ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 ----------------------------------------------------------- เหนื่อยล้า อาจมีวันฟ้าเป็นสีเทา........ เช้านี้ Breakfast Show ของพี่น้อง สินเจริญ บราเธอร์ส เปิดเพลงให้กำลังใจ แบบผิดกาลเทศะ ของ Smile Buffalo ได้หดหู่ใจผมดีจริงๆ เพิ่งจะเช้าวันจันทร์ ก็เปิดเพลง “พรุ่งนี้ยังมีสิ่งที่ดีกว่า” ซะแล้ว มนุษย์เงินเดือนอาชีพอย่างผม ฟังแล้วอยากจะกลับบ้านไปนอนให้มันรู้แล้ว รู้รอดไป ผมโหนรถเมล์ไปด้วย ฟังสินเจริญไปด้วย ความจริงรายการนี้มันก็ตลกดี มีการแจกรางวัลกระเป๋ารถเมล์ดีเด่น ประจำวันด้วย ผมก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่า ใครหนอมันช่างประทับใจกระเป๋ารถเมล์ จนขนาดไปจ้องหน้าอก มองชื่อเขา แล้วโทรไป Vote ในรายการวิทยุ เออ ถ้ามีแบบ AF ก็ว่าไปอย่าง บอกว่ากระเป๋ารถเมล์เบอร์นี้ๆ ชื่อนี้ๆ อย่าลืมโทรเข้ามา Vote นะครับ นี่ถ้าผมประทับใจคนไหน แล้วไปจ้องหน้าอก ดูชื่อเขา อาจโดนกระบอกตั๋วตบบ้องหูได้ แต่ละท่าน ทะมัดทะแมงใช่เล่น ผมลงจากรถเมื่อถึงป้ายเดิม ฝั่งตรงข้ามบริษัท เหมือนทุกวัน ตามธรรมดาของคนมีวัฒนธรรมทั่วไป เขาก็จะเดินย้อนไปหน่อย เพื่อไปข้ามสะพานลอย แต่ผมมันประเภท “ทำอะไรตามใจ คือไทยแท้” ผมเลยข้ามถนน เย้ยมัจจุราชมันทุกวัน ข้ามทุกวันๆ โดยไม่เคยคิดเลยว่า เช้าวันจันทร์ที่น่าเบื่ออย่างนี้ จะเป็นวันที่ผมต้องจดจำไปตลอดชีวิต มัจจุราชนอกจากจะไม่โกรธ เกลียด ผมแล้ว ยังส่งนางฟ้ามาให้อีกด้วย ผมข้ามถนนมาถึงเกาะกลาง เพื่อจะข้ามต่อไป ปกติจะอาศัยจังหวะรถติด แล้วก็แทรกๆ ไปเหมือนเวลาเล่นเกมส์ อาตาริรุ่นเก่า แต่อันนี้เร้าใจกว่า ตรงมีมอเตอร์ไซค์ มาเป็นโบนัสพิเศษด้วย ต้องตั้งใจมากกว่าเล่นเกมส์นิดนึง จังหวะที่ผมดูรถอยู่นั่นเอง ผมได้ก็ยินเสียงหวานๆ อะไรก็ไม่ทราบลอยเข้าหู ผมก้มหน้าลงหาที่มาของเสียงนั้น เธออยู่ตรงหน้าผม เปิดกระจกรถ โตโยต้า Vios ลงมา พูดอะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง ซึ่งจนบัดนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่า ที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง เพราะเสียงการจราจรที่คับคั่ง ของใจกลางกรุงเทพ ในเวลาเร่งรีบ หรือเพราะตกตะลึงในความน่ารักของผู้หญิงตรงหน้า ตกตะลึงกับ ดวงตากลมโต ผิวขาวแก้มชมพู ผมหยิกดัด สีน้ำตาลแบบโกรกมา ประสาทตาของผม ทำงานดีกว่าประสาทหูหลายเท่านัก ณ ช่วงเวลานั้น