ความคิดเห็นที่ 1 ^^ รออยู่ล่ะ จากคุณ : oldword - [ 21 ธ.ค. 49 10:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รอด้วยคนนะ จะเศร้ามั้ยเนี่ย เหมือนมันมีหิมะตกในใจยังไงไม่รู้ หุ หุ จากคุณ : ปลายปัญญา - [ 21 ธ.ค. 49 23:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าว...ยังไม่มาต่อเหรอคะ?  มาปูเสื่อรอด้วยคนค่ะ จากคุณ : แม่หนูพริม - [ 22 ธ.ค. 49 10:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 **จากเพื่อน เป็น เพื่อนสนิท** หลังจากวันนั้นฉันกับเธอแทบจะคุยกันทุกวัน เจอตัวเป็นๆ กันน้อยมากๆ เพราะว่าตอนนั้นฉันก็เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ที่บ้านไม่ให้ออกไปไหนคนเดียว และฉันก็ไม่คิดจะแหกกฎข้อนี้ของที่บ้านด้วย ที่เดียวที่ฉันไปบ่อยที่สุดโดยไม่มีผู้ใหญ่ไปด้วยคือ สระว่ายน้ำหน้าปากซอย  จะว่าไปก็มีผู้ใหญ่ไปด้วยอยู่ดีนั่นแหล่ะ เพราะทุกที่ที่ไปฉันจะมีแม่บ้านไปด้วยเสมอ (ใครๆ ว่าเหมือนนกน้อยในกรงทอง แต่ฉันว่าไม่นะ เพราะก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร ดีซะอีกมีใครไปไหนๆ ด้วยตลอด) แต่ก็นั่นแหละ เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เราได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์ จากที่ฉันคุยกับพี่นุกบ่อยๆ ก็น้อยลง เพราะว่าพี่นุกก็โทรไปคุยกับเพื่อนของฉันแทน ส่วนเธอก็โทรคุยกับฉันทุกๆวัน เช่นกัน ขอโทษจริงๆ นะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ ว่าเราคุยกันนานแค่ไหน เธอถึงมาบอกกับฉันว่าเธอชอบฉัน ความรู้สึกตอนนั้น จะว่าแปลกก็แปลกนะ ฉันก็ชอบเธอ แต่ก็ยังไม่อยากบอกเธอว่าชอบ ไม่อยากบอกว่าเราจะเป็นแฟนกันได้ ตอนนั้นฉันเด็กมาก และก็สนุกกับการบริหารเสน่ห์ตัวเองมากกว่า เปล่าหรอกฉันไม่ได้เป็นคนสวยอะไรขนาดนั้น แต่มีคนเคยบอกฉันว่า ฉันมีเสน่ห์เวลาพูด ใครคุยด้วยก็อยากอยู่ด้วยนานๆ คุยได้ไม่เคยเบื่อ ตอนนั้นก็เลยมีคนที่โทรมาคุยกับฉันหลายคนอยู่เหมือนกัน แต่ทุกคนก็เหมือนกับเธอนั่นแหล่ะ ไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อนเลยสักคน ฉันก็เลยบอกกับเธอไปว่า “เป็นพี่น้อง เป็นเพื่อนกันแบบนี้ไปก่อนดีกว่ามั้ย พี่เอ๋ย” ฉันรู้ ฉันคงทำให้เธอเสียใจ เพราะเห็นเธอเงียบไปพักนีง แต่ก็ไม่เห็นพูดอะไรอีกเลย (หรือว่าพูดแต่ฉันจำไม่ได้ก็ไม่รู้สินะ) เรายังคงคุยกันเหมือนเดิมหลังจากนั้น แต่จากที่โทรคุยกันทุกวัน ก็เริ่มเป็นหลายๆ วันครั้งนึง ไม่เหมือนแต่ก่อน แต่สิ่งหนึ่งที่ยังเหมือนเดิมเสมอ และฉันรู้สึกได้ คือเธอจะอยู่เสมอถ้าฉันต้องการ ไม่ว่าเมื่อไรก็ตามที่ฉันโทรหาเธอ เธอจะคุยกับฉันด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขที่จะคุยทุกครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ต้องการคุยกับฉันอีกแล้ว หรือว่าแสดงทีท่าว่าเบื่อเลยสักครั้ง ไม่มีเลย **1 ปีผ่านไป** เวลาผ่านไป เกือบ 1 ปี เรายังคงคุยกันเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมไม่ใช่เธอหรอก แต่เป็นตัวฉันเองต่างหาก ใช่ ฉันมีคนที่ฉันชอบขึ้นมาจริงๆ จังๆ เข้าซะแล้วคราวนี้ แต่คนๆ นั้นไม่ใช่เธอ เขาเป็นคนที่ฉันรู้จักเพราะเพื่อนอีกทีนึง แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ฉันไม่เคยบอกเธอได้จริงๆ จังๆ เลยว่าฉันมีแฟนแล้วนะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าฉันกลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิตฉันก็เป็นได้  แต่คนที่หายไปก็ไม่ใช่เธออีกนั่นแหล่ะ กลับเป็นตัวฉันเองต่างหาก ฉันไม่ค่อยโทรศัพท์หาเธออีกแล้ว แต่เป็นเธอต่างหากที่คอยโทรมาหาฉันเสมอๆ และเรายังคงเป็นเพื่อนกันเช่นเดิม ตอนนี้เธอเริ่มเข้ามามีส่วนในชีวิตฉันมากขึ้นทีละนิด ๆ เปล่าเลยเธอไม่ได้ก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของฉัน แต่เธอเริ่มเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันมากขึ้นๆ โดยการที่เธอชอบมาหาฉันที่บ้าน แทนการออกไปเจอกันข้างนอก เหมือนวัยรุ่นทั่วๆ ไป ที่จะชวนกันออกไปเที่ยว แต่เธอไม่ทำอย่างนั้น ทุกคนที่บ้านฉันชอบเธอ อาจจะเป็นเพราะเธอสุภาพ และเข้ากับผู้ใหญ่ได้ดี และที่บ้านฉันก็ชอบแบบนี้ซะด้วย เพราะมันดีกว่าที่จะได้เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตามากกว่าการที่ฉันจะออกไปเที่ยวกับใครข้างนอกบ้าน เธอเข้าออกที่บ้านฉันได้บ่อยเท่าที่เธอต้องการ ที่บ้านฉันยินดีต้อนรับเธอเสมอ และหลายครั้งที่ฉันต้องคุยโทรศัพท์กับแฟน พร้อมกับที่มีเธอนั่งอยู่ข้างๆ ด้วย มันทำให้ฉันอึดอัดเล็กน้อย เพราะฉันไม่อยากทำร้ายเธอ ไม่อยากให้เธอเสียใจ และเพราะฉันกลัวว่าเธอจะไม่มาหาฉันอีกแล้ว แต่เหตุผลข้อหลังน่าจะเป็นอันดับแรกๆ มากกว่า เมื่อฉันมาคิดถึงมันในตอนนี้ (ฉันเห็นแก่ตัวใช่มั้ย)   **ยังมีต่อค่ะ** จากคุณ : joelover - [ 25 ธ.ค. 49 09:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 **ของขวัญชิ้นแรก และชิ้นเดียวจากเธอ** ความสัมพันธ์ของฉันกับแฟน ก็เหมือนกับรักในวัยเรียนทั่วๆ ไป ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ตอนนั้นฉันกำลังจะต้องไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ฉันกับแฟนไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยๆ แล้วหล่ะ ส่วนเธอก็ยังคงอยู่ที่เดิม ที่ๆ ฉันจะเจอเธอเสมอ ในตอนนั้นฉันยังไม่ได้เลิกกับแฟนหรอก เพราะมีความคิดกับตัวเองเสมอว่า ฉันจะไม่มีทางบอกเลิกใครเด็ดขาด และฉันก็รู้สึกว่าฉันรักเขาจริงๆ วันเกิดปีที่ 16 ของฉันเธอมาหาที่บ้าน เอาของขวัญมาให้ เป็นจี้ทองรูปตัว N เธอเอามันใส่สร้อยเส้นเดียวกับที่ฉันห้อยพระไว้ แล้วใส่ให้ฉัน ตอนที่ฉันได้มัน ฉันขำนิดๆ เพราะฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงเลือกตัว N ให้ ก็เพราะว่าฉันเคยคุยกับเธอว่า ชื่อของฉันกับพี่น้องเป็นตัวอักษรเดียวกันหมด เพราะชื่อเล่นของทุกคนขึ้นต้นด้วยตัว P เหมือนกัน และชื่อจริงของพี่ และน้องของฉันก็เป็นตัว P มีแต่ชื่อจริงของฉันเท่านั้นที่เป็นตัว N ตอนนั้นฉันรู้สึกได้ว่าเธอช่างจดจำรายละเอียดดีจังเลยนะ ฉันดีใจนะ แต่ตอนนี้ฉันอยากได้เป็นตัว P แล้วหล่ะ เพราะว่ามันเป็นชื่อจริงของเธอเหมือนกัน แต่ถึงจะเป็นตัวอักษรอะไร อักษรตัวนั้นก็ไม่เคยหายไปจากสร้อยคอของฉันอีกเลย มันยังอยู่ในสร้อยคอของฉันจนกระทั่งขณะนี้ **วันที่ห่างจากเธอในวันนั้น** ฉันเดินทางไปออสเตรเลียทั้งๆ ที่ไม่เคยแน่ใจเลยว่าแฟนของฉันยังรักฉันอยู่หรือเปล่า ฉันรู้แต่ว่าฉันจะไปจากเขาทันที ถ้าเขาบอกเลิก ตอนที่อยู่ที่นั่นฉันเขียนจดหมายหาแฟนทุกวัน แต่ไม่เคยเขียนหาเธอ ไม่เคยโทรหาเธอเลยสักครั้งเดียว เหมือนตอนนั้นฉันลืมไปแล้วว่ามีเธออยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ ระยะเวลา 6 เดือนผ่านไป ฉันได้กลับมาเยี่ยมบ้านตอนปีใหม่และไม่ได้โทรหาเธอเลยเช่นกัน แต่แปลกนะ เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันกลับมา เธอโทรมาหาฉันที่บ้าน ตอนนั้นฉันแปลกใจ แต่ก็คิดไปว่าใครๆ ก็คิดได้ว่าก็ต้องกลับบ้านตอนปีใหม่สิ ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่นา วันหยุดของฉันในเมืองไทย มีอยู่ประมาณเกือบ 2 เดือนก่อนที่จะเดินทางกลับไปเรียนต่อ ฉันไม่ได้โทรหาเธอ ถ้าเธอไม่โทรมา ทำไมตอนนั้นฉันไม่ใส่ใจเธอบ้างนะ มาคิดดูแล้ว ฉันเสียใจที่แฟนของฉันไม่สนใจ ที่จะเจอกับฉันเลย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เจอกันมาตั้ง 6 เดือน แต่ฉันลืมไปว่าอาจจะมีเธออีกคนเหมือนกันที่รู้สึกอย่างเดียวกับฉัน แต่ที่ฉันไม่รู้สึกก็เพราะ เธอเป็นคนเดินเข้ามาหาฉันตลอดนั่นเอง วันนั้นเป็นวันคริสมาสต์ หรือปีใหม่ก็จำไม่ได้ ฉันอยากจะเจอแฟนแต่เขาบอกว่าไม่ว่าง ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ฉันก็เลยตกลงกับน้องสาวว่าเราจะไปเที่ยว RCA กัน สมัยนั้นยังไม่มีการตรวจบัตรประชาชน เด็กยังไปเที่ยวกันเยอะแยะไปหมดเลย (ถึงเดี๋ยวนี้จะมีการตรวจ ก็ยังเห็นเด็กๆ ไปเที่ยวกันเยอะอยู่ดี) ฉันเป็นคนไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า แต่อยากไปเมาโคคา โคล่า แล้วเก็บบรรยากาศสนุกๆ มากกว่า ตอนแรกเราไปกัน 3 คน คือฉัน น้องสาว แล้วก็เพื่อนของน้องอีกคนนึง น้องของฉันชง Black ผสม โค้กให้แก้วนึง