ความคิดเห็นที่ 1 “อยู่ไหนกันยายเร” หนุ่มหน้าตี๋ผิวขาวบ่นพึมพำพลางสอดส่ายสายตาผ่านกระจกรถเพื่อหาร่างของน้องสาว สลับกับมองนาฬิกาดิจิตอลบนแถบคอนโซลบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง ท้องฟ้าด้านนอกมืดมิดเข้าสู่เวลารัตติกาล ไฟถนนของมหาวิทยาลัยเปิดเพื่อให้แสงสว่างตามรายทาง ใจเริ่มห่วงว่าน้องสาวหายไปไหน เข้าไปที่คณะก็ไม่พบ ทั้งๆ ที่นัดกันไว้ว่าจะมารับ ถึงจะช้ากว่ากำหนดไปชั่วโมงกว่าๆ เพราะเขาพรีเซ้นต์งานในห้องเรียน แต่บอกล่วงหน้าไว้ก่อนแล้ว เจ้าตัวบอกว่าจะไปดูเพื่อนซ้อมละครเวทีที่ใต้อาคารเรียนรวม พอไปถึงได้รับคำตอบจากมาตาเพื่อนของรุจยาว่าเธอเดินไปทางโรงอาหาร เพื่อไปซื้อขนมขบเคี้ยว เขาจึงขับรถตามมา แต่ไม่พบแม้แต่เงา เริ่มวิตกไปต่างๆ นานา หวั่นว่าจะเกิดเหตุร้ายกับน้องสาว หัวใจเริ่มเต้นแรง หน้านิ่งขรึม ไม่เหลือร่องรอยของคนอารมณ์ดีแม้แต่น้อย ขับรถวนตามเส้นทางรอบโรงอาหารและร้านค้าของมหาวิทยาลัย บรรยากาศภายนอกเงียบกริบ นานๆ จะเห็นนักศึกษาเดินผ่าน ส่วนมากจะเหลือแต่คนทำกิจกรรมตามชมรมต่างๆ ซึ่งตัวรุจยานั้นไม่ได้เป็นนักกิจกรรมตัวยง นอกจากจะมีงานของคณะหรือมหาวิทยาลัยเข้ามา หญิงสาวถึงจะเข้าร่วม เขาจึงไม่คุ้นกับการมารับน้องค่ำขนาดนี้ นี่ถ้าศรัณย์เพื่อนของเขาผู้ซึ่งควบตำแหน่ง ‘ว่าที่น้องเขย’ ไม่ติดธุระกับครอบครัว คงให้มารับแทนไปตั้งแต่ตอนเย็นคงไม่ปล่อยให้รอนานขนาดนี้ พยายามโทรศัพท์หาแต่ยายตัวแสบก็เอาไปแต่กระเป๋าสตางค์ติดตัว ทิ้งกระเป๋าสะพายและโทรศัพท์มือถือไว้กับเพื่อน...มันน่านัก! ท่าทางคงต้องเดินลงไปดู บางทีขับรถอาจจะมองไม่ถนัดนัก คิดได้ดังนั้น รวิชหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าจอดรถริมทาง ดับเครื่อง รีบลงจากรถ เดินดุ่มๆ ไปทางร้านสะดวกซื้อซึ่งอยู่ไม่ห่างจากจุดจอดรถมากนัก ถ้าไม่พบน้องสาวที่นี่เขาต้องแย่แน่ๆ ก่อนจะเข้าไปพยายามมองผ่านกระจกใสของร้านว่าด้านในมีร่างของน้องสาวอยู่หรือเปล่า แต่โดนชั้นวางของและลูกค้ารายอื่นบังไว้ จึงเดินตรงไปยังประตูผลักมันเข้าไป ได้ยินเสียงสัญญาณคุ้นหูดังต้อนรับ พร้อมกับการทักทายของพนักงานทั้งที่ไม่ได้สนใจมาทางเขาแม้แต่น้อย รวิชเดินตามชั้นวางสินค้าซึ่งถูกจัดแยกไว้เป็นหมวดหมู่ ตรงไปยังชั้นขนมกรุบกรอบทั้งหลายแหล่ แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นน้องสาวตัวเองกำลังก้มลงเลือกถุงขนมใส่มือไม่ยั้ง ราวกับเอาไปเลี้ยงคนทั้งคณะ ตามประสาคนชอบเอาใจคนอื่น เล่นเอาคนมองส่ายหน้าอย่างระอา แต่อดยิ้มเอ็นดูในความมีน้ำใจของรุจยาไม่ได้ “เร อยู่นี่เอง พี่ตามหาซะทั่ว” ทักออกไปเบาๆ คนกำลังตั้งใจเลือกขนมสะดุ้งตกใจ พอหันมาเห็นว่าเป็นพี่ชายจึงส่งยิ้มกว้างให้จนตาหยี “พี่ริวมาพอดีเลย ช่วยจ่ายตังค์ให้เรด้วยนะ” “เฮ้ยๆ ๆ เดี๋ยว มาถึงให้พี่เสียตังค์เลยหรือไง” รวิชโวยวาย ยังไม่ทันต่อว่าที่หายตัวมาจนเป็นห่วง ยังต้องมาจ่ายเงินค่าขนมด้วย...มีแต่เสียกับเสีย “นะพี่ริว เลี้ยงน้องแค่นี้ไม่ได้เหรอ” ทำเสียงออดอ้อนที่มักใช้ได้ผลกับพี่ชายเสมอ รวิชเบ้หน้า ยกมือยีหัวทุยๆ อย่างมันเขี้ยว “เลี้ยงน่ะเลี้ยงได้ แต่อย่าเยอะละ” สุดท้ายยอมจำนนแต่โดยดี “พี่ริวกินอะไรมาหรือยัง หาอะไรกินรองท้องก่อนสิ เรอยากดูเพื่อนซ้อมละครต่ออีกนิด พี่ริวจะได้ไม่หิว” พูดเสียงอ่อนพลางเลือกขนมมาถือไว้ คราวนี้ไม่มีการยั้ง ไม่ต้องคำนวณราคาของอีกต่อไป มีเจ้ามือยืนอยู่ข้างๆ แล้ว อยากได้อะไรก็หยิบ “แล้วนี่มาคนเดียวหรือเร เดินคนเดียวมืดๆ มันอันตรายทำไมไม่พาคนอื่นมาด้วย” รวิชเริ่มบ่นเป็นตาแก่ ด้วยความห่วงใย “ทำเป็นตาแก่ขี้บ่นไปได้พี่ริว” เงยหน้ามาย่นจมูกให้ เบรกเอาไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะบ่นยาวไปกว่านี้ “น้อยไปสิ ถ้าเจ้ารัณย์รู้มีหวังบ่นมากกว่านี้อีก” ยกชื่อคนรักของรุจยามาทันที เชื่อว่ามาเจออย่างนี้คงเอ็ดยาวกว่านี้อีก “แต่ตอนนี้ไม่อยู่สบายเรไป” หัวเราะคิกคัก ไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด มาแค่ชื่อตัวไม่ได้มาด้วยเสียหน่อย “เรมากับรุ่นพี่ไม่ได้มาคนเดียวซะหน่อย” เฉลยข้อข้องใจต่อท้าย รวิชได้แต่ทำท่าฝากเอาไว้ก่อน ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย กระเพาะเริ่มประท้วงว่าต้องการอะไรใส่เข้าไปในท้อง คิดว่าพักรบก่อนดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงไม่มีแรงแม้แต่จะโมโห ร่างสูงหมุนตัวกลับหลังตั้งใจว่าจะเดินกลับไปทางเดิมที่มีชั้นขนมปังตั้งอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างเพรียวลมเดินฉับๆ มาหารุจยาพอดี ชายหนุ่มไม่ทันระวัง ไม่คิดว่าจะมีคนเดินมาทางด้านหลังจึงปะทะกัน “เร พี่กดน้ำมาให้แล้ว ว้าย!” เสียงอุทานมาพร้อมกับแรงกระแทกเบาๆ กับสัมผัสเย็นเฉียบบริเวณช่วงตัวลามไปถึงแขนของรวิช  อะไรไม่ร้ายเท่าหยดน้ำจากแก้วน้ำไหลลงมาถึงกางเกงแสล็คส์สีดำจนไปถึงรองเท้า เจ้าของเสียงใช้ความไวกระโดดถอยหลังไปรวดเร็วตามสัญชาตญาณ มือที่ถือแก้วน้ำพลาสติกแก้วใหญ่เปียกน้ำหวานจนเกือบถึงข้อศอก ก้มลงมองพื้นกระเบื้องเต็มไปด้วยน้ำแดงที่กำลังไหลนองเต็มพื้น “พี่ลม พี่ริว” บุคคลที่สามร้องตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า แอบสยองในใจ พี่ชายเธอไม่ใช่คนยอมใคร แถมรุ่นพี่สาวอย่าง ‘พี่ลม’ ก็ไม่ธรรมดา ไม่รู้งานนี้จะมีสงครามย่อมๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า “โอ๊ยๆ เปียกหมดแล้ว” นั่นไง...ยังคิดไม่เสร็จพี่ชายก็ร้องโวยวายออกมาเสียงดังพร้อมกับสะบัดมือเร่าๆ เพื่อกำจัดหยดน้ำซึ่งเกาะพราวบนผิวหนังให้ออกไปให้หมด แต่บริเวณแขนเสื้อเชิ้ตพับเหนือข้อมือขึ้นไปไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเปียก รวิชก้มหน้าดูสภาพของตัวเอง หงุดหงิดจนเผลอตะโกนเสียงดัง ไม่เหลือมาดคนอารมณ์ดีเลยสักนิด ใช้มือปัดตัวไปมาก่อนมันจะเปียกไปมากกว่านี้ “จะร้องเสียงดังทำไม เดินมาชนคนอื่นเองนะ” อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้เช่นกัน เปลี่ยนแก้วน้ำไปถืออีกข้าง สะบัดมือไล่น้ำ สำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนจะใช้ตากลมโตจ้องผู้ชายตรงหน้าวาววะวับ พร้อมหาเรื่องเต็มที่ หน็อย...ทำมาโวยวายตัดหน้า อย่านึกว่าจะยอมนะ! วาโยหมายมาดในใจ ไม่อ่อนข้อให้เด็ดขาด รุจยาเกรงว่าพี่ลมของเธอจะกลายเป็นลมพายุสลาตัน เห็นคิ้วเรียวขมวดมุ่น ปากบางเตรียมตัวฉะรวิชเต็มที่   “ผมว่าผมควรพูดประโยคนี้มาก...กว่า” รวิชเงยหน้าพร้อมพูดเสียงเข้ม แต่แล้วต้องชะงักค้างเมื่อเห็นคู่กรณี คำสุดท้ายจึงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ ชายหนุ่มเกิดอาการตกตะลึง เมื่อได้เห็นวงหน้าเนียนสวย ผิวขาวนวลเปล่งประกายจับตาคนมอง ดวงตากลมโตสวยใสราวกับลูกแก้ว ถึงจะเต็มไปด้วยประกายแห่งโทสะแต่สามารถสะกดอีกฝ่ายได้ชะงัดนัก “เป็นอะไร ตกใจ ตาค้าง หรือว่าช็อกตายไปแล้ว” วาโยถามแข็งๆ เมื่อเห็นว่าอริคนใหม่ครางไม่ได้ศัพท์ แถมไม่ยอมปริปาก เอาแต่มอง มอง และมอง เริ่มรู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะ เมื่อถูกจ้องอย่างไม่มีเหตุผล ถึงชายหนุ่มจะตาไม่ได้โต มองคร่าวๆ คงมีเชื้อสายจีนอยู่ในสายเลือดมากพอควรถึงได้บ่งบอกทางกายภาพชัดเจน แต่สายตาของเขาก็ทำให้คนที่ไม่เคยสะทกสะท้านกับการจับจ้องของผู้ชายคนไหนเกิดสะบัดร้อนสะบัดหนาวไปทั่วร่าง ก้มพิจารณาตัวเองเพื่อหาสิ่งผิดปกติ เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เรียบร้อยดี เสื้อยืดคอกลมพอดีตัว กางเกงวอร์มขาวยาว รองเท้าผ้าใบ หน้าตาก็ไม่ได้มีอะไรแปลก ผมยาวดัดหยิกเล็กน้อยถูกรวบหางม้า ผมหน้าม้าก็จัดเรียบร้อย ...มองอะไร... “มองอะไรไม่ทราบ ไม่เคยเห็นผู้หญิงหน้าตาดีหรือยังไง” วาโยถามออกไปดั่งใจคิด มั่นใจในหน้าตาของตัวเอง ถึงได้กล้าพูดออกไป เจอมุขนี้เข้าไปไม่มีทางที่รวิชจะอึ้ง มีแต่ยกมุมปากขึ้นสูง ดวงตาเรียวเปล่งประกายระยับแต่ฝ่ายตรงข้ามคงไม่ทันสังเกต เริ่มประทับใจในการพบกันครั้งแรกเสียแล้ว ลืมไปเลยว่าตัวเองเปียกน้ำหวานเพราะใคร “เคยเห็นครับ แต่ไม่เคยมีใครมาทำน้ำหกใส่ผมอย่างนี้ หรือว่าเป็นวิธีการเรียกร้องความสนใจของคนสวยครับ” ลอยหน้าตอบกลับหลังจากหลุดออกจากมนต์สะกด ‘คนสวย’ หน้าแดงก่ำ อารมณ์เริ่มสูงปรี๊ดทะลุเพดาน มือเริ่มกำแน่น จนแทบจะบีบแก้วแตก อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ เมื่อเห็นท่าทางยียวนกวนประสาท “เฮอะ!” แค่นเสียงหนักขึ้นจมูก “คนอย่างฉันไม่ต้องเรียกร้องก็มีคนสนใจอยู่แล้ว แล้วตี๋ๆ อย่างนี้ไม่ใช่สเป็ค รู้ไว้ด้วยย่ะ!” ปรายมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าที่สภาพอยู่ในขั้นแย่ นี่ถ้าไม่สงสารพนักงานในร้าน คงได้มีสาดน้ำอีกรอบ ...คนอะไรปากเสีย!... ไม่ธรรมดา เป็นผู้หญิงกล้า...ดูสิ พูดไปยังไม่มีการหลบตาสักนิด หลายคนเวลาเจอโหมดปากเสียเข้าไปจะถอยและหลบลี้หนีไปให้ไกล คงมีแต่พิมลภาเพื่อนสนิทของเขาที่ไม่มีอาการหวั่น ตอนนี้มีเพิ่มอีกหนึ่งคน คือ สาวเจ้าพายุคนนี้ “ตอนนี้ไม่ใช่ แต่ต่อไปไม่แน่นะครับคนสวย” รวิชก้าวเท้าเข้ามาใกล้ๆ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ท้าทายอย่างไม่หวั่นเกรงลูกไฟที่กำลังลุกโชนนัยน์ตาลูกแก้วใส “ต่อไปไม่แน่ แต่ไม่ใช่กับคนอย่างนายแน่นอน” ตอบเสียงดังฟังชัดไม่มีการถอยหลัง ถ้าใกล้มาอีกนิดก็มีวิธีจัดการในแบบเธอ ในชีวิตรู้จักผู้ชายมาตั้งเยอะ ไม่เคยมีใครปั่นหัวเธอได้มากขนาดนี้ อย่าหวังว่าจะญาติดีด้วย “เรื่องของอนาคตอย่าเพิ่งตัดสินตอนนี้สิครับ ผมเป็นคนดีนะจะบอกให้” โฆษณาตัวเองเสร็จสรรพ หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ...เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ นอกจากสะดุดตาแล้ว ยังมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้เขาอยากรู้จัก... “แล้วมาบอกทำไม ไม่อยากรู้ เข้าใจไหมว่า ไม่อยากรู้!” ว่าแล้วก็ตะโกนใส่เสียงดัง ไม่สนใจว่าคนในร้านจะมองอย่างไร จากที่หงุดหงิดนิดหน่อยเมื่อเกิดอุบัติเหตุ เพียงแค่โวยวายนิดๆ ตามนิสัย ตอนนี้เจอกวนอารมณ์มากๆ เริ่มกลายเป็นหงุดหงิดมากถึงมากที่สุดแทน ไม่ชอบเลยไอ้ลูกตาเป็นประกายระยิบระยับ มันทำให้ความรู้สึกมันสั่นๆ ยังไงไม่รู้ ...เห็นแล้วอารมณ์เสีย!... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 49 15:25:17 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 49 15:24:14 จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:23:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รวิชเอนตัวถอยหลัง ยกมือขึ้นปิดหู หน้าเหยเกเมื่อถูกมลภาวะทางเสียงดังกระทบโสตประสาท ตั้งใจว่าจะสวนกลับไปสักสองสามประโยค แต่เจอคนที่ถูกลืมอีกคนขัดขึ้นเสียก่อน “เอ่อ...พี่ลม พี่ริว ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรก็ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า ดูสิคนมองกันหมดแล้ว ถือว่าเรขอร้องแล้วกัน” รุจยากล้าๆ กลัวๆ เดินมาข้างพี่ชายกระแซะเบาๆ เป็นการเตือน อ๋อ...ชื่อลม มิน่าทำท่าจะเป็นลมพายุอยู่มะรอมมะร่อ...รวิชคิดในใจ ขืนพูดออกมามีหวังร้านคงได้พัง วาโยมองหน้ารวิชสลับกับรุ่นน้อง ไม่ต้องถามไม่ต้องบอก ก็รู้ว่าเป็นพี่น้องกัน เล่นถอดแบบไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่ตัวน้องสาวดูหวานและน่าเอ็นดู ไม่เหมือนพี่ชายหน้าตากวนโมโหยิ่งนัก พอเห็นหน้าเจื่อนๆ ของรุจยาก็สงสาร สังเกตรอบตัวมีผู้คนและพนักงานมองมาอย่างสนใจ แทบจะเป็นจุดรวมสายตาของทุกคนเลยก็ว่าได้ ต่อให้ไม่ใช่คนขี้อาย เจอแบบนี้เข้าไปก็แหยๆ ได้เหมือนกัน “ไปสิเร เดี๋ยวไปจ่ายเงินกัน ส่วนน้ำนี่คงต้องไปกดใหม่” พยายามไม่สนใจคนข้างตัวรุ่นน้องที่จ้องอย่างไม่วางตา มันน่าเอานิ้วจิ้มลูกตาชะมัด “ไปเร เดี๋ยวพี่จ่ายเงินให้ อยากได้อะไรจัดการมาเลยน้องรักของพี่ริว” จากตอนแรกทำท่างก ตอนนี้ทุ่มทุนสร้างเต็มที่ หวังจะติดสินบนเพื่อหาข้อมูลผู้หญิงตรงหน้าให้ได้ รุจยาหรี่ตาเรียววิเคราะห์อากัปกิริยาพี่ชายอย่างไม่ไว้วางใจ เห็นสายตาที่ไม่ได้หลุดออกจากหน้าของวาโยเลยสักนิด เกิดอาการปิ๊งในหัวทันที ลอบยิ้มชอบอกชอบใจ ไม่คิดว่าการที่พี่ชายมารับช้ากว่าปกติ จะทำให้คนสองคนโคจรมาพบกัน น่าแปลกทั้งที่วาโยกับรวิชมีโอกาสจะได้เจอกันหลายครั้งหลายหน ในเมื่อวาโยเป็นรุ่นพี่ร่วมคณะและร่วมสาขาวิชาเอกของเธอ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับคนเป็นพี่ เรียนอยู่ชั้นปีเดียวกันเสียด้วย รวิชมารับเธออยู่เสมอแต่ไม่เคยเจอกันเลยสักครั้ง แถมเธอยังสนิทกับหญิงสาวมากโอกาสเจอกันจึงมีมากกว่าปกติ เพราะเวลาเลิกเรียนมายืนรอพี่ชาย วาโยมักเขามาทักทายก่อนกลับบ้านหรือไม่ก็ก่อนแวะไปชมรม พอเดินจากไปไม่นานรถของรวิชก็จะมาถึง เป็นอย่างนี้ประจำ หรือถ้ารวิชมาถึงก่อน จะนั่งรออยู่ที่รถ อ่านหนังสือ ฟังเพลงไปเรื่อยๆ ไม่สนใจเดินมาตาม เห็นว่าเดี๋ยวน้องสาวก็เดินมาหาเอง ตอนแรกไม่ได้ติดใจอะไร แต่พอกลับมาทบทวนอีกครั้ง มันเหมือนกับว่ายังไม่ถึงเวลาที่ทั้งสองจะมาเจอกัน พอถึงเวลาปุ๊บดันพบกันแบบแปลกๆ และดูเหมือนพี่ชายแสนทะเล้นจะติดใจเสียด้วย ...