ความคิดเห็นที่ 1 ศรัณย์ปิดหนังสือตรงหน้า หลังจากจ้องมันมาอยู่หลายนาที แต่ไม่สามารถรวบรวมสมาธิเพื่ออ่านและหาข้อมูลสำหรับทำรายงานได้เสียที ในสมองมีแต่เรื่องของรุจยา มองไปรอบๆ ตัวอย่างเหม่อลอย ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ในสวนหย่อมของตึกคณะไม่ได้ทำให้ใจสงบลงได้ สองสามวันที่ผ่านมา หลังจากรวิชเข้ามาขอร้องให้ช่วยเรื่องรุจยา จิตใจก็ไม่เป็นปกตินัก ไม่ว่าจะทำอะไรหรือมองไปทางไหน จะมีแต่ภาพในวันวาน...รอยยิ้มน่ารัก...เสียงหัวเราะสดใส...หยดน้ำตาที่สามารถทำให้สะเทือนใจของสาวน้อยหน้าหมวย มักจะลอยวนเวียนพร้อมกับความรู้สึกต่างๆ มากมาย มันขัดแย้งกันเองจนจิตใจเริ่มปั่นป่วนไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำไมนะ...เธอถึงยังมีอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้ ทั้งที่เวลาผ่านไปเป็นปี ทุกอย่างในใจไม่ได้แปรเปลี่ยนไปเลยสักนิด มันเหมือนเดิมราวกับไม่มีเรื่องราวเหล่านั้นเกิดขึ้น  ราวกับว่ากำลังรอเธออยู่...รอทั้งๆ ที่รู้ว่าเสียเวลาเปล่า รอ อย่างเลื่อนลอย... ...รอ อย่างไม่มีจุดหมาย... ภาพอดีตไหลย้อนกลับเข้าสู่ห้วงคำนึง ความทรงจำติดตรึงอยู่ในความรู้สึก ภาพที่เขาพยายามลืมแต่กลับจำได้ดี คราวนั้นก็เหมือนคราวนี้ที่รวิชขอร้องให้เขาไปสอนพิเศษน้องสาวที่กำลังเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยในสองปีสุดท้ายของการเรียนชั้นมัธยม เห็นว่าไม่ได้มีอะไรเสียหาย อีกทั้งยังได้เงินพิเศษในการสอนมาใช้ ทั้งๆ ที่เขาบอกว่าไม่ต้องก็ได้ แต่พ่อแม่ของรวิชยังยืนยันว่าเสียเวลาแล้วก็ต้องมีค่าเหนื่อยเป็นการตอบแทน ศรัณย์ยังจำวันแรกที่ได้พบกับรุจยาได้แม่นยำ เด็กผู้หญิงผมยาวผูกผมหางม้าตัวเล็กๆ ตาเรียวซึ่งเวลายิ้มมันจะหยีจนไม่เห็นลูกตาดำ ตอนหลังสนิทกันมากขึ้น เขาก็จะเรียกว่า ‘ตาเม็ดกวยจี๊’ แล้วเจ้าของลูกตาจะหาทางทำร้ายร่างกายเมื่อไปแหย่ปมด้อยเข้าให้ จากวันแรกที่ยังเก้อเขิน ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่อธิบายตามวิชาเรียน ตอบข้อสงสัยของหญิงสาว อธิบายไปเรื่อยๆ จนเข้าใจ เวลาผ่านไปความสนิทสนมยิ่งมากขึ้น รุจยาเป็นเด็กสาวที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย โลกทั้งโลกยังสดใส ต้องยอมรับว่าเธอทำให้เขาหัวเราะออกมาได้เต็มเสียงกับท่าทางเปิ่นๆ เอ๋อๆ ยิ่งทำหน้าบ้องแบ๊วยามสงสัยไม่เข้าใจ ยิ่งดูน่ามองเหลือเกิน จนเขาเผลอจ้องหน้าเนียนยามรุจยาเผลอไปหลายครั้งหลายหน ในตอนแรกคิดว่าเอ็นดูแบบน้องสาว ด้วยอายุที่ห่างกันสามปี แถมยังเป็นน้องสาวเพื่อนจึงปฏิบัติตัวราวกับพี่ชายคนหนึ่ง ดูแลอย่างดี คอยให้คำปรึกษา ดูแลเอาใจใส่ บางทีอาจจะดีกว่าพี่ชายตัวจริงเสียอีก ‘นี่ถ้าแกหน้าตี๋ตาเล็กเหมือนฉัน คนคงคิดว่าแกเป็นพี่ชายยายเรมากกว่าฉันซะอีก’ รวิชแขวะด้วยอารมณ์หมั่นไส้กับคู่พี่น้องร่วมโลก ระหว่างนั่งดูทั้งสองติวหนังสือ ส่วนตัวเองทำรายงานอยู่ใกล้ๆ ‘พี่รัณย์อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกาเลยค่ะ ท่าทางจะเป็นนกขี้อิจฉาซะด้วย’ รุจยาสวนกลับมาเล่นเอาพี่ชายแท้ๆ ค้อนสะบัด คนนอกอย่างศรัณย์ได้แต่ยิ้มขันๆ ชอบอกชอบใจ โดยไม่รู้ตัวว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรในใจตั้งแต่เมื่อไร มารู้ตัวอีกทีหัวใจก็หลุดลอยออกไปจากร่างกายเรียบร้อย แถมเธอไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าทำให้ความรู้สึกของใครหวั่นไหวไปบ้าง ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน หัวใจอันนิ่งสงบกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ จนบางครั้งเผลอแสดงออกผ่านแววตา น้ำเสียงและการกระทำ แต่หญิงสาวคงไม่รู้คิดว่าเขาปรารถนาดีอย่างพี่ชายเหมือนเดิม มองข้ามผ่านความรู้สึกซึ่งเขาพยายามซ่อนมันให้ลึกที่สุด เพียงเพราะคิดว่ายังไม่ถึงเวลา เธอยังเด็กเกินไปสำหรับการเรียนรู้กับสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ ไม่กล้าเปิดเผยมันออกกลัวว่าเธอยังไม่พร้อมจะรับมันเอาไว้ จนเผลอทิ้งมันโดยไม่ใยดี ช่วงเวลานี้รุจยาคงไม่มองอะไรอย่างอื่นนอกจากอนาคตของตัวเอง   ...เก็บงำทั้งหมดเอาไว้เพียงคนเดียว... ...ซ่อนมันเอาไว้ไม่ให้เธอมองเห็น... ...เป็นการกระทำที่ขัดใจแต่ยินยอมทำมันด้วยความยินดี ...เพื่อเธอ... บางครั้งเขาพยายามถอยห่าง วางตัวให้เหมาะสม แต่สุดท้ายมันก็พังครืนเพียงเพราะรอยยิ้มน่ารักๆ กับการเอาใจนิดๆ หน่อยๆ ของหญิงสาว ใครจะไปใจแข็งได้ พอทำนิ่งวางเฉยก็เข้ามาพูด ‘คะ’ ‘ขา’ เอาน้ำเอาขนมมาให้ บางทีลงทุนปอกผลไม้ของโปรดมาเสิร์ฟให้เองกับมือเพื่อไม่ให้เขานิ่งเฉยต่อไป ‘พี่รัณย์ เรปอกแอปเปิ้ลมาให้พี่เลยนะ กินสิคะ อารมณ์จะได้ดีๆ วันนี้เห็นหน้าบึ้งมาทั้งวันเลย’ หรือไม่ก็ ‘พี่รัณย์คะ น้ำส้มแก้วนี้เรคั้นเองเลยนะรับรองสะอาด ท้องไม่เสียแน่นอน อร่อยเย็นชื่นใจ พี่รัณย์จะได้หน้าไม่หงิกอย่างนี้อีก ระวังแก่เร็วน้า’ เจอไม้นี้เข้าไปต่อให้ใจแข็งขนาดไหน ก็ต้องอ่อนราวกับขี้ผึ้งลนไฟ ศรัณย์ตัดสินใจจะรอเวลา รอจนกว่ารุจยาจะพร้อม ไม่รู้อีกนานเท่าไรแต่ยินดีทำเพื่อเธอ แม้ต้องทรมาน อัดอั้นใจแทบขาด ค่อยๆ บ่มเพาะต้นรักต้นเล็กให้โตขึ้นอย่างช้าๆ เฝ้าทะนุถนอมมันเอาไว้ เพื่อรอให้เธอรับมันไว้ เชื่อว่าตัวเองมีความสามารถพอที่จะทำให้รุจยารับความรู้สึกดีๆ จากเขาได้ ...ความรู้สึกที่มากกว่าคำว่าพี่ชาย... แต่แล้วทุกอย่างถูกทำลาย หัวใจต้องเผชิญกับความเจ็บปวดรวดร้าว โดนทำร้ายแสนสาหัส ด้วยมือเล็กๆ ที่กอบกุมดวงใจน้อยๆ ของเขาไว้ รุจยาออกแรงบีบจนมันแทบแหลกสลาย เขาจึงจะถอนมันคืนกลับมา รักษาและดูแลมันเพื่อให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ของที่มันบอบช้ำไปแล้วคงคืนสภาพเหมือนเดิมไม่ได้ จึงพยายามไม่ใส่ใจ...ไม่สนใจ...อยู่ห่างคนทำร้ายจิตใจของตัวเองออกมา พยายามหนี พยายามหลบคิดว่ามันสำเร็จแล้ว แต่...เขาคิดผิด! ‘พี่รัณย์ก็เป็นคนดีน่ารักแต่ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของเรเลย จริงๆ แล้วเรก็มีคนที่ปลื้มอยู่นะ ถ้าเรสอบเข้าไปเรียนที่เดียวกับยุทธ์ได้ อะไรอาจจะคืบหน้ากว่านี้ก็ได้ ใครจะรู้’ คำพูดของรุจยาที่พูดคุยกับเพื่อนสนิทผ่านทางโทรศัพท์ กับชื่อของผู้ชายคนนั้น ‘ยุทธ์’ ดังก้องในหัวสมอง ในวันที่เขาแวะไปเยี่ยมที่บ้านในวันสอบวันสุดท้ายของเธอ ...และเป็นวันสุดท้ายในการพบกัน... “ถอนใจซะเสียงดังเลยรัณย์ กลุ้มใจกับรายงานมาเลยหรือไง” เสียงหวานๆ ทำลายภวังค์แห่งความคิดของศรัณย์ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เห็นร่างเพรียวของสาวตาเฉี่ยวกำลังยืนส่งยิ้มสวยเก๋มาให้ ดวงตาดูมีเสน่ห์เต็มไปด้วยความสงสัย “อ้าว แพม นั่งสิ” ศรัณย์กะพริบตาถี่ๆ อย่างงงๆ ภคินีวางกระเป๋าสะพายและหนังสือในมือลงบนโต๊ะหินอ่อนก่อนจะทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม ยิ้มน้อยๆ กับอาการของเพื่อนร่วมวิชาเรียน “วันนี้ไม่ไปถ่ายละครหรือแพม” พูดจาทักทายคนเป็นดาราไปเรื่อยๆ ระหว่างสงบจิตสงบใจให้เป็นปกติ “ไปตอนค่ำๆ จ้ะ เลยแวะมาหาว่าจะคุยกับรัณย์เรื่องรายงานก่อน ขอโทษทีนะที่ไม่ค่อยว่าง แต่มีอะไรให้แพมทำบอกได้เลยนะ ไม่อยากกินแรงเพื่อน” ภคินีเกรงใจที่จะปล่อยให้เพื่อนทำงานกลุ่มในส่วนของตนเอง เลยพูดตรงๆ ออกมา “ส่วนของแพมเดี๋ยวเราแบ่งไว้ให้แน่นอน เวลาออกไปพรีเซนต์หน้าห้องแพมจะได้รู้เรื่องด้วย ข้อมูลที่แพมหามาให้ช่วยได้เยอะเลย ไม่เหมือนเจน หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เจอหน้าคงเอางานไปโยนให้” ศรัณย์แจกแจงรายละเอียดให้ทราบ แอบบ่นเพื่อนสนิทของดาราสาแบบไม่จริงจังมากนัก “ดูท่าทางเจนคงรู้ว่ารัณย์ต้องพูดอย่างนี้ เลยวิ่งไปที่โรงอาหาร คงกะไปซื้อขนมมาเซ่นแน่ๆ เลย” ภคินีแย้มริมฝีปากขบขันเมื่อนึกถึงเจนจิรายามขอตัวไปซื้อของกินมาให้ศรัณย์โดยปล่อยให้เธอมาเป็นทัพหน้า ชายหนุ่มส่ายหน้าระอาแต่ไม่ได้ว่าอะไรต่อ หญิงสาวแอบสังเกตเห็นร่องรอยความกังวลประดับอยู่บนใบหน้าคมคาย ถึงแม้ศรัณย์จะไม่หล่อสะดุด แต่เป็นคนมีเสน่ห์โดยเฉพาะรอยยิ้ม เวลานิ่งเฉยจะดูกลายเป็นคนละคน ยิ่งนิสัยปากตรงกับใจทำให้ไม่เป็นที่ถูกใจของผู้หญิงหลายคนเท่าไรนัก แต่เธอกลับคิดว่าเขาเป็นคนจริงใจ เป็นเพื่อนที่ดี มีอะไรไม่พอใจก็พูดออกมาตรงๆ แล้วจบกันไป ไม่มีการฟื้นฝอยหรือต่อว่ากันทีหลังอีก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมองเห็นความไม่สบายใจของเขา ผู้ชายคนนี้ปิดอะไรไม่มิด...แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาซ่อนมันเอาได้ลึกจนแทบมองไม่เห็น เรื่องของหัวใจและความรู้สึกของคำว่ารัก... “มีอะไรหรือเปล่ารัณย์ทำไมถึงดูเครียดๆ มีเรื่องอะไรต้องคิดมากมายขนาดนั้นเลยหรือ” ไม่แปลกหรอกที่ภคินีจะถามออกมาตรงๆ ในเมื่อทั้งเขาและเธอ เรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ถึงตอนนั้นจะไม่สนิทกัน แต่พอมาอยู่ร่วมมหาวิทยาลัยและคณะเดียวกันทำให้รู้จักกันมากขึ้น หลายครั้งหลายหนที่ชายหนุ่มเผลอเล่าเรื่องตัวเองออกมาจนกลายเป็นว่าเธอรับรู้เรื่องของเขามากกว่ารวิชเสียอีก ‘บางทีเรื่องบางเรื่องผู้ชายอย่างเราไม่เข้าใจหรอกแพม เรื่องบางอย่างต้องถามผู้หญิงน่าจะได้คำตอบที่ดีกว่า’ คำอธิบายในอดีตที่เขาบอกหลังจากพรั่งพรูเรื่องในใจออกมาหมด แล้วหญิงสาวก็ถามว่าทำไมถึงเล่าให้ฟัง ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะเป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า เรื่องของผู้หญิงอีกคนในหัวใจของเพื่อน... “คิดเรื่องเก่าๆ ที่เราคิดว่าลืมไปแล้ว” ศรัณย์ตอบออกมาหลังจากนิ่งไปอึดใจ “อย่าบอกนะว่า...” ภคินีพูดค้างไว้เพียงเท่านั้น ไม่ต้องเดาเลยว่าเรื่องอะไร คำตอบมันมีอยู่ในแววตาหม่นหมองเรียบร้อยแล้ว “เรื่องของเร พอดีริวขอร้องให้เราไปติวให้เร” ภคินีสำรวจกิริยาท่าทางของชายหนุ่มโดยละเอียดอีกครั้ง นำสิ่งที่ได้ยินมารวมเข้าด้วยกัน ไม่ต้องมีการอธิบายอะไรทั้งสิ้น รู้ได้ทันทีว่าเรื่องที่เคยเล่าให้ฟังนั้นยังไม่ลบเลือนออกไปจากความรู้สึกของชายหนุ่ม ไม่แปลกใจว่าทำไมศรัณย์ถึงไม่มีท่าทีสนใจผู้หญิงคนอื่นเลย ในเมื่อผู้หญิงชื่อ ‘เร’ ยังนั่งอยู่ในหัวใจอันแสนบอบช้ำของเพื่อนอยู่เสมอ “แต่จริงๆ แล้วรัณย์ยังไม่ลืมเรใช่ไหม” ศรัณย์พยักหน้ารับ มองภคินีด้วยความสับสน “ไม่เคยลืมเลย” น้ำเสียงแผ่วๆ หลุดจากปากหนา คนฟังสงสารจับใจ เธอไม่เคยพบหน้าน้องสาวของรวิช เพียงแค่ได้ยินชื่อและรับรู้เรื่องราวจากคนตรงหน้า ก็พอจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นน่ารักมากแค่ไหน ศรัณย์เล่าเรื่องการขอร้องของรวิชอย่างไม่ปิดบัง ภคินีนิ่งเงียบตั้งใจฟัง ไม่ขัดจังหวะการเล่าเรื่องแม้แต่น้อย “บางทีเวลาเปลี่ยนไป เรอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ ลองคิดในแง่ดีที่เรขอให้รัณย์เพราะอยากเจอ อยากเห็นหน้า ผู้หญิงนะถ้าไม่สนใจก็ลืมไปแล้ว ไม่ขอให้ริวมาขอร้องรัณย์หรอก” ภคินีออกความเห็นในมุมมองของตัวเองหลังจากฟังจบ “บางทีเรคงเดือดร้อนจริงๆ เลยเพิ่งนึกถึงเรา” ชายหนุ่มแย้งขึ้น “ก็เพราะเดือดร้อนไงถึงได้นึกถึง เรเชื่อใจว่ารัณย์ช่วยเขาได้ คนเราเห็นใจกันตอนลำบากนี่แหละ แล้วอีกอย่างรัณย์ก็เป็นฝ่ายหลบเลี่ยงน้องเขาเองนะ โทรศัพท์ก็เปลี่ยนเบอร์ บังคับริวให้ปิดปากเงียบ พอเรจะมาเจอ รัณย์ก็หนีไปอีก ไม่ใช่น้องเขาไม่พยายาม แต่รัณย์ต่างหากที่ทำตัวห่างออกมาเองจนเรต้องใช้วิธีนี้” ดาราสาวเตือนสติเพื่อน ให้นึกถึงความจริง (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นั่นสิ...เขาเป็นคนแยกตัวออกมาเอง ไม่ยอมพบหน้า ไม่ยอมรับโทรศัพท์จากรุจยา ไม่ว่าเธอจะพยายามติดต่อทางไหน เขาก็จัดการตัดช่องทางนั้นทิ้ง มีเพียงเขารับรู้ข่าวสารของเธอจากรวิช รวมทั้งการส่งของขวัญไปยินดีเมื่อทราบว่ารุจยาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ดั่งใจต้องการ แถมยังเป็นที่เดียวกับผู้ชายที่หล่อนปลื้มเสียด้วย ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าเจอหน้ารุจยาอีก บางครั้งหญิงสาวติดรถพี่ชายมาที่คณะ แต่เขาก็ไหวตัวทัน หาทางหลบเลี่ยงได้เสียทุกครั้ง มาจนมุมเพราะเรื่องเดือดร้อนเรื่องเรียนของเธอนี่เอง สุดท้ายก็ใจอ่อนเพราะเรื่องรุจยาอีกจนได้ “ถึงเวลาแล้วที่รัณย์ต้องเผชิญหน้ากับความจริง หนีต่อไปไม่มีประโยชน์หรอก เคลียร์เรื่องทุกอย่างให้หมดจะได้ไม่มีอะไรคาใจ หนึ่งปีนี่มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะรัณย์” ภคินีพยายามเกลี้ยกล่อม อยากให้เพื่อนกลับมาสดใสดั่งตอนพบรุจยาใหม่ๆ มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ หน้าตาสดใสเบิกบาน ไม่ใช่เป็นหุ่นยนต์เหมือนทุกวันนี้ “นั่นสิ” ชายหนุ่มคล้อยตามความเห็นภคินี “ไม่ต้องคิดมากหรอก ถามใจตัวเองดีๆ แล้วกันว่ารู้สึกยังไงกับเร แล้วทำอย่างใจต้องการ อย่าปิดบังมันเอาไว้เลย เรื่องหัวใจไม่มีใครเด็กเกินไปหรอก ดูอย่างแพมสิรู้จักพี่วิทย์ตอนอายุยังไม่ยี่สิบเลย พอๆ กับเรตอนนี้เลยมั้ง ยังรู้จักมันเลย ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอนะรัณย์” หญิงสาวตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงคนรักที่อายุห่างกันหลายปี แต่ช่องว่างระหว่างวัยไม่ได้เป็นปัญหาระหว่างคนสองคน “แล้วพี่วิทย์ของแพม ใช่ผู้ชายในฝันของแพมหรือเปล่า” ซักถามอย่างใคร่รู้ ในสิ่งที่คาใจอีกอย่าง ศรัณย์รู้จักไววิทย์คนรักของภคินี เคยเจอกันบ้างตอนชายหนุ่มมารับภคินีที่คณะ ยิ่งตอนนี้สื่อมวลชนลงข่าวไววิทย์บ่อย เนื่องจากเพิ่งประกาศตัวเป็นทางการเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับนางร้ายสาวแสนสวย “ไม่ใช่เลย ห่างไกลลิบลับ แต่ก่อนสเป็คแพมต้องหล่อ แถมเป็นลูกครึ่งด้วยนะ นิสัยก็นิ่งขรึม เหมือนพระเอกละคร ทำอาหารเก่ง แต่พี่วิทย์ทำอาหารไม่เป็นเลยถึงขั้นแย่ ไม่มีความเป็นลูกครึ่งสักนิด หน้าตาถือว่าดีในระดับหนึ่งเท่านั้น เป็นคนสบายๆ ไม่ขรึมมาก ยิ้มง่ายด้วย ดูสิไม่เหมือนเลยสักอย่าง แต่ทุกสิ่งที่เป็นเขาทำให้แพมรักพี่วิทย์มากนะ” ยิ่งพูดหน้ายิ่งแดงด้วยความเขินอาย ดวงตาทอประกายอ่อนหวาน เมื่อพูดถึงคนกุมหัวใจ เอาไว้ “พี่วิทย์เข้าใจแพมทุกอย่าง น่ารัก ทำให้แพมไม่สนใจอีกเลยว่าสเป็คของแพมเป็นยังไง ขอแค่มีพี่วิทย์อยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว” น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังบ่งบอกให้รับรู้ถึงความรัก...ความรู้สึกที่มีให้ไววิทย์ ศรัณย์รับฟังเงียบๆ “ผู้ชายในฝันก็มีอยู่แค่ในฝันเท่านั้น ถึงรัณย์ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของเรแต่แพมเชื่อว่ารัณย์จะเป็นคนกุมหัวใจของเรเอาไว้ด้วยตัวรัณย์เอง ถ้ารักน้องเขาจริง...อย่าถอย...รัณย์ถอยมาเยอะแล้ว โอกาสมาถึงมือก็คว้ามันเอา บางทีเรอาจจะมีอะไรซ่อนอยู่โดยที่รัณย์มองไม่เห็นก็ได้ใครจะรู้” คำพูดของภคินีช่วยกระตุ้นจิตใจที่อยู่นิ่งสงบให้เกิดการเคลื่อนไหว ลองดูกันสักตั้ง วางเดิมพันด้วยหัวใจทั้งหมดของตัวเอง อย่างมากคงเจ็บหนักเท่านั้น...ไม่ถึงกับตายหรอกน่า “ขอบใจนะแพม” ศรัณย์ส่งยิ้มจริงใจมาให้ “ไม่เป็นไร แพมก็อยากรู้ว่ารัณย์กับเรจะเป็นยังไงต่อ แพมลืมบอกไป กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเร อย่าลืมกล้าที่จะให้อภัยและเข้าใจตัวน้องเขาด้วย ผู้หญิงมักคิดอะไรซับซ้อนกว่าผู้ชายเสมอ” ภคินีทิ้งท้ายอย่างคนมีประสบการณ์ หวังว่าคำพูดของเธออาจจะช่วยอะไรศรัณย์ได้ไม่มากก็น้อย... รุจยาชะเง้อคอมองไปนอกประตูรั้วด้วยใจพะว้าพะวง เมื่อวานอุตส่าห์กำชับพี่ชายหลายรอบว่าอย่าลืมบอกศรัณย์ว่าวันนี้เธอว่าง อยากให้เขามาติวให้ช่วงบ่ายๆ นี่ก็ปาไปบ่ายโมงกว่ายังไม่เห็นวี่แววของศรัณย์สักนิด สักพักเริ่มทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นเดินไปมา สลับกับมองนาฬิกาแขวนผนัง กังวลว่าศรัณย์จะเปลี่ยนใจ ยกเลิกสิ่งที่รวิชและเธอขอร้อง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ รุจยารู้สึกเจ็บเป็นอย่างมาก โอกาสสุดท้ายที่จะได้พบหน้าคงหมดไป เธอลงทุนอ้อนวอนรวิชเพราะเห็นว่าคงไม่มีวิธีไหนจะทำให้ศรัณย์มาพบนอกจากวิธีนี้ เวลาหลายวันหลายเดือนที่ผ่านมา รุจยาทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้พบศรัณย์แต่ไม่สำเร็จ ไม่คิดว่าคำพูดในวันนั้น วันที่กลบเกลื่อนความรู้สึกกับเพื่อนทางโทรศัพท์เพราะยังค้นหาคำตอบในใจของตัวเองไม่พบ จึงเฉไฉบอกปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อศรัณย์ไป ไม่คิดว่าโลกจะสร้างความบังเอิญมาให้ด้วยการส่งคนในบทสนทนามายืนฟังการสนทนาทั้งหมด ไม่มีคำพูด...คำลา...มีเพียงรอยยิ้มจืดเจื่อนกับแววตาแฝงไปด้วยความเจ็บปวด เวลานั้นเธอได้แต่มอง ปล่อยให้ศรัณย์เดินจากไป เพียงเพราะไม่แน่ใจในตัวเอง คิดว่าเขาเป็นเพียงพี่ชายคนหนึ่ง อีกอย่างเธอก็เป็นวัยรุ่นทั่วไป มีคนที่ตัวเองแอบกรี๊ดแอบปลื้มแบบเด็กสาว จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่เมื่อเวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกในใจ ว่าศรัณย์มีความสำคัญมากแค่ไหน คิดถึงทุกครั้งยามหลับตา ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนจะปรากฏในห้วงคำนึง เสียงทุ้มนุ่มสบายหูแว่วในโสตประสาท พยายามคิดว่าคนเคยเห็นกันบ่อยๆ พอหายไปต้องมีรู้สึกอะไรบ้างเป็นธรรมดา แต่เวลาพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ยิ่งผ่านไปนานเท่าไรยิ่งคิดถึงจับใจ ภาพการกระทำ คำพูดที่แฝงความนัยเอาไว้อยู่เสมอ กระตุ้นให้อยากรู้ความในใจของเขาว่ามีมากกว่าคำว่า ‘พี่ชายน้องสาว’ หรือเปล่า   ผู้ชายในฝัน คนที่เธอเคยปลื้มก็เป็นเพียงภาพฝันจับต้องไม่ได้ พอมีโอกาสได้รู้จัก ถึงจะเป็นสเป็ค น่าแปลกตรงที่เธอไม่รู้สึกมีความสุขยามได้อยู่ใกล้เหมือนยามอยู่กับศรัณย์ หัวใจไม่เต้นแรง มันเงียบสงบเหมือนไร้ความรู้สึก ไม่มีความอิ่มเอม...เบิกบาน...