แบบบางสุดๆ แทบจะไม่มีรสชาติของเหล้าเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเขารู้ว่าฉันไม่ดื่มนั่นเอง แต่นั่นก็ทำให้ฉันหูแดง หน้าแดงไปหมด (เดี๋ยวนี้ฉันก็ยังไม่ทานแอลกอฮอล์อยู่นั่นเอง ไม่ใช่ว่าเป็นคนดีอะไรหรอก แต่ฉันว่ามันไม่อร่อยเอาซะเลยต่างหาก)  เราอยู่ที่ร้านๆ นึงสักพัก เพื่อนๆ อีกกลุ่มของน้องก็โทรมาบอกให้ไปเจอกันอีกร้านนึง เราจึงเดินออกมาจากร้าน คนเยอะมาก ๆ เพราะว่าเป็นช่วงเทศกาล ฉันเดินไป หน้าแดงไป แทบจะมองไม่เห็นใครอยู่แล้ว เพราะคนเยอะจริงๆ  แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉันไกลๆ พอหันไปตามเสียงฉันก็เห็นเธอ ยืนโบกมือมาทางฉันท่ามกลางเพื่อนๆ ฉันเดินเข้าไปหา ฉันจำได้นะว่าวันนั้นฉันรู้สึกดีใจมากเลยนะที่ได้เจอเธอ เธอถามฉันว่า.... “จะไปไหนกัน” “ไปร้าน....ไปหาเพื่อนของน้อง” “ทานเหล้าเหรอพีท หน้าแดงเชียว” “อืม...ชงให้เองแหล่ะ คนอะไรเมาง่ายชะมัด แทบไม่ได้ใส่เลยนะนั่นหน่ะ” น้องสาวฉันตอบแทน “ก็ไม่เคยทานเลยนี่นา แล้วพี่เอ๋ยมาเที่ยวกับเพื่อนเหรอ แล้วทานเหล้าได้เหรอเนี่ย” ฉันถามเขาไปอย่างนั้นเพราะรู้ว่าเขาแพ้แอลกอฮอล์ “แหะๆ ...ก็ไปหาหมอให้หมอฉีดยาแก้แพ้ให้แล้วก็มาทานเนี่ยแหล่ะ” “เออ...ดีเนอะ แพ้ก็ไปหาหมอให้ฉีดยาให้ แล้วก็มาทาน ดี ดีมากๆ เลย” “555 เอาน่า ขอวันนึง นะๆ แล้วจะไปแล้วเหรอ” “อืม เดี๋ยวเพื่อนน้องเขารอ ไปก่อนนะพี่เอ๋ย แล้วไว้โทรมานะ” นั่นแทบจะเป็นการเจอกันข้างนอกบ้านครั้งแรกของฉันกับเธอหรือเปล่านะ ถ้าไม่นับการเจอ และรู้จักกันครั้งแรก ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ที่ตอนนี้ฉันกำลังแปลกใจคือ ทำไมฉันถึงจำได้แม่นยำอย่างนี้ว่าวันนั้นเราคุยอะไรกัน น่าแปลกดีนะ เธอว่าไหม หลังจากวันนั้นเราก็ได้โทรคุยกันบ้าง แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเธอมาหาฉันที่บ้านอีกหรือเปล่า ฉันจำไม่ได้จริงๆ เพราะความไม่ใส่ใจต่อเธอของฉันในตอนนั้น แต่พอมาถึงวันนี้ฉันกลับรู้สึกเสียใจลึกๆ เพราะฉันอยากจำเธอให้ได้มากกว่านี้อีกจังเลย การรื้อฟื้นความหลังที่ผ่านมามากกว่า 10 ปีเนี่ย ยากจังเลยนะ ก็เลยมีประโยคที่ว่า “ทั้งๆ ที่อยากจะจำ แต่กลับลืม แต่สิ่งที่อยากจะลืม กลับจำ” *มีต่อนะคะ* จากคุณ : joelover - [ 25 ธ.ค. 49 09:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รู้สึกดีที่มีคนคิดถึง หลังจากการกลับบ้านครั้งแรกของฉัน ปีต่อมาฉันได้กลับบ้านบ่อยขึ้น ทั้งที่จริงๆ จะกลับบ้านปีละครั้ง แต่ปีนี้ฉันได้กลับ 2 ครั้ง เพราะน้องสาวไปเรียน Summer ที่นั่น ตอนกลับฉันก็เลยต้องกลับมาส่งเขา เพราะไม่อยากให้เขาเดินทางคนเดียว การเดินทางกลับบ้านคราวนี้ไม่มีใครรู้นอกจากคนในครอบครัว และแฟนฉันที่รู้จากจดหมายที่ฉันเขียนมาบอก แต่ก็น่าแปลกอีกเหมือนกัน เธอรู้ได้ยังไงนะ (ยังคงเป็นคำถามที่รอคำตอบอยู่) เธอโทรมาหาฉันอีกแล้ว และก็มาหาฉันที่บ้านเหมือนเคย ฉันมีเวลาอยู่เมืองไทยได้ไม่นานก็ต้องกลับไปอีกแล้วเพราะโรงเรียนเปิด ที่โน่นจะเปิดเรียนช่วงเดือนกุมภาพันธ์ และจะปิดมิดเทอมตอนเมษายน ประมาณ 1 สัปดาห์ และจะปิดเทอม 1 อีกทีช่วงเดือนกรกฎาคมประมาณ 2 สัปดาห์ และมิดเทอม 2 ตอนเดือนตุลาคมอีก 1 สัปดาห์ ส่วนปิดเทอมใหญ่จะประมาณช่วงเดือนธันวาคม ถ้าถามถึงแฟนของฉัน ความสัมพันธ์ของเราก็ลางเลือนมากๆ ไม่ได้เจอกัน อยากเจอเขา แต่เขาก็จะมีข้ออ้างเสมอ แต่ฉันก็ไม่ว่าอะไร บอกแล้วตอนนั้นฉันไม่มีทางบอกเลิกใครเด็ดขาด แต่ฉันก็ยังมีเธออยู่เสมอเลย ทุกครั้งที่อยากมีใครคุยด้วย เธอจะเป็นคนแรกเสมอที่ฉันจะโทรหา และก็จะมีเธออยู่ที่นั่นตลอดเวลา การเรียนของฉันผ่านไปอีกปี จนกระทั่งปีสุดท้ายที่ฉันตัดสินใจเรียนที่นั่น และจะกลับมาเรียนต่อในเมืองไทย ด้วยสาเหตุหลายอย่าง แต่ที่สำคัญที่สุดคือ คุณพ่อของฉันรับราชการ และจะเกษียณอีก 2 ปีข้างหน้า และถ้าฉันตัดสินใจเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ฉันจะต้องอยู่อีก 3 ปี เพื่อจะเรียนจนจบปริญญาตรี แล้วอีก 1 ปี ที่เหลือจะทำอย่างไร ฉันคิดไปเองว่าไม่อยากให้พ่อต้องลำบาก เพราะเรายังไม่รู้เลยว่าคุณพ่อจะทำอะไรหลังจากเกษีนณแล้ว