แฮ่ม หลังจากเอากล้วยไปส่งลิง แล้วก็เลยกลับมาเขียนต่อ
ความเดิมตอนที่แล้ว อยุ่ตรงนี้นะคะ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4968723/W4968723.html

------------------------------------------------------------------

ตอนที่ 8 : เรื่องกล้วย กล้วย

ณนนท์ เป็นคนชอบผลไม้ทุกชนิด โดยเฉพาะกล้วยน้ำว้า และเขาก็ไม่นิยมกินของหวานทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็น ลอดช่อง แตงไทยกะทิสด หรือเค้กส้มก็ตาม ที่เฌลลีแน่ใจอย่างนั้นเพราะเธอเคยเอาทุเรียนกรอบ กับทุเรียนสดเพิ่งสุกงอมหอมชวนกิน (สำหรับคนชอบ) ฝากเขาที่บ้าน  ผ่านไปสองเดือน ถุงทุเรียนกรอบก็ยังอยู่ในสภาพเดิม แล้วยิ่งเมื่อเธอโวยวาย (อาละวาดอย่างไม่สมเหตุสมผล) ว่ามีคนทำเค้กส้มไปให้วันเกิดเขาด้วยแล้ว...ประโยคของพระเอกเลยมีอยู่ว่า

“แล้วผมบอกเมื่อไหร่ว่าผมชอบกินเค้ก วันนั้นน้องเค้าเอาเค้กมาวางตรงหน้า เค้าก็เรียกสาวๆ มาร้องเพลงเบิ๊ดเดย์กันทั้งสำนักงาน ปักเทียนจึ้ก เป่าปู้ด จบ อ่ะ สาวๆ แบ่งเค้กไป ผมก็เขี่ยแต่หน้าเค้กแหละมากิน เพราะว่ามันเป็นแยมส้ม!”

“อ่อ... ดี ฉันจะได้ไม่ต้องหัดทำ แหม... แต่บอกช้าไปหน่อยนะ”

“ก็ไม่เห็นจะต้องฝืนทำอะไรที่มันไม่เป็นตัวเองเลยนี่”

“ถ้าไม่ใช่เพื่อแก แล้วฉันจะทำไปทำไม”

“นี่ถ้าผมบอกว่าผมชอบกินอาหารประจำชาติของปาปัวนิวกินี เนี่ยคุณจะหัดทำมั้ย”

“ถ้ามันไม่ยากเหมือนทำเค้ก น่ะ ก็พอไหว...  ตาบ้า ฉันไม่บ้าจี้ไปกับแกหรอก ทะลึ่งไปชอบอาหารประจำชาติของปาปัวนิวกินี”

“อ้าว ก็เห็นอยากเอาใจผมนักนี่”

“ก็ถ้าฉันไม่เอาใจแก แล้วจะให้ฉันไปเอาใจใครเล่า”

“เออ จริงด้วย” เพราะนอกจากณนนท์แล้ว เฌลลีก็ไม่รู้จะทำอะไรไปเพื่อใคร

“อาทิตย์นี้จะเข้าไปที่บ้านนะ จะเอากล้วยอะไร?” เธอบอกก่อนล่วงหน้า เพราะทุกกล้วย เธอเคยขนขึ้นรถไปฝากเขาหมดแล้ว

“กล้วยอะไรก็เอามาเหอะ กล้วยหอม กล้วยกระเทียม กินได้หมดแหละ แต่ไม่เอากล้วยไข่นะ ปอกยาก” เฌลลียิ้มกับตัวเอง เพราะเธอชอบกล้วยไข่ และเกลียดกล้วยน้ำว้าเข้าไส้ มันอาจจะมีประโยชน์มากก็จริง แต่เธอไม่ชอบ เพราะมันไม่อร่อยเลยสำหรับเธอ

“แต่วันนี้ผมกลับค่ำนะ เพราะวันนี้มีแข่งแบด แข่งแบบสี่ทีมพบกันหมดคราวที่แล้วแพ้เพราะว่าคนที่เล่นคู่กันไม่เคยซ้อมด้วยกันมาก่อน มีแต่เคยแข่งกันเอง แต่พอต้องมาลงด้วยกันเลยไม่รู้จังหวะกัน แพ้เลย”

“เมื่อวานก็แข่งไปรอบนึงแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เมื่อวานแพ้ไปแล้ว”

“อ้อ... นี่ถามจริง จะเล่นเอาเป็นเอาตายไปแข่งทีมชาติหรือไง”

“ความสุขเฟร้ยยยย มันก็เหมือนคุณนั่นแหละ จะเขียนนิยายไปประกวดซีไรต์หรือไง”

“ความสุขเฟร้ยยยย ฉันเขียนเพราะอยากเขียน แค่มีคนอ่านเรื่องที่ฉันเขียนก็ปลื้มแล้ว ที่เหลือก็ถือว่าเป็นกำไร”

