วันนี้ไม่ค่อยสบาย นานแล้วที่ไม่ได้เป็นอย่างนี้
คงเป็นเพราะว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ

ร้อน ๆ หนาว ๆ ตัวร้อนแต่พอโดนลมกลับหนาว เออ นาน ๆ ที ก็แปลกดีนะ

ขณะที่กำลังเดิน ๆ อยู่ พอหลับตาก็รู้สึกว่าโลกมันหมุนๆ อืม..มม แย่แล้ว ๆ
...
...
คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ดี ดี ก็นึกย้อนกลับไปถึงตัวเองตอนเด็ก ๆ
ป.4 แล้ว ไม่เด็กเท่าไหร่หรอก..

" ไ ม่ ส บ า ย "
แล้ววันนั้นพ่อรับไปนอนบ้านพอดี [คือพ่อแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ 4 ขวบ นานๆ ที พ่อก็จะรับไปนอนบ้าน]

แล้วจังหวะวันนั้นไม่สบาย เป็นไข้ ใช่ ๆ
พ่อก็ซื้อยาเด็กมาให้ แต่เป็นยาเม็ดนะ ที่มันจะสีเหลือง ๆ แดง ๆ มน มน มีน้ำตาลเคลือบอยู่น่ะ
แต่ทว่า..

ตอนนั้นกินยาเม็ดไม่เป็นนี่สิ
พ่อก็พยายามให้เรากินให้ได้ ทำทุกวิถีทาง.. ยกคอแล้วกินน้ำตามก็แล้ว อมน้ำไปก่อนแล้วกินยาตามก็แล้ว
จนต้องไปซื้อกล้วยมาแล้วเอายายัดเข้าไป
...
... อ๊ ว ก สิ ค รั บ
ยังไงก็กินไม่ได้ กินเป็นแต่ยาน้ำ ไอ้เราก็สำลัก ร้องห่มร้องไห้ ถ้าจำไม่ผิดนะ
ไม่ได้..ยังไงก็กินไม่ได้
...
...
ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้

แล้ววันแบบนี้ก็เวียนมาอีก ไม่สบาย..ยยย ไข้ขึ้น
จำได้วันนั้นนั่งกินข้าวกับแม่ แม่ไม่ได้กินหรอก แม่นั่งดูเรากินข้าว พอกินเสร็จก็กินยา ยาเม็ดอีกแล้ว
**คือว่าตอนนั้นโตแล้ว เด็กโตๆ หมอก็จะให้กินยาเม็ดแล้ว ป.4-5 นี่แหละ**

กินไม่ได้..

แม่ก็บอกว่า "พยายามเข้าสิ"
ผมก็เอาเม็ดใหม่มากินอีก
...
...อ๊อก สำลัก ต้องบ้วนทิ้ง แม่มองผมด้วยความสงสาร
น้ำตาผมคลอๆ หยิบเม็ดเดิมที่คายมาบนโต๊ะเข้าปากอีก
. . . โ ย น ไ ว้ บ น ลิ้ น ลึ ก ๆ . . . แ ล้ ว กิ น น้ำ ต า ม


พระเจ้าช่วย

" ผ ม ก ลื น ย า ไ ด้ แ ล้ ว . . ! ! "
ผมหันไปหาแม่ทันที "แม่"

เชื่อไหมตอนนั้นเราดีใจมากเลย โผเข้าไปกอดแม่ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเด็กที่วิ่งแข่งแล้วเข้าเส้นชัย
มันเป็นเรื่องเล็กๆ ของทุกคน แต่ว่าเรื่องเล็ก ๆ นั้น มันยิ่งใหญ่สำหรับผมมากจริง ๆ

มาถึงตอนนี้ผมยังนึกภาพนั้นออก และคิดว่าความดีใจของผมมากแค่ไหน
ความดีใจของแม่ย่อมมิอาจบรรยาย

" แ ม่ ค รั บ ผ ม รั ก แ ม่ ค รั บ "