับ................
เจ้าเมือง:.....(เงียบ).....คำพูดของเจ้านั้นแปลกกว่าใครๆ....หรือว่าจะเป็นเทวดา.......(ไปกันใหญ่แล้ว).
ประพันธ์:ก็ประมาณนั้นครับ.......(ประพันธ์ตอบไม่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น)
ทุกคนที่ฟังประพันธ์นั้น....ก็ก้มกราบประพันธ์....ยกเว้นท่านเจ้าเมืองลุกมาจากที่นั่ง.....ตรงเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าประพันธ์.....
เจ้าเมือง:ท่านเทวดาโปรดช่วยเมืองของข้าด้วย....
ประพันธ์:พวกท่านลุกขึ้นก่อน...เถอะ(ประพันธ์โดนเข้าใจผิดนึกว่าเป็นเทวดา).....เล่าให้ผมฟังหน่อยว่าอะไรขึ้นในเมืองนี้...........................
ทุกคนๆในปราสาทนั้น...สังเกตุคำพุดของประพันธ์...เลยโดนเข้าใจผิดว่าเป็นเทวดา..เพราะการแต่งกายที่ไม่เคยปรากฏที่ไหนมาก่อน...ในยุคอาณาจักรโคตรบูรณ์........
เจ้าเมืองเล่าได้ใจความว่า…..เป็นธรรมเนียมของเจ้าเมืองทุกพระองค์..จะมีการบวงสรวงท้าวมหานาคราช...ใต้เมืองนี้....โดยจะส่งหญิงพรหมจรรย์ทั้งหมดปีล่ะ 8คนส่งไปยังเมืองบาดาล..มานับหลายร้อยปีเป็นตามประเพณีมานานแสนนาน....เมื่อไม่นานมานี้...ได้จัดส่งผู้หญิงพรหมจรรย์ทั้งหมด8คน...แต่ท้าวมหานาคราชสนใจ..พระธิดา2พระองค์..เมื่อเจ้าเมืองเพชรบูรณ์ตนไม่สามารถทำตามได้...ก็ได้ส่งพวกนาคมาก่อความเดือดร้อน.....และพ่นพิษตามแม่น้ำหนองคลองบึง....ชาวบ้านได้รับความลำบากเกิดโรคระบาด.....เป็นที่เดือดเนื้อร้อนใจกบเราเป็นอย่างมาก...(คำบอกเล่าของท่านเจ้าเมือง)..........ประพันธ์ได้ฟังจากคำบอกเล่าเจ้าเมืองก็ประหลาดใจอยู่พักหนึ่ง..........สักพักแผ่นดินก็หวั่นไหว....ทหารของท้าวมหานาคราช10กว่าคน......เข้ามาห้องโถงตรงหน้าท่านเจ้าเมือง.........ทุกคนก็หวาดกลัว.....เหลือแต่ประพันธ์เท่านั้นที่กำลังมองไปพวกนาค......
เจ้าเมือง:...ท่านเทวดาท่านทำอะไรสักอย่างเร็วเข้าเถอะ!!!!
……………………………ประพันธ์เงียบ................................ประพันธ์เป็นมนุษย์ธรรมดาจะทำอะไรกับพวกนาคได้...วิชาอะไรก็ไม่มี.......
พวกนาค:ส่งพระธิดาสองพระองค์มา...ไม่อย่างงั้นจะฆ่าคนทั้งเมืองให้หมด.......

                                                                                                                                                 “อัญมณีดนตรีไทย”
ความเดิมนาฬิกาอาถรรพ์1-3  
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4952836/W4952836.html