กิจวัตรประจำวันของพยาบาลสาว "สุ่มสี่" โดยมากจะหมดไปกับการดูแลผู้ป่วยและคอยส่องสายตาเล็งแลหมอฝึกหัดใหม่ ๆ ด้วยมีความหวังลึก ๆ ว่าจะได้พบคนที่ "ใช่เลย" ในวันใดวันหนึ่ง
แต่คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หากเธอยังไม่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่มีต่อหนุ่มทุกคนที่คบหาและผ่านเข้ามาในชีวิต
นี่คือวงจรชีวิตอันโหดร้ายที่เธอหยิบยื่นแด่เหยื่อรักทุกรายของเธอ
ขั้นที่ 1. เป็นหมอฝึกหัดโดยมีเธอเป็นผู้ช่วย
ขั้นที่ 2. เป็นแฟนหนุ่มของเธอ
ขั้นที่ 3. เป็นอาจารย์ใหญ่ (ศพ) ด้วยฝีมือของเธอ
21 ธ.ค. 2549 เวลา 18.20 น.
สุ่มสี่ไอแค่ก ๆ สองตาแดงก่ำ เธอเดินด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ในละแวกชุมชนแห่งหนึ่ง หน้า มือและเสื้อผ้าเปื้อนเถ้าดำเป็นทาง หลังส่งเสียงไอได้สักพักเธอก็หัวเราะใส่ท้องฟ้าอย่างบ้าคลั่ง
"ฮ่า ๆ อีหมอติ๊ก แกขอเลิกกับฉันเองนี่ แค๊ก ๆ "
หมอติ๊กที่เธอพูดถึงรายนี้ ไม่ใช่แพทย์ฝึกหัดในสถานพยาบาล หากแต่คือนาย "เจษฎาภรณ์ผลดก" หมอรับทำขวัญนาคประจำชุมชนไผ่สิงโต ย่านคลองเตย แฟนหนุ่มคนล่าสุดของเธอต่างหาก
นายติ๊กเป็นฝ่ายชิงบอกเลิกเธอก่อน เพราะเขาเริ่มระแคะระคายต่อพฤติกรรมอันไม่ชอบมาพากลของเธอ อาทิ พยายามวางยาสลบเขาติดกัน 3 ครั้งในโรงหนัง ไม่ก็เจาะจงใช้มีดผ่าตัดเพื่อโกนหนวดให้เขาแทนมีดโกน
"เราขอเลิกกับเธอนะสุ่มสี่ เพราะเธอดีเกินไป"
"ขอเลิกใช่ไหม ดี รักกันเราอยู่ ทิ้งกรูเมิงตาย !"
สุ่มสี่ตะโกนลั่นใส่แฟนหนุ่มตอนที่ถูกบอกเลิก นายติ๊กฟังแล้วให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ และมันก็คือการเสียวครั้งสุดท้ายในชีวิตของเขาเสียด้วย
เย็นวันนั้นหลังจากที่เขากลับถึงบ้าน จู่ ๆ ก็โดนลูกดอกยาพิษจากไหนไม่ทราบพุ่งตรงเข้ามาปักใส่ท้ายทอย เป็นอันล้มฟุบลงไปไม่ได้สติ
จากนั้นก็ตามมาด้วยแสงแดงฉานและความร้อนระอุของเปลวเพลิงที่บังเกิดแก่ชุมชนไผ่สิงโต ย่านคลองเตย โอ.พยาบาลสาว เธอลงมือวางเพลิงทำลายหลักฐาน !
สุ่มสี่พ้นจากบริเวณที่เกิดเหตุเพลิงไหม้มาได้หลายร้อยกิโลเมตรแล้ว เธอยืนมองดูฝ่ามือของตัวเอง
มุมปากเธอปรากฏรอยยิ้มที่แลดูเยือกเย็นอำมหิตเป็นที่สุด
"เห็นฤทธิ์น้ำมือกรูแล้วใช่ไหม อีติ๊ก "
สุ่มสี่หันหลังกลับไปยังทิศที่เกิดอัคคีภัยอีกครั้ง เธอบ่นเบา ๆ ว่า
"หึ ๆ กรูเตือนเมิงแล้ว รักกันเราอยู่ ทิ้งกรูเมิงตาย เสือกไม่รู้จักจำ.."
แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 49 06:00:25
เรื่องสั้น(มาก) "เพลิงแค้นพยาบาลสาว"
ตามมาฮา..ถึงนี่อีกที อิอิ
