ความคิดเห็นที่ 1 หน้าที่สี่ : กระถิน พฤกษานนท์ ครืน..! เปลวเพลิงสีแดงฉานร้องคำรามดังกึกก้อง ขณะสาดประกายแสงลามเลียไปทั่วตัวอาคารทรงสี่เหลี่ยมขนาดมหึมา โครม!! เสาหินสลักขนาดใหญ่ล้มตัวลงฟาดพื้นเสียงดังสนั่น ส่งผลให้เศษฝุ่นและแผ่นหินร่วงหลุดลงจากเพดานดุจดั่งสายฝนที่พร่างพราย ครืน...! ถึงแม้จะเต็มไปด้วยกองซากศพและเศษสิ่งปรักหักพัง มันก็มิอาจหักหาญบดบังความสง่างามของวิหารเทพสมัยโบราณลงได้ “..ยังไม่ยอมเลิกทำเรื่องบ้าๆแบบนี้อีกรึ?” เด็กหนุ่มนัยน์ตาคมเข้มสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีผมกล่าวขึ้น ก่อนที่จะชายหางตากลับไปมองแผนที่โลกบนผนังหลังบังลังหิน “จริงด้วยสิ..อีกนิดเดียวก็จะสำเร็จอยู่แล้วนี่นะ...” “...” เด็กสาวนัยน์ตาคมเข้มสีแดงฉานราวเปลวเพลิงเม้มปากแน่น “...เรื่องบ้าๆ..เรื่องบ้าๆหรือคะ? ค..ความจริงแล้วท่านต่างหากละที่ทำเรื่องบ้าๆอยู่!” ก่อนจะพูดโพล่งออกมาราวกับอดกลั้นไว้ไม่อยู่ “...ถามจริงๆเถอะค่ะ..ในสายตาของท่านเห็นข้าเป็นตัวอะไรกันแน่?!?” “.........” ตูม!! เสียงระเบิดดังกึกก้องกลบคำตอบจากเด็กหนุ่ม จะเหลือก็เพียงริมฝีปากที่ขยับขึ้นลงเบาๆพอให้เด็กสาวตรงหน้าตีความได้เพียงเท่านั้น “..เช่นนั้นเองหรือ?..” หยาดน้ำใสไหลคลอแก้มสีแดงเรื่อ “..นี่ท่านคิดเช่นนั้นจริงๆหรือคะ?..ท่านไนส์!...” พร้อมกับเสียงสั่นที่ดังแว่วออกจากเด็กสาวผมยาวสีแดงเพลิง “ใช่ อย่างที่บอกไปนั่นแหละ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ “เมื่อรู้แล้วก็เลิกทำเรื่องแบบนี้เสียทีเถอะ” ขณะยื่นฝ่ามือให้เด็กสาวตรงหน้าราวเชื้อเชิญ “อีกอย่างข้าก็ไม่ได้โกรธอะไรเจ้ามากมาย ว่าเช่นไรล่ะ..เจ้าจะตามข้ากลับไปไหม..หญิงสาวเพียงผู้เดียวที่เป็นเสมือนดั่งกายของข้า?..” ..เจ้าจะกลับมาหาข้าไหมเอริ?.. --------------------------------------------------- ..~ ...น... ~.. แว่วเสียงใสดังที่ข้างหูของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา.. ..~ ...ไน... ~.. ..เรียกสติ.. ..~ ...ไนส์... ~.. ..ราวกับการปลุกเด็กน้อยให้ขึ้นตื่นจากหลับใหลในยามเช้า “ค..ใครน่ะ?..” ไนส์ตอบกลับเบาราวเสียงกระซิบ “..เอริ..งั้นรึ?..” ก่อนจะลืมตาขึ้นจับจ้องต้นเสียงเมื่อครู่ “เฮ้อ..ใครงั้นหรอ? ฉันกระถินไง กระถินคู่สอบของนายไง” ร่างในชุดคลุมสีดำสนิทกล่าวแสดงความไม่พอใจ “เห็นว่าไม่ยอมตื่นก็เลยเป็นห่วงแท้ๆ ยังมีหน้ามาละเมอถึงแฟนอีก...แย่ชะมัด!” ...สิ่งที่เห็นตอนถูกเวทมนต์เคลื่อนย้ายนั่น..ความทรงจำที่หายไปงั้นรึ?..หรือเป็นแค่เพียงภาพหลอน?... “เอ้า ลุกไหวไหม?” แขนเรียวบางโผล่ออกมาจากชายชุดคลุม “การทดสอบเริ่มแล้วนะ” ก่อนจะยื่นตรงให้คู่สนทนาจับเป็นหลักยืน “ขอบใจนะกระถิน แต่เมื่อกี้ฉันไม่ได้ละเมอถึงแฟนหรอกน่า” ไนส์ตอบขณะกวาดสายตาจับจ้องไปรอบตัว “อ้าว? ไหนบอกว่าเริ่มสอบแล้วไง..