ไม่มีเลยสักนิด สุดท้ายก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ถามใจตัวเองอีกครั้ง คำตอบไม่เคยเปลี่ยนแปลง ศรัณย์ยังคงสำคัญสำหรับเธอเสมอ แต่เธอยังสำคัญสำหรับเขาหรือเปล่า ไม่แน่ใจในความคิด ความรู้สึกของชายหนุ่มที่มีต่อตัวเอง การวางตัวการปฏิบัติไม่มีอะไรพิเศษ ...แต่อบอุ่นเสมอยังได้อยู่ใกล้... ...ห่วงใยทุกครั้งเมื่อได้ข่าวว่าเขาไม่สบายหรือกำลังมีปัญหา... ...โล่งใจเมื่อเขาผ่านช่วงเวลาร้ายๆ มาได้... ...คิดถึงคำพูดไม่หวานหูแต่จริงใจ... ...คิดถึงทุกอย่างในตัวผู้ชายที่ชื่อศรัณย์... ‘พี่บอกอะไรให้อย่างนะเร ผู้ชายด้วยกันดูกันออก ถึงมันจะซ่อนอะไรเอาไว้ พี่มองเห็นเสมอ ถ้ามันไม่รู้สึกอะไรกับเร มันคงไม่เสียใจ ไม่ตีตัวออกห่างเพราะประโยคนั้นของเรหรอก มันคงจะเฉยๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่นี่กลับมีปฏิกิริยาออกมาชัดเจน จนพี่สงสัยหลายครั้งหลายหนว่าทำไมต้องทำอย่างนี้ วันนี้พี่ได้คำตอบแล้ว คำตอบที่อยู่ในใจรัณย์มัน จำคำพี่ไว้นะ ถ้ารัณย์ไม่คิดอะไรเขาจะไม่ทำอย่างนี้ เรเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม’ ...ทำไมจะไม่เข้าใจ... คำพูดของรวิชในวันที่เธอเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียด เป็นการย้ำชัดเจนว่ามีอะไรซุกซ่อนอยู่ในใจศรัณย์จริงๆ ถ้าเป็นตามที่พี่ชายบอก เขาจะโกรธเธอหรือเปล่ากับเรื่องคราวนั้น จะให้อภัยหรือไม่...ให้อภัยเด็กผู้หญิงที่ไม่เคยรู้เรื่องหัวใจตัวเองว่ามีเขาอยู่เสมอในนั้น มองข้ามความหวังดี เพียงเพราะไม่ใช่ผู้ชายในฝัน...มันสายไปไหมกับความนัยที่ซุกซ่อนอยู่ลึกสุดหัวใจ จนตัวเองยังมองผ่านมันไป ...ความนัย...ที่เฝ้ารออย่างใจเย็น รอวันที่จะบอกออกไป... ...ได้โปรดเถอะ อย่าให้มันช้าเกินไป ไม่อย่างนั้นคนเจ็บปวดมากที่สุดคงเป็นตัวเธอเอง... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:29:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงกริ่งเรียกให้รุจยาคืนสติกลับมาในโลกของความเป็นจริง ร่างบางยืนคว้างกลางห้องนั่งเล่นหมุนตัวไปทางหน้าบ้าน ริมฝีปากอิ่มแย้มกว้าง หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นร่างสูงที่ไม่พบมานานยืนอยู่ตรงรั้วไม้เตี้ยกำลังเอื้อมมือกดกริ่งอีกครั้งก่อนจะยืนรออย่างสงบ รุจยาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ระงับความตื่นเต้น ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูให้แขกของบ้าน ส่งยิ้มไปเป็นทัพหน้าเผื่อมันจะช่วยให้คนหน้านิ่งเรียบอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง หญิงสาวไม่มีทางรู้หรอกว่ารอยยิ้มของตัวเองทำหัวใจใครกระตุกไปบ้าง ยิ่งเห็นหน้านวลใสที่คิดถึงใกล้ๆ ยิ่งกระตุ้นให้อกด้านซ้ายสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของสิ่งที่อยู่ภายในได้มากขึ้น จนกลัวว่าคนตรงหน้าจะรับรู้อาการผิดปกติ ...พี่รัณย์ไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด ยังเป็นพี่รัณย์คนเดิมของเธอ... รุจยาอุทานในใจ ทั้งรูปร่างหน้าตาภายนอกของชายหนุ่มยังคงเหมือนเดิม...ยกเว้นแววตา เธอไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมันได้ มีแต่ความนิ่งเฉย...เยือกเย็น จนคนมองรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วร่าง ...ความกลัวกำลังเล่นงานเธอ...กลัวจนใจสั่นไหว... ...ภายนอกไม่มีอะไรเปลี่ยน แต่ภายในใจล่ะ อาจจะมีอะไรแปรเปลี่ยนไป... ความไม่แน่ใจเริ่มบังเกิดขึ้น จนแสดงออกมาด้วยกิริยาละล้าละลัง ทำตัวไม่ถูกว่าจะทำอย่างไร จึงยกมือขึ้นไหว้เช่นทุกครั้งที่พบกัน ศรัณย์รับไหว้ ลอบสำรวจหญิงสาวตรงหน้าโดยไม่ให้รู้ตัว ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผมหางม้าตอนนี้ถูกซอยสไลด์ตามสมัยนิยม รับกับในหน้าเกลี้ยงเกลาที่ดูเป็นสาวขึ้น ไม่เหลือเค้าเด็กกะโปโลเลยสักนิด ดวงตาเรียวยังสะท้อนให้เห็นความสดใสของเจ้าของ แม้จะสลดลงไปเล็กน้อยก็ตาม รูปร่างบางแต่สมส่วนในชุดอยู่บ้านสบายๆ น่ารักสมวัยดูน่ามอง และเขาก็ได้รับคำตอบจากก้นบึ้งของจิตใจว่า ความรู้สึกต่างๆ มันยังคงเหมือนกับหนึ่งปีที่ผ่านมา พยายามระงับจิตระงับใจไม่ให้เผลอแสดงอะไรออกมา จนกว่าตัวเองจะแน่ใจในความรู้สึกของอีกฝ่าย พยายามปั้นหน้าให้นิ่งที่สุด อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้รุจยาต้องการเจอเขา   “เป็นยังไงไม่ได้เจอกันนาน เรสบายดีหรือเปล่า” ถามคำถามพื้นฐานทำลายความเงียบ “เอ่อ...ไม่ค่อยดีค่ะ เครียดเรื่องเรียนมากๆ เลยต้องรบกวนให้พี่รัณย์มาช่วยชีวิตเรอยู่นี่ไงคะ” จะตอบว่าสบายดีได้อย่างไร ในเมื่อใจไม่สบายเลยสักนิด ทั้งเรื่องเรียน...เรื่องส่วนตัว...โดยเฉพาะเรื่องหัวใจ “นั่นสิ พี่ไม่น่าถามเลย” เขาหยักหน้าหงึกหงักรับทราบ เพิ่งสังเกตว่าใต้ตาของหญิงสาวนั้นคล้ำจัด บ่งบอกให้รู้ว่าพักผ่อนน้อยเกินไป “บ้านเงียบจังไม่มีใครอยู่เหรอ” “พ่อออกไปทำธุระค่ะ แม่เพิ่งไปช่วยงานที่บ้านเพื่อนกับนางเมื่อกี้นี่เอง” เธอเอ่ยถึงชื่อเด็กรับใช้ของบ้าน “ส่วนพี่ริวออกไปซื้อขนมกับของใช้ที่ห้างฯ อีกเดี๋ยวคงกลับมา” รายงานออกไปจนครบ ชายหนุ่มส่งเสียงรับทราบ “พี่รัณย์เข้ามาข้างในก่อนสิคะ แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังเอ่ย ตอนกลางวันเรช่วยแม่ทำก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ ถ้าพี่รัณย์ยังไม่ได้กินอะไร เดี๋ยวเรไปเตรียมให้นะ” ศรัณย์ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคเชิญชวน โชคดีที่เดินตามหลังไม่อย่างนั้นคงได้แสดงพิรุธออกมา ก็ทุกคำพูดของรุจยานั้นเป็นกิจวัตรในอดีตเลยก็ว่าได้ เมื่อเขามาสอนพิเศษ เธอจะออกมาต้อนรับแล้วพูดอย่างนี้เสมอ และที่น่าตกใจคือคำตอบของมันเหมือนเดิมทุกอย่างราวกับภาพยนตร์ฉายวนซ้ำอีกรอบ “ยังไม่ได้กินอะไรมาเลย เรช่วยเตรียมให้พี่หน่อยแล้วกัน” ศรัณย์เห็นร่างสมส่วนชะงักเท้าไปเล็กน้อย ลังเลเหมือนจะหันกลับมา แต่ก็เปลี่ยนใจเป็นก้าวเดินต่อไป โดยไม่รู้เลยว่าทำให้รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากหนา แม้แต่เจ้าของยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะจำได้ จำเรื่องในอดีตเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างกันได้ อยากจะรู้ว่าความจำของเธอนั้นดีมากน้อยแค่ไหน...อยากรู้ว่าเป็นเหมือนกันหรือเปล่า สถานที่ติวก็ยังเป็นห้องเดิม ห้องนั่งเล่นของบ้านซึ่งมีโต๊ะญี่ปุ่นวางอยู่มุมหนึ่งของห้อง มีตำราเรียนของรุจยาวางกระจัดกระจายอยู่ด้านบน โดยมีเบาะรองนั่งสองเบาะใหญ่วางตรียมเอาไว้ให้เขาและเธอ   รุจยาพาศรัณย์มานั่งรอบนเบาะ จัดของบนโต๊ะให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอก รอไม่นานหญิงสาวก็กลับมาพร้อมถือถาดที่มีจานก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ น้ำส้มคั้น พร้อมด้วยน้ำเปล่า มาเสิร์ฟให้ พอศรัณย์ทำท่าจะลุกขึ้นไปช่วย ก็เจอเสียงเบรกจนต้องนั่งลงที่เดิม มองการจัดวางอาหารและเครื่องดื่มเพลิดเพลิน ลอบยิ้มเอ็นดูกับการเอาใจเล็กๆ น้อยๆ หน้านวลใสเต็มไปด้วยความตั้งใจในการดูแลต้องรับอย่างดี ยิ่งมองยิ่งสบายใจ โล่งใจเมื่อเธอดูเป็นกันเองเหมือนเดิม แม้จะดูเงอะๆ งะๆ ในบางทียามเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจอเขาจ้องอยู่ก็ตาม ระหว่างมื้ออาหารบรรยากาศปกคลุมไปด้วยความเงียบ ศรัณย์ตักเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีเจ้าของบ้านจ้องตาแป๋ว “อร่อยไหมคะพี่รัณย์” เพียงเวลาไม่กี่นาทีรุจยาเริ่มปรับตัวให้คุ้นเคยกับชายหนุ่มได้ กล้าถามกล้าซักเหมือนแต่ก่อน “อืม...อร่อยดี แต่ไม่รู้เพราะหิวด้วยหรือเปล่า” ชายหนุ่มหลังจากกลืนอาหารลงคอ พอเห็นเขากวาดมันใส่ท้องจนหมดจาน รุจยาก็ยิ้มแก้มแทบปริ มาเฉลยตอนท้ายให้เข้าใจว่าเธอปลื้มอะไรนักหนา “จริงๆ แล้ว เรทำเองค่ะ เลยให้พี่รัณย์เป็นหนูทดลอง” “เดี๋ยวนี้ทำอาหารเก่งขึ้นเยอะเลยนะ” ศรัณย์ชมอย่างไว้ฟอร์ม รวบช้อมส้อมยกน้ำเปล่าขึ้นจิบเป็นสัญญาณว่าอิ่ม คนทำอาหารหน้าเสียไปเล็กน้อยที่เขาดูนิ่ง ไม่หยอกล้ออะไรต่อเหมือนทุกที “แต่ก่อนกินได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วนี่พี่จะเข้าโรงพยาบาลเพราะอาหารเป็นพิษหรือเปล่า” ประโยคถัดมาเปลี่ยนให้หน้าหมองยิ้มแฉ่งได้ในพริบตา ส่ายหน้าหวือรับรองเสียงแข็งขันด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม “ไม่แน่นอนค่ะ พี่ริวกินก่อนออกไปข้างนอก ตอนนี้ไม่มีโรงพยาบาลโทรมาแจ้งว่ารับแอดมิตนายรวิชเลยสักที่ แสดงว่าปลอดภัยแน่นอน”   “อ๋อ มีหนูทดลองตัวแรกแล้ว” ระหว่างเขาและเธอก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก ถ้าตัดเรื่องเก่าๆ ที่ติดค้างในใจออกไปคงกล้าหยอกล้อมากกว่านี้ อีกฝ่ายตาเป็นประกายด้วยความหวัง ท่าทางอะไรๆ ง่ายกว่าที่คิด จากตอนแรกคิดว่าชายหนุ่มคงวางตัวห่างเหินจนเข้าถึงยาก แต่ตอนนี้ดูสบายๆ แม้จะวางท่ามากไป แต่ไม่ได้สร้างความกังวลให้มากนัก ขอบคุณอะไรก็ตามทำให้ศรัณย์ไม่ได้ปั้นปึ่งใส่เธอ ไม่อย่างนั้นคงลำบากใจมากกว่านี้ ถือว่าเป็นลางดี