วิ่งไปบนทางที่ว่างเปล่าเพียงลำพัง
กับกรงขังที่ไร้ตัวตน


น่าแปลกที่วันนี้เราต้องใช้ชื่อนี้ใน MSN มันเป็นประโยคที่ผุดขึ้นมาในหัวระหว่างที่ร่างกายกำลังทรมานอยู่กับอาการเครียดลงกระเพาะ หัวสมองที่ว่างกลวงของฉันยังเหลือแรงพอจะคิดเรื่องราวมากมายเหมือนลิงที่ปีนป่ายไปตามต้นไม้ไม่รู้จักหยุดพักทั้งที่ร่างกายและหัวใจดวงนี้มันร้องประท้วงถึงความอ่อนล้าเกินจะทนไหว
หลายครั้งที่ฉันหวาดกลัวช่วงเวลาแห่งความสุข อะไรบางอย่างมักผุดขึ้นมาเตือนในใจ...ตอนนี้สุข แล้วเมื่อไรจะต้องทุกข์อีก...? เป็นคำถามที่ฉันไม่กล้าตอบตัวเอง แต่ก็ต้องพานพบกับความจริงว่าช่วงเวลาแห่งความสุขช่างแสนสั้นเสียเหลือเกิน สุดท้ายมันก็จะต้องจบลง ขณะที่ชีวิตเราจะต้องดำเนินต่อไป เก็บไว้ได้ก็แค่ภาพแห่งความทรงจำที่งดงาม
อีกล่ะ...ฉันยังคงงุนงงไม่เข้าใจตัวเอง เมื่อใดที่รู้สึกแย่ หลายครั้งที่ต้องถาม...ฉันเกิดมาเพื่ออะไร ?...
ฉันเชื่อว่าคนเราทุกคนต่างมีหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมายมา นั่นคือเหตุผลของการเกิดในใจฉัน เพียงแต่ที่เราไม่รู้คือหน้าที่นั้นมันคืออะไรกันแน่ จึงได้แต่ถามตัวเองถึงเหตุผลอยู่เรื่อยมา กับความเศร้าโศกที่เอ่อล้นอยู่ในใจ
บ่อยครั้งที่ฉันรู้สึกเหมือนมีใครอีกคนอยู่ในตัว คอยบอกว่าฉันควรจะทำอย่างนั้นอย่างนี้วุ่นวายจนน่ารำคาญ และหลายครั้งคำบอกเล่าจากตัวตนข้างในนี้เองที่ทำให้ฉันต้องเจอกับเรื่องวุ่นวาย
หลายคนที่พบฉันครั้งแรกมักมองว่าฉันหยิ่ง ด้วยท่าทางเชิด ๆ เหมือนไม่เคยมองใคร แต่มีใครรู้ไหมว่าความจริงฉันเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองเอาเสียเลย ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางตัวอย่างไรดีกับความสัมพันธ์กับคนรอบตัว แต่นั่นล่ะ ใครคนนั้นที่อยู่ในตัวฉันก็บอกเล่า เธอบอกให้ฉันหัวเราะ แล้วฉันก็หัวเราะ บอกให้ฉันยิ้ม แล้วฉันก็ยิ้ม บอกให้ฉันร้องไห้ แล้วฉันก็ร้องไห้ ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติ แต่มันไม่ใช่ฉัน
ไม่บ่อยหรอกที่ฉันจะเอาชนะใครคนนั้นได้ แล้วมีชีวิตตามที่ตัวเองต้องการ สุดท้ายฉันจึงชอบที่จะอยู่กับตัวเองเงียบ ๆ เสียมากกว่า ไม่ต้องคอยคิดว่าจะทำอย่างไรกับความสัมพันธ์ของผู้คน ไม่ต้องคอยต้านทานว่าใครข้างในจะสั่งอะไรออกมา แต่มันก็ยังเหงาอยู่ลึก ๆ
สุดท้าย ฉันเดินออกมาจากกำแพงที่สร้าง แล้วยิ้มให้กับคนที่ฉันเรียกว่าเพื่อน ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจนักว่าคำนั้นมันคืออะไร ฉันพูดว่ามิตรภาพทั้งที่จริงฉันไม่ได้รู้จักมันเลย เหมือนเป็นคำที่ใครคนนั้นบอก เธอเคยบอกฉันว่าคนพวกนี้เป็นเพื่อน แล้วฉันก็นับอย่างนั้นจริง ๆ เราเล่น เราพูดคุย ฉันได้หัวเราะอย่างไม่ต้องเสแสร้งเพราะพวกเธอ
แต่นั่นล่ะ...เวลาแห่งความสุขมักสั้นเสมอ
ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนที่ถูกสาป ความสัมพันธ์กับผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตดูเหมือนจะมีเส้นบาง ๆ กั้นไว้เสมอ เมื่อไรก็ตามที่ฉันเดินเข้าไปใกล้ หรือแม้เขาเดินเลยเข้ามา มันมักจะมีเรื่องบางอย่างผลักให้เราต้องห่างกัน เพราะอย่างนี้ฉันจึงไม่เคยคบกับใครได้นาน ดูเหมือนเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งในสายตาของคนภายนอก แต่ที่จริงแล้วฉันยังรู้สึกว่ามันช่างฉาบฉวยเสียเหลือเกิน
ส่วนหนึ่งคงเพราะความหยิ่งทระนงในตัวฉันที่แม้ฉันเองก็อธิบายไม่ได้ มันเป็นนิสัยที่ฉันรู้สึกว่าเลวร้ายเสียเหลือเกิน ฉันทระนงในอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่รู้ อวดกล้าถือดีทั้งที่ตัวเองยังบอกกับตัวเองว่าไม่ได้มีอะไรดีสักนิด แต่มันเป็นความอหังการ์ลำพองตนอย่างประหลาดที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ แต่เพราะนิสัยแบบนี้ล่ะที่ทำให้ฉันต้องพบเจอกับเรื่องวุ่นวาย
ฉันต้องเจ็บปวดไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเพราะความทระนงของตัวเอง บางทีอาจจะเรียกง่าย ๆ ว่าทิฐิ
ฉันไม่รู้หรอกว่าตัวฉันกำลังทำอะไรอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไปเพื่ออะไร เหมือนวิ่งไปบนความว่างเปล่าทำให้อ่อนล้าแต่ก็ยังฝืนเดินต่อไป มีแค่ใครคนนั้นที่อยู่ข้างในเป็นแรงผลักดัน กับความรู้สึกบางอย่างที่บีบบังคับ
...ฉันยังทำงานของฉันไม่เสร็จ...ใครคนนั้นบอกกับฉัน แต่ไม่มีใครรู้เลยว่างานนั้นคืออะไรกันแน่ นั่นล่ะที่ทำให้ฉันสับสน
มันเหนื่อยนะ กับชีวิตที่ต้องดำเนินไปภายใต้คำสั่งของใครบางคนที่เราไม่รู้ว่าทำไมเราต้องทำตาม และจะทำไปเพื่ออะไร มีเพียงสิ่งเดียวคือต้องทำ ทำไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ตัวเองกำลังกรีดร้อง ร่ำไห้ แต่ก็ไม่มีวันจะหลุดพ้น ได้แต่เฝ้ารอ
เมื่อไรทางที่วิ่งไปจะจบลง ?
เมื่อไรกรงขังที่พันธนาการจะหายไป ?
เมื่อไร...งานของฉันจะเสร็จสิ้นลงเสียที ?


...เหนื่อยจัง...