ฉันจึงตัดสินใจกลับบ้านมาเรียนต่อปริญญาตรีที่เมืองไทยดีกว่า คุณพ่อบอกกับฉันว่าไม่เห็นเป็นไร ยังไงก็จะหาส่งให้เรียนต่อให้ได้อยู่ดีนั่นแหล่ะ แต่ถึงอย่างไรคุณพ่อก็ให้ฉันกลับมา เพราะที่บ้านเราจะเคารพในการตัดสินใจของแต่ละคนมากๆ และฉันก็รู้สึกดีใจกับการตัดสินใจของตัวเองมากๆ ด้วย เพราะหลังจากที่กลับมาไม่นาน ก็เกิดเหตุการณ์ฟองสบู่แตก ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าถ้ายังเรียนอยู่ที่นั่นคุณพ่อจะทำยังไง  ช่วงปีสุดท้าย ฉันเดินทางกลับบ้านค่อนข้างบ่อย แทบจะทุกปิดเทอมเพราะจะต้องทยอยขนของกลับมาเรื่อยๆ และเธอก็รู้ทุกครั้งสิน่า ว่าฉันกลับมา ฉันอยากจะรู้จริงๆ นะ ว่าเธอรู้ได้ยังไง  เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ใจมากๆ และรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ที่มีคนคิดถึงและสนใจในเรื่องของเราตลอดเวลา แล้วฉันก็เริ่มมองเห็นเธอ แต่เธอเป็นอะไรไป ฉันกลับมาเรียนต่อที่เมืองไทย  ในช่วงแรกฉันยังไม่ได้ไปเรียนเนื่องจากรอสอบเอนทรานส์ ค่อนข้างว่างมากๆ เลยหล่ะ และก็เป็นเธออีกนั่นแหล่ะที่คอยแวะมาหาฉันที่บ้าน เพราะว่ามหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ใกล้กับบ้านของฉันในตอนนั้นบ้านฉันอยู่แถวๆ รามคำแหง เราเจอกันบ่อยเพราะเธอชอบแวะมาหาหลังจากที่เรียนเสร็จแล้วในตอนเย็น ตอนนั้นแฟนของฉันบอกเลิกกับฉันแล้วหล่ะ (แล้ววันนั้นก็มาถึงสักที) เขาคงคิดว่าไม่อยากให้ฉันต้องเสียใจในระหว่างที่ไม่ได้อยู่เมืองไทย พอกลับมาปุ๊บก็เลิกปั๊บ ฉันเสียใจนะ ทั้งๆ ที่เตรียมใจไว้แล้ว เพราะคิดว่ายังไงๆ ก็ต้องมีวันนี้เข้าสักวัน ความรักของเรามันเป็นเส้นขนานมาตั้งนานแล้วหล่ะ หลังจากที่เลิกกับแฟน พี่สาวของฉันก็บอกว่าทำไมไม่มองคนที่เขาอยู่ข้างๆ เราตลอดเวลาบ้างหล่ะ เขาไม่เคยหายไปไหนเลยนะ  ฉันจึงเริ่มรู้สึกได้ว่าใช่สิ เธอนี่ไงที่ไม่เคยไปไหนเลย เธออยู่กับฉันเสมอในวันที่ฉันต้องการใครสักคน ฉันจึงเริ่มเปิดใจกับเธอมากขึ้นๆ เราเริ่มคุยกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับแต่ก่อน แต่ฉันก็แอบรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างขั้นกลางระหว่างเรา ฉันเริ่มเห็นข้อดีของเธอมากขึ้นและฉันก็รู้ว่าเธอรู้สึกได้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร เพราะฉันรู้สึกว่าเธอเริ่มถอยห่างออกไป พอฉันเดินเข้าไปหา เธอเริ่มหยุดและก้าวเท้าถอยหลัง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกลัวอะไรอยู่ แต่ตอนนั้นฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ช่วงนั้นคุณพ่อของฉันได้เดินทางไปดูงานที่ยุโรป และเห็นว่าฉันว่างอยู่ก็เลยพาฉันไปด้วย ตอนที่อยู่ที่กรีซ แปลกนะฉันไม่ได้คิดถึงแฟนเก่าฉันอีกแล้ว ฉันคิดถึงเธอ ฉันออกไปซื้อโปสการ์ดเพื่อจะเขียนหาเธอ แต่ฉันก็ไม่ได้ส่ง เพราะท่าทางของเธอที่แปลกไป ทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าจะส่งดีไหม ฉันโทรทางไกลมาหาเธอ แต่เธอคุยเหมือนไม่อยากจะคุยด้วย ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยรู้ไหม ไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลย มันทำให้ฉันหยุดคิด การเดินทางในยุโรปดำเนินต่อไปกับความคิดถึงที่ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร บางครั้งฉันก็คิดถึงแฟนเก่านะ เสียใจที่ต้องเลิกกัน แต่เวลาในรถบัสที่เคลื่อนไปบนถนนจากประเทศหนึ่งไปถึงอีกประเทศหนึ่งนั้น ฉันกลับคิดถึงเธอ ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ อยากโทรไปหาแต่ก็ไม่อยากได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยอยากคุยแบบนั้นอีก ฉันก็เลยไม่โทรหาเธอ ฉันกลัวตัวเองเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าหน่ะ  ฉันเดินทางไปถึงสวิสเซอร์แลนด์ (ดินแดนที่เหมาะกับการมาเที่ยวกับแฟนมากๆ) ฉันซื้อของฝากให้เธอ เป็นสิ่งที่เขาไม่ซื้อให้กันแต่ฉันซื้อ และคิดว่าไม่เป็นไรหรอกก็ฉันรู้วิธีแก้เคล็ดอันนี้นี่นา แล้วมาถึงสวิสฯ จะให้ซื้ออะไรนอกจากนาฬิกาก็มีแต่อันนี้นั่นแหล่ะ ฉันซื้อมีด Victory