รุจยาเก็บกวาดจานบนโต๊ะ เหลือไว้เพียงแก้วน้ำส้มซึ่งโฆษณาไปเต็มที่ว่าคั้นเองกับมือ ก่อนเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้แขกนั่งจ้องน้ำส้มคั้นราวกับจะแยกอณูออกมาวิเคราะห์ ยกมันขึ้นจิบ รสชาติหวานอมเปรี้ยวจากน้ำส้มกับความเย็นของมันทำให้รู้สึกสดชื่น คิดไปเองหรือเปล่าไม่รู้ว่ารสชาติของมันไม่แปรเปลี่ยนสักนิด อดคิดไม่ได้ว่าหญิงสาวจำรสชาติที่เขาชอบได้ คิดไปจิบไปจนหมดแก้ว คราวนี้รุจยาตัวแทบลอยไปติดเพดานกับความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง สักพักการติวหนังสือก็เริ่มขึ้น ศรัณย์อ่านตัวอย่างข้อสอบและหนังสือคร่าวๆ พร้อมฟังคำอธิบายของหญิงสาวว่าไม่เข้าใจตรงไหนบ้าง สุดท้ายสรุปได้ว่ารุจยาไม่เข้าใจอะไรเลย ทั้งๆ ที่ไม่เคยโดดเรียนสักครั้ง ตั้งใจอ่านหนังสือ แต่ยังไม่สามารถทำข้อสอบได้ “เดี๋ยวพี่เริ่มสอนใหม่ตั้งแต่แรกเลยแล้วกันนะ วิชาสถิติไม่ยากหรอก แต่สูตรมันเยอะเท่านั้นเอง เรต้องทำความเข้าใจกับมันก่อนว่าแต่ละตัวแปรมันคืออะไร มาจากไหน” คนเก่งได้เกรดเอวิชาสถิติอธิบายช้าๆ ชัดๆ ให้คนฟังเข้าใจ รุจยาตั้งใจฟังเสียงนุ่มๆ ขึ้นเสียงสูงลงเสียงต่ำเป็นจังหวะ รู้สึกสบายใจเมื่อมีเขานั่งอยู่ใกล้ๆ บางทีแอบใช้หางตามองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มอย่างเผลอไผล บางทีต้องมีการเตือนสติด้วยเสียงกระแอมไอจากเจ้าของดวงหน้าคมคายแทนคำเอ็ด เรียกให้เธอดึงสติกลับมาสนใจแบบฝึกหัดตรงหน้า “ลองทำข้อนี้ดู ให้เวลาสิบนาที” มาแล้วมาดคุณครูจอมโหด เห็นโจทย์บนกระดาษขาวความยาวสองบรรทัด แต่ความยากติดระดับอภิมหายาก “พี่รัณย์เรขอครึ่งชั่วโมงได้ไหมคะ” รุจยาต่อรอง ใครจะไปคิดออก ทำปากยื่นเมื่อชายหนุ่มส่ายหน้าแทนคำปฏิเสธ จึงก้มหน้าก้มตาทำไป ปากบ่นงึมงำให้ตัวเองได้ยินคนเดียว ศรัณย์ไม่รู้ว่าหญิงสาวพูดอะไรแต่คงไม่พ้น ‘พี่รัณย์ใจร้าย โหดชะมัด’ หรือไม่ก็ ‘ยากชะมัดใครจะไปทำได้’ มันเป็นประโยคติดปากของเด็กสาวงอแง เมื่อสองสามปีที่แล้วยามเขาเริ่มสอนพิเศษ จนวันนี้ยังไม่ยอมเลิกใช้มัน ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่ได้ทำให้ใจอ่อนเลยสักนิด ปรายตามองหน้านวลเนียน พินิจพิเคราะห์อย่างตั้งใจ ยังจำวินาทีแห่งการพบกันเมื่อครู่ได้สนิทใจ มันมีทั้งความอึดอัด...สับสนระคนยินดี...ปลื้มใจ ยิ่งเห็นกิริยากันเองของเธอ หัวใจยิ่งเต้นแรง ค่อยพองฟูทีละน้อยๆ หลังจากเหี่ยวแฟ่บมานาน แล้วแบบนี้เขาจะทำอย่างไรกับมันต่อ หรือปล่อยมันไป รอเวลาช่วยในการพิสูจน์ “เสร็จแล้วค่ะ สิบนาทีพอดี” “เอ่อ...” ศรัณย์กะพริบตางงๆ เมื่อถูกดึงออกจากโลกแห่งความคิดกะทันหัน เสยผมกลบเกลื่อนอาการเก้อเขิน เมื่อเห็นตาแป๋วจ้องอย่างสงสัย รับกระดาษจากหญิงสาวก้มลงอ่าน หลังจากตั้งสติได้เรียบร้อย จรดปากกาทำเครื่องหมายตามตัวหนังสือ ตัวเลข ทีละบรรทัด ตรงไหนผิดก็เขียนโน้ตเอาไว้ให้ “พี่รัณย์ไม่เปลี่ยนไปเลยเนอะ” รุจยายกมือเท้าคาง เอ่ยออกมาเมื่อเริ่มเงียบกันไป มือใหญ่หยุดการเขียนไปเล็กน้อย เงยหน้ามองคนถาม คิ้วกดเข้าหากันด้วยท่าทีไม่ไว้วางใจ ว่าเจ้าหล่อนจะมาไม้ไหน ต้องยอมรับว่าค่อนข้างระวังตัวพอสมควรในวันนี้ว่าเด็กแสบจะเล่นงานอะไรบ้าง ...จะล้อเล่นอะไรกับหัวใจเขาอีก... “เปลี่ยนสิ เปลี่ยนไปหลายอย่าง แต่เรคงไม่ทันสังเกต” พูดจบก็หันไปสนใจกระดาษคำตอบต่อ “รู้ได้ยังไงว่าเรไม่สังเกต อะไรที่เกี่ยวกับพี่รัณย์ เรเห็นหมดแหละ พี่รัณย์ไม่รู้เองต่างหาก” ตัดพ้อไม่จริงจังนัก แต่เล่นเอาคนฟังสั่นไปทั้งความรู้สึก “พี่ไม่รู้อย่างที่เรว่านั่นแหละ”...ถ้ารู้ คงไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้หรอก “นั่นสิ...ถ้ารู้ คงไม่พูดประโยคเมื่อกี้ออกมา” และคงไม่ทำอะไรเพื่อหนีหน้าไปแบบนั้น...รุจยาต่อท้ายในใจ ถ้าสังเกตสักนิด รู้สักหน่อยว่าเธอพยายามพบเขาอีกครั้งเพื่ออะไร คงมีอะไรดีกว่านี้ รู้หรือเปล่าว่าตั้งใจทำทุกอย่างเหมือนในอดีต เพราะอยากรู้ว่าศรัณย์จะมีปฏิกิริยาอย่างไร พอเห็นท่าทีใกล้จะเป็นปกติของเขาก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ...คงไม่ยากเกินความสามารถของเธอเท่าไรนัก... “พี่รัณย์ว่าพี่รัณย์เปลี่ยน แต่สำหรับเร...พี่รัณย์ยังเหมือนเดิม” สรุปเองเสร็จสรรพ “ถ้าคิดอย่างนั้นแล้วสบายใจก็ตามใจเร” ตัดบทสนทนาด้วยเสียงเบาหวิว หวังว่าคำว่า ‘เหมือนเดิม’ คงไม่ได้เท่ากับคำว่า ‘พี่ชาย’ หรอกนะ รุจยารวบรวมความกล้าทั้งหมด สูดลมหายใจเข้าปอด เมื่อศรัณย์ยังหลบหน้าหลบตา เปล่งเสียงผ่านริมฝีปากออกมาเสียงดังฟังชัด แต่ถ้าสังเกตสักนิดจะรู้ได้ว่า ปลายประโยคของหญิงสาวนั้นสั่นไหวมากเพียงใด “ถ้าพี่รัณย์ยังไม่มีใครในใจ เรก็ยังเชื่อในความคิดของตัวเองว่าพี่รัณย์ยังเหมือนเดิมค่ะ” ศรัณย์นิ่งงัน ไม่อยากเชื่อกับประโยคที่กระทบโสตประสาท กำมือแน่นระงับจิตระงับใจซึ่งกำลังไหวโยนอย่างรุนแรง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นประกายบางอย่างในดวงตาเรียวสวย จนเผลอครางชื่อของรุจยาออกมา “เร” ...ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองแต่หัวใจสวนทางกัน... ...ไม่อยากคิดไปไกล แต่ดวงตาเธอมันฉายชัดความรู้สึกละมุนละไมจนความรู้สึกในใจไม่เชื่อฟัง... ...ไม่อยากคิดไม่อยากฝัน แต่ภาพฝันมันช่างหวานล้ำจนไม่อยากตื่น... เหมือนจะรู้ว่าชายหนุ่มอยากจะพูดอะไรออกมา ใจหนึ่งอยากรับฟัง แต่อีกใจหนึ่งยังไม่พร้อม วันนี้เป็นเพียงแค่การเริ่มต้น เธอควรจะถอยออกมาตั้งหลัก ก่อนที่ทุกอย่างจะพังครืน รอเวลาอีกนิด...เวลาที่เหมาะสม... “เร...พี่” ศรัณย์รวบรวมความคิด แต่มันฉุกละหุกจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาได้แต่อ้ำอึ้ง “เอ่อ...เร” ...คิดสิยายเร จะพูดอะไรก็พูด... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เร รัณย์ติวไปถึงไหนแล้ว” เสียงตะโกนของรวิชดังมาจากนอกห้อง ก่อนที่สถานการณ์จะย่ำแย่ไปกว่าเดิม ฟ้าก็ส่งตัวช่วยมาให้คนทั้งสอง ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมกับของพะรุงพะรัง โปรยยิ้มทักทายน้องสาวและเพื่อน “เป็นไงไปถึงไหนแล้ว” หนุ่มตี๋ชวนคุยแต่สายตายังสำรวจอาการอึกอักของคนทั้งสองอย่างสนใจ แสร้งทำเป็นไม่เห็น แต่จริงๆ แล้วได้ยินบทสนทนาก่อนหน้านี้หมดสิ้น เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ไม่ค่อยดีจึงออกมาจากที่ซ่อน เพื่อช่วยน้องสาวเอาไว้ ...โดนยายเรมันทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ ไม่รู้สึกอะไรก็แปลกแล้วเจ้ารัณย์... หลังจากวันนั้นศรัณย์ไม่ได้เคลียร์กับรุจยาจริงๆ จังๆ เสียที ไม่รู้เพราะความกลัวหรือว่ายังไม่พร้อมกันแน่ จึงทำเป็นไม่สนใจ ไม่มีใครรู้ว่า เพียงประโยคสั้นๆ แต่ทำเอาวุ่นวายใจ ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนนอนไม่หลับ ‘ถ้าพี่รัณย์ยังไม่มีใครในใจ เรก็ยังเชื่อในความคิดของตัวเองว่าพี่รัณย์ยังเหมือนเดิมค่ะ’ มันก้องในสมองวนไปเวียนมาราวกับแผ่นเสียงตกร่อง เล่นเอาหลอนไปหลายวัน จนบัดนี้ยังไม่ทุเลา สองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ถ้าวันไหนว่างตรงกัน เขาจะไปติวหนังสือให้รุจยา ยิ่งใกล้สอบมากเท่าไร หญิงสาวยิ่งดูเครียดมากเท่านั้น แต่ไม่ลืมดูแลเอาใจใส่ทุกครั้งที่พบหน้ากัน ขยันทำขนมอาหารมาให้ลองชิมอยู่เรื่อยๆ ถามไถ่ถึงเรื่องเรียนอย่างเกรงใจ ‘ถ้าพี่รัณย์ไม่ว่าง จะอ่านหนังสือ เรก็ไม่ว่านะคะถ้าพี่จะไม่มาสอนเร’ คำถามนี้เป็นคำถามที่ได้ยินประจำ จากตอนแรกไม่สนใจอะไร พอได้ยินมากเข้าเริ่มหงุดหงิดเมื่อได้ยินมันอีกครั้ง ถึงตอนแรกเขาจะไม่เต็มใจมาสอนให้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว อยากมาเจอหน้า ได้ยินเสียง อยากกินข้าวฝีมือเธอ จนแทบจะรอวันหยุดไม่ไหว เรียกได้ว่ายิ่งกว่าเต็มใจเสียอีก มาเจอคำพูดแบบนี้เข้าจึงเกิดอาการพาล ‘ถ้าพี่ไม่ว่างพี่ไม่เก็บไว้หรอก ต้องบอกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นอย่าถามอีก ไม่อยากได้ยิน’ แล้ววาจาอันแสนตรงก็หลุดออกไป ‘ค่ะ วันหลังเรจะไม่พูดอีกแล้ว’ คนฟังรับคำเสียงอ่อย หน้าจ๋อยๆ เมื่อโดนเอ็ด ศรัณย์สงสาร คิดว่าเสียงที่พูดคงห้วนมากไป ประโยคต่อมาจึงอ่อนลง ‘พี่เต็มใจมาติวให้เรนะ’ อีกฝ่ายหน้าชื่นขึ้นมาทันที ‘ถ้าเรสอบผ่านจะพาพี่รัณย์ไปเลี้ยงเป็นการตอบแทนนะคะ’ ‘แล้วถ้าตกล่ะ’ สวนกลับทันควัน ‘พี่รัณย์คงต้องเลี้ยงปลอบใจเรแล้วละค่ะ แต่อย่าตกดีที่สุด เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เรคงกินอะไรไม่ลง’ รุจยาแอบเสียวสันหลังวูบ ได้เอฟมาหนึ่งตัว นอกจากต้องลงเรียนซ้ำ ยังอดได้เกียรตินิยมอีกไม่ดีแน่ๆ เผลอตัวตีหน้ายุ่ง จนคนมองอดไม่ได้ที่จะยกมือวางบนศีรษะทุย ออกแรงโยกเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ‘ไม่ต้องคิดมาก ระดับพี่ไม่ปล่อยให้เรสอบตกหรอก เชื่อมือพี่สิ’ รุจยาสบตาศรัณย์เห็นประกายหวานล้ำลึกทอดผ่านออกมาพร้อมความเชื่อมั่นในตัวเอง รู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...ทั้งยินดี...