ทำไมผู้เข้าสอบคนอื่นถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ?” บัดนี้สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของชายหนุ่มคือลานดินที่แสนกว้างใหญ่ ลานดินกว้างที่เคยเป็นสนามทดสอบรอบที่หนึ่งและรอบที่สอง จะแตกต่างกันก็เพียงลานดินแห่งนี้มีตั้งแถวอุปกรณ์ทำครัว และแท่นวางวัตถุดิบทั้งสดทั้งแห้งพอเพียงสำหรับให้คนนับพันทำอาหารได้ แทนที่กำแพงหินซึ่งเกิดจากเวทมนต์ของหัวหน้าผู้คุมสอบสาว “เพราะสลบไปก็เลยไม่ได้ฟังสินะ” กระถินกล่าว “ลองหยิบเอาบัตรสอบออกมาสิ เดี๋ยวก็เข้าใจเองแหละ” ก่อนจะเก็บมือเข้าชุดคลุม “ว่าแต่นายทำอาหารเป็นไหมล่ะ?” “อาหารงั้นหรอ?” ไนส์ทวนคำขณะล้วงกระเป๋าหยิบบัตรสอบของตนขึ้นมา ฟุบ... พริบตานั้นเอง ประกายแสงสีเขียวสดก็ส่องสว่างออกมาจากบัตรสอบของชายหนุ่ม พร้อมกับก่อตัวรวมกันเป็นแผ่นกระดาษพร้อมกับข้อความสีเขียวอ่อนล่องลอยอยู่ตรงหน้า ถึงผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ทุกท่าน ทางสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ต้องกล่าวขออภัยในความล่าช้า อันเกิดขึ้นระหว่างการทดสอบรอบที่หนึ่งและสอง จนส่งผลให้การทดสอบทั้งสองรอบได้กินช่วงเวลาทานอาหารกลางวันของทุกท่านไป ประกอบกับด่านทดสอบด่านต่อๆไปในการทดสอบรอบที่สามนี้ มีความเสี่ยงสูงมากจนอาจถึงแก่ชีวิตได้ ดังนั้น เพื่อผลประโยชน์ของผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์เอง ...ทางสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์จึงกำหนดให้เงื่อนไขการผ่านด่านแรก ของการทดสอบรอบที่สาม... ...เป็นการอยู่ประกอบและรับประทานอาหาร ณ สถานที่แห่งนี้... ...จนกว่าจะครบกำหนดเวลาสามสิบนาทีหลังจากเริ่มการทดสอบ... ทั้งนี้ผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ทุกท่านสามารถเลือกใช้วัตถุดิบ และเครื่องครัวที่ทางสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์เป็นผู้จัดไว้ให้ได้ตามต้องการ แต่กระนั้น การทดสอบก็คือการทดสอบ อาหารที่ผู้มีสิทธิเข้าศึกษาต่อในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ทุกท่านเป็นผู้ทำจะถูกให้คะแนน ทั้งในเรื่องความสวยงาม ความเหมาะสม และความอร่อยของอาหาร โดย ผู้เข้าสอบคู่ใดที่ผ่านเกณฑ์กำหนด จะถูกส่งไปยังด่านทดสอบสองย่อยหนึ่ง และ ผู้เข้าสอบคู่ใดที่ไม่ผ่านเกณฑ์กำหนด จะถูกส่งไปยังด่านทดสอบสองย่อยสอง ตามเกณฑ์คะแนนดังนี้ ผู้เข้าสอบ ชาย-ชาย ระดับคะแนนผ่านเกณฑ์อยู่ที่ 70 คะแนน จากคะแนนเต็ม 100 คะแนน ผู้เข้าสอบ ชาย-หญิง ระดับคะแนนผ่านเกณฑ์อยู่ที่ 75 คะแนน จากคะแนนเต็ม 100 คะแนน ผู้เข้าสอบ หญิง-หญิง ระดับคะแนนผ่านเกณฑ์อยู่ที่ 80 คะแนน จากคะแนนเต็ม 100 คะแนน เมื่ออ่านข้อความจบ ไนส์ก็ตั้งท่าเอ่ยปาก..หวังจะให้คู่สอบแก้ข้อสงสัยของตนทันที “ค..” “สิ่งนั้นเขาเรียกกันว่ากระดาษเวทมนต์” โดยไม่ต้องฟังคำถาม กระถินสวนคำตอบคืนไนส์ทันที “มันเป็นเวทมนต์ที่ใช้แจ้งข้อความหรือคำสั่งต่างๆน่ะ” “อ้อ อย่างนี้เอง..ส่วนที่เน้นตัวใหญ่ตรงเกณฑ์ผู้เข้าสอบ ชาย-ชาย ก็เพราะเป็นเกณฑ์ที่พวกเราต้องผ่านให้ได้สินะ?...” ไนส์กล่าวก่อนเก็บบัตรสอบเข้ากระเป๋า “อืม..ว่าไปแล้ว ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันไม่รู้จักกระดาษเวทมนต์ล่ะ?” “ตอนแนะนำตัวก็บอกไปแล้วนี่ ฉันกระถิน พฤกษานนท์ ..หมอดู..โหร..นักทำนาย..