ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) แล้วจะเอายังไงล่ะ... เธอนึกถามเขาอยู่ในใจ... ทีคราวที่ให้หัดใช้ตะเกียบน่ะ ไม่เห็นจะพูดแบบนี้เลย “อย่างที่ผมบอกคุณคราวที่แล้วน่ะ อัญญา ผมอยากถามคุณเรื่องหนังสือ” ไฮน์ริคบอก “มีหนังสือนิยายของไทยที่แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้วไหมครับ ผมอยากอ่านนิยายของเมืองไทยดูบ้าง” “ฉันไม่คิดว่าห้องสมุดนี่จะมีให้ยืมหรอกนะคะ” เธอออกความเห็น จริง ๆ ก็มีให้ยืมอยู่แหละ แต่ไม่ใช่หนังสือนิยาย... เรื่องที่ว่าเป็นวรรณคดีสมัยสุโขทัยที่แม้แต่คนไทยยังรู้สึกว่าอ่านยาก อย่างไตรภูมิพระร่วงที่อาจารย์แฟรงก์ เรย์โนลด์กับภรรยาใช้เวลานับสิบปีในการแปลออกมาเป็นภาษาอังกฤษ... ถ้าขืนแนะนำให้อ่าน จะนอนไม่หลับเสียเปล่า ๆ “ไม่เป็นไรครับ... ผมสั่งทางอเมซอนดอทคอมมาอ่านได้” เขายืนยัน และหยิบปากกากับกระดาษออกจากเป้ใส่คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คมายื่นให้ “ช่วยเขียนชื่อนิยายกับชื่อคนเขียนให้ผมหน่อยนะครับ” เล่นขอกันขนาดนี้ จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ... เธอจำใจรับกระดาษกับปากกาจากเขามา ถ้าอยากอ่าน... จริง ๆ ก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ปัญหาอยู่ที่เธอนึกไม่ออกต่างหากล่ะว่า มีนิยายภาษาไทยเรื่องไหนบ้างที่แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้ว เรื่องหนึ่งที่น่าสนใจ และเป็นเรื่องที่ได้รางวัลซีไรท์ด้วย คือ เรื่อง ‘คำพิพากษา’ ของชาติ กอบจิตติ ขนาดเล่มก็ไม่หนา ไม่บางจนเกินไป... แต่พอยกมือจะเขียนชื่อหนังสือลงไป ก็ต้องชะงัก คำพ้องเสียงออกจะเป็นปัญหาปวดหัวในการสื่อสารของนักศึกษานานาชาติอยู่พอควร... เพื่อนชาวอินเดียของรุ่นพี่คนไทยที่เรียนเภสัชศาสตร์เคยบอกว่า ถ้าไปพูดคำว่า ‘ขอบคุณค่ะ’ ที่นิวเดลีละก็ คนฟังอาจจะนึกว่าชวนเขาไปกินเค้กวันเกิดก็ได้ เพราะ คำนี้ไปพ้องเสียงกับภาษาของคนนิวเดลีที่แปลว่า ‘ตัดแล้วกิน’ ทำนองเดียวกัน ชื่อพระเอกเรื่องคำพิพากษานี่ เป็นคำน่าหวาดเสียวในภาษาอังกฤษไปหน่อย... เดี๋ยวเขาจะอ่านไป สะดุ้งไปตลอดเรื่องเปล่า ๆ เพราะถึงเขียนแบบไหน ก็ออกเสียงพ้องกับคำเจ้ากรรมคำนั้นอยู่ดี อีกเรื่องหนึ่งที่นึกได้ คือ ‘จัน ดารา’ ของ อุษณา เพลิงธรรม... ถึงจะจัดว่าเป็นวรรณกรรมคลาสสิกของไทย แต่ขืนให้ทนายเยอรมันนี่อ่านเข้า คงจะยุ่งพิลึก อย่าเลยดีกว่า “เรื่องอะไรดีนะ” เธอหมุนปากกาไปมา แอบเหลือบไปมองดูคนที่คนที่กำลังรอคำตอบจากเธออย่างใจจดใจจ่อเหมือนนักเรียนรออาจารย์กรอกเกรดลงในสมุดพก ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งให้รอหรอกนะ แต่นึกไม่ออกจริง ๆ ต่างหาก... แต่แล้วชื่อเรื่องเรื่องหนึ่งก็แวบเข้ามา หลังจากชื่อเรื่องนี้ในภาษาอังกฤษเหมือนติดอยู่ที่ปลายลิ้นมานาน