งานนี้ได้เห็นอะไรสนุกๆ แน่นอน...     “ไปกันค่ะพี่ลม งานนี้พี่ชายเรเลี้ยงเต็มที่เลย” รุจยาร้องบอกเสียงสดใส สร้างบรรยากาศให้ดูเป็นกันเอง อย่านึกว่าเธอจะทำตัวเกรงอกเกรงใจหรือหยิ่งไม่ยอมให้คนเสนอตัวเป็นเจ้ามือได้จ่ายเงิน ในเมื่อ เสนอต้องสนองให้เต็มที่ “ดีเลย ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ไม่เกรงใจ พอดีพี่หิวม๊าก...มาก” ระหว่างพูดก็ทำตาวิบวับ จนรวิชเสียวสันหลังวูบ แต่พูดแล้วคืนคำไม่ได้ เป็นตามความคาดหมายเมื่อวาโยจัดการเลือกขนมจำนวนมากมายก่ายกอง ราวกับจะไปเลี้ยงคนทั้งชมรมโดยให้เหตุผลว่า “พวกนั้นซ้อมละครกันเหนื่อย คงหิวกันน่าดู ไหนๆ พี่ชายเรจะเลี้ยงแล้วก็เลี้ยงให้หมด เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าไม่ทั่วถึง น้อยใจกันแย่” ทำท่าเป็นห่วงเป็นใยน้องๆ และเพื่อนๆ ที่กำลังซ้อมละครเวทีเสียเต็มประดา เจอไม้นี้เข้าไปใครจะกล้าปฏิเสธ ออกมาจากร้านสะดวกซื้อ คนทั้งสามต้องถือถุงพลาสติกพะรุงพะรัง คนรับบทหนักคือผู้ชายคนเดียว ถือของเยอะที่สุดโดยเฉพาะขวดน้ำอัดลม ราวกับวาโยต้องการทดแทนน้ำที่หกไปก่อนหน้านี้ จึงซื้อมาหลายขวด รวมไปถึงน้ำแข็งอีกหลายแพ็ค นอกจากเสียเงินยังต้องใช้แรงงาน ทำให้รวิชประจักษ์แจ้งถึงความแสบสันต์ของเจ้าหล่อน ไม่เกรงกลัว ไม่ยี่หระว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ทั้งที่พบกันครั้งแรกแท้ๆ ...หึๆ ๆ น่าสนุกชะมัด... “อ้อ เรลืมแนะนำให้พี่ทั้งสองคนรู้จักกันเลย” รุจยาร้องขึ้นมาหลังจากเดินออกจากร้าน หยุดเดินหันไปมองพี่ชายสลับกับวาโย ทั้งสองหยุดตามรุจยา รวิชเลิกคิ้ว ส่วนวาโยทำหน้าตาเฉยสนิท ไม่สามารถเดาอารมณ์ได้ “นี่พี่ริวพี่ชายเรเองค่ะพี่ลม...ส่วนนี่พี่ลม รุ่นพี่ของเรที่คณะเองค่ะพี่ริว เรียนอยู่ปีเดียวกันกับพี่นั่นแหละค่ะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับทราบข้อมูลทั้งหมด เห็นหน้าครั้งแรกนึกว่าอายุน้อยกว่าหนึ่งปี ถ้ารุจยาไม่เรียกว่า พี่ คงไม่คิดว่ารุ่นเดียวกันด้วยซ้ำ   “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” หน้าระรื่นจนคนมองเบ้ปาก พยักหน้ารับแกนๆ “แต่ฉันเฉยๆ ”...ไม่ได้ยินดีสักนิด ต่อท้ายในใจ เกรงใจรุ่นน้องที่กำลังทำตาแป๋วอยู่ข้างๆ ขืนบอกออกไปอย่างใจคิด รุจยาคงรู้สึกไม่ดี “อีกหน่อยอาจจะยินดีก็ได้ที่พบผม” ยังมิวายหย่อนระเบิดไปอีกลูก “ไม่มีทางย่ะ” ส่งค้อนงามๆ ให้ไปหนึ่งที หมุนตัวเดินลิ่วๆ ออกไป ไม่รอใครทั้งนั้น ตอนนี้ร่างกายกำลังเกิดอาการปั่นป่วน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครกวนประสาทได้มากเท่านี้มาก่อน แต่ละคำพูดมีความหมายแฝงทั้งนั้น รวิชมองตามร่างสมส่วนไป ไม่สนใจตัวเองเลยว่าน้ำหวานยังเกาะติดตามร่างกายและเสื้อผ้าจนแห้งเหนียวเหนอะ หมายมาดในใจว่าจะต้องทำให้เธอยินดีเจอเขาให้ได้ โชคชะตาทำให้เจอกัน อยากรู้นักว่าจะสานต่อมันได้สำเร็จหรือเปล่า ...เชื่อเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า คนอย่างนายริวไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดทำให้ผู้หญิงหันมาสนใจไม่ได้... ...ไม่อยากเกินความสามารถ... วาโยเริ่มอึดอัดถึงสายตาจะมองไปยังกลุ่มเพื่อนและรุ่นน้องที่กำลังซักซ้อมละครเวทีอยู่บริเวณใต้ถุนตึกเรียนรวมซึ่งมีนักศึกษาอีกจำนวนหนึ่ง กระจัดกระจายตามมุมต่างๆ ของสถานที่ เพื่อทำกิจกรรมต่างๆ แต่กลับไม่มีสมาธิ ขยับร่างกาย...กระสับกระส่าย...เสียงบทสนทนาตามบทละครไม่ได้เข้าหูสักนิด มือถือสมุดจดสำหรับจดโน้ตต่างๆ ชะงักค้าง ร้อนวูบเย็นวาบอย่างไม่ทราบสาเหตุ พยายามสลัดความรู้สึกมานานหลายนาทีแต่ไม่สำเร็จ แล้วอย่างนี้เธอจะช่วยคิดเรื่องละครได้หรือเปล่า วันนี้อุตส่าห์อยู่ค่ำๆ เพื่อช่วยเพื่อนออกแบบเวที และการใช้พื้นที่ในการแสดง แต่กลับคิดอะไรไม่ออก หน้ากระดาษว่างเปล่า รวมไปถึงสมองทำงานไม่ได้ดีเท่าที่ควร ...ทำไมต้องรู้สึกอย่างนี้ด้วย!... หลังจากกลับมาจากร้านสะดวกซื้อ ทุกคนแปลกใจกับปริมาณน้ำและขนมที่มีมากจนกินกันอิ่ม รุจยาประกาศยกความดีให้พี่ชายด้วยหน้าตาปลาบปลื้ม ชายหนุ่มยิ้มรับพร้อมกับชวนคนอื่นคุยไปอย่างกันเอง ตามประสาคนมีมนุษยสัมพันธ์เป็นเลิศ วาโยแอบสังเกตเห็นว่ารวิชคอยดูแลเทคแคร์น้องสาวดี จนน่ารักในสายตาของใครหลายคน ชวนรุจยากินขนมไปเรื่อยๆ แถมจัดการเสิร์ฟน้ำให้ตลอดเวลา โดยเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่น ในที่นี้หมายถึงตัวเธอด้วย ถ้าไม่ยียวนหรือส่งสายตาดูไม่น่าไว้วางใจมาให้อะไรๆ คงจะดีกว่านี้ แทนที่จะรีบกลับไปเร็วๆ รวิชกลับยอมตามใจ ให้รุจยาดูมาตาและเพื่อนๆ ซ้อม คงเป็นเรื่องผิดปกติสำหรับชายหนุ่ม ได้ยินมาตาแซวคนใจดีเสียงดัง ‘วันนี้พี่ริวมาแปลกนะคะ ปกติเห็นเรเล่าว่าพี่ริวไม่ชอบให้เรกลับบ้านค่ำ ยิ่งถ้าต้องนั่งรอยิ่งอารมณ์ไม่ดี แต่ทำไมวันนี้ถึงยอมได้ก็ไม่รู้’ มาตาซึ่งรู้จักกับรวิชได้ไม่นานกล้าพูดกล้าแซวมากขึ้น หลังจากรับรู้เรื่องของพี่ชายจากเพื่อนมานานพอสมควร ปกติถ้ารุจยามีกิจกรรมต้องกลับค่ำๆ ซึ่งนานๆ จะเป็นอย่างนั้นที รวิชมักจะเป็นคนมารับ หรือไม่ก็ส่งศรัณย์มาแทน ถ้าต้องรอก็จะนั่งรออยู่บนรถ นั่งทำอะไรไปเรื่อยๆ แถมพอกลับบ้านก็บ่นอีกเป็นกระบุงตามประสาคนไม่ชอบรอใคร จนรุจยาเกรงใจแต่ยังไม่วายแอบมาบ่นลับหลัง แต่วันนี้กลับลงมานั่งรอ แถมพูดคุยกับคนอื่นๆ ราวกับรู้จักกันมานาน พอคนเป็นน้องบอกว่ายังไม่อยากกลับ พี่ชายก็ตามใจ...ไม่มีการบ่น...ไม่มีว่าสักคำ ไม่ให้แปลกใจได้อย่างไรกัน ‘วันนี้พี่อารมณ์ดีครับ อีกอย่างให้เรทำกิจกรรมบ้างก็ดีเหมือนกัน’ คนที่เพิ่งเปลี่ยนชุดจากเสื้อนักศึกษาเลอะน้ำหวาน เป็นเสื้อยืดคอกลมสีดำสนิทตอบเสียงนุ่ม รุจยาส่ายหน้าขำๆ ถ้าไม่มีอะไรจูงใจ คงลากกลับบ้านไปตั้งแต่เจอตัวแล้ว ไม่มานั่งสังสรรค์อย่างนี้หรอก ‘พี่ริวนี่น่ารักจังเลยนะคะ’ มาตาเอ่ยชม ...น่ารักตายละ... วาโยค้านในใจ เคี้ยวขนมปังเนยสดไป ย่นหน้าอย่างหมั่นไส้ ‘ขนมปังไม่อร่อยหรือครับ ถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น’ รวิชแสร้งทักคนทำหน้าปุเลี่ยนๆ รู้อยู่แล้วว่าวาโยแอบแหวะกับคำชมของรุ่นน้อง ‘อร่อย แต่ฉันจะทำหน้ายังไงก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่งวุ่นวายหน่อยเลย” แหวใส่อีกรอบ ข้อหามายุ่งเรื่องของคนอื่น ‘เรื่องของคนอื่นผมไม่วุ่นวายเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าเป็นเรื่องของคุณนะ ผมอยากยุ่ง’ พูดไปก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มไป เรียกเสียงโห่ฮาจากทุกคนได้อย่างดี วาโยรู้ว่าถูกเล่นงานกลับด้วยวิธีที่ทำให้อับอายมาก เถียงอะไรกลับไม่ได้ ความเขินอายแล่นขึ้นสู่ใบหน้า แก้มเริ่มขึ้นสีจัด ทำท่าฮึ่มฮั่มขัดใจก่อนลุกออกมานั่งคนเดียว โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของรวิชมองตามไปโดยไม่ละไปไหน จนเริ่มซ้อมกันอีกครั้ง รวิชก็ไม่ยอมเบี่ยงสายตาเลยสักนิด ถึงรุจยาจะชวนคุยไปเรื่อยๆ แต่ใจกลับวนเวียนอยู่ใกล้กับสาวน้อยร่างสมส่วนซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งยาวด้านหน้า ต้นเหตุของความรู้สึกแปลกๆ ของวาโย สุดท้ายคนถูกมองทนไม่ได้พยายามหาต้นตอ แล้วพอหันขวับมาด้านหลังบริเวณพื้นปูนยกระดับสูงให้เป็นที่นั่งอยู่รอบตึก พบดวงตาเรียวรีของสองพี่น้องหน้าตี๋หน้าหมวยมองมาพอดี โดยเฉพาะคนเป็นพี่ แทนที่จะหลบตา กลับส่งยิ้มแถมยักคิ้วให้นิดๆ อยากจะลุกขึ้นมาโวยวายแต่เกรงสายตาคนรอบข้าง ไม่อยากให้จับพิรุธได้ แค่นี้ก็โดนจับตามากพออยู่แล้ว สะบัดหน้ากลับไปทางเดิม แต่สิ่งไม่เหมือนเดิมคือหัวใจที่กำลังเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าลูกตาสีเข้มมีอำนาจดึงดูดอะไรถึงได้ทำอะไรความรู้สึกภายในปั่นป่วน ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลยสักนิด...เมื่อความวุ่นวายนั้นเกิดเพราะผู้ชายซึ่งพบหน้ากันครั้งแรก เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน ...อันตราย!... ผู้ชายคนนี้อันตรายควรอยู่ให้ห่างมากที่สุด...   หากวาโยรู้สึกนิดว่าโชคชะตากำลังเล่นตลกกับเธอ คงหวาดหวั่นกว่านี้อีกหลายเท่าตัว โดยไม่สามารถหนีไปได้ไกล... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ได้ข่าวว่าไปตกหลุมเสน่ห์ของรุ่นพี่ของเรมาเหรอริว” ศรัณย์ตบบ่าเพื่อนหนักๆ ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนม้าหิน  รวิชที่กำลังดูดน้ำเปล่าจากขวดถึงกับสำลัก ไอค่อกแค่กหน้าแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไหลออกมาเมื่อได้ยินคำทักทายของเพื่อน การข่าวเพื่อนไวใช้ได้ ขบเคี้ยวในใจคงไม่พ้นฝีปากน้องสาวเป็นแน่ ถึงได้รู้ถึงหูศรัณย์ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง “เอ้า ทักแค่นี้ ถึงกับน้ำหูน้ำตาไหล” คนเป็นเพื่อนหัวเราะขัน มองรวิชที่ยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตาด้วยอารมณ์เบิกบานยิ่งนัก ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นเพื่อนหลุดฟอร์ม ทักไปแค่ไม่กี่คำถึงกับสำลักน้ำ ถ้าเป็นปกติคงทำเพียงไหวไหล่เบาๆ เท่านั้น “รู้มากนักนะแก เรบอกล่ะสิ” “มีอยู่คนเดียวแหละ เห็นเล่าให้ฟังว่า ไปนั่งรอเรโดยไม่บ่นสักแอะ พอจะลากกลับบ้านก็ลุกยากลุกเย็น ถึงขั้นต้องฉุด นี่ถ้าลมเขาไม่มีพี่ชายมารับกลับบ้านแกคนหาทางไปส่งที่บ้านแน่ๆ” ศรัณย์กระเซ้าสนุกปาก รวิชกัดฟันกรอด...หน็อย น้องสาวตัวดีมันจะมีความลับกับแฟนหน่อยก็ไม่ได้ เล่นเผากันลับหลังขนาดนี้ แสบไม่ใช่เล่น นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นสะพานไปถึงตัวคนที่เขาปิ๊งนะ จะหาทางเอาคืนให้เข็ด...กำลังต่อว่าในใจแต่ต้องสะดุดกับสรรพนามที่เพื่อนเรียกบุคคลที่สาม “เฮ้ย รัณย์ แกเรียกเหมือนสนิทกับยายคุณลมนักหนา รู้จักเขาด้วยหรือไง” ถามอย่างสงสัย ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ คาดคั้นด้วยกิริยาท่าทาง จนอีกฝ่ายยิ้มพรายกับปฏิกิริยาตอบกลับของรวิช ...เรื่องเล็กน้อยยังอุตส่าห์สะกิดใจ ไอ้ริวมันช่างสังเกตตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย... “ก็เคยเจอบ้างตอนไปรอรับเร ฉันไม่ได้มีรถไว้นั่งรออย่างแกนี่หว่า เดินเข้าไปที่คณะก็เจอแล้ว เรเขาแนะนำให้รู้จักรุ่นพี่เขาหมดแหละ” ตั้งแต่ตกลงคบกัน ศรัณย์ดูจะรู้เรื่องรอบตัวรุจยามากกว่าคนเป็นพี่เสียอีก เล่นเอารวิชหมั่นไส้ไปหลายครั้งหลายหน...ครั้งนี้ก็เช่นกัน “แล้วไม่เคยเล่าเลยนะว่าเรมีรุ่นพี่น่ารักๆ ไม่อย่างนั้นฉันไม่นั่งรอบนรถหรอก” “ก็ไม่คิดว่าจะสนใจนี่หว่า อีกอย่างนะ นอกจากเรแล้วไม่มีใครน่ารักสำหรับฉันหรอก” ว่าแล้วหยอดคำหวานสำทับ เล่นเอาคนฟังทำหน้าตาพะอืดพะอมกับคำยอไม่เป็นที่เป็นทาง “เน่าว่ะ ตั้งแต่คบยายเรนี่แกเป็นเอามากนะ ไม่เคยพูดจาหวานก็พูดได้...เลี่ยนมาก...รับไม่ได้” ไม่คิดว่าความรักจะทำให้คนพูดตรงจนปากเสียอย่างศรัณย์ กลายเป็นคนพูดจาอ่อนหวานได้ ถ้าเป็นรุจยามาได้ยินคงหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก แต่มาพูดกับเขา...รับไม่ได้เว้ย! “คนเรานะเวลามีความรัก มันก็เป็นแบบนี้แหละ ทำใจหน่อยแล้วกัน” คนเป็นเพื่อนหน้าระรื่น ยอมรับแต่โดยดี “ต่อไปแกจะรู้เองว่ามันเป็นไง” ...