กระถิน พฤกษานนท์” เสียงพูดดังออกมาจากร่างในชุดคลุมสีดำสนิท “แต่ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะ ความจริงฉันก็ไม่อยากละลาบละล้วงอะไรนักหรอก” ก่อนจะเริ่มต้นก้มหน้าก้มตาขอโทษชายหนุ่มคู่สนทนา “มันเป็นความสามารถส่วนตัวของฉันเอง เวลาที่ฉันสัมผัสกับใครหรือสิ่งใด พลังของฉันก็จะเรียกเอาความทรงจำบางส่วนของคนหรือสิ่งที่สัมผัสออกมาเอง...ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะละลาบละล้วงเองหรอกนะ..” “งั้นหรอ?!? ยอดไปเลยนี่...” ถึงแม้จะโดนอ่านความทรงจำไปโดยพลการ แต่ไนส์ก็กล่าวกับคู่สนทนาด้วยน้ำเสียงตามปกติ ราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น “อ๊ะ! สำหรับเรื่องทำนาย..หรือจะเรียกว่าอะไรก็ตามนั้นน่ะ นายไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอกนะ ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายเลยสักนิด” “เอ๋? จริงหรอ?” กระถินทวนคำ “นายไม่โกรธฉันจริงๆหรอ?” “อืม! อย่างที่บอกนั่นแหละ ฉันจะโกรธนายไปทำไม? นายไม่ได้จงใจนี่นา” ไนส์ตอบย้ำ “อีกอย่าง..ฉันก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเรื่องที่ฉันสูญเสียความทรงจำไปหรอกนะ” “..ก็..หมายความว่า..ถ้าเรื่องที่ฉันรู้เป็นเรื่องอื่น..นายจะโกรธใช่ไหม?” “ไม่หรอกน่า เพราะอย่างน้อยฉันก็รู้แล้วว่านายจะไม่เอาความลับของคนอื่นไปทำเรื่องไม่ดี” ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะส่งคำตอบกลับไปให้คู่สนทนาผู้อยู่ในชุดคลุมยาวปิดหน้าปิดตาสีดำสนิท “ไม่อย่างนั้นนายคงไม่เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังหรอก ใช่ไหมล่ะกระถิน?” “..ก..ก็ใช่..” ร่างในชุดคลุมสีดำสนิทตอบเสียงสั่น “ฮะ ฮะ ฮะ เพราะเรื่องนี้นายถึงใส่ชุดคลุมปิดทั้งตัวแบบนั้นสินะ?” “..ช..ใช่..” “แต่จะว่าก็ว่าเถอะนะ..นายถอดชุดคลุมนั่นออกเถอะ ปิดหมดกระทั่งใบหน้าก็ไม่ให้เห็นแบบนี้..ถ้าพวกเราต้องเข้าไปในที่มืดๆ มีหวังฉันได้เห็นนายแล้วช็อกตายกันพอดี” “...” กระถินนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ “สำหรับเรื่องที่นายถามฉันมาน่ะ ฉันทำอาหารไม่ค่อยเป็นหรอกนะ” เมื่อเห็นว่าคู่สนทนากำลังลำบากใจ ประกอบกับสมควรแก่เวลาแล้ว ไนส์ก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “แต่ถ้าจะให้ทำแล้วล่ะก็..คงจะพอทำได้อยู่หรอก..” “งั้นหรอ?” ทว่ายังไม่ทันที่ไนส์จะกล่าวจบ ร่างภายใต้ชุดคลุมก็ชิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำทั้งหมดเอง นายน่ะรอกินได้เลย” “จะดีหรอ? ฉันว่าให้ฉันช่วยดีกว่ามั้ง?” “ไม่ต้องหรอก พวกผู้ชายน่ะรอกิน...ไม่สิ..พอดีตอนอยู่บ้านฉันทำอาหารบ่อยน่ะ” เมื่อเห็นสีหน้าไม่ไว้วางใจปนสงสัยจากคู่สนทนา กระถินก็รีบสาธยายสรรพคุณของตัวเองทันที “ไว้ใจได้เลยน่า! สิบนาทีก็เสร็จแล้ว รับรองเลยว่าอร่อยกว่าอาหารตามโรงแรมอีก” “จะจริงหรอ?” “จริงสิ! รับประกันได้เลย!” กระถินตอบตัดบท “งั้นเอาเป็นว่าตกลงตามนี้เลยก็แล้วกัน ฉันต้องรีบไปเลือกวัตถุดิบล่ะ นายรออยู่ที่นี่แหละเดี๋ยวก็ได้กินแล้ว” ก่อนจะวิ่งลิ่วตรงไปยังแท่นวางวัตถุดิบอย่างไม่สนใจเสียงทัดทาน “อ..อา...” เพราะรู้ดีว่าไร้ผล ไนส์จึงจำใจยอมรับการตัดสินใจของกระถินแต่โดยดี “..