รู้สึกว่าเรื่องนี้นี่แหละที่น่าจะเหมาะกว่าสำหรับคนที่อยากรู้เรื่องเมืองไทยอย่างเขามากที่สุด ถึงจะหนาไปนิด แต่ถ้าคิดซะว่าบริหารข้อมือก่อนนอน ก็คงไม่เป็นไรหรอก เธอจรดปากกาลงเขียนชื่อเรื่องและคนเขียนเป็นภาษาอังกฤษตัวบรรจงลงบนกระดาษแผ่นนั้นให้เขา “The Four Reigns by Kukrit Pramoj”... สี่แผ่นดิน ของ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช “ขอบคุณครับ” เขากล่าว เมื่อรับกระดาษแผ่นดังกล่าวจากเธอ และพับใส่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต ดูจากท่าทางของเขาวันนี้แล้ว... เขาคงดูออกแล้วกระมังว่า สิ่งที่ตัวเองพูดกับเธอไปคราวก่อน ทำให้เธอไม่ชอบใจขนาดไหน ทำให้วันนี้ เขาพูดคุยกับเธอด้วยท่าทีปกติเหมือนวันที่เธอกับเขานั่งดื่มกาแฟด้วยกัน “เล่มเดียวเองเหรอครับ” เขามองชื่อเรื่องที่เธอเขียนให้เขา “เล่มนี้เล่มเดียวก็เหมือนคุณได้อ่านหนังสือสี่เล่มแล้วนะคะ” เธอบอก... ได้พูดเรื่องหนังสือซึ่งเป็นเรื่องที่เธอสนใจอย่างนี้ก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย “ที่เมืองไทย แบ่งพิมพ์ออกเป็นสี่เล่ม สำหรับแต่ละรัชกาลค่ะ” ไฮน์ริคฟังแล้วก็พยักหน้าด้วยความสนใจจริง ๆ ไม่ใช่สนใจตามมารยาท “แล้วทำไมถึงแนะนำเรื่องนี้ให้ผมอ่านละครับ” “อืม...” เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง “It’s a good question ” คำพูดดังกล่าวและวิธีการตอบแบบหน้าตายของเธอทำให้เขาหัวเราะขัน... เพราะอาจารย์มหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกามักจะพูดประโยคนี้ออกมาในสองโอกาสด้วยกัน คือ คำถามของนักศึกษาคำถามตรงกับสิ่งที่อาจารย์อยากจะพูดพอดี หรือไม่อีกทีก็คือ คำถามที่อาจารย์ตอบไม่ได้... ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเหตุผลข้อหลัง เสียงหัวเราะของเขาทำให้เธออดยิ้มไม่ได้... แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร “เรื่องสี่แผ่นดินเป็นเรื่องในยุคที่ประเทศไทยกำลังเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตกค่ะ... เริ่มจากในสมัยรัชกาลที่ห้า ที่ฉันเคยเล่าให้คุณฟังว่า ประเทศไทยเริ่มใช้ประมวลกฎหมายอาญา และกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ รวมทั้งระบบการพิจารณาคดีแบบตะวันตกไงคะ” เธอตอบ เขามองชื่อเรื่องที่เธอจดใส่กระดาษให้ แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มกับเธอ “ยุคที่ตะวันออกเปิดใจรับตะวันตกใช่ไหมครับ” ไม่มีคำตอบจากปากของหญิงสาวชาวตะวันออกให้กับหนุ่มฝั่งตะวันตก เพราะมีเสียงทักทายจากคนของอีกซีกโลกหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน “ไง แมดเดอลีน” อัญญาทัก แต่ไม่นานนัก จากยิ้มกว้าง ๆ ด้วยความโล่งใจที่เจ้ะของที่ที่ไฮน์ริคนั่งอยู่มาเสียที ก็กลายเป็นยิ้มจืด ๆ เมื่อเจ้าของชื่อยิ้มฟันขาวให้พวกเธอสองคนแบบเดียวกับวันที่พบพวกเธอในห้องสมุดไม่มีผิด “เดี๋ยวผมย้ายไปนั่งที่อื่น” ทนายความชาวเยอรมันบอก แต่เสมียนทนายชาวไอวอรี่โคสต์โบกมือห้าม “ไม่ต้องหรอก ไฮน์ริค... นั่งตรงนั้นแหละ ฉันนั่งอีกแถวหนึ่งได้” ว่าแล้วแมดเดอลีนก็เดินเข้าไปนั่งที่ที่นั่งแถวหลัง ส่วนคนที่มาครอบครองปรปักษ์ หรือ ยึดที่ทำกินจากเจ้าของกรรมสิทธิก็ไม่ได้พยายามจะลุกขึ้น แล้วคะยั้นคะยอให้เจ้าของที่กลับมานั่งที่เดิมเสียด้วย และที่สำคัญ เพื่อนคนอื่น ๆ ที่เคยนั่งแถวเดียวกับเธออย่างมาเรียน่ากับเอ็ดมุนโด ก็ย้ายตัวเองไปนั่งแถวเดียวกันกับแมดเดอลีนหน้าตาเฉย คำหนึ่งที่แวบเข้มาในความคิด คือ Conspiracy Theory หรือ ทฤษฎีสมคบคิด... เหมือนเพื่อนแต่ละคนรู้เห็นเป็นใจกับเรื่องของเธอกันยังไงก็ไม่รู้... แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัย ไว้ในใจ ... ที่ค่อนข้างแน่ คือ ผู้สมรู้ร่วมคิดหมายเลขหนึ่งของนายไส้กรอกเยอรมันนี่เห็นจะไม่พ้นแม่สาวสีช็อคโกแลตด้านหลังนี่แน่ ๆ เพราะ เธอคนนี้ คือ พยานปากเอกที่ได้ยินเขาชวนเธอไปกินอาหารกลางวันกันสองต่อสอง ต่อจากนั้นอัญญากับไฮน์ริคก็นั่งอยู่ด้วยกันที่โต๊ะแถวหน้าด้วยกันแค่สองคนไปอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งนับจากที่โปรเฟสเซอร์เว็บสเตอร์เข้ามาในห้อง...  โดยฝ่ายแรกไม่ยอมหันไปมองหน้าฝ่ายหลัง และไม่ยอมคุยกับเขาอีกเลย... ทั้งวัน หากนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา เก้าอี้ข้าง ๆ อัญญา ที่เคยเป็นของแมดเดอลีน และมาเรียน่า ก็มีเจ้าของคนใหม่ที่ชื่อ ไฮน์ริค...   เจ้าของที่ข้างเคียงอย่างอัญญาได้แต่ทำใจว่า ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนกับหลักกฎหมายที่ดินนั่นแหละ เจ้าของกรรมสิทธิ์ในที่ดินย่อมมีสิทธิที่จะทำอะไรก็ได้ในอาณาเขตของตัวเอง แล้วเมื่อเจ้าของที่ยกที่ดินของตัวเองให้คนอื่น ถึงจะไม่ค่อยสนิทใจกับเจ้าของที่คนใหม่ แต่คนข้างบ้านอย่างเธอจะทำอะไรได้ เว้นแต่มีเหตุรุกล้ำที่ดินกัน หรือได้รับความเดือดร้อนรำคาญจากการใช้สิทธิเกินขอบเขต ทว่าตั้งแต่เขานั่งข้างเธอเป็นต้นมา ก็ไม่มีเหตุเพียงพอให้เธอลุกขึ้นมาโวยวายเลยสักหน จะมีบ้างก็แต่เรื่องที่เขาชอบชวนเธอไปเป็นเพื่อนซื้อกาแฟหลังเลิกเรียน Legal Research and Writing กับก่อนเรียนวิชากฎหมายละเมิดเท่านั้น หากเป็นวันละไม่ถึงสิบห้านาทีที่เขากับเธอจะต้องอยู่ด้วยกันสองคน แต่ไม่นานนัก เธอก็เริ่มชินกับการเดินไปซื้อกาแฟกับเขาที่ร้านขายอาหารบริเวณหัวมุมของบัลดี้วอล์คเวย์ และเริ่มเบาใจที่จะไปไหนมาไหนกับเขา เนื่องจากเขาคุยกับเธอเฉพาะเรื่องเรียน เรื่องงาน และเรื่องทั่ว ๆ ไป โดยไม่ได้พูดกับเธอทำนองเดียวกับที่เคยพูดก่อนหน้านี้อีกเลย “อัญญา... ผมสั่งซื้อเรื่อง The Four Reigns