อีกไม่นานหรอกริว... “ไม่รู้เว้ย” เริ่มไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะแค่เจอวาโยครั้งเดียวยังติดใจได้ขนาดนี้ เจอครั้งต่อไป อาจจะอาการหนักกว่านี้ก็ได้ “แล้วแกรู้เรื่องของลมเขาบ้างหรือเปล่า” รวิชเริ่มถามข้อมูลของวาโยจากเพื่อน “ก็นิดหน่อยนะ รู้ว่าเขามีฝาแฝด เรียนที่เดียวกันชื่อ ‘วิน’ มีคนเข้ามาจีบบ้างแต่เรบอกว่าโดนไล่กระเจิงไปหมดแล้ว ท่าทางไม่ยอมคนด้วยนะ เรียนก็เก่งน่าจะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเลยมั้ง กิจกรรมก็ทำทุกอย่าง ตอนปีหนึ่งเคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของคณะ” รวิชแอบเห็นด้วยในใจ...ก็น่าอยู่หรอก...ท่าทางห้าวหาญขนาดนั้น เมื่อวานเจอไปนิดๆ หน่อยๆ พอเดานิสัยออกได้ ว่าไม่ยอมใคร...เก่ง...ปราดเปรียวไม่ใช่เอาแต่เรียนอย่างเดียว แถมนิสัยคงช่างโวยวายน่าดู...ยิ่งฟังยิ่งน่าสนใจ “นิสัยร่าเริงเข้ากับคนง่าย...ใจดี” ศรัณย์ร่ายต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งเห็นตาเล็กเป็นประกายวิบวับยิ่งพูดไม่หยุด “เดี๋ยวๆ ๆ ทำไมแกรู้เยอะจังวะ ไหนบอกว่ารู้จักนิดหน่อยไง” ส่งเสียงถามเมื่อได้ข้อมูลเจาะลึกเกินไป “ก็เรเล่าให้ฟัง บอกว่าเดี๋ยวนายต้องมาถามฉันแน่นอน เลยเล่าให้ฟังจนหมด” คำตอบทำให้รวิชถึงกับอึ้ง อุตส่าห์ไม่ถามจากรุจยา เพราะเท่าที่เสดงออกไปก็รู้แล้วว่าเขาสนใจวาโย แต่ยังต้องวางฟอร์มที่เหลือน้อยนิดเอาไว้  ไม่คิดว่ารุจยาจะจับไต๋ได้ ...ยายน้องสาวตัวแสบ... “เอาน่าไม่ต้องทำหน้าเสียเซลฟ์ขนาดนั้นก็ได้ อย่าลืมนะว่าเรเขารู้ใจพี่ชายดี วันนี้เลยบอกว่าอยากดูซ้อมละครเวทีอีก เลยชวนฉันกับแกไปนั่งรอด้วย...สนใจไหม” ศรัณย์ตบไหล่ปลอบใจคนทำหน้าไม่ถูก พยายามปั้นหน้าให้ดูไม่มีพิรุธสุดความสามารถ แต่คนมองคิดว่าส่อแววแปลกๆ มากที่สุดเลยต่างหาก พอพูดจบเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นสดชื่นสดใสทันทีจนศรัณย์กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ...เป็นเอามากจริงๆ ... ไม่น่าเชื่อว่ารวิชจะรู้สึกถูกใจวาโย ผิดความคาดหมายอย่างมาก อยากจะรู้ว่าต่อไปเรื่องราวของทั้งสองจะเป็นอย่างไร...คงได้เห็นอะไรสนุก...เมื่อคนกวนๆ อย่างรวิช มาเจอกับผู้หญิงขี้หงุดหงิด พร้อมจะกลายเป็นลมพายุได้เสมอ งานนี้ไม่ใครก็ใครต้องเป็นฝ่ายยอม แนวโน้มจะเป็นฝ่ายชายมากกว่าฝ่ายหญิงเสียด้วย ...ดูท่าโชคชะตาคงกำหนดให้เขาเห็นอะไรสนุกๆ ก็คราวนี้... “เฮ้อ!” วาโยถอนหายใจเสียงหนักอย่างสุดเซ็ง เมื่อเห็นร่างสูงของคนหน้าตี๋เดินเข้ามาพร้อมกับรุจยาและศรัณย์คนที่เธอจำได้ว่าเป็นคนพิเศษของรุ่นน้อง ได้คุยกับบ้างในบางครั้งไม่คิดว่าคนดีๆ จะไปเป็นเพื่อนกับผู้ชายกวนประสาทได้ “ไม่รู้จะมาทำไม” บ่นพึมพำปนหงุดหงิด มือที่กำลังจิ้มลูกชิ้นปิ้งเข้าปากหยุดชะงักทิ้งมันลง เกิดอาการอิ่มตื้อขึ้นมากะทันหัน   “ลมเป็นอะไร ทำไมทำหน้าเซ็งขนาดนั้น” วายุซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะไม้ฝั่งตรงข้ามสงสัยกับอาการของแฝดผู้น้อง อุตส่าห์เดินไปซื้อลูกชิ้นปิ้งเจ้าโปรดมาให้ หลังจากเจ้าตัวโทรศัพท์มาย้ำหนักย้ำหนาว่าหิวไส้แทบขาดไม่มีแรงเดิน จนต้องประเคนให้ถึงที่ แต่พอกินไปได้ไม่กี่ชิ้นก็วางอาวุธ แถมทำหน้าเหม็นเบื่อได้น่าเกลียดสุดๆ “ไม่อร่อยเหรอลม น้ำผึ้งว่าอร่อยดีออก” มาธวีเพื่อนสาวซึ่งควบตำแหน่งเพื่อนบ้านที่นั่งอยู่ข้างวายุ พิสูจน์ด้วยการจิ้มลูกชิ้นเข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย จนคนข้างกายเผลอยิ้มด้วยความเอ็นดู “อร่อย แต่พอเห็นหน้าใครบางคนแล้วกินไม่ลง” กระแทกเสียงหนักไม่สบอารมณ์ สายตายังไม่ละจากคนมาใหม่เลยสักนิด ถลึงตาส่งให้เป็นการแสดงออกว่าไม่ชอบใจอย่างรุนแรงที่ได้พบหน้า รวิชยิ้มร่า ไม่สะทกสะท้านกับการมองของวาโย แถมผงกหัวเป็นการทักทายให้เสียอีก ทำเอาคนมองแทบจะลุกขึ้นเต้น...ออกปากไล่ให้พ้นหูพ้นตา แต่ได้แค่คิดเท่านั้นขืนทำจริงๆ คงเสียภาพพจน์น่าดู คนอย่างเธอจะมาเสียเพราะผู้ชายคนเดียวไม่ได้ ...ไม่ยอมเด็ดขาด เฮอะ!... “พี่ลม พี่วิน พี่น้ำผึ้งทำอะไรกันอยู่คะ” เสียงใสของรุจยาทักทายรุ่นพี่ทั้งสาม เรียกรอยยิ้มจากเจ้าของชื่อได้อย่างดี “กำลังกินอะไรรอคนมาซ้อมละครกันอยู่ เรมากินด้วยกันสิ” คนตอบคือมาธวี คนฟังไม่ปฏิเสธรีบเดิน กวาดตามองขนมบนโต๊ะ นั่งลงข้างมาธวีรับถุงลูกชิ้น ขนมอื่นๆ มาจากรุ่นพี่  ผู้ชายอีกสองคนยืนมองตาปริบๆ ไม่รู้จะนั่งลงหรือเดินไปรอที่อื่น วายุสังเกตเห็นจึงออกปากชวนให้นั่งลง รวิชอาศัยความไวรีบเข้าไปนั่งข้างวาโยทันที ไม่สนใจว่าใครจะมองอย่างไร วาโยปรายตามอง ไม่ชอบใจเท่าไรนัก ไม่พูดอะไรออกมาแต่ใช้วิธีแสดงท่าทางแทน รีบกระเถิบตัวหนีชิดไปอีกด้านของโต๊ะ “สวัสดีครับลม” รวิชทักทายเสียงนุ่ม “สวัสดี” ตอบไปแกนๆ เบ้หน้าเซ็งๆ แสร้งไม่สนใจ ไม่มองหน้า...ไม่สบตาอะไรทั้งสิ้น คนทักยิ้มกริ่ม เมื่อได้รับปฏิกิริยาต่อต้าน คนอะไรทำหน้าบึ้งยังน่ามองได้ขนาดนี้ วายุมองผู้ชายฝั่งตรงข้ามอย่างสนใจ ดูท่าทางน้องสาวเขาจะมีคนมาสนใจอีกคน อดสงสารไม่ได้ที่ต้องมาเจอคนใจแข็ง...ไม่อ่อนหวานแถมบางทีฤทธิ์มากจนน่าตี อยู่ดีไม่ว่าดีก็หาเรื่องใส่ตัว ไม่เข้าใจว่าฝาแฝดของเขามีเสน่ห์อะไรนักหนาผู้ชายถึงได้สนใจเยอะแยะ แล้วต้องหน้าหงายกลับไปทุกราย จะรอดูว่ารายนี้จะก่อกวนได้กี่วัน ...ไม่รู้จะแสบอะไรนักหนา น้องเรา... “โห...ไม่พูดคำอื่นเลยหรือไงครับ ตอบห้วนๆ สั้นๆ อย่างนี้คนทักเสียใจแย่” หนุ่มตี๋แสร้งโอดครวญ แต่ยังยิ้มลูกตาพราวระยับ ไม่ได้ดูน่าสงสารเหมือนเสียงพูด “จะให้พูดว่าอะไร ไปไกลๆ หน่อยรำคาญ อย่างนี้ดีไหม” เปิดโอกาสมาก็ตอบกลับไปทันที “ไม่ดีหรอกครับ พูดว่า...เจอกันอีกแล้วนะคะ ให้มันอ่อนหวานน่ารักสมกับหน้าตาหน่อยสิคุณ” แอบหยอดตอนท้ายนิดๆ หน่อยๆ พอเป็นกระศัย จะให้ชมตรงๆ ก็กระไรอยู่ คนถูกชมเหมือนจะเข้าใจ เมื่อแก้มเริ่มขึ้นสีระเรื่อฉับพลันโดยไม่สามารถควบคุมได้ ยังไม่เคยมีคนชมแบบอ้อมโลกอย่างนี้แต่ทำให้ใจเต้นระทึกได้ ปกติจะเจอแบบหวานเลี่ยนหรือไม่ก็พยายามทำเสียงนุ่มให้ดูดีที่สุด แต่จับไม่ได้ถึงความจริงใจ ผิดกับครั้งนี้ทำไมเธอถึงสัมผัสได้ถึงความจริงใจ ตรงไปตรงมาก็ไม่รู้ ถ้าไม่ติดท่าทางกวนประสาทคงจะดีกว่านี้เยอะ “ฉันรู้ตัวเองน่ารักอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดอะไรมากหรอก” ใช้ความมั่นใจกลบเกลื่อนอาการเก้อเขินของตัวเอง คว้าของกินมาใส่ปากไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “มั่นใจอย่างนั้นก็ดีแล้วครับ” รวิชพอใจกับสีแดงๆ บนแก้มใส เป็นผลงานที่น่ายินดีจ้องวาโยอย่างเปิดเผย จนศรัณย์ต้องสะกิดเตือน “จ้องไม่วางตาเลยนะแก” กระซิบแซวใกล้ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน “ก็อยากมอง แกมองเจ้าเรโน้นไป” ศรัณย์กระตุกยิ้มขันๆ มองไปทางรุจยา บุ้ยใบ้ให้เธอหันมาทางพี่ชายสลับกับวาโย หญิงสาวยิ้มกว้างกลับมา ได้ยินบทหยอดคำชมของรวิชชัดเจน อากัปกิริยานี้ลามไปถึงวายุและมาธวี รายหลังจับสังเกตได้ชัดมากกว่าคนอื่น มองสลับไปมา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ตั้งแต่เล็กไม่เคยมีใครทำให้วาโยสั่นสะเทือนมากเท่าครั้งนี้คงไม่ธรรมดา รออีกสักพักถึงเวลาซ้อมละคร สมาชิกเริ่มมากับพร้อมหน้าพร้อมตา วาโยเดินไปสมทบกับเพื่อนเพื่อคุมนักแสดงวอร์มร่างกาย โดยการออกไปวิ่งรอบอาคารเรียน ปล่อยให้พรรคพวกนั่งมองการซ้อมไปเรื่อยๆ มาธวีชวนรุจยาคุยโดยมีศรัณย์และวายุเป็นคนฟังที่ดี ส่วนรวิชไม่สนใจอะไรทั้งนั้นมองไปยังร่างสมส่วนที่ยืนอยู่กอดอกคุยกับเพื่อนๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง ยิ่งมองยิ่งประทับใจมาดการทำงานของเธอ...ดูคล่องแคล่วว่องไว...ผู้หญิงสวยๆ หลายคนที่รู้จัก ส่วนมากจะห่วงสวย แต่เธอกลับไม่เป็นเช่นนั้น ดูจากการแต่งตัวและท่าทางไม่มีการปั้นแต่ง ใบหน้าสวยมีเพียงแป้งบางๆ ทารองผิวเล็กน้อยเท่านั้น นี่ล่ะมั้งน่ารักแบบธรรมชาติสิ่งที่ทำให้สะดุดตา จนอยากรู้จักมากกว่านี้ อยากรู้ว่าเธอจะทำให้เขาสะดุดใจได้หรือเปล่า ได้เจอได้พูดคุย...มีโอกาสเป็นไปได้สูงเสียด้วยงานนี้บอกได้คำเดียวว่า...ลุย! (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คนบอกว่าลุยได้ทำตามปณิธานที่ตั้งไว้ดีเยี่ยม ด้วยการโผล่หน้ามาให้วาโยเห็นเป็นประจำ ช่วงนี้รุจยากึ่งเปรยกึ่งแซวว่าพี่ชายดูน่ารัก มารับมาส่งน้องสาวตลอด ที่แปลกคือไม่ว่าจะเดินไปทางไหนหรือทำอะไรเขาบังเอิญเจอวาโยเสมอ ถึงแม้พอเจอหน้าหญิงสาวต้องเบ้หน้าทุกครั้งหรือไม่ก็ทำท่าฮึดฮัดขัดใจ แต่ไม่ได้ออกปากไล่ ถือว่าเป็นนิมิตหมายที่ดีในการสานความสัมพันธ์ ถึงจะทำท่าไม่อยากเจอมากขนาดไหน ไม่ได้ทำให้รวิชรู้สึกแย่เลยสักนิด กลายเป็นว่าเขาชอบท่าทางอย่างนี้ของวาโยเหลือเกิน วันไหนไม่ได้โดนจิก...โดนกัด...หรือว่ากระทบกระทั่งกัน จะออกอาการครั่นเนื้อครั่นตัว จนกลายเป็นความคิดถึง   พอถึงวันหยุดจะเกิดอาการกระวนกระวายอยากเห็นหน้า...อยากได้ยินเสียง แต่รุจยาเหมือนแกล้ง ไม่ยอมให้เบอร์โทรศัพท์ของวาโยมาสักที ด้วยเหตุผลที่ว่า... ‘ขืนพี่ลมรู้ว่าเรให้เบอร์พี่ริวไป เรต้องโดนฆ่าหมกป่าแน่ๆ เลยพี่ริว ไม่เอาดีกว่า แน่จริงก็หาเอาเองสิ’     ...เฮอะ! ก็เพราะไม่แน่จริงถึงได้มาถามนี่ไง... สุดท้ายเลยได้แต่นั่งหน้าจ๋อยในวันหยุด นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น มองจอโทรทัศน์ไปใจเหม่อลอยไป แอบอิจฉาศรัณย์ที่พารุจยาออกไปเดินเล่นที่ตลาดนัดสวนจตุจักร ส่วนพิมลภาเพื่อนสาวในกลุ่มก็ไปกับแฟน เลยต้องมานั่งหง่าวในวันหยุดคนเดียว ตั้งเป้าหมายในใจว่าวันจันทร์ต้องหาทางขอเบอร์สาวเจ้าให้ได้ แต่ตอนนี้...ออกไปข้างนอกดีกว่า ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยู่บ้านไปเซ็งเปล่าๆ รวิชลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า วางแผนในใจว่าจะออกไปดูหนังสักเรื่อง...เดินเล่นอีกหน่อย...สงสัยต้องหาอะไรกินคนเดียวตามประสาหนุ่มโสด...เพื่อนไม่ว่าง...โดนน้องสาวทิ้ง อยากตะโกนบอกฟ้าเหลือเกิน ...อยากมีแฟนโว้ย!... และอยากมีแฟนเป็นลมพายุวาโยเสียด้วย คิดได้ดังนั้นจึงพาตัวเองออกจากบ้านทันที มุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่มีโรงภาพยนตร์ที่ตัวเองชอบไปชม มาถึงหน้าโรงภาพยนตร์ รวิชจัดการยืนดูรายการภาพยนตร์ต่างๆ ระหว่างกำลังตัดสินใจว่าจะเลือกชมเรื่องไหน สายตาก็ปะทะกับร่างสมส่วนคุ้นตากำลังเดินเข้ามาพร้อมกับพี่ชายและมาธวี นัยน์ตากลมโตมองไปยังจอโทรทัศน์เหนือเค้าน์เตอร์จองตั๋ว ปากบางขยับพูดถามความเห็นคนทั้งสอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังตรึกตรองเรื่องสำคัญ สักพักชายหนุ่มข้างกายพูดอะไรออกมาไม่รู้ แต่ทำให้วาโยถึงกับเบ้ปากส่ายหน้าหวือ กิริยาอันแสนเป็นธรรมชาติและเปิดเผยของวาโยสร้างรอยยิ้มบนริมฝีปากสีสดของรวิชทันที เท้าเร็วเท่าใจคิด ก้าวไปหาผู้หญิงคนที่คิดถึงมาตั้งแต่เช้า รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว “สวัสดีครับทุกคน” โปรยรอยยิ้มกว้างขวางทักทายคนทั้งสาม ส่งเป็นพิเศษให้สำหรับวาโยที่กำลังอึ้ง ไม่คิดว่าจะเจอรวิชที่นี่ “สวัสดีริว มาดูหนังเหมือนกันเหรอครับ” วายุถามกลับด้วยท่าทีกันเอง ใช้หางตามองแฝดน้องอย่างขบคิด ตลกดีเหมือนกัน บทโลกมันจะกลมก็กลมดิ๊ก จะมีอะไรบังเอิญกว่านี้อีกไหม ไม่รู้จะเจ็บใจตัวเองหรือเปล่า ก็วาโยเป็นคนชวนออกมาดูหนังเอง ดูท่าทางจะใจตรงกับใครอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ “ครับ แต่ยังไม่รู้ว่าจะดูเรื่องอะไร” “แล้วริวมาดูคนเดียวหรือคะ “มาธวีถามขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่มีวี่แววว่าจะมีใครเดินตามชายหนุ่มมาเพิ่ม “ครับผม งานนี้ฉายเดี่ยว” ขอบคุณอะไรบนฟ้าที่ดลใจให้ออกมาข้างนอก ถ้าตอนนี้อยู่บ้าน คงนอนเหงาไม่ได้เจอหน้าวาโยแน่ๆ “แสดงว่าปกติไม่ฉายเดี่ยว” วาโยบ่นพึมพำ แต่เบือนสายตามองผู้คนมากมายรอบตัว ราวกับมีอะไรน่าสนใจเต็มประดา ทำไมนะ...