เอาตามนั้นก็ได้..” --------------------------------------------------- จากคุณ : DarkNine - [ 24 ธ.ค. 49 11:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ..นั่นมันของฉันนะ!.. ..ของฉันต่างหาก!.. ..กรี๊ด! หล่อนน่ะอย่ามาแย่งฉันสิยะ!.. ..หล่อนต่างหากล่ะ!.. ยิ่งกว่าอยู่ในตลาดสด ถึงแม้เวลาจะล่วงผ่านมาได้สักห้านาทีแล้วก็ตาม แต่เหล่าผู้เข้าสอบสาวก็ยังคงกรูเข้าไปแย่งวัตถุดิบกันราวกับเกิดสงครามขึ้นกลางเมือง ผิดกับผู้เข้าสอบชายที่ได้แต่ยืนดูสถานการณ์ห่างๆ ด้วยความหวาดกลัว “โชคดีชะมัด” ชายหนุ่มร่างสันทัดผู้เอนหลังพิงไม้ใหญ่คอยดูสถานการณ์อย่างสบายอารมณ์กล่าวขึ้นมาเบาๆ “ถึงจะกังวลเรื่องคะแนนอยู่บ้างก็เถอะ แต่ก็ยังดีที่ไม่ต้องเข้าไปแย่งวัตถุดิบแบบนั้น” “..เวลาพวกผู้หญิงไปซื้อของก็แบบนี้แหละ..ยิ่งของฟรีแบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งกว่าสงครามอีกล่ะ..สหายเอ๋ย...” เสียงทุ้มต่ำดังโพล่งขึ้นจากด้านหลัง “อ้าว..กาแรนเองหรอ?” เมื่อชายหนุ่มหันไปทางต้นเสียงก็พบกับชายร่างใหญ่นามกาแรน ผู้ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนคนแรกที่เขามีนับตั้งแต่เริ่มต้นการทดสอบ “ไงไนส์ คู่สอบของเจ้านี่แปลกคนดีนะ” “ฮึ..ถ้าเป็นเรื่องใส่ชุดคลุมปิดทั้งตัวแบบนั้นล่ะก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก เขามีเหตุผลส่วนตัวของเขาอยู่น่ะกาแรน” ...สบายใจได้เลยกาแรน..เรื่องแปลกคนเนี่ย น้องสาวนายน่ะอันดับหนึ่งเลยล่ะ... “จริงด้วยสิ..ราน่าไปอยู่ไหนซะล่ะ?” “ก็เหมือนกับคู่ของเจ้านั่นแหละ วิ่งโร่ไปเลือกวัตถุดิบอยู่ตรงโน่นไง” กาแรนกล่าวพลางหัวเราะขึ้นเบาๆ “ว่าแต่เจ้าเถอะ..ถามถึงน้องสาวข้าแบบนี้ หลงรักราน่าเข้าแล้วสิท่า?” “ฮะ ฮะ ฮะ” ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆ “ไม่ตลกเลยนะเฟ้ยกาแรน! แค่ถามเฉยๆก็ผูกได้เป็นเรื่องเป็นราวเชียว” ก่อนจะชายตาตามนิ้วของกาแรน ไปยังสาวน้อยร่างบางนามราน่า “ที่ถามเพราะเป็นห่วงหรอกนะ ว่าแต่นายให้น้องสาวตัวเองเข้าไปแย่งวัตถุดิบแบบนั้นไม่เป็นอะไรแน่หรือกาแรน?” “ไม่รู้สิ..” กาแรนตอบกลับเสียงเรียบ “ก็เจ้าตัวเขาอยากไปเองนี่นา สงสัยว่าจะไม่เชื่อมือข้าซะล่ะมั้ง?” “ไม่เชื่อมือ?” “คงงั้น..ก็ข้าจะเป็นคนลงมือทำอาหารเองนี่ ราน่าคงกะให้ข้าใช้วัตถุดิบดีๆ เพื่อที่อย่างน้อยจะได้...เฮ้ย!” กาแรนระเบิดเสียงดังลั่น ทันทีที่เห็นคู่สนทนาทำสีหน้าไม่เชื่อหูตัวเองใส่ “เห็นแบบนี้ข้าก็ทำอาหารเก่งนะโว้ย! ระดับห้าดาวเลยเชียวล่ะ!” “จะจริงหรอ?” ไนส์ฉีกยิ้มราวกับพึ่งได้รับชัยชนะ “ตอนนั้นเห็นบอกว่าราน่าเป็นแม่บ้านแม่เรือนชั้นหนึ่งไง? แล้วทำไมนายถึงจะทำอาหารเองซะล่ะ..หือ กาแรน?” “วะ! เจ้านี่ยังกัดไม่ปล่อยจริงนะ เอาเป็นว่า..เรื่องที่ข้าแซวเจ้าเมื่อครู่ก็เลิกๆกันไปแล้วกัน” “ฮะ ฮะ โทษที โทษที” “ที่ข้าต้องทำอาหารเองน่ะไม่ใช่เพราะราน่าทำอาหารไม่อร่อยหรอก เจ้าคิดว่าการให้คะแนนถ้ามีเลือดปนอยู่ในอาหารด้วยเนี่ย มันจะได้คะแนนดีไหมล่ะ?” “จริงด้วยสินะ!” ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว ชายหนุ่มก็เข้าใจเหตุผลทั้งหมด “ความจริงแล้วราน่าทำอาหารอร่อยมากเลยล่ะ เสียอย่างเดียวตรงที่ในสิบจานจะมีเลือดปนอยู่แปดจาน” กาแรนกล่าวพลางถอนหายใจ “เฮ้อ..เพราะอย่างนั้นข้าเลยไม่อยากเสี่ยงน่ะสิ” ก่อนจะหันไปเชิญชวนคู่สนทนาด้วยสีหน้าจริงจัง “ส่วนอาหารของราน่าจะอร่อยขนาดไหนนั้น เอาไว้เดี๋ยวข้าจะเรียกเจ้าไปชิมดูก็แล้วกันนะไนส์ เจ้าจะได้รู้สักทีว่าของอร่อยน่ะมันเป็นยังไง” “ขอบใจ แต่ฉันขอรับไว้แค่น้ำใจก็แล้วกัน” เพื่อกันไม่ให้คู่สนทนาได้ตั้งตัว ไนส์รีบชิงถามคำถามใส่กาแรนทันที “เออจริงด้วยสิกาแรน! ไอ้แผ่นกระดาษเวทมนต์นี่มันสร้างได้ง่ายรึเปล่า?” “กระดาษเวทมนต์งั้นหรือ? อืม..มันก็ไม่ได้สร้างกันง่ายๆหรอกนะ แต่ก็ใช่ว่าจะยากจนเกินไปหรอก” กาแรนทำหน้านิ่ว ราวกับจะเค้นเอาความทรงจำออกมา “ถามทำไมรึ?” “ก็เมื่อครู่คุณมาโรเขานั่งอธิบายการทดสอบมาเป็นคำพูด ซึ่งก็ต้องมีคนเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมถึงไม่ใช้กระดาษเวทมนต์อธิบายซะเลยล่ะ?” “เฮ้ๆ นี่พวกเรามาเป็นหน่วยพิทักษ์ทางเวทมนต์นะไนส์ เวลาทำงานจริงนะไม่มีใครเขาเอากระดาษเวทมนต์มากางให้ดูเป็นข้อๆหรอก จะมีก็แค่บอกปากต่อปากเท่านั้นแหละ ซ้ำร้ายบางทีอาจจะฟังไม่ทันจบเสียด้วย” “เห..อ่านมาจากหนังสือคู่มืองั้นหรือ? ท่าทางแบบนี้คงต้องหามาอ่านบ้างซะแล้วสิ” “จะบ้ารึไง? เรื่องแค่นี้ใครเขาก็คิดกันได้เองเฟ้ย!” กาแรนยกมือขึ้นเกาหัวอย่างเสียอารมณ์ “เรื่องแค่นี้น่ะเขาไม่ต้องให้ใครมาบอกกันหรอกนะ! เออ..ช่างมันเถอะ..” “ฮะ ฮะ นั่นสินะ” ไนส์กล่าวพลางยิ้มแหยๆ “อ้อ!..กาแรนนายยังเล่าเรื่องอาคารธาตุไม่จบเลยนี่นะ ช่วยเล่าต่อทีจะได้ไหม?” “ได้สิ ยังไงก็อีกสักพักล่ะนะกว่าราน่าจะเลือกวัตถุดิบเสร็จ อืม..แล้วข้าเล่าถึงตอนไหนล่ะ..” หลังจากเหลือบสายตาไปดูน้องสาวของตน ที่ยังคงสารวนวุ่นวายกับการเลือกวัตถุดิบอยู่ ชายร่างใหญ่ก็เริ่มเปิดปาก “อ้อ ถึงตรงในแต่ละวิทยาเขตจะมีอาคารธาตุอยู่ห้าอาคารสินะ” “เปล่า นายเล่าเลยไปแล้ว” ไนส์ขัด “จบที่อาคารธาตุจะแบ่งตามสายพลังงานเวทมนต์หลัก ดิน น้ำ ลม ไฟ และจิตน่ะ” “อ๊ะ! ใช่ๆ เล่าถึงตรงนั้นแล้วนี่นะ” กาแรนหัวเราะกลบเกลื่อนเบาๆ “งั้นก็จะเล่าต่อล่ะ” ก่อนจะหันสายตาไปทางคู่สนทนา “นานาบิโจอาคารธาตุดิน โยนกนาคราชอาคารธาตุน้ำ ลาพิวต้าอาคารธาตุลม บาเบลอาคารธาตุไฟ และบ้านพักคนชราอาคารธาตุจิต นี่คือชื่อของอาคารธาตุในวิทยาเขตแห่งนี้” “...ด..เดี่ยวสิ!..ชื่ออื่นนี่ก็ดีหรอก แต่ไอ้บ้านพักคนชราเนี่ยมันอะไรกันฟะ?...” “ข้าก็ไม่รู้ มันเป็นชื่อของอาคารธาตุนี่” กาแรนตอบกลับ “คงจะมีที่มาที่ไปเหมือนอาคารธาตุอื่นๆนั่นแหละ ทำไมหรอไนส์? นี่เจ้าคิดหรือว่าจะมีคนบ้าขนาดเอาที่พักคนชรามาเป็นหอพักน่ะ?” “...จะว่าไปมันก็จริงของนาย...” “อืม..งั้นต่อนะ อาคารธาตุของแต่ละวิทยาเขตจะตั้งอยู่ภายใต้พื้นที่รับผิดชอบของวิทยาเขตนั้นๆ โดยวิทยาเขตอื่นจะไม่สามารถยุ่งเกี่ยว หรือทำการแทรกแซงใดๆได้ จะให้พูดง่ายๆคืออาคารธาตุของแต่ละวิทยาเขตจะเป็นที่พักของนักเรียนในวิทยาเขตนั้นเท่านั้น” ชายร่างใหญ่หยุดพักหายก่อนจะเริ่มต้นกล่าวต่อ “จะมีก็แต่นครลอยฟ้าลาพิวต้าเท่านั้นแหละ ที่ทุกวิทยาเขตใช้เป็นอาคารธาตุลมร่วมกัน อืม..ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะปัญหาทางการเมืองในเรื่องเขตแดนน่ะ นครลอยฟ้าลาพิวต้าเป็นอาคารธาตุเพียงแห่งเดียวที่ล่องลอยไปมาอยู่เหนือน่านฟ้า จึงไม่มีหลักเขตใดๆสามารถระบุตำแหน่งที่แน่นอนได้ มันจึงเป็นอาคารธาตุเพียงแห่งเดียวที่สามารถใช้ร่วมกันได้ทั้งสามวิทยาเขต...พอจะใจเข้าไหมไนส์?..” “อืม เข้าใจแล้ว” ไนส์ตอบกลับแทบจะทันที “เล่าต่อเลยกาแรน” “ฮะ ฮะ ใจร้อนจริงๆเลยนะเจ้าน่ะ ได้สิ..งั้นมาต่อที่ระบบอยู่อาศัยภายในอาคารธาตุก็แล้วกัน” กาแรนกล่าวพลางหัวเราะร่า “อืม..ถึงจะบอกว่าเป็นระบบก็เถอะนะ แต่เพราะพึ่งเปิดมาได้แค่หนึ่งปี มันก็ไม่มีระบบระเบียบอะไรมากมายหรอก ก็เหมือนหอพักนักเรียนธรรมดาที่มีอาจารย์อยู่ดูแลประจำหอละหนึ่งคนเท่านั้นแหละ อ้อ! อย่างที่บอกไปที่ลาพิวต้าน่ะจะมีอาจารย์ดูแลอยู่สามคนนะ” “..แต่ละอาคารธาตุจะมีอาจารย์ประจำอยู่อาคารละหนึ่งคน..แล้วแบบนี้พวกอาจารย์ที่เหลือจะไปพักกันที่ไหนล่ะกาแรน?” “ไม่มีอาจารย์ที่เหลือหรอกไนส์ สหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์น่ะมีอาจารย์ประจำวิทยาเขตละห้าคนเท่านั้นแหละ” “มีอาจารย์แค่ห้าคน! แต่สอนได้ตั้งแต่ระดับอนุบาลจนถึงปริญญาเอก!” ไนส์เผลอตะโกนออกมาด้วยความแปลกใจ “แบบนี้อาจารย์จะสอนกันยังไง?!? แยกร่างงั้นรึ?!?” “ไนส์..เรามาเป็นหน่วยพิทักษ์ทางเวทมนต์นะ” เสียงถอนใจดังขึ้นมาเบาๆจากชายร่างใหญ่ “มีอาจารย์วิทยาเขตละห้าคนก็พอสอนแล้ว อ้อเกือบลืม..ความจริงทางสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์เขาจะให้นักเรียนที่มีความรู้ในบางเรื่องเป็นพิเศษมาสอนเพิ่มเติมด้วยนะ” “...เฮ้อ...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงจะเรียกว่าโรงเรียนทำไมล่ะ?” แต่กระนั้นก็มิอาจห้ามไม่ให้ชายหนุ่มคู่สนทนาถอนหายใจแสดงความผิดหวังออกมาได้ “..ไม่เรียกว่ากองกำลังหน่วยพิทักษ์ทางเวทมนต์เสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยล่ะ?..” “เฮ้ๆ ข้าบอกเจ้าหรอว่าที่นี่เขาจะไม่สอนหนังสือน่ะ?” “..เปล่า..” “งั้นก็ฟังให้จบก่อนสิ เจ้านี่จริงๆเลยนะ” “อา..โทษที” “คืออย่างนี้นะไนส์ พอถึงช่วงเวลาที่โรงเรียนอื่นเขาสอบกัน ทางสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ก็จะอัดความรู้ให้แก่นักเรียนผ่านทางพิธีกรรมเวทมนต์น่ะ เสร็จแล้วก็จะให้สอบวัดระดับกันทันทีเลย” เมื่อเห็นสีหน้าแสดงความสงสัยจากคู่สนทนา กาแรนก็เริ่มต้นขยายความ “อ้อ แล้วก็นะ ไอ้ที่บอกว่าจะอัดความรู้ให้นักเรียนโดยใช้พิธีกรรมทางเวทมนต์น่ะ นักเรียนแต่ละคนจะรับความรู้ได้ไม่เท่ากันหรอกนะ ก็เหมือนกับย่นเวลาเรียนห้าเดือนหกเดือน ให้เหลือเพียงสองสามวินาทีก็แค่นั้น” “พอเข้าใจล่ะ แต่ว่าแบบนี้มันจะไม่เอาเปรียบคนที่ไม่ได้เรียนในสหพันธ์โรงเรียนผู้พิทักษ์ไปหน่อยรึ?” “ไม่หรอกน่า” ชายร่างใหญ่ตอบกลับ “เพราะถ้าให้คนที่ไม่มีพลังเวทมนต์มาเรียนผ่านทางพิธีกรรมเวทมนต์ล่ะก็ สมองจะรับข้อมูลไม่ไหว...