กับทางอเมซอนดอทคอมแล้วนะ” เขาบอกเธอระหว่างเดินไปซื้อกาแฟด้วยกันในอีกสัปดาห์ให้หลัง นับจากวันที่เธอให้ชื่อหนังสือกับเขาไป ท่าทางของเขาเหมือนนักเรียนที่เอาผลงานที่ตัวเองภูมิใจมาส่งครู และรอฟังว่าครูจะให้คะแนนตัวเองอย่างไร “เหรอคะ” เธอเอ่ย “อีกนานไหมคะ กว่าที่เขาจะส่งมาให้” “ไม่นานหรอกครับ อาทิตย์หน้าก็ได้แล้ว...” เขาตอบ “ถ้าได้มาแล้วผมจะรีบอ่าน จะได้เอามาคุยกับคุณ ก่อนที่คุณจะกลับเมืองไทย...” แล้วรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าและสะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าของไฮน์ริคก็จางหายไปเมื่อประโยคสุดท้ายสิ้นสุดลง จากนั้นเขาก็ย้ายสายตามามองยังคนตัวเล็กกว่าที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ “อีกไม่นานแล้วนะคะ” เธอกล่าวเบา ๆ เขาพยักหน้ารับช้า ๆ และเงียบไปครู่หนึ่ง “ถ้าไปแล้วจะไม่กลับมาที่นี่ในเทอมฤดูใบไม้ผลิจริง ๆ เหรอครับ” เธอสบตาเขา แล้วส่ายหน้าหนักแน่น “ไม่ค่ะ...” **************************************************** (มีต่อนะคะ) แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 49 10:52:47 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ธ.ค. 49 10:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) ในมุมหนึ่งของห้องสมุดล็อกวู้ด มีเสียงถอนใจดังขึ้นจากโต๊ะอ่านหนังสือ และคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะก็กำลังเหม่อมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดหน้าเว็บไซต์ Westlaw เอาไว้... รำคาญตัวเองอย่างบอกไม่ถูกที่ขบปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ออกว่า ตัวเธอคิดอย่างไรกับเขากันแน่ ฝ่ายเขาก็เพียรตามตื๊อให้เธอไปไหนมาไหนกับเขา หรือพยายามเข้ามาใกล้ชิดกับเธอให้ได้ ส่วนเธอก็คอยหาเรื่องหนีไปให้ห่างจากเขาอยู่เรื่อยไป เขาอาจจะไม่คิดว่าตัวเองทำอะไร ‘ประหลาด’ แต่เป็นเธอเองนั่นแหละที่รู้สึก ‘แปลก ๆ’ กับเขาเอง เขาอายุสามสิบสาม ส่วนเธอเองก็ยี่สิบห้าแล้ว... เขาไม่ใช่หนุ่มน้อย ส่วนเธอเองก็ไม่ใช่เด็กสาววัยรุ่น... ไม่มีใครอยู่ในช่วงเวลาสำหรับเรื่องรักหวาน ๆ เหมือนกับเด็ก ๆ ที่เห็นหน้ากันก็รู้สึกรักกันได้อย่างง่ายดายอีกต่อไปแล้ว ถึงในเรื่อง ‘ดาวตก กระบี่ ผีเสื้อ’ ของโกวเล้ง จะเขียนไว้ว่า ‘ความรักเกิดขึ้นได้ในชั่วพริบตา แต่สามารถคงอยู่ได้ชั่วนิรันดร์’... หากนั่นก็เป็นแค่เรื่องในนิยายไม่ใช่เรื่องในชีวิตจริง เธอไม่เชื่อเรื่อง 'รักแรกพบ' หรือ ‘Love at first sight’... และไม่เชื่อว่า ความรักที่เกิดขึ้นอย่างปุบปับจะคงทนยาวนาน สำหรับเขา เขาคงสนใจเธอ เพราะเธอไม่ค่อยพูดคุยกับเขา ทำให้เขาอยากรู้จัก เมื่อรู้ว่า เธอชอบอะไรเหมือน ๆ กันกับเขา เขาก็คงคิดว่าเธอกับเขาน่าจะไปกันได้... เธอคิดว่า