ยิ่งหนีทำไมยิ่งเจอ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าตั้งแต่รู้จักกับรวิช เริ่มเชื่อแล้วว่าความบังเอิญบนโลกนี้มันมีจริงๆ แถมเกิดบ่อยจนน่ากลัว “ปกติก็มากับเพื่อนกับน้องสาว แต่เขาหนีผมไปมีแฟนหมดแล้ว คนโสดอย่างผมเลยต้องมาดูหนังคนเดียว” ได้ยินเสียงบ่นชัดแจ๋วจึงตอบกลับตามความจริง แฝงความหมายเอาไว้ในตัวว่าตัวเองโสดสนิทจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นริวมาดูหนังกับพวกเราไหมคะ จะได้ไม่เหงา” มาธวีชวนด้วยความหวังดีตามประสาคนนิสัยน่ารักเป็นเลิศ แต่มีอีกคนหนึ่งทำตัวไม่น่ารัก แทรกบทสนทนาทันที “ดูหนังหวานแหววนะเหรอ ลมไม่เอาด้วยหรอก อยากดูก็ดูกันไปแล้วกัน ลมจะดูเรื่องอื่น” วาโยหันขวับ รีบหาทางชิ่งให้ห่างผู้ชายอีกคน แถมยังได้ถกเถียงเรื่องที่คุยค้างไว้ต่อ วาโยไม่ชอบหนังโรแมนติกอย่างรุนแรง รู้สึกว่าดูแล้วไม่ได้อะไร ออกมายังเสียดายเงินทุกครั้ง “ให้น้ำผึ้งไปดูหนังผีหนังสยองขวัญกับลม ก็ไม่เอาด้วยหรอก น่ากลัวจะตาย”   “เราก็ไม่เอานะลม ขืนเข้าไปดูได้หลอนกันทั้งคืน” วายุเอ่ยสำทับ รู้ดีว่าน้องสาวโหด ดูหนังสะเทือนขวัญได้หน้าตาเฉย “น้ำผึ้งกับวินจะดูเรื่องอะไรหรือครับ” รวิชสนใจ อยากรู้ว่าทั้งสองดูเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ต้องการจะได้หาทางชิ่งไปดูหนังกับวาโยได้ ไม่มีใครรู้เลยว่าเขามีรสนิยมเดียวกับหญิงสาว มาธวีบอกชื่อเรื่องออกไป ตามด้วยเรื่องที่วาโยอยากจะดู บอกด้วยว่าเถียงกันมาตั้งนาน ไม่มีทางจบลงได้ คนฟังอยากจะกระโดดตัวลอยแล้วร้อง เยส! ดังๆ ทุกอย่างดูเข้าทางเสียจริงๆ “ดีเลยครับ ถ้าอย่างนั้นวินกับน้ำผึ้งไปดูเรื่องที่อยากดูแล้วกัน ส่วนผมไปดูเป็นเพื่อนลมเองพอดีอยากดูเรื่องนี้อยู่พอดีเลย” จัดการให้ทุกอย่างลงตัวด้วยความว่องไว วาโยอ้าปากค้าง มองหน้าหนุ่มหน้าตี๋สลับกับพี่ชายและเพื่อน ไม่คิดว่าจะเจอไม้นี้ ยังไม่ได้เถียงหรือห้ามสักคำ รวิชสรุปแบบรวบรัดตัดความด้วยการชวนวายุไปซื้อตั๋ว “ไปซื้อตั๋วกันดีกว่าวิน เดี๋ยวคนจะเต็มนะ ดูสิวันนี้คนเยอะด้วย” วายุเห็นด้วย เดินตามรวิชไปต่อแถวยาวๆ เพื่อจองที่นั่ง ปล่อยให้สองสาวมองตามด้วยอารมณ์ต่างกัน “เฮ้ย เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ตกลงเลย” วาโยตะโกนไล่หลังเมื่อคลำหาเสียงตัวเองเจอ ตั้งท่าจะเดินตามไปแต่มาธวีคว้าแขนไว้ก่อน “ไม่ทันแล้วลม เอาเถอะน่า มีคนดูหนังเป็นเพื่อนดีกว่าดูคนเดียวนะ” “แต่เราไม่อยากดูกับนายริวนี่น้ำผึ้ง” ตอบเสียงสะบัด แต่ไม่กล้าโวยวายออกมามาก “แค่นั่งดูด้วยกันเท่านั้นเอง อยู่ในโรงหนังก็สนใจแต่หนังสิ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย หรือว่าลมกลัวอะไร” มาธวีรู้ทันความคิดเพื่อนซึ่งเติบโตด้วยกันมา ดักคอไว้เสร็จสรรพอยากรู้นักว่าจะเถียงอะไรกลับมา แอบสังเกตมานานแล้วว่าตั้งแต่เจอรวิช วาโยก็มีท่าทีแปลกๆ ถึงจะแข็งใส่หรือพยายามหลีกเลี่ยงแต่ชายหนุ่มไม่สะทกสะท้าน...สะเทือนเลยสักนิด กลับลอยหน้าลอยตาให้เพื่อนเห็นอยู่บ่อยครั้ง จนวาโยเลิกโวยวายไปเอง   ถ้าเป็นคนอื่นคงหาทางไล่ไปไกลๆ นานแล้ว แต่ทำไมยังยอมให้รวิชวนเวียนรอบตัวอย่างนี้ แถมบางครั้งยังสังเกตเห็นรอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากบางยามรวิชเอ่ยปากพูดจากกวนๆ พยายามไม่หลุดหัวเราะออกมาทั้งที่ดวงตาเต้นระริกด้วยความขบขันไปเรียบร้อยแล้ว แล้วดูสิตอนบอกเรื่องดูหนัง ดูเหมือนจะนึกไม่ถึงมากกว่าโมโห อย่างวาโยไม่เคยตั้งตัวไม่ติด ลูกไม้นี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอ แต่เจ้าหล่อนปฏิเสธกลับได้รวดเร็ว ไม่เหมือนคราวนี้ ดูงงๆ เอ๋อๆ ผิดปกติ กว่าจะตั้งสติได้ ตัวต้นเหตุก็ไปไกลเสียแล้ว ...อย่างนี้เกลียดไม่จริงนี่น่าเพื่อนเรา เหมือนวาโยกำลังหนี มากกว่าความรู้สึกไม่ชอบ เหมือนอยากอยู่ให้ห่างเพราะกลัว...กลัวใจตัวเองมากกว่า อยากจะรู้นักว่าจะสำเร็จหรือเปล่า...ลม หนีโชคชะตาไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หนีความรู้สึกตัวเองนั้นยากยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด!... หลังจากภาพยนตร์สยองขวัญสั่นประสาทจบลง ผู้คนในโรงหนังเดินออกมาด้วยความรู้สึกสยดสยอง บางคนพูดถึงด้วยความหวาดหวั่น บางคนประสาทแข็งหน่อยก็วิพากษ์วิจารณ์เนื้อเรื่องสนุกปาก ทั้งที่ตอนอยู่ในโรงร้องกรี๊ดกร๊าดกันเสียงดัง คนประสาทแข็งมากๆ อย่างวาโยออกมายังผวาไม่หาย แต่ไม่ได้ถึงขั้นกลัวมากมาย เพราะหนังก็คือหนัง แต่ที่น่าแปลกใจคือ เธอพูดคุยกับรวิชด้วยท่าทีเป็นกันเองมาขึ้น แถมยังกล้าแซวอาการสะดุ้งเฮือกของชายหนุ่มซึ่งปรากฏเป็นระยะๆ ตอนอยู่ด้านในสนุกปาก “ทำมาพูดดีไป ผมเห็นลมถอยหลังจนตัวจะกลืนไปกับเบาะแล้ว แถมเอามือปิดหน้าด้วย ไม่ต้องมาล้อเลียนผมเลย” รวิชอดไม่ได้ เถียงกลับไปแบบมีฟอร์ม ไม่เคยมาดหลุดมากมายขนาดนี้มาก่อน ปกติจะดูหนังแนวนี้กับน้องสาวกันสองคนเท่านั้น ไม่ยอมให้ใครเห็นตอนตกใจเป็นอันขาด “ก็ดีกว่าคนตะโกน ‘เฮ้ย’ ออกมาลั่นโรงทั้งที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นบนจอเลยสักนิดแล้วกัน” หัวเราะคิกคักชอบใจ เมื่อนึกถึงตอนที่เขาร้องออกมาจนคนในโรงหัวเราะกันครืน รวิชยิ้มแหยๆ ก็ตอนนั้นมันตกใจติดพัน เลยผวาไปนิดหน่อยแค่เห็นอะไรแว้บๆ บนจอนิดหน่อยก็สะดุ้งได้แล้ว ยกมือลูบต้นคอแก้เก้อ ไม่เหลือมาดคนกวนประสาทและชอบแหย่หญิงสาวเลยสักนิด “ก็คนมันตกใจนี่คุณ ก็ต้องมีกันบ้าง” แก้ตัวเสียงอ่อย แต่เรียกรอยยิ้มกว้างจากคนข้างกายได้อย่างดี “นายนี่ตกใจได้ตลกดีเนอะ” พอได้เห็นอีกมุมของรวิช ก็เผอเรอลืมกำแพงที่สร้างเอาไว้ ลอบมองหน้าขาวๆ เริ่มขึ้นสีแดงจัดยามโดนแซวอย่างเผลอตัว ไม่คิดว่าจะมีมุมน่ารักกับเขาเหมือนกัน นึกว่าจะยียวนกวนประสาทได้อย่างเดียว “ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ อย่าให้ถึงตาผมบ้างแล้วกัน” พูดจาฝากเอาไว้ก่อนในลำคอ แต่อดดีใจไม่ได้กับความกันเองที่ได้รับ วาโยไหวไหล่ไม่ได้เกรงกลัวการขู่แม้แต่น้อย ยักคิ้วเป็นการแถมท้าย จนคนมองอยากจะเอื้อมมือไปยีผมดักหยิกน้อยๆ ที่ปล่อยสยายอย่างมันเขี้ยว แต่ถ้าทำจริงอาจจะโดนอาละวาดกลางห้างฯ กลายเป็นศพโดยไม่รู้ตัว “ขอให้ทำได้อย่างที่พูดแล้วกัน” ตอบรับหน้าตาเฉย “ครับ คอยดูแล้วกัน” วาโยไม่ต่อความยาวสาวความยืด ก้มลงค้นกระเป๋าสะพายหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมองเวลา ตามประสาคนไม่ชอบใส่นาฬิกาข้อมือ เห็นว่าอีกครึ่งชั่วโมงกว่ามาธวีและวายุจะดูหนังเสร็จ ท้องเริ่มร้องประท้วง เริ่มมองซ้ายมองขวาว่ามีอะไรให้รองท้องก่อนหรือเปล่า แล้วก็ต้องร้องโวยวายออกมาเมื่อโทรศัพท์ในมือลอยออกไปด้วยฝีมือคนข้างตัว “ทำอะไรของนาย” วาโยถามเสียงเข้ม ส่งตาขุ่นขวางให้รวิชที่กำลังถือโทรศัพท์ของตัวเอง กดปุ่มโน่นนี่อย่างไม่มีมารยาท “ก็อยากแจกเบอร์สาวครับ อย่าทำตาโปนอย่างนั้นสิลม ไม่น่ารักเลย” พูดไปกดโทรศัพท์ของเธอไป รอสักพักรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกง ยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ ก่อนจะจัดการกดบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเขาลงบนเจ้าตัวเล็กในมือ เมื่อเรียบร้อยค่อยส่งกลับคืนเจ้าของที่ทำหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ “ไม่อยากน่ารักมีอะไรไหม แล้วโทรศัพท์ฉันจะพังหรือเปล่าก็ไม่รู้ กดซะแรงขนาดนั้น” เอ็ดไปก็สำรวจโทรศัพท์ไปพลาง เห็นว่าเขาจัดการเซฟหมายเลขโทรศัพท์เอาไว้เรียบร้อย ตั้งใจว่าจะลบทิ้งแต่พอได้ยินคำพูดราวกับรู้ทันเปล่งออกมา จึงได้แต่เก็บมันลงกระเป๋าเหมือนเดิม “ผมไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นหรอกลม อย่าลบทิ้งเชียวนะ คิดซะว่าถ้ามีอะไรก็โทรหาผมแล้วกัน อย่างน้อยถ้ามีปัญหาก็มีผมคนนึงที่ยินดีจะช่วยเสมอ” ทอดเสียงนุ่มดักทางไว้เสร็จสรรพ ส่งสายตาอันแสนจริงใจไปให้ เพื่อให้คนถูกมองรับรู้ว่า เขาพูดจริง...ทำจริง วาโยไม่รู้ตัวเลยว่าหัวใจของตัวเองอบอุ่นและอ่อนไหวไปกับคำพูดของเขามากเพียงใด คำพูดที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย...แต่สั่นไหวไปทั้งความรู้สึก คำพูดนุ่มนวลแต่เข้มแข็ง...จนหัวใจเต้นแรงไม่สามารถควบคุมมันได้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้สัมผัสกับความรู้สึกแปลกๆ ซึ่งห้ามมันไม่ได้...ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอ่อนหวานละมุนละไมและอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ... ระหว่างรอพี่ชายฝาแฝดและเพื่อน รวิชเสนอให้นั่งรอที่ร้านเค้ก ราวกับรู้ใจคนกำลังหิว เพียงแค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าอยากหาอะไรรองท้อง ถ้าตัดนิสัยกวนประสาทออกไป วาโยค่อนข้างถูกใจนิสัยการดูแลเทคแคร์ของชายหนุ่มพอสมควร ถึงตอนแรกจะพยายามมองว่าเขาสร้างภาพให้ดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่พอแอบสังเกตเวลารวิชอยู่กับน้องสาว มักจะเห็นว่าคอยดูแลรุจยาอย่างดี จนไม่ต้องทำอะไรเลย ถึงปากจะบ่นว่าไม่ยอมทำอะไรเองแต่มือก็ทำให้อัตโนมัติราวกับเป็นนิสัยติดตัว อีกอย่างที่ประสบด้วยตัวเอง เวลามีข้าวของเยอะจนล้นมือ รวิชจะกระวีกระวาดมาช่วยถือไปส่งที่รถของวายุ ทั้งๆ ที่เจ้าของรถบอกว่าวาโยสามารถถือเองได้ แต่ชายหนุ่มบอกแบบขำๆ ว่า ‘ไม่ได้ครับ เดี๋ยวภาพที่สร้างไว้เสียหมด’ มาตอนนี้ถ้าตัดอคติออกไป สิ่งที่ทำ...ทุกกิริยาท่าทางที่เห็นเป็นธรรมชาติของเขา ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น เสแสร้ง...ไม่เป็นตัวของตัวเอง เป็นการสร้างภาพอย่างแท้จริง จนบางทีเผลอจับได้โดยไม่ให้คนพวกนั้นรู้ตัว นั้นคือสาเหตุที่ทำให้เธอตัดความสัมพันธ์แบบขาดกระจุย สิ่งที่วาโยต้องการคือความจริงใจและตัวตนที่แท้จริง เพียงเท่านั้นแต่หาได้ยากเหลือเกิน จนมาเจอจากรวิช หวังว่าการแสดงออกทั้งหมดไม่ใช่การหลอกลวง วาโยเผลอมองร่างสูงที่เดินไปสั่งขนมเค้กตามความต้องการมาให้ วิเคราะห์รูปร่างหน้าตา ถึงจะไม่ได้หล่อเข้มแต่จัดได้ว่าเป็นหนุ่มหน้าตี๋ที่ดูดีคนหนึ่ง รูปร่างสูงไม่ผอมและไม่อ้วนเกินไป ยิ่งมีรอยยิ้มประดับใบหน้าเป็นประจำ ยิ่งเสริมเสน่ห์ในตัวเขามากขึ้น แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเป้าหมายรู้ตัว หันกลับมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มประจำตัวมาให้ จิตใจคนมองวูบไหวจนไม่สามารถจ้องได้ต่อไป เบือนหน้าหนีไปทางเมนูอาหารบนโต๊ะราวกับมีอะไรน่าสนใจเหลือเกิน จึงไม่ได้เห็นประกายพร่างพราวในดวงตาของชายหนุ่มราวกับยินดีอะไรสักอย่าง พร้อมกับกระตุกมุมปากขึ้นสูง อาการแปลกๆ ของหญิงสาวเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับตัวเอง ไม่ได้หูหนวกตาบอดจึงมองไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงจากแววตาใส ซึ่งมาพร้อมกับความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ไม่มีรอยหงุดหงิดรำคาญเหมือนดังที่ผ่านมา ดูเป็นมิตรมากขึ้นกว่าตอนเจอกันหน้าโรงหนัง ...ไม่น่าเชื่อ การตัดสินใจออกจากบ้านวันนี้ จะทำให้อะไรๆ ดีขึ้นกว่าการนอนอยู่บ้านเฉยๆ เสียอีก... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 49 15:28:50 จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นอกจากจะโผล่หน้าให้เห็นแล้ว รวิชยังเพียรโทรศัพท์หาวาโยเป็นประจำ ไม่มีการหาข้ออ้าง ไม่มีการเกริ่นอะไรทั้งนั้น บอกเพียงว่า ‘อยากคุยด้วยครับ’ สั้นๆ แต่ได้ใจความ พอคนรับทำท่าจะวาง ก็เจอเบรก...หาว่าไม่กล้าบ้าง...ใจร้ายบ้าง...หนักๆ หน่อยก็บอกว่า...ไม่แน่จริง...ต้องกลัวเขาแน่ๆ เจอดูถูกขนาดนี้วาโยจึงยอมพูดคุยไปเรื่อยๆ จนรู้เรื่องราวต่างๆ ของชายหนุ่มมากมาย ทั้งนิสัยการกิน รสนิยมการฟังเพลง การแต่งตัว หนังสือที่ชอบอ่าน สถานที่ที่ชอบไป และอะไรอีกหลายๆ อย่างในความเป็นตัวตนของเขา ไม่มีการปิดบังหรือแอบซ่อนอะไรสักนิด ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบ ไม่มีการตอบเอาใจ แถมบางทีก็กล้าเถียงเธอเสียด้วย ถึงเสียงจะอ่อยๆ เพราะกลัวโดนตวาดกลับ แต่ก็ยังแย้งตามสิ่งที่คิด จนวาโยเผลอบอกเรื่องราวของตัวเองไปพอสมควร มารู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นกิจวัตรไปเสียแล้วในการพูดคุยกับเขา อีกทั้งชายหนุ่มยังขยันมาหาตอนเย็นหลังเลิกเรียน มาดูการซ้อมละครเวที บางวันรุจยาอยากกลับบ้านเร็วเพราะมีงานต้องทำก็ยังอุตส่าห์ขับรถไปส่งก่อนจะวนกลับมาอีกรอบ ทั้งที่ๆ เธอก็มีวายุมารับตอนเลิกประจำ ด้วยเหตุผลที่ทำให้คนฟังอมยิ้มอย่างขันๆ แต่เต็มไปด้วยความเอ็นดู ‘เผื่อวันไหนวินเขาเกิดเปลี่ยนใจอยากให้ลมกลับบ้านเอง ผมจะได้ส่งลมกลับบ้านไงครับ กลับดึกๆ อันตรายจะตายไป’ ใครเจออย่างนี้เข้าไปต้องใจอ่อนเป็นธรรมดา ยอมให้มานั่งรอ นั่งดูตอนทำกิจกรรมง่ายๆ บางทีหงุดหงิดก็เผลออารมณ์เสียแต่รวิชก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม ถึงบางทีจะทำตาละห้อยดูน่าสงสารเรียกความเห็นใจจากคนรอบตัววาโยบ้างก็ตาม “ริวนี่เขาเกรงใจลมจริงๆ เลยนะ น่ารักชะมัด” มาธวีเอ่ยปากชมลับหลัง ตามด้วยคำถาม “เมื่อไหร่จะใจอ่อนกับเขาซะทีล่ะลม” “ดูไปก่อน เพิ่งรู้จักกันไม่นานเองนะน้ำผึ้ง อยากจะขายเพื่อนแล้วเหรอ” วาโยแสร้งทำหน้าน้อยใจ “เปล่า แต่เห็นเขาอดทนลมได้นานดี แถมลมก็อ่อนให้เขาลงไปตั้งเยอะ จะรออะไรอีก” รออะไรนะหรือ...