ถ้าไม่ตายก็พิการล่ะ” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ” ไนส์ยังคงกล่าวยืนยันสิ่งที่ตนคิด “ฉันก็ยังเห็นว่าโกงไปอยู่ดีนั่นแหละ” “บ๊ะ! เจ้าเป็นพวกต่อต้านรึไงกัน?!? รถที่บินได้กับรถที่บินไม่ได้น่ะจะให้มาวิ่งบนถนนเดียวกันงั้นหรือ?!?” กาแรนระเบิดเสียงโกรธดังลั่น “การให้แต่ละคนพัฒนาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพสิถึงจะเหมาะสมกว่า! มัวมาคิดแต่ว่าจะโกงหรือไม่โกงนี่มันไม่บ้าไปหน่อยรึไง?!?” เช่นเดียวกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน “คนเราน่ะมันมีสิ่งที่ทำได้กับทำไม่ได้! จะมาอิจฉาคนอื่นในสิ่งที่ตนทำไม่ได้งั้นหรือ?!?” พอกล่าวมาถึงจุดนี้แขนกำยำก็พุ่งเข้าจับกระชากปกเสื้อของชายหนุ่มคู่สนทนา “หือ?!? ว่าไงล่ะไนส์?!?” “..เข้าใจแล้วฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก..ขอโทษนะกาแรน..” “อ๊ะ!” แขนกำยำคลายแรงจับกระชากลง “ไม่หรอก ข้าต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษ” พร้อมกับสีหน้าของชายร่างใหญ่ที่ค่อยๆกลับสู่สภาพปกติ “ขอโทษนะไนส์ พอดีข้าลืมตัวไปหน่อย” “งั้นเป็นอันว่าเราหายกัน ตกลงนะกาแรน” ไนส์พูดตัดบท ก่อนจะใช้มือจัดปกเสื้อให้เข้าที่ “ว่าแต่กาแรน พวกต่อต้านนี่มันอะไรหรือ?” “...นั่นสินะ..” กาแรนกล่าวขณะเอามือขึ้นบีบขมับ “นี่ไนส์ พอเจ้าฟื้นขึ้นมา เจ้าก็ไม่เคยใช้เวทมนต์อะไรเลยสินะ?” “ใช่สิ ก็คนมันใช้ไม่เป็นนี่นา” “ฮะ ฮะ ฮะ ว่าแล้วเชียว ถ้าไม่ใช้เวทมนต์เลยล่ะก็ คงไม่รู้จักหรอก..พวกต่อต้านเนี่ย” ชายร่างใหญ่หัวเราะร่า “แต่ว่านะไนส์ เจ้าน่ะใช้เวทมนต์เป็นอยู่แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้มาสอบแบบนี้หรอก” พร้อมกับฟาดมือเข้าใส่หลังของชายหนุ่มอย่างจัง “ถึงจะบอกว่าเป็นโรงเรียนสำหรับฝึกฝนเหล่าจอมเวทมนต์ก็เถอะนะ แต่ด้วยเวลาและข้อจำกัดต่างๆ การจะรับคนมาเรียนง่ายๆเลยน่ะไม่มีทางหรอก อย่างน้อยๆก็ต้องใช้เวทมนต์เป็นบ้าง ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้มารับการทดสอบแบบนี้หรอก” “เอ๋?...” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ซักถามให้หายสงสัย เขาก็ถูกขัดจังหวะอีกครั้ง “นี่~ซัง” น้ำเสียงใสดังกังวานขึ้น ก่อนที่ถาดใส่วัตถุดิบหลากชนิดจะถูกยื่นให้ชายร่างใหญ่นามกาแรน “รีบไปทำได้แล้วค่ะ เหลือเวลาอีกแค่สิบหกนาทีเอง ไปสิคะนี่ซังเดี๋ยวไม่ได้กินกันพอดี” “ได้ๆ” กาแรนรับถาดวัตถุดิบจากน้องสาวอย่างจำยอม “แต่ที่เหลือเวลาแค่นี้ก็เพราะราน่าเลือกของนานเกินไปนั่นแหละ” ก่อนจะพุ่งตัวไปยังตั้งแถวอุปกรณ์ทำครัวโดยไม่สนใจเสียงต่อว่าที่ดังขึ้นตามหลัง “นี่ซัง!” “...” เมื่อกาแรนหายไปจากวงสนทนา ไนส์ก็ทำท่าหันรีหันขวางราวกับจะหาอะไรสักอย่าง “หาอะไรอยู่หรือคะไนส์นี่ซัง?” ร่างบางเจ้าของดวงตากลมสีน้ำตาลดำกล่าวขึ้นทันทีที่เห็นชายหนุ่มข้างตัวทำท่าผิดสังเกต “อ้อ ผมกำลังหาคู่สอบอยู่น่ะครับ เวลามันเหลือไม่มากแล้วก็เลยเป็นห่วง” “คู่สอบของไนส์นี่ซังหรือคะ?” ราน่าทวนคำก่อนจะยกแขนเรียวบางขึ้นชี้ไปข้างตัว “ไม่เห็นจริงๆหรือคะไนส์นี่ซัง? เขาออกจะทำตัวเด่นขนาดนั้นแท้ๆ” จากคุณ : DarkNine - [ 24 ธ.