เธอเป็นแค่สิ่งแปลกใหม่ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขามากกว่าเป็นใครคนหนึ่งที่เขาจะคิดอย่างจริงจัง... ทุกคนที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน รวมทั้งเขาด้วย ต่างรู้ดีว่า เธอมาเรียนที่นี่เพียงแค่เทอมเดียวเท่านั้น... อีกไม่นาน เธอก็ต้องไปจากที่นี่ และไม่รู้เลยว่าจะได้กลับมาอีกหรือไม่ เธออาจจะรำคาญเขาอยู่บ้าง เพราะมาจากวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน แต่นั่นก็ไม่ยากที่จะเรียนรู้และทำความเข้าใจ แม้จะต้องใช้เวลาอยู่บ้างก็ตาม เหมือนที่เธออยากบอกกับเขาว่า... ในเรื่องสี่แผ่นดินที่เธอให้เขาอ่านนั้น กว่าที่พลอยจะยอมรับการเปลี่ยนแปลง และวัฒนธรรมตะวันตกได้ ต้องใช้เวลาไม่น้อย ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอยอมรับว่า เธอไม่ได้รังเกียจเขา หรือไม่ชอบหน้าเขา... แต่หากเธอตัดสินใจเปิดใจรับเขา คบกัน และใช้เวลาด้วยกันไปในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่เธอมีเหลืออยู่ แล้วหลังจากที่เธอกลับไปแล้ว ต่างคนต่างห่างกันไป จนกระทั่งเลิกรากันไปในที่สุด อย่างนี้แล้ว ช่วงเวลาที่คบกัน คงไม่ต่างอะไรจากช่วงเวลาเมื่อใบไม้เปลี่ยนสี... สวยงาม แต่แสนสั้น...  และช่วงเวลาหลังจากนั้น คือ ช่วงเวลาที่ต้นไม้สลัดใบทิ้ง หลงเหลือเพียงกิ่งก้านโปร่งเปล่า รอรับช่วงเวลาเยือกเย็น เงียบเหงาของฤดูหนาวที่ยาวนาน ก่อนที่แสงแดดอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิจะฉายผ่านมาให้สัมผัส เหมือนที่บทกวี "Never give all the heart" ของ William Butler Yeats เขียนไว้ว่า... ... For everything that's lovely is But a brief, dreamy, kind delight. หากความรักเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดที่มนุษย์คนหนึ่งจะคาดเดาได้ หลายครั้งที่ใครคนหนึ่งบอกว่าจะเก็บใจไว้ครึ่งหนึ่งสำหรับตัวเอง หากท้ายที่สุดแล้ว เขากลับให้ใจกับอีกคนหนึ่งไปทั้งหมดโดยไม่รู้ตัว เพราะท้ายที่สุดแล้ว... He that made this knows all the cost, For he gave all his heart and lost. แต่อีกด้านหนึ่ง... มีคนบอกว่า การที่มีใครสักคนหนึ่งมารักเรา แล้วเราปฏิเสธออกไป และต้องมาเสียใจทีหลัง เจ็บปวดยิ่งกว่าการที่เรารักใครคนหนึ่ง และเขาก็รักเรา แม้ในวันหนึ่งจะต้องเลิกรากันไป เพราะอย่างน้อยที่สุด เราก็มีโอกาสได้รู้จักว่าความรักคืออะไร และมีโอกาสได้ให้ความรักกับใครสักคน... ไม่ใช่แค่ให้โอกาสกับเขาเท่านั้น หากเป็นการให้โอกาสแก่ตัวเองด้วย... ทว่านั่นก็เป็นการตัดสินใจที่ยากเย็นที่สุดเรื่องหนึ่ง... อัญญาถอนใจยาวอีกครั้ง... นับจากวันนี้ไป เหลือเวลาเพียงเดือนเศษเท่านั้นที่เธอจะอยู่ที่บัฟฟาโล... จะเปิดใจยอมรับเขา แล้วให้กาลเวลาพิสูจน์ว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้สามารถจะก้าวข้ามจากความพึงพอใจไปถึงคำว่าความรักได้หรือไม่ และจะดำเนินต่อไปยาวนานเพียงไร หรือ จะตัดใจให้เรื่องจบลงตรงคำว่าเพื่อนเท่านี้ และบอกตัวเองว่า นี่เป็นความรู้สึกที่อาจเกิดขึ้นระหว่างคนสองคนที่เข้ามาใกล้ชิดกันธรรมดา ๆ เท่านั้น หญิงสาวหมุนปากกาเน้นข้อความในมือเล่น นึกถึงคำพูดของตัวเองก่อนที่จะมาเรียนปริญญาโทที่นี่ ระหว่างที่นั่งคุยเล่นกับอาจารย์ที่ภาควิชา อาจารย์ถามว่า ถ้าเธอมีแฟนแล้ว แฟนไม่ยอมให้มาเรียนเมืองนอก และบอกว่า ถ้าเลือกที่จะไปเรียนเมืองนอก เขาก็จะขอเลิกกับเธอ แล้วเธอจะทำอย่างไร วันนั้น เธอหัวเราะ แล้วตอบอาจารย์ไปว่า ถ้าเขาพูดกับเธออย่างนั้นจริง ๆ ก็ยิ่งง่ายสำหรับเธอที่จะตัดสินใจเลิกกับเขา แล้วมาเรียนเมืองนอก เพราะคนที่รักกันควรจะต้องเห็นคนที่ตัวเองรักก้าวหน้าต่อไป ไม่ใช่ตัดโอกาสของอีกฝ่าย เพื่อที่จะเก็บเธอเอาไว้กับตัวคนเดียว ในความคิดของเธอ... ความรักไม่ใช่การผูกมัดฉุดรั้งคนที่เรารักไว้เพื่อตัวเราเอง หากแต่เป็นการมอบอิสรภาพในการตัดสินใจให้อีกฝ่ายบนพื้นฐานของความเชื่อใจซึ่งกันและกัน และนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเธอกับเขาได้ง่ายขึ้น เท่าที่ผ่านมา เธอสังเกตว่าไฮน์ริคไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แต่ในขณะเดียวกัน ในบางเรื่องที่เขาไม่คุ้นเคย เขาก็กลับยอมแพ้เสียตั้งแต่ไม่ได้เริ่มต้น โดยกรณีของเธอ จัดอยู่ในกรณีแรกในสองกรณีที่ว่ามา สายตาของเขายามที่ถามเธอว่า เธอจะไม่กลับมาในเทอมฤดูใบไม้ร่วงอีกแล้วใช่ไหม บอกว่า เขาไม่ต้องการให้เธอไปจากที่นี่... ในเมื่อการตัดสินใจเปิดใจรับใครสักคนหนึ่ง คือ การให้โอกาสกับเขา เธอก็ควรจะให้โอกาสทนายความชาวเยอรมันคนนี้ด้วยเช่นกัน แต่การให้โอกาสของเธอนั้นมีเงื่อนไขอยู่ประการหนึ่ง...   ในเวลาที่เหลืออยู่ก่อนจะสิ้นสุดเทอมฤดูใบไม้ร่วง... หากเขาพูดกับเธอว่า ขอให้เธออยู่ต่อ อย่าไป อย่ากลับเมืองไทยเมื่อใด โอกาสของเขาจะหมดลงในทันที... *********************** (จบตอนที่ 3) **************************** ขอบคุณสำหรับการติดตาม ถ้าไม่รีบไปไหน ก็แวะคุยกันก่อนนะคะ แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 49 11:27:23 แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 49 11:17:40 แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 49 11:10:38 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ธ.