ทั้งปลื้มใจ จนคลี่ริมฝีปากยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่เก็บไว้จนหัวใจคนมองกระตุบวาบกับรอยยิ้มที่มักสะกดเขาให้ทำอะไรไม่ถูก ครั้งนี้ก็เช่นกัน ‘ไม่ว่าพี่รัณย์ว่ายังไง เรก็เชื่อพี่หมดทุกอย่างอยู่แล้ว’ ยามเขาเดินเข้าบ้านในสภาพที่อิดโรย เนื่องจากเคลียร์รายงานจนดึกจนดื่น ประกอบกับอดนอนมาหลายคืนหน้าตาไม่เหลือความสดชื่นเลยสักนิด หาวหวอดๆ เสียหลายทีระหว่างอธิบายโจทย์ข้อแรก จนรุจยาต้องเล่นบทคุณครู โดยการสั่งให้เขาไปนอนบนโซฟา โดยมีเสียงพี่ชายสนับสนุนด้วยอาการง่วงงุนไม่ต่างกัน ศรัณย์อิดออดกลัวว่าจะเสียเวลาเพราะการนอน จนรุจยาต้องบอกเสียงเข้ม แต่ยังเพิ่มตัวเลือกให้ ‘เอาอย่างนี้ ก่อนจะนอนพี่รัณย์ให้โจทย์เรไว้หลายๆ ข้อก่อนสิคะ เอาแบบให้คิดสักสองสามชั่วโมง พอพี่รัณย์ตื่นก็มาตรวจเลย’ ยื่นข้อเสนอที่เขาเห็นดีด้วย ตาเริ่มปรือๆ อยากนอนเต็มที่ ยิ่งมาเจอเสียงหวานๆ ใสๆ พูดข้างๆ หูอย่างนี้ เหมือนกำลังกล่อมให้เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างไงอย่างงั้น ‘เออ ไอ้รัณย์แกนอนๆ ไปเถอะ เดี๋ยวไม่สบายไป ไม่มีคนมาทำงานกลุ่มจะซวยเอา’ รวิชช่วยอีกคน จัดการเตรียมโซฟาให้นอนเสร็จสรรพ แล้วเจ้าตัวก็ล้มลงนอนบนเบาะปูบนพื้นในมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นใกล้ๆ กัน ศรัณย์จัดการให้โจทย์รุจยาทันทีก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า สะดุ้งตัวอีกทีเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกาย พลิกกายซ้ายขวาก่อนจะนอนขดตัวเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย ว่าจะลืมตาตื่นเมื่อเห็นว่าหลับไม่สบาย แต่ต้องล้มเลิกความคิดเมื่อรู้สึกถึงความนุ่มจากเนื้อผ้าหนาๆ มาพร้อมกับสัมผัสอุ่นสบายคลุมทั่วร่างตัวเอง แอบหรี่ตาเล็กน้องก็เห็นว่ารุจยานำผ้านวมขนาดกลางมาห่มให้ พยายามจรดเท้าบนพื้นแผ่วเบา ระวังไม่ให้เกิดเสียงระหว่างจัดวางผ้าให้คลุมอกชายหนุ่ม ร่างบางคุกเข่าลงบนพื้นพรม ยกมือปัดปอยผมปรกหน้าผากคนที่เธอคิดว่านอนหลับด้วยปลายนิ้ว พินิจวงหน้าคมเข้มจนเผลอคลี่ยิ้มอันแสนอ่อนหวานออกมาโดยไม่รู้ตัว จนคนแอบมองต้องบังคับไม่ให้หัวใจเต้นแรง ถึงขั้นกลั้นลมหายใจ แสร้งขยับตัวเบาๆ ยกผ้าห่มขึ้นระดับอก ‘พี่รัณย์ ท่าทางหลับสบายจังนะคะ’ จู่ๆ รุจยาเผลอบ่นพึมพำเมื่อเห็นศรัณย์หลับสนิท ‘พี่รัณย์คงหลับฝันดี ที่ผ่านมาพี่ฝันถึงเรบ้างหรือเปล่า’ คำถามหลุดออกมาอย่างไม่ต้องการคำตอบ ศรัณย์อยากรู้ว่ารุจยาจะพูดอะไรต่อ พยายามเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ แล้วก็ต้องซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่ให้หญิงสาวแลเห็นด้วยการขยับตัวยกผ้าขึ้นปิดปากเอาไว้เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายหลุดออกจากปากอิ่มสวย ‘ฝันเหมือนที่เรฝันถึงพี่รัณย์บ้างหรือเปล่าน้า’ อยากจะลืมตาแล้วกระซิบข้างหูเหลือเกินว่า ไม่มีวันไหนที่พี่ไม่ฝันถึงเร ทั้งที่อยากจะลืมแต่กลับจำเรได้ติดตรึงหัวใจ... “รัณย์เขาเป็นอะไรน่ะริว ถึงได้นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว” พิมลภาหยุดชะงักเมื่อเดินมาถึงโต๊ะม้าหินของกลุ่ม หันไปถามรวิชด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นศรัณย์นั่งใจลอยแถมมุมปากยังกระตุก หน้าตาสดใสกว่าเดิมราวกับไม่ได้อยู่ในช่วงสอบ “อย่างนี้แหละภา คนเราเวลามีความสุข มองไปทางไหนก็มีความสุข ยิ้มคนเดียวก็ได้ ช่วงสอบไฟนอลมีแต่คนหน้าเครียด รัณย์มันกลับยิ้มระรื่น น่าหมั่นไส้ชะมัด” รวิชกระเซ้าพลางนั่งลงม้านั่งตัวข้างๆ มีพิมลภาเลื่อนไปอีกตัว แต่ตาสองคู่จับจ้องศรัณย์ไม่วางตา คนตกเป็นเป้าสายตาเริ่มอึดอัด เจอล้อเลียนด้วยคำพูดและท่าทางเข้าไปเลยวางตัวไม่ถูก แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นพี่ชายของคนที่เขากำลังคิดถึงเสียด้วย “จะให้ฉันปั้นหน้าบึ้งทั้งวันเลยหรือไง” สวนกลับอย่างหมดทาง “ก็ไม่ได้ว่าอะไรเห็นแกอารมณ์ดีฉันก็ดีใจด้วย” รวิชยักไหล่กวนๆ “ว่าแต่วันนี้เรเขาสอบวิชาสถิติที่รัณย์ติวนี่นา ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง” พิมลภาได้ยินรวิชเปรยเมื่อเช้าว่าน้องสาวเข้าสอบ แอบบ่นว่าสองสามวันที่ผ่านมา รุจยาอ่านหนังสือหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ดูน่าเป็นห่วง “นั่นสิ ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง” ศรัณย์รำพึง...หน้าสลดลง...ความห่วงใยเริ่มเข้ามาแทนที่ความเบิกบานเมื่อครู่ สองสามวันมานี่เขาได้รับโทรศัพท์จากรุจยากลางดึก เพื่อถามเรื่องที่ไม่เข้าใจ หลังจากพยายามเคี่ยวเข็ญพี่ชายคนเดียวแต่ไม่ได้เรื่องอะไรกลับมา จนต้องโทรมาหาด้วยความเกรงใจให้อธิบายข้อข้องใจให้ เขาเหลือบมองนาฬิกาในห้อง เห็นมันบอกเวลาเลยเข้าเช้าวันใหม่ทุกครั้งเมื่อเธอโทรหา พยายามกำชับให้เข้านอน แต่ก็รู้ว่ารุจยารับคำไปอย่างนั้นเอง หลังจากวางสายคงนั่งอ่านหนังสือต่อ “ก่อนออกจากบ้านเดินอย่างกับผีดิบ แรงก็ไม่มี ไม่รู้ว่าจะสอบไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ วันนี้สอบชนกันสองตัวด้วย” ว่าแล้วรวิชจัดการยั่วเพื่อนพอหอมปากหอมคอให้กระวนกระวายใจเล่นๆ อยากรู้นักว่าจะทำอย่างไร จะเก็บอาการได้นานขนาดไหน แทบจะหัวเราะก๊ากออกมาเมื่อสังเกตเห็นหัวคิ้วหนาของเพื่อนย่นเข้าหากัน รวิชหันไปยักคิ้วให้พิมลภาที่ยิ้มขันอยู่ใกล้ๆ อย่างรู้กัน “แล้วจะกลับบ้านไหวหรือเปล่าไม่รู้ เป็นลมเป็นแล้งไป แย่เลยนะริว” พิมลภาสร้างความหวั่นใจเพิ่มอีกนิดหน่อย ยังไม่ทันอ้าปากเสริม เสียงโทรศัพท์ของรวิชก็ดังขัดจังหวะ ฟังเสียงเรียกเข้าก็รู้ว่าเป็นการต่อสายจากน้องสาว “ท่าทางจะตายยากพูดปุ๊บก็โทรมาปั๊บ” พูดก่อนกดรับ กรอกเสียงทักทาย รอปลายเสียงตอบกลับมา แล้วหน้าต้องเครียดลงจนกลายเป็นวิตกเมื่อรวบรวมความคิดได้ “แล้วเป็นอะไรมาหรือเปล่า อืม...รออยู่ที่นั่นนะเรสักสองสามชั่วโมงได้ไหม พี่ต้องสอบก่อน มีคนอยู่เป็นเพื่อนใช่ไหม แล้วเรื่องสอบล่ะ โอเค...เรียบร้อยก็ดีแล้ว รอพี่นะ...แต่ถ้าไม่ไหวก็ไปหาหมอก่อนก็ได้ แถวมหา’ลัยมีโรงพยาบาลนี่ พี่จำได้” รวิชขรึมลง ทอดเสียงอ่อนด้วยความห่วงใย พูดอีกสองสามคำจึงกดวาง ทำหน้าเคร่ง...กำโทรศัพท์แน่น ชื่อของรุจยาในบทสนทนาเมื่อครู่ เรียกความสนใจได้จากศรัณย์และพิมลภาได้อย่างดี “มีอะไรริว” ชายหนุ่มอีกคนทนไม่ไหว ถามเครียดๆ น้อยครั้งที่จะเห็นคนอารมณ์ดีอย่างรวิชทำหน้ายุ่ง เป็นกังวลได้ขนาดนี้ “เรน่ะสิ ออกจากห้องสอบมาก็ทำท่าจะเป็นลม จนเกือบตกบันได ดีที่ได้เพื่อนๆ ช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงเจ็บตัวหนักกว่านี้” คำอธิบายของรวิชทำเอาหัวใจของศรัณย์หล่นวูบเหมือนจะหยุดเต้นไปอย่างนั้น เย็นวาบไปทั่วร่างมือไม้สั่นจนควบคุมไม่ได้ อยากจะถามแต่มันเหมือนมีอะไรมาจุกอกไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาจากปากหนา “แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า” คนถามคือพิมลภา เมื่อเห็นศรัณย์หน้าซีด คิดว่าคงตกใจจนพูดอะไรไม่ออก “ขาแพลง ดีที่พลัดตกบันไดไม่กี่ขั้น มีคนมาฉุดเอาไว้ แล้วก็มึนๆ อ่อนเพลีย เพื่อนเรเลยพาไปที่ห้องพยาบาลของคณะ เลยบอกว่าให้นอนรอเดี๋ยวไปรับหลังสอบเสร็จ ปล่อยให้กลับเองคงไม่ดีเท่าไหร่” รวิชตอบ ใจลอยไปถึงน้องสาว จะบอกบิดามารดาก็กลัวว่าจะกวนเวลางานของท่านทั้งสอง รุจยาโทรมาหาเองคงไม่มีอะไรน่าห่วงมากเท่าไร ยังไม่ใช่เรื่องใหญ่โต ใจจริงถ้าไม่ติดสอบคงแล่นไปดูกับตา ไม่มานั่งห่วงอย่างนี้หรอก   “เดี๋ยวฉันไปรับเอง วันนี้สอบหมดแล้ว ให้เรรอไม่ดีเท่าไหร่ เผื่อเป็นอะไรมากจะได้พาไปหาหมอ” ศรัณย์โพล่งอาสาเมื่อตั้งสติได้ไม่ลีลาวางมาดอะไรทั้งนั้น ใจพะว้าพะวงถึงความปลอดภัยของหญิงสาว “ดี กำลังจะขอร้องแกพอดี เอารถฉันไปแล้วกันจะให้แกขึ้นรถเมล์ไปหาเร คงอีกนานกว่าจะถึง เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง” ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจรถส่งให้เพื่อน บอกตำแหน่งที่จอดรถ ศรัณย์รับมาพลางลุกขึ้นยืน “มีอะไรก็ฝากข้อความไว้แล้วกันนะรัณย์ ขอบใจมาก” รวิชทิ้งท้าย “ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจทำให้” ถ้าเป็นเรื่องของรุจยา เขาเต็มใจทำให้เสมอ... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ร่างสูงในชุดนักศึกษารีบก้าวเท้าไปตามทางเดินของตึกคณะที่ไม่คุ้นเคย ระหว่างทางก็เอ่ยถามตำแหน่งที่ตั้งของห้องพยาบาลกับคนเดินผ่านไปมา เดินเร็วจนแทบจะกลายเป็นการวิ่ง มองซ้ายมองขวาจนมาถึงบันไดกลาง ใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ก้าวขึ้นไปยังชั้นบน ใจกระวนกระวายอยากพบหน้า อยากเห็นว่ารุจยาเป็นอย่างไรบ้าง จะเป็นอะไรมากไหม รู้ตัวอีกเมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพยาบาล เป็นประตูที่ทำจากอะลูมิเนียม ครึ่งบนเป็นกระจก มีผ้าม่านสีขาวกั้นไม่ให้ทะลุเข้าไปภายใน ศรัณย์หยุดยืนหอบถี่ๆ อยู่ด้านหน้าก่อนจะเปิดเข้าไป ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศปะทะผิวกายทว่าไม่สามารถทำให้ความร้อนรุ่มภายในร่างกายลดลงได้ ภายในห้องถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่งเป็นห้องพักแยกหญิงชาย ตรงกลางเป็นเคาน์เตอร์เล็กๆ สำหรับให้เจ้าหน้าที่ทำงานซึ่งบัดนี้ว่างเปล่า ศรัณย์เดาว่าคงออกไปทำธุระข้างนอกหรือไม่ก็อยู่ในห้องที่อยู่ด้านหลังมีป้ายติดไว้ว่าห้องทำแผล ใช้สัญชาตญาณในการเดาไม่ยากเลยว่ารุจยาจะอยู่ที่ไหน มองเห็นป้ายทางซ้ายมือบ่งบอกว่าเป็นห้องพักของผู้หญิง จึงพาตัวเองไปทิศทางนั้นโดยทันที กำลังจะเดินผ่านม่านบังตาสีขาวสะอาดเข้าไปด้านไหนก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยของคนที่อยู่ด้านใน “เรไม่เป็นอะไรจริงๆ” ชื่อของรุจยากระตุ้นให้มือใหญ่ยกขึ้นเปิดผ้าให้ชะโงกเข้าไปมองได้ถนัด เห็นร่างบางนั่งอยู่บนเตียงโดยปล่อยขาทั้งสองห้อยลงมา โดยมีร่างสูงโปร่งยืนอยู่ใกล้ๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นผู้ชาย “แต่หน้าเรยังดูซีดๆ อยู่เลย ขาก็เจ็บ ไปหาหมอดีกว่า” เสียงทุ้มแย้งเบาๆ ศรัณย์อยากจะเดินเข้าไปขัดจังหวะ แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “เรไม่เป็นอะไรจริงๆ ยุทธ์ แค่เพลียนิดหน่อย ส่วนเท้าก็แค่เคล็ดๆ เท่านั้นเอง ขอบใจที่ห่วงนะ” ‘ยุทธ์’ ชื่อที่เขาเคยได้ยิน ไม่เคยลืมได้เลยว่ามันออกมาจากปากของรุจยาในวันนั้น...วันสุดท้ายที่ได้พบกันเมื่อปีที่แล้ว ...ชื่อผู้ชายในฝันของเธอ... ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะก้าวเข้าไปหาหรือว่าจะเดินจากไปดี รู้เพียงว่ามือเริ่มเย็นเฉียบ หัวใจห่อเหี่ยวจนแทบจะไม่รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของมัน ศรัณย์ลืมไปเสียสนิทว่ารุจยาเคยมีใครอยู่ในใจ ลืมไปว่าเขาเป็นฝ่ายเดียวที่ไม่มีใครในใจนอกจากเธอ จนเผลอปล่อยความรู้สึกไปกับการกระทำอันแสนอ่อนโยน เสียงหวานๆ กับรอยยิ้มสวยสดใส ราวกับอยู่ในโลกของความฝัน แต่ตอนนี้ถูกปลุกให้ตื่นเพื่อพบกับความจริงอันแสนเจ็บปวด     “แล้วจะกลับยังไง ให้ยุทธ์ไปส่งไหม” ผู้ชายชื่อยุทธ์เสนอตัวเองด้วยความหวังดี เพียงเท่านั้นศรัณย์ก็รู้ตัวเองว่าต้องทำอย่างไร คิดว่าคงไม่มีประโยชน์ที่ยืนอยู่ตรงนี้อีก วันนี้รุจยาสอบวิชาที่เขาติวเสร็จแล้ว คงไม่จำเป็นต้องพบหน้ากันอีก เรื่องในอดีตวนเวียนกลับมาอีกครั้ง...ซ้ำรอยเดิม ...ซ้ำรอยแผลเดิมให้ลึกลงไป... ...เจ็บ... คำสั้นๆ แต่กินความหมายลึกและยากจะลบเลือน เจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งแรก ชายหนุ่มระบายลมหายใจอย่างหนัก ไม่รอฟังคำตอบของเธอ ไม่อยากได้ยิน...ไม่อยากสนใจ “ขอโทษนะคะ คุณมาพบเรหรือเปล่าคะ” เสียงดังจากทางด้านหลัง เรียกให้ศรัณย์หมุนตัวกลับมา เห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษาสะพายกระเป๋าพร้อมกับหอบหนังสือไว้แนบอก “หรือว่าเป็นพี่ชายของเร” คำพูดของเธอทำให้คนฟังสงสัย ดูจากท่าทางไม่น่าจะใช่เจ้าหน้าที่ประจำห้องพยาบาล อาจจะเป็นเพื่อนของคนเจ็บด้านใน “ผมมารับเรครับ แต่...” กำลังจะบอกว่าไม่ใช่พี่ชายของรุจยาแต่ช้ากว่าผู้หญิงอีกคน “อ๋อค่ะ เดี๋ยวไปเรียกเรให้ค่ะ เร...พี่ชายมารับแล้ว” เธอเดินเข้าไปด้านในห้องพัก โดยศรัณย์ช่วยจับผ้าม่านเอาไว้ให้ คราวนี้จะให้เขาเดินหนีคงทำไม่ได้ จึงชะโงกหน้าเข้าไปแสดงตัว ไม่กล้าจะเดินเข้าไปข้างในเพื่อเห็นภาพแสลงใจ รุจยาหันตามที่มาของเสียง ความจริงได้ยินเสียงการสนทนาตั้งแต่คนเป็นเพื่อนเริ่มพูดแล้ว แล้วต้องหน้าบานเมื่อได้ยินเสียงโต้ตอบกลับมาเป็นคนที่รอคอย รวิชโทรศัพท์มาแจ้งให้ทราบว่าศรัณย์จะเป็นคนมารับแทน เพียงแค่นั้นเวลาที่เคยเดินเรื่อยๆ กลับช้าลง ใจห่วงว่าเมื่อไรชายหนุ่มจะมา จนถึงขนาดไม่ยอมหลับนอน นั่งคอยใจจดจ่อไปใกล้ประตู โดยมีธียุทธ์มาอยู่เป็นเพื่อน ระหว่างรอมาตาไปส่งรายงานและเก็บของมาให้ พอเห็นร่างสูงยืนรอด้วยท่าทางเคร่งขรึม เห็นสายตามองไปทางธียุทธ์แปลกๆ ไม่แน่ใจว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหน และจะรู้หรือเปล่าว่าธียุทธ์คือผู้ชายในบทสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อปีที่แล้ว คนมีความผิดติดตัวเริ่มออกอาการเสียวสันหลังวูบวาบ ยิ่งเห็นศรัณย์นิ่งขึงใจยิ่งเสีย “พี่รัณย์” รุจยาเรียกชื่อคนมารับ พร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ ศรัณย์มองไกลๆ เห็นใบหน้าซีดเซียวกับใต้ตาดำคล้ำก็เป็นห่วงจับใจ พยายามใจแข็งยิ้มมุมปากบางๆ ให้ “พี่เอง ริวให้มารับแทน แต่ถ้าเรมีคนจะไปส่งพี่ก็ไม่ว่า ฝากเรด้วยนะครับ” คิดว่ารุจยาคงอยากใช้เวลากับคนที่เธอปลื้ม จึงพูดอย่างนั้นออกไป ตั้งท่าจะเดินถอยหลัง รุจยาขมวดคิ้วเข้าหากัน ...พี่รัณย์รู้ พี่รัณย์จำได้... เท้าไวเท่าความคิด รีบพาตัวเองลงจากเตียง กลัวว่าเขาจะหนีไปเหมือนในอดีต คราวนี้คงตามหาและไขว่คว้ายากไปกว่าเดิม โดยไม่ได้นึกถึงสภาพร่างกายของตัวเองเลยสักนิด เมื่อเท้าข้างที่เจ็บแตะกับพื้นเย็นเฉียบ อีกทั้งต้องรองรับน้ำหนักทั้งร่างกาย ความเจ็บแปลบบริเวณข้อเท้าเล่นงานจนร่างบางทำท่าจะทรุดลงไปกับพื้น ดีที่ได้มาตาและธียุทธ์เข้ามาประคองไว้ “พี่รัณย์ เดี๋ยวค่ะ เรจะกลับกับพี่รัณย์นะ โอ๊ย!” ไม่ได้ห่วงตัวเองเลยสักนิด รีบยั้งด้วยเสียง เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเดินไปถึงตัวศรัณย์ได้ ร่างสูงหันขวับเมื่อได้ยินเสียงร้องของรุจยา เดินตรงเข้าไปหาลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจไปช่วยขณะ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครอยู่ในห้องบ้าง ยื่นมือไปแตะแขนบอบบาง “เร เจ็บมากไหม” ถามเสียงนุ่มเจือห่วงใย สายตาสำรวจบริเวณข้อเท้าเห็นเท้าขวาถูกพันด้วยผ้ายืดเอาไว้ “เจ็บ” ตอบเสียงแผ่วมองตาละห้อย เรียกร้องความเห็นใจเต็มที่ ความจริงก็เจ็บแต่ไม่มากเท่าการแสดงออก โอกาสมาถึงแล้วต้องรีบคว้าเอาไว้ จำได้ว่าศรัณย์แพ้น้ำตาเป็นอย่างมาก จึงพยายามบีบมันออกมาให้พอคลอหน่วยตา มาตาหลบทางให้ศรัณย์เข้ามาประคองแทนตัวเอง พยักพเยิดกับธียุทธ์ว่าให้ถอยห่างออกมา เมื่อเริ่มเข้าใจสถานการณ์ และจำได้ว่าพี่ชายของรุจยาชื่อ ‘ริว’ ไม่ใช่ ‘รัณย์’ อย่างที่ได้ยิน ท่าทางของเพื่อนแสดงให้เห็นถึงความสำคัญ...น่าจะเป็นผู้ชายคนพิเศษ ธียุทธ์ร้องอ๋อแบบไม่มีเสียง ผละออกมาจากคนทั้งสองทันที มองดูเหตุการณ์อย่างสบายอารมณ์ พอเห็นน้ำรื้นในดวงตาเรียวแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ก่อนหน้าที่ผู้ชายคนนี้จะมา ตั้งแต่ตอนเข้าไปช่วยไม่ให้รุจยาตกบันไดด้วยการฉุดเอาไว้ จนมาถึงห้องพยาบาล ยังไม่เห็นน้ำตาสักหยด ไม่ร้องว่าเจ็บเสียด้วย พอมาอยู่ตรงหน้าคนมาใหม่ถึงกับออดอ้อนจนน่าสงสาร ...มารยาผู้หญิง น่ากลัวจริง หึหึ... “เจ็บมากไหม เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ” ทอดเสียงอ่อน พลางโอบเอวเอาไว้เพื่อช่วยให้หญิงสาวยืนโดยไม่ให้ทิ้งน้ำหนักไปยังเท้าที่ยังเจ็บ เห็นหยาดน้ำใสเริ่มเอ่อล้นเจียนหยดแหมะออกมาใจยิ่งสั่นไหว จนทำอะไรไม่ถูก “เรไม่เป็นอะไร อยากกลับไปนอนแล้ว พี่รัณย์มารับเรกลับบ้านไม่ใช่เหรอคะ” ถามน้ำเสียงเว้าวอนดูน่าสงสาร “จ้ะ พี่มารับเร เดี๋ยวพากลับบ้านนะ” เจอน้ำตาเข้าไป ศรัณย์ตกลงไม่มีเกี่ยงงอน...ไม่มีการดุ...ตำหนิอะไรทั้งนั้น มีแต่ตามใจและเอาใจ “พี่ตามใจเรทุกอย่างเลย ไม่ร้องไม่เจ็บนะ” “เดี๋ยวตาช่วยค่ะ” มาตาสะกดเสียงหัวเราะเอาไว้ รีบเดินประกบเพื่อนอีกด้าน ส่งของให้ธียุทธ์ช่วยถือ ขืนให้ชายหนุ่มเป็นคนช่วยอาจจะมีวงแตก เมื่อครู่ก็ใกล้แล้ว ดีที่เพื่อนสาวใช้มารยาน้ำตาสะกดเอาไว้ “เดินช้าๆ นะเร เจ็บบอกพี่” ศรัณย์ก้มมองการย่างเท้าของคนในอ้อมแขน โอบประคองอย่างระมัดระวัง “โอ๊ย!” ตีหน้าเหยเก เมื่อก้าวไปได้สองสามก้าว จนศรัณย์ต้องใช้มืออีกข้างเลื่อนไปกุมมือบางๆ “เจ็บมากไหม” ถามเสียงอ่อน บีบมือเบาๆ เจ้าของมืออุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ เมื่อเห็นว่าเขาห่วงใยมากมาย ทำหน้าทำตาราวกับบาดเจ็บเสียเอง สัมผัสเบาๆ กับกิริยาทะนุถนอมราวกับเธอเป็นแก้วบางใส รุนแรงไปอาจจะแตกสลายไป สร้างความอบอุ่นในหัวใจจนเผลอยิ้มออกมา “ไม่ค่ะ” “เดินระวังนะ ถ้าทนไม่ไหวบอกพี่” ศรัณย์กระซิบบอก รุจยารับคำในลำคอ “เพิ่งรู้นะว่าเพื่อนเราก็ร้ายใช่เล่นอ้อนให้เต็มที่เลยนะเร ท่าทางพี่รัณย์ของเธอจะห่วงมากๆ” มาตาพูดเบาๆ กับเพื่อน ขยิบตาให้เป็นการสนับสนุน ธียุทธ์ส่ายหน้าเบาๆ กับเพื่อนสองคนที่ชอบเล่นอะไรแปลกๆ   ...จังหวะนี่แหละ ที่เธอจะได้ปรับความเข้าใจกับศรัณย์ น่าจะถึงเวลาคุยกันให้เข้าใจเสียที... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:36:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ค่อยๆ นะ” ศรัณย์พยุงรุจยาลงจากรถหลังจากนำรถเข้าจอดในโรงรถของบ้านรุจยา คนรับใช้เปิดประตูรั้วให้ ทำท่าจะเข้ามาช่วยพยุงเจ้านาย แต่ศรัณย์บอกให้หยิบยาที่แวะซื้อก่อนเข้ามาที่นี่รวมไปถึงกระเป๋าและหนังสือของรุจยาพร้อมกับไปเปิดประตูหลักของบ้าน ส่วนตัวเองจะพยุงหญิงสาวเข้าไปเอง คราวนี้รุจยาไม่ได้แกล้งทำแล้ว รู้สึกเจ็บจริงๆ เมื่อข้อเท้าเริ่มบวมและตึงจนก้าวลำบาก พอลงน้ำหนักมากไปก็ปวดแปลบจนต้องกัดฟันข่มเสียงร้องไม่ให้หลุดออกมา เพราะแค่นี้ศรัณย์ก็กังวลจะหน้าเคร่งเครียดมากพอแล้ว “โอ๊ย” รุจยาผลอร้องออกมาเบาๆ เมื่อกำลังก้าวขึ้นบันไดปูนต่างระดับ ความอดทนของชายหนุ่มข้างกายสิ้นสุดลง ก้มตัวลงช้อนร่างบางขึ้นในอ้อมแขน คนถูกอุ้มอุทานเบาๆ รีบโอบรอบคอด้วยความตกใจ โชคดีที่วันนี้ใส่กระโปรงพลีสยาวคลุมเข่าไม่อย่างนั้นคงโป๊น่าดู รุจยาแอบมองเสี้ยวหน้าคมพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นแรง เดินมาถึงห้องรับแขกส่วนหน้า ศรัณย์ค่อยวางร่างในอ้อมกอดลงบนโซฟา ส่วนตัวเองคุกเข่าอยู่ตรงหน้าก้มลงแตะข้อเท้าข้างที่เจ็บของรุจยา “พี่รัณย์” หลบสัมผัสของเขาอย่างตกใจ “พี่ขอดูข้อเท้าหน่อยเร เดี๋ยวทายาเพิ่มอีกนิดกินยาอีกหน่อยจะได้ขึ้นไปนอนพักนะ” ประคองขาคนเจ็บมาวางไว้บนหน้าตัก ไม่มีท่าทีรังเกียจแม้แต่น้อย รุจยาตื้นตันกับการกระทำของผู้ชายคนนี้จนไม่สามารถพูดออกมาได้ ลืมอาการเจ็บปวดไปหมดสิ้น เมื่อมืออุ่นๆ ค่อยปลดผ้ายืดออก ปลายนิ้วแตะลงบนข้อเท้าที่เริ่มบวมอย่างเห็นได้ชัดราวกับจะให้ไออุ่นจากร่างกายบรรเทาอาการช้ำของมันลง “เดี๋ยวพี่ทายาให้” พูดจบมองซ้ายมองขวาหาถุงยาเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะ เด็กรับใช้คนนำมาวางเอาไว้ก่อนจะเข้าไปในครัวเพื่อนำน้ำมามาเสิร์ฟให้ ชายหนุ่มจัดการหยิบยาออกจากกล่อง บีบเนื้อยาลงบนปลายนิ้ว ไม่สนใจคำห้ามปรามของรุจยา กลับยิ้มรับและลงมือนวดข้อเท้าอย่างเบามือ ให้ตัวยาซึมผ่านผิวหนังเพื่อลดอาการบวมลง   รุจยามองการปฏิบัติของชายหนุ่มไปเรื่อยๆ ยิ้มอ่อนละมุนประดับทั่วใบหน้า ดวงตาจุดประกายอ่อนหวาน ซึมซับทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขาเอาไว้ในหัวใจ ...เพราะเขาน่ารักแบบนี้เธอถึงได้ประทับใจ... ...พี่รัณย์ที่แสนใจดี... “เสร็จแล้ว เดี๋ยวกินยาแก้ปวดแก้อักเสบ อีกไม่กี่วันคงจะหาย” ศรัณย์พูดขึ้นหลังจากจัดการทายาและพันผ้าให้เสร็จเรียบร้อยวางเท้าลงอย่างเบามือ ภูมิใจกับผลงานของตัวเอง รอยยิ้มเริ่มประดับบนหน้าเข้มเมื่อโล่งใจว่ารุจยาไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ยังคงนั่งคุกเข่าตรงหน้าไม่ไปไหน อีกฝ่ายสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้ากับสิ่งที่ตั้งใจจะพูดกับศรัณย์ “พี่รัณย์คะ” รุจยาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า อ้าปากจะพูดต่อแต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายบนโต๊ะกระจก รุจยาอยากจะกรีดร้องอย่างขัดใจ ใครกันนะโทรมาตอนนี้ ศรัณย์เอี้ยวตัวไปค้นหาต้นเสียงในกระเป๋าสะพาย พอเห็นชื่อบนจอโทรศัพท์หน้าเริ่มขรึมลง รอยยิ้มจางหายไปเพียงเสี้ยววินาที เจ้าของโทรศัพท์รับมันมาจากมือใหญ่ งงกับสีหน้าท่าทางของศรัณย์ แล้วก็เข้าใจในทันทีเมื่อเห็นชื่อของธียุทธ์ปรากฏให้เห็น คนที่เอ่ยชื่อแค่หนเดียวแต่คนฟังจำติดใจจนถึงบัดนี้...แถมจำได้ดีเสียด้วย “พี่กลับก่อนนะ” ตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ถูกรุจยาคว้าแขนหมับ รีบกดรับโทรศัพท์ “เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ” บอกเสียงระรัวไม่สนใจว่าคนโทรมาจะคิดยังไง กดปิดเครื่องทันที โยนลงบนโต๊ะไม่สนใจว่ามันจะแตกหักเสียหายหรือเปล่า รีบกำแขนเสื้อของชายหนุ่มแน่น ออกแรงกดให้นั่งลงที่เดิมและเหมือนเดิม “พี่รัณย์จะไปไหน ยังไปไม่ได้นะ เรมีเรื่องจะพูดกับพี่ อยู่ฟังกันก่อนสิ” พูดอย่างเว้าวอนส่งสายตาดูน่าสงสารมากที่สุดไปให้ ศรัณย์ใจอ่อนนั่งคุกเข่าเหมือนเดิม ขืนลุกเดินออกไป เจ้าหล่อนต้องเดินตามไปลากกลับมาแน่นอน เป็นปกติคงไม่สน แต่นี่เธอกำลังเจ็บ จะทำร้ายกันได้อย่างไร ทั้งที่เจ็บในใจจะแย่ ไม่กล้าแม้กระทั่งสบตาเรียวรี กลัวว่าจะเจอแต่ความว่างเปล่า หรืออะไรภายใจที่สื่อให้เห็นว่าเขาเป็นแค่ ‘พี่ชาย’ ถ้าเพียงศรัณย์กล้าสักนิด คงได้เห็นประกายหวานละมุนภายในนัยน์ตาอีกฝ่าย ถูกบดบังด้วยความหวาดหวั่น...ลังเลใจ “มีอะไร” ศรัณย์ถามห้วนๆ ทำคนฟังใจเสียลงเรื่อยๆ “เร” เรียกชื่อซ้ำอีกครั้งกระตุ้นให้รุจยาพูด เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายปิดปากเงียบ “คือ...เรอยากจะอธิบายเรื่องยุทธ์” ชื่อของธียุทธ์ทำศรัณย์ชะงักกึก ไม่อยากฟังไม่อยากรับรู้ แต่จะหนีต่อไปคงไม่มีประโยชน์ ปวดหนึบไปทั้งหัวใจ ...นี่ถึงเวลาที่เขาต้องยอมรับความจริงแล้วหรือ... “เรจะบอกว่าระหว่างเรกับยุทธ์ ไม่ได้มีอะไรกันนะคะ รวมถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้ว ที่พี่รัณย์ได้ยินเรพูดโทรศัพท์กับเพื่อนด้วย” “พี่เข้าใจแล้วเร” พูดเสียงลอยๆ เหมือนคนหมดแรง แต่พอจับใจความได้ตาต้องเบิกโพลงไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน จนต้องถามย้ำอีกครั้ง “อะไรนะเร!” เงยหน้าสบตาของหญิงสาวเพื่อตอกย้ำให้ชัดกับสิ่งที่ดังกระทบโสตประสาท “เรบอกว่า เรกับยุทธ์เป็นแค่เพื่อนกันค่ะ ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้” สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สร้างกำลังใจกล้าพูดประโยคถัดมา ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ศรัณย์จับมือทั้งสองข้างเข้ามากุมไว้แน่นกลัวว่าถ้าไม่ทำอย่างนี้รุจยาจะหลุดลอยหายวับไปกับตา และให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป “เรอยากขอโทษพี่รัณย์ที่ทำให้เข้าใจผิด เรยังจำสิ่งที่ตัวเองพูดในวันนั้นได้เป็นอย่างดีนะคะ และรู้ด้วยว่ามันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่หายไปจากชีวิตเร เรไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหมว่าพี่รัณย์คิดยังไงกับเร ไม่ใช่พี่ชายกับน้องสาว...ใช่ไหมคะ” รุจยากระชับมือเขาแน่น จ้องลึกเข้าไปภายในเพื่อค้นหาความจริงในใจ แล้วนัยน์ตาเข้มตรงหน้าทอประกายหวานลึกล้ำกลับมา ไม่มีคำพูดแต่สามารถสื่อให้คนมองเข้าใจได้หมดสิ้น ราวกับชายหนุ่มกำลังรอคำพูดอยู่...นี่แสดงว่าเธอต้องสารภาพความในใจกับเขาก่อนหรืออย่างไร ...เอาเถอะ...ถ้าเขาต้องการให้ไถ่โทษด้วยวิธีนี้ ก็จะทำตาม เพียงแค่ให้เขาเข้าใจเท่านั้นก็พอ “ถึงพี่รัณย์ไม่ใช่เจ้าชายในฝันของเร ไม่มีอะไรสะดุดตาหรือน่าสนใจ ชอบดุชอบบ่น พูดตรงจนถึงขั้นปากเสีย ยิ่งเวลาโกรธนะ โห...น่ากลัวสุดๆ” พูดมาถึงตรงนี้หน้าคนฟังเริ่มงอง้ำ ทำตาวาวๆ จนคนพูดต้องปั้นหน้าให้นิ่งก่อนเผลอหัวเราะออกมา ไม่อย่างนั้นการสารภาพคงล้มไม่เป็นท่า “แต่พี่รัณย์ใจดีสำหรับเร คอยช่วยเหลือเสมอ เรรู้สึกได้ถึงความห่วงใย...ความเอื้ออาทรที่พี่รัณย์มีให้เสมอมา ถึงไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติ แต่พี่รัณย์กลับเป็นผู้ชายที่อยู่ในใจของเรตลอดเวลา” รุจยาเอ่ยเสียงอ่อนหวาน ดวงตาจุดประกายหวานละมุนเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกภายในใจให้ศรัณย์ได้รับรู้   “เวลาที่ผ่านมาหนึ่งปี เรทบทวนเรื่องในใจของตัวเอง รวมไปถึงเรื่องในวันนั้น สำหรับยุทธ์เขาเป็นผู้ชายที่เรปลื้มแต่ก็ไม่ได้ทำให้พี่รัณย์หลุดออกไปจากใจได้เลย ตรงกันข้ามยุทธ์ทำให้เรนึกถึงพี่รัณย์มากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ จนมั่นใจว่าความรู้สึกที่มีทั้งหมดของเรยกให้พี่รัณย์ไปหมดแล้ว จนแทบไม่เหลือให้ตัวเองอีก ที่เรเคยบอกพี่ว่าถ้าพี่รัณย์ยังไม่มีใครในใจ พี่รัณย์ก็เหมือนเดิมสำหรับเร และตัวเรยังเหมือนเดิม มีพี่รัณย์อยู่ในใจเสมอไม่เปลี่ยนแปลง พี่รัณย์จะให้อภัยเด็กปากเสียพูดไม่รู้จักคิด ไม่รู้ใจตัวเองในวันนั้นหรือเปล่าคะ” ประโยคสุดท้ายเริ่มสั่นไหว เริ่มกลัวใจผู้ชายตรงหน้าว่าคิดอะไรอยู่ จะยอมรับคำขอโทษจากเธอไหม ส่งสายตาเว้าวอนเป็นกำลังเสริมเผื่อมันจะช่วยทำให้ง่ายขึ้น ศรัณย์นิ่งอึ้งกับคำสารภาพหมดเปลือกที่ได้ยิน ทั้งตื่นเต้น...ทั้งยินดีไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินความในใจของรุจยาที่มีแต่เขา ถึงตอนแรกจะสะดุดหูไปหน่อย แต่ก็ยอมรับได้เพราะมันคือความจริง ราวอยู่กับในห้วงฝัน คำทุกคำ...ประโยคทุกประโยค...ดังก้องในโสตประสาท ทำไมต้องให้อภัยในเมื่อเขาไม่เคยโกรธเลยสักนิด ที่หายไปก็เพราะทำใจไม่ได้เท่านั้นเอง มุมปากหนากระตุกขึ้นจนจุดรอยยิ้มขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเปล่งประกายพราวระยับ มือข้างหนึ่งเปลี่ยนเป็นรวบมือบางไว้ส่วนอีกข้างยกขึ้นไปปัดปอยผมหลุดร่วงปรกหน้านวลขึ้นไปทัดหูอย่างอ่อนโยน พอเห็นปากอิ่มกำลังจะขยับพูดอะไรออกมา รีบใช้ปลายนิ้วชี้แตะเบาๆ เป็นการห้าม รู้ว่าการพูดประโยคยาวๆ ต้องใช้ความกล้ามากมายเพียงใด ยังไม่อยากให้เธอพูดอะไรที่ต้องใช้พลังทั้งหมดของจิตใจออกมาตอนนี้ เข้าใจแล้วว่าเหตุผลในการพบกันอีกครั้งของรุจยาคืออะไร ...การขอโทษและต้องการการให้อภัย...จากหัวใจ... ...และเขาก็ตอบแทนด้วยความเข้าใจและความรัก...