**จากเพื่อน เป็น เพื่อนสนิท**

หลังจากวันนั้นฉันกับเธอแทบจะคุยกันทุกวัน เจอตัวเป็นๆ กันน้อยมากๆ เพราะว่าตอนนั้นฉันก็เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ที่บ้านไม่ให้ออกไปไหนคนเดียว และฉันก็ไม่คิดจะแหกกฎข้อนี้ของที่บ้านด้วย ที่เดียวที่ฉันไปบ่อยที่สุดโดยไม่มีผู้ใหญ่ไปด้วยคือ สระว่ายน้ำหน้าปากซอย  จะว่าไปก็มีผู้ใหญ่ไปด้วยอยู่ดีนั่นแหล่ะ เพราะทุกที่ที่ไปฉันจะมีแม่บ้านไปด้วยเสมอ (ใครๆ ว่าเหมือนนกน้อยในกรงทอง แต่ฉันว่าไม่นะ เพราะก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร ดีซะอีกมีใครไปไหนๆ ด้วยตลอด) แต่ก็นั่นแหละ เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เราได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์ จากที่ฉันคุยกับพี่นุกบ่อยๆ ก็น้อยลง เพราะว่าพี่นุกก็โทรไปคุยกับเพื่อนของฉันแทน ส่วนเธอก็โทรคุยกับฉันทุกๆวัน เช่นกัน
ขอโทษจริงๆ นะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ ว่าเราคุยกันนานแค่ไหน เธอถึงมาบอกกับฉันว่าเธอชอบฉัน ความรู้สึกตอนนั้น จะว่าแปลกก็แปลกนะ ฉันก็ชอบเธอ แต่ก็ยังไม่อยากบอกเธอว่าชอบ ไม่อยากบอกว่าเราจะเป็นแฟนกันได้ ตอนนั้นฉันเด็กมาก และก็สนุกกับการบริหารเสน่ห์ตัวเองมากกว่า เปล่าหรอกฉันไม่ได้เป็นคนสวยอะไรขนาดนั้น แต่มีคนเคยบอกฉันว่า ฉันมีเสน่ห์เวลาพูด ใครคุยด้วยก็อยากอยู่ด้วยนานๆ คุยได้ไม่เคยเบื่อ ตอนนั้นก็เลยมีคนที่โทรมาคุยกับฉันหลายคนอยู่เหมือนกัน แต่ทุกคนก็เหมือนกับเธอนั่นแหล่ะ ไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อนเลยสักคน ฉันก็เลยบอกกับเธอไปว่า “เป็นพี่น้อง เป็นเพื่อนกันแบบนี้ไปก่อนดีกว่ามั้ย พี่เอ๋ย” ฉันรู้ ฉันคงทำให้เธอเสียใจ เพราะเห็นเธอเงียบไปพักนีง แต่ก็ไม่เห็นพูดอะไรอีกเลย (หรือว่าพูดแต่ฉันจำไม่ได้ก็ไม่รู้สินะ) เรายังคงคุยกันเหมือนเดิมหลังจากนั้น แต่จากที่โทรคุยกันทุกวัน ก็เริ่มเป็นหลายๆ วันครั้งนึง ไม่เหมือนแต่ก่อน แต่สิ่งหนึ่งที่ยังเหมือนเดิมเสมอ และฉันรู้สึกได้ คือเธอจะอยู่เสมอถ้าฉันต้องการ ไม่ว่าเมื่อไรก็ตามที่ฉันโทรหาเธอ เธอจะคุยกับฉันด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขที่จะคุยทุกครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ต้องการคุยกับฉันอีกแล้ว หรือว่าแสดงทีท่าว่าเบื่อเลยสักครั้ง ไม่มีเลย

**1 ปีผ่านไป**

เวลาผ่านไป เกือบ 1 ปี เรายังคงคุยกันเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมไม่ใช่เธอหรอก แต่เป็นตัวฉันเองต่างหาก ใช่ ฉันมีคนที่ฉันชอบขึ้นมาจริงๆ จังๆ เข้าซะแล้วคราวนี้ แต่คนๆ นั้นไม่ใช่เธอ เขาเป็นคนที่ฉันรู้จักเพราะเพื่อนอีกทีนึง แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ฉันไม่เคยบอกเธอได้จริงๆ จังๆ เลยว่าฉันมีแฟนแล้วนะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าฉันกลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิตฉันก็เป็นได้  แต่คนที่หายไปก็ไม่ใช่เธออีกนั่นแหล่ะ กลับเป็นตัวฉันเองต่างหาก ฉันไม่ค่อยโทรศัพท์หาเธออีกแล้ว แต่เป็นเธอต่างหากที่คอยโทรมาหาฉันเสมอๆ และเรายังคงเป็นเพื่อนกันเช่นเดิม ตอนนี้เธอเริ่มเข้ามามีส่วนในชีวิตฉันมากขึ้นทีละนิด ๆ เปล่าเลยเธอไม่ได้ก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของฉัน แต่เธอเริ่มเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันมากขึ้นๆ โดยการที่เธอชอบมาหาฉันที่บ้าน แทนการออกไปเจอกันข้างนอก เหมือนวัยรุ่นทั่วๆ ไป ที่จะชวนกันออกไปเที่ยว แต่เธอไม่ทำอย่างนั้น ทุกคนที่บ้านฉันชอบเธอ อาจจะเป็นเพราะเธอสุภาพ และเข้ากับผู้ใหญ่ได้ดี และที่บ้านฉันก็ชอบแบบนี้ซะด้วย เพราะมันดีกว่าที่จะได้เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตามากกว่าการที่ฉันจะออกไปเที่ยวกับใครข้างนอกบ้าน เธอเข้าออกที่บ้านฉันได้บ่อยเท่าที่เธอต้องการ ที่บ้านฉันยินดีต้อนรับเธอเสมอ และหลายครั้งที่ฉันต้องคุยโทรศัพท์กับแฟน พร้อมกับที่มีเธอนั่งอยู่ข้างๆ ด้วย มันทำให้ฉันอึดอัดเล็กน้อย เพราะฉันไม่อยากทำร้ายเธอ ไม่อยากให้เธอเสียใจ และเพราะฉันกลัวว่าเธอจะไม่มาหาฉันอีกแล้ว แต่เหตุผลข้อหลังน่าจะเป็นอันดับแรกๆ มากกว่า เมื่อฉันมาคิดถึงมันในตอนนี้ (ฉันเห็นแก่ตัวใช่มั้ย)  

**ยังมีต่อค่ะ**