รอให้หมอนั่นเปิดปากพูดเป็นจริงเป็นจังเสียทีไง ไม่ใช่ทำท่าล้อเล่นอยู่อย่างทุกวันนี้ จนบางครั้งแอบไม่มั่นใจว่ารวิชต้องการอะไร อยากรู้ความคิดของเขาว่าเป็นอย่างไร แต่ไม่กล้าถามออกไปตรงๆ “เถอะน่า รออีกนิดแล้วกันน้ำผึ้ง” ได้แต่ตอบปัดๆ ไป ทั้งที่ในใจอยากให้เขาพูดออกมา อยากจะรู้นักว่าเขาจะลงมือทำมันจริงๆ หรือว่ารออะไรให้มากำหนด...อาจจะมีเพียงเวลาเท่านั้นที่บอกได้ จากที่ต้องการหนีไปไกลๆ พรหมลิขิตกลับดึงเธอให้เข้าใกล้เขาได้ทุกครั้ง รวมไปถึงเรื่องในคืนนั้น คืนที่เกิดปัญหาและมีเขาอยู่เคียงข้าง ช่วยแก้เหตุการณ์ไม่คาดฝันด้วยสติ ไม่เหลือท่าทางล้อเล่น ยียวนกวนประสาทแม้แต่น้อย ยังจำได้ดีในคืนวันฝนตกหนัก ใต้อาคารเรียนรวมยังมีนักศึกษาอยู่ทำกิจกรรมเหมือนทุกวัน ด้วยฝนที่ตกหนักทำให้การซ้อมดำเนินไปเรื่อยๆ จนเวลาสี่ทุ่ม ปกติเวลานี้ทุกคนจะเตรียมตัวกลับบ้านไปพักผ่อน ในเมื่อวันนี้เลิกเร็วไม่สามารถกลับได้ เสียงฟ้ายังคำรามเป็นระยะๆ สายน้ำโหมกระหน่ำเทลงมาไม่ขาดสาย ทั้งผู้กำกับและนักแสดงเลยตกลงจะซ้อมต่อไปแบบเบาๆ ต่อไป วาโยเดินมาหารวิชซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ที่เดินไปซื้อมาระหว่างรอหญิงสาว ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไร หันมาอีกทีก็เห็นนั่งส่งยิ้มมาให้โดยไม่มีเงาของรุจยา เดาว่าคงพาไปส่งบ้านก่อนค่อยวกกลับมาหา ‘วันนี้คงจะเลิกช้าหน่อย ถ้านายจะกลับก็กลับไปก่อน’ วาโยพูดเสียงดังเพื่อแข่งกับเสียงฝน ‘อืม...ฝนตกอย่างนี้ขับรถกลับลำบาก อยู่เป็นเพื่อนลมดีกว่า แล้วนี่วินมารับหรือเปล่า’ ‘มา ฉันโทรไปเลื่อนให้วินมาอีกหนึ่งชั่วโมง อย่างที่นายว่าขับมาตอนนี้มองทางไม่เห็นแน่ๆ ’ ‘ความจริงให้ผมไปส่งก็ได้นะลม’ บอกด้วยความหวังดี ปิดหนังสือการ์ตูนลง พูดด้วยท่าทางจริงจังมากขึ้น ‘ไม่เอาหรอก เดี๋ยวนายไปเจอบ้านฉันแล้วพอโมโหจะแอบไปวางระเบิด เดี๋ยวไม่มีบ้านอยู่พอดี’ แอบเหน็บกัดตามปกติ สร้างเสียงหัวเราะให้อีกฝ่าย ‘ใครว่า...จะแอบไปวางหัวใจไว้หน้าบ้านเลยต่างหาก’ แอบหยอดคำพูดน้ำเน่าลงไปนิดๆ หน่อยๆ จนวาโยย่นหน้า สื่อให้เห็นว่ารับไม่ได้   กำลังจะสวนกลับแต่โสตประสาทของคนทั้งสองได้ยินเสียงร้องวี้ดว้าย ตกอกตกใจจากด้านหลัง วาโยหมุนตัวกลับไปมอง สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นกลุ่มเพื่อนและรุ่นน้องกำลังมุงกันอยู่จึงเดินตรงไปโดยมีรวิชก้าวตามมาติดๆ พอเห็นภาพตรงหน้าแทบทำให้วาโยหยุดหายใจทำอะไรไม่ถูก ร่างของรุ่นน้องผู้หญิงซึ่งรับบทนางเอกของละครเวทีล้มลงอยู่บนพื้นปูน มีเพื่อนใช้ตักรองศีรษะ เรียกชื่อหญิงสาวด้วยความตกใจ มือและเท้าของคนเจ็บเกร็งจนกลายเป็นหงิกงอ เจ้าของตักพยายามใช้มือนวดให้กล้ามเนื้อคลายตัวแต่ไม่สำเร็จ เสียงร้องไห้ของคนเจ็บ สร้างความตกใจให้มากขึ้น ดูท่าทางไม่ใช่การชักเนื่องจากโรคลมบ้าหมู วาโยเคยรู้ว่ารุ่นน้องคนนี้เวลาเหนื่อยและเครียดมากจะเกิดอาหารกล้ามเนื้อเกร็งจนไม่สามารถบังคับอะไรได้ ทุกคนพยายามดูแลอย่างดีแต่วันนี้คงจะเครียดเรื่องการสอบย่อยมากไปหรือไม่ก็เครียดเรื่องส่วนตัวทำให้เกิดอาการ เพราะหญิงสาวไม่ได้เป็นบ่อย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำให้อาการกำเริบ หลายคนพยายามถามว่ามียาติดตัวหรือเปล่า แต่ไม่มีใครให้คำตอบได้ เมื่อสติคนเจ็บเริ่มเลื่อนลอย ต่างคนต่างตกใจ คนที่ตั้งสติได้คนแรกคือรวิช ‘เดี๋ยวผมพาไปส่งโรงพยาบาลเอง’ น้ำเสียงขรึมลงจนสังเกตได้ คำพูดของชายหนุ่มทำให้วาโยได้สติ รีบกันทุกคนให้ออกห่าง รวิชล้วงกระเป๋า ส่งกุญแจรถให้วาโย ‘ลมไปกับผม เดี๋ยวเปิดประตูรถให้ผมด้วย อ้อ...เดี๋ยวให้ใครไปกับเราอีกคนเผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน’ พูดจบก็ก้มลงไปช้อนร่างผอมบางของคนเจ็บไว้ในอ้อมกอด ‘ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล ทนเจ็บอีกหน่อยนะครับ’ กระซิบคนในอ้อมแขนนุ่มนวล ได้รับคำตอบคือการพยักหน้า รับรู้ด้วยหยดน้ำตา ชายหนุ่มรีบก้าวเท้ายาวๆ แต่แฝงด้วยความระวังไปยังทางขึ้นลงของอาคารในทิศทางที่จอดรถเอาไว้ มีร่างสมส่วนวิ่งนำหน้าเล็กน้อย โดยเรียกมาตาให้ตามมาด้วยอีกคน ไม่มีใครสนใจว่าฝนจะตกหนักแค่ไหน โชคดีที่รวิชจอดรถอยู่ริมฟุตบาทด้านหน้าของอาคาร ก้าวลงบันไดปูนไม่กี่ขั้นก็ถึงตัวรถ โน้มตัวไปข้างหน้าใช้ศีรษะและตัวช่วงบังหยดน้ำให้โดนตัวคนเจ็บน้อยที่สุด วาโยกดรีโมทปลดล็อก เปิดประตูตอนหลังของรถมาตาวิ่งอ้อมรถไปอีกด้านเพื่อรอรับร่างของเพื่อน รวิชจัดการวางร่างบางเบามือ ปิดประตู รับกุญแจรถจากวาโย วิ่งอ้อมไปขึ้นรถสตาร์ทเครื่องรอ เมื่อหญิงสาวนั่งเรียบร้อยจึงออกรถเร็วและแรง ตรงไปยังโรงพยาบาล สายฝนยังโหมกระหน่ำลงมาไม่หยุดยั้ง น่าจะหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ รวิชกำมือแน่น มองทางข้างหน้าไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น ระวังไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ เปิดที่ปัดน้ำฝนแรงสุดเพื่อปัดสายน้ำซึ่งไหลรินบนกระจกหน้าให้พ้นทาง สลับกับเหลือบมองกระจกมองหลัง ดูอาการคนเจ็บเป็นระยะ พอเห็นท่าไม่ดีก็เหยียบคันเร่งมากกว่าเดิม มาตาคอยจับมือเพื่อนแน่น พูดข้างหูคอยให้กำลังใจ ตัวรถเคลื่อนผ่านตามถนนมหาวิทยาลัยเพื่อออกไปสู่ถนนใหญ่ ไม่ว่าจะผ่านแอ่งน้ำขังกี่แห่ง รวิชไม่มีการชะลอรถ จนน้ำกระเซ็นขึ้นสูง อีกไม่กี่เมตรก็ถึงประตูที่ออกทางถนนใหญ่ จู่เครื่องยนต์เกิดกระตุกอย่างแรงสองสามครั้งจนดับ ชายหนุ่มบิดกุญแจสองสามครั้งก็ได้ยินเสียงสำลักของเครื่องก่อนจะนิ่งเงียบ วาโยมองหน้าเจ้าของรถที่เคร่งขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด ดูท่าจะมีปัญหาเสียแล้ว ถ้ารถไปต่อไม่ได้จะทำอย่างไร สมองตื้อคิดอะไรไม่ออก ‘รถเป็นอะไร’ เธอถามเสียงระรัว ‘น้ำน่าจะเข้าเครื่องเลยดับไป’ รวิชตอบนิ่ง คิ้วขมวดเข้าหากัน สลับกับมองไปทางนอกรถ เห็นถนนอยู่ไม่ห่างจากตำแหน่งที่จอดรถอยู่ ‘ลมอยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวผมวิ่งออกไปเรียกรถมาก่อน’ ชายหนุ่มหันมาบอก ตัดสินใจเปิดประตูรถ วิ่งฝ่าสายฝนออกไป ปล่อยให้วาโยคอยปลอบคนเจ็บ จนไปถึงมาตาที่เริ่มใจไม่ดี น้ำตาคลอเบ้าสงสารเพื่อน ชะเง้อมองผ่านกระจก ภาวนาให้รวิชเรียกรถมาได้ด้วยเถิด คำขอของวาโยสัมฤทธิ์ผลเมื่อเห็นแสงไฟของรถจากอีกเลนของถนนวิ่งสวนทางมา ประตูด้านหลังถูกเปิดออกพร้อมร่างเปียกโชกของรวิช ไม่มีคำอธิบายก็รู้ดีกว่าต้องพาคนเจ็บไปยังรถอีกคัน ชายหนุ่มอุ้มอย่างระวังมาตาและวาโยพาตัวเองไปขึ้นรถแท็กซี่ที่รวิชเรียกมา เมื่อมาถึงโรงพยาบาลคนเจ็บถูกพาส่งห้องฉุกเฉินทันที ทั้งมาตาและวาโยอธิบายอาการป่วยประจำตัวคร่าวๆ เผื่อมันเป็นประโยชน์ต่อการรักษา เพราะเป็นโรคประจำตัวของเธอ คนทั้งสามนั่งรออยู่หน้าห้องด้วยอาการเงียบไม่ต่างกัน วาโยลอบสังเกตรวิชที่บัดนี้เนื้อตัวเปียกปอนตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ผมสั้นเรียบร้อยมีน้ำเย็นๆ ไหลหยดลงมาจากศีรษะถึงใบหน้าขาว ปากสีสดเริ่มซีดลง แขนทั้งสองข้างโอบกอดตัวเอง มองปราดเดียวรับรู้ได้ว่าเขากำลังหนาว ไอเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศยิ่งทำให้ร่างกายของเขาหนาวสั่น ขนาดตัวเธอแค่ชื้นๆ ยังรู้สึกเย็น ไม่แปลกที่ชายหนุ่มจะออกอาการ เหมือนนึกอะไรออก ร่างสูงเริ่มขยับตัวหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ออกจากกางเกงหันมาส่งให้วาโย หญิงสาวเอียงคอสงสัยไม่เข้าใจว่าส่งให้ทำไม ‘โทรไปหาวินบอกให้เขาแวะไปเก็บของของลมที่มหาวิทยาลัยแล้วแวะมารับที่นี่ จะได้ไม่เสียเวลาไงครับ’ รวิชอธิบายเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้างงๆ ใบหน้าลดความตึงเครียดลง ถึงมือหมอเรียบร้อยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดูท่าวันนี้สาวปราดเปรียวคงตกใจมาก ถึงได้ลืมเรื่องทุกอย่างไปหมด ว่าควรทำอะไรบ้าง ก่อนหน้านี้เขาต้องให้มาตาโทรศัพท์ไปบอกทางบ้านของเพื่อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ทางผู้ปกครองรับทราบกำลังเดินทางมาโรงพยาบาล ลืมไปสนิทว่าตัวเองก็มีคนเป็นห่วง ถ้าวายุมารับแล้วไม่เจอตัวคงตกใจ วาโยทำตามที่รวิชบอก ปลายสายรับทราบกำลังจะถึงมหาวิทยาลัย อีกสักพักจะตามมาที่นี่ ส่งโทรศัพท์คืนเจ้าของ พร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ เริ่มมองเขาในมุมที่ดีมากขึ้นไปกว่าเดิม เหตุการณ์วันนี้ทำให้รู้ว่า ภายใต้ความทะเล้น ขี้เล่น แต่พอถึงเวลาฉุกเฉินสามารถเป็นที่พึ่งได้ ความเย็นจากภายนอกไม่สามารถลบความอบอุ่นซึ่งกำลังก่อตัวภายในใจลงได้ มันกลับเพิ่มขึ้นจนแสดงออกมาทางแววตาและคำพูด ‘ขอบคุณนะริว ไม่ได้นายพวกเราคงแย่’ ‘ไม่เป็นไรครับ ผมบอกแล้วไงว่าถ้ามีปัญหาอะไรผมยินดีช่วยเสมอ’ พูดพลางเสยผมที่ปรกลงบนหน้าผากให้ขึ้นไป การรักษาผ่านไปด้วยดี คนไข้สามารถกลับบ้านได้ทันที เมื่อได้รับยารักษาอาการเกร็งได้เรียบร้อย ทางผู้ปกครองขอบคุณรวิช วาโย และมาตา ก่อนจะพาคนไข้กลับไปนอนพักผ่อน วายุขับรถมารับแฝดผู้น้องเมื่อฝนหยุดตกเรียบร้อยแล้ว โดยก่อนกลับพารวิชไปส่งยังรถที่จอดทิ้งไว้ ระหว่างรอให้วายุผู้มีความรู้ทางเรื่องเครื่องยนต์จัดการเช็คว่าเกิดอะไรขึ้นกับเครื่องยนต์ วาโยค้นกระเป๋าสะพายใบใหญ่สำหรับใส่เสื้อผ้าที่นำมาเปลี่ยนตอนซ้อมละคร หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวมาส่งให้รวิชเช็ดผม ‘เช็ดสิเดี๋ยวไม่สบาย ใกล้สอบแล้วป่วยไปจะลำบาก’ น้อยครั้งที่เธอจะพูดจาเป็นห่วงเป็นใย คนฟังถึงกับยิ้มจนแก้มแทบปริ ทำตามคำบอกง่ายดาย   ‘ขอบคุณที่ห่วงครับ ดีใจจัง’ ดวงตาสีเข้มทอประกายแห่งความยินดีฉายชัดเจนไม่มีการปิดบังหรือเก็บกิริยาเอาไว้ ถ้าเป็นปกติคงได้มีการสวนกลับให้เจ็บๆ คันๆ เล่น แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง การกระทำของเขาควรได้รับการตอบแทน ถ้าเธอจะแสดงว่าความห่วงใยนิดๆ หน่อยๆ คงไม่ได้เสียฟอร์มเท่าไรนักหรอก ‘กลับบ้านก็อาบน้ำเลยนะแล้วกินยาดักเอาไว้ก่อนด้วย’ สั่งอีกระลอกใหญ่ ‘ครับผม’ ชายหนุ่มรับคำหน้าชื่นตาบาน สัมผัสได้ถึงความห่วงที่ซ่อนอยู่ เขารู้จักวาโยดีว่าถ้าไม่คิดจะไม่พูดอย่างนี้ออกมา แสดงให้รู้ว่าหญิงสาวห่วงใยจริงๆ แม้จะพูดจาไม่อ่อนหวานแต่คนฟังอิ่มเอมใจจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้ นับวันเมื่ออยู่ใกล้ยิ่งรู้สึกดีกับวาโยมากขึ้นเรื่อยๆ จากสะดุดตาเมื่อแรกพบ เริ่มสะดุดใจจนก้าวเข้ามาใกล้หัวใจมาเรื่อยๆ บางทีอาจจะนั่งอยู่ในใจเขาแล้วด้วยซ้ำ ความรู้สึกทั้งหมดถูกส่งผ่านมายังดวงตา ทั้งอ่อนหวานละมุนละไมจนคนถูกมองหัวใจเต้นแรง เลือดในกายสูบฉีดจนเกิดอาการผันผวน แม้ความเย็นจากสายฝนเมื่อครู่ยังทิ้งเอาไว้ แต่ไอร้อนจากความเขินอายกลบทุกอย่างรอบตัวหมดสิ้น โสตประสาทได้ยินแต่เสียงตึกตักภายในร่างกาย ...ยิ่งได้ใกล้ชิด ความรู้สึกยิ่งเปลี่ยนแปลง แล้วจะห้ามหัวใจตัวเองได้อีกนานแค่ไหนกัน... คนกำลังสับสนในตัวเองพยายามหาทางสงบจิตสงบใจตัวเองด้วยการหนีมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าผู้คนมากมายเดินสวนกันจนตาลาย เนื่องจากใกล้เทศกาลวาเลนไทน์ วันแห่งความรักที่ใครหลายคนเฝ้ารอ แต่มันช่างบาดใจคนโสดเหลือเกิน วาโยก็เป็นอีกคนที่แอบเขม่นด้วยความอิจฉา มองไปทางไหนก็มีแต่ป้ายสีชมพู ซุ้มราคาลดพิเศษสำหรับของขวัญวันวาเลนไทน์ แอบเบ้หน้าเซ็งๆ ไม่รู้จะเห่ออะไรนักหนากับเทศกาลของชาวต่างชาติ วันที่ดอกกุหลาบแพงแสนแพงดอกละหลายสิบหลายร้อยบาท ช็อกโกแล็ตราคาสูงลิ่ว ผู้คนต่างพากันจองห้องอาหารหรูๆ เพื่อดินเนอร์ได้แสงเทียน บางคนมาจับจ่ายใช้สอยเพื่อเตรียมของขวัญ ยิ่งคิดยิ่งอิจฉา...เฮ้ย!...เซ็งเสียดายเงิน วันวาเลนไทน์ปีนี้คงอยู่กับครอบครัวเหมือนวันปกติ แต่ไม่รู้ว่าวายุจะเผ่นไปหามาธวีหรือเปล่า เอาเถอะวันแห่งความรัก มอบความรักให้กับพ่อกับแม่ดีที่สุด ไม่เห็นเสียหายตรงไหน เพียงแค่เป็นความรักอันแสนเย็นใจ ไม่หวือหวาเหมือนความรักของหนุ่มสาวเท่านั้นเอง ...