และพอเฌลลีไปถึงบ้าน ก็เจอแต่น้องกลางที่กำลังนั่งดูรายการบันเทิงจากโฮมเธียเตอร์ ขนาดจอสองคนโอบ... ขณะที่เฌลลีเป็นคนที่ไม่ดูทีวีเลย  เธอไม่ดูทีวีมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ดูไปแล้วหลับคาทีวีมาตื่นอีกทีตอนที่นางอิจฉากำลังแว้ดๆ ด้วยเสียงที่ดังมากกว่าร้อยแปดสิบเดซิเบล จากนั้นเธอก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมต้องมีทีวีไว้ทำลายโสตประสาทด้วย? แล้วไม่นานเธอก็ยกทีวีให้ลีโอ น้องชายคนเล็กไปเป็นสมบัติและบอกกับตัวเองว่า “สบายหูขึ้นเป็นกอง”

“อ้าวยัยซุ่มซ่าม มาซะมืดเลย กินข้าวมาหรือยัง” น้องกลางทักเมื่อเห็นเฌลลีพยายามยกกล้วยลงจากรถและแบกไปไว้ในครัว

“รถติดอ่ะ ยังไม่กิน ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ” เธอปาดเหงื่อ

“รอน้องเล็กก่อนได้มั้ยล่ะ” เขายังไมได้ละสายตาไปจากจอทีวีตรงหน้า

“อื้อ ได้, แล้ววันนี้กลับมาบ้านได้ล่ะคุณน่ะ ไม่ต้องพาสาวๆ ไปกินข้าวเย็นเหรอ”

“ม่ายอ่ะ เบื่อเป็นพักๆ อยากกลับมาอยู่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตา เออนี่ ถามอะไรหน่อยดิ คุณเป็นเพื่อนกับพี่นนท์มานานหรือยัง” เขาปิดทีวี แล้วหันมาคุยจริงจัง

“สักพัก ไม่กี่สิบปีหรอก จริงๆ ฉันก็ยังไม่ได้รู้จักนิสัยเค้าดีเท่าไหร่เลย”

“แต่ก็แปลกนะ พี่ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บเนื้อเก็บตัวใช้ได้ เค้ามีโลกส่วนตัวสูงมาก น่าแปลกที่คุณเข้ากับเค้าได้”

“คงเพราะเราคล้ายๆ กันมังคะ  เค้าไม่เรื่องมากดี ฉันชอบ”

“งั้นมั้ง เพราะพี่นนท์น่ะถ้าเค้าไม่ชอบใครแล้ว ก็อย่าได้เสียเวลาพยายามเสียให้เหนื่อยเปล่า เพราะเค้าก็จะไม่มีวันชอบ”

“ไซโคป่ะเนี่ย น้องกลาง”

“เปล๊า ผมจะไซโคคุณไปทำไม ก็มันเรื่องจริง คุณรู้จักพี่ผมระดับนึง ก็น่าจะรู้ว่าเค้าเป็นคนแบบไหนนะ”

“อืมม์ เค้ามีกำแพงล่ะ ฉันรู้แต่ว่า บางทีฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เพราะแค่เท่าที่ทุกวันนี้ฉันมีเค้าให้คิดถึง และเป็นคนที่ฉันรัก ก็พอใจแล้ว”

“ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้รักคุณเลยก็ตาม งั้นเหรอ”

“แน่นอน...”

“แล้วถ้าเค้ารักคนอื่นที่ไม่ใช่คุณล่ะ”

“ตอนนี้เค้าก็ไม่ได้รักฉันนี่ อย่าลืมนะว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”

“ถ้ามีใครสักคนมาทำให้คุณรักได้มากกว่าพี่ผม คุณจะทำยังไง”

“ฉันไม่เคยบอกว่าฉันจะไม่รักใคร ถ้าคนคนนั้นทำให้ฉันรักได้จริงๆ ขึ้นมา ไม่ว่าจะเพราะโชคชะตา บุพเพสันนิวาส หรือด้วยความพยายามของเค้าเอง... ถ้าเค้าทำได้น่ะนะ”

“ไม่มีทาง” ประโยคนี้ไม่ใช่ของน้องกลาง แต่เป็นของพี่ใหญ่ของบ้านที่เดินเข้ามาเงียบๆ

“อ้าว แอบฟังคนอื่นคุยกันเนี่ยพ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนนะ” ประโยคของน้องกลาง ไม่ได้มีน้ำเสียงตำหนิ แต่เป็นการเย้าเล่นระหว่างพี่น้องมากกว่า

“แอบอะไร เดินทื่อๆ เข้ามาเฉยๆ นี่แหละ นายไม่เห็นเอง ว่าไงไอ้หน้าแป้น วันนี้ทำไมมาค่ำจัง”

“ฉันมาตั้งแต่เย็นแล้ว แกต่างหากกลับดึก”

“นี่น้องเล็กยังไม่กลับอีกเหรอ” พี่ใหญ่บ่นถึงน้องชายคนเล็ก เมื่อเลยเวลากลับบ้านไปนานมากแล้ว

“กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ” ไม่ทันจะขาดคำ น้องเล็กก็สะบัดรองเท้าไปติดข้างฝาโยนเสื้อแจ็ค
เก็ตคณะไปอีกมุมหนึ่ง ก่อนที่จะวางหนังสือเรียนไว้บนโต๊ะอย่างรีบร้อน แล้วก็วิ่งตึงๆ ขึ้นบ้าน

“น้องเล็ก ลงมานี่เดี๋ยวนี้” ณนนนท์สั่งเสียงเกรี้ยว คนที่อายุน้อยที่สุดในบ้านเบรกครืดจนหัวคะมำ

“ครับพี่”

“ลงมาเก็บรองเท้า เอาเสื้อไปแขวน แล้วหนังสือเรียนก็ไปวางบนโต๊ะให้เรียบร้อย ภายในสามนาที”

“รับทราบ ปฏิบัติ” แล้วก็ทำท่าวันทยาหัตถ์ ยิ้มแป้นให้พี่ชายแต่แอบยักคิ้วให้ว่าที่พี่สะใภ้

“ยังกะค่ายทหาร” เฌลลีอดแขวะไม่ได้

“ดีปะไร ไม่ทำโทษด้วยน่ะ คนเรามันต้องมีวินัย ถ้าไม่มีวินัยแล้วจะอยู่ในสังคมได้ยังไง”

“บ่นยังกับคนแก่” น้องกลางเอามั่ง

“นายก็ตามฉันมาติดๆ ไม่ใช่หรือ” ณฌายักไหล่

“ผมกินข้าวมาแล้วครับ ขอโทษที่ไม่ได้โทฯ มาบอกและทำให้พี่ๆ ต้องรอเก้อ ผมขึ้นบ้านละครับ ชายหนุ่มหน้าตาดีจะมีสาวๆ โทฯ มาหาภายในสองนาทีนี้” ไม่ทันจะขาดคำ เสียงโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับเจ้าของเครื่อง ยิ้มกวาดให้ทุกคนก่อนที่จะขึ้นบ้าน

น้องเล็กถูกห้ามไม่ให้รับงานแสดง ยกเว้นถ่ายแบบได้เป็นครั้งคราว แต่ต้องมาขออนุญาตณนนท์ก่อน เพราะเขาต้องดูความเหมาะสม และไม่ทำให้เสียการเรียนจนเกินไป นั่นเพราะเขาเป็นพี่คนโต ต้องรับผิดชอบทุกอย่างในครอบครัว รวมไปถึงน้องอีกสองคนด้วย ถ้าเขาดูแลน้องไม่ดี พ่อกับแม่ซึ่งอยู่ต่างจังหวัดก็อาจตำหนิเอาได้ ที่สำคัญ คือ เขารักน้องมาก หลายอย่างเขาจึงยังไม่ปล่อยให้ตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง  ยกเว้นน้องกลางที่เป็นผู้ใหญ่พอ และรับผิดชอบตัวเองได้ เขาจะไม่ก้าวก่ายชีวิตของน้องโดยไม่จำเป็น

และหลังจากที่น้องกลางกลับขึ้นห้อง ก็เหลือเฌลลีกับ ณนนท์

“แก ฉันมีเรื่องจะบอก” เธอเอ่ยขึ้นแล้วหันไปกดรีโมทเปิดทีวี

“อื้อ ว่ามาสิ แต่ไม่ต้องบอกรักผมนะ เพราะผมรู้แล้ว รู้นานแล้ว”

“ดักคอเชียว ฉันจะบอกแกว่า ฉันเข้าสวนไปเดินหาซื้อกล้วยกับชาวบ้านแถวนั้นแล้ว”

“อื้อ แล้วไง”

“ฉันได้แต่กล้วยน้ำว้า กล้วยตานี กล้วยไข่ กล้วยเล็บมือนาง กล้วยหอม แต่ ไม่มีกล้วยกระเทียมขายเลยอ่ะ” เธอตีหน้าซื่อ ได้น่ารักเสียด้วย

“อ้อ ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าก็ได้” แน้... รับมุขเฉยเลย

“เออ ว่าแต่ ที่แกบอกว่าไม่มีทาง เมื่อตอนที่ฉันคุยกับน้องกลางน่ะ มันหมายความว่าไง ไม่มีทางที่ฉันจะเปลี่ยนใจจากแกไปรักคนอื่นได้ใช่ไหมล่า... แน่นอนอยู่แล้วเพราะฉันไม่คิดจะรักใครอีกนอกจากแก”

“เปล่า... ไม่มีทาง ที่จะมีใครมารักคุณจนทำให้คุณเปลี่ยนใจจากผมต่างหาก ฮ่ะ ๆ มั่นใจมากขอบอก” ว่าจบก็ลอยหน้าลอยตาเดินขึ้นบ้าน เข้าห้อง (น้องกลาง) ปิดประตู ปล่อยให้หญิงสาวที่หน้าตาดีที่สุดในบ้านต้องกลับไปส่องกระจกอีกครั้งแล้วถามตัวเองว่า...

“ฉันไม่สวยขนาดนั้นเลยเหรอ”

แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 49 12:35:24