จากหัวใจเช่นกัน... “ฟังพี่พูดก่อนนะเร พี่เข้าใจเรทุกอย่าง โดยเฉพาะคำพูดเมื่อกี้ พี่ไม่เคยโกรธเคืองอะไร แต่ต้องบอกเลยว่าผิดหวังและเสียใจมาก” เขาเห็นตาใสหม่นลง จนต้องวางมือบนศีรษะลูบเบาๆ แทนคำปลอบโยน “เพราะฉะนั้นเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้มีแค่ปัจจุบันของเราสองคน พี่อยากบอกเรแค่ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ พี่รักเรนะ...รักเมื่อไหร่ไม่รู้...รู้แค่ว่ารักเท่านั้น...รักจนถึงวันนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลง” ศรัณย์ปลดปล่อยสิ่งที่ซุกซ่อนในหัวใจออกมาทั้งทางแววตา ท่าทาง และคำพูด คนถูกสารภาพรักสัมผัสได้ถึงจังหวะของหัวใจที่เต้นแรงจนโครมคราม ความร้อนแล่นขึ้นสู่ผิวหน้าจนแก้มใสเริ่มขึ้นสีระเรื่อดูน่ามอง ลูกตาใสดังลูกแก้วจุดประกายพราวระยับจับตาคนมอง มือทั้งสองข้างเปลี่ยนมากุมอุ้งมือหนาไว้ ยกขึ้นแนบแก้ม ก่อนหลับตาลงเพื่อสัมผัสถึงความรักที่เขามีให้ผ่านสัมผัสทางกาย ถอนหายใจอย่างโล่งอก ความหนักอึ้งถูกยกออกไปจนร่างกายเบาหวิว ล่องลอยราวกับอยู่ในความฝันที่มีแต่ความสุข คำว่า ‘รัก’ ดังสะท้อนในห้วงความคิด จนน้ำอุ่นจากความปลื้มปีติไหลออกจากหางตา การยอมทำตามใจตัวเองโดยดึงศรัณย์เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ได้รับการตอบแทนอย่างคุ้มค่าด้วยความรักของศรัณย์ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว “ว้า พี่บอกรักแค่นี้ต้องร้องไห้ด้วยเหรอ” ศรัณย์เริ่มใจเสีย...มือสั่น...เป็นอาการของคนแพ้น้ำตาสาวน้อยคนนี้อย่างรุนแรงนั่นเอง แต่ริมฝีปากยังประดับด้วยรอยยิ้มเอื้อเอ็นดู เมื่อเห็นกิริยาของเธอทั้งหมด รุจยาลืมตา สบตากับเขา ส่งยิ้มกว้างมาให้ทั้งๆ ที่น้ำใสยังรื้นในดวงตา “เรร้องไห้เพราะดีใจที่พี่รัณย์ให้อภัย เข้าใจเรเสมอ ถึงพี่รัณย์ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของเร แต่พี่รัณย์เป็นผู้ชายในหัวใจของเรนะคะ” ไม่มีคำว่ารักในประโยค แต่กินความหมายมากกว่าคำว่า ‘รัก’ มากมาย เพียงแค่มีเขาในใจเธอ...แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว “ขอแก้ความเข้าใจผิดของเรข้อหนึ่ง เรื่องที่ว่าพี่ไม่มีใครในใจ จริงๆ แล้วพี่มีเรก็อยู่ในใจนะไม่เคยเปลี่ยนแปลงซะด้วย แถมกินพื้นที่เยอะด้วยนะ ไม่เหลือที่ให้พี่คิดเรื่องอื่นเลยล่ะ” รุจยาหัวเราะกับคำพูดของเขา “ไม่ได้หรอก เรขี้หวงนะ คิดเรื่องเรคนเดียวพอแล้ว” ศรัณย์โคลงศีรษะ พร้อมเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมา เกลี่ยนิ้วบนแก้มเนียนเช็ดหยดน้ำอุ่นออก “ครับผม” รุจยายิ้มกว้างอย่างมีความสุข ...เพียงแค่เขาไม่โกรธ... ...เพียงแค่เขาให้อภัย... ...เพียงแค่หัวใจตรงกัน... ...เพียงแค่มีเขาอยู่ในใจ... ...เพียงแค่นั้นที่เธอต้องการ... เพียงแค่นี้ก็ทำให้เธอมีความสุขมากมายจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้หมด...                                                            +++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หุหุ มาปาดดดด...นึกว่าจะไม่ลงเสียแล้ว หวานได้อีกนะ ลูกพี่... กรั่กๆ มาป่วนแล้วชิ่ง จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 18 ธ.ค. 49 14:43:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาพร้อมลมหนาวเเละเชื้อหวัด เเค่กๆๆๆ ส่งเรื่องใหม่มาให้อ่านกันเล่น ยิ่งเขียนทำไมยิ่งยาวก็ไม่รู้ เเฮะ  ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนดูเเลตัวเองนะคะ เเต่อากาศเย็นได้ใจ หนาวใจจริงๆ วิ้วววววว ส่งเรื่องสั้นมาให้อ่าน จะได้อุ่นๆๆ หรือไม่ก็หนาวหนักขึ้น คริๆๆ ชุดนี้เหลืออีกหนึ่งเรื่องก็จะหมดเเล้ว ส่งมาเป็นเรื่องคั่นเวลาสำหรับเรื่องยาว พูดง่ายๆว่าถ่วงเวลาตัวเองนั้นเอง อิอิ ลองทายกันเล่นๆว่าเรื่องหน้าจะเป็นเรื่องของใคร ตอบถูกไม่มีรางวัลล มีใจให้ล้วนๆๆ (เริ่มเน่า ) ------------------------------------ ด้วยรักเเละผูกพัน (วันที่ฉันป่วย...ที่มีเธอ)   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/10/W4788762/W4788762.html ด้วยรักและใกล้ชิด (เห็นฉันบ้างไหม...ในสายตา) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4838736/W4838736.html ด้วยรักและห่วงใย (แค่มีเธอเคียงข้างใจ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4869408/W4869408.html ด้วยรักและคิดถึง (มีเธอเสมอในดวงใจ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4894263/W4894263.html ด้วยรักและใส่ใจ (สุขสันต์...วันรักของเรา) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4914743/W4914743.html#22 ด้วยรักและไว้ใจ (หึงนะ...แต่ไม่แสดงออก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4941149/W4941149.html จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 18 ธ.ค. 49 14:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ก็ต้องเปนเรื่องของรวิชกับพิมลภาดิ ^o^ อ่านมาทุกตอนนะคะ จากคุณ : K_ter - [ 18 ธ.ค. 49 15:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องนี้เศร้ามากๆ ไม่รู้สิใครจะว่าหวานรึเปล่า แต่เราว่าเศร้ามากๆ สงสารทั้งสองคนมากๆ คนแต่งใจร้ายแกล้งทั้งสองคนให้เข้าใจผิดกันเป็นปี เรื่องหน้าขอเดาว่าเป็นยุทธ์หรือว่ารวิชละกัน จากคุณ : jedi2543 - [ 18 ธ.ค. 49 16:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไปยิ้มไป เจ้าเล่ห์จริงๆเลยหนูเรเนี่ย จากคุณ : Bralee - [ 18 ธ.ค. 49 20:39:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^^ หวานกันกลางลมหนาวเลยอ่ะ อิจฉา >..< จากคุณ : oldword - [ 19 ธ.ค. 49 13:25:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทำไมขยันจัง :) จากคุณ : scottie - [ 19 ธ.ค. 49 16:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวานกันทุกคู่เลย จากคุณ : nongwin - [ 19 ธ.ค. 49 21:58:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเป็นซีรีย์อย่างนี้ก็ดีนะคะ สนุกดี แต่ว่าตอนนี้รู้สึกพระเอกนางเอกอึดเหลิอเกิน ทนได้ตั้งหนึ่งปีแหนะ ป.ล.อ่านไปอ่านมารู้สึกเหมือนดูหนังเรื่อง Love actually เลย แต่ชอบด้วยรักมากกว่านะคะ เพราะมีแต่รักหวานๆ จากคุณ : blOOdYYuki (teru_bozu) - [ 19 ธ.ค. 49 23:46:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยังหวานได้อีก  เหอๆๆๆๆ รอเรื่องต่อไป ถ้ายังหวานกว่านี้  น้ำตาลจะเปลี่ยนชื่อแระ นิยายยังหวานกว่าชื่อน้ำตาล  เหอๆๆๆๆๆ จากคุณ : namtanzay - [ 20 ธ.ค. 49 18:14:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อดทนจริงๆด้วย เข้าใจผิดกันอยู่ตั้งปีนึงแน่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 20 ธ.ค. 49 21:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องหน้า... ขอเป็นหนมจีนกับยุทธ์ได้มะ อิอิ (หนมจีนชอบผู้ชายเจ้าเล่ห์ ที่รู้ทันมารยาหญิงนี่นา >.<) จากคุณ : หนมจีน - [ 21 ธ.ค. 49 20:28:09 A:203.144.204.161 X: TicketID:134084 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณปุณฯขา เมื่อไหร่จะถึงคิว นัทธ์ จาก เหตุร้ายฯ ล่ะคะ ยังรออยู่น้า... อยากรู้จริง ๆ ว่าคนขี้หวงพี่สาวอย่างนายนัทธ์ จะเจอผู้หญิงแบบไหน จากคุณ : PeTiTe CreveTTe - [ 21 ธ.ค. 49 23:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^___________^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 24 ธ.ค. 49 22:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 21 YUI_MUNMOO  - ลงสิจ้า เเต่เรื่องนี้เรื่องสุดท้าย เเล้ว หมดเรื่องลงเเล้วอะ เเหะๆๆ  K_ter   - เดาเกือบถูกเเล้วค่ะ อีกนิดเดียว ขอบ คุณที่ติดตามอ่านมาตลอดนะคะ jedi2543   - เเอบเศร้านิดๆ ให้ลุ้นกันเล่นๆ มีบาง คนบอกว่า 1 ปียังน้อยไป มีคนโหดกว่าปุณอีกนะเนี่ย Bralee   - เจ้าเล่ห์เเบบน่ารักมัดใจพี่รัณย์ได้ สบายๆ oldword   - หวานกันให้อุ่นหัวใจเล่นๆ วิ้ววว เน่า เเล้วเรา scottie  - จะหมดช่วงโปรโมชั่นขยันเเล้วค่ะ เรื่อง ต่อไปเรื่องสุดท้ายเล้ว nongwin   - คู่ต่อไปจะหวานหรือเปล่าหว่า ให้ ลองอ่านกันดูนะคะ blOOdYYuki (teru_bozu)  - รักหวานจะจบ เเล้วค่ะ อิอิ ต่อไปอาจจะเขียนรักขมๆ งือๆๆ เหมือนเรื่อง คนเขียน ไม่มีอะไรหวานในชีวิตเลยงือๆๆ namtanzay   - อย่าเพิ่งเปลี่ยนชื่อเลยค่ะ ยังไม่มี อะไรหวานกว่าน้ำตาลหรอก TSURUGI   - อดทนมากๆ เเต่เพื่อนปุณบอกว่าเเค ปีเดียวเอง เด็กๆ  หนมจีน - หนมจีนไม่ค่อยเลยนะเเหมๆ เดี๋ยวจัด ให้เลยเอาหนุ่มเจ้าเล่ห์ใช่มั้ย หึๆๆๆ PeTiTe CreveTTe   - คุณนัทธ์เหรอคะ ใกล้ เเล้วค่ะ ที่หายๆไปเพราะคนเขียนรอบิ้วอารมณ์ก่อนค่ะ เถ้า ไม่มีอะไรผิดพลาดคุณนัทธ์พระเอกเเน่นอน เเต่เมื่อไหร่ รอหน่อยนะคะ แมวเหมียวสีขาว  - ยิ้มกว้างเเบบนี้ชอบเเน่ๆเลย ค่ะ เเอบเหมาเองเลย จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:08:59 ]