แล้วปีนี้ก็คงเหมือนทุกปี...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง... ความคิดสะดุดเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ...จริงหรือที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทุกอย่างเหมือนปีที่ผ่านมาอย่างนั้นหรือ ความคิดสะดุดเมื่อใบหน้าของใครคนหนึ่งลอยเข้ามาจนตั้งตัวไม่ติด ค่อยๆ เด่นชัดขึ้นจนหญิงสาวตกใจ พยายามสลัดหน้าหนุ่มตี๋ออกไป แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ ตรงกันข้ามกลับนึกถึงมากขึ้น จนแว่วเสียงหัวเราะเข้ามาในมโนสำนึก เริ่มกลัวใจตัวเอง ไม่คิดว่าจะอาการหนักถึงเพียงนี้ แต่จะว่าไปวันนี้ยังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จากรวิชเลย จากตอนแรกรำคาญตอนนี้กลายเป็นความเคยชิน จนไม่รู้เมื่อไรที่ต้องรอโทรศัพท์จากเขาทุกวัน ...ความเคยชินที่ทำให้เธอต้องลอบยิ้มออกมาได้ทุกครั้งที่ได้พูดคุย... เดินคิดไปเรื่อยๆ จนอยู่ส่วนไหนของห้างสรรพสินค้าก็ไม่รู้ พยายามดึงความคิดกลับมาหาตัวเอง ตั้งสติว่าจะเดินไปทิศทางไหน พอนึกได้ว่าต้องมาซื้ออุปกรณ์เครื่องเขียนเพื่อนำมาทำรายงาน วาโยรีบขึ้นบันไดเลื่อนตรงไปยังแผนกเครื่องเขียน เดินผ่านร้านรวงต่างๆ แอบแสลงกับป้ายเทศกาลอยู่ดี ...อย่าให้ไม่โสดบ้างก็แล้วไป... ขณะกำลังเข่นเขี้ยวกับอากาศ สายตาต้องสะดุดกับร่างสูงคุ้นตาซึ่งเดินอยู่ไกลๆ แต่วาโยสามารถจำรายละเอียดได้อย่างดี ในเมื่อเขาโผล่ให้เห็นเป็นประจำจนกลายเป็นกิจวัตร แต่วันนี้เขาไม่ได้มาคนเดียวข้างกายมีผู้หญิงร่างอวบแต่หน้าตาน่ารักมาด้วย คอยชี้ชวนให้มองสินค้าซึ่งวางเรียงรายไปตลอดทาง แต่เจอปฏิเสธด้วยการสายตาและกิริยา นานเข้าหญิงสาวคนทนไม่ไหวเลยซัดไปที่ไหล่สักทีสองที จนเจ้าตัวต้องจับมือเล็กเป็นการห้าม ภาพความสนิทสนมและการสัมผัสที่ดูคุ้นเคยทำให้คนมองตัวชา หัวใจร่วงหล่นอย่างไม่รู้ทิศทาง มือไม้เย็นเฉียบ มันสั่นจนไม่สามารถควบคุมได้ ความรู้สึกสั่นไหวปนรวดร้าว ไม่รู้ว่าความเจ็บปวดแล่นมาจากทิศทางไหนแต่มันจู่โจมจนตั้งตัวไม่ติด เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ ดวงตาพร่าลายเมื่อน้ำอุ่นไหลออกมาบดบัง วาโยพยายามกลืนมันกลับเข้าไป ลิ้มรสขมปร่าในลำคอ ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกอกจนพูดอะไรไม่ออก ก่อนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ วาโยเบือนหน้าหนีจากภาพของเขาและใครอีกคน ไม่อยากทำตัวไร้เหตุผล แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะเข้าไปทักทาย ทุกอย่างมันฟ้องอยู่แล้ว นี่ใช่ไหมคือเหตุผลที่ไม่โทรมา คิดว่าเขาคงไม่ว่างเลยไม่ได้ติดใจ แต่จริงๆ แล้วรวิชมาอยู่กับใครอีกคน ...มีสิทธิ์อะไรลม มีสิทธ์อะไรจะไปโกรธเขา... ...มีสิทธิ์อะไรที่ต้องเข้าไปโวยวาย... ...มีสิทธิ์อะไรที่จะไม่พอใจเขา... ...ไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด... ในเมื่อรวิชไม่เคยพูด ไม่เคยทำอะไรให้ชัดเจน ไม่ได้บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่ต้องเจ็บ ในเมื่อเธอพยายามฝืนใจ ทำไมหัวใจถึงยอมรับเขาไปแล้ว คิดว่าจะยอมรับกับตัวเอง แต่ฟ้าก็กำหนดให้มาเห็นภาพบาดหัวใจอย่างนี้ แล้วเธอจะทำอย่างไรหรือว่าต้องปล่อยมันไป ในเมื่อที่ผ่านเขาแสดงให้เห็นว่าสนใจเธอ ทำไมยังเจอเหตุการณ์อย่างนี้ ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหน แต่หัวใจมันเป็นแค่เนื้ออ่อนๆ ไม่ใช่หินผาถึงจะไม่ไหวเอน ...กลับไปตั้งหลัก คิดทบทวนทุกอย่างใหม่ อาจจะดีกว่านี้...แค่คนคนเดียวคงไม่มีอิทธิพลอะไรกับเธอมากนักหรอก... ...ไม่มีอะไรยากเกินไปสำหรับหัวใจที่เผชิญกับความเจ็บปวด...   ...เพียงลบออกไปเสีย ไม่ยากหรอก วาโย... เพียงแค่โชคชะตาเล่นตลกเท่านั้นเอง... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 49 15:31:18 จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากเจอภาพสะเทือนใจในวันนั้น วาโยพยายามหลบหน้าหลบตารวิชโดยไม่มีการบอกเหตุผล การซ้อมละครเวทีช่วงเย็นไม่ยอมโผล่ไปดูเลยสักนิด ให้เพื่อนๆ รับผิดชอบกันไป ความจริงการวางพื้นที่การแสดงเธอจัดการเรียบร้อยแล้วเหลือแต่รอฉากเสร็จจนย้ายขึ้นบนเวที ถึงจะจัดการเรื่องการแสดงต่อไป นอกจากนี้ยังตัดขาดการติดต่อทางโทรศัพท์หมดสิ้น ไม่รับไม่สนใจ ปล่อยให้มันดังไปเรื่อยๆ ใครพูดถึงก็ไม่ใส่ใจ แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน บางทีเห็นรุจยาตั้งท่าจะเดินเข้ามาคุยด้วย เดาว่าคงพูดถึงเรื่องพี่ชายก็รีบหลบราวกับเล่นซ่อนแอบ สามสี่วันที่ผ่านมากับการหลบเลี่ยงปิดตาปิดหูไม่สนใจชื่อของรวิช แต่ทำไมถึงยังไม่ลืมความเจ็บปวด กับรอยร้าวในหัวใจลงได้ มันกลับสัมผัสได้มากขึ้นจนแทบทนไม่ได้ ...เฮ้อ!... ทำไมเวลาจำมันถึงได้ง่ายดาย แต่ทำไมลืมถึงทำได้ยากเย็นนัก วาโยกลิ้งตัวบนเตียงนอนหนานุ่ม พยายามจะนอนพักในวันหยุดให้นานกว่านี้ แต่ตาแข็งไม่สามารถทำได้ดั่งใจคิด หลับตาฝันก็มีแต่ภาพของหนุ่มหน้าขาวที่ทำร้ายจิตใจ ลืมตา...ใจก็พยายามดิ้นรนหนีกลับไปหา จึงรู้ตัวว่าเริ่มรับเขาเข้ามานั่งอยู่ในใจเสียแล้ว แต่ถึงตอนนี้จะพูดจะบอกอะไรคงไม่มีประโยชน์ ในเมื่อเขาไม่ได้มีเธอเพียงคนเดียว ...ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายหลายใจ!... วาโยพลิกตัวขึ้นมาทุบหมอนแรงให้หายหงุดหงิด ดังตุ๊บๆ ๆ ไม่สนใจว่ามันทำตัวเป็นหมอนที่ดีคอยรองรับศีรษะยามนอนหลับสักนิด เฮอะ! ไม่มีวันที่จะมานอนร้องไห้เช็ดน้ำตาป้อยๆ เป็นนางเอกหนังไทย ถึงวันเกิดเรื่องจะตกใจจนช็อก แต่วันนี้ตั้งตัวได้แล้ว และยังไม่อยากเจอหน้าให้เสียอารมณ์ ที่ร้ายสุดคือ วาเลนไทน์ปีนี้เธอต้องอยู่เหงาอีกปี เซ็ง! ออกไปไหนก็ไม่ได้ มีแต่เรื่องแสลง เลยเก็บตัวอยู่ในบ้านน่าจะดีที่สุด ไม่เห็นจะง้อเลย...วันนี้พ่อแม่ พี่ชายก็อยู่ ทำไมต้องดิ้นรนไปหาความรักจากคนอื่น เสียงครืดๆ บนโต๊ะหัวเตียง เรียกให้วาโยหันไปมอง เห็นโทรศัพท์ซึ่งช่วงนี้กดปิดเสียงเอาไว้เกิดอาการสั่นสะเทือนรุนแรง จนเจ้าของต้องชะโงกหน้าไปดู พอเห็นชื่อคนโทรมาแทบจะขว้างทิ้งไปไกลไม่อยากรับไม่อยากสน เลยทิ้งตัวลงนอนยกหมอนขึ้นปิดหูตัวเองปล่อยให้โทรศัพท์สั่นไปเรื่อยๆ เป็นอย่างนี้อยู่หลายหน เมื่อยื่นหน้าไปดูอีกครั้ง เห็นจำนวนสายไม่ได้รับขึ้นเป็นสิบสาย แสดงให้เห็นถึงความพยายามของคนเรียกสาย แต่ไม่สามารถทำให้วาโยใจอ่อนลงได้ “แน่จริงโทรมาอีกสิ” แลบลิ้นปลิ้นตาให้สิ่งไม่มีชีวิต ใจหนึ่งอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไร แต่อีกใจหนึ่งทนรับฟังไม่ได้ เลยปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปเรื่อยๆ ไม่น่าเลย ไม่น่าปล่อยให้เขาเข้ามาใกล้เลย... ...ใจแข็งเข้าไว้ลม อย่าสนใจ!... จะโทรมากี่ทีก็จะไม่รับ ไม่สนใจ ไม่แตะต้องเด็ดขาด! รวิชเริ่มยิ้มไม่ออก หลายวันมาเขาอารมณ์ไม่ดีเท่าที่ควร ไม่มีใครเข้าหน้าติด เนื่องจากพยายามติดต่อวาโยแต่ไม่สำเร็จ พอไปที่มหาวิทยาลัยก็ไม่พบแม้แต่เงา ราวกับหายสาบสูญออกจากชีวิต โทรศัพท์ไปก็ไม่รับสายจนเป็นห่วงว่าจะไม่สบายหรือเกิดอะไรขึ้น แต่พอถามน้องสาวก็บอกว่ามาเรียนปกติแต่เห็นแค่แวบๆ เลยฝากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอรุจยาบอกว่าวาโยเหมือนจงใจหลบหน้า ทำให้เขาเริ่มสงสัย ยิ่งพยายามติดต่อมากขึ้น จากไม่ยอมรับสายกลายเป็นปิดเครื่องหนี ผิดปกติ! ทำไมต้องหลบหน้า...ทำไมต้องหนีกันด้วย...เกิดอะไรขึ้น คำถามต่างๆ นานาวนเวียนจนไม่สามารถตอบได้ ไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิดถึงได้ลงโทษกันแบบนี้ หัวจิตหัวใจร้อนรุ่มดั่งมีไฟสุมอยู่ในอก ตั้งใจว่าเทศกาลวันแห่งความรักจะใช้เวลาอยู่กับวาโย บอกความในใจทั้งหมดที่มีอยู่ให้รับรู้ ว่าความรู้สึกที่มีอยู่ทั้งหมดทั้งมวลมันมีแต่เธอและเขามั่นใจว่าวาโยก็รู้สึกเหมือนกัน วาดฝันไว้ว่าวันนั้นเขาจะได้รับคำตอบที่เฝ้ารอ อุตส่าห์พาพิมลภาไปเดินเลือกของที่คิดว่าเหมาะกับเธอ ถึงแม้ระหว่างการเลือกจะต้องตบตี โต้เถียงเรื่องรสนิยมบ้างเล็กน้อย แต่ก็ได้ของขวัญที่เหมาะสมกับตัววาโย เขาอุตส่าห์ใช้เงินเก็บสะสมซึ่งได้มาจากการรับงานพิเศษอย่างถ่ายรูปรับปริญญาหรือช่วยเหลืองานเล็กน้อยๆ ให้รุ่นพี่ที่จบไปแล้ว จะได้ไม่กวนกับเงินของบิดามารดา อยากให้คนรับได้สัมผัสถึงความตั้งใจของเขา ทำไม ทุกอย่างกำลังไปได้ดี เกิดข้อผิดพลาดตรงไหน รวิชบอกตัวเองว่าไม่มีทางยอมให้วาโยหลุดลอยออกจากชีวิตเป็นอันขาด กว่าจะหาคนถูกใจ นิสัยน่ารัก จริงใจได้เช่นนี้  ต้องทำตัวเป็นคนหน้าด้าน...ตามตื้อ...ทนทุกอย่างเพื่อให้หญิงสาวยอมรับ แล้วจะมาปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน วันนี้วันแห่งความรัก วันไม่สำคัญเมื่อหลายปีที่ผ่านมา...แต่ปีนี้ไม่เป็นเช่นนั้น พยายามติดต่อวาโยทางโทรศัพท์จนเริ่มท้อ รวิชเสยผมที่ปรกหน้าผากขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเครียดสะสม อยากจะรู้นักโทรติดต่อกันหลายสิบหน จะทนใจแข็งได้อีกนานไหม ถึงรู้จักกันไม่นานรู้นิสัยดีว่าวาโยทนอะไรได้ไม่นาน ถึงวันก่อนจะกดหาไม่กี่หนก่อนตัดใจวางเพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนแต่วันนี้จะไม่ยอม ถึงปิดเครื่องหนีก็จะฝากข้อความให้เต็มกล่องข้อความเลยดูสิ ...ผมจริงจังมากกว่าที่คุณคิดนะลม!... “รับสิลม รับสิ ได้โปรด...” อ้อนวอนกับลมกับฟ้า ให้อะไรก็ตามดลใจให้วาโยรับสาย ทำอย่างนี้ไม่ยุติธรรม ขอให้ได้รับรู้ความผิดด้วยเถิด จะได้แก้ไขได้ถูกจุด การไม่รู้อะไรเลยมันไม่ต่างกับคนตาบอดหูหนวกชัดๆ ราวกับฟ้ายังเมตตารวิชอยู่บ้างเมื่อได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้นจากอีกฝั่ง “มีอะไร โทรมากวนคนอื่นอย่างนี้ไม่รู้หรือไงว่าคนจะนอน” วาโยแว้ดใส่เสียงดังลั่น จนคนฟังต้องเหยียดแขนดึงต้นเสียงให้ห่างจากหู พอแน่ใจว่าเดซิเบลลดลงจึงนำมาแนบหูไว้ดังเดิม รู้อย่างแรกว่าเจ้าหล่อนปกติดี ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ แต่อารมณ์ไม่ปกตินัก “สิบโมงเช้าไม่ใช่เวลานอนแล้วนะลม เสียงดังอย่างนี้ไม่ใช่เสียงคนเพิ่งตื่นนอนแน่นอน” อยากจะแหย่แต่ไม่กล้าพอ กลัวว่าวาโยจะวางสายหนีไป นี่ถ้ารู้ว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน จะไม่เดือดร้อนไม่กังวลอะไรเลย “ลองลงท้ายด้วยคำว่าเช้า ก็ยังเป็นเวลานอนของฉันอยู่ โทรมาทำไม” ถามห้วนๆ แสดงให้เห็นชัดเจนว่า ‘อารมณ์ไม่ดี’ เจ็บใจตัวเองแท้ๆ เพราะความอยากรู้เพียงตัวเดียวเลยทำให้เผลอรับสายเขาได้ เล่นกดกระหน่ำราวกับเป็นเจ้าของคลื่นโทรศัพท์ จนต้องยอมอ่อนให้ แต่แค่นิดเดียวเท่านั้น ลองพูดจาไม่ถูกใจมีวางแน่นอน ตัดขาดกันไปเลย...คอยดูเถอะ “ผมอยากรู้ว่าคุณเป็นอะไรลม ถึงได้หลบหน้าหลบตา แถมไม่ยอมรับโทรศัพท์ด้วย ผมทำอะไรผิด” กดน้ำเสียงให้ดูน่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไม่รู้หรือยังไง ทำอะไรรู้อยู่แก่ใจดีแล้วไม่ใช่เหรอ” ความโกรธทำให้ลืมนิสัยมีเหตุมีผลไปสนิท “ก็เพราะไม่รู้ถึงได้ถามยังไงล่ะครับ ช่วยบอกทีเถอะ ผมคิดหัวแทบแตกแล้วยังไม่รู้เลย” เอ่ยเว้าวอนให้อีกฝ่ายใจอ่อนยอมปริปากบอก “ถ้าอย่างนั้นก็คิดหัวแทบแตกต่อไปแล้วกัน” วาโยตั้งท่าจะวางสาย “อย่าเพิ่งวางนะ!” รวิชสั่งเสียงเข้มรู้ทันว่าหญิงสาวกำลังจะชิ่งหนี ปล่อยให้เขาบ้าต่อไป “ลม คุณทำตัวมีเหตุผลหน่อย ให้เหมือนลมคนที่ผมรู้จักสิครับ” สิ่งที่ได้ยินราวกับน้ำมันราดบนกองเพลิง แรงอารมณ์ขึ้นสูงปรี๊ดติดเพดาน “หาว่าฉันไม่มีเหตุเหรอนายริว นอกจากเจ้าชู้หลายใจยังปากเสียอีก แน่จริงอย่าคุยโทรศัพท์มาเจอกันตัวต่อตัวเลยดีกว่า” เริ่มท้าตีท้าต่อยทำตัวเป็นนักเลง คนฟังคงหัวเราะดังกับคนตั้งตัวเป็นนักเลงสาวถ้าไม่ได้ยินคำว่า ‘เจ้าชู้หลายใจ’ ...ทำไมลมถึงต่อว่าด้วยคำคำนี้... “อะไรนะ ผมเนี่ยนะเจ้าชู้หลายใจ อย่าบอกนะว่าที่หายไปเพราะเหตุผลนี้” ถามเสียงหลง “ก็เออน่ะสิ อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง ทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ ไอ้ผู้ชายบ้า เจ้าชู้ อึ๋ย ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเนี่ย โกรธๆ ๆ” วาโยรู้สึกถึงคำว่าโกรธจนตัวสั่นได้ทันที ตอนนี้ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มเหมือนเจ้าเข้า โมโหจนพูดอะไรไม่ถูก “เฮ้ย! ผมไม่เคยทำตัวแย่อย่างนั้นเลยนะ ไหนหลักฐาน ไปรู้ไปเห็นอะไรมาลม” พยายามใจเย็น หลอกถามให้ทางโน้นเผยไต๋ออกมา รู้ว่ารายนี้เก็บอะไรไม่ได้นานหรอก “โอ๊ย เห็นเต็มสองตาเลย เดินควงกันอี๋อ๋อที่ห้างฯ” ทำเสียงเล็กเสียงน้อยขึ้นจมูก หน็อย...ทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ห้างฯ...อี๋อ๋อ” ทวนคำแบบงงๆ พยายามทบทวนสมองว่าเกี่ยวข้องกับการกระทำของตัวเองตอนไหน เริ่มนับถอยหลัง เอ๊ะ! วันที่เขาไปเดินซื้อของกับพิมลภา ตั้งแต่วันนั้นวาโยก็เปลี่ยนไป อย่าบอกนะว่าทฤษฎีโลกกลมเกิดขึ้นกับเขา สงสัยหญิงสาวต้องทำตัวเป็นนางเอก เดินมาเจอพระเอกแล้วเข้าใจผิด...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ...ฟ้ามักเล่นอะไรตลกอยู่เสมอ... “อย่าบอกนะว่าลมเห็นผมกับเดินกับผู้หญิงรูปร่างอวบๆ หน่อยใช่ไหม” หยั่งเชิงออกไปเพื่อความมั่นใจ   “ก็ใช่นะสิ อวบๆ น่ารักด้วย ยอมรับมาแล้วใช่ไหม จะให้ฉันด่าว่าอะไรดี เห็นฉันเป็นของเล่น คิดจะควงจะจีบง่ายๆ ใช่ไหม” หน้าเนียนเริ่มแดงก่ำ ลุกขึ้นนั่งพลางกำหมัดแน่นถ้าหน้าตี๋อยู่ตรงหน้าคงได้ปล่อยออกไปสักหมัดสองหมัด ภายนอกแสดงออกก้าวร้าวแต่ภายในเจ็บจนแสนสาหัส รู้สึกร้อนที่กระบอกตา น้ำอุ่นเริ่มไหลรินจนเกิดม่านน้ำตา...ทั้งเจ็บทั้งแค้นทั้งโมโห รวิชอยากจะหัวเราะให้ลั่นโลก อาการอย่างนี้มันหึงชัดๆ หึง...แปลว่า...รัก! จากโลกดูมืดมนตอนนี้กลายเป็นสดใสขึ้นฉับพลัน กิริยาที่วาโยแสดงออกมานั้นแสดงให้เห็นถึงความหึงหวงและสนใจมากกว่าคำว่าเพื่อน ลางสมหวังมาเห็นๆ แต่ตอนนี้ต้องรีบแก้สถานการณ์ก่อน ไม่อย่างนั้นอาจจะเสียผู้หญิงตัวแสบฤทธิ์มากไปเสียก่อน “ผมไม่จีบเล่นๆ ผมจริงจังนะลม ผู้หญิงคนนั้นเพื่อนผม ไม่ใช่กิ๊กหรืออะไรทั้งนั้น เชื่อผมไหมลม” ข่มเสียงให้นิ่งมากที่สุด เก็บความยินดีเอาไว้ในใจ วาโยถึงกับนิ่ง ลมพายุที่ตั้งเค้ามาหลายวันไม่มีทางสงบลงง่ายๆ ไม่อยากโดนหลอก เธอจะเชื่อใจเขาได้มากแค่ไหน ตอนนี้จิตใจแบ่งเป็นสองฝั่ง...ฝั่งหนึ่งบอกว่าให้เชื่อใจ...ไว้ใจ คนอย่างรวิชไม่เคยมีอะไรปิดบัง ดูจากความพยายามที่จะติดต่อเธอในหลายวัน แต่คนที่ผิดกลับคือเธอเอง แต่ใจอีกฝ่ายบอกว่าผู้ชายเอาตัวรอดเพราะคำพูดมาเยอะแล้ว แน่ใจได้อย่างไรว่าไม่โกหก ตอนแรกอาจจะหลอกให้ตายใจตัวจริงอาจจะหลอกลวงเก่งอันดับหนึ่ง ...แล้วจะไม่ให้โอกาสเขาเลยหรือ...แต่ให้แล้วได้อะไรในเมื่อเธออยากจะออกห่าง แค่นี้ชีวิตก็ปั่นป่วนพออยู่แล้ว... ...แล้วจะทำตัวไม่มีเหตุผลอย่างนี้หรือวาโย...แต่ให้เขาพูดมากขึ้น เธอต้องใจอ่อนแน่นอน สุดท้ายคนเจ็บก็คือเธอ... “ไม่รู้ ฉันไม่รู้ มาถามอะไรตอนนี้” วาโยสับสนจนไม่รู้จะตอบว่าอะไร...อยากขอเวลา...ใครสามารถให้ได้บ้าง “โอเค ไม่ถามตอนนี้ก็ได้ แต่คุณต้องออกมาเจอผม” เดี๋ยวเจอตัวคอยถามก็ได้ ลองลังเลอย่างนี้ ...ไม่ยาก... “ไม่เอา วันนี้ฉันไม่อยากออกไปไหน จะนอน” เรื่องอะไรจะออกไปเจอ เดี๋ยวใจอ่อนพอดี หนีมาได้ตั้งหลายวัน ขอให้รอดวันนี้ไปก่อนแล้วกัน “ไม่ได้ต้องวันนี้ ถ้าอย่างนั้นบอกที่อยู่คุณมาผมจะไปหาเอง วันนี้ไม่ปล่อยให้คุณอยู่สงบสุขแน่ๆ ลม” หมายมาดในใจไว้แล้วว่า วันนี้ต้องเคลียร์ทุกอย่างให้จบ “ไม่เอา จะนอนไม่ต้องมานะ” “ลม” รวิชกดเสียงต่ำสะกดอารมณ์ที่กำลังพวยพุ่ง “ไม่บอก...อยากมาก็หาทางมาเองแล้วกัน” ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะว่าอะไร รีบปิดโทรศัพท์หนี ขอตั้งหลัก ใจยังไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้น ยกมือกดหน้าอกด้านซ้ายซึ่งเป็นที่ตั้งของหัวใจ  สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวไม่เป็นจังหวะ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ให้มันสงบลง ไม่อยากหลอกตัวเองเลยว่าแอบยินดีกับคำอธิบายสั้นๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือ ‘เพื่อน’ แต่ยังแอบหวั่นไหว ไว้รอสักวันสองวันให้ตัวเองอารมณ์เย็นกว่านี้คอยเจอหน้ากัน กลัวว่าเจอตอนนี้อาจมีลมพายุพัดพาโหมกระหน่ำจนยากจะห้ามปราม “ลม...ลม” อีกฝ่ายเรียกชื่อหญิงสาวดังลั่น โดนตัดสายไม่ทันตั้งตัว พยายามกดหาแต่มันถูกโอนสายเข้าสู่ระบบฝากข้อความ   “ไม่บอกก็ได้ แล้วเจอกันคุณลมพายุ” ยกมุมปากเจ้าเล่ห์ ดวงตาเต็มไปด้วยประกายวิบวับ งานนี้ต้องพึ่งตัวช่วยเสียแล้ว “เร...เรอยู่ไหน” คิดได้ดังนั้นจึงเดินออกจากห้องนอน ตะโกนเรียกน้องสาวลั่นบ้าน ...บอกแล้วว่าผมไม่ปล่อยคุณง่ายๆ หรอกลม... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 49 15:34:31 จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงบ่าย ภายในบ้านเงียบกริบ วาโยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เดินลงมาหาอะไรกินก็ไม่พบใคร พยายามมองหาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา คิดว่าพ่อกับแม่คงออกไปด้านนอกเพื่อใช้เวลาวันหยุดนอกบ้าน อาจจะไปซื้อกับข้าวหรือซื้อต้นไม้ของจุกจิกสารพัด ส่วนฝาแฝดตัวแสบคงหลบอยู่บ้านข้างๆ ไปนั่งเล่นนอนเล่น เผลอๆ ฝากท้องไปกับครอบครัวของมาธวีเลยก็ได้ ปล่อยให้น้องสาวเหงาอยู่กับบ้านคนเดียว อยากระบายความในใจเหลือเกินแต่หาที่ลงไม่ได้ พอตอนอยากอยู่คนเดียวดันโผล่มาเยอะแยะ ทีตอนนี้อยากหาคนคุยด้วยก็หายหัวกันหมด เมื่อเห็นว่าถูกปล่อยคว้างในบ้านคนเดียวจึงเดินกลับไปยังห้องนอน ตั้งใจว่าจะหยิบหนังสือมาอ่านเล่นสักเล่ม   กำลังจะเดินไปปิดประตูระเบียงซึ่งหันไปทางรั้วบ้าน เพื่อเปิดเครื่องปรับอากาศ ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถยนต์คุ้นตาแล่นเข้ามาจอดด้านหน้าบ้าน ตัวแข็งทื่อ...หลับและลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาด มาได้ยังไง... ร่างสูงก้าวลงมาจากรถ เดินตรงมากดกริ่ง เสียงของมันทำให้เจ้าของบ้านสะดุ้ง เท้ากำลังจะถอยหนีกลับเข้ามาในห้อง ราวกับคนข้างล่างรู้สึกว่าโดนมองจึงเงยหน้าขึ้น เห็นวาโยกำลังจะปิดประตู รีบป้องปากตะโกนเรียกชื่อดัง “ลม ออกมาคุยกันก่อน ลงมาเปิดประตูให้ผมหน่อย” พยายามส่งทอดเสียงอ่อนปนอ้อนวอนมาให้ คนตั้งใจหลบเข้าด้านในชะงักกึก...ละล้าละลังว่าจะทำตามที่บอกหรือหลบไปข้างในดี “ถ้าไม่ลงมาเปิด ผมก็จะหาทางเข้าไปข้างในให้ได้ รออยู่บนนั้นก็ได้นะ” สุดท้ายยอมก้าวออกมาตรงส่วนของระเบียงบ้าน ชะโงกหน้างอง้ำให้คนด้านล่างเห็นว่าไม่พอใจ “นายมาได้ไง” นอกจากไม่ทำตามที่ชายหนุ่มบอก ยังตั้งคำถามกลับไป “อ้าว คนอย่างนายริวเก่งเสมอ บ้านคุณผมหาไม่ยากหรอก เอาใจกรุยทางมาก่อนเลย” ริมฝีปากยกขึ้นน้อย ปล่อยคำหวานเลี่ยนให้คนฟังเบ้หน้าเล่นๆ “แหวะ น้ำเน่า” คนบ้า...คนกำลังโกรธยังมีหน้ามาล้อเล่นอีก “ลงมาคุยกันดีกว่าลม แหงนคอคุยอย่างนี้ผมเมื่อยนะ” “ไม่มีอะไรจะคุย นายกลับไปเถอะ เหม็นหน้า” บอกตรงกันข้ามกับใจ ไม่คิดว่าพอได้เจอหน้าเขาวันนี้ หลังจากหลีกเลี่ยงมากหลายวัน จะรู้สึกคิดถึงหน้าขาวๆ มาก จนไม่อยากละสายตาไปไหน ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มนุ่ม ออกกวนนิดๆ ตามสไตล์คนขี้เล่นก็อยากจะวิ่งลงไปเปิดประตูบ้านให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทิฐิทำให้ต้องวางฟอร์มปากแข็งไว้ก่อน “แต่ผมคิดถึงคุณนี่ลม ถ้าอย่างนั้นก็ยืนคุยมัแบบนี้แหละ ผมจะมาอธิบายเรื่องที่คุณเข้าใจผิด” ...เอาวะ ไม่ลงก็ไม่ลง ยืนคุยมันตรงนี้ก็ได้ เขาไม่อายอะไรอยู่แล้ว... “มีอะไรก็พูดมา จะได้รีบๆ กลับ” ออกปากไล่แต่อยากรู้ใจแทบขาด “คนที่เดินกับผมชื่อภา เพื่อนสนิทอีกคนของผม พอๆ กับรัณย์มันนั่นแหละ แต่คุณไม่เคยเจอเท่านั้นเอง อีกอย่างภาเขามีแฟนแล้ว ที่เห็นไปเดินห้างฯ วันนั้นก็เพราะไปช่วยผมเลือกของ เข้าใจผมหรือเปล่าลม” รวิชอธิบายช้าๆ ใจเย็นๆ กำลังอารมณ์ดีกับอาการโกรธของวาโย “...” เงียบ...วาโยพูดอะไรไม่ออก แต่ใจเชื่อเขาไปเกินครึ่ง ถ้าเขาจะมีเพื่อนผู้หญิงก็ไม่เห็นแปลก เธอยังมีเพื่อนผู้ชายได้เลย   “ลม...เรื่องของคุณผมจริงจังนะ ที่ไปกับภาวันนั้นก็เพื่อให้เขาเลือกของขวัญให้คุณ” กล่าวเสริมเผื่อมันจะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น มือบางวางตรงขอบปูนของลูกกรง มองคนอยู่ด้างล่างนิ่ง ใจสงบลงเริ่มอยากรู้ว่าเขาซื้อของมาให้เธอทำไม “ซื้อมาทำไม ไม่เห็นอยากได้อะไรเลย” อย่าบอกนะว่าซื้อมาให้เพราะว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ “ผมอยากให้นี่ลม ลงมาสิเดี๋ยวผมจะบอกว่าซื้อให้ทำไม” รวิชทอดเสียงอ่อนเสียงหวาน สายตาที่มองมานั้นทอประกายเต็มไปด้วยความหมายลึกล้ำของสิ่งที่อยู่ในจิตใจ “บอกมาตรงนี้แหละ” ...นึกว่าเขาไม่กล้าหรือยังไง ดี...เอาให้รู้กันทั้งหมู่บ้านไปเลย “ก็ผมซื้อมาให้คุณเพราะวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรักรู้จักหรือเปล่าลม ที่ซื้อให้เพราะชอบ อยากขอเป็นแฟนด้วย พอใจหรือยังครับ...คุณลมคนดี” ตะโกนให้ดังกว่าเดิม กลบสรรพเสียงรอบตัวหมดสิ้น คนฟังถึงกับหน้าชาตัวชา ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนที่เริ่มลามไปทั่วกาย โดยเฉพาะใบหน้า เธอรู้สึกว่ามันร้อนซู่ ภายในร่างกายเริ่มผันผวน เกิดอาการเงอะงะทำอะไรไม่ถูก เมื่อถูกสารภาพรักเสียงดังลั่น “ได้ยินหรือเปล่า ถ้าไม่ได้ยินผมบอกให้ฟังอีกรอบนะ ผมชอบคุณ เป็นแฟนกันนะ” รวิชยิ้มกว้าง เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับอันแสนน่ารัก “พอแล้วไม่ต้องตะโกนแล้ว รออยู่ตรงนั้นแหละ” วาโยแหวใส่เสียงดังหน้าแดงหูแดงไปหมด รีบวิ่งเข้าไปในห้อง ปิดประตูดังปังลงบันไดทันที ขืนปล่อยคนกล้าบ้าบิ่นยืนอยู่หน้าบ้านอีกสองสามนาที คนที่แย่ต้องเป็นเธอแน่ๆ วันหยุดอย่างนี้เพื่อนบ้านต้องได้ยินชัดแจ๋ว   ...โอ๊ย! ทำกันได้ลงคอ แล้วจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน... ไม่รู้ว่าใช้ความเร็วมากแค่ไหน ถึงมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายหน้าตี๋ นัยน์ตากวนประสาท ยิ้มเผล่อยู่หน้าบ้าน “จะบ้าหรือไง ตะโกนอะไรออกไปรู้ตัวหรือเปล่า” ต่อว่าเสียงอ่อย ไม่กล้าสบตาตรงๆ ยิ่งอยู่ใกล้หัวใจยิ่งเต้นแรง ยิ่งเจอดวงตาเต้นระริกของอีกฝ่ายรู้ได้ทันทีว่าตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว “ก็บอกแล้วให้ลงมาคุยกันก็ไม่เชื่อ มาโทษกันไม่ได้นะลม” ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กัดฟันกรอด กำหมัดแน่น อยากจะชกสักทีสองทีให้หายบ้า รวิชรู้ทันความคิด จึงก้าวเข้ามาประชิดตัวพร้อมกับดึงมือบางขึ้นมากุมไว้ ส่งผ่านความรู้สึกผ่านสัมผัสอันแสนอบอุ่น วาโยเงยหน้า ถลึงตาใส่เป็นเชิงห้าม บิดข้อมือหมายจะให้หลุดจากการเกาะกุมที่ทำให้หัวใจวูบไหว ร่างกายร้อนยิ่งไปกว่าเดิม คำพูดติดอยู่ที่ริมฝีปาก ชายหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์  หยิบกล่องสีดำสนิทสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือหนา พลางพลิกมืออีกฝ่ายให้แบก่อนวางมันลงไปเบาๆ “ผมให้ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ” พูดเสียงนุ่ม...ละมุนละไม คนรับกะพริบตางงๆ ก้มมองของในมือสลับกับหน้าคนให้ รวิชปล่อยให้วาโยเป็นอิสระ “เปิดดูสิ ผมเต็มใจให้เลยนะ” วาโยทำตามที่ชายหนุ่มบอก เปิดกล่องในมือขึ้น แล้วต้องตาโตเมื่อเห็นนาฬิกาเรือนเล็กขนาดพอดีกับข้อมือของตัวเอง ตัวเรือนเป็นทรงกลมรับกับสายเหล็กซึ่งถูกออกแบบให้เรียบง่ายดูเก๋ไก๋ สามารถใส่ได้ทุกโอกาส “ผมตั้งใจเลือกให้คุณโดยเฉพาะเลยนะลม เห็นว่าไม่ชอบใส่นาฬิกาเลยอยากให้เอาไว้ ใส่ติดตัวตลอดนะครับ เวลามองจะได้คิดถึงกัน ถึงมันจะไม่ใช่ยี่ห้อที่แพงแสนแพง ราคามันเหมาะสมกับเงินนักศึกษาอย่างผมและคุณ แต่คุณค่าทางจิตใจมันมีสูงมากเลยนะ ผมจะดีใจถ้าลมใส่มันไว้” คำพูดง่ายๆ แต่คนฟังประทับใจเหลือเกิน เห็นยี่ห้อของของขวัญก็รู้ว่าเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ เป็นยี่ห้อทั่วไป ไม่ได้เด่นหรือแพงหูฉี่แต่คนรับปลื้มใจที่เขารู้จักค่าของเงิน ไม่ใช้จ่ายเงินเพื่อซื้อของขวัญให้ผู้หญิงฟุ่มเฟือย คิดว่าเขาคงคิดดีแล้วถึงซื้อนาฬิกาเรือนนี้ให้ ความโกรธ...โมโห...