nox สีเงินให้กับเธอ ที่เลือกสีนี้เพราะว่าใครๆ ก็มีสีแดงกัน แล้วทำไมฉันจะต้องเลือกให้เหมือนใครด้วย ถ้าคนที่ฉันจะให้เป็นคนพิเศษ ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันให้เธอ ฉันขอเงินเธอ 1 บาท เพื่อเป็นการแก้เคล็ดที่เขาไม่ให้ให้ของมีคมกัน เพราะเชื่อว่ามันจะตัดความสัมพันธ์ของคนที่ให้ กับคนที่รับ เธอไม่มีให้ฉันในวันนั้น ฉันบอกกับเธอว่าต้องเอามาให้นะ สัญญานะ เธอสัญญา.... เย็นวันรุ่งขึ้นเธอโทรมาหาฉัน แล้วบอกว่าเธอทำมีดบาดมือตัวเอง ฉันตกใจมากเพราะสิ่งที่ฉันให้มันทำให้เธอเจ็บ และใครๆ ก็รู้ว่ามีด Victory nox คมแค่ไหน เธอบอกว่าเธอขับรถอยู่และพยายามจะเก็บใบมีดให้เข้าที่ แล้วมันก็บาดมือเธอเข้า ฉันยังพูดกับเธอในวันนั้นเล่นๆ เลยว่า “เห็นไหมพี่เอ๋ย บอกให้เอาเงินมาให้ก็ไม่เชื่อ” เธอมาหาฉันที่บ้านให้ฉันดูแผล ฉันยังรู้สึกผิดมาจนวันนี้ที่ทำให้เธอเจ็บ เธอบอกว่าเป็นเพราะตัวเธอเองถึงได้เจ็บตัว ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย จนถึงวันนี้ฉันจำไม่ได้ว่าเธอได้เอาเงิน 1 บาทมาให้ฉันหรือเปล่า ถ้าเธอยังไม่เอามาให้ ช่วยเอามาให้ฉันทีเถอะ เพราะไม่อย่างนั้นเหตุการณ์ในวันนี้มันคงจะเป็นจริงอย่างความเชื่อที่เขาเชื่อกันซะแล้วหล่ะ **ยังมีต่อค่ะ** **รวมทุกตอนไว้ในกระทู้นี้นะคะ แต่ถ้าอยากอ่านแยก ก็จะลงแยกไว้เป็นตอนๆ เช่นกันค่ะ** จากคุณ : joelover - [ 25 ธ.ค. 49 09:44:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 **แล้วฉันก็มีแฟนใหม่** ความสัมพันธ์ของเราหลังจากนั้น ก็อย่างที่บอกไป ฉันสงสัยว่าเธอกลัวอะไร ฉันเปิดใจให้กับเธอ เดินเข้าไปหาเธอ แต่เธอกลับปิดตัวเองใส่ฉัน เธอไม่อยากคุยกับฉัน ไม่ค่อยมาหาฉันเหมือนแต่ก่อน ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าเธอไม่อยากคุยด้วย แต่มันทำให้ฉันอึดอัด เพราะฉันเป็นคนไม่ชอบตามตื้อใคร ฉันเลยตัดสินใจอยู่เฉยๆ ดีกว่า เดินเข้าไปอาจจะเจ็บกลับมาอีกก็ได้ แล้วเธอก็หายไปจากฉันช่วงนึง แล้ววันหนึ่งเธอก็โทรมาบอกกับฉันว่าเธอไม่สบาย เพิ่งออกจากโรงพยาบาล “ทำไมไม่โทรมาบอกกันบ้าง” ฉันตกใจมากแล้วต่อว่าเธอไป “ทำไมต้องบอกหล่ะ ไม่อยากให้เป็นห่วงนี่นา” ตอนที่ได้ยินอย่างนี้ ฉันน้อยใจนะ “แล้วพี่เอ๋ย มีใครไปอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า” “ก็มี คุณน้าหน่ะ ทำไมพีทจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่เหรอ” เธอถามฉัน แต่รู้ไหมตอนนั้นฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงถามฉันแบบนี้ ฉันคิดไปเองว่า เธออาจจะมีคนที่ไปคอยดูแลเธออยู่ และไม่อยากให้ฉันไปหาเธอก็ได้ เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็น่าจะโทรมาบอกฉันตั้งแต่วันที่เข้าโรงพยาบาลแล้ว และเหตุการณ์นี้หล่ะมั้งที่ทำให้ฉันถอดใจ ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งกับเธอมากกว่านี้ และตัวเธอเองก็หายไปเช่นกัน ฉันเลยเปิดใจตัวเองมองคนอื่นๆ บ้าง ฉันได้เจอกับแฟนคนนี้ในระหว่างที่ติวสอบเอนทรานส์ จากความเป็นเพื่อนก็เปลี่ยนสถานะมาเป็นแฟน หลังจากที่ฉันคบกับแฟนคนนี้ได้ไม่นาน เธอก็กลับมา มาเป็นคนเดิมคนที่โทรหาฉัน คอยถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง และอีกครั้งที่ฉันไม่ได้บอกเธอว่ามีแฟนแล้ว แต่จะให้ฉันบอกเลิกกับแฟนทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลยก็ทำไม่ได้ และฉันก็ยังไม่แน่ใจด้วยว่า ถ้าหากฉันก้าวเข้าไปหาเธออีก เธอจะเป็นยังไง จะถอยหลังออกไปอีกไหม ฉันเลือกที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขมากกว่า ก็เลยยังคงคบกับแฟนคนนี้ต่อไป และก็คุยกับเธอบ้าง เวลาที่เธอโทรมา **กลัวที่จะฝันถึงเธอ** ฉันยังไม่ได้บอกเลยใช่ไหมว่าก่อนที่เธอจะโทรมาหาฉันตอนนั้น ตอนที่เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ฉันฝันถึงเธอด้วยนะ และคราวนี้ก็เหมือนกัน ก่อนหน้าที่เธอโทรมาหาฉันประมาณ 2 วัน ฉันฝันถึงเธอ แล้วเธอก็โทรมาบอกฉันว่า เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เพราะเธอขับรถชน ในตอนนั้นฉันตกใจ มัวแต่ถามว่าเธอเป็นยังไงบ้าง หายแล้วหรือยัง แล้วทำไมไม่โทรมาบอก จนไม่ทันได้ฉุกคิดเรื่องฝันสักเท่าไร อีกอย่างคำตอบของเธอก็ไม่ต่างจากครั้งแรก เธอบอกไม่อยากให้ฉันเป็นห่วง แต่ฉันบอกตรงๆ การที่เธอมาบอกฉันทีหลังมันทำให้ฉันเสียใจมากกว่านะ พอได้มานั่งคิด ฉันก็นึกถึงเรื่องฝันขึ้นมาได้ ว่าเป็นอย่างนี้มา 2 ครั้งแล้ว และไม่ได้เป็นกับคนอื่นนะ เพราะหลังจากที่ฉันฝันถึงใคร ก็จะโทรไปหาเขา เพื่อดูว่าคนที่ฉันฝันถึงมีใครไม่สบายหรือเปล่า ไม่มีเลยทุกคนปกติดี แต่การฝันแบบนี้ เป็นแต่กับเธอเท่านั้น เพราะหลังจากการฝันครั้งที่ 2 พอมีครั้งที่ 3 ฉันไม่เคยรอให้เธอโทรมา ฉันจะโทรหาเธอก่อน และถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม คำตอบที่ได้คือ เพิ่งไปหาหมอมาบ้างหล่ะ ไม่ค่อยสบายบ้างหล่ะ ฉันเลยไม่อยากจะฝันถึงเธอเลย ฉันเป็นห่วงกลัวเธอจะไม่สบาย ถึงแม้ว่าตอนนี้การได้ฝันถึงเธอ จะทำให้ฉันมีความสุขก็ตาม แต่ถ้าฝันแล้วเธอจะต้องไม่สบาย ฉันว่าไม่ฝันดีกว่าฉันอาจจะคิดเพ้อเจ้อไปเองก็ได้ ว่าแต่ว่า “ตอนนี้พี่เอ๋ยหายปวดหลังหรือยัง หวังว่าคงจะไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ” **ยังมีต่อค่ะ** **ต้องขอโทษด้วยค่ะ ถ้าอ่านยากไปนิด เพราะเป็นเรื่องที่เขียนเอาไว้แล้ว นำมา past เลยทำให้จัดบรรทัดค่อนข้างยากค่ะ** จากคุณ : joelover - [ 26 ธ.ค. 49 23:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 **เธอยังอยู่ข้างๆ และการตัดสินใจของฉัน** เวลาผ่านไป ฉันยังคบอยู่กับแฟนคนเดิม เธอก็ยังคงวนเวียนอยู่กับฉันเหมือนเดิม จนกระทั่ง ฉันเลิกกับแฟนของฉัน จากวันนั้นจนถึงวันที่เราเลิกกัน เวลาผ่านไป 6 ปี (ฉันคบกับใคร ก็คบนาน ไม่ได้คบแล้วเลิกง่ายๆ หรอกนะ)  แต่คราวนี้เป็นฉันเองที่บอกเลิกกับเขา ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ตอนนี้ฉันและเธอทำงานกันแล้ว ฉันทำอยู่ที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งแถวราชดำริ ส่วนเธอทำงานบริษัทแถวๆ ถนนรัชดาภิเษก แต่เธอ...ก็ยังคงอยู่กับฉัน ฉันไม่เคยบอกเธอว่าตอนนี้คบกับใคร และไม่เคยบอกเธอว่าตอนนี้เลิกกันแล้วนะ แต่เธอเป็นคนแรกเสมอที่ฉันนึกถึง ฉันพยายามอยากจะลองเข้าไปหาเธออีกสักครั้ง ดูสิว่าคราวนี้เธอจะทำยังไง จะถอยห่างออกไปอีกไหม ถ้าเป็นอย่างนั้นอีก ฉันก็คิดว่าเธอคงจะไม่คิดอะไรกับฉันมากกว่าความเป็นเพื่อนและน้องสาวแน่ๆ จะได้ตัดใจซะที แต่คราวนี้ฉันไม่ได้เข้าหาเธอมากหรอก เพราะฉันกลัวหน่ะ ไม่อยากเสียใจอีก เหมือนจะยั้งๆ ไว้มากกว่า เราคุยกัน เจอกันเหมือนปกติ เมื่อเธอว่างเธอก็จะมาหาฉันที่บ้านก็เท่านั้นเอง เราเหมือนรู้ความรู้สึกของกันและกัน แต่ไม่มีใครพูดมันออกมา เธอไม่พูด ฉันก็ไม่พูด ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่นา ใครจะพูดก่อนล่ะ ส่วนเธอ ฉันไม่รู้เหตุผลของเธอจริงๆ  ว่าเป็นเพราะอะไร **วาเลนไทน์แรก และสุดท้ายของฉันกับเธอ** วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2001 เธอโทรมาชวนฉันออกไปทานข้าวด้วยกัน ฉันตกใจ แต่ก็ดีใจนะที่เธอโทรมาชวน ฉันตอบตกลง เธอมารับฉันที่บ้านแล้วเราก็นั่งรถไปด้วยกัน วันนั้นฉันได้รู้ว่าเธอสายตาสั้นแต่ไม่ยอมใส่แว่นเวลาขับรถ “พีทรู้ไหม พี่มองไม่เห็นหรอกนะว่ารถข้างหน้าอยู่ห่างจากเราแค่ไหน” “หา...แล้วพี่เอ๋ยรู้ได้ไงว่าต้องเบรคแล้วหล่ะ” “ก็ดูไฟท้ายไง พอมีแสงก็เบรค 555” “บ้าน่าพี่...แล้วถ้าเกิดรถข้างหน้าเขาไฟท้ายเสียหล่ะ จะทำยังไง ทำไมไม่ใส่แว่นละคะ” “ก็พอรถเราเข้าไปใกล้ๆ ไฟหน้ารถเราก็จะทำให้เห็นท้ายรถเขาพอดีไง ก็เบรคทัน พี่ไม่ชอบใส่แว่นหน่ะ” “แล้วทำไมไม่ใส่คอนเทคเลนส์หล่ะคะ” “มันแสบตา” “ก็เป็นซะอย่างเงี้ยสิน่า” เธอมีข้อแก้ตัวไปได้เรื่อยๆ แต่มันก็ทำให้ฉันเป็นห่วงเธอน่าดูเชียวหล่ะ วันนั้นรถติดพอสมควร เธอพาฉันไปที่ร้านอาหารร้านนึง ซึ่งตอนนี้ฉันก็ยังตามหาร้านนั้นไม่เจอสักที ตอนนั้นก็ไม่ได้ถามด้วยสิว่ามันอยู่บนถนนอะไร ด้วยความที่รู้จักกันมานานถึง 9 ปี ทำให้ฉันไม่คิดจะถามเขาว่าจะพาไปที่ไหน เพราะยังไงก็ปลอดภัยแน่ๆ เราไปถึงที่ร้านคนค่อนข้างเยอะ เพราะเป็นวันของคู่รัก