ความคิดเห็นที่ 1 ไดอารี่...วันที่เหลือ 197"อาณาจักรแห่งรัก...บนพื้นถนนราชดำเนิน" นักเขียน อัญมณีดนตรีไทย จินตนาการสยาม งดงามเหลือเกิน 3 ธันวาคม 2549                                                        เวลาจะเนิ่นนานเท่าใด.....                             ไม่อาจเปลี่ยนใจที่รักมั่น........                             ยาวไกล กี่เส้นทางเท่านั้น.......                             วิญญาณผูกพันความรักเธอ........                                    รอคอยตั้งแต่วันที่จาก....                             ด้วยใจที่ต้องการพบเจอ....                             คนเดียวอยู่ในใจเสมอ....                             คือเธอ ผู้เป็นดวงใจ....                                     อาณาจักรแห่งรักในใจของฉัน....                             จะเป็นของเธอตลอดไป....                             ทุกเส้นทางชีวิตจะมีความหมาย....                             เมื่อมีเธอเคียงคู่ไปตลอดกาล....                                     วันคืนยังต้องเปลี่ยนผันไป....                             ใดๆก็ไม่เป็นนิรันดร์....                              มีเพียง....แค่สิ่งเดียวเท่านั้น....                              คือเรารักกัน...นิรันดร...                                 ลมหายใจไม่เคยหยุด....เวลาก็ไม่เคยหยุด....                  ผลสำเร็จทีคาดหวัง..ไม่แน่อาจจะไม่สำเร็จเสมอไป......                            เช้าสดใสไร้แสงตะวัน...นั้นสลัวเหมือนใบบัวปิด ช้าง...ถึงอย่างไรแสงนั้นก็คงปรากฎอยู่เนืองๆ                  ดวงดาวบนฟากฟ้า....ที่ราตรีนั้น.....บางครั้งอยู่ห่างแค่ เอื้อมนี้เอง....                   แสงหลอดจากไส้...ผสมความจริงของปวงชนชาวไทย.... ขึงไว้บนต้นไม้..สูง2วาอีก2ศอก..คงประมาณนั้น........                    ถนนดินสอ...รอถึงถนนราชดำเนิน...คึกคักด้วย ประชาชน...เลียบบนถนนทางเดินเท้า...ข้างอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย..ที่ใครๆให้ความ เคราพ....แสงนับหมื่น..ชื่นอุรา..คราใดที่ชมแสงเจ้า...ข้าจะเฝ้าชมไม่ขาดตา... เพลาดึกเงียบสงัด...หิ่งห้อยจะนัดมาร่ายรำฟ้อนตา...สดชื่นในฤทัย...อยู่บนพื้น พสุธา...มาเถอะน้องเจ้า...ข้าจะพาเจ้าชมด้วยนัยนา...ประมาณนั้น... พ่อค้าแม่ค้า..ตั้งหลักปรักฐานที่สนามหลวง... งานยังไม่เริ่ม..แต่หัวใจการค้าคงจะหยุดไม่ได้....เหนื่อยเพียงใด...แสงจากต้น มะขาม..คงได้เพียงแค่ให้กำลังใจ..เท่านั้น...ข้าวไข่เจียวราดซอสมะเขือเทศ เพียง 10บาท!!!!!!!...แรงจูงใจน้อยๆๆๆค่อยๆเต็มด้วยมิตรรักไข่เจียว.....เสร็จ โจร.....ฮิฮิ                     น้ำแข็งปั้น...สั่นอย่าบอกใคร...คึก!!!!...น้ำ เขียว....เรียกเรี่ยวแรงกลับหลังจาก...เดินนับกิโล....รถติดกันระนาว....เครื่อง บินคงไม่มีสี่แยกไฟแดง...ฮิฮิ..                        อยู่ที่ไหนไม่สำคัญ....แค่เพียงวันสบายๆๆ..คง ไม่มีวันไหนจะสุขใจบนพื้นแผ่นดินไทย....ขอเพียงแค่..อยู่คู่เมืองไทยเท่านี้ก็ สุขใจแล้ว...ความสุขบนแสงไฟบนพื้นราชดำเนิน...คงไม่เกินฝันสักเท่าใด...                                                                                              "อัญมณีดนตรีไทย" จากคุณ : อัญมณีดนตรีไทย (อัญมณีดนตรีไทย) - [ 18 ธ.ค. 49 11:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไดอารี่ของ...วันที่เหลือ 195 "ขนมไทย...ในมหาวิทยาลัยสวนดุสิต" นักเขียน ภัทรวดี วิริยานุคำประพันธ์ อัญมณีดนตรีไทย งดงามเหลือเกิน 1 ธันวาคม 2549               ไม่ทันไรก็จะสิ้นเสียปีแล้ว...เดือนสุดท้ายของปีนี้..จะมีความ วุ่นวายเหมือนทุกเดือนหรือเปล่า....ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆสีดำคล้ำพื้นบริเวณ กว้าง...เหมือนรูปวาดที่วางบนพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นละออง...มองปลายทางยังคง เหมือนทุกๆๆวัน.....              พระอาทิตย์ยังไม่ปรากฎให้เห็นเด่นชัด...บนพื้นวัดป่ามณีกาญ์ ใกล้ๆๆบ้าน....ร้านค้าทยอยเปิด...ตามลำดับนับไม่ถ้วน...ไม่ทันไรแสงตะวันคงจะ ปรากฎอีกไม่นาน........              โทรศัพท์มือถือ..ดังขึ้น กริ่งๆๆๆ...ปลุกขณะที่ผ้าห่มแดงปกคลุม ร่างที่มีแต่ลมหายใจ...ในวันใหม่ของเดือนสุดท้ายพอดี..วันศุกร์จะสุขสมชื่อวัน หรือไม่...แล้วแต่ใจ               รถเมล์ 127 บางบัวทอง-พาต้า...จุดหมายที่แท้จริงคงไม่พ้น.... มหาวิทยาลัยสวนดุสิต...คิดแล้วใจหาย...รถติดเป็นทิวแถวเรียงร้อยถ้อยคำ...มิหนำ ซ้ำต้องเกิดเวลานี้ซะด้วย.........จะทันนัดไม่เนี่ย...อืม...               ห้างสรรพสินค้าที่วางขนมนมเนย...ที่เคยชิมคงจะแพงน่าดู...แต่ สำหรับที่ มหาวิทยาลัยสวนดุสิตร้านขนมไทย.....ที่ผ่านการวิจัยจากสถาบัน..อร่อย ไม่แพ้กัน..เพียงแต่ต่างกันที่ราคาเท่านั้น...ทุกๆวันศุกร์จะนัดกับคุณแม่มาทาน ขนมที่นี้เป็นประจำ...ขอโทษน่ะครับที่ผมมาสาย....ไม่เป็นไรจ้าลูก...คำพูดที่ผูก ผันนับวันจะยิ่งทวีคูณขึ้นทุกวัน.....               ทองหยิบ...ทองหยอด..หม้อแกง...สำปะนี...สังขยา....ขนมจีน น้ำยา.....เมี่ยงคำ..เรียงร้อยใส่จาน....แม่ครัว..ที่มัวขมักเขม่น...เว้นแต่ โภชนาการอาหาร..ลึ้กล้ำอย่าบอกใคร.......อาหารถ้าถูกใจไม่ไว้หน้าใครลงท้องลูก ชายคนเดียว...หัวแก้วหัวแหวนซะด้วย...เดี๋ยวติดคอน่ะจ๊ะ..คำพูดเป็นห่วงของคุณ แม่.....               เก้าโมงครึ่งเช้า...ท้องฟ้าเริ่มลดระดับ...ก้อนเมฆสีดำก้อนนั้น จับเป็นกลุ่มบริเวณกว้าง...ไม่นานก็ร่มผสมอากาศที่ร้อนอบอ้าวเพียงไม่กี่อึด ใจ.....ต่อมาไม่นานฝนก็ตก..นกกางเขนซ่อนตัวพุ่มไม้...ซอกตึกที่กระถางจัดวางที่ ระเบียงหน้าห้องสมุดวิทยบริการ....สักพักแสงจากอรุณไขแสง...แดงระยิบระยับ...จับ ใจวันใหม่ของเดือนก็ปรากฎให้เห็นจนได้....วันศุกร์ที่สุขอย่าบอกใครก็แล้ว กัน......                                                                                                       "อัญมณีดนตรีไทย" จากคุณ : อัญมณีดนตรีไทย - [ 18 ธ.ค. 49 11:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมจะต้องใช้ ... เยอะอย่างนี้ล่ะคะ จากคุณ : scottie - [ 19 ธ.ค. 49 16:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาอ่านค่ะ .....ใกล้จะจบ เห็นคุณ สกอ๊ตตี้ถาม ...เราก็ชอบใช้จุดเยอะเหมือนกันค่ะ แหะๆ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ธ.ค. 49 13:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านเพลินดีคับ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 29 ธ.ค. 49 21:44:15 ]