ค. 49 11:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทันทีที่ไนส์หันไปตามนิ้วของสาวน้อยข้างตัว เขาก็พบกับกองเพลิงขนาดใหญ่ลุกโชติช่วงราวกับเปลวเพลิงจากขุมนรก อันมีร่างภายใต้ชุดคลุมยาวปิดหน้าปิดตาสีดำสนิท ตะโกนก้องดุจยมทูตคอยบงการเปลวเพลิง ไฟ! เจ้าจงอย่าหวาดกลัวไฟ! เจ้ามีอาวุธอยู่ในมือแล้ว! จงอย่าหวาดกลัว! “เยส..มาสเตอร์!” ชายที่ยืนอยู่หน้าร่างในชุดคลุมสีดำรับคำ ก่อนจะฟาดกระทะในมือเข้าใส่กองเพลิงที่ลุกโชติช่วงราวกับเปลวเพลิงจากขุมนรก ซู่!..ซู่!..ซู่!.. เสียงน้ำมันเดือนพล่านดังกึกก้อง ใช่! เจ้าจงต่อสู้กับไฟ! เจ้าจงเป็นนายเหนือไฟ! เป็นไฟเหนือไฟ! ถ้าทำได้เจ้าก็จะเป็นกุ๊กชั้นเยี่ยม! “เฮ้ยกระถิน!!!” ทันใดนั้นไนส์ก็ร้องตะโกนขึ้นสุดเสียง “ทำไมแกไม่ทำอาหารของตัวเองล่ะเฮ้ย!!!!” --------------------------------------------------- บันทึกผลการทดสอบรอบที่สามด่านที่หนึ่ง ไนส์ ดาร์ลาคุ : กำลังใจ -1 จุด กระถิน พฤกษานนท์ : ความน่าเชื่อถือ -3 จุด To be continue. ++++++++++++++++++++++++++++++ แถมท้ายครับผม นานาบิโจ มาจากชื่อของเทพแห่งแม่น้ำที่คอยปกป้องเหมืองแร่ ตามตำนานของอินเดียแดงครับ โยนกนาคราช มาจากชื่อเมืองของตำนานไทยที่ก่อตั้งตามคำบอกเล่าของพญานาค (เป็นเมืองที่รายล้อมด้วยแม่น้ำจึงยากที่จะทำการโจมตีครับ) ลาพิวต้า มาจากนครลอยฟ้าในตำนานครับ บาเบล มาจากชื่อหอคอยสูงเสียดฟ้า ที่ทำให้เมืองโซดอม/กอมโดล่าล่มสลายครับ บ้านพักคนชรา อันนี้ขออุบไว้ก่อนครับ^^ หากทุกท่านสนใจรายละเอียด ผมจะมาอธบายอีกครั้งครับ (ตอนนี้ผมไม่ว่างพอเขียนอธิบายยาวๆ ต้องขออภัยด้วยครับ) อนึ่ง..คำว่านี่ซังผมขออธิบายไว้ที่กระทู้แรกนะครับ ปล. ขอขอบคุณทุกท่านที่ช่วยอวยพรครับ ตอนนี้ผมขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 49 11:45:53 จากคุณ : DarkNine - [ 24 ธ.ค. 49 11:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตากาแรนนี่ โกรธง่ายหายเร็ว น่ารักดีนะครับ อิๆๆ อะจ๊าก โดนคะแนนติดลบกันไปคนละนิดละหน่อยซะแล้ว คู่นั้น เหอๆๆ ทำสอบให้ได้ดีๆ นะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 ธ.ค. 49 19:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากนี้ใครชนะล่ะนี่ จากคุณ : scottie - [ 25 ธ.ค. 49 00:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนรอบข้างไนส์  เพี้ยน ๆ ทั้งนั้นเลย (หรือว่มีใครปกติ?) อาหารกลางวันจะกินกันได้เหรอ อดแน่ ๆ เลย จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 25 ธ.ค. 49 19:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านตอนนี้ตามหัวข้อกระทู้ ยังไม่ติ ไม่ชมอะไรได้ไหมคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ธ.ค. 49 13:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใช่! เจ้าจงต่อสู้กับไฟ! เจ้าจงเป็นนายเหนือไฟ! เป็นไฟเหนือไฟ! ถ้าทำได้เจ้าก็จะเป็นกุ๊กชั้นเยี่ยม! ฮาสุด ๆ ท่อนนี้ครับ ยังไม่มีอะไรติอ่ะครับ แหะ ๆ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 26 ธ.ค. 49 22:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาๆ ลุ้นรออ่านต่อไป อิอิ จากคุณ : ปลาทองท้องอืด (zaxxacha) - [ 30 ธ.ค. 49 01:46:49 ]