ผมขยับเข้าไปใกล้ เพื่อจะถามเธอว่า อะไรนะครับ แต่ตอนนั้นรถเริ่มเขยื้อนแล้ว ดูเธอ อยากจะพูดอีกเที่ยว แต่เธอก็ไม่สามารถจอดรถได้ เธอพูดอะไรอีกประโยคหนึ่ง ผมยังจำได้ว่าริมฝีปากเธอยิ้ม แต่คิ้วขมวดแบบหงุดหงิดๆ ก่อนจะปิดกระจกรถ แล้วก็ขับออกไป ตอนนั้น รู้แต่ว่า อยากจะบิดหูตัวเองให้เป็ดกินเหลือเกิน ผมยืนงงๆ อยู่ตรงนั้นอีกสักครู่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า เบือนหน้าไปอีกทาง เพื่อดูว่า รถไปหมดหรือยัง ก่อนจะข้ามถนนต่อไป แล้วก็เดินเข้าตึกทำงานเหมือนปกติ ทุกอย่างของวันนั้นเหมือนเดิม เว้นเสียแต่ระบบประสาทของผม ที่มันมีภาพของสาวน้อยคนนั้น หน้าตาท่อนบนหงุดหงิด ท่อนล่างแจ่มใส มันลืมไม่ลงจริงๆ แฮะ ความจริงถ้าไม่ติดใจกับสิ่งที่เธอพูดแล้ว ผมก็คงลืมเธอไปในเวลา ไม่กี่ชั่วโมงแน่ ก็เหมือนกับเวลาเจอสาวสายๆ ทั่วไปนั่นแหละ ผมไม่ได้คาดหวังว่า เธอจะตะโกนว่าฉันรักเธอ หรือ เอ็งมันหล่อสุดตีนระเบิดไปเลยว่ะ อะไร แต่ผมไม่รู้นี่สิ มันเลยหงุดหงิด ผมรู้ว่ามันไม่ใช่การถามทางแน่ๆ แต่ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้หญิงที่ผมคิดว่า ไม่เคยเห็นหน้าเลยคนนี้ มีประเด็นอะไรมาพูดกับผม พักกลางวันนั้น ผมแชร์เรื่องราวแปลกๆ ให้เพื่อนร่วมงานฟัง ในอารมณ์แบบขำๆ ทุกคนฟันธงแบบให้กำลังใจผมมากว่า เธอคง “ถามทาง” ผมนั่นแหละ แม้หลายคนจะสงสัยว่า ผู้หญิงคนนี้พิลึก ที่จอดรถถามทางคนที่อยู่เกาะกลางถนน แทนที่จะจอดถามอีกฝั่ง แต่ผู้หญิงกับการขับรถ ก็มักจะมีอะไรแปลกๆ อยู่เสมออยู่แล้ว ไม่แปลกหรอก คนทั้งโลกก็คงคิดนั่นแหละว่า เธอถามทางผม แต่ผมอยู่ตรงนั้น เห็นอย่างนั้น ผมรู้ว่า นั่นไม่ใช่การถามทางแน่ๆ............... แม้จะติดใจเท่าไหร่ ผมก็คงต้องลืมไป เพราะไม่รู้ว่าจะหาคำตอบว่า “เธอพูดอะไร” ได้จากไหน แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมากที่สุด ในบรรดาสิ่งที่ผมเคยไม่คาดคิดมาก่อนทั้งหมดก็เกิดขึ้นครับ มัจจุราชที่รักส่งนางฟ้ามาตอบคำถามที่ค้างคาใจ คนธรรมดาอย่างผมอีกรอบ...... แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 49 00:13:11 จากคุณ : คุณ โตน - [ 18 ธ.ค. 49 00:06:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาต่อให้จบนะคะ เพราะว่าค้างคาใจเหมือนกัน หุๆๆ จากคุณ : oldword - [ 18 ธ.ค. 49 11:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สั้นเชียว จากคุณ : scottie - [ 19 ธ.ค. 49 16:32:57 ]