มองไปทางไหนก็นั่งกันเป็นคู่ไปหมดทุกโต๊ะ โต๊ะอื่นๆ เขาก็คงคิดว่าเราเป็นแฟนกัน แต่ฉันสิยังไม่แน่ใจเลยว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน เธอเทคแคร์ฉันดีทุกอย่าง เหมือนที่แฟนเขาจะทำกัน จูงมือฉันตอนข้ามถนนด้วยนะ เรารออาหารที่สั่งกันนานมาก อาจเป็นเพราะคนเยอะ และเธอไม่ได้จองโต๊ะไว้ล่วงหน้า แต่เราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ เธอคอยแต่บอกว่า ขอโทษนะ มันน่าจะดีกว่านี้ ฉันบอกเธอไปว่าไม่เป็นไรหรอก  และฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ นะ แค่ได้มากับเธอฉันก็ดีใจแล้ว ถึงตอนนั้นฉันจะไม่รู้ว่ามันจะเป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้ายก็เถอะ แต่วันนั้นฉันมีความสุขจริงๆ นะ อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันได้มาคิดถึงมันในวันนี้ไงหล่ะ เธอขับรถมาส่งฉันที่บ้านระหว่างทางฉันบอกกับเธอว่า “แปลกเนอะ พีทรู้จักกับพี่เอ๋ยมาตั้งนาน พี่มาบ้านพีทบ่อยมาก แต่พีทไม่เคยไปบ้านพี่เลยสักครั้งเดียว” “ทำไม อยากไปบ้านพี่เหรอ” “เปล่า...ก็แค่นึกดูเท่านั้น” ตอนนั้นฉันอยากจะบอกไปว่าก็ใช่หน่ะสิ เล่นขี้โกงมาบ้านคนอื่นเขามาตั้งหลายปี แต่ฉันยังไม่เคยได้เห็นบ้านเธอเลยสักครั้งเดียว แต่ด้วยความที่เป็นผู้หญิงทำให้ฉันเก็บคำเหล่านี้ไว้ในใจ  พอถึงหน้าบ้านเธอก็ยังบอกกับฉันอีกว่า “ขอโทษนะพีท มันน่าจะดีกว่านี้” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่เอ๋ย แค่นี้ก็สนุกแล้ว ขอบคุณนะคะ” ฉันลงจากรถกลับเข้าบ้านทั้งๆ ที่ไม่รู้เลยว่าหลังจากวันนั้น เธอจะหายตัวไปอีกแล้ว เธอไม่โทรมาหา ไม่มาหาที่บ้านอีกเลยหลังจากวันนั้น ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันก็ไม่ได้โทรไปเพราะเหตุผลที่ไม่ชอบตามตื๊อใครนั่นเอง จากคุณ : joelover - [ วันปีใหม่ 22:46:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วันสุดท้ายที่ได้ยินเสียงของเธอ เวลาผ่านไป 5 เดือน โดยไม่มีการติดต่อมาจากเธออีกเลย วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังขับรถไปทำงานประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆ โทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น หน้าจอบอกว่าเป็นเธอโทรมา ฉันดีใจมาก “ฮัลโหล พี่เอ๋ยหายไปไหนมา” “เปล่าซะหน่อย พีทเป็นยังไงบ้าง ทำอะไรอยู่” “กำลังขับรถไปทำงาน ตอนนี้อยู่แถวหน้า RCA” “พีท ... พรุ่งนี้พี่จะไปอังกฤษแล้วนะ ไปส่งพี่ได้ไหม” “ไปทำอะไรที่อังกฤษ แล้วทำไมชอบโทรมาใกล้ๆ แบบนี้นะ” “ไปเรียนต่อ ก็ไม่รู้ว่าจะได้ไปเมื่อไร ก็เลยไม่ได้บอกแต่แรกหน่ะ” “พรุ่งนี้พีททำงานรอบดึกด้วยสิ ไม่รู้จะขอแลกกับเพื่อนได้หรือเปล่า พี่เอ๋ยนะ ทำไมไม่บอกกันก่อน ชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย” “เอางี้ ... เดี๋ยวส่ง sms ที่อยู่มาให้พี่นะ แล้วจะเขียนมาหา” “ได้ งั้นเดี๋ยวพีทส่งไปให้นะ แล้วพรุ่งนี้ถ้าไปไม่ได้จะโทรไปหานะคะ” “พรุ่งนี้พี่ไม่ได้ใช้เบอร์นี้แล้วนะ ต้องโทรอีกเบอร์หนึ่ง เบอร์นี้ ..” “โอเคค่ะ แล้วจะโทรไปนะ” บอกตรงๆ ฉันตกใจที่รู้ว่าเธอจะไม่อยู่เมืองไทยแล้ว ไปเรียนอย่างน้อยก็ 2 ปี แต่ตอนนั้นก็ไม่คิดเลยว่าจะไม่เจอเธออีกเลย วันที่เธอเดินทางฉันไปส่งเธอไม่ได้ เพราะต้องทำงาน ระหว่างที่ฉันขับรถไปทำงาน ฉันโทรหาพี่สาวให้เขาโทรไปหาเธอก่อน เพราะว่าเธอก็สนิทกับพี่ของฉันเหมือนกัน พี่ของฉันก็ตกใจที่เธออยู่ดีๆ ก็จะไปต่างประเทศ พอฉันถึงที่ทำงาน ก็รีบโทรหาเธอทันที เธอจำได้ไหมว่าเธอบอกกับฉันวันนั้นว่า เธอจะเขียนจดหมายมาหาฉัน ฉันอวยพรให้เธอโชคดี ในวันนั้นฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นการคุยกันครั้งสุดท้ายของเรา ความพยายามที่จะตามหาเธอ ไม่มีหวังเอาเสียเลย จากวันที่เธอไป จนถึงวันนี้ผ่านมาแล้ว 5 ปี ฉันไม่ได้ข่าวจากเธออีกเลย จะว่าไปฉันไม่ได้ฉุกคิดถึงเธอเลยจนกระทั่งปีที่แล้ว ฉันเริ่มรู้สึกว่า เธอหายไปไหน ไปเรียนต่อที่อังกฤษอย่างมากก็ 2 ปีเท่านั้น ทำไมเธอหายไปนานอย่างนี้ ฉันอาจจะรู้สึกช้าเกินไป แต่เป็นเพราะฉันคิดว่าเธอไปเรียน อาจจะไม่ได้มีเวลามาคิดถึงฉัน