**ของขวัญชิ้นแรก และชิ้นเดียวจากเธอ**

ความสัมพันธ์ของฉันกับแฟน ก็เหมือนกับรักในวัยเรียนทั่วๆ ไป ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ตอนนั้นฉันกำลังจะต้องไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ฉันกับแฟนไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยๆ แล้วหล่ะ ส่วนเธอก็ยังคงอยู่ที่เดิม ที่ๆ ฉันจะเจอเธอเสมอ ในตอนนั้นฉันยังไม่ได้เลิกกับแฟนหรอก เพราะมีความคิดกับตัวเองเสมอว่า ฉันจะไม่มีทางบอกเลิกใครเด็ดขาด และฉันก็รู้สึกว่าฉันรักเขาจริงๆ วันเกิดปีที่ 16 ของฉันเธอมาหาที่บ้าน เอาของขวัญมาให้ เป็นจี้ทองรูปตัว N เธอเอามันใส่สร้อยเส้นเดียวกับที่ฉันห้อยพระไว้ แล้วใส่ให้ฉัน ตอนที่ฉันได้มัน ฉันขำนิดๆ เพราะฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงเลือกตัว N ให้ ก็เพราะว่าฉันเคยคุยกับเธอว่า ชื่อของฉันกับพี่น้องเป็นตัวอักษรเดียวกันหมด เพราะชื่อเล่นของทุกคนขึ้นต้นด้วยตัว P เหมือนกัน และชื่อจริงของพี่ และน้องของฉันก็เป็นตัว P มีแต่ชื่อจริงของฉันเท่านั้นที่เป็นตัว N ตอนนั้นฉันรู้สึกได้ว่าเธอช่างจดจำรายละเอียดดีจังเลยนะ ฉันดีใจนะ แต่ตอนนี้ฉันอยากได้เป็นตัว P แล้วหล่ะ เพราะว่ามันเป็นชื่อจริงของเธอเหมือนกัน แต่ถึงจะเป็นตัวอักษรอะไร อักษรตัวนั้นก็ไม่เคยหายไปจากสร้อยคอของฉันอีกเลย มันยังอยู่ในสร้อยคอของฉันจนกระทั่งขณะนี้


**วันที่ห่างจากเธอในวันนั้น**

ฉันเดินทางไปออสเตรเลียทั้งๆ ที่ไม่เคยแน่ใจเลยว่าแฟนของฉันยังรักฉันอยู่หรือเปล่า ฉันรู้แต่ว่าฉันจะไปจากเขาทันที ถ้าเขาบอกเลิก ตอนที่อยู่ที่นั่นฉันเขียนจดหมายหาแฟนทุกวัน แต่ไม่เคยเขียนหาเธอ ไม่เคยโทรหาเธอเลยสักครั้งเดียว เหมือนตอนนั้นฉันลืมไปแล้วว่ามีเธออยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ ระยะเวลา 6 เดือนผ่านไป ฉันได้กลับมาเยี่ยมบ้านตอนปีใหม่และไม่ได้โทรหาเธอเลยเช่นกัน แต่แปลกนะ เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันกลับมา เธอโทรมาหาฉันที่บ้าน ตอนนั้นฉันแปลกใจ แต่ก็คิดไปว่าใครๆ ก็คิดได้ว่าก็ต้องกลับบ้านตอนปีใหม่สิ ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่นา วันหยุดของฉันในเมืองไทย มีอยู่ประมาณเกือบ 2 เดือนก่อนที่จะเดินทางกลับไปเรียนต่อ ฉันไม่ได้โทรหาเธอ ถ้าเธอไม่โทรมา ทำไมตอนนั้นฉันไม่ใส่ใจเธอบ้างนะ มาคิดดูแล้ว ฉันเสียใจที่แฟนของฉันไม่สนใจ ที่จะเจอกับฉันเลย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เจอกันมาตั้ง 6 เดือน แต่ฉันลืมไปว่าอาจจะมีเธออีกคนเหมือนกันที่รู้สึกอย่างเดียวกับฉัน แต่ที่ฉันไม่รู้สึกก็เพราะ เธอเป็นคนเดินเข้ามาหาฉันตลอดนั่นเอง