ค. 49 10:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนอื่นต้องขออภัยจริง ๆ ที่อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้แปะตอนที่สามต่ออย่างที่เคยบอกเอาไว้ เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงสอบปลายภาค ต้องรีบส่งรายงาน กับจัดการเรื่องเอกสารก่อนกลับเมืองไทยค่ะ ตอนนี้เก็บของเรียบร้อยไป 80 % แล้ว วันจันทร์นี้จะไปวอชิงตันดีซี กับแมรี่แลนด์ (บัลติมอร์) จากนั้นก็จะเดินทางกลับเมืองไทย ไปทำคำเสนอโครงร่างวิทยานิพนธ์ต่อ (ถูกคณบดีหมายหัวเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ก่อนไปแล้ว T_T...) ขออนุญาตแปะตอนที่สี่ ซึ่งเป็นตอนเกือบสุดท้ายในอีกอาทิตย์หนึ่ง (อาจจะเป็นวันที่ 2 หรือ 3 มกราคม) และต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ว่าแล้ว เราก็มาคุยกันตามธรรมเนียมค่ะ คุณ nemina: แล้วก็ลุ้นกันต่อนะคะว่าจะเป็นยังไง เขียนเรื่องนี้แล้วก็เขินอยู่เหมือนกันค่ะ แต่เขียนไป เขียนมา จากเขินกลายเป็นเครียดแทน - -“ คุณ scottie: ที่นี่มีขายทั้งอาหารจีน ญี่ปุ่น เกาหลีค่ะ แต่แพงมาก เริ่มต้นที่ 6 เหรียญเป็นอย่างต่ำ (อันนี้ไม่ค่อยดีแฮะ ^^”) ขอนินทาคนต้นแบบหน่อยเถอะค่ะว่า เป็นฝรั่งที่แปลกมาก ๆ สนใจน่ะสนใจ แต่พอให้ทำน่ะไม่ค่อยทำหรอก เป็นไปได้ว่า เพราะครอบครัวเขามีระเบียบมาก พอออกมาอยู่ข้างนอก ก็เคยชินที่จะทำอะไรแบบเดิม ๆ น่ะค่ะ styx (waidhaya): ยอมรับก็ได้ (วะ) ว่า Based on true story... ไม่ได้แกล้งซะหน่อย... หาเรื่องเองนิ คุณ bookmark: อยากช่วยป้อนจริง ๆ เหรอคะ เดี๋ยวส่งตั๋วให้บินมาบัฟฟาโลเลย อิอิ มหาวิทยาลัยนี้อินเดียเยอะจริง ๆ ค่ะ เยอะอย่างสม่ำเสมอมากทุกปีด้วย เพราะค่าครองชีพที่นี่ถูกกว่ารัฐอื่นเยอะมาก ๆ ถ้าวันไหนขึ้นรถบัส Intercampus แล้วไม่เห็นคนอินเดียนั่งมาด้วย ถือเป็นเรื่องแปลกเลยล่ะค่ะ ตัว (Z): อ่านแล้วยิ้มก็ดีจ้ะ แต่เรื่องขำนี่เหยียบไว้มิด ๆ เลยนะ คุณ ground: เรื่องสั้นเรื่องนี้งบน้อย ไม่มีตังค์จ้างตัวแสดงเยอะ เลยไม่มีมือที่สามค่ะ แหะ ๆ คุณวิรตี: อ่า... คอมพ์ที่บ้านนี่ยังไม่หายป่วยเหรอคะเนี่ย... ตอนนี้ รอยยิ้มเริ่มจะจาง ๆ ลงไปบ้างแล้วนะคะ เดี๋ยวรอดูต่อไปละกันค่ะ ป.ล. ภาษาอังกฤษพอถูไถ แต่ซื้อนิยายสืบสวน ชุด Judge Dee Mystery ของ Van Gulik มา เจอตัวละครเป็นคนจีนทั้งเรื่อง อ่านชื่อถูกบ้างไม่ถูกบ้าง มึนสนิทเหมือนกันค่ะ ^^” แล้วก็ส่งท้ายด้วยการเปิดตัว (เงา) ของคนเขียน... ช่วงวันที่ 4-5 ธันวาคม หิมะตกเยอะพอสมควรเลยค่ะ วันที่ 4 ไม่ทันตั้งตัวเลยได้เดินฝ่าหิมะกลับบ้าน หิมะเข้าปากเข้าตาวุ่นวายไปหมด วันที่ 5 หิมะหยุดตก ก็ขาวโพลนไปทั้งมหาวิทยาลัยอย่างที่เห็น เลยลองถ่ายรูปเล่น ๆ มาค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ธ.ค. 49 10:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บรรยายความรู้สึกอญญาได้นุ่มนวลดีจังเลยค่ะ ไม่รู้สึกว่าเป็นนิยาย เหมือนอัญญาเป็นคนเขียนเล่าเรื่องเองเลย  น่ารักดีค่ะ จากคุณ : nemina - [ 17 ธ.