และลืมไปว่าเธอสัญญากับใครเอาไว้ว่าเธอจะเขียนมาหา หรือเธออาจจะมีคนให้คิดถึงมากกว่าฉันก็ได้ ส่วนชีวิตฉันก็มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ฉันย้ายบ้านใหม่ ย้ายที่ทำงานใหม่มาก็หลายที่แล้ว และตอนนี้ฉันก็มีแฟนใหม่แล้วด้วย คนๆ นี้ฉันรักเขามากทีเดียวหล่ะ แต่ข้างในใจลึกๆ ของฉันก็ยังมีเธออยู่เสมอ ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ฉันมักจะพูดเสมอว่า “ตอนนี้พี่เอ๋ยอยู่ที่ไหนนะ คิดถึงพีทบ้างหรือเปล่า” ฉันเริ่มตามหาเธอ โทรไปเบอร์ที่บ้านของเธอ แต่ตอนนี้ไม่มีคนรับสายอีกแล้ว ฉันลองไปหาเบอร์โทรศัพร์เบอร์อื่นที่เธอเคยให้ไว้แต่ฉันทำสมุดหายไปแล้ว ฉันก็เลยไป search หาชื่อของเธอในอินเตอร์เนท เจอเหมือนกันแต่เป็นชื่อเธอในบริษัทที่เธอเคยทำอยู่ก่อนจะไปอังกฤษ ฉันเลยเปลี่ยนไปหาเบอร์เธอในเวปไซด์ขององค์การโทรศัพท์ โดยใส่นามสกุลของเธอลงไป ฉันได้มาไม่กี่ชื่อ และลองดูว่าเบอร์ไหนคล้ายๆ กับที่ฉันเคยโทรหาเธอตอนแรก ก่อนที่เธอจะย้ายมาอยู่เบอร์ที่ฉันจำได้แม่นยำนี้ แต่โทรไปเขาบอกว่าไม่มีคนชื่อเดียวกับเธอ ฉันเริ่มหมดหนทางที่จะตามหาเธอซะแล้ว ฉันติดต่อใครไม่ได้เพราะไม่รู้จักใครเลยที่รู้จักกับเธอ พี่นุกก็ไม่ได้ติดต่อกันมานานมากแล้ว และฉันก็ไม่มีเบอร์ของเขาอีกแล้วด้วย เอาเข้าจริงๆ เธอแทบจะรู้ทุกอย่างในชีวิตฉัน ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ พี่ น้อง คุณยาย ทุกคนในบ้านฉันเธอรู้จักหมดทุกคน แต่ฉันไม่เคยรู้จักใครเลยในบ้านของเธอ เธอรู้แทบทุกอย่างที่เกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของฉัน แต่ฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย อาจจะเป็นเพราะฉันชอบเล่าเรื่องของตัวเองให้เธอฟัง และไม่เคยถามถึงเรื่องส่วนตัวของเธอเลยก็ได้ เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าเธออยากจะเล่าเธอก็จะเล่าเอง เหมือนกับที่ฉันเล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง ก็ไม่คิดเลยว่าการที่ฉันไม่ถามอะไรเกี่ยวกับตัวเธอจะทำให้ฉันหมดหนทางในการตามหาเธอขนาดนี้ มีหลายเพลงที่ฟังแล้วทำให้คิดถึงเธอ และขอมอบเพลงเหล่านี้ให้กับเธอแล้วกัน “ขอแค่ได้คิดถึง”ญาริณดา “รอ” มาช่า เพลงของพี่ปุ๊ อัญชลี “ด้วยความคิดถึง” และเพลงสุดท้าย "เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดใจ ได้คิดถึงเธออีกคราว เมื่อวันที่เหงาจับใจ ไม่มีใคร ฉันยังมี...เธอ" ลึกสุดใจ ของ โจ - ก้อง **แล้วถ้าเราพบกัน ฉันจะ.....** ฉันเคยคิดไว้ว่า ถ้าวันหนึ่งฉันโชคดีตามหาเธอจนเจอกันอีกครั้ง ฉันจะพูดอะไรกับเธอบ้าง ฉันอยากจะถามเธอว่า เธอคิดยังไงกับฉันในวันนั้น แล้วอะไรทำให้เธอกลัวที่จะเปิดใจให้กับฉันงั้นเหรอ ทำไมเธอต้องทำตัวเหมือนเป็นโรคลักปิดลักเปิด ด้วยหล่ะ ...อยากมาก็มา...อยากไปก็ไป...ซะอย่างนั้น แล้วใครเขาจะเข้าใจเธอได้หล่ะเนี่ย และสุดท้าย ฉันอยากจะไปเที่ยวกับเธอสักครั้ง แบบที่ฉันอยากจะทำแต่ก่อน สักครั้งในชีวิตก็เพียงพอแล้ว มันจะได้ทำให้ทุกอย่างที่คาใจฉันอยู่ในตอนนี้หมดไปเสียที แล้วถ้าหากใครได้อ่านเรื่องราวของเรา อยากจะบอกว่าชื่อทุกชื่อในเรื่องนี้ เป็นชื่อจริงๆ ของเรา ถ้าใครรู้จักเธอ ช่วยบอกเธอให้อ่านเรื่องราวของเราเรื่องนี้ด้วยเถอะนะคะ และบอกเขาว่ามีคนๆ หนึ่งกำลังรอเขาอยู่ คิดถึงเขามาก คนนั้นยังใช้เบอร์มือถือเบอร์เดิม แต่ได้ย้ายออกจากบ้านหลังที่เขาเคยไปหาเสมอๆ ซะแล้ว และหวังว่าวันหนึ่งเราคงได้เจอกัน และจะขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ถ้ามีคนช่วยฉันให้เจอกับเธอได้จริงๆ   ก่อนจะจบเรื่อง ฉันอยากจะบอกกับเธอว่า “พีทคิดถึงพี่เอ๋ยนะ ไม่รู้ว่าพี่จะคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า แต่ก็ขอให้พี่สบายดี มีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตนะคะ รักษาสุขภาพด้วย เป็นห่วงพี่เสมอ แล้วไว้วันหลังไปกินข้าวกันนะ” ** จบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ถ้ามีโอกาสจะเขียนมาให้อ่านอีกค่ะ** ปลาทอง จากคุณ : Joelover (joelover) - [ 4 ม.ค. 50 14:09:34 ]