วันนั้นเป็นวันคริสมาสต์ หรือปีใหม่ก็จำไม่ได้ ฉันอยากจะเจอแฟนแต่เขาบอกว่าไม่ว่าง ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ฉันก็เลยตกลงกับน้องสาวว่าเราจะไปเที่ยว RCA กัน สมัยนั้นยังไม่มีการตรวจบัตรประชาชน เด็กยังไปเที่ยวกันเยอะแยะไปหมดเลย (ถึงเดี๋ยวนี้จะมีการตรวจ ก็ยังเห็นเด็กๆ ไปเที่ยวกันเยอะอยู่ดี) ฉันเป็นคนไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า แต่อยากไปเมาโคคา โคล่า แล้วเก็บบรรยากาศสนุกๆ มากกว่า ตอนแรกเราไปกัน 3 คน คือฉัน น้องสาว แล้วก็เพื่อนของน้องอีกคนนึง น้องของฉันชง Black ผสม โค้กให้แก้วนึง แบบบางสุดๆ แทบจะไม่มีรสชาติของเหล้าเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเขารู้ว่าฉันไม่ดื่มนั่นเอง แต่นั่นก็ทำให้ฉันหูแดง หน้าแดงไปหมด (เดี๋ยวนี้ฉันก็ยังไม่ทานแอลกอฮอล์อยู่นั่นเอง ไม่ใช่ว่าเป็นคนดีอะไรหรอก แต่ฉันว่ามันไม่อร่อยเอาซะเลยต่างหาก)  เราอยู่ที่ร้านๆ นึงสักพัก เพื่อนๆ อีกกลุ่มของน้องก็โทรมาบอกให้ไปเจอกันอีกร้านนึง เราจึงเดินออกมาจากร้าน คนเยอะมาก ๆ เพราะว่าเป็นช่วงเทศกาล ฉันเดินไป หน้าแดงไป แทบจะมองไม่เห็นใครอยู่แล้ว เพราะคนเยอะจริงๆ  แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉันไกลๆ พอหันไปตามเสียงฉันก็เห็นเธอ ยืนโบกมือมาทางฉันท่ามกลางเพื่อนๆ ฉันเดินเข้าไปหา ฉันจำได้นะว่าวันนั้นฉันรู้สึกดีใจมากเลยนะที่ได้เจอเธอ เธอถามฉันว่า....

“จะไปไหนกัน”
“ไปร้าน....ไปหาเพื่อนของน้อง”
“ทานเหล้าเหรอพีท หน้าแดงเชียว”
“อืม...ชงให้เองแหล่ะ คนอะไรเมาง่ายชะมัด แทบไม่ได้ใส่เลยนะนั่นหน่ะ” น้องสาวฉันตอบแทน
“ก็ไม่เคยทานเลยนี่นา แล้วพี่เอ๋ยมาเที่ยวกับเพื่อนเหรอ แล้วทานเหล้าได้เหรอเนี่ย” ฉันถามเขาไปอย่างนั้นเพราะรู้ว่าเขาแพ้แอลกอฮอล์
“แหะๆ ...ก็ไปหาหมอให้หมอฉีดยาแก้แพ้ให้แล้วก็มาทานเนี่ยแหล่ะ”
“เออ...ดีเนอะ แพ้ก็ไปหาหมอให้ฉีดยาให้ แล้วก็มาทาน ดี ดีมากๆ เลย”
“555 เอาน่า ขอวันนึง นะๆ แล้วจะไปแล้วเหรอ”
“อืม เดี๋ยวเพื่อนน้องเขารอ ไปก่อนนะพี่เอ๋ย แล้วไว้โทรมานะ”

นั่นแทบจะเป็นการเจอกันข้างนอกบ้านครั้งแรกของฉันกับเธอหรือเปล่านะ ถ้าไม่นับการเจอ และรู้จักกันครั้งแรก ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ที่ตอนนี้ฉันกำลังแปลกใจคือ ทำไมฉันถึงจำได้แม่นยำอย่างนี้ว่าวันนั้นเราคุยอะไรกัน น่าแปลกดีนะ เธอว่าไหม หลังจากวันนั้นเราก็ได้โทรคุยกันบ้าง แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเธอมาหาฉันที่บ้านอีกหรือเปล่า ฉันจำไม่ได้จริงๆ เพราะความไม่ใส่ใจต่อเธอของฉันในตอนนั้น แต่พอมาถึงวันนี้ฉันกลับรู้สึกเสียใจลึกๆ เพราะฉันอยากจำเธอให้ได้มากกว่านี้อีกจังเลย การรื้อฟื้นความหลังที่ผ่านมามากกว่า 10 ปีเนี่ย ยากจังเลยนะ ก็เลยมีประโยคที่ว่า “ทั้งๆ ที่อยากจะจำ แต่กลับลืม แต่สิ่งที่อยากจะลืม กลับจำ”