มลายหายไปหมดสิ้นไม่เหลืออะไรคาใจอีกแล้ว การกระทำต่างๆ บ่งบอกให้เห็นว่าเขาต้องการขอคืนดีวันนี้ ลบเลือนภาพในวันนั้นหมดสิ้น เหลือเพียงความอิ่มเอม เติมเต็มให้หัวใจรู้สึกอุ่นปนอ่อนหวาน “ขอบใจนะ” พูดออกมาพร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง ดวงตาพราวพร่างดูสดใส สะกดให้คนมองไม่สามารถละสายตาไปไหนได้ “เดี๋ยวผมใส่ให้” ว่าแล้วก็จัดการดึงนาฬิกาออกจากกล่อง วางทาบลงบนข้อมือขาวด้านซ้าย สวมใส่ให้ด้วยความอ่อนโยน ปลายนิ้วไล้ผิวสัมผัสบางเบารู้สึกได้ถึงความไออุ่นจากตัวของเขา เสร็จเรียบร้อยพลิกข้อมือหน้าหลัง อมยิ้มอย่างภูมิใจที่ความยาวของสายโลหะพอดีกับข้อมือเล็กๆ “คุณตกลงเป็นแฟนผมแล้วนะ” รวิชเอ่ยสรุป วาโยถึงกับอ้าปากค้าง ลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อครู่เขาตะโกนอะไรออกมา “อะไรนะ” “คุณเป็นแฟนผมแล้ว ห้ามปฏิเสธ รับของแล้วถือว่ายอมรับ” “มั่วนิ่ม” วาโยกระแทกเสียง พยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุมครั้งที่สอง แต่คราวนี้เจ้าของมือหนาไม่ยอมปล่อย ต้องตกลงกันให้รู้เรื่องก่อนถึงจะยอม “ไม่รู้ละ เมื่อกี้ก็ตะโกนบอกว่าชอบไปแล้ว ไม่เห็นจะปฏิเสธสักคำ เอาน่า...ลม เป็นแฟนผมดีจะตายคนน่ารัก อารมณ์ดีอย่างนายริวหายากนะจะบอกให้” “กวนประสาทไม่ว่า” พยายามกลบเกลื่อนความเขินอายแต่มันแสดงออกทางสีหน้าหมดสิ้น รวิชเพ่งพิศแก้มแดงๆ เพลิน กระแอมไอเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง “ผมชอบคุณนะ ชอบตั้งแต่เจอวันแรก ยิ่งชอบมากขึ้นเมื่อได้ใกล้กัน ที่ผ่านมาผมก็แสดงให้รู้ว่าคิดยังไงกับคุณ แล้วผมก็รู้ด้วยว่าคุณก็คิดเหมือนกัน โชคชะตากำหนดให้เราเจอกันก็จริงแต่ผมก็สานต่อด้วยความต้องการของตัวเอง จนใจคุณตรงกับผมแล้วอย่างนี้จะไม่เป็นแฟนกันได้ยังไง ผมไม่ยอมหรอกนะ” รวบรัดทุกอย่าง นัยน์เรียวฉายให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์ รู้เลยว่าถ้าเธอปฏิเสธเขาไม่มีทางยอมเด็ดขาด แล้วจะรออะไร ในเมื่อหัวใจของเธอก็มีแต่เขา ยอมรับผู้ชายตรงหน้าไปเกินกว่าครึ่ง ขนาดเจอเขากับคนอื่น ยังรู้สึกไม่พอใจ เดือดร้อนได้จนโมโหได้มากมาย “คุณเองก็หึงผมกับภาขนาดนั้น แสดงว่าคิดอะไรกับผมแน่ๆ ยอมรับมาเถอะ ผมลุ้นจนใจจะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว” พูดตรงๆ ตอนนี้หัวใจเต้นตึกตัก หายใจเป็นห้วงๆ มือเริ่มชื้นเหงื่อจนวาโยรู้สึกได้ ท่าทางของเขานั่นลุ้นจริง คลายยิ้มขันๆ เวลาตื่นเต้นก็...น่ารักดี “ก็ได้...เป็นก็ได้ พอใจไหม” สิ้นคำตอบ รวิชร้องดีใจเสียงดังยิ่งกว่าการตะโกนคุยกันเสียอีก ยิ้มกว้างจนตาหยี ราวกับถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง “คุณนี่น่ารักจริงๆ เลยลม” ต่อไปเขาจะมีสายลมที่ชื่อวาโยพัดผ่านหัวใจ คอยให้ความอบอุ่นและเย็นสบายอยู่ใกล้ๆ ไม่เคยสัมผัสความสุข ความยินดีมากมายขนาดนี้มาก่อน ไม่เสียแรงที่บังคับให้รุจยาโทรหามาธวี เพื่อถามทางมาบ้านของวาโย ถึงจะต้องผ่านด่านวายุ อธิบายอยู่นานถึงสาเหตุความเข้าใจผิด นี่ถ้าต้องพาพิมลภามายืนยันด้วยเขาก็ยอมทุกอย่างไม่ได้ยากสำหรับความจริงใจทั้งหมดที่มีให้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นการกระทำไม่สมควร จะรวบตัว ‘แฟน’ มากอดให้สมกับความดีใจ จึงได้แต่กุมมือบางเอาไว้ จ้องลึกไปในดวงตา ส่งผ่านความรักไปให้ วาโยรับมันเอาไว้ พร้อมจะเก็บไว้ในที่ที่เหมาะสม “โอ๊ย! หวานจังเลย อิจฉา..ในที่สุดยายลมพายุก็มีแฟนกับเขาเสียที” เสียงตะโกนแซวเรียกให้คู่รักคู่ใหม่หันไปทางต้นเสียง เห็นวายุกับมาธวียืนยิ้มเผล่อยู่อีกฝั่งของกำแพงซึ่งกั้นระหว่างบ้านทั้งสองหลัง “วิน น้ำผึ้ง มายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่” วาโยครางเสียงแผ่ว “ก็ตั้งแต่มีคนตะโกนบอกรักกันนั่นแหละ ดังไปถึงหน้าหมู่บ้านแล้วมั้ง” วายุยักคิ้วให้ จริงๆ สอดแนมอยู่ตั้งนานแล้ว ตั้งแต่รวิชโทรศัพท์มาคุยกับมาธวี ตอนแรกว่าจะพามาธวีออกไปนอกบ้าน แต่อยากดูว่าชายหนุ่มจะจัดการอย่างไรกับแฝดน้อง พอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็อดขำไม่ได้ นับถือความบ้าบิ่นของรวิชจริงๆ ความรักทำให้วาโยเปลี่ยนไป ไม่ดุจนน่ากลัว...ไม่โมโหแบบพายุถล่ม...แค่น้องๆ ไต้ฝุ่นเท่านั้นเอง แต่ที่เด็ดที่สุด ทำให้เขาเห็นว่าเวลาวาโยอายเป็นอย่างไร...น่ารักดีเหมือนกันนี่ วายุหัวเราะชอบใจโดยมีมาธวีเป็นลูกคู่ จนวาโยเขินหน้าแดงก่ำ “ไม่กวนแล้ว จะไปไหนก็ล็อคบ้านดีๆ ด้วยนะ เดี๋ยวเรานั่งเล่นอยู่ที่บ้านน้ำผึ้งนี่แหละ” พูดจบก็เผ่นแผล็วโดยลากมาธวีไปด้วย “โชคดีนะลม ริว” หญิงสาวเอ่ยทิ้งท้ายก่อนเดินตามวายุไป วาโยอยากจะจัดการพี่ชายให้รู้แล้วรู้รอด ข้อหาสอดรู้สอดเห็นเกินพอดี “อย่าโมโหหน้าแดงขนาดนั้นสิลม เดี๋ยวเราออกไปเดินเล่นที่สวนหย่อมหมู่บ้านกันดีกว่า ออกไปกินข้าวข้างนอกคนคงเยอะ ตอนเย็นลมจะได้กลับไปกินข้าวที่บ้านด้วย ตอนกลางวันอยู่กับแฟนน่ารักๆ ตอนเย็นอยู่กับครอบครัว ค่อยสมกับเป็นวันแห่งความรักหน่อย” รวิชเสนอ วาโยคิดเล็กน้อยก่อนตอบตกลง วันนี้ไม่อยากออกไปไหนเหมือนกัน รู้สึกดีที่วันแห่งความรักปีนี้ไม่เหงาเหมือนทุกปี มีชายหนุ่มอารมณ์ดีอยู่ข้างกาย คนที่มีแต่ความจริงใจให้ ไม่รู้วันข้างหน้าจะเกิดอะไรบ้าง แต่ขอเพียงวันนี้มีผู้ชายที่ชื่อรวิช เพียงแค่นี้ก็มีความสุขพอแล้ว ..ขอบคุณฟ้าที่ลิขิตให้เจอกับผู้ชายคนนี้... ...ขอบคุณที่ส่งคนมาทำให้ชีวิตสดใสกว่าวันวาน... ...ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เขาได้อยู่ใกล้ๆ ถึงพยายามหนีก็หนีไม่พ้น... ...ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เขาได้พบกับเธอ... สักวันเธอคงจะกล้าบอกรวิช เหมือนกับที่เขากล้าบอกความในใจว่า ‘ลมก็ชอบริวเหมือนกันนะ’ ...รอหน่อยแล้วกันนะริวที่น่ารัก...                                 +++++++++++++++++++++++++                                              THE END แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 49 15:39:35 จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 25 ธ.ค. 49 15:37:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พี่ริวนี่ ถือคติ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกนิ ดีนา...ที่เจอลม ขืนเจอสาวดุๆล่ะก็ หนมจีนล่ะไม่อยากคิดเลย จากคุณ : หนมจีน - [ 25 ธ.ค. 49 16:28:05 A:203.144.204.161 X: TicketID:134084 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณลมเค้ายังไม่ดุอีกหรอ มีดุกว่านี้อีกหรอคะ อย่างงั้นไม่ดีจริง ผู้ชายเค้าคงไม่ทนตื้อนะคะ น่ารักดีค่ะ ชอบพี่ริวจัง อยากให้มีเรื่องต่อไปอีกค่ะ ชอบเรื่องสั้นที่ต่อเนื่องกันแบบนี้จังเลยค่ะ ^_^ จากคุณ : K_ter - [ 25 ธ.ค. 49 16:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักเชียว ^__^ จากคุณ : เม-ดา - [ 25 ธ.ค. 49 22:07:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารักมากมายเลยคะชอบๆๆๆ...อิอิขออีกได้ป่ะคะแห่ะๆๆตามมาทุกเรื่องเลยนะเนี่ย..แอบอยากมีแฟนอย่างนี้บ้างคิกๆๆ จากคุณ : pomb_pomb - [ 26 ธ.ค. 49 01:26:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านะ ได้อ่านทุกเรื่อง เหลือลุ้นอยู่อย่างเดียวเนอะลูกพี่... จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 26 ธ.ค. 49 04:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบทุกเรื่องเลยยยยยยยยยยย จากคุณ : namtanzay - [ 26 ธ.ค. 49 17:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักจังค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 26 ธ.ค. 49 18:04:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักจนอดใจไม่ไหวแย้ว...อยากมีอย่างงี้บ้างจัง "โชคชะตา"นำพาสองคนมารักกัน...(จะมีกะเค้าบ้างไหมหนอ) แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 49 23:54:58 จากคุณ : CPMZ - [ 26 ธ.ค. 49 23:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขยันส่งท้ายปีจริงๆ หวานซะทุกเรื่อง เตรียมออกหนังสือปล่าวเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 27 ธ.ค. 49 00:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อิจฉาตาร้อนอีกแล้วอ่ะ ทำไงดี จากคุณ : blOOdYYuki (teru_bozu) - [ 27 ธ.ค. 49 01:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วอยากมีแฟน เหอ ๆๆๆ น่ารักจังอะ เมื่อไหร่ ฟ้าจะส่งให้สักคน คิดแล้วเศร้า T_T จะปีใหม่แล้ว ขอให้มีความสุขนะคะ จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 27 ธ.ค. 49 15:44:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่ารักทุกเรื่องเลยค่ะ ชักอยากมีแฟนซะแล้วสิ จากคุณ : safety_sake - [ 27 ธ.ค. 49 20:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ริวนี่กวนประสาทได้น่ารักดีนะคะ เรื่องสั้นชุดนี้หวานได้ไม่เกรงใจใครมากๆเลยค่ะ อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 27 ธ.ค. 49 21:54:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ต้องไปเริ่มอ่านด้วยรักและผูกพันก่อนสิคะนี่ งั้นขอไปอ่านก่อนนะคะ^^ จากคุณ : มีนเมษ - [ 28 ธ.ค. 49 16:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สำลักความหวานค่า จากคุณ : nongwin - [ 28 ธ.ค. 49 18:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาเก็บน้ำตาลเติมเต็มความหวานให้ชีวี้ตตตต ฮี่ๆๆๆๆ จากคุณ : bookmark - [ 29 ธ.ค. 49 08:00:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 so sweet ! ใครมีน้ำตาลในเลือดน้อยรีบเข้ามาอาเลยค่ะ จากคุณ : ธารพัด (ธารพัด) - [ 29 ธ.ค. 49 18:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สดชื่น....หวาน.... รับปีใหม่เลยค่ะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 30 ธ.ค. 49 19:12:48 ]

ความคิดเห็นที่ 26 น่ารักมากๆ ยิ้มจนแก้มจะฉีกแล้วนะเนี่ย ^^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ วันสิ้นปี 13:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านครบทุกเรื่องเลยค่ะ น่ารักมากจริงๆ อยู่ไกลบ้าน ได้อ่านเรื่องสั้น ภาษาไทย(ก็มันไม่มีหนังสือไทยเลยนี่นา)น่ารักๆ แบบนี้ ขออีกๆ นะคะ จากคุณ : cake (CakeLarvik) - [ 2 ม.ค. 50 02:32:36 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เยส!!! ในที่สุดก็อ่านจนครบ > . < สงสัยไม่ต้องพึ่งน้ำตาลไปอีกหลายวันเลยเนี่ย จากคุณ : จริง - [ 2 ม.ค. 50 19:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 29  K_ter   - ถ้าดุเเล้วน่ารักเเบบนี้สงสัยหนุ่มคงยอมกันหมด เรื่องสั้นต่อเนื่องเดี๋ยวของบิ้วอารมณ์ก่อนนะคะ กำลังจะได้เเล้ว อิอิ  เม-ดา   - น่ารักนี่คือคนเขียนน่ารักใช่มั้ยคะ เหมารวมซะเลย  pomb_pomb  - ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดค่ะ ขออีกเดี๋ยวจัดให้ค่ะเเต่รออีกนิดน้า  YUI_MUNMOO   นั่นสิ ตอนนี้พี่ลุ้นจะเเย่เเล้ว  namtanzay   - ว้าว ดีใจจังที่ชอบทุกเรื่อง คนเขียนปลื้มมมมมมม   :::อาราเร่:::   - ขอบคุณค่ะ  CPMZ  - คือปุณเองก็อยากมีโชคชะตาเบบนี้บ้างเหมือนกันค่ะ : scottie  - ตอนนี้เริ่มขี้เกียจรับต้นปีเเล้ว ยังไม่เตรียมออกหนังสือค่ะ พอดีเรื่องนี้เขียนสะสมไว้ก่อนเเล้วเลยมีลงติดๆกัน สร้างภาพว่าขยันสุดฤทธิ์  blOOdYYuki (teru_bozu)  - อย่างนี้ต้องเอาน้ำสาด อากาษสกำลังร้อนเลยสาดไปคงไม่หนาวมากกก  TANUKI (one_tanuki)  - มีเเต่คนอยากมีเเฟนเเบบพี่ริว พี่ริวน่ารักจริงๆ   safety_sake   - ขอบคุณค่ะที่ติดตามมาตลอดดีใจจัง ^^ TSURUGI   - ต่อไปจะมีเรื่องสั้นขมเเบบไม่เกรงใจใครค่ะ โศกกันอุตลุด มีนเมษ   - ใช่ค่ะถ้าจะให้ดีควรเริ่มจากเรื่องนั้นก่อน เป็นการบิ้วอารมณ์  nongwin  -ใจเย็นๆค่ะ อย่าเพิ่งสำลัก ต้องซัดกาเเฟขมตามไป  bookmark   - มาเก็บไปใช้ในชีวิตจริงก็ได้นะคะ ความหวานมันมีปริมาณเกิดโควต้าอยู่  ธารพัด (ธารพัด)  -ขนาดคนเขียนก็รีบเขามาหาความหวานเหมือนกันค่ะ เเบบว่ากำลังขาดเเคลน  Kwan (1688tkw)  - หวานรับปีใหม่จะได้สดชื่นกันถ้วนหน้า  แมวเหมียวสีขาว  - อย่าเพิ่งให้มันฉีกนะคะ เก็บไว้เรื่องหน้า อิอิ  cake (CakeLarvik)   - ดีจังเลยค่ะ อย่างน้อยก็ทำให้ไม่เหงา อยู่ไกลบ้านดูเเลตัวเองด้วยนะคะ  จริง   - ในที่สุดพี่จริงก็ทำสำเร็จ ปุณรอคอยให้พี่อ่านจบเลยนะคะ หวานได้ใจใช่ม้า มาสวัสดีปีใหม่ค่ะ ปีใหม่เเล้วขอให้มีเเต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตนะคะ โชคดีค่ะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 3 ม.ค. 50 20:08:53 ]