ค. 49 12:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านความคิดเห็นข้างบนแล้วขำ... อิอิ แต่ตอนนี้นี่... เงื่อนไขที่อัญญาตั้งเอาไว้กับพ่อกระหล่ำดองนี่... ไม่มีทางที่อีตานั่นจะไม่พูดคำนั้นเลยนา... อย่างนี้เขาเรียกว่าลักไก่ อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 17 ธ.ค. 49 15:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 T T สงสารพ่อกระหล่ำปลีดองจัง เหมือนกำลังรอให้ช่วงเวลาที่ใบไม่ร่วงผ่านพ้นไป จะหน้าหนาวแล้ว เฮ้อ...น่าสงสารจริงๆ สงสัยจะจบเศร้า ปล. ตอนนี้ภาษาต่างประเทศของวิรตีแค่ละภาษาที่เรียนมาทยอยคืน อ.ผู้สอนไปเยอะทีเดียว - -' เพิ่งโดนคนที่บ้านบ่นมาว่า เธอเอาวุฒิไปคืน อ.เถอะไป๊ อุอุ ดูสิ ว่ามาได้ จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 18 ธ.ค. 49 08:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนต้นๆเรื่องแล้วนึกถึง series เกาหลี เลยอ่ะ ไม่รู้เคยดูอ้ะเปล่าเรื่อง love story in harvard (ขียนถูกมั้ยเนี่ย) พระเอกเรียนกฎหมายวันๆอ่านหนังสือเป็นตั้ง ไปๆมาๆระหว่างห้องเรียนกับห้องสมุด   มิน่าค่าวิชาชีพถึงแพงซ้าก็กว่าจะจบกันได้ ทั้งเครียดทั้งเหนื่อย เป็นกำลังใจให้คนที่เรียนเก่งๆอย่างคุณนะ จากคุณ : ground (ground) - [ 18 ธ.ค. 49 13:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเรื่องนี้ครับ ให้บรรยากาศเหมือนได้ดื่มคาปุชิโนเข้ม ๆ ในมุมสงบหลังเลิกงาน ถึงแม้ว่ามีศัพท์หลายคำอ่านแล้วเบลอโดยเฉพาะศัพท์ทางกฏหมาย แต่ก็พอกล้อมแกล้มไปได้ตลอดรอดฝั่ง อ่านรวดเดียวสามตอนเลยเพราะสนุก ไม่โลดโผนตื่นเต้นทว่าอบอุ่นละมุนละไมดี ชอบแนวความคิดของอัญญาและการวิพากษ์ความต่างทางมุมมองวัฒนธรรมของไทยกับฝรั่งซึ่งเป็นไปอย่างฉลาดเฉลียว แน่นอนว่ามันสะท้อนออกมาจากส่วนหนึ่งของผู้เขียนด้วย ตาไส้กรอกนั่นก็ดูซื่อดี ไม่รู้ผลจะออกมาอย่างไรต้องรอลุ้นตอนจบ ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ครับ ขอบคุณตัวเองด้วยที่เปิดมาเจอะเข้าพอดี จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 19 ธ.ค. 49 02:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามเก็บค่า :) จากคุณ : scottie - [ 19 ธ.ค. 49 12:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามอ่านทันแว้วววววว พอดีก่อนหน้านี้ยุ่งนิดโหน่ยย ค่า ตามลุ้นต่อว่าสาวไทยจะว่าอย่างไรกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ ปล ขอก๊อปเมนท์คุณอันโตนิโอ ได้ไหมคะ ฮา คือ รู้สึกอย่างนั้น แต่เขียนไม่ได้อย่างนั้น แฮ่ะๆ สรุปสั้นๆ ชอบจัง งานเขียนชิ้นนี้ ทั้งเนื้อหา สำนวน ฉาก ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 29 ธ.ค. 49 08:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นขาจร แอบมาอ่าน แต่ ติดใจเรื่องนี้มาก รอลุ้น ตอน 4 อยู่ครับ เห็นว่าจะ post ไม่เมื่อวานก็วันนี้ เลยตามมาลุ้นครับ จากคุณ : Archarn Chan - [ 3 ม.ค. 50 22:16:02 ]