ช่องว่างระหว่างพุ่มไม้ที่ยืนทะมึนอยู่หลังบ้านทิศตะวันตกปรากฎริ้วเมฆสีแดงจาง ท้องฟ้าสีฟ้าเทาเป็นฉากพื้น แสงสองสีงามประหลาด แดงจางสาดแสงพุ่งขึ้นเบื้องบน ผสมสีท้องฟ้ากลายเป็นแดงอมเศร้า ส่วนฟ้าเทาโอบล้อมโค้งโลกไว้อย่างเหงาๆ

ต้นไม้ที่รกครึ้มหลังบ้านทำให้ท้องฟ้าเป็นห้วงๆเสมือนข้อจำกัดของนักโทษที่ไม่ได้รับอนุญาตให้มองโลกเต็มหูเต็มตา ณรินอยากวิ่งออกไปจากแนวป่ารกร้างนั้น เขาอยากอยู่บนที่โล่งกว้าง อาบแสงสีแดงจางและหลับตา

“เข้าบ้านเถอะ”
เสียงนั้นทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย เจ้าของเสียงขยับชิดข้างหลังสอดสองมือรัดเอวของเขามาแนบตัว
“ท้องฟ้าสวยจังครับ”
ณรินชวนให้ตฤณ ดูเบื้องหลังพุ่มไม้บังนั้น หากแต่ลมหายใจอุ่นของตฤณกลับเป่ารดซอกคอ และสองมือลูบไล้ไปตามแผ่นเนื้อในเสื้อ
“อากาศดีจัง เข้าบ้านเถอะ”
ตฤณกระซิบกระซาบ
“ครับ  แต่ท้องฟ้าสวยจัง”
มือแข็งแรงกระหวัดเหนี่ยวนำให้ณรินย่างเท้าตามเหมือนเต้นรำจังหวะวอลท์ซ ณรินยิ้มรับ นัยน์ตาเจือเศร้า หันมองท้องฟ้าทิศตะวันตกอีกครา

เอนตัวบางเบาลงกับฟูกนอนสีเปลือกไม้ สองมือหยาบกร้านปะป่ายไปตามเนื้อตัว ณรินบิดกายไปตามสัมผัสที่แผ่วพลิ้วเหมือนสายน้ำไหล เสื้อผ้าที่ปิดบังร่างกายอ่อนแอของณรินหลุดไปกับสายน้ำนั้น…
ลมหายใจผ่าวร้อนราดรดซอกคอ ตฤณซุกหน้าคลอเค้ารุกไล่อารมณ์ของณรินให้วิ่งไกลออกจากปัจจุบันมากขึ้นทุกที ณรินลืมตามอง ก่อนร่างกายจะไหวสะดุ้งเมื่อส่วนยอดของความอ่อนไหวถูกแตะต้องราวกระรอกกำลังแทะเล็มผลไม้เนื้อฉ่ำ ณรินหลับตา มือที่จิกเกร็งเหนือหัวไหล่ของตฤณเริ่มผ่อนคลาย ณรินมองเห็นท้องฟ้าสีแดงจางกลางทุ่งโล่งจัดเจนขึ้น

“แม่!”
ณรินตะโกนเรียกแม่เสียงดัง กลางท้องทุ่งหลังฝนตก แสงท้องฟ้ายามเย็นอาบอิ่มไปทั่วผืนนาไร่
“แม่ หิวข้าวจังเลย!”
เขายังร้องออกไปด้วยเสียงอันดัง บ้านหลังเล็กอยู่ปลายแผ่นดินฝั่งที่เขายืนอยู่ ควันไฟสีขาวพวยเป็นสายขึ้นสู่ ท้องฟ้า แนวภูเขาไกลคล้ายงูใหญ่เลื้อยไปจรดขอบโลก เบื้องหลังนั้นมีน้ำตก มีลำธารใส นี่ไง สายน้ำที่มาจากลำธารในป่าลึก บัดนี้น้ำไหลมาตามแนวคันนาใหญ่ ชาวบ้านบำเหมืองฝายและขุดคลองเล็กๆให้น้ำไหลผ่านท้องนา
ณรินเถลไถลไปไกลเหลือเกิน จวนค่ำแล้ว เขาจะกลับบ้านทันก่อนมืดไหม แม่จะได้ยินเสียงที่เขาร้องตะโกนหรือเปล่า
แต่เขากำลังมีความสุขกับท้องฟ้างามแจ่มตา
“ ฟ้าสวยเหลือเกิน”
ณรินหันมองท้องฟ้าทิศตะวันตก ท้องฟ้าสีแดงจางแรระบายริ้วเมฆ ในหน้าฝนท้องฟ้ายามเย็นมักมีก้อนเมฆสีเทาอมน้ำเงินลอยระเรี่ย พี่ชายเคยท่องเป็นคำคล้องจองให้เขาจำไว้ว่า
“ฟ้าแดงฝนหาย ฟ้าลายฝนตก”
ฟ้าลายเพราะมีก้อนเมฆลอยค้างอยู่บนฟ้าเสมอ ส่วนฟ้าแดงเพราะแสงอาทิตย์ วันนี้ฟ้าลายแดงสลับกับเทาหม่น
ณรินเผลอหยุดยืนดู กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อกลิ่นแกงหน่อไม้ใส่ใบแมงลักของแม่โชยเข้าจมูก
“แม่จ๋า แม่จ๋า”
เขาร้องเรียกและออกวิ่งอีกครั้งอย่างเด็กซุกซนร่าเริง เขาชอบกินแกงหล่อไม้ของแม่เหลือเกิน ฝนตกใหม่ หน่อไม้ซางอร่อยที่สุดในบรรดาหน่อไม้ทุกชนิด มันเป็นหน่อไม้ที่มีรสหวาน ต้มเปล่าๆกินก็อร่อยแล้ว
เสียงตำน้ำพริกใส่แกงก้องกังวานมากับลม กับข้าววันนี้จะต้องอร่อยที่สุด แม่หุงข้าวสวยหรือยังนะ แกงหน่อไม้จะอร่อย ต้องกินกับข้าวสวยนิ่มๆร้อนๆ
หอมจัง หอมจัง
ปลาทูเค็มนี่นา หอมปลาทูเค็มห่อใบขมิ้นย่างไฟ แกงหน่อไม้จะอร่อยต้องมีปลาทูเค็มย่างไฟ
ณรินเริ่มซอยเท้าวิ่งถี่เร็วขึ้น
“ลูกกลับมาแล้วแม่ ลูกไม่ได้ไปเที่ยวไหนไกลเลย”
ฟ้าอย่าเพิ่งพลบ ฝนอย่าเพิ่งตก สนธยาจงสาดแสงนานๆด้วยเถิด
บ้านของเขาหลังใหญ่ขึ้นทุกที มันใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา หอมกลิ่นแกงหน่อไม้ของแม่ คล้ายเห็นรอยยิ้มของแม่ หอมกลิ่นข้าวสวยร้อนๆ หอมปลาทูเค็มห่อใบขมิ้น ณรินเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น พลันเท้าทั้งสองของเขาก็ลอยขึ้นเหนือพื้น ตัวเขาลอยละลิ่วสู่ท้องฟ้าสีแดงจาง
“แม่!”
ณรินตะโกนสุดสียง ความมืดปกคลุม เขายื่นมือไขว่คว้าเคว้งคว้างกลางอากาศ  ฝนกำลังตก...

ตฤณทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงทับณริน เนื้อกายเปียกเหงื่อชื้นเหนียวเหนอะ ตฤณหอบหายใจ มีรอยยิ้มทั้งหลับตาพริ้ม ณรินเสยผมเขาขึ้นเบาๆ ใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่แผ่ซึมตามไรผม เสียงหายใจเริ่มช้าเป็นปกติ ตฤณลืมตาขึ้น จูบแก้มณรินหนักๆอีกครั้งก่อนพลิกตัวเพราะกลัวณรินหายใจไม่ออก

“เป็นยังไงบ้าง”  ตฤณถาม
“อะไรนะ”
ตฤณทวนคำถามอีกครั้ง ณรินพยักหน้า
“ครับ ผมไม่เคยนึกอยากให้มันสิ้นสุดเลย ผมอยากกลับบ้าน”
ตฤณดูงงๆกับคำพูดของณริน คงเพราะเขาไม่เข้าใจ

ณรินคิดถึงบ้าน บ้านตรงเชิงเขา มีลำห้วยไหลผ่าน มีอาหารการกินอยู่กับป่า ท้องนา ท้องไร่ บ้านที่มีกลิ่นควันไฟหอมในยามเย็น ท้องฟ้าเป็นสีแดง สีส้ม สีหม่น หรือบางวันหม่นเทาไปทั้งวัน

บ้านที่มีพื้นหญ้าฉ่ำน้ำในหน้าฝน เห็ดนานาชนิดงอกเงยในราวป่า หน่อไม้อ่อนแทงปลายพ้นผิวดิน ผักต่างๆอวบงาม เก็บกินได้ทุกวัน ไม่ต้องซื้อหา บ้านที่มีตา ยาย ย่า ปู่ น้า อา ยาติสนิท และเพื่อนบ้านผู้มีน้ำใจอยู่ล้อมรอบ ไม่ต้องกลัวการลักขโมย

ณรินลุกนั่งชันเข่า มองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสี มันหม่นทึบมากลงไปทุกที เขารู้สึกหวิวๆในช่องท้อง เหมือนเห็นท้องทุ่งกว้างที่ไหนสักแห่งอยู่ลิบๆ แต่ไม่เคยไปถึงสักที

“อีกสองสามวันผมจะไปโตเกียว เสร็จจากงานจะแวะไปที่บาร์ คุณจะฝากอะไรถึงพี่ชายคุณไหม”
ณรินหันมามอง ครุ่นคิด จะฝากอะไรดี
“ผมอยากให้พี่กลับบ้าน”
ตฤณหัวเราะหึๆ
“เอางั้นหรือ ถ้าพี่คุณกลับมา ผมไม่ให้เงินคุณเพิ่มนะ ครอบครัวคุณน่ะเห็นแก่เงินจัง ไม่รู้ทำไม สมัยก่อนเป็นอย่างนี้หรือเปล่า”
ไม่มีความเกรงใจในน้ำเสียงนั้น ตฤณอาจอ่อนโยนกับณรินทุกเรื่อง แต่เงินคือข้อยกเว้น
ณรินก้มหน้า
“ฝากบอกว่า ผมคิดถึง”
“เดี๋ยวผมจะซื้อของกินพื้นเมืองไปฝากเขาละกัน”
ตฤณอุตส่าห์แสดงน้ำใจ  ณรินจูบหน้าผากชายที่นอนอยู่ข้างๆ
“ขอบคุณมากครับ คุณช่างดีต่อผมจริงๆ คุณคือพ่อพระของผม”
ตฤณยิ้มทั้งที่หลับตา ณรินลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าออกไปนั่งหลังบ้านอีกครั้ง สนธยาสิ้นสุดแล้ว โลกของเราจมหายไปกับความมืดนั้น

ณรินรู้สึกว้าเหว่ อ้างว้าง ลึกลงไปข้างในตัวเขา มันเปล่ากลวง ว่างโหวงสิ้นดี...